Dochter 11 wil met nieuwe klasgenoten naar de stad

Verplaats je even in je dochter. Haar nieuwe vriendinnen gaan gezellig met elkaar de stad in, zij is de enige die niet mag van haar moeder omdat haar moeder het spannend vindt dat ze de weg niet kent. Sta je dan als tiener alleen buiten een groepje geplaatst omdat je moeder het spannend vindt, terwijl je vader al heeft gezegd dat het goed is. Het is ook spannend, zeker als je hoort wat er nu weer gebeurd is in Adam. Maar dit zijn wel de normale dingen die bij het leven horen, anders heb je geen leven. Het loslaten gaat vanaf de middelbare in sneltreinvaart, dat is echt wennen, maar hoort erbij en komt goed!

emceeelwee schreef op 22-08-2025 om 09:21:

[..]

Toevallig ligt er een ouderschapsplan waarin dit soort dingen worden afgesproken. Ze mag ook niet zomaar een tattoo laten zetten in zijn tijd.

ok. nu is het wel mooi geweest. 

je vergelijkt het stadten van je grote kind nu met tattoo's zetten. nu even heel snel thee gaan drinken want dit gaat niet goed. 

even de regels: ook als je wél een contactlijst zou hebben; jij gaat geen andere ouders bellen. ook ga jij de school niet vragen waarom de leerlingen gedurende de dag niet van het terrein mogen en ja jij gaat je dochter veel plezier wensen. ze woont verdorie 7km van school in nijmegen. ze is dus niet naar den bosch aan het fietsen. laat dat kind haar nieuwe vriendinnen leren kennen en lol maken ipv alleen achterblijven omdat die rare moeder niets ok vindt en óók nog onze moeders gaat bellen! die mag niet meer mee hoor!

ik woon in een dorp vlakbij een stad met vergelijkbare grootte als Nijmegen, en mijn dochter ging ook binnen een week naar de stad. Idd giebelen bij Kruidvat en McNuggets eten, terwijl ze er nog nooit op de fiets geweest was. Iets wat ik mezelf toen kwalijk nam, ik had haar er op kunnen voorbereiden. 
Dus nee, jouw vergoelijking van jezelf dat het komt omdat wij allemaal in een ander deel wonen en jouw curling gedrag gewoon ‘lekker’ is, klopt niet. 

Natuurlijk is het spannend, zo’n middelbare school. En ongetwijfeld, als jij je het op dezelfde toon vertelt als hier, durft geen moeder tegen je in te gaan. Want stel je voor dat jij die moeders die je nu allemaal gelijk geven, een slechte moeder vindt! 

Maar die spanning zit bij jou. Jij bent blijkbaar nog niet toe aan het beeld dat je dochter zich wel redt en vindt dat nog lekker ook.
Dat is niet zoals het gaat met een puber. Laat haar. Ze lost het wel op. Leer haar dat als het echt niet lukt, dat ze je belt om ondersteuning. Dát is wat ik mijn dochter heb meegeven; als moeder ben ik de ‘eerst helpen dan praten’-kaart; als er iets is dat niet pluis voelt of ze niet opgelost krijgt, mag ze altijd bellen. Dan haal ik haar op, denk mee of moedig haar keuzes om het op te lossen aan. 
Dan kunnen we na afloop wel kijken hoe ze het volgende keer kan voorkomen. 

Ooit las ik de stelling dat pubers gemiddeld twee jaar ‘verder’ zijn als dat ouders denken. Houd dat in je achterhoofd, als je denkt dat ze ergens te jong voor is. 

Als laatste; natuurlijk benoem je dit niet in het ouderschapsplan. Zolang er geen medische of andere handelingen die niet ongedaan kunnen worden gemaakt, besluit de ouder waar kind is. (Een tattoo is voor altijd, korter of roze haar is dat niet). En dan nog; je kind wordt ouder en mag daar steeds meer zelf over besluiten!

Ik vind dat we wel wat meer begrip voor de gevoelens van de moeder mogen hebben. Verstandelijk gezien hebben alle reacties over 'laat je dochter gewoon lekker met haar vriendinnen op pad gaan' helemaal gelijk.
Dat de moeder dit moeilijk vind, is ook heel begrijpelijk. Van de basisschool naar de middelbare school is niet alleen voor het kind een grote stap. Ook voor de ouders. Voor de zomervakantie stapte het meisje nog direct na schooltijd haar huis binnen om met mama bij te kletsen over de dag. Twee maanden later is ze naar een grote school in een grotere stad en blijft ze dezelfde week al (een keertje) na schooltijd in de stad.
Allemaal heel logisch, het avontuur lokt voor het meisje en het is fijn vriendinnen te maken. Maar ik kan me voorstellen dat de moeder daar best gevoelens van gemis en bezorgdheid over heeft. Die gevoelens horen er bij, als je moet leren je dochter los te laten. Ik vind het belangrijk dat die gevoelens  erkend worden. De gevoelens mogen er zijn, maar je moet er niet teveel naar handelen door het kind tegen te houden de wereld te ontdekken. 

Eens met jou Wilmamaa. en zeker vooral met jouw laatste stukje

Ik snap ergens je bezorgdheid maar toch gewoon laten gaan. Het is heel positief dat ze nu al zo snel vriendinnen heeft om dit samen te doen. Loslaten! Laat haar de wereld ontdekken. En inderdaad, voorlopig even een uurtje en gewoon met eten thuis. Of ze nou 11 of 12 is maakt me niet zoveel uit, ze zit op de middelbare school!

Wij wonen in een klein dorp, in de buurt van Utrecht. 12 km fietsen naar school, door de velden. Een soortgelijke situatie lijkt me.

Empathie wil en kan ik je ook wel geven; je houdt van je kind en wilt het beschermen. Dat herken ik zeker. Ik ben ook vaak ongerust. Maar als die onrust eigenlijk niet rationeel is,  dan houd ik het bij mezelf. En laat ik mijn kind gaan. 

In jouw geval zou ik vooral blij zijn dat ze nu al vriendinnen aan het maken is. Er zijn veel kinderen die dat niet lukt en die eenzaam zijn. Dat zou mijn belangrijkste overweging zijn om haar te laten gaan: dat ze aangesloten blijft bij die meiden (én een stapje richting zelfstandigheid zet).

emceeelwee schreef op 22-08-2025 om 09:41:

[..]

Eigenlijk verwacht ik wel een klassenlijst, aangezien ik toestemming heb moeten geven voor haar gegevens op die lijst.

We zijn weleens in de stad, maar ze weet er de weg gewoon nog niet. Haar school zit ook niet IN de stad, maar een paar km eronder. Als ze naar huis fietst, fiets ze juist van de stad af.

Anyway, ik heb inmiddels in mijn omgeving moeders gesproken met kinderen iets ouder, en eigenlijk mochten die meiden allemaal niet naar de stad het eerste halfjaar van de middelbare.

Misschien was het niet zo slim mijn vraag hier, aan heel Nederland te stellen, omdat iedereen hier in een ander stuk land woont, een andere situatie heeft, andere normen en waarden kent en men natuurlijk veilig van achter een schermpje reageert (ik had iets meer empathie verwacht, gelukkig waren sommige reacties wel lief ondanks dat de strekking vergelijkbaar was, thx daarvoor 🤍).

Als jij zegt ‘het eerste half jaar nog niet, maar daarna is het goed’ dan is dat ook prima natuurlijk.  Je kan samen met haar een paar keer en haar de weg uitleggen.  En zij weet vanaf wanneer ze wel mag.  Dat laatste is belangrijk

als je zegt ‘nee het mag gewoon niet klaar’ dat is onverstandig want dan leert ze dat ze dit soort dingen beter niet kan vragen en afspreken dat ze bij een vriendinnetje gaat ‘leren’ terwijl ze naar de stad gaat

maar klinkt alsof je dat eerste doet en na een half jaar is natuurlijk ook helemaal prima

Broadway schreef op 22-08-2025 om 10:50:

[..]

ik kom uit een dorp bij nijmegen, ben altijd naar school geweest in nijmegen, woon nu in, een ander, dorp bij nijmegen en heb nichtjes en neefjes die nu in nijmegen begonnen zijn aan de middelbare school. je verhaal klopt gewoon niet en er zitten hier niet alleen maar mensen uit amsterdam.

Nijmegen is juist een hele fijne stad

Mijn zoon woont er al 9 jaar.

Zo absurd groot is het ook niet.

Poezekat schreef op 22-08-2025 om 09:45:

[..]

Dit soort dingen zijn hartstikke leuk en blijven ook "later" een fijne herinnering.

Het komt nog regelmatig te sprake.  Weet je nog, die Kees die niet had bedacht dat als hij 9 km naar huize Bakblik fietste dan 24 km terug moest fietsen om te slapen?

absor schreef op 22-08-2025 om 11:41:

[..]

Als jij zegt ‘het eerste half jaar nog niet, maar daarna is het goed’ dan is dat ook prima natuurlijk. Je kan samen met haar een paar keer en haar de weg uitleggen. En zij weet vanaf wanneer ze wel mag. Dat laatste is belangrijk

als je zegt ‘nee het mag gewoon niet klaar’ dat is onverstandig want dan leert ze dat ze dit soort dingen beter niet kan vragen en afspreken dat ze bij een vriendinnetje gaat ‘leren’ terwijl ze naar de stad gaat

maar klinkt alsof je dat eerste doet en na een half jaar is natuurlijk ook helemaal prima

Ik denk dat een half jaar te lang is, dan zijn de routines in de klas gevormd en ligt ze er al buiten. Juist nu in het begin er over praten en toch dingen buiten je eigen comfortzone toestaan die niet over veiligheid gaan: je laat haar niet naar een coffee shop gaan, wel naar de Hema.

Voor TO: En iemand stelde al de vraag wanneer is het ouderschapsplan opgesteld. Wij zijn gescheiden toen onze zoon nog geen jaar was, het ouderschapsplan is herzien toen hij 4 werd, toen hij naar de middelbare ging en met 16 is het ongeveer overboord gegaan en ging het alleen nog over de financiën. En sinds hij 18 is het ouderschapsplan afgelopen, alleen de financiële afspraken uit het scheidingsconvenant gelden nog: dat alimentatie doorloopt tot zoon uitgestudeerd is en dat stapelen van studies mag. (hebben wij beiden gedaan en gunnen we ons kind ook)

Hier ook Nijmegen trouwens. En moeder van een dochter.

Dubbel

Je kunt het uiteindelijk niet tegenhouden, maar je kunt wel afspraken maken, zoals eerder ook al geopperd werd: 

Telefoon mee, voldoende opgeladen en met genoeg beltegoed. Geluid aan, altijd opnemen als we je bellen. Ik app wel eens, als ze niet reageren, bel ik om de aandacht te trekken en ik hang na 2x bellen weer op. Reageren ze dan nog niet, dan bel ik echt. Dat vinden ze niet zo leuk. 😉

Je kunt ook afspreken dat ze meldt waar ze is, of een appje stuurt bij vertrek en/of aankomst.

Blijf bij elkaar en pas op elkaar. Laat niemand achter, ook niet bij een hele leuke jongen. Als er vriendinnen uit hetzelfde dorp zijn, dan geldt: samen uit, samen thuis.

Spreek een code af (bv Z) die ze kan appen als ze in een vervelende situatie terechtkomt (bv of vriendinnen willen iets doen wat zij niet wil maar ze durft niet te weigeren, zoals roken, drinken, met onbekende groep mee enz), dan kun jij haar terugbellen en haar (zonder vragen of kritiek!) zsm ophalen, of ze kan tegen haar vriendinnen zeggen dat ze nú weg moet vanwege "iets in de familie" of "oma is heel ziek" ofzo. Dus als ze dat appt, dan bel je en vraag je alleen maar: wil je dat ik je ophaal of kom je zelf naar huis? Vraag niet wat en waarom. Als ze wat anders wil, of uitleg wil geven, zal je het dan wel horen. En dan doe je wat zij nodig heeft.

Bij ons is de code gelukkig nooit nodig geweest, maar mijn dochter, die al twee jaar op kamer zit, belt me nog steeds wel eens om advies in een lastige situatie. Ik blijf voorlopig haar coach.

Ik had op een gegeven moment ook het nummer van hun beste vrienden in mijn telefoon staan. Maar dat was pas toen ze 's nachts gingen stappen in de grote stad, dat is nog van een andere orde. Ik heb die nummers nooit nodig gehad.

Sterkte met loslaten, het valt niet altijd mee.