Help waar terecht voor hulp?

Stootkussen

Mijn ervaring hier is dat je beter kunt dimmen.
Aanvankelijk liet ik mijn zoon ook afreageren maar dat gooide alleen maar kooltjes op het vuur. Direct dimmen als je al niet te laat bent. Emoties lopen heel snel heel hoog op dat ga je niet voeren.
Wel kun je, als je tijdig bent, door werkjes, lopen of bewegen/sporten energie kanaliseren, maar niet als optie om een driftbui af te reageren maar om stress en frustratie te voorkomen. Komt er een bui dan ben je te laat.
Haptotherapie heeft hem die balans geleerd aan te wenden.

Annemir

er is al weer heel veel gezegd, ik hoop dat je wat aan de tips hebt. Iemand gaf de goede tip van positief en complimenten. Uit ervaring kan ik zeggen dat dat zo super werkt. Op een gegeven moment ben ik mezelf gaan opleggen om heel veel complimenten te geven, over alles wat er goed ging of wat hij hij goed probeerde te doen. Leer het jezelf aan, en je zult zien dat je zoon opleeft. Verder over dat slaan: nee, dat mag niet en dat moet je ook zeggen. Maar dat weet je zoon ook al wel, hij kan ook alleen nog niet anders . En straffen maakt niet dat hij het zal gaan leren. Wat hem, met een lange adem, wel gaat helpen is de situatie uitleggen en zeggen wat hij dan wel moet doen, elke keer herinneren en vooral de hemel inprijzen als hij dat inderdaad doet. Het geeft hem een beter gevoel maar jezelf ook. Het dwingt je ook om bewust te worden van de dingen die wel positief zijn. Ik las ergens in een boek voor ADHD het volgende: stop 5 muntjes in je linkerbroekzak. voor elk positieve punt dat je benoemt gaat een muntje naar de andere zak. Pas als ze allemaal over zijn, mag je een keer een mopper geven. En dan begin je weer opnieuw.
Hoe Karmijn het beschreef, zo ziet je zoon het wel. Heel veel uitleg (kort maar vaak,niet teveel info ineens), leert hem anders te denken.

ken je het boek slim maar....? Auteur is peg dawson dacht ik. Het gaat over het aanleren van executieve vaardigheden. Wellicht heb je er iets aan.
Maar dan nog, dit is maar een boek. Uiteindelijk moet je het zelf kunnen doen en daar kan hulpverlening heel veel voor je doen! Kun je snel terecht bij de HA?
Zo niet, dan zou ik zelf al op zoek gaan naar een kinderpsychiater/GGZ. Alvast de formulieren opvragen om op de wachtlijst te komen etc. Elke week is mooi meegenomen.

En je jongste zoon is 10. Oud genoeg om de noodzaak aan alleentijd en alleenspelen van je oudste zoon te respecteren. Dus duwen in de vorm van spel terwijl hij niet heeft afgestemd dat je oudste zoon meedoet, tja, is ook niet handig. Toch? Ook voor je jongste zoon zijn er leerpunten in het omgaan met anderen, en dus ook met zijn broer met gebruiksaanwijzing. Op het moment dat je dat ook uitspreekt tussen de broers voelt je oudste zoon zich ook meer begrepen, denk ik. Begrijp je wat ik bedoel?

Dubbele betekenis

Die laatste is natuurlijk een beetje fout. De klas betekent in het eerste geval zijn klasgenoten, dat doe ik dus al fout, in het tweede geval de ruimte waar ze les krijgen.
Je blijft jezelf verbeteren! Steeds concreter.

Bedankt allemaal

Bedankt allemaal voor deze draad. Misschien een beetje vreemd, want ik heb hier nog helemaal niets gezegd. Maar aangezien ik net heb gehoord dat er bij zoon behalve ADHD ook nog PDD-NOS speelt zie ik alles nu in een geheel nieuw licht. En deze draad helpt daarbij, om alles weer in een ander perspectief te zien.
Eigenlijk accepteer ik het allemaal niet, zo ongeveer als Annemir, die vindt dat bepaald gedrag gewoon bestraft dient te worden, of in elk geval niet geaccepteerd. En dan die posting van Karmijn, met de beschrijving hoe de jongen het mogelijk heeft ervaren op die galerij. Auw. Ik moet geloof ik een hele nieuwe koers gaan varen. En toch accepteer ik die PDD-NOS nog niet. Het kan niet, het mag niet, mijn leuke lieve moeizame kind heeft niet zo iets, zegt mijn hart. Maar het hoofd zegt iets anders.
Annemir, ga idd naar een specialistisch centrum voor jeugdpsychiatrie, lijkt me sterk dat ze daar niet door het voorbeeldige gedrag van je zoon heen kunnen kijken!

Quin

((((Quin)))))

Ik herinner mij een draad van een aantal jaar terug, waarin we het hadden over de verschillen en overeenkomsten tussen adhd en pdd-nos. En nu heeft je zoon toch die diagnose erbij gekregen. Oef, sterkte meid!

Hij blijft wie hij was/is hoor. Wat voor een lettercombinatie ze ook aan hem koppelen.

Tnx karmijn

Tnx Karmijn, ik kan wel even wat opbeuring gebruiken. En ik zal die draad eens proberen op te snorren. Overigens merkte ik vandaag nog tegen de psychiater op dat de stoornis over 10 jaar waarschijnlijk ABC heet, omdat de grenzen tussen die lettercombi's dan weer wat verschoven zijn. Daar houden we het hier thuis dan maar op, dat ie ABC heeft. Beter dan een dubbel etiket toch? Overigens, zoon weet het nog niet, ik zit nog te dubben hoe ik het 'm moet vertellen. Ik zal maar weer zeggen dat Einstein hetzelfde had.

Geef me de vijf

Quin, ik hoor hele positieve dingen over de methode 'geef me de vijf' van Collette de Bruin, in verband met ass. Ken je dat? Misschien heb je er iets aan?

Puzzelstukjes

Laatst las ik op het forum van Balans, de vergelijking met puzzelstukjes. Als je ass hebt, dan bestaan alle prikkels die je krijgt, uit puzzelstukjes. Het is voor een ass-er heel moeilijk om daar een plaatje van te maken. Ze hebben veel tijd nodig om alle stukjes in hun hoofd te verwerken en ze op de juiste plek te leggen.
Door de omgeving zo duidelijk mogelijk te maken (collette de bruin met: Wat wanneer hoe waar wie) breng je structuur aan in de stukjes en maak je het makkelijker om het plaatje te leggen.
Misschien heeft je zoon in de toekomst iets aan die uitleg?

Ja, ik zit nu het eerste deel van het boek al te lezen op bol.com (handig dat "inkijkexemplaar"). Auauau, het beschrijft precies wat de psychiater en de psycholoog over hem opmerkten. Dat boek ga ik bestellen, jammer, dat komt niet meer binnen voor onze vakantie.

Aanvulling puzzelstukjes en geef me de 5

Wij hebben de cursus gedaan en hebben een half jaar ambulante begeleiding gehad van geef me de 5. En ons leven en dat van onze zoon (7 jaar, Mcdd) is echt meer dan 100% verbeterd.

Een aanvulling op de stukjes die Karmijn noemt, elke autist heeft puzzeltijd nodig, die is voor elk persoon weer anders. Als je weet hoe lang je kind puzzelt, dan weet je dus ook hoe lang je 'geen reactie' krijgt. Bij elke vraag die je te snel herhaalt (ga je aankleden, schiet eens op, wat wil je op je brood etc etc), komen er meer puzzelstukjes bij en moet er nog langere gepuzzeld worden. Bij teveel van deze prikkels, die niet gepuzzeld kunnen worden, ontstaat een zgn punthoofd en volgt een 'uitbarsting'.

Als je dit weet, kun je daar alert op zijn en rekening mee houden.

Nog een tip, in juni zijn 4 afleveringen geweest met Collete "Autistisch, wat nu?", misschien via uitzending gemist bekijken?

grt Prakje

Overvragen

Annemir, je schrijft: 'Annej dat op tijd terugroepen dat doe ik expres niet, je moet ze ook kans geven om zelf iets op te lossen en niet direct uit elkaar halen vind ik.'
Ik denk dat daar een belangrijke sleutel ligt. Je lijkt op twee benen te hinken. Aan de ene kant voel je aan dat er 'iets' met je zoon aan de hand is. Daarom ga je ook hulp zoeken. Gelukkig maar!
Aan de andere kant blijf je nog hangen in: 'hij moet maar normaal doen'. En met die laatste gedachte, met het idee dat ze 'zelf iets op moeten lossen' overschat je je zoon. Het is heel goed mogelijk dat hij juist hierdoor, doordat hij steeds opnieuw overvraagd en overschat wordt, juist zo in conflict komt met zijn zelfbeeld en zijn emoties. En dat hij juist daardoor af en toe zijn emoties niet meer in de hand kan houden.
Probeer het gewoon eens een tijd. Ga er eens een tijd van uit dat je zoon helemaal niets kan oplossen op sociaal gebied (met name met zijn broertje/zusje). Help hem nu eens een tijdlang overal bij. Grijp eens een tijdlang in, zo gauw je aan zijn gezicht ziet, dat hij iets niet leuk vindt, dat hij stress ervaart.
Ik kan het helemaal mis hebben hoor, maar ik denk dat je dan zult merken, dat hij die hulp wel degelijk nodig heeft. Het zou weleens kunnen dat hij sommige heel basale dingen over samen spelen, niet goed begrijpt. Ik weet het natuurlijk niet, maar uit de voorbeelden die ik van je ken van ool, krijg ik sterk de indruk dat je zoon meer hulp nodig heeft dan jij denkt.

Kleine aanvulling

Ben het helemaal eens met Karmijn. Zeker met haar laatste post. Voor zelf oplossen heeft hij de bagage (nog) niet. Juist door op tijd in te grijpen en er tussen te gaan staan en de situatie te ontrafelen geef je hem die bagage waardoor het hij het in de toekomst mogelijk zelf kan doen.

Voor wat betreft het complimenten geven heb ik nog een kleine aanvulling. Ik denk dat je daar wel mee door moet gaan. Maar je moet vooral ook zijn jongere broertje (en zusje) niet vergeten. Die doen immers ook een heleboel goed. Ik krijg het idee dat je vooral je oudste complimenteert voor alles wat hij doet en dat je je jongste kinderen daarbij een beetje vergeet. Dat heeft twee nadelen: ten eerste is dat niet goed voor het zelfbeeld van je jongste kinderen, die zien namelijk "alleen" maar hun broer complimenten krijgen. En ten tweede ondervind je dat je oudste er een beetje van naast zijn schoenen gaat lopen en dat hij vindt dat hij zoveel beter is dan zijn broertje omdat hij zoveel complimenten krijgt. Door dit ook bij de andere kinderen te doen trek je dat weer een beetje recht.

Overigens heb ik laatst in de cursus treffend geleerd dat complimenten geven alleen nut heeft voor dingen waarvoor je ook echt een compliment verdient. Loze complimenten werken averrechts. Daar word je heel onzeker van, omdat je niet weet waar je dat compliment aan verdiend hebt. Je weet niet wat je goed doet en het kan dan dus ook zomaar weer over zijn.

Goeie draad zeg! en quin:

Dit vond ik een handige link:

http://home.concepts.nl/~watersch/ortho/adhdtxt.html

Dan kun je zien wat er volgens jou van klopt. Kort maar krachtig.

Aan de adviezen in dit draadje heb ik ook veel, hoewel wij nu gelukkig in rustiger vaarwater zitten. Echt goed en praktisch, dat vind je in de meeste boeken helaas niet!

Terugroepen

Annej dat op tijd terugroepen dat doe ik expres niet, je moet ze ook kans geven om zelf iets op te lossen en niet direct uit elkaar halen vind ik........
Als je het verhaal van Karmijn leest hoe zo'n kind dat kan ervaren kun je je ook realiseren dat je dit kind te hoog aanslaat. Als hij niet de vaardigheden heeft om dit op te lossen krijg je dat.
Het botst alleen met het discours van de huidige opvoedingsopvattingen. En mischien is het wel waar dat kinderen zaken intuitief en met weinig instructie zelf oppakken maar met dit kind heb je daar juist mogelijk een probleem mee.
Die opvoedingsregels zoals je ze nu vanzelfsprekend vind kun je leren loslaten. En je realiseren dat de gemiddelde omstander jou daar wel aan zal proberen te houden. Dat is de spraakverwarring die je dan hebt.
Je kunt het niet doen met dit soort populaire regels. Je stemt je af op je kind.

Omstanders

Sommige mensen menen dat ze mijn kinderen op 'hun' manier manieren moeten bijbrengen. Ik leer mijn kinderen om daar neutraal op te reageren en te begrijpen dat deze mensen hen niet begrijpen. Als ze een goede band hebben en een goed moment en er voor open staan kunnen ze het hen zelfs ook uitleggen hoe het bij hen werkt en wat ze wel nodig hebben en vooral positief benoemen wat iemand goed doet in de omgang met hen: ik vind het fijn als je me even waarschuwt dat ik iets zeg dat iemand een vervelend gevoel geeft. Dat kan ik zelf namelijk soms niet aanvoelen, dat moet ik beredeneren en afstemmen.
God, wat ben ik soms uitleggerig. Ik moet soms oppassen dat ik datzelfde uitleggerige gedrag ook niet de hele tijd los laat op argeloze omstanders.

Autisme, wat nu

"Autisme, wat nu" heb ik gezien. Jammer genoeg nauwelijks herkenning. Het ging voornamelijk over mensen waar "iets" mee was en die ook nog autistisch waren. Down, zwakker begaafd etc. Dat speelt bij ons niet. "Men" ziet "het" niet aan onze zoon. Ja, dat ie druk is wel. Door zijn cognitieve vaardigheden heeft hij al héél veel geleerd,de dingen die andere kinderen leren door ze aan te voelen.

Egel en de context

Iemand hier, dacht ik, noemde haar dochter egeldochter omdat ze zo haar stekels opzette uit zelfbescherming.
Daar dacht ik aan bij het volgende fragment:
...Mijn zoon staat helemaal niet open voor een gesprek of advies. hij weet het allemaal zelf beter. dat zegt hij ook hoor....
Je neemt de woorden van je zoon dan te letterlijk denk ik, daar zou je de context bij kunnen zoeken.
Maar nogmaals Annemir, jij bent de enige die kan beoordelen of het klopt wat hier aangereikt wordt in je observaties van de communicatie tussen jezelf en je zoon en wat je verder van hem ziet.
Misschien wat erg vrij van mij maar mogelijk dat je meer met je zoon gemeen hebt dan je nu denkt. Je zult niet de eerste ouder zijn die via een diagnose van een kind ontdekt dat de eigen manier van omgaan met de wereld eigenlijk dezelfde uitdaging heeft. En dan heb je je kind ook veel te bieden.
Het komt mij namelijk voor dat je zo sterk aan de populaire opvoedingsregels hangt dat je mogelijk zelf ook meer dan gemiddeld regeltjes nodig hebt om situaties goed te hanteren en daarbij meer dan gemiddeld aan de regeltjes hangt om de regeltjes en niet om het doel.
Ook het missen van de context in dit voorbeeld doet mij daaraan denken.
Wel, mischien is dit langzamerhand een soort beroepsdeformatie bij mijzelf, maar ik geef het je toch maar mee. Je kunt er zelf wat van vinden, want jij gaat erover.

Mijn ervaring

Hier ook zo'n zoon die alles beter weet. Bijvoorbeeld: Ritalin werkt bij hem helemaal niet, vindt hij. Nou, de juf heeft een heel andere mening en ik ook.

Maar hij slikt het omdat ik het zeg. Dat zou vroeger niet gebeurd zijn. Maar nu hebben we een hele sterke band en ben ik zijn bescherming tegen de boze buitenwereld. Dus doet hij precies wat ik zeg. Die band hebben we kunnen opbouwen doordat ik dit angstige en daardoor onhandelbare mannetje leerde begrijpen. Dat ging met vallen en opstaan en loopt nog wel eens mis. Maar nu kan ik ook wel een potje breken bij hem: die band blijft, ook als ik even wat minder begripvol ben (ik ben ook maar een mens). Ik weet niet wat jouw kind precies nodig heeft, maar wel dat die investering zich uiteindelijk terugverdient in beter gedrag.

Verbaasd

Wij hebben 2 kinderen met ASS, een met de diagnose Asperger de ander PDD-nos.
Al sinds de kinderen de diagnose hebben, zijn wij opzoek naar "meer weten". Ik ben verbaasd om hier te lezen hoeveel sommige ouders weten van ASS. Het volgen van oudercursussen en de boeken die ze allemaal al hebben gelezen.
Nu heb ik veel boeken ook al gelezen. Maar de oudercursussen? Hoe vind je een goede oudercursus?
Geef me de vijf: goede cursus maar de prijs? en dan de plekken waar de cursus wordt gegeven. Dat is niet naast de deur (zacht gezegd).
Gisteren heb ik gekeken op de site van autisme centraal, die wordt ook in deze draad genoemd. Maar ook daar de prijzen en afstand.
Natuurlijk breng je offers om beter je kinderen te kunnen begeleiden, maar het moet ook mogelijk zijn.
Hoe hebben jullie de juiste adressen gevonden? En het betaalbaar gehouden?

Andrea

Mijn man heeft een cursus autisme voor ouders gevolgd bij st.MEE. Die zitten door het hele land, er zijn ook cursussen voor brusjes, en er is geregeld een praatgroep. Hier hebben ze ook een bibliotheek waar je boeken en dvd's kunt lenen. Alles gratis of heel betaalbaar.
groetjes, Tess

Geef me de 5

Hier Geef me de 5 gedaan, volledig vergoed door verzekeraar. Ook de ambulante begeleiding is volledig vergoed. En ik raad het elke ouder aan, je begrijpt na deze training (en daar zullen er vast meer van zijn) echt hoe je kind in elkaar steekt. En hoe je je kind kunt helpen.

Voor ons is Doetinchem een uur rijden enkele reis, er waren daar ouders die er 3 uur voor reisden. Zelf zou ik het er zeker voor over hebben.

Voor andrea

Heb je soms al ouderbegeleiding gehad via de GGZ?
Daar hebben wij veel aan gehad.
Hiervoor heb je een verwijzing nodig via de huisarts of bureau jeugfdzorg,

Karin

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Duur

Door de stress van de kinderbescherming had ik totaal geen toegang meer tot meer reguliere hulp. En de hulp die er was keek met kokerogen naar de vermeende verwaarlozing en kindermishandeling. Eigenlijk had ik geen keus vond ik zelf, ik had de dure plicht om mijzelf te scholen want niemand anders deed het. Gelukkig kreeg ik van hulpverleners goede tips, maar ook van collega's.
Eigenlijk kon ik het toen niet betalen, dat risico heb ik genomen. Ik had best meer gesubsidieerde hulp gewild maar wat een toestand was dat zeg. Vooraf had ik nooit gedacht dat het zo'n toestand zou zijn.
Ik raad dan ook iedereen aan om het maar vrijgevestigd te zoeken en inderdaad dure verre trainingen te doen. Uiteindelijk bleek dat bij mij zo efficient.
En nee bij de GGZ moet je weer uitkijken wie je voor je hebt. Sommigen zijn briljant andere schoffelen je onderuit.

Ouderbegeleiding

eh.. nee...
Wij hebben een cursus gehad, van de instelling die ook de diagnose had gesteld, maar dat was niet echt nuttig.
Daarna niks meer.

Wij voelen ons alsof we het ei zelf moeten uitvinden, wat er is aan hulp, waar je moet zijn.
Via internet zijn we wel wijzer geworden, maar we weten nog steeds niet genoeg.

Daarom ben ik verbaasd hoeveel ouders wel weten. Zoals de ervaringsverhalen hier maar weer eens een keer bewijzen. Hoe aan te kijken op een 'misverstand' tussen 2 kinderen met duwen (staat er tussen). Die heldere kijk mis ik nog maar is wel broodnodig.

Wat houdt ouderbegeleiding eigenlijk in?

Shoppen

In het begin kun je misschien niet zo goed beoordelen aan wie en wat je wat zult hebben. Een goed criterium kan zijn dat mensen zelf een familielid hebben met autisme, dat geeft ze ervaring in het dagelijks leven een grote aanwinst. Het gaat er echter wel om hoe ze daar dan mee omgaan. En dat kan in de GGZ fout uitpakken.
Die zijn gehouden aan mishandelingsprotocollen die jij om je oren kan krijgen als er onenigheid is of misverstanden.
Vrijgevestigden hebben geen belang bij jou over het algemeen en hoeven niet te speuren naar signalen van kindermishandeling en kunnen ontwikkelingsgericht werken.

Ouderbegeleiding

Hier heette dat psychoeducatie. Zoon en ikzelf werden perspectieven en tips aangereikt en konden situaties besproeken. Dat was een goede invulling. Niet elke psychoeducatie is wat het is. Daarna kregen we iemand die mij uithoorde en met steeds meer scepsis reageerde. Kan een groot verschil maken. Er is geen garantie dat hulpverleners zelf wel die autibril hebben opgezet duss.