Adhd diagnose en de toekomst

Tuin huisje

Mijn zoon wil ook niks (meer) lezen over ADHD. Hij heeft een periode gehad dat hij er wel interesse in had maar nu niet meer. Hij heeft zelfs besloten dat ADHD niet bestaat. Volgens hem proberen psychiaters elk afwijkend onder een naam te stoppen. ADHD is dus gewoon een aantal persoonskenmerken die samen gegroepeerd worden omdat de meeste mensen deze kenmerken minder heftig hebben. Nou klopt op zich zijn uitleg wel deels maar de vraag is natuurlijk in hoeverre iets echt afwijkend is en niet.
Ik heb er met mijn zoon over gepraat dat hersenscans van mensen met ADHD ook andere patronen laten zien. Onze zoon vindt dat ook onzin.

In elk geval word hij nu soms heel boos als je het hebt over dat hij ADHD heeft of als mensen gedrag van hem aan de hand van ADHD proberen te verklaren. Ik respecteer zijn wensen daar in en we praten dus niet over ADHD. Wel soms over de wenselijkheid van rustiger gedrag en dergelijke. Daar gaat hij dan wel ijverig mee aan de slag maar de laatste tijd bespeur ik wel meer een houding van neem me maar zoals ik ben. Aan de ene kant goed, aan de andere kant misschien ook niet omdat je daarmee toch ook problemen kan krijgen.

Het kan heel goed zijn dat onze zoon over een paar jaar heel anders over dingen denkt. Hij is nog jong en groeit natuurlijk ook geestelijk nog elk jaar. Uiteindelijk moet ik dit ook los laten omdat het aan hem is om zijn weg hierin te vinden en niet aan mij.

Wat ik maar wil zeggen is dat het heel normaal is dat er verschillende fases bestaan van omgaan met eventuele diagnoses. Er is ook niet een juiste manier. Het is een kwestie van evenwicht vinden en voorwaar voor zeker oudere kinderen zoals jouw zoon is dat geen makkelijke opgave.

Dat hij zelf vindt dat hij geen ADHD heeft lijkt me heel gewoon. Iedereen staat tenslotte in het centrum van zijn eigen universum en neemt zichzelf als de norm.

Ik zou hem de tijd en ruimte geven om zijn eigen weg te vinden met een eventuele ADHD diagnose.

Altijd goed om eens na te denken over de te nemen stappen.

Alle kinderen die nu gelabeld zijn met wat voor diagnose dan ook zullen daar later absoluut hinder van ondervinden.
Daarnaast is reguliere medicatie een schijnoplossing. Het kan er enige tijd beter mee gaan maar vroeg of laat komen de bijwerkingen en sta je weer met lege handen. Daarnaast geneest het de centrale verstoring niet dus is het verspilling van kostbare tijd. Tijd die je nu nog hebt nu ze klein zijn, later worden het ongeleide projectielen en heb je ze niet meer in de hand. Wat dat betreft kun je beter op zoek gaan naar een echte geneeswijze.

Karmijn

Bedankt voor de boekentip; alle honden hebben adhd is inmiddels besteld.

Ik ga ook proberen mijn zoon via concrete 'tekortkomingen' te laten zien wat adhd is. Zonder het daarbij natuurlijk elke keer te benoemen als adhd. Het werkt voor jouw zoon en ik denk dat het voor mijn zoon ook kan werken.

Ik vind het inderdaad een heel proces. Ik ben blij dat er nu een time out is. Als we bellen dan kan er op korte termijn verder onderzoek gedaan worden. Bellen we niet, dan is het ook goed. Ik ben nu anders naar mijn zoon gaan kijken. En ik zie steeds meer adhd kenmerken. Lastig hoor.

Jillian

Bedankt voor je reactie. Jouw zoon komt op mij wel over als een denker. Hij weet er in ieder geval veel vanaf, met name dat hij zegt dat het niet bestaat. Hoe oud is hij? Een houding van neem me maar zoals ik ben, vind ik niet verkeerd.
Ik wil mijn kinderen accepteren zoals ze zijn. Ik wil graag dat ze de ruimte krijgen om zichzelf te zijn. Of ze nu adhd hebben of niet.We nemen nu in ieder geval de tijd. We zien wel wat de toekomst brengt.

Alcedo en onno

Onno, Wat bedoel je met echte geneeswijze? Jouw bericht roept eigenlijk alleen maar vragen op.

Alcedo;
Bedankt voor je reactie. Ik ga eens verder in het archief neuzen. Het was me al wel duidelijk dat er niet altijd begrip komt na een diagnose.
Ik denk dat we hem op school en thuis moeten behandelen als adhd'er. En inderdaad zijn problemen centraal moeten stellen en niet de diagnose! Maar ja, soms denk ik echt (heel kortzichtig) pil erin en dan hoop ik dat zijn resultaten op school beter worden. Ik heb er erg veel moeite mee om mijn slimme zoon straks naar het VMBO te laten gaan. Hier zit voor mij ook nog een les in; mijn kind accepteren zoals hij is. En ook met medicatie weet ik natuurlijk niet of hij naar de Havo kan.

Oh tuin huisje

Onno is homeopaat en wil maar al te graag zijn praktijken aan de man brengen. Helaas wil hij nooit antwoord geven op kritische maar open en oprechte vragen.
Het staat je natuurlijk vrij om met hem van gedachten te wisselen en zelf een besluit te nemen over de nuttigheid van zijn adviezen.

Dank je sancy

Ik had al zo'n vermoeden. Ik kan me wel een discussie herinneren van een tijdje geleden. Maar ik wist niet zeker of het Onno was.
Daar heb ik geen zin in. Ik heb zo al genoeg dingen om over na te denken en te proberen.

Tuinhuisje

Mijn zoon doet vmbo-t. Hij is blijven zitten in de eerste, terwijl hij absoluut beter kon. Met medicatie is hij met glans over, en had zelfs naar de havo gemogen dit schooljaar. Hij heeft er heel lang over nagedacht en zelfs met vrienden overlegd, maar haalt liever achten op het vmbo dan zesjes op de havo. Daarbij is hij nu als een vis in het water op de vmbo T afdeling van de school, en hij wil blijven. De deur naar de havo blijft gewoon open staan wat school betreft. Ik behandel hem niet als ADD'er, maar gewoon als zichzelf. Hij hanteert ook lang niet alle planningstrucjes enzo, hij haat het vanuit zijn tenen en dat heeft deels ook met gewoon puberen te maken. Hij vindt zijn weg wel zo.

Tuinhuisje

"Ik ga ook proberen mijn zoon via concrete 'tekortkomingen' te laten zien wat adhd is. Zonder het daarbij natuurlijk elke keer te benoemen als adhd."
Wij hebben het thuis nooit over ADHD. Op school trouwens ook niet. Ik vind het gewoon niet zo interessant om mensen (inclusief zoon zelf) in te laten zien wat ADHD is. Het is maar een naam, een afspraak, een definitie. Een kind heeft geen problemen omdat het ADHD heeft, maar een kind heeft bepaalde problemen en dan 'heet' het dat het ADHD heeft. Ik merk dat ik daar nogal principieel naar kijk
We laten zoon wel inzien hoe hij in elkaar steekt, wat zijn sterke en zwakke punten zijn, en overleggen met hem hoe we dat kunnen aanpakken. Idem voor de leerkrachten. We hebben zelfs nog nooit verteld dat hij een diagnose heeft, ik zie er de toegevoegde waarde (voor hem) (nu) niet van in.

Aanvulling

Ik was iets te snel met verzenden. Tuinhuisje, ik was getriggerd door deze uitspraak van jou: "Ik denk dat we hem op school en thuis moeten behandelen als adhd'er."
Dat suggereert alsof er een bepaalde aanpak is voor ADHD'ers. Als ie er al zou zijn, kan iemand mij die dan even vertellen? Nee, ik geloof niet dat die er is. Een kind is zoveel meer dan zijn diagnose. Die diagnose krijg je op basis van een aantal eigenaardigheden, maar er is zoveel meer dat bepaalt hoe iemand is. Mijn ADHD'er heeft wellicht een heel andere aanpak nodig dan jouw zoon en dan de andere ADHD'ers die in dit draadje langskomen. Thuis en op school.

Alcedo

Sinds kort ben ik mij wat aan het verdiepen inz ADHD.

Ik lees je bericht waarin naar voren komt dat je onderschrijft dat er iets is als ADHD maar de rest komt als volledige ontkenning over op mij.. of je hebt een visie waar ik nog geen kennis mee heb gemaakt. Dus ik ben heel benieuwd. Want dit komt over als, ach hij heeft ADHD maar hij heeft het eigenlijk niet. Dus, vertel. Ik snap het niet.

Tja...

Alcedo, ik vind het wel lastig worden nu hoor! Ik ben jaren bezig mijn zoon te nemen zoals hij is. Geen etiket te plakken en te werken aan zijn tekortkomingen.

Nu ben ik toch zo ver dat ik de tekortkomingen en de problemen van mijn kind erken als zijnde adhd. En hiermee moeten wij verder; met of zonder diagnose. Dan zeg ik dat er met hem omgegaan moet worden alsof hij adhd heeft, en dan is dit niet goed in jouw ogen.
Natuurlijk werkt niet alles bij elk kind, maar we moeten toch ergens beginnen. Medicatie is voorlopig nog geen optie, dan gaan we door met dingen als apart zitten op school bij toetsen, verlengde instructie, niet zijn broodnodige pauzes ontnemen omdat hij zijn werk niet af heeft. Dit soort dingen.
En als die aanpak niet zou bestaan dan betekent dit dat de aanpak van adhd dus enkel bestaat uit medicatie. Terwijl ik hoop en denk dat het bewustwordingsproces van een kind in zijn eigen handelen heel belangrijk is. Dat gaat niet van de een op andere dag maar door af en toe een spiegel voor te houden en vervelende situaties te bespreken kom je ook al ergens. Misschien ben ik naief, maar ik geloof daar wel in.

Tuinhuisje en judith

Sorry als ik verwarring schep. En nee, het is allerminst mijn bedoeling om te zeggen dat je het niet goed doet Tuinhuisje! Ik legde jouw opmerking ('we moeten hem behandelen als..') uit als 'vanaf nu moeten we het heel anders doen. We behandelen hem niet meer als X, maar als een ADHD'er'. Maar ik begrijp nu dat je dit niet op die manier bedoelde.
Ach weet je, ik heb zelf een kind dat aan de ene kant een typische ADHD'er is, en aan de andere kant helemaal niet 'in het plaatje' past. De boeken die er zijn voor kinderen met ADHD zelf, slaan voor onze zoon volledig de plank mis. Ik ben dus nogal snel getriggerd door opmerkingen die (mogelijk) suggereren dat er een soort van algemene aanpak is
Judith, ik ontken stoornissen allerminst hoor. Maar ik snap dat het wel zo kan overkomen door wat ik schreef. Ik weiger inderdaad principieel om ADHD als een ziekte (zoals suikerziekte of wat dan ook maar) te zien, dat is het niet. Het is een door psychiaters onderkende en beschreven stoornis. Zij herkenden patronen in bepaalde 'eigenaardigheden' bij mensen, en besloten deze te benoemen. Dus als je voldoende eigenaardigheden bezit, dan heet het dat je PDD-NOS hebt, of ADD, of ADHD (of hoe het straks met de nieuwe DSM ook maar gaat heten). Krijg je zo'n diagnose, dan betekent dit dat er serieus wat aan de hand is, en dat je niet functioneert zoals de gemiddelde medemens.
Maar daarmee heb je nog geen oorzaak, geen verklaring te pakken. ADHD is het vakje waarin je past, het is de naam die wordt gegeven aan een combinatie van eigenaardigheden, maar is daarmee geen verklaring. Er is geen arts die mij kan vertellen wat er in de hersenpan van mijn zoon mis gaat, het blijft bij een aantal aannames en theorieën.
Maar joh, ik ben hier gewoon wat principieel en abstract in, daar heb je waarschijnlijk helemaal niets aan. Laat je er vooral niet door afschrikken of in de war brengen

Op een eindeloze discussie zit niemand te wachten.

Het zal niemand verbazen dat ik ontzettend veel kinderen in de praktijk heb. Kinderen met de meest uiteenlopende aandoeningen. Van ADHD'ers tot zware autisten. Zelfs kinderen die zonder adequate hulp zouden eindigen met een ketting aan de muur om zo hun leven uit te zingen. ik ben nu al een paar jaar bezig met de CEASE-therapie en sta nog heel vaak versteld van de spectaculaire resultaten. Het is in verhouding spotgoedkoop en naar mijn menig de enige echte werkende therapie die de catastrofe kan keren. Reclame heb ik niet nodig want mijn wachtlijst is lang genoeg. Het kan lang duren, het kan kort duren maar in het nieuws komt het wel. Er zijn nu al zo ontzettend veel ouders die met hun kinderen het CEASE=traject bewandelen, dat moet een keer opvallen.
Ik heb er echt geen probleem mee als men daar niet voor kiest. Er zijn genoeg ouders die denken dat het regulier wel opgelost kan worden. Jammer, maar dat gaat het dus niet worden. Genoeg forumleden zullen ooit nog weleens aan mij terugdenken en dan hoop ik dat het niet te laat zal zijn voor hun kinderen.

Catastrofe?

Oh Onno doe niet zo dramatisch man, mijn zoon heeft ADD en is een zalig joch waar we een hoop lol mee hebben. Catastrofe, hou toch op man! Alleen al uit dit soort opmerkingen proef je zo duidelijk dat je echt niet weet waar je het over hebt. ON-ge-lo-fe-lijk.

Tuin huisje

Mijn zoon is inmiddels 15 jaar. We zijn nu zo'n 7,5 jaar bezig met dit hele traject. Onze kijk er op veranderd en die van zoon uiteraard ook. Wat je schrijft over zelf inzicht krijgen in gedrag en zo invloed uitoefenen klopt helemaal. Het is bij ADHD en soortgelijke stoornissen echt niet zo dat de persoon zelf geen enkele invloed kan uitoefenen of helemaal zelf niks kan veranderen. Zeker naar mate een kind ouder wordt en zelf meer inzicht krijgt in hoe hij of zij in elkaar zit zal hij zelf ook zijn gedrag beter kunnen beïnvloeden en controleren. Mijn zoon weet welke invloed bepaalde omstandigheden op hem hebben. Hij probeert bewust om zeker binnen school de optimale omstandigheden voor zichzelf te scheppen. Natuurlijk lukt dat niet altijd. Er zijn dagen dat het misgaat. Dat hij een toets verknalt of zo druk is tijdens de les dat ze hem er uit moeten sturen. Dat is vervelend maar morgen is een nieuwe dag en dan beginnen we gewoon weer opnieuw. Het kan af en toe misgaan en dat is geen ramp. Daar leer je weer van. Gelukkig zit hij op een school waar ze daar begrip voor hebben.

Zoon heeft ook periodes gehad dat hij bezig was met het feit dat hij ADHD heeft en wilde dat ik hem hierover een boek voorlas (hij heeft ook vrij zware dyslexie dus zelf zo'n boek lezen was lastig op die leeftijd) en dat heb ik uiteraard gedaan.

Inmiddels is hij dus zelf tot de conclusie gekomen dat ADHD waarschijnlijk niet bestaat. Ik zeg hem dat het prima is dat hij dit denkt maar dat hij er wel rekening mee moeten houden dat zijn gedrag soms afwijkt van het gemiddelde en dat het zeker binnen een schoolse omgeving beter is om daar rekening mee te houden. Dat ziet hij zelf ook in en hij benoemt zelf dat hij vaak zo weinig controle heeft op heel druk gedrag in een drukke omgeving bijvoorbeeld. Daar gaan we dan concreet over na denken en praten en kijken met welke trucjes hij daar meer controle over kan krijgen. Het is wat dat betreft helemaal niet belangrijk om ADHD wel of niet te benoemen en je kan er zo toch mee aan de slag gaan.

Alcedo

Ik kan me goed vinden in wat je schrijft. Er is zo weinig bekend nog over hoe hersens functioneren dat het bijzonder lastig is om echt te zeggen wat nou de oorzaak is van ADHD, hoe het ontstaat en wat het nou eigenlijk precies is. Diagnoses worden gemaakt aan de hand van lijstjes. Heb je genoeg kruisjes op het lijstje dan heb je een stoornis. Maar wat het nou precies is dat is lastig te bepalen.

Ik geloof zelf trouwens wel dat ADHD echt een stoornis is maar ik denk ook dat we er nog te weinig over weten om echt te kunnen zeggen wat het nou precies is.

Fio

Jouw zoon heeft een beetje ADD en misschien kan hij zich later een beetje redden, laten we het hopen. Dat geldt niet voor ca. 150.000 andere kinderen, die zullen zich niet kunnen redden.
Dat wordt een absolute ramp later in relaties, werk en eigenlijk in alles wat ze doen. Volkomen kansloos dus. Denk maar niet dat daar nog wat van terecht gaat komen en dat vind ik een catastrofe. Ik denk eerder dat jij geen idee hebt waar het over gaat. Je hebt werkelijk geen idee wat er zich afspeelt.

Onno ik accepteer niet

van jou dat jij mijn kind kansloos noemt en ga daarvan dus melding maken bij forumbeheer! Dat je het maar even weet!

Nou, vooruit, 1 x voor onno

Onno,
Mijn dochter hecht er sterk waarde aan als ik jou namens haar even laat weten dat zelfs zij als 12-jarige inziet dat je gebakken lucht verkoopt.
Waarvan akte.

Anna

Ik heb hier een algemeen beeld geschetst en niemand bij naam genoemd. Wel vrees ik dat veel forumleden na een aantal jaren nog aan mij zullen denken. Je hebt geen idee hoe de maatschappij dadelijk met deze kinderen omgaat als ze volwassen zijn.

Kruisjes op een lijstje

Alecedo en Jillian,
Ik ben het met jullie eens, ADHD is vooral een afspraak. Maar vergeet niet dat dit bij zeer veel diagnoses het geval is. En dat het dus voor zeer veel ziekten/stoornissen op gaat, dat een arts voornamelijk bezig is met het mentaal aankruisen van hokjes, voor ze de diagnose stelt.
Dit gaat bijvoorbeeld op voor reumatoide artritis, multiple sclerose, depressies, schizofrenie, migraine, etc.
Het feit dat de diagnose een afspraak is, die we spiegelen aan bepaalde maatschappelijke en medische normering, wil niet zeggen dat de diagnose niet reëel is. En hoewel een diagnose inperkend kan werken, kan het ook weer deuren open maken.
Ik schrijf dit, omdat ik het belangrijk vind, dat ADHD 'gezien' wordt. In mijn naaste omgeving ken ik twee mensen, die als ze nu geboren zouden worden, vast en zeker ook de diagnose 'ADHD' zouden krijgen. Een ervan is hopeloos vastgelopen in de copingsmechanismen die hij zichzelf in zijn 70-jarige bestaan heeft aangeleerd. Hij was het type 'rotkind', 'vervelend joch', 'hangjongere' en 'groeit op voor galg en rad'. Aan die toekomst heeft hij zich ontworsteld. Maar onderweg is hij ook een heel groot stuk van zijn eigenheid, zijn zelfrespect en zijn vermogen om werkelijk met de mensen uit zijn omgeving verbonden te zijn, verloren. Dat is pijnlijk. Vooral als je daar op je 70-ste achter begint te komen, terwijl al je geliefden het al tientallen jaren zien. Ik blijf mij afvragen hoe het zou zijn gegaan met hem, met zijn leven, als hij wel een goede behandeling zou hebben gehad in zijn jeugd.
Ik ben misschien een positivo, maar ik blijf hopen dat de toename van kennis het voor jongens als hij, beter maakt. Want die jongens zijn er nu nog en zullen er altijd blijven. En om die kennis te ontwikkelen en te verspreiden, hebben we nu eenmaal diagnoses, kaders en referenties nodig.

Tuinhuisje

'Terwijl ik hoop en denk dat het bewustwordingsproces van een kind in zijn eigen handelen heel belangrijk is. Dat gaat niet van de een op andere dag maar door af en toe een spiegel voor te houden en vervelende situaties te bespreken kom je ook al ergens. Misschien ben ik naief, maar ik geloof daar wel in.'
Ik ben ervan overtuigd dat je hier gelijk in hebt en dat je niet naief bent. Wij zijn al jaren op deze manier bezig met onze zoon en we zien dat het helpt. Bij onze zoon is het zo, dat zonder medicatie, het effect van deze manier van hem 'behandelen', nauwelijks effect heeft. Hij is dan zo slecht in staat om te reflecteren en kan dus ook niets van zijn eigen gedrag leren. De medicatie is niet de behandeling, de medicatie is een hulpmiddel, wat mogelijk maakt dat onze zoon 'behandeld' wordt. Onze kinderarts noemt het overigens ook zo. Hij zei eens: 'Het is geen wondermiddel, het is een hulpje, die gedragsverbetering, dat komt niet door de pillen, maar doordat zoon zo verschrikkelijk hard werkt.' Ik ben het helemaal met hem eens.

Gut onno

Wat knap dat jij mijn kind kent...Add light dus? Ik heb hier werkelijk nog nooit al zijn ins en outs verteld dus je kunt dat niet weten. En geloof me, ik weet heel, heel goed waar ik over praat. En weet je wat het meest funest is voor deze kinderen? Praten over hen op de toon die jij aanslaat. Er al vanuit gaan dat het nooit iets kan worden met hen.

Eindeloze discussies?

Onno, jij beweert maar steeds geen reclame nodig te hebben, maar dat is het enige dat je hier komt doen. Op eindeloze discussies zit niemand te wachten, maar wel op discussies met inhoud. Daar leer je namelijk van. Mag ik daarom, in het kader van inhoudelijkheid, vragen naar cijfers van het resultaat van die cease-therapie?

Onno

Kan jij geen eigen topic openen op "Religie en Spiritualiteit"? Ik ben jouw houding van "ik ben de Weg en de Waarheid" inmiddels zo verschrikkelijk zat...
Het lijkt verdorie wel of je praktijk een religie is: wie Mij niet volge is voor eeuwig verdoemd met weeklagen en tandengeknars, oh, wee de arme ADHD-ers die niet tot Mij komen...

Stop je evangeliseerpraktijken hier. Heb je nu nog niet door dat we niet op jouw preken zitten te wachten, net als die sneue types die elke zaterdagmorgen voor mijn deur staan om mij "de boodschap" te brengen en die ik al zes jaar laat weten geen belangstelling te hebben...?

Of nee, ik heb een ander idee. Bied een aantal ouders met stuiterkind jouw therapie gratis en voor niks aan, want als het werkelijk zo zaligmakend is, moet je daarin investeren, zodat zij ons kunnen vertellen: "Het is echt waar wat Onno zegt".
Als het werkelijk waar is wat jij beweert, komt dat op díe manier boven water, en niet door ons tot irriterens toe plat te spammen met jouw Heilige Missie.

Ook dat zou nog geen bewijs zijn...

Ieder kind doet het tijdelijk beter als het heel veel aandacht krijgt. Maar als de aandacht verslapt, verdwijnt ook het effect. Dat is waar al die zweverige "therapieën" op berusten: heel veel aandacht. Hoe die ouders er over 1 jaar of over 10 jaar over denken, interesseert mensen als Onno niet. Hij is namelijk alleen geïnteresseerd in meningen die zijn gelijk bevestigen.

Maar iemand die op zo'n minachtende toon praat over ouders en kinderen zal waarschijnlijk zelfs geen tijdelijke effecten kunnen bereiken. Ik heb medelijden met de mensen die zich uit wanhoop door dit soort types een poot laten uitdraaien in plaats van echte hulp te zoeken. Zulke hulp is er namelijk wel, maar dat is een kwestie van lange adem en respect. En dat zijn zaken die de Onno's van deze wereld niet kunnen opbrengen.

Filmpje...

"I am a little eccentric.
So sometimes things don't go well.
But I don't worry about it.
Because...
Just like there's a right place for everything around me,
there must be the right place for me in this word.
Right somewhere in this world.
That's what I believe."

Irritant

Wat mij ergert is dat hier op dit forum alleen maar de Ritalin-route wordt aangeprezen alsof er geen andere oplossingen zijn. Iedere ouder die nadenkt weet dat symptoombestrijding geen oplossing is. Het kan tijdelijk het ei van Columbus zijn maar na een paar jaar ritalin gebruik (of aanverwantte medicijnen) komen de bijwerking echt wel naar boven drijven en dan ben je weer terug bij af. Daarnaast is het verspilling van kostbare tijd.
Als je in de natuur links iets naar beneden drukt komt er rechts weer iets omhoog of andersom. Dat zie altijd weer gebeuren bij symptoombestrijding.