Ergernisjes met oudste zoon
Ik heb met mijn oudste zoon vaak kleine ergernissen, ik denk dat dat niet eens het goede woord is, we zijn heel snel gekwetst ofzo door elkaar.
Situatie: we hebben 2 zoons waarvan 1 er thuis woont (23)en de oudste (bijna 26) al heel lang op zichzelf. Inmiddels goede baan, huis, vriendin.
Nu was hij er eergisteren even wat ik super leuk vond en hij bleef eten. Op een gegeven moment hadden we een gesprek (om privacy redenen laat ik het onderwerp even weg) en onderwijl ging hij over het onderwerp iets op chatgpt opzoeken. En vervolgens voorlezen. Nu hadden mijn partner en ik datzelfde al eerder gedaan die dag, dus ik zei tegen hem : wij hebben het ook opgezocht maar daar komt toch uit dat....
Waarop hij zei: ik was nog niet uitgepraat.
Ik zei nee maar je hebt hetzelfde opgezocht als wij. Hij nogmaals : ik wil nog even mijn punt maken en jij valt me in de reden.
Nu wordt dat door hen vaker gezegd. En dat kwetst me heel erg. Als de jongens samen zijn is er qua volume geen doorkomen aan (maar dat vind ik ook wel leuk hoe ze dan met elkaar omgaan) maar verder ben ik niet heel veel aan het woord, ik weet niet. Is het niet zo dat je dat wel vaker hebt als je met meerdere mensen bent dat er dan een eens iemand het gesprek weer overneemt? Natuurlijk heb je beleefdheidsnormen, als iemand een emoties verhaal verteld dan stel je vragen enzo. Ik was benieuwd hoe dat bij jullie gaat. Ik weet niet waarom het me zo kwetst en verdrietig maakt en ergens ook wel een beetje van waarom zo tegen je moeder. Maar goed ik worstel nog steeds met een moeilijke jeugd dus dat speelt altijd mee.
Zo heb ik met hem wel vaker van die kleine issues. Ik vind het erg wennen om met een ineens volwassene om te gaan.
mana_sutiyuq schreef op 18-12-2025 om 13:32:
[..]
nee, dat is een manier van mensen op het neurodivergente spectrum om je te laten weten dat ze naar je luisteren.
Mijn moeder doet dit ook en ik ook. We zijn, voor zover ik weet, neurotypisch. Maar dit is de manier waarop gesprekken mijn hele jeugd gingen en ik heb dat zo overgenomen. Ik weet inmiddels dat anderen het (soms) irritant vinden, dus ik let er op. Het is niet niet-luisteren, maar meer; ik hoor je, ik heb iets soortgelijks meegemaakt/ik heb dat zo opgelost/ik heb het zo en zo ervaren. Met dan de verwachting dat de ander dáár dan weer op reageert met diens ervaring, gevoel, gedraging enz. Nu heb ik vrienden waarbij het gesprek doodslaat als ik mijn ervaring deel. Zij vertellen uitsluitend als je ze vragen stelt, doorvraagt, humt. Ik heb nog wel soms dat ik denk; goh Miep heeft helemaal niks vertelt over hoe het nu met haar moeder gaat. Dan heb ik als ik er over nadenk ook niet naar gevraagd, maar wel iets over mijn moeder gedeeld en van daaruit verwacht dat zij aan zou haken. Doet ze niet, zal alleen iets vertellen als ik er naar informeer. Dat vind ik dan weer soms irritant. Maar dat ligt dan aan mij 
Meesje schreef op 18-12-2025 om 17:05:
[..]
Mijn moeder doet dit ook en ik ook. We zijn, voor zover ik weet, neurotypisch. Maar dit is de manier waarop gesprekken mijn hele jeugd gingen en ik heb dat zo overgenomen. Ik weet inmiddels dat anderen het (soms) irritant vinden, dus ik let er op. Het is niet niet-luisteren, maar meer; ik hoor je, ik heb iets soortgelijks meegemaakt/ik heb dat zo opgelost/ik heb het zo en zo ervaren. Met dan de verwachting dat de ander dáár dan weer op reageert met diens ervaring, gevoel, gedraging enz. Nu heb ik vrienden waarbij het gesprek doodslaat als ik mijn ervaring deel. Zij vertellen uitsluitend als je ze vragen stelt, doorvraagt, humt. Ik heb nog wel soms dat ik denk; goh Miep heeft helemaal niks vertelt over hoe het nu met haar moeder gaat. Dan heb ik als ik er over nadenk ook niet naar gevraagd, maar wel iets over mijn moeder gedeeld en van daaruit verwacht dat zij aan zou haken. Doet ze niet, zal alleen iets vertellen als ik er naar informeer. Dat vind ik dan weer soms irritant. Maar dat ligt dan aan mij
Het is ook niet dat alleen neurodiversen het doen, daar komt het alleen veel vaker voor. Het is een spectrum en ook niet alle neurodiversen zullen het doen.
Autisme, ADHD, het is een combinatie van aspecten en als je er genoeg aan tikt krijg je de stikker. De ene heeft er meer hinder van dan de ander en het uit zich ook nog eens verschillend van persoon tot persoon.
Dat maakt het lastig. Ongeveer 20% zit ergens op het neurodivergente spectrum, en dat is al heel breed. Toch heeft neurodivergentie toegevoegde waarde anders zou het er allang uitgeevolueerd zijn, denk aan de survival of the fittest, dat is niet fit qua conditie maar de beste match naar de omstandigheden.
Anoniemvoornu schreef op 18-12-2025 om 09:53:
[..]
Zij liet haar zoon niet uitpraten...
Omdat ze er anders sowieso niet tussenkomt…. Die zoon zit echt fout hier. Zij valt hem in de rede, hij kapt haar af. Bah.
Pippeltje schreef op 17-12-2025 om 14:02:
Met je eigen verhaal komen als de ander iets vertelt, is geen familiekwaal. Dat is de gewoonte van iemand die slecht luistert en meer met zichzelf bezig is dan met de ander. Op zich nog niet zo erg, als je erna maar weer de switch terug kan maken en doorvraagt op het verhaal van de ander.
Nee hoor. Dat is iemand die je wil laten weten dat ie je begrijpt omdat ie zelf iets vergelijkbaars heeft meegemaakt.
MarvelousM schreef op 18-12-2025 om 22:35:
[..]
Omdat ze er anders sowieso niet tussenkomt…. Die zoon zit echt fout hier. Zij valt hem in de rede, hij kapt haar af. Bah.
Lees jij een compleet ander topic ofzo?
MarvelousM schreef op 18-12-2025 om 22:35:
[..]
Omdat ze er anders sowieso niet tussenkomt…. Die zoon zit echt fout hier. Zij valt hem in de rede, hij kapt haar af. Bah.
Hè, wat? of dat nou een goede samenvatting is of niet, waarom vind je dat in jouw zin de zoon fout zit als zijn moeder hem afkapt en hij haar weer afkapt? Dan zit zij toch als eerste fout?
Als er een epistel van chatgpt voorgelezen gaat worden, heb ik daar ook geen geduld voor. Helemaal niet als ik zelf al informatie opgezocht heb over het onderwerp. Dan zou ik de voorlezer ook onderbreken.
Lizzyliz schreef op 19-12-2025 om 12:28:
Als er een epistel van chatgpt voorgelezen gaat worden, heb ik daar ook geen geduld voor. Helemaal niet als ik zelf al informatie opgezocht heb over het onderwerp. Dan zou ik de voorlezer ook onderbreken.
Maar geen geduld ligt bij jou, niet bij de spreker. Daarnaast krijg je niet altijd hetzelfde antwoord van chatgpt. Onderbreken is kwestie van geen fatsoen.
Due-scimmie schreef op 19-12-2025 om 17:10:
[..]
Daarnaast krijg je niet altijd hetzelfde antwoord van chatgpt. Onderbreken is kwestie van geen fatsoen.
Je kunt chatgpt vragen of het fatsoenlijk is om iemand te onderbreken en dan het bericht bewerken zonder iets te veranderen (dezelfde vraag opnieuw stellen dus) en dan krijg je steeds een ander antwoord met een andere focus. Soms begint het met dat het niet netjes is, soms dat het aan de context ligt, maar ik kreeg ook een keer een antwoord dat begon met tips om het netjes te doen. Het was geen enkele keer dezelfde tekst met exact dezelfde strekking.
Sowieso is het dus al een beetje bijzonder om antwoorden van chatgpt te gebruiken, maar helemaal als je denkt dat het antwoord dat jij krijgt het enig mogelijke antwoord is 
Meesje schreef op 18-12-2025 om 17:05:
[..]
Mijn moeder doet dit ook en ik ook. We zijn, voor zover ik weet, neurotypisch. Maar dit is de manier waarop gesprekken mijn hele jeugd gingen en ik heb dat zo overgenomen. Ik weet inmiddels dat anderen het (soms) irritant vinden, dus ik let er op. Het is niet niet-luisteren, maar meer; ik hoor je, ik heb iets soortgelijks meegemaakt/ik heb dat zo opgelost/ik heb het zo en zo ervaren. Met dan de verwachting dat de ander dáár dan weer op reageert met diens ervaring, gevoel, gedraging enz. Nu heb ik vrienden waarbij het gesprek doodslaat als ik mijn ervaring deel. Zij vertellen uitsluitend als je ze vragen stelt, doorvraagt, humt. Ik heb nog wel soms dat ik denk; goh Miep heeft helemaal niks vertelt over hoe het nu met haar moeder gaat. Dan heb ik als ik er over nadenk ook niet naar gevraagd, maar wel iets over mijn moeder gedeeld en van daaruit verwacht dat zij aan zou haken. Doet ze niet, zal alleen iets vertellen als ik er naar informeer. Dat vind ik dan weer soms irritant. Maar dat ligt dan aan mij
Fijn om dit te horen, ik doe dit nl ook en als ik dan iemand tref die alleen maar vragen stelt zit ik na afloop met de frustratie dat ik steeds vragen moest beantwoorden en nu nog helemaal niks van die ander gehoord heb; wat niet wederkerig voelt en mij ook noodgedwongen in de hoek drukt van ¨nou die AnnaPollewop was alsmaar aan het woord en ik kreeg er niks tussen" terwijl ik zelf mijn antwoord bot om moest buigen naar "en hoe gaat het met jou" terwijl die ander net haar mond open deed om de zoveelste vraag op mij af te vuren.
Dan veel liever zoals met een goede vriendin van mij met wie ik gesprekken voer door allebei door elkaar heen te praten omdat we net als veel mensen prima kunnen praten en luisteren tegelijk. Dat voelt veel meer samen.
Kennelijk zijn er verschillende protocollen, full duplex, double simplex en simplex; en is het lastig als je niet hetzelfde hanteert. Die mensen die alsmaar vragen stellen, hoe doen die dat als ze net zo iemand treffen? Vuur je dan een lunch lang vragen op elkaar af zonder ooit te antwoorden?
Het lijkt mij op een machtsstrijd. Zoon gebruikt de ‘macht van kennis’ en moeder gebruikt de ‘respect voor je ouders macht’. Ondertussen gaat het dus helemaal niet over chatGPT.
MarvelousM schreef op 18-12-2025 om 22:37:
[..]
Nee hoor. Dat is iemand die je wil laten weten dat ie je begrijpt omdat ie zelf iets vergelijkbaars heeft meegemaakt.
Tja, daar kun je over van mening verschillen. Misschien vind ik helemaal niet dat die ander het begrijpt, ook al heeft hij iets vergelijkbaars meegemaakt (voorbeeld: ik ben eventjes erg verdrietig over het verlies van mijn dochtertje, iemand begint een uitgebreid verhaal over het verlies van haar moeder en vraagt daarna of ik daar wat aan heb. Mijn antwoord: "nee". Reactie: ¨Wat bot dat je zo reageert terwijl ik over het verlies van mijn moeder vertel omdat ik je wil helpen bij het verlies van je dochtertje.¨ Zucht. ), of misschien wil ik gewoon even mijn verhaal doen zonder dat die ander zijn verhaal uitgebreid gaat vertellen en daarmee de aandacht naar zichzelf toetrekt.
Zelf heb ik die neiging overigens ook heel sterk, gewoon omdat het verhaal van die ander bij mij associaties oproept en dan ga ik enthousiast los over mijn ervaring en dat is razend irritant voor die ander; dus deze draad is voor mij zeker een prikkel om daar nog weer eens veel beter op te gaan letten.
Wat ik dan weer nooit doe is van die ander verlangen dat mijn overname van het gesprek ook nog eens gewaardeerd moet worden want anders.
Mijn vader doet dat anders. Als een kind bijv over een schoolreis vertelt, haakt hij er direct op in door over zijn schoolreis te vertellen. Dat gaat vervolgens over in avonturen van zijn werk (hij is al ruim 20 jaar met pensioen) en aan het verhaal van het kind kom je dan niet meer toe. Het komt ook wel voor dat hij een ‘gesprek voert’ dat geheel eenzijdig is en de ander stug volhoudt zijn eigen verhaal te vertellen.
De momenten dat ik het doe is het meestal omdat ik in het verhaal van de ander een hulpvraag meen te herkennen en dan mijn ervaring als zodanig vertel. Het is me ook al vaker overkomen dat als ik het bewust níet doe, de ander me bedankt voor mijn luisterende oor. En dan geef ik alsnog dat ongevraagde advies