Tv-uitzending: ieder kind een etiket

2020? (ot)

Hmzzz... dus i kan mijn vlotje weer weg doen? 2012 gaat niet door?

Ja hoor, vlotje kan weg( o.t)

hahaha, volgens mijn oom en das echt de goeroe he, leven we met zijn allen nog 2000 jaar door en dan blaast de aarde zichzelf op.
dat je het weet .
slaap lekker en gerust..

Ja dat bedoelt hij!

dank, was de term vergeten.
ik kan er niet veel mee hoor, en die omschrijving van een indigo kind gaat al helemaal niet op voor mijn kind.
empathisch, gevoelig etc.
Het klinkt in ieder geval lief.
moeders gaat gaat naar bed. welterusten!

*ruimt vlotje op* (absoluut ot)

Ik voel me wel wat onveilig zo, weet je het zeker cracker? Ik voel me zo vlotloos nu!

Haha

Ja grappig, zo'n hippie-oom. Alleen helpt het niet om dit simpele feit weg te lachen als een doemscenario, kop in het zand te steken en kinderen op de wereld te zetten waarvoor je je niet verantwoordelijk voelt.

http://www.hoesnel.nl/demografie_wereld/prognose-wereldbevolking-2050.html

Wereldbevolking

Tja, dat klopt, en zolang iedereen in de ban blijft van de milieuvriendelijke koolzaadolie bijvoorbeeld, wat inhoudt dat enorme arealen aan vruchtbare landbouwgrond worden opgeofferd voor brandstof, wordt het alleen maar erger, de honger en oneerlijke verdeeldheid.
Los daarvan, in Duitsland krijgt een vrouw gemiddeld 1,3 kind (dus met inbegrip van het kinderaantal van immigranten wat meestal hoger ligt), wat te weinig is om de bestaande bevolking in stand te houden. Ook in NEderland krijgen we krimp, evenals meerdere landen in Europa. Dit is funest voor de maatschappij zoals wij die kennen, en ik vind het een beetje onzinnig om hier de boel ook maar te laten inzakken omdat er elders teveel kinderen zijn. HEt is juist de bedoeling dat het overal beter gaat worden, en dat is een zaak van lange adem, helaas.

Koffie verkeerd

"Ook in NEderland krijgen we krimp, evenals meerdere landen in Europa. Dit is funest voor de maatschappij zoals wij die kennen, en ik vind het een beetje onzinnig om hier de boel ook maar te laten inzakken omdat er elders teveel kinderen zijn. HEt is juist de bedoeling dat het overal beter gaat worden, en dat is een zaak van lange adem, helaas."
Er is een prima oplossing hoor. Die is ook al oud en heet migratie. Dat voorkomt het steeds maar bijbouwen en steeds maar meer ruimte innemen. Gewoon enige herverdeling van de bestaande bevolking. Voordeel is ook dat dan over x generaties alle mensen de kleur hebben van koffie verkeerd. Scheelt ook weer een hoop gedoe. Als ik niet tegen die tijd al lang dood zou zijn, zou ik me erop verheugen.

Doe mij dan toch maar die hippie oom...

Het is wel een positieve manier om tegen kinderen aan te kijken die anders zijn. Ik ben niet zo goed met vreselijke doemscenario's, dus dan maar liever denken dat ONZE kinderen (ja ook die met pgb) de wereld zullen gaan veranderen.
Ben overigens gek op koffie verkeerd ) heb alleen nooit een donkere man kunnen vinden hier (jaja, boerengat in limburg), en ben dus nu trotse mama van twee blonde groenogige koters, saai he?!
groetjes, Tess

Tess veranderen

Hi hi. Dat was wat de psychiater in rondom tien zei, meen ik me te herinneren. Dat sommige kinderen-met-diagnose vroeger degenen waren die gewoon in hun jeugd en op school er wat buiten vallen en die later het verschil gaan maken en juist opvallen door speciale verdiensten.
Als ik terugkijk: ik zou zelf vroeger vast en zeker een diagnose hebben gekregen. Hou nu een reünie van mijn oude schoolklas en dan ben ik vergeleken met de rest beslist heel goed terecht gekomen qua loopbaan. Het is mijn overtuiging dat veel van het gedrag als kind gewoon niet adequaat voorspelt hoe de volwassen toekomst eruit zal zien. Ook al doen we allemaal net of dat wel zo is met onze CITO-toetsen, veel te vroeg een richting laten kiezen en nog zo wat kleinigheden. Neem Jan Peter Balkenende, onze onuitstaanbare premier. Een gevalletje logopedie en zo belachelijk houterig dat je je echt zorgen moet maken over zijn fijne motoriek. Zijn sociale vaardigheden laten in mijn ogen beslist te wensen over. ASS? Asperger? Wie zal het zeggen. Maar hij is intussen wel MP, met zijn ik-heb-een-rugzakje-nodig uitstraling.

Haha sijs

Ben ik het toch eens met je eens. Onze MP is absoluut een opvallende verschijning, en niet alleen in de goede zin van het woord ) Zo vind ik ook Bill Gates altijd een vreemde eend, maar je kunt toch niet zeggen dat die man het slecht doet in het leven?!
Ik heb nog alle hoop voor mijn kinderen; ja ze hebben een etiketje, en nee dat hebben ze niet voor zweetvoeten gekregen, maar toch denk ik dat ze nog steeds heel veel mogelijkheden hebben.
Die oom van crackermetkaas... ik heb zo steeds het beeld voor me van de kluizelaar, van pluk vd petteflet. (sorry, erg ot)
Wij raken binnenkort tog EN pgb kwijt, ik was daar eerst heel boos over, maar ben er, mede door de discussies hier, ook wel wat meer over na gaan denken, en heb me erbij neergelegd. Gelukkig kan ik heel veel zelf, maar op school wil ik echt de best mogelijke begeleiding voor mijn kinderen! daar hebben ze net zoveel recht op als een doof of blind kind!
En in hun vrije tijd mogen ze van mij gewoon blauw paars of indigo zijn daar "violen" we zelf wel wat.
groetjes, Tess

Hippie,

haha, daar violen we zelf wat op.
En Sijs die grapjes maakt.. nee Sijs, je hebt gelijk die Balkende, in mijn ogen prototype asperger, bill gates included.
Stel nou dat het echt zo is he, stel dat zij zich zouden laten testen en dan hun diagnose met het volk zouden delen..dat zou cool zijn!
Rot dat je je pgb kwijt raakt Tess !!
Maar weet je wat mijn hippie oom zei ? hij deelde mij mee nadat ik hem had verteld over zoons diagnose: " ja schat, het zijn de sterkste schouders die het universum de uitdagenste kinderen toekend,"
tja...heel mooi.
Het werkte een paar dagen en daarna had ik het gewoon weer zwaar..
Maar goed, mischien moet je dit elke dag tegen jezelf zeggen, als een mantra , en dan opeens op een dag is je kind uitvinder van de beste vette coole game (mijn zoon wil dat) of heeft je kind een heel nieuw economisch systeem ontworpen wat alle wereldleiders omarmen of heeft het de oplossing ontworpen voor het brandstof probleem of een prachtig boek geschreven waar generaties nog op afstuderen.
of wat lulliger is je kind de meest efficiente postbode op aarde.
ja of de nieuwe MP van nederland..

Tja, sterke schouders...

Ik ben een sterke dame! dat weet ik, dat heb ik al vaker bewezen, en dat weten anderen ook... niet altijd handig. Er word op den duur voor het gemak maar vanuit gegaan dat je alles aan kunt, op die manier raak ik mijn pgb ook kwijt, want als je bewijst dat je het zelf ook kunt... heb je dus geen hulp nodig. Had ik maar wat zieliger gedaan, maar ja dat ligt niet zo in mijn aard.
Ik kreeg ook eens te horen dat je je kinderen niet per toeval krijgt het kind kiest JOU uit! en ja, op die manier krijgen de sterkste schouders de uitdagendste kinderen... tot zover de hippies.
Ik weet niet wat ik daarvan moet geloven, soms kan ik me ermee troosten, met dat soort gedachten, en soms vind ik het gewoon zwaar en heel oneerlijk!
Tess

Hoe wordt je sterk, dames?

het is ook soms zwaar en oneerlijk.
bah! al die normale kindjes op het schoolplein die naar voetbal en tennis en weet ik wat voorn clubjes gaan en ik sta daar dan, kind allenig mee weer naar huis. (zie wel ik heb het over mijzelf, die clubjes interesseren mijn zoon geen reet)
Verjaarspartijtjes en alle jongens uit de klas zijn uitgenodigd behalve mijn zoon... grrrrr. (vind zoonlief ook niet erg want hij weet niet eens wie dat jarige jongentje is)
Ik ben niet nu nog niet zo sterk en stoer hoor, ik huil er soms behoorlijk wat af.
Die eelt moet ik nog kweken, anders red ik het niet denk ik soms.
Maar hoe doe je dat, ik ben zowiezo een softie, (huil al bij de merci reclame..)
we hebben een jaar ouderbegeleiding gehad en dat was heel fijn, is nu al 2 jaar afgelopen en ik mis het erg. Ik ken wel mede moeders maar ieder heeft zijn eigen problemen, sommigen problemen zijn zo veel heftiger dan waar wij te maken hebben dat ik hun ook niet wil 'lastig vallen'.
over 2 weken kan ik terecht bij de psych, helemaal voor mezelf, wellicht kan hij mij een potje weerbaarheid toedienen..!
Hebben jullie voor je zelf psycologen/coaches of andere zorgtypes die jullie helpen ? buiten je netwerk ?

Watje

"bah! al die normale kindjes op het schoolplein die naar voetbal en tennis en weet ik wat voorn clubjes gaan en ik sta daar dan, kind allenig mee weer naar huis. (zie wel ik heb het over mijzelf, die clubjes interesseren mijn zoon geen reet)"
ooooh dat is herkenbaar! Het is vakantie...leuk! dan kun je leuke dingen gaan doen met de kinderen. Alleen mijn kinderen WILLEN geen leuke dingen doen, die willen helemaal niks! alles wat ik verzin is vragen om overprikkeling, alles wat andere kinderen doen is te druk, ze willen ook niet weg, als ik al begin met de vraag "wat zullen we eens gaan doen vandaag?" komt meteen het antwoord "he bah we hoeven toch niet weer weg he?" En ik doe graag dingen! nee, aan die twee is het echt niet besteed. (Ben in de tussentijd ook echt allergisch voor animatie teams.)
En dan hoor je buitenstaanders zeggen "nou ja, is dat een probleem dan? ik kan wel ergere dingen verzinnen." en dat is natuurlijk ook zo... een kind met kanker is veel erger... maar dit gaat noooooit over. Ik ga nooit gezellig winkelen met mijn dochter, of naar de kermis met mijn zoon. Ze kunnen niet "beter" worden, ze zitten nou eenmaal zo in elkaar, en helaas past dat voor geen meter bij de huidige, zeer prikkelrijke, maatschappij.
En dus "violen we wel wat aan" tja, alweer met de hond in het bos of zo, wat wel mooi is, maar ik heb het idee dat ik voor eeuwig vastzit met de hond in het bos, en het is geweldig voor mijn kinderen maar ik ontplof bijna.
Oke... waar ging dit ook alweer over, ben ik non een beetje on topic?
Sterk ben ik dus; letterlijk, ik ben zelden ziek, mankeer niet snel iets, zeer sportief, conditie van een paard, dat helpt geestelijk ook wel een beetje, ik ga nooit echt over randje, maar dat wil niet zeggen dat ik het nooit moeilijk heb. Sporten is ook echt mijn uitlaatklep, dat kan ik niet missen, en dan ben ik er even uit. Dat is mijn therapie, verder heb ik dus geen hulp.
De eerste ouderbegeleiding die wij hadden was ook geweldig, en ik mis het soms nog steeds, gewoon om even je ei kwijt te kunnen tegenover iemand die niet oordeelt, en er zo af en toe weer eens een helder inzicht in gooit, zelf krijg je op den duur de neiging in een kringetje te draaien met je gedachten.
Sterker worden doe je iedere dag, door gewoon door te gaan.
Tess

Ouderbegeleiding

Wij hebben al de tijd dat zoon zijn diagnose heeft, nu vier jaar, al ouderbegeleiding. Gewoon bij zijn therapeut. Aanvankelijk maar een keer in de drie maanden of zo, maar nu zoon zelf niet meer open staat voor therapie, gaan wij elke zes weken ongeveer. Dat is echt een enorme steun voor mij. Iemand die weet wat er speelt, zoon zijn problemen kent en die er helemaal voor is om met ONS mee te denken.
Op deze manier begeleiden we zoon nu en het gaat best goed, vind ik. Ik heb gelezen dat dit bij pubers ook aangeraden wordt. De kinderen zijn dan vaak niet meer gemotiveerd om zelf naar een behandelaar te gaan, maar het is juist zo belangrijk dat er iemand mee blijft denken die een helicopterview kan hebben. Aanrader dus!

Watje speaking

ja joh vakanties... bah bah bah, zoonlief, die van het plusklasje etc (das cynisch he) en jongste zoon zijn sinds vanochtend bij oma en daar blijven ze ook tot donderdag. heerlijk... alleen ik wist vandaag niet wat ik met mn tijd moest omdat ik zo gewend ben om van 'Mamaaaa' naar "maamaaaa' te gaan en zo zijn de dagen snel gevuld, anwb voor kindjes, dat werk. en opeens, stilte, niks, geen geluid, ha zelfs de kat is uit zijn zn doen!
Tess je zegt : dus "violen we wel wat aan" tja, alweer met de hond in het bos of zo, wat wel mooi is, maar ik heb het idee dat ik voor eeuwig vastzit met de hond in het bos, en het is geweldig voor mijn kinderen maar ik ontplof bijna."
Ik herken dat zo ! heb dan wel geen hond, maar die in mijn ogen eeuwige routine..... killling !
en ondertussen bellen mn vriendinnen, ga je mee naar t strand/kermis/artis/nemo/vul maarin....?
Neeeeheeee dat kan niet. En soms toch proberen en dan weer letterlijk van de kouwe kermis thuis komen...
Ik doe trouwens NUL aan sport, fiets me een ongeluk, van hort naar her maar dat telt niet he?
weet zeker dat die psych dat me als eerste gaat aanraden, mevrouw gaat u maar eerst een rondje vondelpark rennen, dan praten we verder."

Ik hou van koffie verkeerd,

maar ook van diversiteit. Alle mensen met zwarte haren vind ik zonde, ik hou ook van rood, bruin, wit en tussenvariaties. Immigratie hierheen neemt af, emigratie neemt toe. Een beetje vaag zitten afwachten op immigratie vind ik wat naïef. Tenzij je sowieso vindt dat dit het einde van de westerse 'beschaving' is. Wat ik overigens wel denk. Het lijkt een beetje op de laatste periode van het Romeinse rijk. De economie zakte in, vrouwen kregen te weinig kinderen om de boel in stand te houden, decadentie nam toe, en omringende stammen rukten op. Het zou het nieuws van nu kunnen zijn...

Op de camping

Mensen roepen ook altijd dat kamperen zo leuk voor de kinderen is. Jij lekker met een boek voor de tent en je kinderen de hele dag spelen met andere kinderen. Nou helaas, mijn kinderen spelen NOOIT met andere kinderen op de camping. Ook mijn 2 "normale" kinderen niet. De meiden nemen teveel van hun broer over en zijn daardoor ook erg op zich zelf. Op zo'n camping lijkt het of ik 3 autistische kinderen heb. Buitenstaanders vinden mijn kinderen maar raar. Nou, jammer dan...

Vroeger droomde ik van zo'n stoer jongetje die vast erg sportief zou zijn, met een zwaard en verkleedkleren door de kamer zou rennen, buiten zou crossen op z'n fietsje etc. Nee helaas, niets van dit alles.Heb een stil teruggetrokken a-sportieve boekenwurm/ computerverslaafde die niet voorruittebranden is.

Kamperen

Toch kan kamperen best leuk zijn, als je je verwachtingen aanpast.
"Jij lekker met een boek voor de tent en je kinderen de hele dag spelen met andere kinderen..." nou...nee, dat lukt bij ons ook niet zo. Toch vinden ze het altijd geweldig in de tent, de uitstapjes zijn heeeel gedoseerd; niet te veel niet te lang, en verder doen ze wat ze thuis ook doen, niet veel soeps dus... Als mama bijna ontploft van saaiigheid ga ik een stuk lopen! Ik ontdek de hele omgeving altijd rennend, om dan naar sommige plekjes later op de dag weer terug te gaan MET kinderen. We kiezen ook niet de mega campings waar van alles te doen is, want dat willen ze toch niet. Ik heb hierboven mijn afschuw al uitgesproken over animatie teams... het is echt niet leuk als de hele camping de chichiwa staat te dansen, en jou kinderen verstoppen zich in de tent. Ze lopen echt gillend weg voor dat soort activiteiten, wat moet je daar nou mee? Dus, wat ik niet zie, dat is er niet! een camping met niks wordt het dus! oh ja, een pony is leuk, en een paar kippen of zo, die ze dan 3x per dag brood korstjes gaan voeren.
Sommige mensen vinden het zelfs leuk dat mijn kinderen met zo weinig tevreden zijn. ach ja...
Tess

Tja

"Heb een stil teruggetrokken a-sportieve boekenwurm/ computerverslaafde die niet voorruittebranden is."
Ik was net zo. Alleen waren er nog geen computers. Het verschil tussen jouw boekenwurm en mijzelf is verder dat mijn moeder er nooit een seconde een probleem van heeft gemaakt. Ik was voor haar kennelijk goed zoals ik was, of misschien was ze er niet blij mee, maar nam ze me toch zoals ik nou eenmaal in elkaar zat. Bij deze en posthuum: Bedankt Ma!! Ik zie wat er had kunnen gebeuren aan deze laatste drie postings. brrrr

He sijs wat een stomme opmerking nou weer

Natuurlijk neem ik mijn kinderen zoals ze zijn, en ze zijn prima zo! Dat zullen Astrid en Fladderbeestje ook met me eens zijn.
Maar je hebt het nou eenmaal niet gemakkelijk in deze maatschappij als je opvalt... helaas, ik zou ook wel eens willen dat dat niet zo was. Je gunt het je kinderen om er WEL bij te horen, en om wel geaccepteerd te worden, en dat gebeurd nou eenmaal heel vaak niet! Hou ook wel voor ogen dat we het hier niet over kinderen hebben die gewoon een beetje verlegen zijn, of gewoon een beetje druk...
Ik roep heel geregeld: mijn kinderen zijn perfect! de rest spoort gewoon niet! Maar ja, dat is net zoiets als die man die in de taptoe als enige van de fanfare naar links liep, en achteraf riep dat al die anderen verkeerd liepen ))
groetjes, Tess

Gorbatsjov

Ik citeer: "Vroeger droomde ik van zo\'n stoer jongetje die vast erg sportief zou zijn, met een zwaard en verkleedkleren door de kamer zou rennen, buiten zou crossen op z\'n fietsje etc. Nee helaas, niets van dit alles.Heb een stil teruggetrokken a-sportieve boekenwurm/ computerverslaafde die niet voorruittebranden is."
"het is echt niet leuk als de hele camping de chichiwa staat te dansen, en jou kinderen verstoppen zich in de tent."
"En dan maken "die van mij" nog gekke geluiden en roepen dingen die nergens op slaan. Tot overmaat van ramp is oudste dik. Ja, het negeerhoekje is ons zéér bekend Raar mens met rare kinderen, wégwezen Ach, je leert ermee omgaan. Het afwijkende gedrag, het afgewezen en genegeerd worden, de vooroordelen, het schaamtegevoel omdat jouw kinderen "raar doen"... "
Het is één en al zelfbeklag hier. Help, mijn kind wordt gek gevonden en daar heb IK last van. Bedenk wel dat "de buitenwereld" al heel gauw wat aan te merken heeft. Er zijn nogal wat dikke kinderen tegenwoordig. Of ze hebben knalrood haar ("sjonge die wordt wel veel geplaagd zeker?"), Of een dikke bril ("wil zo'n kind niet liever lenzen, mevrouw?"), of een giga wijnvlek ("is dat nou te opereren, zoiets of moet ze dan eerst uitgegroeid zijn?") nou aan Gorbatsjov te zien niet, of ze zijn zwaar fysiek gehandicapt (fluisterend: "dat ze zo'n kind geen spuitje geven" of hardop: "daar ben je niet zo blij mee zeker").
Grow up. Ga dan niet naar de camping, dat zijn so wie so nare lawaai-oorden en neem een stapel boeken mee als het kind graag leest en broodkorstjes als ze de kippen willen voeren. En bedenk dat je zonder kind-met-diagnose ook heel veel commentaar had gekregen. Maar dan om iets anders. Dan pesten ze een klasgenoot. Of ze veroorzaken schade. Of ze vechten elkaar de tent uit. Of ze ....vul in. Allemaal redenen voor "buitenstaanders" om te komen klagen over je kind of om commentaar te hebben. Tja, er is altijd wat. Nu ga ik fijn genieten van mijn rare kinderen, er komt er net 1 thuis. En geloof me, ze vallen beslist niet onder de categorie "normaal". Ik kan er niet mee zitten.

Je snapt het echt niet sijs... zucht...

Juist hier vind ik soms een stukje herkenning, maar jij walst daar doorheen als een olifant door een porcelein kast. Mijn kinderen zijn anders... ECHT anders, altijd, en ze zijn prachtig zoals ze zijn, maar daardoor moeten ze veel meer moeite doen om in deze maatschappij mee te kunnen draaien, en JA daar heb ik als moeder last van! het doet me pijn, niet dat mijn kinderen zijn zoals ze zijn, maar dat ze het daardoor vaak zo moeilijk hebben.
En ga jij me nou niet vertellen dat dat niet mag, of dat ik dan mijn kinderen niet accepteer, of dat "ieder kind wel wat heeft" want vooral dat laatste is echt een kul argument! Ja, mijn zoontje heeft ook nog een bril... zal ik daar ook even over klagen? nee, over dat soort onbenulligheden hoor je mij echt niet. (rood haar/ wijnvlek/ iets te dik) en door die vergelijking te trekken bewijs je weer eens dat je ons hier totaal niet serieus neemt.
Ik ga maar weer terug naar de commentaren van de hippies die snappen het misschien ook niet helemaal, maar zijn tenminste nog vriendelijk voor kind en ouder.
Tess

Op de camping

Het is echt wel te doen. Niet ingevulde tijd kan je toch invullen? Ik begrijp het probleem niet. Dit jaar gaan we voor het eerst naar een mega camping. Daar zie ik tegen op maar de camping is toch zo groot als je hem zelf maakt?

Natuurlijk zijn mijn mannen anders en vallen ze uit de toon maar SO WHAT???

Als mijn zoon een hele middag boomshors wilt pulken dan mag dat en wil mijn man 3 weken besteden aan het analyseren van het weer dan mag dat ook! Zolang ik mijn boek kan luisteren ben ik tevreden!

Niet blij met m'n kind?

Nergens staat dat ik niet tevreden ben met mijn kinderen. Het tegendeel is waar! Maar soms verlang ik ook naar een zoon die gewoon buiten speelt (wat is dat?), in bomen klimt (wat is daar leuk aan?) en rondjes rijdt op z'n fiets (een fiets is toch alleen maar van A naar B? )

Maar ik ben toch super blij met mijn schuwe boekenwurm die ik kan gebruiken als lopende encyclopedie of lopende routeplanner. Toch wel makkelijk, dat kunnen die gewone jongetjes lekker niet!!

Barbie

Ja, een barbie had ik wel. Mijn moeder heeft er nog een bruidsjurk en een avondjurk voor gemaakt en handschoenen. Lekker gepriegel. Maar verder was ik een 'raar' meisje. Altijd lezen, lezen, lezen....Slecht in gym, tegenwoordig zou je zeggen: motorische achterstand of zo. Leren fietsen was een drama. Dat soort dingen. Mijn vader ergerde zich een enkele keer aan dat gelees. Maar verder spraken mijn ouders over mijn gedrag als zijnde opmerkelijk. Niet als 'verkeerd', 'afwijkend' of zo en ze maakten zich er ook helemaal geen zorgen over. Dat ik altijd zat te lezen en stiller was dan ze zouden verwachten, werd geconstateerd. Meer niet.
Nu heb ik zelf kinderen die juist heel druk zijn, voortdurend voetballen en in bomen klimmen, illegaal op daken vertoeven en never-nooit lezen. Zelf zie ik niets in het klimmen op daken. Maar het is ook nog nooit in me opgekomen om me te beklagen over hun bezigheden. Alleen als ze uit de boom donderen vind ik het een probleem. Maar dat is iets anders.
Ik ben nog wel sportief geworden. Vanaf mijn veertigste of zo. Ach ik zeg het Vincent Icke na: Heb eerbied voor het kind, het kan nog van alles worden...En tegen Astrid kan ik niet anders zeggen dan dat ik vind dat ze erg trots zou moeten zijn op een veel-lezende zoon. Die info gaat allemaal dat hoofd in. Moet je straks eens zien wat er kan gebeuren....
Sta nou toch achter zo'n kind. Heus, zonder diagnose zou "men" ook van alles van ze vinden. Of ze vragen of je niet eens achter een diagnose aan moet, komt ook veel voor. Houden van is niet genoeg. Blij met ze zijn zoals ze zijn en lak hebben aan het commentaar van buiten is ook echt heel erg nodig. Gejengel dat je hier zo fijn "herkenning" vindt voor de moeilijkheden die ze je bezorgen, vind ik op een gegeven moment zo sneu worden voor de kinderen zelf. Ook al lezen ze niet mee, ik heb toch het gevoel dat ze niet in hun waarde worden gelaten.

Uiterlijkheden

Vakantie was fijn, en ik beken meteen maar eerlijk dat ik geen zin heb om alle reacties te lezen, dus ik heb alleen weet van gisteren en vandaag.
Wat me opvalt is dat jullie het uitsluitend over gedragskenmerken hebben. Logisch dat je dan in zo'n discussie als deze vervalt. Altijd zitten lezen maakt je nog geen autist. Zelf ging ik op mijn eigen verjaardagsfeestje altijd zitten lezen. Mijn tienertijd bracht ik uitsluitend achter mijn harp door. Ik hoefde geen vriendinnen en sociaal gedoe. Maar dat maakt mij geen autist. Mijn kinderen (zonder diagnose) rennen heel hard gillend weg voor het animatieteam op vakantieparken, nog harder gaan ze gillen als er verklede mensen rondlopen. Maar ook dat maakt ze geen autist.
Autisme zit echt in andere 'kronkels'. En die kronkels maken dat het wel degelijk een stoornis is, en niet zomaar 'anders' zijn. En de stoornis zit het kind zelf dan ook duidelijk in de weg. Noem bijvoorbeeld het onvermogen om stukken informatie te integreren tot coherente informatie. Of het totaal ontbreken van de vaardigheid om gedachten en gevoelens te herkennen (bij zichzelf, bij anderen). Dat zijn toch fikse mankementen, met heel veel gevolgen. Die gevolgen uiten zich vaak in gedrag, en dat wat de ouders van kinderen met autisme hierboven beschrijven, zijn heel kleine voorbeeldjes van dat gedrag. En natuurlijk, dat gedrag op zich heeft soms weinig zorgwekkends. Maar kijk je naar het totaalplaatje, dan zie je dat het kind wel als heel vreemd ervaart. Een continu veranderende brij van geluid en kleur, beweging en vorm, die maar op je af komt, met steeds wisselende eisen en dingen die je moet doen. Heb je net orde weten te scheppen in de chaos door je autootjes keurig op een rijtje te zetten, moet je zomaar opeens, vanuit het niets, plotsklaps, mee naar de dierentuin. "Dierentuin? waarom zou dat leuk zijn? Hoe kun je weten dat iets leuk is als je er nog niet bent? Ze kunnen toch niet in de toekomst kijken? En waarom zou je iets zeggen wat je niet zeker weet? Ik hou niet van dieren. Ik hou niet van tuin. Een tuin vol dieren. In onze tuin zitten mieren. En regenwormen. Hoeveel duizend regenwormen passen er in die dierentuin? Help. Help! HELP!" En het ene kind met autisme zet het op een gillen, schoppen slaan. Het andere autistje trekt zich terug, keert volledig naar binnen. Maar de paniek is dezelfde.
De kunst is verder te kijken dan dat gedrag. En toch is het gedrag het enige waar we makkelijk over kunnen praten, dat blijkt makkelijker te communiceren dan dat waar het werkelijk aan schort.
Iedere ouder krijgt kinderen met andere interesses dan het eigen blikveld, maar dat is zelden een probleem. Behalve dan bij Billy Elliot. Autisme gaat daar niet over. Autisme vraagt wel degelijk om, zoals Feuerstein het zegt: "help me, laat me niet zoals ik ben".

Eens met ellen

Ja Ellen, dat ben ik dus heel erg met je eens.

Kaatje

"Autisme gaat daar niet over. Autisme vraagt wel degelijk om, zoals Feuerstein het zegt: "help me, laat me niet zoals ik ben"." Ja, voor wat betreft klassiek autisme gaat dat zeker op, denk ik. En voor gebroken benen trouwens ook. Maar voor diagnoses als "PDD-NOS"? Daarvan vraag ik met met Ellen af of er niet te veel gedrag richting stoornis wordt geïnterpreteerd. En het is net als met fenomenen als adoptie, nu Ellen dat toch noemt. Je loopt het risico dat je elk gedrag gaat interpreteren in de richting van "ja-maar-hij-of-zij-is-ook-geadopteerd". Heimwee? Tuurlijk, scheidingsangst, adoptie immers. Sociaal minder vaardig? Tuurlijk, onveilig gehecht, adoptie immers. Enzvoort. Hetzelfde zie ik in dit draadje gebeuren.
Daar komt de chronische verongelijktheid van vader of moeder over de reacties van buiten het gezin dan nog bij. Ik zie niet in wat dat toevoegt aan de kwaliteit van leven.