Help waar terecht voor hulp?

Ik herken veel uit je verhaal

en onze oudste dochter heeft pas de diagnose syndroom van Asperger gekregen. Zij kan ook zo vreselijk boos worden en helemaal uit haar dak gaan.

Wij hebben haar laten onderzoeken bij de instantie waar wij onze derde dochter ook hebben laten testen: het Centrum voor Autisme in Oegstgeest. Hier zijn wij naar doorverwezen door de kinderarts indertijd. Bij haar is toen niets uitgekomen, omdat er wel veel kenmerken van ASS waren, maar niet voldoende voor een diagnose. Inmiddels overwegen ze een herdiagnos, omdat ze haar kort geleden in gezinssituatie hebben gezien. Ongelofelijk hoeveel ze uit zo'n uurtje 'spelen' halen.

Er was dus geen ASS diagnose, maar men heeft ons wel adviezen gegeven waar we mee verder konden. Zo hebben wij haar op advies van hen bij het GGZ laten testen op ADHD, adviseerden ze gezinsbegeleiding en ouderbegeleiding en een SOVAtraining. Dit hebben wij op laten starten bij het GGZ, nadat ook daar niet voldoende kenmerken werden gevonden voor de diagnose ADHD.

Ik heb me overigens laten vertellen dat een SOVA training via school minder diep gaat dan een SOVAtraining van het GGZ. Geen idee of dat waar is, feit is, dat onze 7 jarige dochter er toch wel wat van opgestoken heeft, ondanks het feit dat de leerkrachten er eerst behoorlijk sceptisch over waren. Ze vonden 7 jaar veel te jong voor een SOVA training in een groep. Ze moesten bij de laatste rapportbespreking toegeven dat er verbetering is opgetreden, na de start van de training.

AnneJ.' tips, daar herken ik ook zoveel in. Vooral de voorspelbaarheid. Ik worstel zelf met structuur, maar ben wel altijd voorspelbaar. En dat werkt inderdaad.
Dat je ze vaak overschat omdat ze slim zijn herken ik ook heel erg. Daar lopen we regelmatig tegenaan, thuis en op school.

MaMadelief

Annej (tics)

Onze dochter heeft ook een aantal tics, die wel af en toe veranderen. Ze heeft er soms zelf last van. Ook heeft ze dolgraag iets in handen, als bijv. kneedgum of smurfensnot (jeweetwel, van die zakjes met sop erin ). Maar vooral de kneedgum is favoriet. Probleem: in de klas mag het niet, zegt ze. Ze zegt zelf dat ze dan beter kan luisteren, als ze iets in haar handen heeft.

Heeft je zoons helemaal geen tics meer? En hoe kreeg je hem zover dat hij zelf snapte hoe het bij hem werkte met die tics?

De dingen die je noemt zijn hier aanwezig voorspelbaarheid (we hopen volgend jaar ook weer in de nieuwe klas, dit jaar was echt top), de nodige alleentijd (thuis en dit jaar ook de mogelijkheid op school), concrete communicatie (dit jaar thuis en op school), geduld en begrip (idem thuis en op school) en toch die tics. Ze begon er pas zelf over, zo'n last heeft ze ervan.

MaMadelief

Straf en boos worden

Direct afschaffen. Helpt helemaal niets. Je zoon leert dat als hij - uit onvermogen - een foutje maakt, dat jij uit je dak mag gaan. Interpreteer ik ook maar even uit de losse hand hoor, maar dat kan voor hem de reden zijn om te denken dat hij ook uit zijn dak mag gaan als hij een foutje bij een ander ontdekt.
Je gaat toch op een hele andere manier naar pedagogiek kijken, in feite vind ik tegenwoordig de meeste 'normale' pedagogiek maar 'zwarte' pedagogiek. Flinksigheid op niets af. Zo veel makkelijker als je dat kunt loslaten. Concreet benoemen wat goed gaat, belonen hoeft denk ik niet eens, en niet zijn onvermogen of foutjes afstraffen, dat wekt alleen maar nog meer frustratie op. Je leert kind daar ook mee om oneerlijk te zijn of te liegen uit angst voor straf. Ja, ze kunnen zeer rechtlijnig zijn.
Allemaal te vinden in Tony Attwood's Hulpgids Asperger of ook op de website.

Tics

Heb ik helemaal niet direct benoemd bij zoon. Volgens de Bascule was het een slecht teken voor zijn toekomst.
Maar toen het steeds beter ging, na haptotherapie, psychoeducatie door een goede eerste psychologe, mijn juistere benadering van zoon, het pesten stopte, voortgezet onderwijs werd uitstekend begeleid, zoon had meer vaste alleentijd als elke dag tot etenstijd naar je kamer en niet aan tafel eten, communicatie over de mail, afijn zulk soort zaken, toen hielden de tics vanzelf op.
Wil niet zeggen dat het een wet van meden en perzen is maar tics kunnen gewoon een stressverschijnsel zijn. Hoe meer je de stress weet te verminderen hoe minder het wordt.

Opruimen

vaste plek voor dingen? god dat probeer ik al jaren maar hij ruimt niets op, is steeds alles kwijt.
ik ga toch niet alles na savonds, ik roep hem en laat alles nalopen.
ik blijf zeggen dat hij zijn huiswerk in een laatje moet doen,maar het ligt door het hele huis en wordt boos als iets niet te vinden is zoals vanochtend......
Kan zijn dat je veel teveel zelfstandigheid van je zoon verwacht.
Hier gaat dat zo: samen pakken we de tas uit. Ik geef de agenda aan zoon en zeg tegen hem leg dat daar maar neer.
Ik had een paar plankjes voor zijn boeken met de namen van de soort boeken erop: hier is je engels leg dat maar op het juiste plekje op de plank.
Tegenwoordig gaat dat veel makkelijker, maar bij de hand nemen en concreet instructie geven en herhalen, neutraal, niet boos worden, was hier wel behulpzaam.
Nu gaat het nog zo: pak je broek maar even van de grond en vouw die in drieeen en leg maar onderin je kledingkast.
Dat shirt mag je even in de wasmand in de badkamer doen. En dan wacht ik tot hij terug is: sla je bed even dicht want de werkster komt vandaag.

Kneedgom

Bij ons was het extreem maar ik kon af en toe wel knarsentanden van frustratie wat er allemaal op school niet begrepen werd en niet kon.
Kind zou graag werken met een laptop, geen sprake van. Jaren pijnlijke handen in de knoop gehad van het schrijven. Ook al veel moeite met spellen, had zoveel frustratie gescheeld. Doe je het thuis goed, bakt school er niets van, nou ja, een beetje dan. Kwam dochter standaard uit school met een plofbui.
Wat was ik blij met de middelbare school, zucht van opluchting. Want ook school kan enorm bijdragen aan het frustratieniveau van kind en daarmee aan tics. Maar maak ze dat maar eens wijs.

Zelfstandigheid en professie

Op een of andere beurs kwam ik een scheikundig ingenieur tegen die een blinkende carriere had gemaakt, maar wel in een organisatie met ordenende secretaressen. Zijn zoon werd overal weggestuurd vanwege een gebrek aan zelfstandigheid en zat thuis.
Beiden met Asperger.
Soms leren ze het nooit en blijf je het voor ze aanpassen of ze helpen zichzelf met hulp daarin. Anders heb je een blijvende frustratie. Hoe komt het toch dat zoon hoogintelligent kind niet zelf voor zijn spulletjes kan zorgen? Nou?

Emoties

En houdt vooral je emoties, boos worden, huilen, irritatie in je toon, erbuiten. Gewoon neutraal houden. Emoties kan kind niets mee. Kan er wel wat over leren hoor, maar dat gaat niet vanzelf.
Ik was vandaag erg verdrietig over een privésituatie. Helemaal geen probleem, gewoon even verdrietig.
Zoon vlucht weg: hoef ik hier alsjeblieft niets mee?

Sovatraining op school

Had hier meer effect dan ik had verwacht. Gewoon omdat de juf ook meedeed aan de introductie en de oefeningen in de klas en daardoor kind beter leerde kennen. En omdat de oefeningen gericht waren op alle domeinen, thuis, op school en op straat. Dat heeft nog lang nagewerkt. Het duurde ook langer dan bij de jeugd GGZ waar alleen maar met kind gewerkt werd.

Annemir

Ik vind de gebeurtenis die je beschrijft zo treffend. Je zoon begrijpt er volgens mij niet van, wat er met hem gebeurd en waarom jij boos bent op hem. En nu heeft hij straf gekregen, terwijl hij niet begrijpt waarom.
Mag ik een poging doen om de gebeurtenis te vertalen vanuit de ogen van een kind dat het niet begrijpt?

We gingen weg. Ik was blij, enthousiast. Daarom ging ik rennen op de galerij. Ik ben lekker aan het rennen, en uit het niets geeft mijn broertje me een hele harde duw! Ik schrik me rot. Dat mag hij niet doen! Ik geef hem gelijk een harde duw terug. Hij moet van me af blijven!
Dan gaat hij tegen mij schelden en schreeuwen. Dat mag hij niet doen! Hij zegt allemaal woorden die ik nooit mag zeggen van mama, waar ik straf voor krijg.
Maar mama geeft hem geen straf! Onbegrijpelijk. Als ik iemand zo maar duw en hem uitscheld, krijg ik wel straf.
Mama zegt dat ze het eerst aan hem wil vragen of hij op wil houden? Dat begrijp ik niet.
Dan vraagt ze waarom ik mijn broertje geduwd heb. Dat is toch logisch, hij deed dat bij mij ook! Mama zegt dat het een spel was. Wat een onzin. Ik was helemaal niet aan het spelen. Ik rende door de galerij. Ineens krijg ik zo maar een duw van mijn broertje. Dat is geen spel, dat is gemeen. Weet je wat, mijn broertje zal wel gelijk krijgen van mama, omdat hij nog zo klein is. Hij is een baby! Dan klopt het wel. Hij is nog te klein om zelf na te denken, hij is een baby, hij is 1, hij is 1, hij is 1, hij is 1 (ETC)
Maar het klopt gewoon niet. Het is gewoon raar. Het klopt niet. Ik ga aan mama vertellen dat het niet klopt, het klopt niet, het klopt niet.
Dan wordt mama boos op mij, Ze zegt dat ik zeik. Maar het klopt toch niet?
Mama zegt dat ik op moet houden, maar het laat me maar niet los. Het klopt niet, ik kan niet ineens gaan zeggen dat het wel klopt, want het klopt van geen kant. Ik kan niet stoppen met uitleggen dat het niet klopt. Want echt hoor, het klopt niet.
En dan geeft mama mij straf. Ik moet eerder naar bed. Maar dan klopt het nog steeds niet. Mama zegt dat ze het jammer vind dat het zo uit de hand loopt. Maar dat doet ze toch zelf? Het klopt toch niet?
En dan is mama verdrietig. Het kan toch niet aan mij liggen. Ik heb toch niets verkeerd gedaan. Ik begrijp mama niet, ik krijg altijd de schuld, het is niet eerlijk.

Annemir, ik heb het je (onder een andere nick misschien) al vaker verteld. Je zoon heeft heel erg veel last van executieve vaardigheden die hij niet voldoende ontwikkeld heeft. Door hem te straffen en te belonen, leer je hem die vaardigheden niet aan. Straffen en belonen maken dat de wereld voor je zoon een onbegrijpelijke en verschrikkelijk nare plek wordt. Je zult moeten gaan bedenken wat hij nu precies niet kan. En dan zul je hem stapje voor stapje moeten helpen om die dingen aan te leren.
Vanuit dit draadje kan ik al heel veel gebrekkige vaardigheden halen. Hij kan niet stoppen met wat hij doet. Hij kan niet beginnen met wat hij zou moeten doen. Hij heeft moeite met het interpreteren van sociale informatie. Hij heeft moeite met plannen. Hij heeft moeite met het scheiden van feit en emotie.
Ik vind het heel erg zielig voor je zoon allemaal. Die jongen voelt zich waarschijnlijk continu onbegrepen. Hij krijgt veel problemen en straf en snapt zelf waarschijnlijk helemaal niet, wat zijn eigen gedrag daar mee te maken heeft. Ik hoop van harte dat het je lukt om hulp te krijgen. Misschien helpt het, als je de voorbeelden die je in dit en andere draadjes van jezelf van de afgelopen jaren, meeneemt naar de psycholoog/psychiater/instelling.

Stellig

Ik lees net mijn post terug en zie dat ik wel heel stellig ben geweest. Ik ken jou niet, annemir. Ik ken je zoon ook niet. Mijn post is dus niet meer dan mijn visie, vanachter mijn beeldscherm.
Ik heb in de afgelopen jaren verschillende posts van je gelezen en iedere keer herken ik zoveel van mijn zoon in de verhalen die je schrijft over je zoon. En iedere keer wil ik je overhalen om het van de kant te gaan bekijken die ons zo heeft geholpen. Want als je het gedrag van een kind leert zien met de bril van gebrekkige vaardigheden. Dan raak je als ouder zoveel minder gefrustreerd en boos. Dan zie je ineens weer je kind door het gedrag heen.
En ik lees steeds dat je je zoon ander gedrag aan wilt leren door te straffen en te belonen. Maar onze ervaring is, dat dit niet helpt.
Als je iemand in een rolstoel zegt: als je probeert te lopen krijg je een koekje. Dan kan hij misschien nog wel overeind komen. En op zijn benen staan. Maar uiteindelijk valt hij. Niet omdat hij niet wil, maar omdat hij de vaardigheden mist. Zo ook bij kinderen met gedragsproblemen. Ze willen wel en soms lukt het even, maar uiteindelijk gaan ze onderuit. Omdat ze... de vaardigheden niet hebben om het te begrijpen, goed in te schatten, of goed uit te voeren. En als je boos wordt, zorg je ervoor dat ze angstig, agressief of depressief worden. Ze kunnen er namelijk zelf niet uit komen. Ze hebben stap voor stap hulp nodig van een volwassene die bereid is, zich in hun belevingswereld te verdiepen. En die ze bij de hand wil nemen om al die enorme uitdagingen en voor een in stukjes te breken en op te lossen.

Mijn scenario

Hoi Annemir,

Ik had het als volgt opgelost (ten minste, als ik op mijn best was, want helaas ben ik niet perfect)
Zoon loopt door een gang, zoon 2 duwt tegen hem aan. Zoon reageert agressief, zoon 2 gaat schelden.
Dan loop ik erheen. Ik ga er tussen staan. Ik zeg: stt. Rustig allemaal eventjes. (als zoon 2 door gaat met schelden, dan zeg ik: zoon 2 ik wil dat je ophoudt met schelden, zo kunnen we niet praten).
Dan vraag ik: 'Zoon 1, wat is er aan de hand?' Hierop kan zoon 1 dan vertellen wat er gebeurd is en waarom hij zijn broer heeft geduwd. En dan reageer ik daar invoelend op: 'Jeetje, wat rot voor je, dat hij je geduwd hebt.' Aan de hand van de reactie ( als hij nog boos is, dan ga ik er verder niet op in met hem en kom ik er later op terug, maar als hij rustig is pak ik het nu aan) vertel ik dan: Joh, zoon 2 bedoelde dat helemaal niet zo. Hij was juist heel erg blij dat hij met je kon rennen en wilde graag met je meedoen. Misschien helpt het wel als hij even zijn excuses aanbiedt dat hij je geduwd heeft.'
En dan vraag ik aan zoon 2 wat er aan de hand is, waarop hij zijn verhaal kan vertellen. En dan vertel ik aan zoon 2 waarom zoon 1 zo reageerde en wat zijn motieven zijn. Misschien is zoon 1 dan inmiddels ook wel in staat om zijn excuses aan te bieden.
Als de situatie te overhit is, om ter plekke op te lossen, zorg ik dat ik tussen de kinderen sta, zodat ze elkaar met rust laten en praat ik het op een andere plek met ze uit.
Mijn inzet is steeds:
1 Zorgen dat de agressie stopt, door er zelf tussen te gaan staan en de vechtersbazen uit elkaar te drijven. (des noods naar een andere ruimte) 2 Vervolgens vraag ik wat er aan de hand is, aan ieder afzonderlijk. 3 Daar reageer ik dan begripvol en invoelend op. 4 En dan probeer ik bij beide vechtersbazen begrip te kweken voor het gedrag en het denken van de ander. 5 En vervolgens probeer ik afspraken met beide te maken, zodat vergelijkbare situaties in de toekomst voorkomen worden. (bij ons was het in de auto steeds hommeles. Zus en broer zitten nu nooit meer naast elkaar, dat scheelt een slok op een borrel)
Het valt niet mee, omdat je je eigen gedrag als ouder moet veranderen. En het duurt even voordat ze gewend zijn aan je andere manier van reageren. Die vertrouwensband moet je weer opbouwen met de kinderen. mijn zoon was er niet eraan gewend dat ik interesse had in zijn belevingswereld. Dat ik oprecht wilde begrijpen 'wat er aan de hand is' in die situatie.

Annemir

Ik ben het roerend met Karmijn eens. Straffen en belonen kan tot op zekere hoogte helpen maar niet bij dit soort kinderen. Dit soort kinderen wil begrepen worden en hulp krijgen bij het leren begrijpen en begrepen worden. Jij als ouder moet je perceptie veranderen en de methodes om je kind te helpen. En dit kan je alleen leren met professionele ouderbegeleiding gericht op de problematiek van je kind. Dat bedoelde ik ook met naar je eigen opvoedingsmethodes kijken en naar je eigen persoon en hoe je zelf als kind bent opgevoed.
Je kan boeken lezen tot je een ons weegt en er hier en daar best wat zinnigs uithalen maar verder dan dat kom je echt niet. Je zoon en jij hebben deskundige hulp en begeleiding nodig anders zal het snel van kwaad tot erger gaan; zeker als je zoon gaat puberen.
Waarom voelt je zoon zich onbegrepen? Dat kan ASS zijn, ADHD, hoogbegaafdheid of wat dan ook. Jij weet dat er "iets' met je zoon is maar niet wat. Je zegt dat je zoon "niet slim genoeg" is om hb te zijn. Dat kan jij niet bepalen. Je zoon kan best onderpresteren en die slimheid verbergen. Dat deed ik nl. ook als kind. En ik kan je vertellen dat dat funest is.
Jouw zoon reageert heftig naar buiten toe en wordt agressief; andere kinderen worden dan stil en teruggetrokken en vermijden contact zodat het lijkt alsof ze autistisch zijn.
En je jongste dochter neemt dat negatieve gedrag over van haar oudere broer.
Ga zo snel mogelijk naar de huisarts, vertel het hele verhaal en laat je in godsnaam doorverwijzen naar een gespecialiseerde instantie. Dit kan en hoef je niet alleen; hier heb je echt hulp bij nodig! In het belang van je kinderen en jezelf.
Niet meer zelf aanrommelen en denken dat je het wel uit boekjes kan leren. Geloof me nou maar; ik ben zo langzamerhand gepokt en gemazeld wat hulpverlening betreft. Je hebt niet gefaald als ouder als je hulp zoekt, het is juist een teken van kracht en liefde.

Annemir

Ik begrijp heel goed hoe lastig het is als "men" zegt dat er niets aan de hand is. Het is ook lastig en daarom moet je op zoek gaan naar een zeer deskundig iemand, liefst een kinderpsychiater. Of desnoods een orthopedagoog maar in ieder geval iemand die door dat toneelspelen heen kan prikken. Dan kom je waarschijnlijk toch uit bij professionals die ervaring hebben met hechtingsstoornis en/of ervaring hebben met video home-training. Is het geen hechtingsstoornis dan kunnen zij in ieder geval je wellicht doorverwijzen naar iemand anders of krijg je een idee van een andere (voorlopige) diagnose. Zo ging het bij ons ook.
Google een eind weg, gooi je verhaal op een paar discussiefora (ik heb echt veel gehad aan De Knoop) en dan kan je ook tips krijgen voor deskundige hulpverleners. Of google op kinderpsychiaters met een bepaalde specialiteit in je regio. Zo ben ik aan de onze gekomen.
Juffen en SOVa-trainers hebben de wijsheid niet in pacht en zijn beslist geen deskundigen als het gaat om ingewikkelder gedrags- en ontwikkelingsstoornissen.
Gewoon niet opgeven en net zolang zoeken en doorgaan totdat je de juiste persoon/instantie hebt gevonden. Dat is lastig maar niet onmogelijk. Je bent niet de enige en je zoon is niet uniek. Er is goede hulp mogelijk maar die moet je zien te vinden.

Met elise eens

Ik ben het ook met Elise eens. Ga niet denken dat je dit zelf wel oplost. Ik snap het dilemma, hij is getest, er kwam niets uit. Maar je loopt vast met hem. Dat is ook een hulpvraag. Misschien moet er nog beter gekeken worden naar wat er mis gaat met hem. Je hebt nu ook die juf waarmee het steeds mis gaat. Dat kun je ook gebruiken in het onderzoek. Laat haar die schoolformulieren maar invullen.
Om nog even op die boze bui en dat schelden in te gaan.
Ik vind dat schelden het probleem helemaal niet. Het is niet meer dan een uitingsvorm van je zoon, waarmee hij laat zien dat hij bepaalde onvermogens heeft. De een gaat schelden, de ander gaat gooien, de ander loopt weg. Dat is niet het probleem, het is het gevolg van het probleem.
Als je het schelden aanpakt, dan ben je bezig met symptoombestrijding. Stel dat je zoon het schelden afleert, dan gaat hij ander gedrag ontwikkelen om zich te uiten, waarmee je misschien ook niet blij bent.
Dat schelden, daar zit iets achter, en dat moet je proberen aan te pakken. En daar kun je volgens mij wel een prof bij gebruiken.
Als onze zoon scheldt, dan reageer ik daar nauwelijks op. Ik zeg op zijn hoogst: 'Je hoeft niet te schelden, ik weet wel dat je boos bent.'
Maar dat wil niet zeggen dat ik zijn gedrag negeer en het hem zelf laat uitzoeken. Dat kan hij namelijk niet. Ik ga met hem aan de slag. Ik zie dat er iets is, hij kijkt bijvoorbeeld moeilijk en dan ga ik met hem analyseren 'wat er aan de hand is'. Vaak zijn dat een beperkt aantal dingen. Bij mijn zoon is het meestal: overprikkeling, door zijn familieleden (soms zelfs door mij), zorgen maken om de toekomst, lichamelijk onwel bevinden.
En dat probleem dat lossen we dan op. Soms met een korte termijnoplossing. (familieleden laten hem met rust) soms met een lange termijn oplossing (zus leert om respect te hebben voor andermans persoonlijke ruimte).
Omdat ik zo oplet om zijn mimiek en welbevinden, zijn de boze buien hier vaak niet meer zo nodig.
Heb je overigens gelezen dat 'ophouden met wat je doet', ook een executieve vaardigheid is, die je middelste zoon duidelijk wel, en je oudste zoon duidelijk niet bezit. Dat is echt heel erg lastig. Ik heb een dochter die ook moeite heeft met 'ophouden'. Wat bij haar helpt, is een stukje bewustwording, ze weet het nu van zichzelf. En haar daar dus op aanspreken: 'Pipo, ik heb je al een paar keer gezegd te stoppen, je gaat maar door, zo meteen krijgen we ruzie, stoppen, nu echt, ga anders maar even op je handen zitten/naar buiten/aan de andere kant van de bank zitten/mij helpen met eten koken/een tekening maken/ect.'
Nu snap ik wel, dat schelden bij jullie grote proporties heeft aangenomen. Dus dat is heel vervelend. Maar geloof me, dat is het probleem niet.

Nog even

Nog even dit: geef je zoon een lekker stevig kussen waarop hij zijn frustratie en boosheid kan botvieren. Dat wordt zijn "stootkussen". Liever een kussen dan zijn broers en zussen.
Geef veel positieve aandacht en feedback. Benoem het positieve en leg niet de nadruk op het negatieve. Reflecteer zijn gevoelens: "ik begrijp dat je boos/gefrustreerd bent; wat voel/denk je nu?"
Zorg iedere dag, aan het eind van de dag ofzo voor een halfuurtje met hem alleen. Probeer dan te praten of doe iets ontspannends/leuks. Laat hem merken dat je van hem houdt en hem niet afkeurt, alleen zijn gedrag. "Jij bent ok" Dat is ontzettend belangrijk!!

Annemir

Ik wil je heel veel sterkte wensen, want jij zit in hetzelfde schuitje als ik, een aantal jaar geleden. Niemand zag iets, en ik begon echt aan mezelf te twijfelen, tot aan Munchhausen By Proxy aan toe...

Tot op een gegeven moment een attente schooljuf zei dat ze zich zorgen maakte. Ik zie mezelf nog janken in die klas: ik was dus niet gek!

Ik hoop echt dat je ook snel iemand treft die het ook ziet, iemand die je in ieder geval gelooft, want als ouder sta je er zo verschrikkelijk alleen voor, JIJ ziet het gedrag, maar wordt niet geloofd...

Inmiddels zijn er diagnoses en PGB's en begeleiding, maar ze zitten elkaar nog geregeld in de haren en nu de vakantie is begonnen voor oudste heb ik hem voorlopig even bij zijn vader geparkeerd wegens "even lucht nodig"...

Annemir

Ik snap je frustratie heel goed, jij wilt het beste voor je kind en dat hij begrepen wordt. Denk alleen niet dat er niets uit de testen kwam! Hij is tot twee keer toe gediagnosticeerd met een hechtingsstoornis. Jij denkt dat dit niet klopt, en dat kan natuurlijk ook zo zijn. Maar de 'deskundigen' hebben dus wel degelijk gezien én erkend dat er iets aan de hand is met je zoon, dat zijn gedrag afwijkend is. Nu moeten ze dan nog de goede diagnose bij zijn afwijkende gedrag stellen wellicht, maar die erkenning heb je wel degelijk!

Snuggle's

Karmijn

Karmijn,
wow, wat een duidelijke beschrijving. Kun je ons soms komen begeleiden?
even zonder gekheid: hoe kom je aan zo'n goede hulpverlening, dat ze je de autibril kunnen leren opzetten?
Wij hebben nu sinds kort de diagnose, maar zijn op zoek naar hulp. Op dit moment krijgen we alleen oudergesprekken op het kantoor van de ggz, maar ik zou veel liever hulp willen in de situatie, of video home training.

Mamamieke

Ik heb persoonlijk heel erg veel gehad aan het werk van Ross Greene (www.livesinthebalance.org). Het boek het explosieve kind van hem, is op de huid van onze zoon geschreven en de methode helpt hier heel erg goed. Het is echter wel een lange weg. Dit zijn problemen die niet in een paar weken ontstaan, dus ook niet in een paar weken opgelost zijn. Wij zijn er al vier jaar mee aan de slag en we groeien en leren nog steeds.
Maar als je het alleen al kunt opbrengen om de problemen die je kind heeft te beschouwen door de bril van achterblijvende executieve vaardigheden. Als het dus lukt om verder te kijken dan alleen het gedrag, maar dat je kunt zien waar je kind werkelijk hulp bij nodig heeft, dan ben je al een heel eind. Ten minste, dat was voor ons het geval.
Het is voor een kind afschuwelijk om steeds weer ruzie te hebben met de volwassenen om hem heen. Het is voor een kind afschuwelijk om het gevoel te hebben dat het alleen is en dat niemand hem begrijpt.
Als je dat kunt doorbreken, als het lukt om naast je kind, in plaats van tegen over je kind te staan, dan maak je het leven van het kind al een stuk beter.
Sterkte met jullie weg naar zoeken wat het beste is voor jullie kind.

Reageren of niet

Ik denk dat ik steeds beter zaken zie aankomen en leer te voorkomen en mijn kinderen leren steeds beter zaken in de hand te houden en te sturen.
1. het is verreweg het handigste om je kinderen uit elkaar te houden. Niet samen in de badkamer. Spreek tijden af met 5 minuten ertussen zodat ze elkaar niet tegen komen.
2. Zie je ze samen voor je uit rennen op de galerij dan is dat een waarschuwing voor gedoe. Roep er een terug.
3. Geef ze een vaste plek in de woonkamer zodat er geen gedoe ontstaat over de zitplaats.
4. Bekijk je huis ruimtelijk hoe je voorkomt dat ze in vrije situaties elkaar passeren of langs elkaar spullen moeten.
Je kind moet nog leren hoe hij daar mee omgaat maar dit is stap 1.
De volgende stap is dat je niet vrij met hem gaat praten maar dat je wacht tot je kind 1 onderwerp bij jou aandraagt. Of jij draagt een prioriteit aan bij je zoon en zoekt een goed moment. Je kunt ook zaken over de mail doen dat kan nogal effectief zijn omdat je zoon dat dan op zijn eigen tijd kan processen.
Gaandeweg zie je hoe hij denkt en krijgt hij tekst bij hoe hij denkt. Dat is een proces dat je samen aangaat, hij heeft er ook nog geen tekst bij.
Mahem moet je dus zien te voorkomen en als dat niet lukt heb je daar een concrete sanctie op die duidelijk is, geen waarschuwing nodig heeft en kort is. Waarna je volgens een vast protocol zaken herstelt.
Niet elke situatie waarin zoon brutaal is leent zich daar voor. Het moet voor hem en jou volslagen duidelijk zijn in welke situatie je wel en niet een sanctie treft, die verder absoluut een uitzondering moet zijn. Straffen helpt echt niet. Wat de buren daar ook over oreren.
Formuleer ook positief: NIET Ik wil niet hebben dat je .... Maar: ga nu naar je kamer dan kunnen we allebei even rustig worden en praten we over 10 minuten weer met elkaar.