Zoon kan niet zelfstandig werken op school

Er zijn methodes

voor werkhouding-issues. Misschien ben je daar wel bekend mee ? De beertjesmethode is een bekende bijvoorbeeld en daarmee kan je bepalen wat precies het probleem is.. en je kan er mee oefenen. Maar misschien hebben jullie dat allang geprobeerd.

Beertjes

Ja, die beertjes van Meichenbaum hebben we al geprobeerd inderdaad. Hij blijft al hangen in stap 1. "Ja, maar wát moet ik doen dan? Huh?". En als je iets dergelijks als reminder op zijn tafeltje plakt, zit hij de hele tijd naar die poppetjes te kijken en droomt dubbel zo hard weg.
Ik ben nog vergeten te vermelden dat zijn medicatie hier ook niet tegen helpt. Ook niet als we verhogen, dat levert geen verbetering op.

De pest is...

De pest is dat hij dus juist bijvoorbeeld de "gewone" sommen goed maakt. Rijtjes zeg maar, recht toe, recht aan sommen, no problem, die CITO heeft hij al af en heel goed gemaakt. Maar ja, dát krijgen ze niet altijd op school. Het moeten natuurlijk allemaal van die sommen zijn waarbij je bv. alle even uitkomsten roze kleurt, de oneven pimpelpaars en dan zie je een krokodil verschijnen ofzo. Ik verzin maar wat. En dan schiet zoon in de paniek. "Moet ik nou een stift nemen of een potlood? Waarom roze en niet geel? Wát moet ik dan doen?". Hij kan niet gewoon beginnen, ik heb de indruk dat hij blokkeert.
Elke opdracht is vaak weer (heel creatief van de makers) anders, dus vereist weer een nieuwe aanpak, bij alle vakken. En die aanpak kan hij niet zelfstandig bedenken. Jammer genoeg wordt dat tegenwoordig wel vereist en ik zou het ook fijn vinden dat hij het nú aanleert, want hij zal later ook aan het werk moeten zonder dat hij zijn collega's bij elk stapje om hulp vraagt.
Ik vraag me af of er wellicht faalangst aan ten grondslag ligt.

Guinevere

Google eens op 'innerlijke spraak'. Misschien is er wel wat herkenbaars.

Faalangst en keuzestress

Het kan een fase zijn. Ik herken het wel bij dochter. Nu ze beter in haar vel zit is dit ook een heel stuk minder. Wel fijn dat de juf je zoon veel aan wil wijzen. Dochter haalde een 3 danwel een 10 naarmate ze begreep wat er van haar gevraagd werd en hoe ze vorm moest geven aan de oplossing van de vragen.
Ze presteert nu veel consistenter en heeft minder last van keuzestress en faalangst.
Allerlei kleine dingen hielpen volgens mij. Ik nam altijd veel tijd voor het kiezen van speelgoed in de speelgoedwinkel en de argumenten voor keuzes, ook thuis nam ik de tijd om keuzes te kaderen. Een goede relatie met de juf haalde de druk er ook af. De mogelijkheid tot herkansing of uitstel, als ze iets niet goed begrepen heeft of goed heeft kunnen regelen, die ze nu heeft op het voortgezet onderwijs. Het vertrouwen dat ze in zichzelf ontwikkeld heeft op het gebied van vriendschappen en zelfredzaamheid, haar contact met dieren.
Kortom, meer geduld/rust, minder druk, meer fijne ervaringen.

Ja,stress (lang)

Mijn zoon stond vorig jaar letterlijk stijf van de stress op school. Een afgeschermde werkplek hielp niet. Als hij niet onder de tafel zat, dan ontsnapte hij in een stripboek. Dan merkte hij niet eens wanneer de rest van de klas al weg was, omdat hij zich volledig had afgesloten.

Het was een overlevingsstrategie. De klas was een jungle, waar het recht van de sterkste gold. Kan je raden wie er steeds het onderspit dolf.

Huiswerk maken lukte net zo min. Zodra iets met schoolwerk te maken had, verstijfde hij weer, terwijl hij het cognitief gezien met twee vingers in de neus zou moeten kunnen. Daarom weigerde ik ook nog huiswerk met hem te doen. Na een half uurtje kon je ons allebei opdweilen en dat leek me niet de bedoeling.

Bij ons was de oplossing uiteindelijk goede, voorspelbare juffen en een rugzakje, in combinatie met medicatie. Vooral dat laatste werkte als een speer. De juffen moeten nog steeds bijkomen van de verbazing. Ik denk eigenlijk dat die medicatie vooral zijn stress heeft verminderd.

Heeft jouw zoon een rugzakje? Als het zo slecht gaat, terwijl hij het cognitief gezien makkelijk zou moeten kunnen, lijkt me daar wel reden toe. Hij lijkt bang te zijn het overzicht kwijt te raken als hij met een onderdeel van een taak begint, als ik jou zo hoor. Dat overzicht moet dus inderdaad heel duidelijk gemaakt worden. Dan ebt hopelijk de stress weg. En misschien dat jouw zoon juist wel baat zou hebben bij een afgeschermde werkplek. Ieder kind is tenslotte anders.

Guinevere

Krijgt jouw zoon nog therapie? Ik ben het even kwijt.
Want ik denk dat dit iets is wat een ergotherapeute volgens mij kan aanpakken. Kijk maar in deze link, ze houden zich ook bezig met planmatig leren werken.
http://www.ergotherapie.nl/default.php?page=367
Ik denk dat jouw zoon moet oefenen met verschillende oplossingstrategien te hanteren en daar dan de juiste uit te kiezen. Zoals een gereedschapskist in je hoofd. Ik denk denk dat dit een beetje ver gaat om dit als juf of als ouder aan te pakken. Je hebt al veel geprobeerd en dat heeft nog niet het gewenste resultaat.
Nou ja, misschien heb je er iets aan, succes ermee.

Zelfstandig werken

Zelfstandig werken en daarbij ook nog "leren plannen". Gecombineerd met een 8 jarig jongetje met ADHD. Het is net trekken aan een dood paard. Krijgt je zoon een dagtaak of een weektaak? Het laatste is helemaal een drama.
Wat hier hielp is een juf die zei:"Je gaat nu uit je taalboek blz. 5 de eerste 10 opdrachten maken, NU!"
Na 5 min.ging ze even kijken. Soms was zoon nog de vogels buiten aan het bestuderen, werd hij wederom aangespoord."Ben je al bezig met vraag 1?" Soms was zoon ijverig aan het werk, een klein klopje op z`n schouder was voldoende. Toen dat langzamerhand wat beter ging, in kleine stapjes moet je dan denken hoor, mocht hij als hij hard had doorgewerkt even lezen. Ook om te voorkomen dat hij stoorzender ging spelen.
Dus eigenlijk geen keuze, geen "zelfstandig werken". Gewoon ouderwets aan het werk zetten.
Thuis doe ik dat ook. Als ik zeg:"Ga jij zo de tafel even dekken" dan is hij vanavond om 10 uur nog niet gedekt.Ik zeg:"Pietje, jij gaat NU de tafel dekken."
Na een gesprekje met juf over de aanpak thuis heeft ze het ook anders aangepakt. Geen keuzes voor zoon, geen vrijblijvigheid. O,en is het werk niet af, dan heeft hij huiswerk.
Hij heeft ook wel eens een pauze binnen moeten zitten, doorwerken. Het is best wel hard, maar het niet doorwerken moest voor hem gevolgen hebben.
Het enorm lang doen over een citotoets herken ik ook. Zeker kan dat iets met faalangst te maken hebben. Faalangst en erg prestatiegericht. Zoon had een hekel aan fouten maken, dus ging steeds langer nadenken over een vraag. Dat is langzamerhand weer minder geworden. Zijn zelfvertrouwen groeide door veel complimenten bij hard doorwerken en de bevestiging :"Je kan het wel, het gaat steeds beter!"
Ook hield de juf regelmatig een 1 op 1 gesprekje met zoon na schooltijd. "Hoe vond jij dat het ging vandaag?"
Mijn zoon had overigens geen last van stress.Tenminste niet meer dan een ander kind. Gewoon ongeconcentreerd,dromerig, vond het werk niet altijd zo boeiend, geen zin.

Niet perse een ouderwetse kwestie

Mijn zoon heeft ook moeite met plannen. Dat was voorheen zo erg dat er geen leercurve mogelijk was terwijl hij toch heel intelligent is. Dat hebben wij toen bij de sit aangezwengeld en de peut is gaan werken met allerlei motorische planning *en* met het bouwen van knikkerbanen (uitgestelde planning). Niet dat hij niet meer dyspractisch is want dat is hij nog wel maar in heel milde (bijna niet te zien) mate. Nu 'pas' is hij klaar voor de beertjesmethode. Niet dat alleen die methode heilig is (ik ken alleen deze). Ik weet niet of de ergo hier de aangewezen persoon is.. ik zou zelf toch meer denken aan een sit-fysiotherapeut.

Fors aan het denken

Jullie hebben me weer fors aan het denken gezet. Ik ben er in elk geval vandaag achter gekomen dat zoon "hyperalert" is waardoor hij niet één ding tegelijk in zich opneemt maar wellicht wel 10 of 15. Dat was niet echt mijn vraag in deze draad maar wel een openbaring. Medicatie helpt hem hier niet bij, bij jullie kinderen wellicht wel? Ik denk dat hij zijn aandacht echt beter moet leren richten op één ding en zichzelf bewust moet leren afsluiten voor de overige 4500 prikkels. Ik weet niet of een afgeschermde werkplek daarbij helpt. Hij zit al op een vrij rustige plek en hij vindt vanzelf die andere prikkel, als hij niet 100% geinteresseerd is in de aangeboden stof. Goed, dat was een zijsprongetje.
Ik heb wat zitten googelen op faalangst. Er bestaat ook een passieve vorm. Deze wordt als volgt beschreven: "Bij de tweede vorm, de passieve faalangst, zien we de kinderen die stoppen met werken omdat ze te bang zijn voor een eventueel teleurstellend resultaat. Hun angst zorgt ervoor dat ze het liever niet proberen dan dat ze het verkeerd doen." Dit in combinatie met de soort die in een ander artikel beschreven wordt als cognitieve faalangst: "Dit is faalangst, die te maken heeft met het leren. De taakopdracht bij deze faalangst is de leeropdracht, die door de leerkracht aan leerlingen wordt gegeven. Zo'n opdracht kan op veel manieren gegeven worden. In feite begint het al wanneer een leerkracht aankondigt dat in een bepaalde les er nieuwe lesstof aan bod komt. Dat roept bij hen angst op. Klamme handen, hoofdpijn, hartkloppingen en buikpijn maken het deze leerlingen dan niet gemakkelijk om de nieuwe lesstof te volgen. Uiteraard is het toppunt van cognitieve faalangst het proefwerk of overhoring. Cognitieve faalangst komt voornamelijk voort uit taakopdrachten, die te maken hebben met het schoolse leren. Het betreft het oppakken van nieuwe leerstof, alswel het toetsen van bestudeerde stof.". En dat dan weer in combi met dit: "Het karakter van het kind bepaalt hoe het met de angst om zal gaan en hoe het kind de angst uit. (..) Een afhankelijk kind zal juist wel willen praten en steeds hulp zoeken bij anderen.".
Tadaaa, een prachtige beschrijving van mijn zoon. Wel wetende dat internet geen 100% betrouwbare psycholoog is natuurlijk.
Nu nog kijken wat ik hiermee ga doen. Misschien toch een vorm van yoga of aandachtsmeditatie voor kinderen, tegen die hyperalertheid en ter ontspanning.

Vera

Ik zie eigenlijk maar één stukje "innerlijke spraak" op internet dat ik van toepassing acht. Dat is uit het boek van Paternotte, daar staat dat deze innerlijke spraak vaak uit de pas loopt en daardoor meer sturing nodig is. Dit gaat eigenlijk alleen op voor zoons schoolse werk en het aantrekken van zijn sokken. Voor de rest kan ik hem zowat loslaten, zonder veel sturing gaat hij geweldig. Ik kan het dus nooit rijmen, waarom is het thuis niet nodig en op school wel??? Vandaar dus die gedachte over passieve cognitieve faalangst.

O ja die knikkerbanen

Die knikkerbanen heb ik al eerder iets over gelezen op dit forum. Hoe gaat dat dan in zijn werk, Judith? Ik ben gek op knikkerbanen en zoon ook. En hij is inderdaad ook niet klaar voor de beertjesmethode. "Wat" is al een stap te ver jammer genoeg.
AnneJ, ik geloof niet dat het een fase is. Jammer genoeg. Het gaat al jaren zo. Eigenlijk hoopten we dat het minder zou worden. Dat is ook wel zo, maar de eisen gaan tegelijkertijd ook omhoog. De juf die hij nu meestal heeft begeleidt hem overigens met veel liefde en geduld. En wat je zegt over aandachtiger praten over de dagelijkse keuzes kan goed meehelpen bij het reguleren van dit probleem. Ik merk het, ik deed het gelijk al. Het gesprek ging over de hoeveelheid worteltjes op de wereld, notabene. En toch kon ik hem prikkelen om net een stap verder te gaan denken.
Wil, gelukkig krijgt hij geen weektaak! Daar zou hij niet eens aan toe komen. Dat sturen doet de juf ook, desnoods gaat ze een half uur naast hem aan tafel zitten. Dat is makkelijk want dan hoeft hij niet voor elk vraagje op te staan en naar haar toe te lopen. :-p
En Moek, wat een pittig verhaal zeg. Lijkt me niet fijn als je kind zich grotendeels onder de tafel bevindt. Zoon schermt zich ook wel eens af, maar dan vooral geestelijk. Ja, dan komt er ook niet veel binnen. Als ik het verhaal over je zoon lees en zijn verstarring bij het huiswerk, vraag ik me af of dat niet ook een vorm van (faal)angst is geweest. Wel fijn dat hij opeens zo vooruit is geschoten. Daar hoop ik hier ook nog steeds op. Een rugzak krijgen we hoogstwaarschijnlijk niet toegekend, is ons te kennen gegeven. Tenzij we nog ergens een klein comorbiditeitje vandaan halen. Maar faalangst is geen comorbiditeit en presteren beneden je kunnen ook niet...

Guinevere

School kan wél een collegiale visitatie aanvragen bij de ambulante begeleidingsdienst van het betreffende cluster.
Dan kan de juf toch tips krijgen om dit ongemak aan te pakken.
Veel scholen weten niet dat dit bestaat en kennen alleen de mogelijkheden binnen het pcl samenwerkingsverband.
Voor een voorbeeld: http://www.derietlanden.com/Site/loader/loader.aspx?DOCUMENTID=cbe8b3c2-e524-4513-a824-4fd255e3c797

Vera

Guinevere,

Tja, die comorbiditeit hebben wij dus wel. Het was inderdaad heftig vorig jaar, ik liep af en toe rond als een zombie. En zoon werd ook nog gepest, toen. Dat alles zal ook niet echt bijgedragen hebben tot een positief zelfbeeld. Dus die faalangst zit er waarschijnlijk niet ver naast. Volgens mij komt dat veel meer voor bij kinderen met ADHD/autisme dan wij denken. Er wordt zo op de primaire stoornis gelet, dat niemand zich afvraagt wat dat hele circus allemaal teweeg brengt in dat koppie.

Innerlijke spraak

zegt mij dat jouw zoon behoefte heeft aan structuur en dus tegen zichzelf spreekt. Kinderen met ADHD (oa) hebben in mindere of meerdere mate last van te weinig prikkels uit hun lijf waardoor iets nieuws aangaan niet vanzelf komt. Daar word je misschien ook wel faalangstig van als het je maar niet lukt: de drempel was al moeilijk maar hij wordt zo steeds hoger. Ik lees dat je naar de ergo gaat.. misschien heb ik het al eerder gezegd: toch denk ik dat een ergo anders denkt dan een fysio.. mi: de een denkt vanuit een beperking en een oplossing daarop en de ander denkt vanuit de mogelijkheden en andere weg om van a naar b te komen. Onze fysio is eigenlijk een remedial teacher op fysiek gebied en dat heeft zoveel te maken met mentaal leren.
Motorisch plannen heeft te maken met het basisprincipe dat je nodig hebt om naar een taak te kijken en wat eerst moet en wat daarna. Zoek overigens ook eens op backward chaining: dat is een manier van leren waar vooral jongens baat bij hebben. Het geeft een onmiddelijk gevoel een succes ervaring.

Knikkerbaan

Onze sit fysio ging met kind aan het werk (en wat en hoe dat precies ging weet ik niet) maar zoon ging eerst heel eenvoudige knikkerbanen maken: het heeft te maken met planning en uitgesteld resultaat. En als je moeite hebt met het laatste kan dat ook heel goed op faalangst lijken. Maar dat is het niet. Je kan er wel faalangst van krijgen. Die knikkerbanen werden steeds moeilijker en er kwamen grapjes in etc. Mijn zoon was toen 4 en er is vast speelgoed dat ingaat op dat principe voor jongens van 8. En denk nu niet dat het gaat om "het maken van een knikkerbaan"... nee het is een hele weg die hij begeleid moest afleggen. Ik ging niet met zoonlief knikkerbanen maken thuis. Mag ik iets brutaals zeggen en misschien ook bot: zoek een uitbreiding op jullie ergotherapeut. Ik denk dat deze situat schreeuwt om een sit-fysio op dit moment (waarvan ik verwacht dat die een andere insteek heeft, zoals onze sit die heeft).

Soms ben je al dan niet tijdelijk uitge-therapeut bij de een en moet je eerst naar een ander om misschien later weer terug te komen. Uiteindelijk zijn peuten ook maar een mens met een uitgebreider of beperkter 'trucje'.

Hebben jullie ooit een rapportage gehad waarin beschreven wordt wat er aan zintuigelijke ervaring gebeurt. Bijv bij onze zoon is het horen ondergeschikt aan het zien. Als je hem een plaatje laat zien luistert hij niet meer naar je verhaal. Ga je nu hameren dat hij moet luisteren, raakt hij gestressed. Dus: eerst het praatje en daarna pas het zien. Anders kijkt hij af wat anderen doen maar omdat hij zelf aan het werk gaat mist hij wat de volgende stap is die de anderen doen. En dus blijft hij hangen in stap 1, wordt faalangstig want zijn ervaring is dat hij het niet kan.

Mijn zoon naar yoga sturen ? Voor mijn zoon niet omdat ik hem dan iets opleg.. ik duw hem een leercurve in die niet de zijne is. Daar leert hij niet alleen niets van (want het past misschien beter bij mijn lijf en mijn leercurve) maar hij zou er tegendraads van worden. Dan komt er een extra laag weerstand over die moeite met planning bij. Ik zou dan extra prikkels *en* een extra lat neerleggen. De vraag is of hij yoga dan wel leuk vindt of het leuk vindt omdat hij mij daarmee een plezier doet. Je hebt wel gelijk in dat het begint met een lichamelijke ervaring (dus niet in eerste instantie mentaal of psychisch) maar die wel bij hem moet passen. Jij en ik, wij vrouwen weten toch niet hoe dat werkt bij jongens. Dat is toch anders. Dus zoek een sit met zonen . En misschien heb je tzt ook wat aan een haptonoom: die laat je ook ervaren wat je lijf doet of spreekt met je hoofd en daar leer je vooral op non-verbale wijze wat van (en dus sneller en compacter).

Héél herkenbaar!

Hier een zoon van 11 met ADD. Precies hetzelfde beeld, ook die faalangst type 2 (denk ik). Beginnen met wat voor opdracht ook is voor hem bijna niet zelfstandig te doen. Inmiddels in groep 7, dus er moeten nu werkstukken worden gemaakt. Thuis ging dat onder bezielende en geduldige begeleiding van pa nog aardig, maar het werktstuk op school omvatte na 9 keer eraan werken zegge en schrijve 3 regels . Nee, dat is niet goed voor je zelfvertrouwen...
Guinevere, herken je ook dat antwoorden opschrijven extra moeilijk is voor je zoon? Hoewel onze zoon behoorlijk intelligent is en alle antwoorden (vooral bij de zaakvakken) gewoon weet, kreeg hij nauwelijks iets papier. Op school hebben ze daarvoor een hele leuke oplossing gevonden: hij heeft een tutor (een meisje uit groep 8) die samen met hem toetsen maakt. Hij bedenkt het antwoord en dicteert dat aan haar. Tja, hoe dat op het VO moet straks (deze week de eerste bezoeken aan mogelijke VO-scholen, dus dat speelt wel erg door mijn hoofd), daar wil ik eigenlijk liever niet aan denken. Maar dit draadje heeft me wel weer een aantal nieuwe inzichten opgeleverd. Ik ga er weer mee aan de slag!
Engeltje

Executieve functies

Zo heten de functies zoals o.a. het niet kunnen starten met taken, het niet zelfstandig kunnen werken.
In dit boek vind je meer info: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/slim-maar/1001004006485638/index.html
Verkijk je niet op de titel slim. Het gaat niet om hoogbegaafde kinderen of zo, maar om kinderen die iets zouden moeten kunnen maar het lukt niet.

Er is ook een leerkrachtversie. Ik weet niet of die ook in het Nederlands is.
Deze versie is heel uitgebreid op z'n Amerikaans, veel voorbeelden en veel herhaling.

Allen

Allen, erg bedankt. Ik ga morgen de ideeën die vandaag zijn ingebracht verder beschouwen. Ik krijg het niet meer in mijn hoofd, want ik zit hier half te slapen na een nachtje met 4 uur slaap (ziek kind) en een werkdag die niet verliep zoals gepland. Mijn bed lonkt.
Alleen nog een kort vraagje aan Judith: zit die fysiotherapeut van je zoon toevallig in mijn regio? Groene hart?

Guinevere

Helaas niet groene hart, sorry. Succes met zoeken in elk geval.Hopelijk heb je een rustige nacht.

Peut in de buurt

Wij zitten in regio Amsterdam dus daar heb ik niets aan. Als je nog niet doorverwezen bent kan je misschien op zoek gaan naar de beroepsvereniging of viavia in jouw omgeving. Anders wellicht via huisarts op zoek naar goede fysiotherapeut en die vragen naar een kinderfysio of een sit-fysio. Bij ons duurde het ook 2 fysios voor we iemand hadden die onze kinderen 'snapt' en precies dat ene beetje kan geven. Anders wellicht deze vraag stellen aan het revalidatiecentrum in de buurt of in het ziekenhuis. Uiteindelijk is vanuit het revalidatiecentrum (met al dan niet (in)valide mensen met 'iets' aan het zenuwstelsel waardoor SIS werd geconstateerd) SIS-kennis verspreid. Veel (kinder)artsen hebben geen idee van SIS maar je kan ze wel vragen naar een zeer kundige en fysio die allesweter is.. en zo'n vakidioot kent meestal wel het 'veld' in de buurt en kan je wellicht een aantal opties voorleggen.

Ergotherapeut

Wij hebben een hele geweldige ergotherapeut, ze loopt 'mee' met het kind en zorgt ervoor dat ze frustraties voor is, samen met de kinderen, fantastisch! Je moet inderdaad even zoeken...

Misschien tip voor fysio

in groene hart.
Niet precies wat hier beschreven is maar wel goed.
Mail me anders even: [email protected]

Herkenbaar

Guinevere, ik krijg een heel ander gevoel bij jouw posting, maar misschien ligt dat aan mij, en je moet me maar corrigeren als ik het mis heb. Ik kreeg iid toen ik jouw eerste posting las een beeld in mijn hoofd van een jongen die zich afhankelijk opstelt. Als ik dan lees dat hij feitelijk de opdrachten wel snapt, maar tóch die bevestiging zoekt, dan lijkt me dat het probleem meer zit in die bevestigingsvragende hoek. En als ik dan lees dat jullie thuis de opdrachten vóórwerken, terwijl er feitelijk geen problemen liggen op het vlak van de opdrachten begrijpen..En als ik lees dat juf er lief en begripvol mee omgaat...
Dan rijst bij mij de vraag of jullie hem niet heel erg bevestigen in zijn onzekerheid. Je posting is doordrenkt met aanwijzingen over dat hij het feitelijk wel kan allemaal. En tegelijkertijd wordt hij overladen met zorg omdat hij het niet kan...
Er wordt veel van kinderen gevraagd. Dat een 8-jarige het niet allemaal kan overzien en onzeker wordt, lijkt me heel gewoon. Volgens mij komt dat wel vaker voor. De vraag is of je zoon zelf aan de slag kan bij zichzelf om strategieën in te leren zetten hierbij. Je posting zegt mij dat hij dat best kan. (maar moet ook de tijd krijgen het dit proces door te brengen) Maar nogmaals, corrigeer me maar als het niet is. De vraag zou dan moeten zijn: hoe krijg je de aandachtvragende cirkel doorbroken.
Ik herken overigens veel. Hier geen adhd maar ass en hb. Maarja, het zijn maar afkortingen Zoon vraagt juist niet die bevestiging, maar blijft wel onzeker. Het is een moeilijk probleem. Duidelijk voor mij is dat stap één voldoende cognitieve uitdaging is. Juist bij werk onder niveau blijft die onzekerheid langer doorsudderen.

Billie

je schrijft:
"Ik herken overigens veel. Hier geen adhd maar ass en hb. Maarja, het zijn maar afkortingen Zoon vraagt juist niet die bevestiging, maar blijft wel onzeker. Het is een moeilijk probleem. Duidelijk voor mij is dat stap één voldoende cognitieve uitdaging is. Juist bij werk onder niveau blijft die onzekerheid langer doorsudderen."

Wat veel mensen niet snappen aan het ADHD/ASS spectrum is dat deze kinderen eea heel goed kunnen maar moeite hebben met plannen. SOms zijn die kinderen ook tergend onhandig: ook dat is een kwestie van kunnen plannen. Het hoeft niet, maar je ziet het wel heel veel. Jammer dat dat vaak of gezien wordt in de zin van niet kunnen of niet willen. Maar het is vaak geen gedrag. Was dat maar zo, want dan was het met wat opvoeding heel snel opgelost!

Je snapt me niet

Faalangst en heel onzeker zijn over je kunnen zie ik niet bepaald als *gedrag*, en ik zie het zeker niet als iets dat met wat opvoeding zo opgelost kan worden.
Lastiger is het overigens als beide zaken door elkaar heen gaan lopen, planningsproblemen en faalangst. (hier ook hoor) Trek het dan maar eens uit elkaar.
De vraag is ook of je jonge kinderen die moeite met plannen hebben gelijk in de hoek van *niet kunnen* moet zetten. Ik vraag me af (heel in het algemeen hoor) of er nog genoeg geduld is in het onderwijs om kinderen zelf de tijd te geven te groeien, want die vaardigheden moeten ook rijpen. Dat kost tijd.

Billie

Je schreef:
De vraag is ook of je jonge kinderen die moeite met plannen hebben gelijk in de hoek van *niet kunnen* moet zetten. Ik vraag me af (heel in het algemeen hoor) of er nog genoeg geduld is in het onderwijs om kinderen zelf de tijd te geven te groeien, want die vaardigheden moeten ook rijpen. Dat kost tijd."

Bij mijn kinderen is het geen kwestie van laten rijpen maar van een diepere oorzaak. Het lijkt erop maar de achtergrond is een andere dan van nadh-kinderen. Een van mijn kinderen is een prikkelvermijder en dat los je niet op met wachten. En niet plannen en faalangst loopt natuurlijk door elkaar en dat is iets dat hier met therapie bij therapeut en thuis aan gewerkt moet worden. Oa door het drempelverlagen van nieuwe prikkels, aanmoediging en therapie. Een prikkelvermijder zal niet uit zichzelf zomaar iets nieuws proberen en dan groeit de leercapaciteiten wel, worden niet benut en de ontwikkeling staat stil.. en vervolgens lijkt het of het kind niet wil of te dom is.. voila faalangst.

Slim maar

Hierboven noemt Inge het al, maar dit is een super nuttig boek, vooral voor ADHD, maar eigenlijk voor alle kinderen die van alles kunnen, maar zelden iets doen.

Er staan testen in zodat je precies kunt bekijken wat bij je kind de zwakke executieve functies zijn ( denk b.v. aan planning, taakinitiatie, of timemanagement of metacognitie) en hoe je dit kunt verbeteren, systematisch en geleidelijk, ook toepasbaar voor schoolse situaties.
Leuk is ook ontdekken wat je eigen zwakke executieve functies zijn. (en waarom je je dus weleens ergert, of zoals bij ons: waarom wij dus zelden ergens op tijd zijn, met de juiste spullen).

Ik loop een beetje achter

Ik ga nu weer even bijlezen. Jammer genoeg heb ik een paar dagen slapend doorgebracht doordat ik een soort virus te pakken had. Eens kijken of ik nu lang genoeg kan wakker blijven.