Ergernisjes met oudste zoon
Ik heb met mijn oudste zoon vaak kleine ergernissen, ik denk dat dat niet eens het goede woord is, we zijn heel snel gekwetst ofzo door elkaar.
Situatie: we hebben 2 zoons waarvan 1 er thuis woont (23)en de oudste (bijna 26) al heel lang op zichzelf. Inmiddels goede baan, huis, vriendin.
Nu was hij er eergisteren even wat ik super leuk vond en hij bleef eten. Op een gegeven moment hadden we een gesprek (om privacy redenen laat ik het onderwerp even weg) en onderwijl ging hij over het onderwerp iets op chatgpt opzoeken. En vervolgens voorlezen. Nu hadden mijn partner en ik datzelfde al eerder gedaan die dag, dus ik zei tegen hem : wij hebben het ook opgezocht maar daar komt toch uit dat....
Waarop hij zei: ik was nog niet uitgepraat.
Ik zei nee maar je hebt hetzelfde opgezocht als wij. Hij nogmaals : ik wil nog even mijn punt maken en jij valt me in de reden.
Nu wordt dat door hen vaker gezegd. En dat kwetst me heel erg. Als de jongens samen zijn is er qua volume geen doorkomen aan (maar dat vind ik ook wel leuk hoe ze dan met elkaar omgaan) maar verder ben ik niet heel veel aan het woord, ik weet niet. Is het niet zo dat je dat wel vaker hebt als je met meerdere mensen bent dat er dan een eens iemand het gesprek weer overneemt? Natuurlijk heb je beleefdheidsnormen, als iemand een emoties verhaal verteld dan stel je vragen enzo. Ik was benieuwd hoe dat bij jullie gaat. Ik weet niet waarom het me zo kwetst en verdrietig maakt en ergens ook wel een beetje van waarom zo tegen je moeder. Maar goed ik worstel nog steeds met een moeilijke jeugd dus dat speelt altijd mee.
Zo heb ik met hem wel vaker van die kleine issues. Ik vind het erg wennen om met een ineens volwassene om te gaan.
Ginevra schreef op 16-12-2025 om 16:56:
Jij reageert op de inhoud ("je vertelt iets van chatgpt maar dat wist ik al")
Hij reageert op het proces ("ik wil een punt maken en ook al had jij dit zelf al opgezocht, ik wil zelf mijn accent leggen op datgene wat voor mij belangrijk is en jij snoert me nu de mond").
Als er gekwetste gevoelens zijn, gaat het meestal over het proces. Je zoon heeft een punt: jij snoerde hem de mond en voelde je vervolgens gekwetst dat hij daartegen protesteerde. En kennelijk vind je dat je er vaak niet tussen komt als de jongens aan het woord zijn. Ik denk dat dat een goed onderwerp is om het over te hebben, maar niet in de vorm van "je moet je mond houden want dit wist ik al".
Ja dat klopt, inhoud en proces.
Natuurlijk gaat het idd over het proces waarbij ik de manier hoe hij het zegt ook niet echt fijn vindt. Ik weet ook niet zo goed hoe wel en ben geneigd me maar wat af te sluiten volgende keer.
Due-scimmie schreef op 16-12-2025 om 16:23:
[..]
Is een kind in zijn ouderlijk huis wel een gast? Als ik bij mijn moeder ben, voel ik me geen gast.
Ik vind de reactie van je zoon niet gek, ik vind jouw reactie wel wat zwaar. In dit geval is er denk ik iets waar jij voor jezelf aan moet werken. Dat je zoon aangeeft graag uit te willen praten laat juist ook assertiviteit zien.
Kan het zijn to dat je er moeite mee hebt dat de verhoudingen veranderen wat redelijk automatisch gebeurd als ze ouder worden?
Niet per definitie, maar hij is al lang het huis uit. Ik vind dat je dan op een nette manier iemand mag verzoeken om je even uit te laten praten.
Maar TO gaat het ineens vergoeilijken, dus begrijp ik het doel niet meer.
Ik ben bekend met kinderen en bonuskinderen met autisme en adhd. Eentje praat heel luid en een ander moet altijd zijn verhaal afmaken, ook al begrijp je het punt al lang, een ander komt heel moeilijk uit zijn woorden en een ander zwijgt overal over…is er bij jullie ook sprake van zoiets als ASS/ADHD? Dan kan iemand ook heel betweterig en kleinerend doen.
Ik ken de ergernissen en ook het gevoel dat je dat soms even niet trekt. Jij en ik zijn ook maar mensen met onze eigen (on)mogelijkheden en plafonds. Zeker als je zelf ook moe en/of emotioneel en/of gestrest bent. Kan gebeuren. Trek het je niet te zwaar en persoonlijk aan. Volgende keer weer nieuwe kansen.
piep schreef op 16-12-2025 om 16:45:
Ja dat zou best kunnen dat ik daar moeite mee heb. Zo van je leert je kinderen praten, en zij leren je je mond houden.
Hij is er ook nogal op gebrand om steeds z'n hele verhaal af te maken. Maar daarna zegt z'n broer dan weer iets.
Ik vind het ingewikkeld. M'n partner zegt meestal niet zo veel in deze situaties.
Ik ga er met kerst eens op letten.
Maar er zit zeker ook wel oud zeer bij.
Maar ook wel iets van ho, ho meneer....
Dat ik dan denk moet ik mn vinger opsteken?
Nogmaal zij praten erg hard.
Misschien moet ik ook niet al teveel zeggen en gewoon van de aanwezigheid genieten.
Wat bedoel je met “ho ho meneer”? En je vinger opsteken? Zo te lezen praten ze hard en aansluitend omdat er niemand naar elkaar lijkt te luisteren. Wordt er wel eens doorgevraagd op een verhaal? Of is iedereen bezig zijn eigen inbreng te formuleren in zijn hoofd? Je kunt ‘luisteren met 4 oren’ eens opzoeken, of ‘communiceren op betrekkingsniveau’ als je meer informatie wilt. Tijdens de kerst zou ik het vooral gezellig houden. Dat lijkt me een goed moment om te observeren maar geen goed moment om de onderlinge communicatie te evalueren.
Je doet hier eigenlijk een beetje hetzelfde. Er wordt serieuze feedback gegeven en je gaat er overheen in plaats van te laten zien dat je het tot je neemt en verwerkt. Je bent meer aan het overtuigen dan dat het een dialoog lijkt te zijn. Dus op procesniveau begrijp ik je zoon wel. Het kan oud zeer zijn dat dit bij je bewerkstelligt maar het kan ook een geval van gespreksvaardigheid zijn. Probeer eens meer op betrekkings- of procesniveau naar je gesprekken te kijken die je met dierbaren hebt of als je dat lastig vindt je daar eens wat meer in te verdiepen.
Voel je je gekleineerd door je zoon?
Ik denk niet dat je perse iets verkeerd doet, maar dat een wisselwerking is tussen beiden. Jij voelt je misschien niet gehoord en gezien en dát doet pijn. Is een aanname, maar zou het zoiets kunnen zijn?
In zijn algemeenheid vind ik dat veruit de meeste mensen niet goed kunnen luisteren, maar vooral hun eigen punt willen maken.
Gewoon rustig blijven luisteren naar een ander is niet iets wat ik bij veel mensen zie.
Het lijkt er op dat zowel jij als je zoon zich eigenlijk aan hetzelfde ergeren: namelijk je niet of onvoldoende gehoord voelen. Misschien is dat iets om eens te bespreken met elkaar.
piep schreef op 16-12-2025 om 16:45:
Ja dat zou best kunnen dat ik daar moeite mee heb. Zo van je leert je kinderen praten, en zij leren je je mond houden.
Hij is er ook nogal op gebrand om steeds z'n hele verhaal af te maken. Maar daarna zegt z'n broer dan weer iets.
Ik vind het ingewikkeld. M'n partner zegt meestal niet zo veel in deze situaties.
Ik ga er met kerst eens op letten.
Maar er zit zeker ook wel oud zeer bij.
Maar ook wel iets van ho, ho meneer....
Dat ik dan denk moet ik mn vinger opsteken?
Nogmaal zij praten erg hard.
Misschien moet ik ook niet al teveel zeggen en gewoon van de aanwezigheid genieten.
Je vind het ingewikkeld om naar 2 verhalen te luisteren? Heb je dat gewoonlijk ook moeite met luisteren naar iemand zonder te willen onderbreken? Vind je dat je zelf niet genoeg aan het woord komt? Waar zit het oud zeer hem in?
Zie het positief er is dus een hoop bij te praten ' geen ongemakkelijke stiltes als jullie met elkaar zijn. Dat is ook iets moois toch dat je elkaar zoveel te vertellen hebt.
Ninoea schreef op 16-12-2025 om 17:40:
Je doet hier eigenlijk een beetje hetzelfde. Er wordt serieuze feedback gegeven en je gaat er overheen in plaats van te laten zien dat je het tot je neemt en verwerkt. Je bent meer aan het overtuigen dan dat het een dialoog lijkt te zijn. Dus op procesniveau begrijp ik je zoon wel. Het kan oud zeer zijn dat dit bij je bewerkstelligt maar het kan ook een geval van gespreksvaardigheid zijn. Probeer eens meer op betrekkings- of procesniveau naar je gesprekken te kijken die je met dierbaren hebt of als je dat lastig vindt je daar eens wat meer in te verdiepen.
Heel mooi 👍🏼
Max88 schreef op 16-12-2025 om 17:05:
[..]
Niet per definitie, maar hij is al lang het huis uit. Ik vind dat je dan op een nette manier iemand mag verzoeken om je even uit te laten praten.
Maar TO gaat het ineens vergoeilijken, dus begrijp ik het doel niet meer.
Waar lees je dat ik ga vergoelijken?
Kaassoufflee schreef op 16-12-2025 om 17:09:
Ik ben bekend met kinderen en bonuskinderen met autisme en adhd. Eentje praat heel luid en een ander moet altijd zijn verhaal afmaken, ook al begrijp je het punt al lang, een ander komt heel moeilijk uit zijn woorden en een ander zwijgt overal over…is er bij jullie ook sprake van zoiets als ASS/ADHD? Dan kan iemand ook heel betweterig en kleinerend doen.
Ik ken de ergernissen en ook het gevoel dat je dat soms even niet trekt. Jij en ik zijn ook maar mensen met onze eigen (on)mogelijkheden en plafonds. Zeker als je zelf ook moe en/of emotioneel en/of gestrest bent. Kan gebeuren. Trek het je niet te zwaar en persoonlijk aan. Volgende keer weer nieuwe kansen.
Dank voor je begrip
Vrijevlinder schreef op 16-12-2025 om 17:44:
Voel je je gekleineerd door je zoon?
Ik denk niet dat je perse iets verkeerd doet, maar dat een wisselwerking is tussen beiden. Jij voelt je misschien niet gehoord en gezien en dát doet pijn. Is een aanname, maar zou het zoiets kunnen zijn?
Ja dat is idd het gevoel. We zijn beide gevoelig, dit is een voorbeeld maar er gebeuren wel vaker deze dingen. Met mijn jongste verloopt de communicatie veel makkelijker, wat ik dan toch de oudste vervelend vind.
Ninoea schreef op 16-12-2025 om 17:40:
Je doet hier eigenlijk een beetje hetzelfde. Er wordt serieuze feedback gegeven en je gaat er overheen in plaats van te laten zien dat je het tot je neemt en verwerkt. Je bent meer aan het overtuigen dan dat het een dialoog lijkt te zijn. Dus op procesniveau begrijp ik je zoon wel. Het kan oud zeer zijn dat dit bij je bewerkstelligt maar het kan ook een geval van gespreksvaardigheid zijn. Probeer eens meer op betrekkings- of procesniveau naar je gesprekken te kijken die je met dierbaren hebt of als je dat lastig vindt je daar eens wat meer in te verdiepen.
Altijd lastig als je een situatie beschrijft. Ik zoek naar wat begrip en herkenning als je als ouder "ineens" met een volwassen kind te maken hebt. Ik hoor juist altijd van mensen dat ik heel empathisch ben en goed kan luisteren
Ik wil het graag heel erg goed doen bij mijn kinderen omdat ik zelf een moeder heb die niet empathisch (meer narcistisch) is. Daarin ben ik idd overgevoelig. Ik heb daar echt wel gesprekken over met ze gehad. Maar in stressvolle tijden gaat het dan toch mis.
piep schreef op 16-12-2025 om 18:58:
[..]
Dank voor je begrip
Ja hij is wel altijd wat betweterig geweest. Ook naar andere kinderen. Hij is slim maar dat kwam niet altijd goed over.
piep schreef op 16-12-2025 om 18:55:
[..]
Waar lees je dat ik ga vergoelijken?
Ik dacht in de post van 16.56 uur, als dat niet zo is: sorry. Die van mij hebben er ook een handje van en als ik ze idd onderbroken heb zeg ik: oké, ( sorry) vertel verder. Zo niet dan zeg ik: zullen we bij het onderwerp blijven.
Mijn ex zei vaak in gezelschap: je mist het punt. Was ik ook erg snel klaar mee.
.