Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

man schreeuwt en vloekt als iets niet meezit


Plop

Plop

17-01-2019 om 13:15

Kaaskopje

Ik weet niet waarom je het altijd geaccepteerd hebt toen het voor zijn NAH iets minder was?
Van jou uit gezien zou hij w.m.b. de pot op kunnen met zijn vergelijking: zijn reactie is schadelijk, de jouwe niet.

Het feit dat hij er niets aan wil doen vind ik net zo erg. Voor jou en voor anderen. Je zegt dat hij het vooral heeft met dingen die niet gaan zoals hij wil. Aangezien hij het voor zijn NAH ook al had, vind ik zijn NAH geen excuus. Ik zou er toch op staan dat, indien mogelijk, hij er mee aan de slag gaat. Ik vind het agressie en vind niet dat jij dat hoeft te accepteren. Tenzij het enkel door zijn NAH kwam, maar hij heeft in het verleden natuurlijk ook wat gedaan. Dus: bespreken bij de behandelaar en met hemzelf: dit is voor jou niet goed.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-01-2019 om 14:42

Plop

Er is geen behandelaar. Er is goed met de gevolgen te leven. Ik kan hem niet dwíngen om naar en training te gaan, daar moet hij achterstaan. Het is ook niet per se tegen mij gericht, alleen als we het niet met elkaar eens zijn en de gemoederen lopen op, stijgt zijn volume ook. Voor de rest vind ik de noodzaak om uit je dak te gaan over iets wat verkeerd gaat totaal onbegrijpelijk. Uiteraard snap ik wel dat niet iedereen hetzelfde overal op reageert en ook dat iedereen wel eens uit zijn slof kan schieten, dat overkomt mij ook weleens (niet vaak) en ik begrijp ook nog dat de nah een deuntje meepraat, maar ik vind het over het algemeen over de top. Ik kan nog weleens in een stresskip veranderen, waardoor ik me minder kalm uit dan normaal, maar schreeuwen zit er zo goed als niet in bij mij.

het mannending

Het schreeuwen is volgens mij geen mannending. Zeker niet als iemand met een fiets van achter tegen je achillespees aanrijdt trouwens, dat doet verrot veel zeer en ik weet uit ervaring dat ik ook in dit soort situaties minimaal éen zeer harde vloek laat ontsnappen.

Ik vraag me wel af of het een mannending is dat men bij hoog en bij laag blijft volhouden dat er niets onbehoorlijks is aan ongeremde woede-uitbarstingen. Ik heb me oprecht wel eens afgevraagd of mannen niet in staat zijn tegenover hun partner "sorry, dat had ik niet moeten doen" te zeggen. Maar ik zal wel de verkeerde voorbeelden hebben gezien....

Wat betreft dat urenlang negeren: mijn partner heeft ook nog wel eens mokneigingen. Ik ga als zich zo'n situatie voordoet altijd voor de zeurkorting: dingen waar hij een hekel aan heeft en over zeurt (het zijn er meerdere, hij heeft soms wat dwangmatige trekjes) kan ik dan als ik daar zin in heb gewoon doen, want a) hij is toch al kwaad en b) hij zit te Boos Te Zwijgen, dus hij kan niet zeuren.

Groeten,

Temet

Sally MacLennane

Sally MacLennane

17-01-2019 om 17:02

vergelijking

"Het schreeuwen is volgens mij geen mannending. Zeker niet als iemand met een fiets van achter tegen je achillespees aanrijdt trouwens, dat doet verrot veel zeer en ik weet uit ervaring dat ik ook in dit soort situaties minimaal éen zeer harde vloek laat ontsnappen."

Schreeuwen is een mensending. En als iemand tegen mijn achillespees oprijdt zeg ik ook meer dan "oeps".

Als een kind een beker omstoot vind ik een geërgerd "potverdorie" of zoiets wel kunnen, maar doorgaand geschreeuw en gescheld toch echt een brug te ver. Of het nou door mannen of door vrouwen is.

Wel

Natuurlijk kan iemand leren zijn temperament te beheersen. De meeste mensen die zulke woedeaanvallen hebben doen dat ook alleen in bepaalde situaties: thuis en niet op werk bijvoorbeeld. Dus beheersen lukt vaak wel als er genoeg tegen over staat. Wie zich op werk zo laat gaan wordt vlug ontslagen. Wie helemaal geen remmingen meer heeft zal professionele hulp nodig hebben. Er zullen inderdaad wel mensen zijn met een psychiatrisch probleem waardoor ze inderdaad geen enkele controle hebben op hun woedeaanvallen. Dat is enorm vervelend natuurlijk en daar is dan ook professionele hulp bij nodig. Ik kan me voorstellen dat NAH bepaalde remmingen wegneemt en dat het daardoor inderdaad lastiger wordt voor die persoon.

Zelf heb ik ook wel last gehad van woedeaanvallen maar ik heb geleerd om te beheersen. Andere mensen hoeven namelijk geen last te hebben van mijn temperament. Bovendien kan je als je boos bent soms enorm kwetsende dingen zeggen. Daar heb je later misschien wel spijt van maar uit de verhalen hier boven blijkt wel dat het op de lange termijn ook echt een negatieve impact op je omgeving heeft. En waarom zou ik mijn omgeving en de mensen die me na staan willen kwetsen? Woedeaanvallen kunnen op het moment enorm opluchten maar op de lange termijn is dat niet zo. Na afloop hebben mensen vaak spijt van de woorden die ze in woede gesproken hebben en schamen ze zich dat ze zich zo laten gaan. Het leidt vaak helemaal niet tot opluchting.

Natuurlijk

Is het wat anders als je opeens schrikt of onverwachts pijn hebt en dan in woede iets uitroept of scheld. Dat is niet wat mensen bedoelen met onbeheersbare woede aanvallen. Al kan je ook best aanleren om in dat soort gevallen niet de ergste scheldwoorden te gebruiken. Maar dat is verder niet problematisch of enorm belastend voor de omgeving.

Alison

Alison

17-01-2019 om 17:09

Explosief

Vroeger veel erger, tegenwoordig nog maar zelden kon ik erg explosief reageren. Met woorden/geschreeuw, niet met gooien ofzo. Wijsheid komt met de jaren en ik heb tegenwoordig veel minder stress dus het komt amper meer voor.
Mijn ex schreeuwde niet. Die zei niks meer. Heeft ie wel eens een week volgehouden. Dat was eigenlijk nog erger. Normaal doen tegen de rest van de wereld maar mij doodzwijgen en zich omdraaien als ie me zag. Of juist ellenlang doorzagen over iets wat ik weer had misdaan. Bij voorkeur midden in de nacht als ik 's morgens weer vroeg op moest. Meestal was het eerst zwijgen en als ik murw genoeg was begonnen de gesprekken. Op een gegeven moment was ik dan zo gaar en door elkaar dat ik alles toegaf en afsprak. Als ik dan ergens op terug kwam als ik weer een beetje bij was, noemde hij me onbetrouwbaar en hield ik me niet aan de afspraken.
Bij de kinderen deed ie dat trouwens ook maar dan veel minder gelukkig. Zo jammer dat je sommige dingen pas achteraf ziet.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-01-2019 om 10:07

Alison

Dat gaar worden herken ik van mijn vader vroeger. Gek hoe soms en luikje open gaat door wat een ander zegt, jij nu dus. Maar dan ging er ook een mechanisme in werking van ene oor in en andere oor weer uit en af en toe op een hopelijk goed moment 'jahaa', 'nehee'. En dat mocht dan niet brutaal klinken, want dan had je dáár weer de poppen over aan het dansen. Het klinkt gemeen, maar ik vind mijn 'nieuwe" vader beter gezelschap.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-01-2019 om 10:21

Kyana

Dat onderscheid 'werk' en 'thuis' is hier ook aan de orde. Ik denk wel dat hij ook op zijn werk (vrijwilligerswerk) weleens laat merken dat hij met sommige dingen een kort lontje heeft, maar zeker minder dan thuis. Het argument daarvoor is dat thuis de plek is waar hij dat kan doen, daar mag hij zichzelf zijn. Eigenlijk is dat nog steeds zoals kinderen bij hun ouders zijn. Thuis kunnen ze vervelend doen, omdat de ouders toch niet weg zullen gaan en ze daarop kunnen vertrouwen (als het goed is). Die instelling heb ik nooit gehad, klinkt braaf, maar zo is het. Maar ik was dan ook altijd min of meer bang voor de gevolgen. Niet dat ik geslagen zou worden, maar ik was wel bang voor de boosheid.

Ik snap dat iemand thuis meer zichzelf durft/kan zijn dan ergens anders, dat is ook prima, maar thuis je zelf willen zijn, wil niet zeggen dat alles maar kan. In mijn geval dringt gewoon niet door dat stemverheffing (die vaak zo uit het niets komt) echt iets met mij doet. Hij kan zich dat niet voorstellen. Ik schrik, ik krimp kort in elkaar, er gebeurt iets in mijn hersens (een soort kortsluiting) en kan daardoor blokkeren en waarom? Omdat iets niet gaat zoals hij vindt dat het moet gaan. Het is op zich totaal ongevaarlijk, dus ik ben niet bang voor man op zo'n moment, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar ik kan er steeds minder goed tegen.

Victoria

Victoria

20-01-2019 om 22:37

Maar Kaaskopje

Als jouw man weet wat het met je doet als hij opeens zijn stem verheft en/of heel erg boos wordt om futiliteiten, en hij houdt van je, dan is het toch logisch dat hij er iets aan zou willen doen?
Of denk ik nu te simplistisch?

Kaaskopje

Kaaskopje

20-01-2019 om 23:15

Victoria

Nee niet te simplistisch 😊.

Je zou bijna...

Zelf ben ik best rustig. Maar als tijdens het rijden in de auto, een andere weggebruiker mij de weg afsnijdt, wordt ik boos als ik niet alleen in de auto zit. Soort reactie om kinderen te beschermen tegen mogelijke letsel.
Mijn zoon vind dat ik mij moet beheersen en zegt dit ook. Ik ben ook beter op mijn reacties gaan letten. Het is geen fraai voorbeeld en ik zou het ook niet fijn vinden hem later zo te zien reageren als hij zo onbeheerst achter het stuur zit.

Maar als een persoon niet wilt veranderen, kan je diegene ook confronteren met eenzelfde gedrag; overdreven met de deksels in de la smijten etc. Vaak vind de persoon in kwestie het zelf ook lastig om dit gedrag van een ander mee te moeten maken. Het drukt op de sfeer. Als ze er dan wat van gaan zeggen, kan je aangeven dat ze hun gedrag ook moet veranderen.

Pennestreek

Pennestreek

21-01-2019 om 12:08

Ondertussen

ben ik heel benieuwd of White_queen meeleest en of ze wat heeft (gehad) aan onze bijdragen.

white_queen

white_queen

21-01-2019 om 22:50 Topicstarter

Heb eindelijk weer de tijd gehad om mee te lezen Toch best wel veel mensen die het herkennen, bij hun partner of bij zichzelf..

Het is niet alleen explosief gedrag in het geval van mijn vriend. Explosief is impulsief, en zo begint het wel, maar het gaat maar door, ook nadat de eigenlijke impuls al is uitgedoofd. Hij kan er heel moeilijk uitkomen. Misschien wel omdat hij na de impuls dan weer teleurgesteld is in zijn eigen boosheid en daarna dus eigenlijk weer boos wordt.

Het gekke vind ik dat als er vrienden langskomen, of andere mensen, hij dat gedrag niet vertoont. Dat hoor ik een aantal van jullie ook zeggen. Dat betekent natuurlijk dat hij bij mij zichzelf kan zijn- maar ergens vind ik het ook wel heel gek dat als hij zich blijkbaar in andere situaties ook kan inhouden, hij die moeite niet wil doen als ik bij hem ben. Misschien heb ik dat gedrag wel veel te lang gepikt?

Ik ben er wel echt klaar mee en sta op het punt er echt iets mee /aan te doen. Ik schrik wel een beetje van alle mensen die het hebben over "inmiddels exen"..
Het gaat vaak zomaar maanden goed, en dan opeens is het weer mis. Als het alleen om mij en hem ging, soit. Dan kan ik even ergens in een andere kamer gaan zitten of ik spring op de fiets ergens heen, desnoods bij een vriendin gaan slapen als ik het een hele nacht niet meer trek. Maar met twee (kleine) kinderen kan dat niet, en ik ben altijd - AL-TIJD- degene die bij zijn woede of chagrijn, zich over de kinderen ontfermt.

Ik zou er toch bijna boos van worden

white_queen

white_queen

21-01-2019 om 23:41 Topicstarter

Trouwens

Vandaag was hij de hele middag en avond tot ze ging slapen, boos op de oudste (7) omdat ze om 15u niet meteen naar buiten was gekomen waar hij haar opwachtte. Waarschijnlijk omdat hij (thuis) nog werk te doen had, want jongste was elders. Hij appte me om half 4 hierover en toen ik ‘s avonds thuis kwam en haar meteen knuffelde, had hij het er nog over.
Pick your battles zeg ik dan...
Het gaat dus lang niet altijd om impulsen maar ook om ergernis die hij opstapelt.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-01-2019 om 00:16

Oh dat is naar!

Je man kweekt zo kinderen die constant bang zijn voor de reactie van pappa. Als juf of meester een paar seconden extra nodig heeft om af te ronden, krijgt dochter dat op haar brood. Wordt ze even opgehouden, stress! Jullie dochter mag best weten dat ze niet teveel mag lummelen bij het verlaten van de school, maar je man van zijn kant zou gewoon moeten incalculeren dat hij 5 minuten geduld moet hebben. Dit soort gejakker is nergens goed voor.

Pennestreek

Pennestreek

22-01-2019 om 09:43

Precies, dat bedoel ik dus

Ik heb op zich niet zo'n moeite met een explosie op het moment zelf, hoewel je daar met (kleine) kinderen natuurlijk ook voorzichtig mee moet zijn. Maar dat het zo lang aanhoudt, dat vind ik niet oké. Ik herken het wel hoor, ik kan ook lang in negatieve emoties blijven hangen. En cynisch reageren. Maar met het voorbeeld van mijn moeder (die je dagen kon negeren, of dagen in haar bed bleef liggen) voor ogen probeer ik daar toch wat aan te doen. En omdat ik weet dat ik daar zelf moeite mee heb vraag ik daar hulp bij van man en kinderen. Ik heb ze gevraagd om gewoon tegengas te geven, of met humor mij uit standje boos te trekken. Dat ze aangeven dat het genoeg is geweest is tegenwoordig al voldoende om mij 'wakker' te maken. Als ik het zelf door heb trek ik me vaak even terug. Even tot 10 tellen, mindfulnessoefening doen, en weer door.
Erkennen dat het een probleem is voor je omgeving, daar begint het mee. Ik hoop dat je man snel zal inzien dat hij niet goed bezig is.

Paasei

Paasei

22-01-2019 om 09:48

Scheiden

Ik was een van de reageerders die het over haar "inmiddels ex" had. Daar moet je niet van schrikken; in veel gevallen (zoals in de mijne) was het explosieve gedrag maar een van de symptomen van iets (veel) ergers en groters dat tot onze scheiding heeft geleid. Het is heel goed mogelijk dat het gedrag van jouw partner 'gewoon' een achtergrond heeft en je er met hem over kunt praten. Dat hij open staat voor jouw gevoel over zijn gedrag.

Maar heel goed dat je er nu mee aan het werk wilt! Ik hoop voor je dat je rustig met hem in gesprek kunt gaan en hij in ziet wat zijn gedrag met jou en de kinderen doet. Dan is er nog alle hoop voor de toekomst voor jullie samen.

Raffie

Raffie

22-01-2019 om 10:12

Wat?

4 uur lang boos op een kind? Om zoiets kleins, waar ze misschien niet eens zelf iets aan kon doen?

Dat vind ik echt veel erger dan een korte woede-aanval of uitbarsting, waar je als het goed is daarna je excuses voor aanbiedt.

Ik heb ook een explosieve man en als bonus 2 explosieve kinderen. Ik vraag van alle drie een excuus als ze in hun woede kwetsende dingen hebben geroepen. Ook al weet ik ergens wel dat ze het niet meenden, het maakt me toch verdrietig en ik wil dat ze dat leren begrijpen. Dat je, ook al ben je nog zo boos, niet zomaar van alles mag roepen. En als je dat dan toch gebeurt, heb je als het goed is achteraf spijt en zeg je sorry tegen degene die je per ongeluk gekwetst hebt.

Ano

Ano

22-01-2019 om 12:59

Hier ook

een man die heel soms zo ongelooflijk kwaad op mij kan worden dat werkelijk niks meer goed is aan mij en de meest kwetsende opmerkingen maakt. Ik zie het vaak aankomen maar soms ook niet. Kinderen horen alles.
Het is echt vreselijk voor ze. Het komt altijd wanneer hij stress heeft en dan iets opmerkt in huis wat ik ‘niet goed gedaan’ heb.

Wat ik niet kan begrijpen: hoe kan iemand hier zo mee leven? Geen wroeging hebben? Ik snap dat niet.
Zelden sorry gezegd.

Gekke is dat het buiten dit om een heel aardige, leuke man is waar niemand dit van zal verwachten.

Ook ik heb hiervoor een relatie gehad met een man met woede-uitbarstingen. Hel was het. En nu dus weer.
Ik kan zo slecht tegen woede, ik zelf heb dat niet. Schreeuw nooit, vloek nooit en als ik boos ben is dat snel over.

Ik weet inmiddels dat mijn aandeel erg groot is. Ik heb het geaccepteerd van hem want ik doe er niks tegen (voel mij tijdens een woede-uitbarsting erg angstig) en zo blijft het bestaan. En hij krijgt geen grenzen gesteld dus mag en kan het doorgaan.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-01-2019 om 13:39

Ano

Dat angst jou weerhoudt om er iets van te zeggen, vind ik bijna ernstiger dan het schreeuwen zelf. Het moet normaal zijn dat je elkaar je mening kunt vertellen, zonder angst voor wat de ander kan doen.

Het klinkt misschien 'laf', maar heb je al eens geprobeerd om iets via whatsapp duidelijk te maken? Dan is er geen direct contact en dus ook geen kans op impulsieve opwellingen waar hij spijt van kan krijgen.

Ano

Ano

22-01-2019 om 14:50

Kaaskopje

Ja dat is zeker ernstig.

Ik heb sws moeite met verbaal sterke mensen. Het gevoel er niet tegen op te kunnen. Dan laat ik het liever. Voor mijn zelfbeeld niet oké natuurlijk.

Waar ik bij mijn echtgenoot bang voor ben (en bij andere enorm kwade, verbaal sterke mensen): dat het nog erger wordt, escaleert, afgewezen worden, etc etc

Laatst met een collega: zoveelste keer ging ze mijn grens over. Ik sprak haar erop aan want ik mocht dit niet negeren van mijzelf. Maar een grote mond kreeg ik, vervolgens liep ze kwaad bij me weg en tot op heden de stilte-behandeling. Mijn man kan ook zo doen. Net als mijn ex.

Dat vind ik echt heel, heel verschrikkelijk. Ik weet me dan geen raad. Dan liever de lieve vrede bewaren. Ps. Ik voel mij geen slachtoffer en ben me bewust van mijn eigen gedrag. Enorme strijd is het want mijn emotie lijkt dan wel van een klein kind. En ik weet niet waar het vandaan komt want ik ben opgegroeid zonder woede.

Mari

Mari

22-01-2019 om 17:26

Ano

Maar wat zegt jouw man dan achteraf hierover? Spijt het hem wel eigenlijk? Ik zou toch maar niet te veel de verantwoordelijkheid bij jezelf leggen. Natuurlijk zou het beter zijn als je voor jezelf opkwam maar dat je dat niet doet, geeft een ander niet het recht je zo te behandelen

Ano

Ano

22-01-2019 om 18:27

Mari

Nee zelden een sorry. En als de woede is gedoofd is hij weer de oude. (Ik sta nog na te trillen.)

De eerste jaren van ons huwelijk heb ik van alles geprobeerd. Hulp gevraagd. Excuses maken. Praten. Huilen. Terug schelden. Bij vrienden om raad vragen.
Maar het maakte het alleen maar erger.
Ik onderga het in in stilte in de hoop dat het gauw weer oké is, met name voor de kinderen. En vervolgens wordt er niet meer over gepraat.
Maar zijn woorden vergeet ik niet. Dat is kapotmakend.

Hij komt uit een welgesteld milieu waar veel niet pluis was en een vader die ook woedend kon worden.
In vorige relaties weet ik inmiddels dat hij dit ook deed.
Ik denk dat hij dit normaal vind. Ik heb hem er nog nooit op betrapt dat hij wroeging voelt. En ik geloof echt dat hij geen betere, zorgzame vrouw kan vinden.

Je zou denken, wat doe je er nog. Die vraag stel ik ook aan TO. Maar dan zal het hek van de dam zijn. Ik wacht totdat jongste oud genoeg is.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

22-01-2019 om 18:46

Ano

"Ik wacht totdat jongste oud genoeg is."

Hoe oud is "oud genoeg", en wat heeft jongste (en de andere kinderen) dan inmiddels al meegemaakt?

Mari

Mari

22-01-2019 om 19:36

Ano

Hoe bedoel je "dat zou het hek van de dam zijn". Je bedoelt toch hoop ik niet dat hij dan nog kwader en bully-achtig wordt? Sorry dat ik het zeg maar ik vind de situatie naar emotionele mishandeling neigen. En oh.. zo naar voor de kinderen.

Zie dit alsjeblieft niet als een terechtwijzing dat jij iets anders moet doen. Ik vind dit echt van een andere orde dan iemand die met de hamer op zijn duim slaat en even heel hard moet vloeken. Je schrijft "dat werkelijk niks meer goed is aan mij en de meest kwetsende opmerkingen maakt. " Hij gebruikt je dus als dumpputje voor zijn frustraties. Dat vind ik heel erg

Kaaskopje

Kaaskopje

22-01-2019 om 20:22

Constatering

Je zegt tussen neus en lippen door dat je zonder woede opgegroeid bent. En hoe prettig dat ook klinkt, ben je daardoor ook niet gewend aan alle emoties die bij woede horen. Zoals kinderen net teleurstelling moeten leren omgaan en met verveling, moeten ze ook met boosheid, verdriet, geluk, blijdschap enz. (leren) omgaan. Kinderen altijd weghouden bij meningsverschillen tussen ouders, vind ik daarom niet verstandig. Afhankelijk van hoe hoog dat oploopt en hoe dat er uit ziet uiteraard. Jij hebt kennelijk niet leren omgaan met woede. Het kan een goed idee zijn om eens te kijken of een cursus weerbaarheid kan helpen. Meteen een signaal naar je man.

Ano

Ano

22-01-2019 om 23:21

Ik denk dat dat klopt Kaaskopje

Ik heb niet geleerd om met woede om te gaan. Sterker nog, ruzies vonden mijn ouders vreselijk. En ik ben net zo geworden. Voor mijn kinderen niet het beste voorbeeld.

Een weerbaarheidstraining is een goeie. Ik ga eens kijken!

Suus

Suus

22-01-2019 om 23:44

Ano

Nare situatie.

Helaas herkenning.

Niet alleen enorme boosheid (om niets), maar ook nooit excuses (dat is vooral heel naar), en ook continu kritiek op mij (alles wat ik zeg, doe, wie ik ben), terwijl ook ik denk dat hij in zijn handjes mag knijpen met mij.

Bij mij zelfde probleem. Ik hou niet van ruzies.

Een weerbaarheidstraining kan denk ik nooit kwaad.

Maar als ik jouw beschrijvingen lees, zou ik ook het boek "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms lezen. Echt doen! Kijk of je dingen daarin herkent. (Ik verklap je vast: als je veel herkent is het best schokkend). En trek je conclusies.

Ik ben er nu klaar mee, en denk dat ik binnenkort nog een keer heel duidelijk maak dat ik niet meer van al die kritiek gediend ben en dat als hij boos wordt ik excuses wil. Wordt het niet heel veel beter (daar ga ik van uit, want het zit denk ik in hem - lees het boek), dat trek ik de stekker eruit.

Net als jij vrees ik de enorme woede die dan komen gaat (kan gaan komen, 100% zeker weet je het niet), maar ik wil niet meer de rest van mijn leven doorbrengen met iemand die continu kritiek op mij heeft. Ik wil gewoon relaxed mijzelf kunnen zijn. En een keer ruzie kan best, maar niet continu van die grote ergernissen en boze buien om niets. Ik gun mezelf een fijner leven.

Dus dan maar door die woede heen. Ik ga de echtscheiding wel goed voorbereiden. Mediation lijkt mij een kansloos verhaal bij ons. Helaas.

Ano

Ano

23-01-2019 om 13:14

Suus

Wat een ongelooflijke nare situatie voor jou...

Zijn het altijd dezelfde dingen waar hij kritiek op levert? En wat zegt hij dan? Hoe reageer jij?
Ik ga het boek zeker lezen! Dank voor de tip!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.