Folders bezorgen
Mijn dochter brengt sinds kort folders rond en als ik kijk hoeveel uren ze er mee bezig, den ik: pure uitbuiting. Donderdag kwamen de folders binnen, 16 verschillende, 203 adressen in totaal. Ik help mee met insteken en dan zijn we samen ruim 2 uur bezig. Rondbrengen kost een uur of 3-4, vandaag zeker want met 16 folders betekent dit: 3 keer op en neer. Het bedrag wat ze krijgt voor deze week is €9,72. De laatste 10 folders leveren €0,30 per folder op, let wel €0,30 voor ruim 200 folders. Ik vind het prima dat ze wat wil bijverdienen, maar amper een euro per uur vind ik wel heel erg weinig of is dit normaal?
rondgevraagd
Ik heb het bij mijn streetwise neef uit Groningen gevraagd, die zei ook dat het gewoon nog oke betekent maar vooral in Adam/Rdam is het ook opkankeren.
Rotterdam calling
Nooit van gehoord, gelukkig.
skik
Puberteit,
de leeftijdsfase die wij allen hebben meegemaakt en de fase waar onze kinderen nu in bevinden. De tijd waarin pubers als revolutionairen grenzen opzoeken op zoek naar vrijheid ( zoals lang geleden de hippies en de krakers).
Om te genieten van vrijheid in ruime zin van het woord, heb je geld nodig. Vandaar dat vele pubers al op jonge leeftijd zich de benen uit het lijf lopen voor een paar centen ( sparen voor een snelle scooter?) zodat ze laten zien dat ze zich willen losmaken van hun ouders zoals een puber betaamd.
Onze pubers leven in een smartphone tijdsfase waarin Internet een vorm is van communiceren, die zich global verspreid en geen grenzen kent.
In deze periode waarin pubers de behoefte hebben om door hun ouders niet meer als kindje behandeld te worden, willen ze over onderwerpen meepraten. Ze willen het gevoel hebben dat we respect voor ze hebben, voor wat ze voelen en zeggen.
@Astrid, deze snotneuzen de kop indrukken is juist een teken van respectloosheid van ouder naar een kind in de puberteit.
Het is de tijd van communiceren over veranderingen (oa taalgebruik) tijdens een kopje thee of dmv sms als het niet anders kan. Oh, ik loop alweer achter, sms kost geld whatsapp is gratis.
Nee flanagan
Ik denk dat astrid het wat hard stelt (overigens kun je haar tekst beter even citeren, nu moest ik het opzoeken) maar als de jeugd iets nieuws verzint hoeven wij ons daar niet aan te conformeren. Iemand heeft iets doms bedacht en nu worden wij verboden een bepaalde lettercombinatie te gebruiken?
De stilzwijgende afspraak tussen pubers en hun ouders is dat WIJ niet hun woorden gebruiken en ZIJ zich niet bemoeien met ONZE woorden. Hier wordt een grens overschreden in mijn ogen.
precies
Ik denk dat ouders overigens soms bang zijn op te voeden en te corrigeren. Niet alles hoeft onder het genot van een potje vers gezette liefde uitgesproken te worden, je mag je grenzen stellen aan gebruikte taal, net zoals je dat doet als je kind je bv een k.twijf noemt. Of ga je dan ook een potje thee zetten en vragen of schatje dat liever niet meer wil gebruiken?
Zij die het respect als eerste verbreken met dit soort woorden mogen mijn respect terugverdienen.
En uiteraard zet ik dat hier zwart/wit neer, ik heb het ook over jonge pubers van 13 jaar en daar ben je nog niet mee uit-opgevoed toch? Maar de kern meen ik wel degelijk: als wij als ouders hier geen paal en perk aan stellen loopt het uit de klauwen.
Daarbij hoef je niet het kind, maar het gedrag de kop in te drukken. (niet als in: ik vind jou, maar als in: ik vind jouw gedrag onacceptabel)
jonge kinderen
Misschien kun je in elk geval in de gaten houden of het nog in verhouding is Astrid, meer positief benoemen dan negatief. Het is niet zo moeilijk om de relatie met je kind te verzieken en je kind een slecht gevoel over zichzelf te geven.
Iedereen zit blijkbaar vol oordelen zodat je voor je het weet in een emotionele soep leeft als puber. En aangezien ze zelf ook al last hebben van hun hormonen kan het een lont in een kruitvat steken zijn. Terwijl het helemaal niet zo ingewikkeld is om het op een rustiger manier op te lossen dan even flink een 'keel' opzetten.
Als jij je keel flink opzet leer je je puber dat je keel even opzetten een manier is om je ongenoegen kenbaar te maken.
Niet vreemd opkijken als je kind dat dan ook bij jou gaat doen.
huh?
Waar zeg ik dat ik een keel opzet of het niet rustig of wel rustig oplos? Dat staat nergens. Wordt duidelijkheid nu gelijk gesteld met verzieken van een relatie? Alsjeblieft...
Als ik iets niet accepteer (in dit geval het schelden met een ziekte), verpest ik dan mijn zielige prinsesje/prinsje, of voed ik deze op en corrigeer verkeerd taalgebruik om ze te leren wat kan of niet kan?
Ik ken mensen die alles met liefje/duifje/boefje oplossen en ja, dat zijn pargjes aan het worden. Jammer, want in de grote boze buitenwereld wordt er niet altijd rekening gehouden met kwetsbare zieltjes. Je mag je kinderen best laten weten wat er wel of niet kan en daarin mag je duidelijk en ferm zijn; je grenzen stellen. En dat is geen mishandeling, niet vragen om dezelfde behandeling. Mijn kind hoeft niet op te voeden, mijn kind wordt opgevoed, dat is het verschil.
Astrid,
Amen! En als liefje, duifje of boefje niet helpt dan kunnen we nog altijd teruggrijpen op een etiketje en een pilletje. Ligt het tenminste niet aan ons gebrek aan tijd of onvermogen om op te voeden. Ik weet het, héél gechargeerd! Maar imo is opvoeden/grenzen stellen een vies woord aan het worden.
dwingen
Mij lijkt 'dwingen' en de baas spelen een nogal simpele wijze van opvoeden. Ach smaken verschillen en het is ook maar net hoe je zelf opgevoed bent. De neiging om bij problemen terug te vallen op 'drillen' klinkt wel stoer maar is misplaatste nostalgie naar een tijd toen dat nog de methode leek om kinderen groot te krijgen.
Maar misschien willen we kinderen grootbrengen voor een samenleving waar je baas ook weer zijn macht laat gelden en gehoorzaamheid een manier is om door het leven te komen. Die onderhandelingsmethoden zijn een zwaktebod, daar leren je kinderen alleen maar meer vaardigheden van om hun eigen weg te gaan.
in essentie
Is dat wat we sommige bevolkingsgroepen verwijten. Ze stellen alleen maar externe grenzen en daarom krijgen kinderen geen interne motivatie. Zodra pa niet in de buurt is vervalt de grens en wordt het wangedrag.
De kunst, zeker bij pubers, is nu juist om te werken aan een interne motivatie. Dat gaat wat moeilijk als vader of moeder erbij staat te stampvoeten als ze het niet eens zijn et puber.
AnneJ
Laat mij nu eens zien waar ik dwing, de baas speel, waar ik schrijf hoe ik zelf opgevoed ben, hoe dat een simpele opvoeding is, dat ik dril en alles wat je voor me aan het invullen bent?(serieuze vraag)
Je oordeelt over iets waarvan je totaal geen weet hebt puur omdat je het zelf anders denkt te doen. Opvoeden is geen vies woord en kinderen zijn je gelijke niet. Dat kunnen ze niet aan, veel te veel verantwoordelijkheid.
Niet elk kind heeft van nature de neiging om iets te gaan doen
Ik ben ook wel eens in de voetsporen van mijn vader getreden, en heb ze (niet de letterlijke, maar ) een figuurlijke schop onder de kont gegeven.
Soms is dat wel eens nodig, om ze achter die beeldbuis weg te bonjouren, met 2 voeten op de grond te zetten en aan het werk te krijgen.
hoe je over kinderen denkt
Pubers hebben er vooral behoefte aan dat je ze serieus neemt. Met 'grenzen stellen' zoek je zelf de grens op, je gaat het conflict aan. Dat kun je wel doen als je ook de middelen hebt om die grenzen te handhaven. Pubers hebben benen en eigen gedachten. Ze kunnen zich aan je onttrekken. Het is veel handiger om ze zelf de verantwoordelijkheid te geven en ze daarbij bij te staan. Gemiddeld genomen dan.
Er zullen best kinderen zijn die je eigenlijk in een kooitje op zou willen of moeten sluiten. Maar de meeste pubers hebben juist veel behoefte aan een grotere verantwoordelijkheid.
Maar je kent jezelf en je eigen kind het beste. Handig is om dat even uit te proberen en te zien wat het resultaat dan is. Het blijft wat in het duister tasten.
Maar ik hang de opvatting niet aan dat kinderen 'opgevoed worden'. Ik word in dit proces ook opgevoed door mijn kinderen, en bovendien voeden ze ook zichzelf op op deze leeftijd. En daar wil ik graag bij aansluiten en niet bij dwarsliggen uit rigide opvoedopvattingen.
Uitbarstingen
Ik heb het grootste respect voor ouders die uit wanhoop een computer uit het raam gooien van hun kind of het een schop onder hun kont verkopen. Mijn vader zou zeggen: dat is gebrek aan tekst.
AnneJ
Ik heb af en toe de indruk dat wij niet eens zo anders met de kinderen omgaan, maar hoe je het ook wendt of keert: opvoeden doen we. Of je dat nu bewust doet of niet, je geeft ze mee wat je belangrijk vindt. En zoals je zelf ook al aangeeft gaat het meer kanten op. Ik leer van mijn kinderen, ik leer anders over bepaalde dingen te denken in bepaalde situaties. Het is een groot leerproces wat nooit stopt. Maar het begin krijg je van je ouders. Ik neem niet aan dat ze bij jou zelf mochten bepalen of ze al dan niet gingen slapen, of dat ze al dan niet aan tafel wilden eten. Je hebt gestuurd, hoe dan ook. Dat is opvoeden. Zou je totaal niet sturen, dan wordt het een losgeslagen zooitje. Dat is geen veronderstelling, daar kun je redelijk vanuit gaan. Er komen daarbij automatisch grenzen tevoorschijn. "Jij kan wel niet naar bed willen, maar het is nu toch echt bedtijd." = een grens stellen. En hoe je die grens stelt is afhankelijk van hoe je zelf bent. Ik vermoed dat jij en ik op dat punt niet zo heel anders zijn. Ik sta niet zo snel op mijn strepen, ik bespreek veel, maar soms is mijn doel toch echt dat ze doen wat ik zeg.
De wijze waarop je op Astrid reageert irriteert mij echt. Niet aardig, ik weet het. Maar naar aanleiding van wat Astrid schrijft laat je merken dat je allerlei aannames doet. Astrid geeft aan dat ze grenzen stelt en corrigeert daar waar nodig is. Ze zegt niet hoe ze dat doet. Jij neemt aan dat dat op negatieve wijze gebeurt. Dat staat nergens. Grenzen aangeven, opvoeden, paal en perk stellen... het heeft allemaal niets te maken met drillen. Drillen, (synoniemen: africhten, dresseren)... heb je enige aanwijzing dat Astrid dat doet? Drillen is echt een stapje verder dan een kind leren hoe hij zich prettig moet gedragen.
En dit: "Misschien kun je in elk geval in de gaten houden of het nog in verhouding is Astrid, meer positief benoemen dan negatief. Het is niet zo moeilijk om de relatie met je kind te verzieken en je kind een slecht gevoel over zichzelf te geven."
Waar heb je vandaan dat ze haar kinderen op negatieve wijze benadert? En hoe kom je op de waarschuwing dat het niet moeilijk is de relatie met een kind te verzieken door het een slecht gevoel te geven?
Echt, je geeft zonder enige aanleiding adviezen en waarschuwingen als zou Astrid een moeder zijn, die haar kinderen geen enkele ruimte gunt en het aan zichzelf te wijten heeft als de relatie met haar kinderen niet de goede kant op gaat.
Enkel en alleen omdat Astrid aangeeft dat ze haar kinderen toch echt wel een vorm van opvoeding geeft en daarbij grenzen stelt, ga je helemaal los in negatief commentaar. Waarom? Ik ken Astrid ook niet, ik heb geen idee hoe het bij haar thuis is. Dat ik hier toch op deze manier op reageer, is omdat ik je toon naar Astrid toe echt heel misplaatst vind.
Ik begrijp ouders die hun kind een schop onder de kont geven, maar ik heb er geen respect voor. Het is menselijk, dat wel. Mijn vader heeft mijn zussen allebei op een ander moment de gang door geschopt. Hij gaf ze met zijn voet/schoen een enorme zet tegen de billen, waardoor ze naar voren geduwd werden door de gang heen en tegen een deur terechtkwamen. Ik was toen ontzet, zo ga je niet met je kinderen om. Nu begrijp ik de emotie van mijn vader wel, het is alleen niet goed te praten. Gebrek aan tekst vind ik gebrek aan beheersing tijdens een moment van machteloosheid. En ik vrees dat velen van ons helaas wel eens zo'n moment hebben.
gebrek aan respect Kaaskopje
Dat is wat me irriteert aan flinke praatjes over ouders die opvoeden. Misschien is het wel een vorm van jezelf overschreeuwen of in de smaak willen vallen bij andere 'opvoeders' of publieke opvattingen over opvoeden. Maar met respect voor kinderen heeft het voor mij weinig te maken. Nou scheelt het ook dat hier zo'n toon echt niet op moet zetten. Inmiddels kunnen mijn kinderen wel wat tonigs van mij verdragen maar ik heb zelf de ervaring dat het niets toevoegt aan het begrip van een kind over de situatie en ook niet aan de oplossing daarvan. Het hangt van de situatie af maar even laten gaan en dan even rustig afleiden en in de gaten houden en nog eens in een ander verband uitleggen wil hier veel beter helpen.
Van sommige therapeuten kwam bij ons ook de boodschap 'ingrijpen' 'niet accepteren' 'grenzen stellen' en dat waren niet degenen waar wij wat mee opschoten. Kalm blijven, afleiden, nog eens aan de orde stellen, kind helpen zelf op te lossen, goede gewoontes maken, routines maken, voorspelbare dagindeling, daar hebben we wat aan gehad.
En het goede voorbeeld van mijn vader die altijd goed orde wist te houden in een klas vol pubers juist door ze niet op hun ego aan te vallen 'dit gedrag accepteer ik niet van jou' maar door op een kalme manier zaken in goede banen te leiden en later nog eens iemand apart te nemen, in de hitte van de strijd en in het strijdperk gooi je alleen maar kooltjes op het vuur. Meer diplomatiek dan oorlog zeg maar.
En van dat respect voor de beleving van een kind krijgt een kind het goede voorbeeld om ook met respect met zichzelf en met jou en met de buitenwereld om te gaan.
Mijn kinderen imiteren meer dan anderen, en ik moet er altijd wel een beetje om lachten als ik zo'n kind met autisme tegen een volwassene hoor zeggen: wat je nu doet accepteer ik niet van jou! Tenzij je ze natuurlijk heel goed weet bij te brengen dat volwassenen nu eenmaal meer gelijk zijn dan kinderen is dat geen goed voorbeeld.
Dochter heeft anders niet veel tijd deze vakantie...!
Hier en daar zit er nog een losse week tussen de examenreis en ze gaat nog een keer mee met de rest van het gezin op vakantie.
Nu heb ik geen ervaring met vakantiebaantjes van tegenwoordig, zijn er ook vakantiebaantjes voor hooguit twee weken?
Ik lach me trouwens een breuk om zoekvakantiewerk.nl. Zoek je administratief werk in onze woonplaats, krijg je schoonmaakwerk 100 km verderop aangeboden, brommerbezorger 70 km verderop, nachtportier 10 km verderop. Ze nemen administratief werk wel heel ruim en ik wist niet dat mijn woonplaats zo groot was!
Ja maar..
Ik zie de reactie van Astrid niet als 'flinke praatjes'. Ze geeft zelf aan dat ze het wat zwart/wit opgeschreven heeft, daarmee zwakt ze haar opmerkingen wat af. Ik lees alleen hele normale woorden als 'opvoeden', 'grenzen stellen', 'paal en perk stellen', bepaald gedrag de kop in drukken, etc.. Ik schaar die woorden onder terminologie die bij het grootbrengen van kinderen past (net als 'de ruimte geven om te ontplooien', 'begeleiden' en dergelijke). En hoe dat allemaal wordt toegepast is weer een ander verhaal. Je kunt heel diplomatiek grenzen stellen, maar ook heel dwingend begeleiden.
Jij geeft aan dat je kinderen wel wat tonigs van jou kunnen hebben, maar dat het niets toevoegt. Dat is in de meeste gevallen inderdaad waar. Maar daar heb je het nu: Astrid zegt nérgens dat ze haar kinderen met stemverheffing of met dwang in de vorm van 'je hebt maar te doen wat ik zeg!' zaken bijbrengt. Dat beeld is in jouw hoofd ontstaan en ik vind dat eigenlijk wel bijzonder. Als ik even zo vrij mag zijn om te 'analyseren' lijkt het wel of jij als tegenreactie op wat therapeuten en -ologen vinden en zeggen, je eigen methode hebt ontwikkeld en alles langs de meetlat van die methode legt. Daarmee doe je hetzelfde als de therapeuten die jou het verkeerde advies gegeven zouden hebben. Jij gaat uit van wat goed werkte bij jouw kinderen. De kinderen van Astrid zijn niet hetzelfde en hebben een andere aanpak nodig misschien.
respect Kaaskopje
"als wij als ouders hier geen paal en perk aan stellen loopt het uit de klauwen.
Daarbij hoef je niet het kind, maar het gedrag de kop in te drukken. (niet als in: ik vind jou, maar als in: ik vind jouw gedrag onacceptabel)"
Daar spreekt een bepaalde opvatting over kinderen uit.
Natuurlijk heb ik uiteindelijk mijn eigen methode, proefondervindelijk en in het opvoedingsproces met mijn kinderen. Daarvoor heb ik me eerst bij laten scholen op het gebied van autisme en ben wat beter op het opvoedingsgedrag van mijn eigen vader met mijn kinderen gaan letten.
Ik zou inderdaad weleens willen weten hoe andere kinderen reageren als je ze aanspreekt op de wijze van Astrid: dit gedrag accepteer ik niet van jou. Ik denk dat de meesten hun ouders wel goed kunnen hebben en ze een hoop vergeven denk ik eigenlijk.
Context Annej
Het ging hier om schelden met een ziekte of als een kind een ouder uit scheld. Dat je als ouder dan zegt dat je dat niet accepteert, lijkt mij volstrekt logisch. Ik zie niet wat je als ouder daarmee voor vreselijks doet dat je kind je daarvoor iets moet vergeven. Tuurlijk moet je zelf het goede voorbeeld geven.
Astrid, Wist je dat?
In post # 98 gebruikte Astrid het woord pargjes. Ik kende dit woord niet, dus maar even opgezocht. Niet te geloven; het staat voor dwerg maar ook voor iemand van joodse afkomst, al dan wel of niet krabbend aan het hoofd vanwege de ziekte schurft.
Ik denk dat ik dit woord maar direct uit mijn geheugen wis, voor het geval ik ooit per ongeluk iemand neerzet als parg. Ik zal mijn kinderen ook even waarschuwen, zoals ze mij hebben gewaarschuwd tijdens het genieten van een kopje thee. Theetijd is niet soft. Theetijd is aan je kinderen laten zien dat je tijd voor ze maakt; quality-time.
Tijd om even te kletsen over problemen onder de jongeren zoals alcoholmisbruik of blowen of agressie of sms- gedrag om 23:30. Gelukkig spelen die problemen hier niet! Maar ik zie het als een moment van investeren in opvoeden met als resultaat dat laats kindlief heel spontaan excuses aanbood voor pubergedrag. Tel uit je winst.
Citaat ter aanvulling # 112
Astrid: 'Als ik iets niet accepteer (in dit geval het schelden met een ziekte), verpest ik dan mijn zielige prinsesje/prinsje, of voed ik deze op en corrigeer verkeerd taalgebruik om ze te leren wat kan of niet kan?'
en
'Ik ken mensen die alles met liefje/duifje/boefje oplossen en ja, dat zijn pargjes aan het worden.'
snotneusjes
"Tja...laten we ons door snotneusjes voorschrijven wat iets betekent? Als ouders er bovenop en snel de kop indrukken lijkt me."
Okee, het is niet handig om zo negatief over kinderen en jongeren te denken. Hoe is het eigenlijk met je eigen zelfbeeld?
Hopelijk is Astrid in het echt wat respectvoller over haar kinderen. Vermoedelijk is dit gewoon een soort 'matter of speaking' waarmee je in sommige kringen verbondenheid uitdrukt. Even fijn negatief praten over kinderen en andere ouders.
Spijkers op laag water
Sorry hoor, jullie zijn nu op woorden aan het vangen. Ik wist niet wat pargje betekent, ik hoor het hier voor het eerst, maar als woord klinkt het gewoon leuk. Nu met de kennis van wat het betekent zal ik het mijzelf uiteraard niet aanwennen om het wel te gaan zeggen.
Gebruiken jullie nooit, achter gesloten deuren misschien, minder aardige woorden voor mensen? Zelfs als je iemand een tr.t noemt, smijt je al met vleeswaren en met muts ook.
Mijn aanname in dit geheel is dat 'we' soms allemaal wat stelliger schrijven dan wat er in de praktijk gebeurt. Ik neem niet aan dat Astrid tegen haar kinderen zegt dat ze iets de kop in gaat drukken. Ze handelt er mogelijk wel naar. Maar als ik mijzelf als voorbeeld neem, gaat dat 'de kop indrukken' heel beschaafd en met alles wat bij 'begripvol' past. En bij beschaafd past ook 'ik accepteer dit niet van je.' Ik heb dat laatst zelfs tegen een volwassene gezegd. Als iemand helemaal uit de bocht giert met hoe hij mij aanspreekt, gier ik terug met 'ik accepteer niet hoe u tegen mij praat.' Het komt zelden voor, maar zonodig.. ja hoor.
Jullie vallen Astrid aan op haar stevige taal, maar gezinnen die de opvoeding meer als een doorlopende therapiesessie zien en waarbij de woordkeus op die van therapeuten gaat lijken, daar wordt ik nou een beetje weeïg van. Ik ben ook van het bespreken, niet straffen en herkansingen, maar tjonge zonder grenzen, of paal en perk, te stellen geef je een kind wel erg veel verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid voelen sommige volwassenen zelfs nog niet. Je kunt een kind heel liefdevol verwaarlozen.
Als ouder zijn we (zo goed als) allemaal bereid om het beste voor de kinderen te willen en te doen, maar we zijn ook mens. Als je élke handeling of elk woord op een goudschaaltje moet leggen omdat kind anders een beschadiging op kan lopen, dan ben je ook niet lekker ontspannen bezig. De kunst is ook om te erkennen dat je als ouder wel eens mindere momenten hebt en dat uit te spreken naar je kind als de situatie daarom vraagt.
verwaarlozen
Goed hoor Kaaskopje. Je kunt best eens uit de bocht vliegen maar dat is het dan ook. En respectvol met je kinderen omgaan is nou juist niet verwaarlozen maar het goede voorbeeld geven.
Nou zullen de meeste kinderen er ook niet snel wat van krijgen maar eigenlijk sta ik wel te kijken wat mensen allemaal tegen hun kinderen zeggen. En hier wordt ik natuurlijk veel sneller een spiegel voorgehouden. Afgelopen week nog een kind met autisme die mij van repliek diende met ouderlijk 'sarcasme'. "Als je nu eens eerst bedenkt dat ik hier gewoon het werk verricht dat noodzakelijk is voordat ik de deur uitga!" Kind dat iedereen altijd laat wachten.
Oh ja,
Nou zullen de meeste kinderen er ook niet snel wat van krijgen maar eigenlijk sta ik wel te kijken wat mensen allemaal tegen hun kinderen zeggen.===
Ik ook En ook de toon waarop dat gaat. Maar dan zie je letterlijk wat er gebeurt en daar kun je een mening over hebben. Waar het mij om gaat is dat je geen eerlijke mening kunt hebben over hoe Astrid opvoedt/grootbrengt aan de hand van een paar opmerkingen in de trant van 'grenzen stellen' en 'de kop in drukken'. En zelfs door het woord opvoeden krijgt ze min of meer te horen dat het woord opvoeden niet positief overkomt. Je mening had je al helemaal klaar. Naar mijn mening totaal niet gebaseerd op werkelijke kennis van zaken. Hoe kun je iemand verwijten maken op zo weinig informatie?
Kaaskopje
Opgevoed 'worden' Kaaskopje. Kinderen als lijdend voorwerp.
Het lijkt me eigenlijk wel genoeg tekst als je ziet wat hierboven aangehaald is door mijzelf en door Flanagan.
Maar we hoeven er ook geen tribunaal van te maken. Voortaan denk ik gewoon O ja, dat is Astrid. Mmmmm. hoe krijg ik dit nou respectvol over het voetlicht. Want er zo bovenop zitten ben ik zelf ook fout bezig. Echt wel. Maar goed, dat is mijn irritatie dus over dit soort clichetaal.
Oeps, t verkeerde draadje
Hoewel je natuurlijk ook in de vakantie prima folders kunt rondbrengen, herpost ik even in het vakantiebaantjesdraadje!
Tja...
Ik kan er toch ook niets anders van maken dan dat kinderen opgevoed worden. Als lijdend voorwerp. Als kinderen zichzelf op moeten voeden gaat er toch ook iets verkeerd. Het is natuurlijk perfect als ze ook als meewerkend voorwerp die opvoeding tot een prettige aangelegenheid maken, maar dat kun je niet zonder meer verwachten. En 'voorwerp' is natuurlijk niet letterlijk bedoeld. Het zijn geen dingen tenslotte.
Ik blijf het bijzonder vinden dat jij het woord opvoeden zo'n negatieve invulling geeft.
En voor ik
nu weer te horen krijg dat je best mag verwachten dat de opvoeding een prettige aangelegenheid kan zijn, dat ik uitga van een negatief scenario... eens...opvoeding hoeft helemaal geen problemen te geven. Maar met dat je het niet kunt verwachten, bedoel ik dat je er niet vanuit kunt gaan dat kinderen aanvaardbaar gedrag vertonen als ze niet weten wat dat dan is. Daar hebben ze hun ouders voor nodig om dat duidelijk te maken.
