Allimentatie of kindrekening
Hallo allemaal,
Ik heb dit forum pas net ontdekt en heb hier al verschillende interessante topics gevonden.
Sinds 2 maanden zitten mijn ex en ik in het scheidingsproces. Daar is wel het eea aan vooraf gegaan.
Mijn ex is een echte workaholic met een eigen zaak en we hebben samen 1 kind met een diagnose en een ontwikkelingsachterstand.
Een lang verhaal kort: hij gaat al jaren met enige regelmaat vreemd en ik heb daarvoor lange tijd mijn kop in het zand gestoken. Ik werk 32-40 uur per week en heb daarnaast buiten schooltijd alle zorg voor onze zoon en het huishouden. Mijn ex doet werkelijk helemaal niets in huis en alles komt al jaren alleen op mij neer.
Misschien had ik al veel eerder aan de bel moeten trekken, maar 2 maanden geleden heb ik bij hem aangegeven dat ik op het randje van een burnout zat en dat ik meer hulp en ondersteuning van hem nodig had. Hij had dat totaal niet zien aankomen en gaf aan dat hij hierover moest nadenken.
In mijn beleving was dat nadenken over hoe hij meer thuis kon helpen, maar dat bleek het niet te zijn. Hij kwam 3 dagen na dat gesprek met de boodschap dat hij geen tijd voor mij, of eigenlijk voor ons, wilde vrijmaken omdat hij geen toekomst meer zag.
Voor mij kwam dit als een complete verrassing, ik was nog wel bereid om voor ons te vechten.
Uiteindelijk zijn we wel een aantal keren bij een relatie therapeut geweest en dat heeft ons beide wel inzichten gegeven, maar na enkele gesprekken ben ik degene geweest die de knoop heeft doorgehakt om te gaan scheiden.
Er kwamen in die gesprekken namelijk nog veel meer zaken boven water waarover mijn ex niet eerlijk is geweest, zowel in onze relatie als financieel heeft hij dingen gedaan waar ik niks van wist en waar ik nu wel voor mede verantwoordelijk ben want getrouwd in gemeenschap van goederen.
Voor mij was de max bereikt en ik ben alle vertrouwen in hem kwijtgeraakt. Hij is totaal niet meer de man met wie ik ooit oud dacht te worden. Hij is ijskoud en wil ook nergens meer over praten of zaken verklaren.
Ik zit nog in de fase waarin ik probeer te bevatten wat er allemaal is gebeurt en hoe ik mezelf zo heb kunnen wegcijferen voor iemand die uiteindelijk gewoon altijd zijn eigen zin is blijven doen.
Ik ben daarin natuurlijk ook niet onschuldig, want ik had veel eerder consequenties moeten verbinden aan zijn gedrag. Maar dat is achteraf makkelijk gezegd.
We wonen nog steeds in 1 huis, mijn ex is wel aktief op zoek naar iets anders maar dat is gewoon lastig.
Intussen doet hij alles waar hij zin in heeft. Gaat op stap, naar vrienden, komt thuis zoals het hem uitkomt en alle zorg voor onze zoon en het complete huishouden komt nog steeds op mij neer. Het feit dat ik het amper trek doet hem niet veel.
Nu zitten we in het traject bij de mediator en op zich kunnen we het over praktische zaken redelijk eens worden. Behalve over 1 ding: mijn ex wil persé een kindrekening waar ik dan de kinderbijslag en een bedrag naar draagkracht moet storten en hij zelf ook een bedrag. In totaal gaat dit om ruim €800 per maand.
Aangezien ik geen grootverdiener ben en wij in een huurhuis zitten van bijna €1100 per maand, heb ik de toeslagen die ik krijg hard nodig om gewoon het hoofd boven water te kunnen houden.
Uiteindelijk wil ik uiteraard graag naar een meer betaalbare sociale huurwoning, maar dat is niet op korte termijn te regelen.
Onze zoon zal 2 nachten per week bij mijn ex zijn (doordeweeks) en de overige 5 bij mij (incl de weekenden)
Ik wil juist liever allimentatie omdat ik de grootste kostenposten heb en ik al jaren alle uitgaven rondom onze zoon regel zonder enige interesse van mijn ex.
Nu we uit elkaar gaan wil hij opeens volledige inzage hebben in mijn uitgaven patroon. Gezien de oneerlijkheid op vele vlakken die de aanleiding zijn voor onze scheiding steekt het mij enorm dat ik nu degene ben die zich overal over zal moeten verantwoorden als hij zijn zin krijgt.
Los daarvan ben ik wel bereid om een bedrag per maand te sparen voor onvoorziene uitgaven zoals studiekosten in de toekomst, een beugel, laptop voor school, nieuwe fiets, dat soort dingen. En daarin wil ik hem ook best inzage geven.
Maar omdat we geen 50/50 co ouderschap zullen hebben, zie ik het verder echt niet zitten om mijn ex zoveel controle te geven over mijn leven.
Het is een lang verhaal geworden, maar in mijn hoofd is het een grote warboel.
Wat zijn jullie ervaringen met allimentatie of juist de kindrekening?
Hebben jullie adviezen, tips of meningen die mij kunnen helpen om een beslissing te nemen?
Alvast ontzettend bedankt voor het lezen en de reacties.
Tijd voor een update:
De mediator heeft mijn ex intussen keer op keer uitgelegd dat een kindrekening door hem niet afdwingbaar is. Dat dit een systeem is dat in de rechtbank niet wordt gehanteerd en dat dit alleen kan werken als beide partijen dat willen èn er goed overleg mogelijk is.
Zijn argument vóór de kindrekening is dat hij denkt dat ik er financieel zo slecht kom voor te staan dat hij er niet op vertrouwt dat ik onze zoon zal geven wat hij nodig heeft.
Hij leek te kunnen accepteren dat hij het op dit punt niet kan winnen, totdat hij deze week te horen heeft gekregen dat hij een woning heeft gekregen.
Particuliere huur, dus ongeveer net zo duur als de mijne (€1100). Er moet 3 maanden borg betaald worden en er is geen complete keuken. Lees: geen vaatwasser, oven, koelkast en gasfornuis.
Daarbij is het niet zo groot, dus hij kan (vindt hij) te weinig meubilair meenemen. Enkel de bank, tv, tv meubel, ons bed, logeerbed, 2 kledingkasten en de wasdroger. Ook moet er geschilderd worden en zijn er overnames aan vloer en gordijnen.
Hij moet vrij nemen (eigen baas) om te klussen.
Nu eist hij daarin 'compensatie' van mij. Ofwel, wil hij dat ik alle spaargeld aan hem geef zodat hij geen extra onkosten heeft, 'want ik blijf achter in een kant en klaar huis en heb die onkosten niet'.
Hij vergeet daarbij even voor het gemak dat hij mijn auto (waarde nog een kleine €5000) al heeft toebedeeld gekregen.
Ook lijkt de redenering dat ik er zo slecht kom voor de staan dan opeens niet meer van belang.
Ik word hier zo moe van. Dit gaat weer allemaal via email en ook de mediator geeft aan dat dit nou eenmaal een vervelend gevolg is van scheiden. Beide huidhoudens moeten weer worden opgestart en dat kost hoe dan ook geld.
Het meubilair dat hij meeneemt zal ik ook niet direct kunnen vervangen, dat zal ook in etappes gaan omdat ik er niet meteen mijn hele reserve doorheen wil jagen.
Nu eist hij wederom die kindrekening, alle spaargeld en dreigt als hij dat niet krijgt om de schuld die wel wèl gezamelijk hebben, niet af te lossen. Daardoor zou mijn naam op het contract blijven staan en zou ik aansprakelijk blijven voor zijn deel van die schuld. Mijn helft kan ik onderhands lenen van mijn ouders.
Ofwel, we zitten weer muurvast.
Volgende week weer een nieuwe afspraak bij de mediator, maar ik vraag me (weer) af of we daar iets gaan bereiken.
Op de woning heeft hij wel al ja gezegd, dus vertrekken gaat hij sowieso. Dat is dan wel weer positief.
Bibarenne schreef op 01-06-2023 om 04:47:
Tijd voor een update:
De mediator heeft mijn ex intussen keer op keer uitgelegd dat een kindrekening door hem niet afdwingbaar is. Dat dit een systeem is dat in de rechtbank niet wordt gehanteerd en dat dit alleen kan werken als beide partijen dat willen èn er goed overleg mogelijk is.
Zijn argument vóór de kindrekening is dat hij denkt dat ik er financieel zo slecht kom voor te staan dat hij er niet op vertrouwt dat ik onze zoon zal geven wat hij nodig heeft.
Hij leek te kunnen accepteren dat hij het op dit punt niet kan winnen, totdat hij deze week te horen heeft gekregen dat hij een woning heeft gekregen.
Particuliere huur, dus ongeveer net zo duur als de mijne (€1100). Er moet 3 maanden borg betaald worden en er is geen complete keuken. Lees: geen vaatwasser, oven, koelkast en gasfornuis.
Daarbij is het niet zo groot, dus hij kan (vindt hij) te weinig meubilair meenemen. Enkel de bank, tv, tv meubel, ons bed, logeerbed, 2 kledingkasten en de wasdroger. Ook moet er geschilderd worden en zijn er overnames aan vloer en gordijnen.
Hij moet vrij nemen (eigen baas) om te klussen.
Nu eist hij daarin 'compensatie' van mij. Ofwel, wil hij dat ik alle spaargeld aan hem geef zodat hij geen extra onkosten heeft, 'want ik blijf achter in een kant en klaar huis en heb die onkosten niet'.
Hij vergeet daarbij even voor het gemak dat hij mijn auto (waarde nog een kleine €5000) al heeft toebedeeld gekregen.
Ook lijkt de redenering dat ik er zo slecht kom voor de staan dan opeens niet meer van belang.
Ik word hier zo moe van. Dit gaat weer allemaal via email en ook de mediator geeft aan dat dit nou eenmaal een vervelend gevolg is van scheiden. Beide huidhoudens moeten weer worden opgestart en dat kost hoe dan ook geld.
Het meubilair dat hij meeneemt zal ik ook niet direct kunnen vervangen, dat zal ook in etappes gaan omdat ik er niet meteen mijn hele reserve doorheen wil jagen.
Nu eist hij wederom die kindrekening, alle spaargeld en dreigt als hij dat niet krijgt om de schuld die wel wèl gezamelijk hebben, niet af te lossen. Daardoor zou mijn naam op het contract blijven staan en zou ik aansprakelijk blijven voor zijn deel van die schuld. Mijn helft kan ik onderhands lenen van mijn ouders.
Ofwel, we zitten weer muurvast.
Volgende week weer een nieuwe afspraak bij de mediator, maar ik vraag me (weer) af of we daar iets gaan bereiken.
Op de woning heeft hij wel al ja gezegd, dus vertrekken gaat hij sowieso. Dat is dan wel weer positief.
Klinkt als een hele vermoeiende man. Jeetje. Ik zou gewoon, als ik jou was, een verdeling op papier zetten aar je beide de waarde 50/50 van inventaris en tegoeden deelt. En dat is dat. Meenemen naar die mediator en voor het blok zetten.
Bibarenne schreef op 01-06-2023 om 04:47:
Tijd voor een update:
De mediator heeft mijn ex intussen keer op keer uitgelegd dat een kindrekening door hem niet afdwingbaar is. Dat dit een systeem is dat in de rechtbank niet wordt gehanteerd en dat dit alleen kan werken als beide partijen dat willen èn er goed overleg mogelijk is.
Zijn argument vóór de kindrekening is dat hij denkt dat ik er financieel zo slecht kom voor te staan dat hij er niet op vertrouwt dat ik onze zoon zal geven wat hij nodig heeft.
Hij leek te kunnen accepteren dat hij het op dit punt niet kan winnen, totdat hij deze week te horen heeft gekregen dat hij een woning heeft gekregen.
Particuliere huur, dus ongeveer net zo duur als de mijne (€1100). Er moet 3 maanden borg betaald worden en er is geen complete keuken. Lees: geen vaatwasser, oven, koelkast en gasfornuis.
Daarbij is het niet zo groot, dus hij kan (vindt hij) te weinig meubilair meenemen. Enkel de bank, tv, tv meubel, ons bed, logeerbed, 2 kledingkasten en de wasdroger. Ook moet er geschilderd worden en zijn er overnames aan vloer en gordijnen.
Hij moet vrij nemen (eigen baas) om te klussen.
Nu eist hij daarin 'compensatie' van mij. Ofwel, wil hij dat ik alle spaargeld aan hem geef zodat hij geen extra onkosten heeft, 'want ik blijf achter in een kant en klaar huis en heb die onkosten niet'.
Hij vergeet daarbij even voor het gemak dat hij mijn auto (waarde nog een kleine €5000) al heeft toebedeeld gekregen.
Ook lijkt de redenering dat ik er zo slecht kom voor de staan dan opeens niet meer van belang.
Ik word hier zo moe van. Dit gaat weer allemaal via email en ook de mediator geeft aan dat dit nou eenmaal een vervelend gevolg is van scheiden. Beide huidhoudens moeten weer worden opgestart en dat kost hoe dan ook geld.
Het meubilair dat hij meeneemt zal ik ook niet direct kunnen vervangen, dat zal ook in etappes gaan omdat ik er niet meteen mijn hele reserve doorheen wil jagen.
Nu eist hij wederom die kindrekening, alle spaargeld en dreigt als hij dat niet krijgt om de schuld die wel wèl gezamelijk hebben, niet af te lossen. Daardoor zou mijn naam op het contract blijven staan en zou ik aansprakelijk blijven voor zijn deel van die schuld. Mijn helft kan ik onderhands lenen van mijn ouders.
Ofwel, we zitten weer muurvast.
Volgende week weer een nieuwe afspraak bij de mediator, maar ik vraag me (weer) af of we daar iets gaan bereiken.
Op de woning heeft hij wel al ja gezegd, dus vertrekken gaat hij sowieso. Dat is dan wel weer positief.
klinkt als een man die niet mee wil werken. Dan zou ik niet alleen bij de mediator blijven maar ook een advocaat inschakelen.
Ik word er inderdaad doodmoe van. Er valt gewoon niet met hem te praten. De redenen die hij geeft om zaken te willen of niet te willen veranderen ook steeds, dus argumenteren is heel lastig.
Hij heeft wel aangegeven volgende week in ieder geval te willen tekenen, want hij is klaar met mij. Komt goed uit, want ik ben ook helemaal klaar met hem!
Maar dan moet er nog serieus water bij de wijn worden gedaan.
Ik heb al allerlei voorstellen gedaan om tot een compromis te komen, maar hij wil gewoon alles. Er zit geen enkele rek in.
Voor de scheiding is enkel het ouderschapsplan verplicht en die is in grote lijnen klaar om te worden ingediend. In dat opzicht kan het na de volgende afspraak naar de rechtbank.
Maar dat convenant... ik weet het niet.
Ik heb al wel aangegeven dat als hij niet bereid is tot mediation, want daat zijn we mee bezig, we maar ieder een eigen advocaat moeten nemen.
"Ik word er inderdaad doodmoe van. Er valt gewoon niet met hem te praten. De redenen die hij geeft om zaken te willen of niet te willen veranderen ook steeds, dus argumenteren is heel lastig."
Dan zou ik daar maar mee stoppen. Misschien moet je maar benoemen dat je over elk aspect éen keer wilt discussiëren, dus dat hij al zijn argumenten ook in éen keer op tafel moet leggen in plaats van telkens met iets nieuws te komen. Of anders inderdaad de stekker eruit trekken omdat je bij hem geen werkelijke bereidheid ziet om er samen uit te komen. Laat dan de rechter maar knopen doorhakken.
Mediation kan verderop in het traject eventueel opnieuw, als de situatie dan anders ligt. Je kan (ik zeg dat hier vaker) best in mediaton terwijl je ook een eigen advocaat hebt. Die laatste doet dan gewoon een tijdje niks in afwachting van de resultaten van mediation.
Tussen alle stofwolken door, die zeker van zijn kant ook worden opgeworpen, zie ik eigenlijk nog maar één punt waarover nu nog verschil van mening bestaat: de verdeling van de goederen. Dat zijn de spullen in huis, zeker. Maar ik vraag me af, als je nog spaartegoed hebt, zou dat dan ook niet verdeeld moeten worden, net als de schulden?
Ervan uitgaande dat het alleen nog maar over de goederen gaan: het gaat uitsluitend om de verdeling van de goederen zelf. Dus niet van de extra kosten voor herinrichting etc. Misschien hoeft de woning niet opnieuw geverfd te worden bijvoorbeeld. Dat is iemands eigen keuze, na de scheiding.
Wat wel kan is een overzicht: wat neemt hij mee (duidelijk) en is er nog iets (van de goederen dus) wat verrekend moet worden. Bijvoorbeeld de keuken. In principe zou hij kunnen zeggen: ik moet alles van de keuken achterlaten en zou je overeen kunnen komen om de helft van de (huidige) waarde van de koelkast, vaatwasser, oven en gasformuis aan hem over te maken. Probleem is wel: hoe bepaal je de huidige waarde? Geen idee. Ligt eraan hoe oud de spullen zijn. Je kunt het hem laten bepalen, je kunt ook zelf een schatting maken. Een hele grove schatting van mijn kant uit zou zijn: maximaal 2000,00 euro. zoiets zou ik dan aanbieden en overmaken als hij daarmee akkoord gaat.
Het bespaart je de kosten van een advocaat.
En ja, scheiden betekent twee nieuwe levens opbouwen. Het is gunstiger als je in een bestaande woning kunt blijven zitten, dat levert veel voordelen op. Het blijft toch een kwestie van de pijn verdelen.
De andere punten die hij opnieuw aanhaalt zijn eigenlijk al afgekaart, dus daar zou ik niet opnieuw over beginnen. Nu concentreren op het (hopelijk) laatste punt.
Tsjor
Ik zou per direct met een eigen advocaat verder gaan. Dan kunnen de onderhandelingen via de advocaat lopen. Lijkt me een stuk rustiger.
Tsjor, hij krijgt de auto al ter waarde van 5.000 euro.
Als er niet met hem te praten valt, zou ik inzetten op ieder een eigen advocaat.
Sowieso als hij steeds iets anders wil of steeds andere argumenten aandraagt, daar kun je niks mee. Laat dan de rechter het maar verdelen.
Eens met de andere reageerders. Laat een rechter beslissen.
Mijn ex heeft ook uit alle macht geprobeerd om mij financieel kapot te maken. Het was iedere keer wat anders. Het blijft een zaak dat er alleen maar verliezers zijn.
Mijn ex wilde ook heel veel meenemen. Ik had als voordeel dat we nog een woning in Duitsland hadden met ook alles. Dus ik gaf bij de meeste dingen aan: prima, dan krijg ik dat wat in Duitsland staat. Dat voordeel heb jij niet, maar je kunt wel kijken op facebook/marktplaats/kringloop winkels. Wellicht kun je daar de dingen die hij mee wil nemen vandaan halen, of hem daarop wijzen (onder het mom: het scheelt geld voor het huren van een busje als je bij mij laat staan).
Sas-OO schreef op 02-06-2023 om 11:01:
Ik zou per direct met een eigen advocaat verder gaan. Dan kunnen de onderhandelingen via de advocaat lopen. Lijkt me een stuk rustiger.
Tsjor, hij krijgt de auto al ter waarde van 5.000 euro.
Overzie jij dan alles wat er over-en-weer is gegaan? Sorry, maar ik weet dat niet. Te simpel om op basis van één zo'n opmerking een situatie te beoordelen.
Ik zie dat er nog één conflict is. De andere punten zijn blijkbaar opgelost. Zij mag bijvoorbeeld in de woning blijven. Hij krijgt geen inzage in de besteding van kinderalimentatie. Er is blijkbaar een bedrag voor alimentatie afgesproken. Er is blijkbaar een oplossing voor het afbetalen van de schulden. Dat hij nu nog een keer gaat pruttelen, daar hoef je verder toch geen aandacht aan te besteden? Tot nu toe lijkt alles gegaan zoals Bibarenne eigenlijk wel wil, of reëel gezien zou kunnen verlangen.
Nu is er één probleem dat nog niet opgelost is. Ik kan me voorstellen
dat daar nog een oplossing voor te vinden is die minder kost dan een
advocaat.
Zelf tweedehands spullen gaan kopen en die meegeven aan een ex, sorry, hoe laag wil je zinken. Dat zou je overigens ook bij de rechter niet voor elkaar krijgen. die tweedehands spullen kun je dan toch zelf in je eigen woning zetten?
Tsjor
Ik heb niet gezegd meegeven aan ex. Je kunt ex erop wijzen dat hij daar ook spullen vandaan zo kunnen halen. Op die manier scheelt het verhuizen van de spullen van haar huis naar een zijn huis
De verdeling van de spullen zijn niet zozeer het probleem. Ik heb al toegezegd dat hij alles mag meenemen dat hij kan gebruiken. Daar ga ik niet moeilijk over doen. Ik kijk inderdaad wel weer op marktplaats en de kringloop. Ik vind dat geen probleem.
Hey scheve is dat hij de schulden die hij heeft gemaakt, eerlijk wil delen, dus 50/50. Dat is ok, we zijn nu eenmaal in gemeenschap van goederen getrouwd, dus daar heb ik me al bij neergelegd.
Waar het bij mij in het verkeerde keelgat schiet is het spaargeld. Hij eist het hele bedrag op en wil daar bovenop nog worden gecompenseerd.
Dat zou betekenen dat ik nóg meer schulden zou moeten maken en dat weiger ik. Ik wil hem best een iets groter deel geven, maar niet alles. En daarmee gaat hij niet akkoord.
Natuurlijk moet hij het eea kopen aan meubilair, maar wat hij van hier meeneemt moet ik ook vervangen, dus dat weegt tegen elkaar op.
Bovendien wil hij alles nieuw kopen en dat moet hij zelf weten, maar tweedehands kan ook prima en dan hoeft het helemaal niet zoveel te kosten
Eerder schreef je dat de schulden grotendeels buiten de gemeenschap vallen en nu moeten ze toch 50/50 gedeeld worden? En waarom wil jij al het spaargeld en nog meer? Is het niet zo dat je teveel weggeeft om van het gezeur af te zijn? Grijpen de mediators in bij zulke eisen?
Pief schreef op 02-06-2023 om 17:09:
Eerder schreef je dat de schulden grotendeels buiten de gemeenschap vallen en nu moeten ze toch 50/50 gedeeld worden? En waarom wil jij al het spaargeld en nog meer? Is het niet zo dat je teveel weggeeft om van het gezeur af te zijn? Grijpen de mediators in bij zulke eisen?
Nee, mediators zijn er niet voor om iemands belangen te behartigen, maar om ervoor te zorgen dat partijen er samen uit komen. Als zij de helft van de schulden wil pakken EN hem ook nog een deel van het spaargeld mee wil geven, dan vindt een mediator dat (oha) prima.
Ik zou er als ik TO was zeker niet mee akkoord gaan. Die schulden heeft hij willens en wetens gemaakt, zonder TO daarin mee te nemen. Dus ja, officieel vallen ze in de boedel, maar ik zou echt no way daaraan mee willen betalen. Of deels wegstrepen tegen het spaargeld. Maar hij heeft de puinhoop (op alle vlakken) gemaakt, hij mag ze zelf ook opruimen. Het is een grote jongen hoor.
Het gaat niet om schuld vereffenen, hij heeft het gedaan dus hij moet maar.... Er zijn heel wat relaties waarbij de man het meeste geld inbrengt, toch krijgt hij niet het grootste deel van het huis (als voorbeeld).
Er zijn wetten en regels en die gelden. In gemeenschap van goederen getrouwd zijn betekent dat ieder recht heeft op de helft. Dat geldt voor de bezittingen, voor de schulden en voor de spaartegoeden. Hap, slik, zo is het. Je moet daarin zitten als een boekhouder. Aan de ene kant staat de auto op de balans, aan de andere kant de woning (met als voordeel: niet hoeven verhuizen, geen nieuwe verf, vloer en gordijnen, geen verhuisberichten, geen nieuwe lampen, draadjes en kennis maken met de buren, geen nieuwe inrichting kinderkamers), dan zijn er nog de relatie veel kleinere goederen die verdeeld moeten worden. Het is goed als degene die weg gaat als eerste mag kiezen (zelf weekend weg gaan, hij huurt een busje en neemt mee wat hij wil, kamers van kinderen uitgezonderd). Dan praat je nog over de vraag of er iets vergoed moet worden, bijvoorbeeld spullen van de keuken.
Niemand gaat elkaar rekeningen doorschuiven voor vervanging na de scheiding. Na de scheiding ben je gescheiden en moet je zelf zorgen voor je eigen leven, je eigen stoel etc.
Schulden 50/50, tenzij er een aparte regeling getroffen is voor een eigen bedrijf (ben je zelf bij geweest als dat niet is gebeurd), maar ook de helft van de spaartegoeden.
Het is meer een kwestie van hap, slik, weg. Aan het slot van een scheidingsproces zit ieder met de brokken, dat is zo.
De mediators hoeven niet in te grijpen, zij zijn er niet om jou te beschermen. Je kunt zelf als een boekhouder je berekeningen maken. Mijn advies, nogmaals: doe het als een boekhouder; ga niet verdwalen in emotionele argumenten; en als het kan wees een beetje clement. Alles transparant en eerlijk berekenen en op papier zetten en daarna met een klein bedrag hem tegemoet komen, bijvoorbeeld voor die keuken, kan een leven lang scheidingsellende schelen. Je kunt ook je leven verzieken met: ja maar hij heeft die schulden willens en wetens gemaakt.... Kijk naar de wet, kijk wat je wel en niet geregeld hebt, en accepteer de gevolgen daarvan.
Tsjor