Werk, Recht en Geld
Elisa Gemani
06-04-2012 om 13:03
Weer werken maar hoe/wat?
Ik ben sinds de geboorte van mijn zoon (net 11, hb en ADHD) werkloos. Door allerlei problemen belandde ik in de WAO; eerst voor 80-100%, nu ben ik voor 25-35% afgekeurd.
Omdat ik altijd parttime heb gewerkt bedraagt mijn WAO uitkering maar zo'n 320 euro en daarbovenop heb ik van het UWV een toeslag aangevuld tot het sociaal minimum voor een alleenstaande ouder.
Gelukkig heb ik recht op bijzondere bijstand en allerlei toeslagen/gemeentelijke vergoedingen.
Sinds vier jaar heb ik via het UWV verschillende reintegratietrajecten gevolgd die om verschillende redenen niet succesvol waren.
Het UWV liet mij de laatste anderhalf jaar gelukkig met rust omdat ik die rust ook echt nodig had vanwege lichamelijke en geestelijke overbelasting; met name het alleen zorgen voor een zorgenkind is een belasting.
Nu het redelijk goed met zoon gaat en hij op de middelbare school is wil ik toch eindelijk echt eens iets voor mezelf gaan doen; mezelf weer ontwikkelen, niet alleen maar "moederen" en gewoon weer een leven opbouwen. Daarnaast zou het natuurlijk fijn zijn om weer mijn eigen geld te verdienen en uiteindelijk liefst ook financieel ruimer te komen zitten.
Afijn, ik heb spontaan gesolliciteerd op een parttime functie in de buurt en tot mijn grote verrassing ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek volgende week.
Heel erg spannend! Nu heb ik vroeger al heel vaak gesolliciteerd en gesprekken voeren kan ik wel. Ik kan mijn "gatenkaas CV" goed verkopen dus daar ben ik niet bang voor.
Wat ik mij wel afvraag is wat ik wel en niet kan zeggen in het gesprek over mijn WAO, handicap en situatie. Ik wil en ben altijd zo eerlijk mogelijk geweest en dat wil ik nu ook zijn.
Ik heb nu eenmaal een kind wat mij nog wel nodig heeft om bijvoorbeeld naar school te vertrekken, naar de voetbalclub te gaan, naar bijles etc. Er is niemand anders die hem zou kunnen opvangen of zorgen dat hij op tijd met al zijn spullen ergens veilig aankomt.
Daarnaast zijn er afspraken zoals straks de maandelijkse afspraak met de orthodontist etc. Daarmee moet ik rekening houden wat betreft werkdagen en -tijden.
Belangrijkste nog, hoe gaat het er financieel uitzien. Met parttime werken zal ik niet veel verdienen. Dat maakt mij op het moment ook niets uit zolang ik maar wel mijn recht op bijzondere bijstand en andere vergoedingen hou. Dus dan kom je op 110% van het sociaal minimum uit oftewel maar ietsje meer dan ik nu maandelijks binnenkrijg.
Stel dat het loon wel boven die norm ligt kom in in de beruchte armoedeval terecht en ga ik er per saldo behoorlijk op achteruit omdat het recht op die vergoedingen en bijzondere bijstand wegvalt en dat is nogal wat. Ook iets als huurtoeslag zal dan fors lager zijn.
Om er dan echt financieel op vooruit te gaan zal ik bijna fulltime moeten gaan werken en dat zit er niet in. Dat kan ik niet en dat wil ik trouwens ook niet. Zeker niet nu maar ook in de toekomst denk ik niet. Soweiso zal ik, als ik aangenomen word, enorm moeten wennen aan weer werken, de deur uit zijn en het combineren van opvoeding en werk. Ik ben er toch bijna 12 jaar uit geweest...
Ik weet dat ik via het UWV eerst drie maanden op proefplaatsing zou kunnen. Ik hou dan gewoon mijn uitkering en de werkgever hoeft voor mij niets te betalen. Neemt hij mij aan, krijgt hij een subsidie vanwege het in dienst nemen van een WAO'er/arbeidsgehandicapte.
Ik ben gewoon super enthousiast; heb er zin in en wil die baan heel graag. Ik wil gewoon weer aan de slag. Ik zorg gewoon dat het mogelijk is met mijn zoon (ik weet nog niet hoe maar ik denk liever in oplossingen dan in problemen) en dat het financiele plaatje klopt. Maar ik zou heel graag wat tips, adviezen en feedback willen. Alvast bedankt
anna van noniemen
09-04-2012 om 22:32
Niet eens juliea
Ook op andere plekken kunnen deze kinderen opgeleid worden tot prof-voetballer. Bij een JVO. Of bij de KNVB zelf. Diezelfde collega heeft 2 uitzonderlijke talenten. Haar oudste heeft ze niet naar Feijenoord laten gaan, maar de KNVB wilde hem toch hebben. Dus wordt hij bij hen opgeleid. Alleen zijn die kansen iets kleiner dan voor haar andere zoon. Die heeft ze dus wel laten gaan, op aanraden van haar oudste.
Overigens, ook daar moeten de kinderen zich elk jaar bewijzen en kunnen ze ook zomaar afgedankt worden.
Maar laten we nu eens uitgaan van wel een grote carriere voor Elisa's zoon: die hoeft zijn handje niet op te houden hoor, bij de overheid ( Let op de smiley.
anna van noniemen
09-04-2012 om 22:33
Ely
Ik ben geen alleenstaande moeder, heb 3 kinderen, waarvan 2 zorgenkinderen.
Toch kan ik Elisa wel begrijpen. Maar ik ben daarin 1 van de weinigen...
Ely
09-04-2012 om 22:47
Misschien niet anna
Misschien ben je 1 van de weinigen die reageert of durft te reageren die hetzelfde denkt te zullen doen. Maar je bent vast niet 1 van de weinigen die het denkt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Kaaskopje
10-04-2012 om 00:28
Elisa
Ik had het er weer met mijn man over en wij vragen ons af bij wat voor soort club je zoon speelt. Niet om mij in het rijtje te voegen die zegt dat zijn sport opgeofferd moet worden voor jouw werk, maar je moet je wel afvragen hoe realistisch het is dat hij écht bij betaald voetbal terecht komt als hij nu nog niet naar een club is gehaald waar talent écht wordt gekoesterd, met dus 'verwennerij' in de vorm van halen en brengen en andere vormen van meedenken om het hem zo makkelijk mogelijk te maken. Volgens man heeft je zoon een leeftijd waarop dat al gebeurd zou moeten zijn als zijn talent buitengewoon is. Je mag ons best mailen over dit onderwerp als je dat wilt: [email protected]
anna van noniemen
10-04-2012 om 10:46
Kaaskopje
er zijn ook andere clubs dan nu al betaalde clubs waar je kan worden opgeleid. Dat de kans niet zo groot is, dat snapt Elisa denk ik ook wel, maar je zou maar net diegene zijn. Hoe zal de zoon van Elisa er later op terugkijken als hij die kans nu niet krijgt? Hoe klein dan ook?
Hanne.
10-04-2012 om 11:54
'alles' kan niet
Misschien is het ook handig om te beginnen met je realiseren dat 'alles' niet gaat lukken. En werken én, én er altijd voor je kind zijn én ... alles doen gaat niet. Dat red jij niet, en dat redt niemand. Als mijn kinderen allemaal op het zelfde tijdstip willen sporten hebben ze pech. Ik kan helaas niet overal tegelijkertijd zijn. Als ze op maandag middag naar teken les willen idem, want dan werk ik. Mijn middelste ging op donderdag naar logopedie omdat dat de enige dag was dat ik vrij was. Mijn oudste moest in die tijd een half uur wachten na de voetbal omdat ik hem niet eerder kon halen. Balen en spannend (hij was 6) maar het was niet anders.
Je komt uit een (op dat punt) luxe positie dat je je zoon op dat gebied tot nu toe 'alles' hebt kunnen bieden. Dat zal veranderen. Dat zal wennen zijn, maar dat zal ook vast wel luken. Als je de afgelopen 11 jaar wel had gewerkt hadden jullie ook een manier gevonden om alles draaiend te houden.
Snuggle's
10-04-2012 om 13:28
Gewoon oppas
Je gaat straks ietsje meer verdienen. Huur hiervoor een oppas in die je zoon naar voetbal brengt. Mijn puber zou dat best een geweldig baantje vinden.
Ik snap heel goed dat je deze kans, hoe klein ook, niet wil laten schieten voor je zoon. Maar in mijn ogen is de oplossing hiervoor vrij simpel. Het zou wel heel toevallig zijn als alle drie de trainingen op jouw werkdagen zijn, dus waarschijnlijk hoeft het maar een of twee keer per week. En nog heel handig ook omdat je zoon dan ook minder lang alleen thuis is.
Veel succes met je sollicitatie !
Elisa Gemani
10-04-2012 om 14:21
Reactie
Zo he wat een reacties! Ik heb nog niet alles gelezen maar er zitten zeker bruikbare tips bij zoals iemand regelen die zoon evt. naar en van voetbal kan brengen. Zeg dat ik 100 euro meer overhou is dat zeker het geld meer dan waard.
Dat voetbal is zo ontzettend belangrijk voor zoon en zijn welzijn en zelfvertrouwen geweest (en nog steeds) dat ik er alles aan doe en wil doen om dit mogelijk te maken. Ook als hij niet zo talentvol zou zijn. Hij voetbalt pas 2,5 jaar en ik heb steeds letterlijk en figuurlijk aan de zijlijn gestaan en gezien hoe hij intens geniet en opbloeit. Dat neem ik hem hoe dan ook niet af. Zeker niet omdat ik hem al zo weinig heb kunnen geven de afgelopen 11 jaar. En ook wat voetbal betreft is continuiteit en stabiliteit op dit moment belangrijk; dus niet steeds van de ene club naar de andere wisselen. Ik ga niet vermelden bij welke club hij speelt; ik vind dat ik al behoorlijk wat details heb gegeven om mijn situatie te verduidelijken en het doet er ook verder niet toe. In het gesprek met de club kunnen we zien of en wat de club voor mogelijkheden zou kunnen bieden.
Hij kan prima alleen thuis blijven maar zodra er situaties zijn waarin hij aan meerdere dingen tegelijk moet denken en meerdere handelingen in korte tijd moet verrichten wordt het lastig. Zeker als het binnen een bepaalde tijd moet en hij aan de tijd moet denken.
Dat zijn we aan het oefenen. We zitten rond de tafel en ik geef hem situaties die zouden kunnen voorkomen en dan vraag ik hoe hij dat zou doen. Vervolgens zeg ik hoe ik dat doe en geef ik hem tips. Anticiperen op bepaalde situaties en praktische oplossingen geven. Maar ik kan niet zijn vergeetachtigheid wegnemen. Zo wilde hij bellen dat hij eerder uit school kwam omdat er een les was uitgevallen, was zijn telefoon leeg. Tot voor kort zorgde ik ervoor dat het ding was opgeladen maar in het kader van "mama kan en wil niet meer alles voor je doen want daar leer je niets van" hadden we afgesproken dat hij daar zelf op zou letten en dat soort dingen komt dus echt niet in hem op.
Afijn, eerst maar het gesprek. Morgen laat ik mijn haar knippen; ik heb mijn nette kleding tevoorschijn gehaald en het gesprek geoefend. Vragen opgeschreven en andersom vragen die gesteld zouden kunnen worden doorgenomen. Daar hou ik me nu even vooral mee bezig.
Hanne.
10-04-2012 om 14:37
Fijn dat je wat aan de tips hebt
Fijn dat je wat aan de tips hebt. Uit jouw reactie op de (in mijn ogen vrij logische oplossingen) heb ik het gevoel dat je de oplossing van de 'problemen' nog te veel bij jezelf zoekt.
Probeer dat om te keren en de oplossingen breder te zoeken.
Dus niet:
"Ik kan kind niet naar voetbal brengen" (oplossing => ik moet daar tijd voor vrij maken)
maar
"Kind kan niet alleen naar voetbal" (oplossing => iemand moet mee gaan, kind gaat niet naar voetbal óf kind moet leren om zelfstandig te gaan)
Problemen bestaan niet, alleen oplossingen die je nog niet gevonden hebt!
anna van noniemen
10-04-2012 om 14:51
Elisa
precies, ga eerst het gesprek in en kijk hoe het loopt. Die andere problemen lossen zich wel op. Kijk ook eens of een PGB danwel ZIN (zorg in natura) tot de mogelijkheden behoort.
Ik snap heel goed hoe je, na jaren in de WSNP, vindt dat je zoon nu ook eens wat meer verdient dan zijn voetbal er aan te moeten geven. Oplossing is er vast wel te vinden!
Tirza G.
10-04-2012 om 16:37
Toptalent
Als moeder van een sporttalent wil ik je meegeven je niet volledig blind te staren op die sport. Als ik lees dat je zoon pas 2,5 jaar meedraait, zit je er nu nog tot over je oren van voor naar achter in. Alles draait om dat voetbal. Als je zolang (bijna 10 jr landelijk niveau) meedraait als ik (ahum) ga je dingen wel anders zien. Talent is niet het enige, integendeel zou ik zo langzamerhand zelfs durven te beweren. Kinderen met een aangeboren talent zijn vaak lui - immers, het komt ze toch wel aanwaaien. Je excelleert héél snel in je eigen regio/club. De mensen die het einddoel bereiken in hun sport zijn de mensen die gelijkmatig en stug door blijven trainen. Talent zorgt niet voor winnaars, trainen zorgt voor winnaars.
Hij heeft een specifieke eigenheid, zeg je. Dat is dan tegelijkertijd zijn kracht en zijn zwakte, hoewel mijn kind in een heel andere tak van sport zit zijn er parallellen aan te geven die voor iedere sport op gaan. Zeker in het voetbal, een teamsport, word je geleefd door de prestaties van het team en de waan van de dag. Kijk naar een Arjan Robben: zó is het een waardeloze prul die altijd geblesseerd is, zó is het een sterspeler die een leuke aanbieding van Bayern krijgt. Het verschil is één wedstrijd en één goal. Ronaldinho, waar iedereen mee wegliep vorig jaar, wordt nu weggezet als een chagrijnige egotripper omdat Messi zo'n leuk kereltje lijkt te zijn. Blijk je ineens een teamspeler te moeten zijn in plaats van in je eigenheid te excelleren.
Hij is nog in ontwikkeling, zijn persoonlijkheid en karakter gaat méde gevormd worden door dit soort dingen. Níet geselecteerd worden, níet opgesteld worden, níet winnen: dat is misschien allemaal wel goed voor je, maar dan praat je wel van uit een volwassen perspectief. Voor een jong kind is afgewezen worden in/bij iets waar zó je hart ligt, niet eenvoudig. Hij weet inmiddels heus wel dat hij afwijkt, hij is niet achterlijk. Hij heeft in de gaten dat er in zijn leven veel dingen anders gaan dan bij anderen en dat er in zijn hoofd dingen gebeuren die 'niet goed' zijn. En dan kun je 100 keer zeggen dat het hélemaal niet erg is en dat je ontzettend veel van hem houdt en dat er hele fijne medicatie is: een kind (en dan moet-ie nog puber worden......) wil niet afwijken van de rest. Dat hij zijn ei kwijt kan in voetbal is fantastisch, maar het kan niet alles compenseren.
Een ander reeel gevaar (en ik weet waar ik over praat): blessures. Als hij in 2,5 jaar van niets naar selectie gaat, is zijn trainingsdruk behoorlijk opgevoerd. Hij heeft een jong lichaam, alles is nog in ontwikkeling en je wilt de subtoppers de kost niet geven van wie de enkels en knieen verrot zijn op hun 30e. Dan moet je nog 50 jaar.
En nog een ander reeel gevaar ben je zelf. Het moet iets van hém worden en als ik lees hoe belangrijk jíj het voor hem vindt, loop je de kans een soort vreemde symbiotische relatie aan te gaan in dit aspect: je zoon wil presteren voor jou. Misschien klinkt het zuur, maar daar heb ik er in het sportgebied van mijn kind al zóveel op stuk zien gaan. Moeders die lieflijk glimlachend staan te vertellen dat ze hun poppie altijd al om zés uur wekken op de dag van de wedstrijd, vanwege de lange reistijd/warming-up - whatever. Dat is hier ook zo, we zitten door de bank genomen om 7.30 in de auto en de voorbereidingstijd van mijn dochter voor een wedstrijd is ruim een uur. Ik heb haar in al die jaren nog geen één keer gewekt - het is van háár - zij staat om 6 uur naast haar bed. Snap je wat ik bedoel? Juist omdat je gewend bent zijn leven te structureren en alles om hem heen te plannen, is die overlap tussen 'van jou' en 'van hem' heel vaag. Voor je het weet gaat hij naar voetbal omdat jij dat zo fijn vindt. Mijn kind heeft bijv. twee coaches en ik ben het lang niet altijd eens met hun aanpak, taalgebruik, psychologisch inzicht en lichamelijk regime. We mogen hier op OO dan wel eens op het onderwijs mopperen, mén, in de sport kun je de klok gerust 30 jr terugzetten. Daar wordt gescholden, gepusht en ingezet op het opwekken van agressie om de beste resultaten te halen. Niks liefdevolle aandacht en warme positieve stimulatie. Het is heel lastig om je kind 'over te geven' aan zulke mensen en heel lastig om je er niet mee te bemoeien.
Tot slot: sporten vormt je. En niet alleen ten goede, er zitten nare kantjes aan 'moge de beste winnen'.
Tirza
Toke
10-04-2012 om 16:51
Wederzijdse flexibiliteit
Je concrete vraag uit je startposting was: wat vertel ik over WAO, mijn handicap en mijn situatie. Daarop zou ik zeggen: niet te veel, alleen voor zover dat echt relevant is. Dus WAO en situatie vrijwel niets, handicap eventueel voor zover dat op je directe werk betrekking heeft.
Ik geef in werkgerelateerde gesprekken ook niet zo concreet aan wat mijn situatie is, terwijl die zeker niet doorsnee is. Voor je het weet gaat een (toekomstig) werkgever zich daar naar eigen inzicht een beeld van vormen wat helemaal niet overeenkomstig de situatie hoeft te zijn. Wat ik wel doe, is aangeven dat ik het bijvoorbeeld geen probleem vind om buiten formele werktijden met het werk bezig te zijn, maar dat ik daarbij wel uitga van wederzijdse flexibiliteit.
Ik zou in jouw geval vooral ook willen bekijken wat de mogelijkheden zijn om bij deze werkgever werk en zorg te combineren. Het is een eerste sollicitatie en een eerste gesprek; wees voor jezelf eerlijk. Doe geen toezeggingen die je niet kunt waarmaken, want daarmee werk je jezelf en je zoon verschrikkelijk in de nesten. Maar kijk wel of deze baan jou mogelijkheden biedt om weer aan de slag te gaan. Lukt dat niet, dan heb je in ieder geval weer gesprekservaring opgedaan die je bij volgende gesprekken van pas kan komen. Je doelen bijstellen kan altijd nog.
Overigens kan ik me ook heel goed voorstellen dat je hoge prioriteit geeft aan het voetballen van je zoon. Het gaat er helemaal niet om of hij gegarandeerd Ajax-1 gaat bereiken, het gaat erom dat hij nu bezig is met iets wat heel erg belangrijk is voor hem en voor jou, en dat zet je niet zomaar opzij. Zeker niet voor de eerste baan die op je pad komt.
Ik vind het goed dat je bent gaan solliciteren en vind dat je best de tijd mag nemen om een baan te vinden die bij jou en je gezinsleven past. Doen wij dat niet allemaal?
Succes!
anna van noniemen
10-04-2012 om 16:56
Al zou hij
het maar tot FC Dordrecht schoppen, dan nog vind ik dat je als moeder best een beetje achter je kind mag staan op dit gebied....
Elisa Gemani
10-04-2012 om 17:11
Voetbal
Ik ben zelf opgegroeid met een vader die dol was op voetbal; voetbal de sport en het spel; niet al die krankzinnig overdreven toestanden eromheen. Die liefde heeft mijn vader zowel op mij als op zoon meegegeven.
Mijn zoon heeft met voetbal wat ikzelf vroeger had met muziek maken. Ik ben 10 jaar semi-professioneel muzikant geweest en dat was de beste tijd van mijn leven. Het was gewoon mijn ding, mijn uitlaatklep, een heel belangrijk onderdeel van mijn leven. Ook al verdiende ik er niet mijn brood mee en zou ik nooit tot "de top" behoren.
Of zoon nu wel of niet verder komt maakt hem en mij niet zoveel uit. Tuurlijk zou hij het liefst zo hoog mogelijk komen maar het gaat hem om het plezier en het leren. Hij is een echte teamplayer; het teamgebeuren vindt hij een van de leukste en interessantste aspecten maar ook een van de moeilijkste.
Qua trainingsintensiteit is niet echt zoveel omhoog gegaan. Hij begon al met drie keer in de week bij het eerste elftal en nu is het alleen een keer in de week een halfuurtje langer geworden. Ik (en hijzelf) weet hoe het zit met blessures en hoe het risico daarop zoveel mogelijk te verkleinen maar daarvoor heb je ook deskundige trainers en fysiotherapeuten. Hij heeft gelukkig nog nooit een blessure gehad. Hij is sterk en eigenlijk zou hij nog wel meer willen en kunnen trainen maar dat zou niet verantwoord zijn.
Voetbal is zijn ding en ik sta er volkomen achter maar ik push hem niet. Als hij een keer niet zo lekker is ofzo of hij kan ook naar een speelafspraak gaat hij liever naar de training. Dat is zijn uitlaatklep en daar doet hij nieuwe energie en inspiratie op. En gewoon lekker met zijn makkers een balletje trappen.
Maar aangezien het nu een beetje ot wordt laat ik het voetbal maar verder rusten. Hij blijft gewoon lekker op die club en we kijken gewoon hoe dit mogelijk gemaakt kan worden mocht ik moeten werken tijdens een of meerdere trainingsdagen.
rodebeuk
10-04-2012 om 19:13
Elisa
Je geeft hier veel bloot van jezelf en ik wil daar geen misbruik maken. Ik bleef aan 1 zin haken:
"Zeker niet omdat ik hem al zo weinig heb kunnen geven de afgelopen 11 jaar."
Ik denk dat het helpt om die zin om te vormen naar iets waar je beter mee uit de voeten kan. Ik denk dat je hebt gegeven wat je had. Dat is nooit weinig. Misschien minder dan anderen geven of dan je had willen kunnen geven.
Maar weinig is het niet! En de tijd is niet terug te draaien. Je hebt toen gegeven wat je toen kon geven en je geeft nu wat je nu geeft. Dat is een betere basis.
Sahara
10-04-2012 om 20:17
Succes
Ik wil je alleen maar succes wensen. Dus succes morgen. Ik ken je niet maar ik ga voor je duimen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Annet
10-04-2012 om 21:49
De norm is toch niet de kans op het worden van professional in v
Wat ik lees is dat zoon van Elisa gek is van voetbal en dat (uiteraard) graag op een uitdagend niveau doet.
Het maakt niet uit of hij de hoogste rang behaalt. Het gaat zoon (en Elisa) om de uitdaging, het plezier, etc. Lijkt me een prima uitgangspunt.
In het vervullen van die uitdaging ben ik het eens met anderen. Er is een grens. Een vrouw die om die reden kiest om niet te werken, prima, aangenomen dat er een ander inkomen is en er geen uitkering nodig is. Dat past bij de discussie thuisblijfmoeders.
Als Elisa een baan met redelijke werktijden en een redelijk aantal werkuren zou weigeren omdat zoon daarom niet naar elke training kan gaan, dat vind ik te ver gaan. Een baan voor een ouder (in plaats van een uitkering) vind ik belangrijker voor de toekomst van beiden dan een voetbalcarriere en het voetbalgeluk van zoon.
Je schrijft dat je al veel niet hebt kunnen geven (juiste tekst niet bij de hand) maar ik denk dat je veel juist wel hebt kunnen geven omdat je beschikbaar was, inzetbaar was en er volledig voor gegaan bent. Zonder jou had hij niet kunnen versnellen, had hij niet de juiste begeleiding gehad en had hij nu niet op de juiste school gezeten en was hij nu niet zo succesvol geweest.
Nu kom jij (en daarmee jullie beiden) aan de beurt!
Rosase
10-04-2012 om 22:59
Elisa
Ik ga niet in op de wel of niet thuisblijven/werken gaan discussie.
Maar voor wat betreft de voetbaldagen van je zoon. Juist dat zou ik dus wel bespreekbaar maken tijdens je sollicitatiegesprek. Niet meteen binnen 5 minuten, maar op het einde van het gesprek of nog beter tijdens je tweede gesprek. Zou best kunnen dat een werkgever begrip heeft voor een jong talentje en wil kijken wat de mogelijkheden zijn. Lijkt me niet dat dit onoverkomenlijk is, het zal toch hooguit een kwestie zijn van een lichte aanpassing zijn van een van je werkdagen (je zal toch niet zoveel pech hebben dat je nou net op de 3 trainingsdagen moet werken?). Mij lijkt dat daar in de meeste banen wel uit te komen is.
Henk 82
10-04-2012 om 23:24
Zo is het
"het gaat erom dat hij nu bezig is met iets wat heel erg belangrijk is voor hem en voor jou, en dat zet je niet zomaar opzij. Zeker niet voor de eerste baan die op je pad komt. "
Precies, zo is het, dat is wat ik bedoel.
Ik bedoel niet dat het per se een of/of keuze is.
Ik bedoel ook niet dat het hebben van een talentvol kind 'recht' geeft op hand ophouden.
Maar als je de afweging moet maken, dan kan ik de keuze voor het talent best begrijpen.
Voor we allemaal gaan schamperen over eigen kinderen 'die heus niet op alle clubjes kunnen die ze willen'.. Er is een verschil in kind, talent en situatie.
Voor dit ene kind is dit heel belangrijk. Hij heeft passie en talent. Dat is iets bijzonders, en kan helpen, zeker als je zorgenkind bent. Er zijn zoveel mensen die zich door het leven moeten knokken zonder.. als je het hebt, koester het!
Voor mij is het niet-hand-ophouden niet per se ZO ontzettend belangrijk dat als het of/of moet, het kind als vanzelfsprekend het onderspit moet delven.
Het lijkt me vreselijk om iets waar je passie en talent voor hebt op te moeten geven..
Kaaskopje
11-04-2012 om 00:09
Elisa
Ik begrijp best hoe belangrijk voetbal is voor je zoon en daarmee voor jou. Ik heb een voetballende dochter, met twee trainingen per week en een wedstrijd op zaterdag en sinds kort een actief (lees: achter ze aan reizende) supporter van onze plaatselijke topclub
Ik bood niet voor niets mijn emailadres aan, zodat je geen verdere details over het voetbal-deel hoeft prijs te geven. Mijn man is er nogal in thuis. Hij kan misschien inschatten wat je mag verwachten.
De indruk die jij gaf, is dat je zoon zoveel talent heeft dat het zo klaar als een klontje is dat men hem richting betaald voetbal wil loodsen en dat je daarom een betaalde baan zou weigeren als dat nodig is. Tot op zekere hoogte begrijp ik dat, hoewel ik het wel twijfelachtig vind of je daarvoor in de Bijstand moet blijven. Als die zekerheid er niet in die mate is en het dus voor 99 procent om het plezier gaat wat hij aan voetbal beleeft dan zou ik het heel apart vinden als je daar werk voor laat liggen. Dan zal hij het mogelijk met 1 training minder moeten doen. Jammer, maar hij is oud genoeg om te begrijpen dat jij moet werken voor jullie beiden.
Mijn welgemeende advies is om met zijn trainer te gaan praten, leg je situatie uit en kijk wat ze voor je kunnen doen. Ik gun jullie beiden dat zowel het voetballen lukt als jouw mogelijkheid om werk te vinden.
Elisa Gemani
11-04-2012 om 18:42
Morgen
Het gesprek is morgenochtend... Maar aan mijn haar zal het in ieder geval niet liggen want het is geweldig goed geknipt! Ik ben helemaal happy! Er is een stuk af en het zit weer fris met schwung
Ik heb met een van mijn buurvrouwen afgesproken dat als ik echt omhoog zit en zij is thuis (zij werkt, net als haar man) dat zoon dan bijv. bij haar mag eten. Ze heeft zelf ook een zoon, iets jonger dan de mijne, en die twee komen vaak bij elkaar over de vloer en zijn echte speelmaatjes. Als het nodig is en het kan, helpen we elkaar uit de brand. Fijn, ook weer geregeld.
Ik heb ook even mijn gesprek geoefend en dat ging goed. M'n outfit heb ik klaar hangen dus ik ga er morgen met goede moed tegenaan! Uiteraard zal ik meteen verslag doen hier op OOL. Duim alsjeblieft voor me dames en heren!
Toke
11-04-2012 om 19:05
Nieuw haar
Oh ja, dat is zoooooo belangrijk, nieuw haar. Dat geeft meteen dat extra zelfvertrouwen dat je morgen goed kunt gebruiken. Goed dat je dat hebt gedaan!
Ik duim zeker voor je, vind het leuk dat je na 11 jaar deze stap zet.
Mijn oudste is ongeveer net zo oud, ik zorg al die tijd alleen voor hem en als ik één ding heb geleerd in combinatie met mijn werk, is het wel: durf te vragen! Zoals je nu met je buurvrouw een opvangafspraak hebt, zo zijn er veel meer mensen in je omgeving die iets voor je kunnen betekenen. Mensen vinden het helemaal niet vervelend om te helpen, mensen vinden het vooral vervelend om te vragen. Maar stap daar overheen, echt, het scheelt enorm in de last op je schouders.
wil40
11-04-2012 om 22:24
Nogmaals
Heel veel succes! Ik ben zeer benieuwd hoe het gesprek gaat verlopen en wat het ook gaat worden, je bent weer een ervaring rijker. Spannend!