Adhd diagnose en de toekomst

Wispelturig?

zoon is bovengemiddeld slim, maar krijg door problemen waarschijnlijk alleen TL advies
Concentratie problemen, slechte motivatie, gebruiksaanwijzing, onderzoeken door orthopedagoog en psycholoog. Verschillende stappen al gezet, maar echt onderzoek naar add/adhd wil je niet niet omdat hij dan misschien medicatie krijgt voorgeschreven.
Piloot worden kan niet met ADHD, maar los van het feit of hij nu de diagnose krijgt, zal hij voor dat beroep ook nog de nodige testen, ook psychologische krijgen. Krijgt hij nu niet "het stickertje" dan misschien alsnog.

Een diagnose nu brengt niet alleen betere schoolresultaten. Dat is wel erg 1+1=2 gedacht. Als diagnose -> medicijnen -> betere punten zo zou zijn, dan zou heel nederland voor betere punten aan de tabletten gaan, niet dan?
Problemen die samenhangen hangen met ADHD/ADD zijn veel groter dan alleen schoolresultaten.
Natuurlijk hebben ze concentratie problemen (andere kant is natuurlijk ook de hyperfocus) maar de gevoeligheid voor verslaving, stil staan, dingen starten en niet afmaken, gedachten/woorden/daden zonder er bij na te denken.

Een diagnose bekend ook niet dat je persé aan de medicatie moet. Het betekend ook dat je een handreiking kunt krijgen, het anders leren denken, vaardigheden die meer aandacht moeten krijgen zodat het beter gaat.
Het onderzoek maakt je zoon niet anders (of hij nu medicatie krijgt of niet) maar hij kan wel al leren beter om te gaan met zijn extra talenten en leren hoe om te gaan met de moeilijkheden die er ook mee samenhangen.

Piloot

Hier ook een zoon die piloot wil worden met PDD-nos ook geen handige conbinatie, maar er zijn heel veel jongeren met die droom die niets hebben en het ook niet halen omdat ze gewoon om andere dingen niet geschikt zijn.
Zoon weet niet precies dat piloot worden niet gaat lukken door zijn PDD-nos maar hij haalt er wel al zijn motivatie uit. Hij weet wel dat er veel afvallers zijn dus moet hij van ons ook verder kijken en dat doet hij ook, doordat hij door zijn medicatie VWO doet is de keus in andere beroepen groot. En of je nu niet door de keuring komt door pdd-nos adhd slechte ogen of simpelweg geen aanleg het resultaat is dat je iets anders moet gaan zoeken.

An mien

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Re fiorucci

Sorry, als het voor jou neerbuigend overkomt. Zo is het echt niet bedoeld. Ook ik spreek uit ervaring en weet ook dat door de medicatie, er een betere concentratie is en daardoor ook de punten kunnen stijgen. Dit zal echter niet voor iedere ADD-er/ADHD-er zo zijn. Het is mooi meegenomen als het wel zo is, maar geen van zelfsprekenheid. Dat bedoelde ik aan te geven.

Onbehandelde adhd

zal ook niet tot zijn droombaan leiden, en heel eerlijk, zou jij zelf in een vliegtuig willen zitten, bestuurd door een ADHD-er? Voor je het weet zit je in een looping! Nee, zonder dollen, ik vraag me af wat de droom verder afhoudt, het hebben van ADHD maar geen diagnose, of het hebben van een diagnose voor ADHD...Inmiddels is al bekend dat ADHD-ers beter rijden in een auto als ze medicatie gebruiken, wellicht dat men over een paar jaar dat ook over vliegen kunnen zeggen?

Diagnose

tuin huisje, puur het feit dat jullie het weten, hoeft verder toch niet te betekenen dat je het ook wereldkundig maakt? Wij hebben ervoor gekozen dit wel te doen (hoewel het ook moeilijk te missen is...), juist omdat het ook extra begrip en ruimte geeft. Op school komen er extra faciliteiten vrij, testen kunnen bijvoorbeeld in een rustiger setting plaatsvinden.
Daarbij, juist de andere kant - dus niet de medicatie - levert meestal de grootste winst op. Zowel voor het kind als voor de omgeving. Je leert zoveel meer over hoe je kind in elkaar zit!
Ik wens je wijsheid toe!
groetjes,
Jons

Het gaat om nu

Diagnose of niet, je kind blijft wie hij is. Maar: Zwart/Wit-gesteld: als het niet-diagnosticeren betekent dat zijn problemen onbehandeld blijven, dan zie ik de toekomst somber in voor je zoon. Dan weet je zeker dat hij geen piloot wordt, maar in de wajong belandt. Als diagnosticeren betekent dat hij ook alle mogelijke hulp krijgt die hij nodig heeft, dan wordt de toekomst een stuk rooskleuriger. Misschien geen piloot, maar wel duizend andere mooie beroepen.
Maar, alles overwegend, zou ik gaan voor NU. Wat heeft je zoon NU nodig, voor nu, om beter te kunnen ontwikkelen, om zelfvertrouwen te krijgen, om gelukkiger te zijn, de wereld om hem heen beter aan te kunnen en zichzelf minder in de weg te zitten.
Als je dat voor elkaar kunt krijgen, zonder diagnose, dan zou dat mooi zijn. Als dat niet lukt, en met diagnose wél, dan zou ik geen moment aarzelen.

Maak je geen illusies

De screening voor piloten is nogal streng, daar komen alleen de beste en meest stabiele mensen doorheen. Als jouw zoon 'slecht genoeg' is voor een ADHD-diagnose, dan gaat hij gegarandeerd niet door de testen heen komen. Diagnose of niet. Dus wees alsjeblieft realistisch en eerlijk naar je zoon toe. Niet iedereen kan piloot worden, hoe graag je dit ook zou willen. En ga hem al helemaal geen broodnodige hulp ontzeggen.

Wat is die broodnodige hulp?

Ik vraag me dan altijd af wàt is precies die broodnodige hulp? Welke hulp heb ik mijn zoon op de basisschool ontzegd door de diagnose dus wèl te ontkennen? Ik vind het moeilijk om tuin huisje tips te geven. Bij ons had school ook "hulp" nodig, wij thuis als ouders niet.De diagnose is er tot op heden nooit gekomen en wat mij betreft komt hij er ook niet.
Zoon ontwikkelt zich prima, hij is anders dan anderen, zeker niet gemiddeld. Maar naarmate hij ouder wordt zie ik nog steeds de toekomst voor hem open liggen. Hij kan worden wat hij worden wil.
Als ik lees dat er op school problemen zijn en thuis volgens tuin huisje niet, is er dan wel sprake van ADHD? Of zijn er ADHD kenmerken? Dat was dus juist mijn dilemma. Geen vertrouwen in de diagnose ADHD, althans,voor mijn zoon.
En de toekomst zal uitwijzen of we het "goed" doen, maar ik denk dat dat gevoel niet anders zou zijn mèt diagnose.
Het valt mij overigens ook op dat het vaak intelligente kinderen zijn als er op school problemen zijn. En vaak jongens. VWO kinderen met een slechte concentratie. Als de zoon van tuin huisje naar het VMBO gaat wordt zijn concentratie van pure verveling nog slechter, het is zaak dat school en vooral je zoon zelf dit inzien.
De droom van je kind is piloot worden. Als je tegen hem zegt dat dat met deze resultaten niet gaat lukken hoe reageert hij dan?

Hulp

Ik snap het dilemma heel goed. Het is inderdaad zo dat als je deze diagnose laat stellen en hij deze ook krijgt je de weg naar zijn toekomstdroom voor 99,9% dicht doet. Laat je de diagnose niet stellen dan blijft deze deur misschien ook wel gesloten maar er is natuurlijk een kans dat je zoon tussen zijn 11de en 18de een dusdanige geestelijke groei doormaakt dat hij wel door de selectie komt. Kleine kans maar het zou kunnen. Er is een een elk geval een kans en die kans is voorgoed weg als hij inderdaad adhd blijkt te hebben.

Wat ik zou doen is heel goed nadenken over wat ik met een diagnose zou doen. Iedereen hier heeft het over hulp die je zoon dan kan krijgen. Echter om welke hulp gaat dat? De enige hulp waarvoor je een diagnose nodig hebt is medicatie.

Ik heb een zoon met ADHD en wij hebben er voor gekozen om hem geen medicatie te tegen. Het waarom daarvan hoort misschien niet in deze discussie thuis dus dat laat ik er buiten.

Echter buiten medicatie om valt het mij op dat er eigenlijk nauwelijks hulp beschikbaar is. Toen wij met bepaalde vragen zaten en hiervoor wel wat hulp zouden willen bleven de professionals steken bij medicatie als eerste (en enige?) oplossing. Verder had men uiteraard de gebruikelijke adviezen als structuur aanbieden ed. maar daarvoor heb je geen diagnose nodig.

Alle aanpassingen die wij naar onze zoon gemaakt hebben hadden wij ook zonder die diagnose kunnen doen. Sterker nog een groot deel van die aanpassingen hadden we voor die tijd al gemaakt omdat we natuurlijk al heel wat jaren met hem hebben samengeleefd voor de diagnose viel. Kortom we hadden de leefomgeving voor hem al redelijk optimaal gemaakt. Ik heb daarna nog heel wat gelezen over ADHD en adviezen daaruit toegepast maar dat is wederom een stukje wat je ook zonder diagnose kan doen.

Dan is er het stukje school. Een officiële diagnose kan inderdaad naar de school toe een stok achter de deur zijn om de school bepaalde simpele aanpassingen te laten doen die goed zijn voor zoon en de school weinig moeite kosten. Echter de keerzijde daarvan is weer dat voor de school het ook heel simpel is: ADHD= medicatie waardoor elk gesprek met de school ook weer terugkwam op ritalin gebruik. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een andere school en deze school heeft fantastisch met ons meegedacht en geholpen onze zoon optimaal te laten functioneren. Echter het is mijn observatie dat een dusdanig flexibele school ook best bereid is mee te denken zonder dat er een diagnose is gesteld. In elk geval zijn de aanpassingen waar we om gevraagd hebben wederom geen aanpassingen waarvoor een diagnose nodig is. Het gaat om relatief simpele dingen als apart aan een tafeltje mogen werken op bepaalde momenten. Het is ook een illusie te denken dat een school veel meer kan doen dan dat.

Kortom ik zou goed nadenken over wat jullie met een diagnose willen. Willen jullie medicatie proberen dan is er inderdaad een diagnose nodig. Wil je geen medicatie proberen of voorlopig nog niet dan zou ik geen onderzoek laten doen wat tot een diagnose stelt want dan voegt die diagnose niet veel toe.

Wat medicatie betreft. Hier is veel informatie over te vinden van zowel voor- en tegenstanders. Het is lastig om objectief materiaal te vinden omdat immers bijna iedereen een 'belang' heeft bij het wel of niet promoten van medicatie. Mijn advies zou zijn om heel veel te lezen, heel lang na te denken en geen gehaaste beslissingen te nemen.

Overigens jouw zoon is 11. Dat is een lastige leeftijd. Was hij twee jaar ouder dan zou dit zijn beslissing moeten zijn. Was hij twee jaar jonger dan zouden jullie die beslissing moeten nemen. Ik weet niet of ik dit traject aan zou gaan zonder je zoon in de voordelen en nadelen van een diagnose te kennen. Ik ken je zoon niet en ik weet niet in hoeverre je denkt dat hij zelf hier ook een mening over kan geven. Als ik naar mijn zoon kijk dan hebben wij hem vanaf dat hij zo'n 10 jaar is toch wel veel verteld en hem ook zelf beslissingen laten nemen.

Zijn er trouwens al aanpassingen gemaakt vanuit de school die hem helpen zijn concentratie te vergroten? Wat zegt je zoon zelf hierover? Probeer hem ook mee te laten denken over oplossingen. Misschien vind hij het prettig om apart te zitten of een mp3 speler op te hebben tijdens zijn werk of op een wiebelkussen te zitten of dat de juf regelmatig even naar hem toekomt om hem op zijn werk te wijzen of dat het werk in kleinere stukjes wordt verdeeld of dat hij af en toe een rondje buiten mag rennen of.... misschien hebben jullie alles al geprobeerd maar anders zou je eerst kunnen kijken of je hierop winst kan boeken.

Samengevat zou mijn advies dus zijn:
- nadenken over wat je met een diagnose wil
- nadenken over medicatie
- veel lezen over dit onderwerp
- geen overhaaste beslissingen nemen
- zoon betrekken bij het probleem
- kijken of er andere aanpassingen mogelijk zijn waar geen diagnose voor nodig is.

Geen diagnose

Inderdaad lijkt me als je geen medicatie wilt het niet zo nuttig om een diagnose te laten stellen.
Overigens denk ik dat je dan zelf alles in het werk kunt stellen om je zoon zo goed mogelijk te begeleiden. Lees veel en overleg met je zoon. Pas als je denkt dat medicatie niet meer te vermijden is kun je alsnog voor een diagnose gaan.
Overigens is het misschien ook mogelijk om iets met voeding te doen? Daar kun je ook jezelf in scholen. Zelf denk ik dat het ADHD dieet op de goede weg zit alleen kun je daar alleen terecht met officiële diagnose. Maar er zijn natuurlijk wel mogelijkheden bij alternatieve therapeuten waar je geen diagnose voor nodig hebt.

Jillian

Ik heb het gemeld op school, met officiele brief van de kidnerarts,dat mijn zoon ADD heeft,hij zit op het voortgezet onderwijs. Het is beslist niet zo dat school gelijk medicatie verlangt in ruil voor hun inzet. Weet je wat de meerwaarde is? Begrip. Ze weten nu dat hij niet lui en laks is, niet uit desinteresse spullen vergeet, niet uit desinteresse moeite heeft om zich te concentreren. Dat begirp,blijkt nu na een half jaar, is voor hem zo essentieel. Scholen zetten in op zelfstandigheid, maar hem helpen ze een keertje extra herinneren dat er nog een werkstuk ingeleverd moet. Hele kleine dingen die zoveel verschil maken, ook voor hemzelf, zijn eigenwaarde.

Dossier vernietigen

Je kan ook later zijn dossier laten vernietigen bij de diagnosestellende instelling. Als je zoon goed op de rit is gekomen en geen hulp nodig heeft waarbij je een papiertje nodig hebt met diagnose, dan kan dat. Wij hebben bij onze aspergerdochter de diagnose niet laten vastleggen. Nu heeft ze geen medicijnen nodig maar we zijn wel een jaar begeleid bij een Ggz-instelling. Daarna gestopt totdat we wel iets moesten met haar woede-aanvallen. Toen is ze vijf maandje onder behandeling geweest van tweedelijns psycholoog. En nu loopt ze voor haar doen heel lekker. En mocht dat veranderen dan kunnen we de diagnose op papier nog altijd 'halen'. Kortom, mijn advies: ga die testen in, leer hoe je hem beter kunt begeleiden, denk zes keer na over medicatie, maar laat de diagnose pas officieel maken als het nodig is om nodige behandeling te krijgen, niet eerder. Nou ja, zo is het als wij het doen dus.
Sterkte met alles!
Groetjes,
Gonzo

Tuinhuisje

"Maar bij een medische keuring voor vliegers wordt er altijd gevraagd of een vlieger onder behandeling is (of is geweest) bij een psycholoog of psychiater."
Mijn zoon is bij een gespecialiseerde kinderarts geweest,en heeft nooit een psychiater gezien!

Welke hulp

Het hangt er vanaf wat je zoon nodig heeft.
Ik ken bijv. een jongen met adhd, eerst zonder diagnose en zonder hulp, die zeer impulsief was. Op school kon hij tijdens de instructie van bijv. spelling, opspringen en een boterham uit zijn tas halen. Of een woord uit de spellingsles deed hem aan iets denken en dat wilde hij dan, op dat moment, laten zien op youtube. Of hij had dorst, pakte zijn drinken, merkte dat het met 'prik' was en begon te schudden om daarna de dop eraf te halen. En dat tijdens bijv. rekenen. Of hij zag een schaar en ging leuk knippen. Toevallig in het geschiedenisboek. Hij kon zelf vaak verbijsterd staan kijken naar de gevolgen van zijn daden. Hij kwam niet tot leren. Hij had alleen maar straf. Overigens wilde deze jongen ook piloot worden.
Toen eenmaal bekend werd dat hij ADHD had, kon hij langzaamaan leren zijn impulsen te beheersen. Ook werden zijn daden niet meer gestraft, dat was toch zinloos. Op zijn tafel kwam een grote sticker: "eerst nadenken, dan doen". Zijn diagnose gaf de mensen om hem heen de handvatten beter met hem om te gaan. Hij was niet langer de grootste klier, totaal onopgevoed, brutaal en een bemoeial. Als hij opsprong van zijn tafel om iets ongeoorloofd te gaan doen, kon de leerkracht ingrijpen met: "nadenken bij wat je doet". En natuurlijk was dit geen toverwoord, maar het hielp wel steeds beter.
De hulp bestaat dus vooral uit het aanpassen van de omgeving, van de reacties. Begrip. En vanuit daar kan het kind leren zelf om te gaan met de wereld, zijn leven, zichzelf. Nogmaals, als dat kan zonder diagnose zou dat mooi zijn. Als dat lukt zonder medicatie zou dat prachtig zijn. Maar soms heb je het nodig. En helpt het je kind gigantisch vooruit.
En ach, piloot worden...mijn kind wilde altijd robot worden...niet alles kan wat ze in hun hoofd hebben gezet.

Behandeling

Ik ben terug gaan denken hoe het bij onze zoon (12, adhd en stemmingsstoornis) gegaan is. Dat is een lang verhaal, maar het komt erop neer, dat 'behandeling' voor 90% iets is, wat wijzelf, als ouders hebben gedaan. Die psycholoog was een waardevolle aanvulling van buitenaf. Onmisbaar voor ons. Maar het leeuwendeel van het werk vond thuis plaats.
Lezen over die stoornis. Niet alleen de geijkte boeken, maar alles. Lezen over executieve vaardigheden. En dan oefenen met hem, praten, grenzen en verwachtingen verleggen, omgeving aanpassen en later weer normaliseren.
Het ging dus vooral om wat wij thuis deden. Wij zijn degenen die de mogelijkheden en onmogelijkheden van onze zoon in kaart gebracht hebben, wij zijn degenen die hem door school coachen, wij zijn degenen die de school/leerkrachten coachen. Wij zijn degenen die doelen stellen, grenzen verleggen en werken met hem. Juist als het goed gaat, gaan wij kijken naar de dingen die nog niet zo goed gaan en daar aan werken. Juist als het goed gaat, gaan wij werken aan zijn zelfvertrouwen en zelfbeeld. Juist als het goed gaat werken wij net zo hard met hem, als wanneer het niet goed gaat, maar is het allemaal een stuk gezelliger in huis.
En die medicatie, die helpt er enorm goed bij! Die zorgt dat zoon ontvankelijk is voor onze hulp, die zorgt ervoor dat zoon lang genoeg stil kan staan bij zelfreflectie om er ook nog wat van te leren. De medicatie zorgt er ook voor, dat onze zoon op school niet langer de hele tijd op zijn tenen hoeft te lopen en dus niet meer compleet overprikkeld en overspannen thuis komt. Want onze zoon is ook slim. En het kost hem al zijn compensatie vermogens, om op school te presteren op een niveau wat bij zijn zelfbeeld en zijn eigen verwachtingen hoort. Met medicatie heeft hij aan het einde van de dag nog energie over.
En de aanpassingen op school, ach. Net als bij Fiorucci zijn ze door dat stempeltje in staat om hem te beschouwen als iemand die hulp nodig heeft en niet meer als een opstandig, onverschillig, dwars, slecht opgevoed kind. En dat was het zo'n beetje wat ze op school doen.

En over piloot worden

Ik heb adhd de laatste jaren vooral heb leren definieren als het ontbreken/onderontwikkeld zijn van executieve vaardigheden (iets beginnen, iets afmaken, met iets ophouden, planning, tijdbesef, scheiden van feit en emotie, sociale signalen goed interpreteren, dingen in een logische volgorde doen, zelfreflectie, omgaan met onduidelijke situatie, overgangen). En deze vaardigheden heb je juist heel erg nodig als piloot. Ik denk dat het achterblijven van deze vaardigheden de grote reden is, waarom een adhd-diagnose een contra-indicatie voor piloot worden is. En daar ben ik het helemaal mee eens. Ik moet er niet aan denken dat mijn slimme verstandige zoon, piloot zou zijn. Hij zou tijdens het saaie gedeelte van de vlucht (en die zijn er veel en vaak) afdwalen met zijn gedachten en dan niet optimaal reageren op hetgeen wat moet. Ik denk dat piloot zijn, heel veel saaiheid en routine met zich meebrengt (misschien wel 90%). Saaiheid en routine verdragen zich niet goed met adhd of met adhd-kenmerken. Ik verwacht en hoop trouwens dat je (met of zonder officiele diagnose), met adhd kenmerken, niet door de pilotenkeuring komt, aangezien de concentratieproblemen funest zijn voor dat beroep.

Karmijn

Bij zoon op school is het ook niet meer dan dat. Maar wat een enorm verschil maakt alleen dat al!

Ooh karmijn - ot

Wat een treffende omschrijving...

Heb me altijd afgevraagd of ik ook (net als mijn dochter) ADHD heb. Als ik jouw omschrijving van executieve vaardigheden lees dan kan ik niet anders zeggen dan dat je precies mijn pijnpunten omschrijft.

Weet nog niet wat ik hiermee ga doen.

Fiorucci

Dat zijn echter allemaal aanpassingen waarvoor er geen erkende diagnose nodig is. Het enige waarvoor je die diagnose echt nodig hebt is medicatie. Het begrip vanuit de school zou er ook zonder die diagnose kunnen zijn, gewoon omdat ze zien hoe een kind reageert. Wij hebben erg slechte ervaringen met de eerste school van zoon die erg vast zaten in het denkpatroon ADHD=ritalin. We zijn op zoek gegaan naar een andere school en hebben deze gevonden. In de loop van de jaren heb ik gezien dat deze school erg goed kijkt naar individuele kinderen en bereid is mee te denken om elk kind optimaal te laten functioneren in zoverre dat mogelijk is binnen de structuur van de school. Of een kind wel of geen diagnose heeft maakt dan niks uit. Bij gesprekken met de school hebben we het zelden over ADHD als geheel. We benoemen hoogstens kenmerken van zoon die leren in de weg zitten en hoe we voor hem die hobbels lager kunnen maken. Bijvoorbeeld slecht concentreren, druk gedrag, clown gedrag... samen met de school en met zoon overleggen hoe we de situatie aan hem kunnen aanpassen zonder daarbij te vergeten dat ook zoon zelf ook mee kan denken en verantwoordelijkheid kan nemen voor bepaalde dingen.

Voordat jullie denken dat we de perfecte school hebben gevonden. Dat is ook niet zo. De school zit in een richting waar wij niks mee hebben. Het opleidingsniveau van de ouders is over het algemeen hoog en toch zijn de prestaties van de school helemaal niet zo geweldig wat dus inhoudt dat de toegevoegde waarde van deze school helemaal niet zo hoog is. Dat nemen we voor lief verder gezien de positieve kanten en hun bereidheid mee te denken zonder gelijk alles te willen medicaliseren en te classificeren.

In dit geval zou ik vanwege de toekomstdroom van betreffende zoon echt goed nadenken voor ik een diagnose laat stellen.

Karmijn

Natuurlijk is de kans dat de zoon van tuin huisje piloot wordt heel klein. Aan de andere kant het kind is pas 11. Ook kinderen met ADHD groeien op, leren bij en kunnen in sommige gevallen heel goed leren om te gaan met hun zwakkere kanten. Bij mijn zoon zie ik nu al zo'n verschil met 5 jaar terug. Het kan dus best zijn dat de zoon van tuin huisje later wel door de testen komt. Ik zegt niet dat het zal gebeuren maar er is altijd een kleine kans. In elk geval kan hij het dan proberen. Als ADHD echt inhoudt dat hij nooit piloot kan worden omdat de diagnose op papier staat dan heeft hij die kans dus al niet. Ik weet niet of ik hem dat zou willen ontnemen behalve als ik echt geen ruimte zou zien om hem zonder medicatie te laten functioneren. Bovendien stel voor dat de diagnose fout is. Dan blijft zo'n papiertje wel je hele leven achtervolgen.

Ik zeg niet dat er veel foute diagnoses worden gesteld maar ik ken wel een paar nu net volwassen kinderen die als kind een ADHD diagnose hebben gekregen en zichzelf daar nu helemaal niet meer in herkennen. Omdat een diagnose niet altijd volgens dezelfde criteria wordt gesteld en niet altijd door een gespecialiseerd psychiater is er wel een degelijk een grijs gebied waarbij vooral grensgevallen makkelijk ten onrechte wel of juist geen diagnose kunnen krijgen. De zoon van tuin huisje lijkt me typisch zo'n grensgeval uit haar beschrijving te merken.

In elk geval zou ik heel voorzichtig zijn met de deur naar zijn toekomstdroom voorgoed dicht te doen.

Begrip

Jillian: "In elk geval zou ik heel voorzichtig zijn met de deur naar zijn toekomstdroom voorgoed dicht te doen."
Een onbehandelde stoornis kan ook betekenen dat alle deuren naar toekomst voorgoed dicht zijn. Wajong ipv een vervolgopleiding.
En natuurlijk ben ik het met iedereen eens dat een diagnose niet nodig zou moeten zijn. Maar het is vaak wel de praktijk. Voor een etiket is meer begrip dan voor een lastig kind. En ik denk ook dat haast iedereen zich daar schuldig aan maakt. Als mijn kind zegt: 'daar kan ik niet tegen', komt het toch een pietsie anders over dan wanneer ze zegt: 'daar ben ik allergisch voor'. Toen ze vroeger, in haar slechtste tijd, op ongeveer 7-jarige leeftijd, niet even naar boven kon lopen om iets te pakken, vond men haar: 'lui' en 'verwend', toen die mensen hoorden dat ze het toen moest doen met een longfunctie van 30% veranderde hun oordeel.
Iedereen heeft een bepaald referentiekader, zo en zo moeten kinderen zich gedragen en anders zijn ze lui, verwend, brutaal, irritant, vervelend, klieren, zeurpieten, stom, dom, etc. Diagnoses helpen ons het kind beter te begrijpen. "Oh, het kind zeurt niet, maar heeft behoefte aan duidelijkheid", "Oh, het kind kliert niet, maar kan zich niet concentreren". En dat begrip, dat helpt het kind verder. Begrip van ouders, van brusjes, oma's, opa's, en het liefst ook van leerkrachten (die er maar beroerd voor opgeleid worden, in dat omgaan met verschillen).

Over piloten

Misschien is deze link handig voor je: http://www.airwork.nl/bulletinboard/showthread.php?t=10971

Adhd

Jouw zoon is bovengemiddeld intelligent maar er zijn bepaalde problemen (ADHD of ADHD-kenmerken) waardoor die intelligentie er niet uit kan komen. Dat is op de basisschool al heel vervelend, maar op de middelbare school, waar veel meer een beroep gedaan wordt op executieve vaardigheden, plannen en structuurmatig werken kan dat een ramp worden. Op de basisschool kunnen ze nog wel wat aanpassingen doen en extra begeleiding geven, op de middelbare school zijn die mogelijkheden veel beperkter.
Met diagnose en zeker met medicatie kan een school veel meer uit de kast trekken. Het belangrijkste is het stuk begrip, er- en herkenning wat aan een diagnose vastzit. Niet alleen voor de ouders, school en de omgeving, maar met name voor het kind zelf! Niets zo frusterend als ontzettend hard je best doen en maar blijven falen op bepaalde gebieden. Dat werkt zwaar demotiverend.
Mijn zus heeft haar hele leven moeten knokken; ze kon geen opleiding afmaken, relaties hielden nooit stand, wat ze wilde worden kon ze niet bereiken. Men vond haar lui, chaotisch, impulsief en noem maar op. Ze zocht toevlucht in verslavingen, foute vriendjes en noem maar op. Ze is werkelijk tot op de bodem geraakt.
Pas vier jaar geleden, ze was toen 45 jaar, werd de diagnose ADD gesteld. En toen vielen alle stukjes van de puzzel op hun plaats. Ze ging aan de Concerta, kreeg therapie en veel praktische tips. Ze is nu haar tweede leven begonnen en is gelukkiger dan ooit. Ze heeft een eigen bedrijfje, zorgt in harmonie met haar ex voor haar 2 kinderen (waarvan een ook ADD heeft), heeft al een paar jaar een lieve vriend. Zoals ze het zelf zegt: "ik weet nu wie ik ben en wat ik kan; ik kan eindelijk mezelf zijn. Ik ben niet dom, niet lui, niet impulsief. Ik heb gewoon ADD. En net zoals iemand met een ernstige depressie of met kanker medicijnen nodig heeft, heb ik medicatie nodig. Het is slechts een broodnodige aanvulling van een chemische stof die mijn hersenen anders missen. Punt."
Mijn zoon (10) heeft ook ADHD. Hij is ook zeer hoogbegaafd. Sinds de diagnose en zeker sinds hij Concerta slikt gaat het zoveel beter met hem. Hij heeft geen last meer van de drukte in zijn kop en in zijn lijf. Ja, hij heeft veel extra ondersteuning en begeleiding nodig; zeker op school. Maar dankzij de diagnose, de medicatie en het begrip kan hij die ook krijgen en daardoor kan hij zich veel beter ontplooien en ontwikkelen. Hij gaat na de vakantie naar de middelbare school; gelukkig hebben we nog op tijd een rugzakje voor hem kunnen krijgen en school weet hoe en wat; hij krijgt alle extra begeleiding en hulp die ze kunnen bieden.
Zonder de diagnose en medicatie had hij met moeite zelfs maar de basisschool kunnen afmaken en had hij nooit naar het VWO gekund. Voor een kind dat zo intelligent is zou dat funest zijn.
Hij vergeet weleens zijn "pil". Je merkt ogenblikkelijk als hij zijn pil niet heeft ingenomen. Hij is weleens van school terug naar huis gekomen om zijn Concerta alsnog in te nemen want hij heeft er dan zelf zo'n last van; hij voelt zich dan verschrikkelijk. Al die drukte in zijn kop. Een rustig plekje in de klas of in de gang, een takenkaart, kleurenklok en noem maar op helpen dan echt niet. Zelfs met medicatie blijven deze kinderen (en volwassenen) moeite houden met executieve vaardigheden en daar hebben ze ondersteuning bij nodig.
Zoals ieder kind verschillend is, is ook iedereen met ADHD anders. Een pasklare oplossing en behandeling is er dan ook niet. ADHD heb je je leven lang maar je kan er wel mee leren omgaan en het in je leven inpassen.
Uiteraard kan dat ook zonder diagnose en zonder medicatie maar het wordt dan een heel stuk lastiger en sommige zaken zullen dan onmogelijk zijn. Is het niet nu dan loop je wel later tegen die onmogelijkheden aan. En om mijn kind te helpen zoveel mogelijk uit zichzelf te halen, om zichzelf te kunnen zijn met al zijn kwaliteiten en minder goede eigenschappen was een diagnose en medicatie de enige juiste weg. We zijn er nog lang niet; het blijft zwaar en het kost tijd, inzet en energie maar stapje voor stapje gaat het beter.
Het grappige is dat onbekende mensen die niet weten dat zoon ADHD heeft (we zijn er heel open over) werkelijk verbaasd zijn als ze horen dat hij ADHD heeft. Zo heeft een teamgenootje van hem waarvan de ouders al langer vermoedden dat hij ADHD zou hebben na een aantal gesprekken met ons hun zoon laten testen en nu, na de diagnose en met medicatie zijn ze dolgelukkig omdat het zoveel beter met zoon gaat en omdat hun zoon zoveel lekkerder in zijn vel zit. De jongen stond op het punt om naar het Speciaal Onderwijs te gaan maar kan nu gewoon naar het Havo. Dat is toch fantastisch om mee te maken.
Nogmaals, het is jullie kind. Je moet zelf weten of je je kind laat testen. En zelfs dan nog ben je niet verplicht je kind medicatie te geven. Je kan het wel een tijdje proberen en zien of je kind er baat bij hebt of niet. Ga echter niet teveel uit van wat je kind nu denkt later te willen worden en hoe het nu gaat op school. Een diagnose verplicht tot niets maar kan wel veel opleveren. ADHD of niet; medicatie of niet.

Jillian

Nee, ben ik niet met je eens. Als je van mijn zoon niet weet wat erachter zit, zou je zomaar kunnen denken dat hij lui,en ongeinteresseerd is,en geen zin heeft om zich in te zetten. Hij wil wel, maar het komt er niet uit. Deze school zit niet vast in het denkpatroon diagnose dus medicatie. Maar ik kan niet van elke leraar apart verlangen dat zij exact begrijpen hoe zoon in elkaar steekt. De diagnose ADD schept duidelijkheid en reden tot aandacht en hulp,ook omdat het zorgteam dat voor mij in de smiezen houdt. Ik kan school daar op aan spreken, hoef niet 80 x alles opnieuw uit te leggen. Want nu krijgt hij volgende week weer nieuwe leraren als het nieuwe jaar begint. Voor mij is het fijn dat ik alleen maar even de mentor hoef te mailen en hoef te verwijzen naar alle info die bekend is, met een vraag dit door te spelen naar de leraren. En een individuele leraar krijgt ook niet de kans schijt te hebben aan mijn zoon en zijn gebruiksaanwijzing, ik kan die persoon er direct op aanspreken.

Etiketje

Is geen garantie voor ondersteuning door school, en ik denk al helemaal niet door de basisschool. Het schept soms eerder verwarring omdat leerkrachten er dan hun workshopjes en vooroordelen op los gaan laten. Het staat of valt denk ik met de leerkracht op een passende school en dat is geen makkelijke opgaaf.
Je kunt proberen de school te vragen wat ze nu al doen voor kinderen met Asperger, ADD of ADHD of andere zaken. Let wel, dan is het heel belangrijk dat je zelf al een behoorlijke kennis opgedaan hebt zodat je je niet het bos in laat sturen.
Ik ken het medicatiedebat niet. Pas weer een kind van een vriendin waar de psychiater al meldde dat het kind niet gebaat zou zijn met medicatie.
Dat lijkt me het belangrijkste. Misschien is het wel mogelijk om medicatie op proef te krijgen zonder diagnose om te zien of het wel helpt. Zo niet, dan geen diagnose.
Etiketjes zijn ook maar 'werkhypothesen' en een kind kan er jaren later heel anders aan toe zijn.

Gesprek met zoon gehad

Na het vele nadenken, lezen, praten van de afgelopen dagen hebben we gisterenavond een gesprek gehad met onze zoon. Het is wel lastig. Ik heb het idee dat hij niet weet wat het is om rust in zijn hoofd te hebben. Het is zijn hoofd, zijn wereld en voor hem is dat de normale situatie. Maar we hebben wel gesproken over Adhd met en zonder diagnose, over zijn toekomst; middelbare school, piloot worden, over medicatie.

We hebben afgesproken dat hij de eerste 6 weken na de vakantie heel bewust gaat werken op school. Hij heeft zelf (nav K. Heksenvet; eerst denken dan doen) bedacht; ADHD is adem, denken, horen en dan doen. denken en horen had ik liever omgedraaid maar hij heeft dit bedacht en hij vindt het mooi! Adem staat voor rust, concentratie. Hij ziet wel de voordelen van een diagnose, maar wil het toch nog zelf proberen. Na de 6 weken gaan we kijken hoe het gaat en welke stappen we gaan nemen.

Ben in ieder geval blij met jullie input waaruit ik concludeer dat met name het begrip een groot voordeel is van de diagnose. Dat begrip zou welkom zijn. Misschien niet direct nodig op school maar wel bij het voortgezet straks en bij zijn sportclub. Met name bij zijn sportclub heeft het al voor aardig wat frustratie en verdriet gezorgd.

De zin van Elisa Gemani raakte me dan ook erg; dat het frustrerend is om hard je best te doen en maar te blijven falen op bepaalde gebieden. Het is niet zo gek dat je kind dan niet overloopt van het zelfvertrouwen.

Voor wat betreft de executieve vaardigheden door verschillende mensen genoemd hier op het forum; daar zal ik me eens in gaan verdiepen. Dat lijkt me redelijk essentieel. Vorig jaar kwam meneertje op donderdagmiddag thuis met de mededeling dat hij de volgende ochtend een spreekbeurt had. Ik vroeg naar het onderwerp. Hij moest zijn spreekbeurt houden aan de hand van zijn werkstuk. Het werkstuk had hij mee naar huis genomen. Daar had hij op school een half jaar aan gewerkt. Mijn mond viel open. Het waren maar liefst 3 bladzijden; een voorblad, een inhoudsopgave en een bladzijde met 3 zinnen. Vervolgens sprak hij doodleuk met zijn vriendje af om te spelen. pfff. Na veel stress, een driftbui en een beetje hulp qua structuur aanbrengen heeft hij hard gewerkt en een 8,5 gehaald.

Bedankt voor jullie openhartige verhalen en voorbeelden. Het blijft voor iedere ouder een lastig proces waarin je telkens voor nieuwe uitdagingen komt te staan en nieuwe keuzes moet maken. Ik zit er nu midden in en ben erg geholpen met jullie ervaringen.