Als samengesteld gezin op vakantie?

Jezelf bezig houden

Ja dankjewel Anneke. Frustrerend soms. Terwijl jij je 24/7 uit de naad zit te werken, dat kalme gezicht alleen kost soms heel veel inspanning, kan een ander maar moeilijk begrijpen dat je het echt niet fout doet maar juist heel goed.
Gelukkig ben ik niet snel geneigd om aan mijzelf te twijfelen.

Mijn zoon kon zich op die leeftijd wel alleen vermaken maar wel met specifieke hobbies. Op de camping vond hij het geweldig als ik een skelter voor hem huurde. En anders had hij zijn gameboy in een eigen tentje.
Dochter nam ik zelfs op 11/12 jarige leeftijd een aantal van haar poppenhuizen mee naar de camping. Alleen met haar poppenhuizen kon ze zich uren vermaken. Als ik dan maar een beetje in de buurt was.
De rest deden we altijd samen. Omdat we altijd naar dezelfde camping gingen konden we er wel wat inslijten. Altijd samen de tent opzetten, onenigheid hoort er dan bij. Op een gegeven moment kon ook dochter 's morgens even alleen brood halen bij de receptie en een krant voor mij.
Nadat we dat al een aantal jaren samen hadden gedaan of zoon deed het samen met dochter als ze niet te angstig was.
Een echte relaxvakantie is het dan niet echt. Dat werd wel beter toen ze ouder werden.

AnneJ en Anneke

Het voelt wel eenzaam soms, dat niemand snapt waar je mee bezig bent en waarom je zo opvoedt als je doet. Ze denken dan dat je slap bent, dat je pubers je de baas zijn. Dat terwijl ze - ondanks gesputter - juist enorm meewerkend zijn als je het op de juiste manier doet. Maar dan maak je ze weer niet zelfstandig genoeg. Het is nooit goed, dus ik praat niet meer over ze bij mijn vrienden. Alleen over werk of koetjes en kalfjes. Dat geeft rust, maar ook eenzaamheid. Want ik ben dag en nacht met die kinderen bezig, de rest is bijzaak. Ik laat mezelf dus niet echt zien en dat geeft verwijdering. Gelukkig heb ik mijn man. Zelf ook autistisch, dus die snap het wel.

Maar

Afgezien van wel of geen autisme. Ik vind het altijd zo frappant dat mensen altijd van hun eigen opvoedmethode uitgaan en die in dit soort situaties altijd willen toepassen. Jij bent streng en vind dat kinderen mee moeten helpen dus moeten de kinderen van vriend dat ook. Waarom moet vriend zijn opvoedmethodes aan jou aanpassen en waarom niet andersom? Vergeet ook niet dat je van je eigen kinderen altijd meer kan hebben dan kinderen van een ander. In dit soort situaties lijkt het mij het beste dat een ieder zich vooral met zijn eigen kinderen bezg gaat houden en anders gewoon aparte huisjes. Of je zorgt vooraf voor duidelijke afspraken maar dan zal jij ook water bij de wijn moeten doen en niet alleen maar vingertje wijzen.

Succes!

Kandelaar4

Mijn ASS-zoon zou samen-apart op vakantie heel fijn vinden! Hij vindt ons nieuw samengestelde gezin gezellig, maar heeft ook veel behoefte aan rust en voorspelbaarheid. Die vindt hij meer in mijn gezelschap dan met iedereen samen. Door samen te gaan maar elk een apart huisje te nemen, kun je dat vrij eenvoudig regelen.
Lees eens wat over ASS. Of je stiefzoon dat nu heeft of niet, de tips zijn handig voor alle kinderen. Het gaat over voorspelbaarheid, rust en regelmaat. Krijgt een ASS-kind dat niet, dan raakt het overprikkeld en gaat heftig reageren. Mijn zoon kan dan woest worden. Je zou denken dat hij dan boos is, maar eigenlijk is hij angstig, paniekerig. Eigenlijk is hij heel rustig en zachtaardig. Ik herken het nu, geef hem wat hij nodig heeft, en het is een ander kind!

Een grote valkuil bij ASS-kinderen is: "dat moet je op deze leeftijd ondertussen wel kunnen". Deze kinderen leren sommige dingen veel sneller en andere dingen veel langzamer. Daar kun je vanalles van vinden, maar dat maakt het niet anders.

Denker...

.. ik denk niet dat ik teveel vraag als ik vind dat de kinderen van vriend ook iets doen in de vakantie. Nu hangen ze achterover en leveren alleen maar commentaar tijdens het mopperen. Terwijl mijn 2 kleutertjes -ook niet heel veel doen omdat ze immers nog maar klein zijn- maar wel hun bordje naar achteren brengen. Ik vraag niet veel maar wel íets. Ik wijs niet alleen maar met mijn vingertje, heb ook mijn best gedaan om het voor zijn jongste het naar zijn zin te maken dus geloof me, ik heb zeker water bij de wijn gedaan. Het gaat ook niet meer een vakantie worden als de afgelopen vakantie. Alhoewel vriend dat dus wel graag wil en dan het liefst 3 weken. Ik ga even met hem om de tafel om de volgnede vakantie anders in te richten.

Anneke, ik heb ook het idee dat de jongste van vriend meer op zijn privacy is gesteld, zich vaker zou willen terug trekken. Ook hier thuis, zit jongste op zijn kamer bijvoorbeeld youtube filmpjes te kijken en dan roept vriend weer dat jongste 'gezellig' bij ons moet komen zitten. Oudste vindt het oprecht gezellig om bij ons te zitten en tv te kijken. Ik zeg dan ook weleens dat jongste het misschien even nodig heeft om zijn eigen ruimte te hebben. Vriend vind dat maar stom want we zitten hier toch 'gezellig' met zn allen bij elkaar. Ik zet 'gezellig' tussen aanhalingstekens omdat vriend dat gezellig vindt maar jongste misschien helemaal niet!

Ik denk ook dat samen-apart op vakantie echt wel een goed idee is. Ook zeker voor zijn jongste en ook niet in de laatste plaats voor mij persoonlijk. Behalve dan dat mijn kleuters dan continue naar ze toe willen omdat zij helemaal idolaat van die twee zijn

Kandelaar4: duidelijkheid

Ten eerste: ik denk dat het voor zo'n jongste als jij beschrijft veel helpt als alles duidelijk is. Wie, wat, wanneer, waar en hoe. Dan kan het voor hem ook veel schelen als jullie inderdaad een gescheiden accommodatie hebben. Dan kun je, ook voor jouw kleintjes, duidelijke regels opstellen. Bijvoorbeeld in de middag samen of juist niet samen iets doen. DAt houdt in dat je dan niet 's ochtends voor 11 (ik noem maar wat) naar ze toe kunt. Dat is dan voor jouw kinderen duidelijk, maar ook voor de kinderen van je vriend.
Het kan best dat het al kabbelend wellicht versoepelt, maar daar ben je dan zelf bij.

Verder: ik heb jouw berichtjes gelezen en het valt mij op dat wat jij over de jongste van je vriend schrijft, toch wel heel duidelijk is. Het kind geeft heel duidelijk aan wat hij wil, meer aandacht van zijn vader. Ik denk dat je vriend daarnaar moet luisteren. Hoe dat nou komt, of het karakter is, of een trauma van de scheiding, of gewone jaloezie omdat hij ook verdomde goed ziet dat jouw vriend op dat moment een vaderrol voor jouw kinderen vervult, dat maakt even niet uit. Als je goed luistert merk je dat kinderen vaak zelf heel goed kunnen aangeven wat ze nodig hebben.
Houd daar anders even eens een gesprekje over: in plaats van te bulderen, zoals jouw vriend heeft gedaan (wat ik extra sneu vindt voor het jochie want nou geeft hij duidelijk aan wat hij wil, dan krijgt hij juist extra ruzie). Vraag hem eens hoe hij dat voor zich ziet. Doe eens aan 'collaborative problem solving'. Misschien heeft hij het wel eens nodig om extra met zijn eigen vader op vakantie te gaan, zonder jullie. Is hij voor zijn gevoel erg tekort gekomen. Maakt niet uit of jij of je vriend dan vindt dat dat niet zo is, voor het kind is het zo. Hij ervaart het zo. Als opvoeder moeten jullie hem helpen hierbij, en niet alleen maar roepen dat hij nu niet zo moet zeuren.

Ik zeg hiermee dus niet dat zijn gedrag prima goed te praten is. Juist niet. Maar ik zeg wel dat hij zelf al wel (een deel) van de oplossing aandraagt.

En nogmaals, misschien is het voor dit kind wel goed om inderdaad volgend jaar juist NIET samen op vakantie te gaan. Jouw vriend wil blijkbaar alles samen, gezellig. Maar uit wat jij over zijn jongste sschrijft, (tijd op zijn kamer nodig, om bij te komen, trekt zich graag terug), blijkt dat zijn jongste niet noodzakelijkerwijs in dat plaatje past. Misschien snapt zijn vader hem niet goed, en voelt zijn kind dat haarfijn aan... En zou er wat meer geïnvesteerd kunnen/moeten worden in de vader/zoon-relatie. En dan helpt een gescheiden ouderpaar daar ook niet bij...

In ieder geval: geen kind doet dit expres.

Voor de duidelijkheid: ik ben zelf ook (stief)moeder met (gelukkig...) inmiddels wat oudere kinderen. Maar ik ben er inmiddels echt achter dat kinderen vaak zelf heel goed kunnen aangeven wat ze nodig hebben. Als wij dan maar eens wilden luisteren...

Samen apart

Ik denk dat je het wel snapt Kandelaar.
Het is even een switch maken en dan is het echt wel logisch. Overigens veel van dit soort dingen staat in 'Geef me de vijf'.
"Als ik tegen de jongste van mijn vriend zeg dat hij zijn slippers even op moet ruimen"
Deze opdracht is mogelijk niet concreet genoeg. Wat nog mist is de plek waar de slippers heen zouden moeten, op de camping toch weer anders dan thuis, en de reden waarom dat beter is.
Zet je slippers maar links van de ingang van de tent, net als je binnen bent, dan kunnen ze niet nat worden en je kunt ze snel weer aantrekken als je naar buiten gaat.
Je kunt ook elke dag even uitleggen dat de borden en ander 'tafelgoed' naar het teiltje voor de afwas gebracht worden zodat ze afgewassen kunnen worden.
En dan als het eten klaar is: breng je bord, vork en andere afwas maar naar de teil die in het gras staat.
Elke dag even noemen kan zorgen dat het een gewoonte wordt al kun je niet per direct perfectie verwachten.
Neem ook even de tijd om te horen of het wel doordringt.
Je wil niet weten hoe ingewikkeld het kan zijn als iemand zelf moet bedenken waar de afwas dan naar toe moet en waarom en waar die teil dan staat. Dat werkt remmend op hun oplosvaardigheden dat ze overal vaak zo over na moeten denken en het niet spontaan tot ze komt.
Concreet opdracht geven, zelf een voorbeeld neerzetten, observeren of ze je tekst snappen en herhaling om routines in te bouwen. Zoiets.

Goede tips

Wat een goede tips geven jullie dames. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat mijn opdrachten niet helemaal duidelijk zijn. Ik ga er denk ik vanuit dat iedereen wel weet wat er verwacht wordt maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Overigens heb ik hier gister even over gesproken met vriend maar volgens hem is het pure dwarsigheid en uit proberen tot hoe ver hij kan gaan. Maar dat lijkt mij niet zo waarschijnlijk.
Wel moeilijk als vriend vindt dat er niks aan de hand is, dat het allemaal normaal is en dat ik nu er helemaal induik en manieren bedenk om het soepeler te laten verlopen
Het samen-apart op vakantie vindt vriend geen goed plan, kost teveel geld. Maar toch blijf ik wel aangeven dat het toch echt wel een beter idee is.

niets aan de hand

hoe kan hij vinden dat er niets aan de hand is als jij dat wel vindt?
klinkt niet als een prettig uitgangspunt om een fijne zomervakantie te hebben met elkaar.
dus dat moet denk ik eerst op de schop: als hij iets niet vindt en jij wel, dan is het belangrijk genoeg om een oplossing voor te zoeken (en andersom geldt dat natuurlijk ook).

dan het punt dat hij niet wil splitsen vanwege geld.

ook hiermee laat hij zien het gezamenlijke probleem (!) niet serieus te nemen.

ik zou kijken of je met hem terug naar de basis kan, zonder meteen in oplossingen te schieten. analyseer eens wat er gebeurt en wat jullie daar ieder van vinden (vervelend, niet zo erg, juist leuk, ernstig hinderend etc). Alles wat de ander irritant vindt mag op de lijst. Misschien kun je ook al iets van 'grondoorzaken' benoemen, dan kun je soms diverse symptomen verklaren door 1 grondoorzaak.

maar pas als je vanalles met elkaar hebt besproken mag je aan oplossingen gaan werken. Anders kies je misschien iets als 'oplossing' terwijl het probleem ergens anders zit.

gr Angela

Wat is het met die vaders?

De vader van mijn ASS-zoon vindt ook dat er niets met onze zoon aan de hand is. De diagnose is zonder zijn medewerking gesteld, hij vond het grote onzin. Ik heb alles geregeld en ben naar alle onderzoeken en later therapieën gegaan.
Het resultaat is wel dat ik me in ASS verdiept heb en een warme band met onze zoon heb, terwijl vader roept en tiert omdat die jongen "gewoon moet luisteren" en "gewoon eens wat harder moet worden" en de mooiste: "eens normaal moet doen", terwijl zoon steeds vaker aangeeft dat hij niet meer naar zijn vader wil. Gek he?
Ik snap best dat het moeilijk is om toe te geven dat je kind "anders" reageert. Dat er dan misschien wel iets echt aan de hand kan zijn, is een onaangename, zelfs enge gedachte. Snap ik allemaal. Maar je kind maar laten aanmodderen en zien dat het ongelukkig is en de rest van het gezin eronder laten lijden, dat is toch geen optie?

Niet steggelen

Ik zou toch niet met vader gaan steggelen of een kind al dan niet 'autisme' heeft. Het gaat er vooral om dat je zelf woorden zoekt waar kind tegenaan loopt en zelf eens probeert het anders aan te pakken en daarmee ook voor vader een voorbeeld neer kunt zetten. Als hij het wil zien.
Hier ook een vader die een aha-erlebnis had toen zoon een diagnose kreeg en zoon daar zelfs wat praktische adviezen bij heeft gegeven. Vader weet het wel.
Maar desgevraagd rondstrooit dat zoon 'geen ADHD' heeft. Heeft ie ook niet, zoon heeft autisme, maar naar de buitenwereld moet het wel ontkend worden.

Erfelijk

Ik hoop dat je ook weet dat autisme erfelijk is en hoewel de mate waarin iemand daardoor anders functioneert kan verschillen heb je kans dat dit ook bij vader aanwezig is en dat hij, door slechte ervaringen, geneigd is om dat af te weren.
Ook mensen met autisme kunnen de flauwe algemeen gangbare opvoedopmerkingen maken als dwars, lui, moet maar eens luisteren.
Gewoon om erbij te horen en te doen alsof het allemaal gewoon 'normaal'is.
Ik las onlangs op twitter dat 'disciplineren' niet straffen betekent maar het komt van het woord 'discipel' dat leerling betekent. Disciplineren wil dus zeggen dat je iemand iets bijbrengt en niet dat je straffend op nog niet zo adekwaat gedrag reageert.
Voor geen enkel kind nuttig denk ik dan. De adviezen voor kinderen met autisme zijn dan ook handig voor alle kinderen.

nou ja...

Ik vind de stelling dat als een kind aandacht vraagt, hij/zij dat blijkbaar nodig heeft en je het dus maar moet geven, ook nogal apart hoor.
Ik vind het prima om te kijken naar wat er aan de hand is als er moeilijk gedrag is, maar een onverzadigbare behoefte proberen te bevredigen is misschien wel helemaal niet zoń goed idee.
Een kind mag ook leren dat er grenzen zijn. Je kunt ook een kind echt wel verwennen met een te veel aan aandacht. Wennen en verwennen. Ze zullen ook moeten leren zichzelf te vermaken en te leren dat anderen niet altijd voor ze klaar staan.

Prima

dat je zoekt naar waar het gedrag van het jongetje vandaan komt en tips zoekt om er mee om te gaan. Maar als ik het goed begrijp zijn jullie voor het eerst samen op vakantie geweest. In mijn ogen kan het gedrag van jongste zoon daar ook best mee te maken hebben. En vind ik het helemaal niet gek als vader dan noemt dat zoon met zijn gedrag aandacht vraagt.
Gedrag van zoontje kan op dat moment best autistische kenmerken hebben (zou ik niet weten omdat ik daar geen verstand van heb) maar dat betekend natuurlijk niet dat zoontje autistisch is. Vader kan heel goed gelijk hebben dat er niets met zoontje aan de hand is maar dat hij in deze situatie ander gedrag vertoont.

Ben het met Annej eens dat het slim is om niet met vader in discussie te gaan over wat er mis met zoon is maar zelf op een andere manier met het jongetje om te gaan.

Kan me overigens best voorstellen dat je moeite met het gedrag van het jongetje hebt en vind ik dit verband samen op vakantie maar wel met een eigen plek ook een heel goede oplossing.

Eens met tante Sidonia

Ik ben niet van mening dat als een kind vraagt jij meteen in de houding moet springen om het kind tot dienst te zijn. Ik haalde het voorbeeld naar voren dat vriend een uur met jongste had gespeeld en toen vriend 2 minuten met oudste speelde, ging jongste huilen, schreeuwen en was buiten proportie boos. Het was de hele vakantie al de jongste die de dienst uitmaakte aandacht-technisch. Ik vind niet dat omdat hij vraagt (en dan vind ik dat hij op een hele bijzondere manier 'vraagt') vader direct in de houding moet springen. Ook vind ik dat men het snel op 'de scheiding' afschuift. Ik heb begrepen van vriend dat zijn ex de kinderen in alles hun zin gaf. Waarschijnlijk om er vanaf te zijn maar k denk dan dat het onze taak juist is om hem te leren dat hij niet kan gaan schreeuwen en boos doen om op die manier zijn zin te krijgen.

Wel denk ik dat er iets met jongste is en zal ik iets moeten vinden om het hem (en dus ook mezelf) het makkelijker te maken waardoor hij niet meer zo reageert zoals hij doet. En dat betekent voor mij niet: Hem meer aandacht geven want dat krijgt hij echt genoeg, geloof me. Oudste raakt echt ondergesneeuwd, die krijgt echt een stuk minder aandacht van vriend.

Jammer Kandelaar

Je geeft een kind de aandacht die het nodig heeft en voorkomt paniek.
Dat heeft niets te maken met altijd zijn zin geven.
Hoe leer je een kind dat het niet gaat schreeuwen en boos wordt om zijn zin te krijgen? Ik denk bij dit kind dat je de paniek dan alleen maar aanwakkert.
Je moet kiezen. Of de ouderwetse manier waarin kinderen gediskwalificeert worden als manipulatieve wezentjes of kijken wat ze nodig hebben en daar mee omgaan.

AnneJ

Uiteraard wil ik kijken wat jongste nodig heeft. Volgens mij heb ik dat ik ongeveer al mijn vorige postings gezet, misschien niet overal even duidelijk zodat je daar overheen gelezen hebt? Ik schreef dat ik degene ben die probeert te begrijpen wat er gebeurt en hoe ik daar mee om kan gaan.

Maar ik ben niet van plan om jongste alsmaar zijn zin te geven omdat hij dat nodig heeft? Ik denk niet dat dat de goede manier is. Volgens vriend is hij alleen maar dwars en is ons alleen maar aan het uitproberen. Ik weet dat neit en i ben dat aan het onderzoeken. Maar nogmaals: dat betekent niet dat hij alsmaar zijn zin moet krijgen.

Zijn zin krijgen

Dat is gewoon een negatieve insteek die niet klopt.
(maar ik snap dat je denkfout maakt, zit in onze opvoeding ingebakken)
Een kind krijst maar zelden omdat hij 'zijn zin niet krijgt'.
Een kind krijst omdat hij niet goed snapt wat er gebeurt, zich onveilig voelt, slecht kan omgaan met frustratie, nood heeft aan concretere communicatie, of..of...
Het is communicatie, kind vertelt wat over hemzelf, waar je weer info uit kunt halen om elkaar beter te begrijpen.

Kandelaar

Zou het niet verstandiger zijn en ruimte geven als je stopt te vinden dat je jongste eens op moet gaan voeden en daar een belangrijke taak in hebt? Dat je stopt je vriend te coachen in hoe jij vindt dat hij op moet voeden? Het is al eerder gezegd: jouw opvoedstijl is niet de norm. Het is maar een visie die je (hopelijk) zelf in het opvoeden van je eigen kinderen bijstelt als dat nodig is. Het lijkt erop dat je denkt dat alles beter wordt als je vriend maar begrijpt dat jij de opvoedkoningin bent en daarnaar handelt. Maar zo'n houding wekt uiteindelijk alleen maar ergernis op, bij vader en kind. Ik zou als ik jou was mijn energie niet langer verspillen aan een kansloze missie, maar vanuit mezelf kijken waar mijn grenzen liggen en daarnaar handelen. Zonder de grenzen van een ander te willen bepalen.

Opvoed koningin

Ik de opvoedkoningin?! Waar staat dat ik dat vind? Waar staat dat ik mijn vriend coach in het opvoeden? het staat nergens en zijn allemaal aannames. Mijn vriend en ik hebben daar een gesprek over gehad en ik heb aangegeven wat ik denk en hij heeft dat ook aangegeven. Ik denk dat we daar goed aan doen omdat we tenminste weten wat er in elkaars hoofden speelt. Op vakantie hebben we helemaal niet gesproken waardoor ieder zijn eigen ideeën had. En dàt werkte dus niet.

Ik vind het ook bijzonder dat Cora vind dat ik een 'denkfout' maak. Ben jij dan zo'n moeder die alles goed doet? Gevaarlijk om iemand fout te noemen.
Ik schrijf al 80x dat ik aan het onderzoeken ben hoe het werkt bij jongste. Dat ik het fijn zou vinden om te begrijpen wat hij nodig heeft en dan komen jullie met deze veroordelingen? Ik maak denkfouten, ik denk van mezelf dat ik de opvoedkoningin ben, mijn houding wekt ergernis op.
Ik denk niet dat jongste een kansloze missie is, helemaal niet. Ik denk dat hij meer leiding nodig heeft. Ik weet nog niet goed hoe ik dat moet doen, ik probeer daar uit te komen samen met vriend.
Ik snap niet wat daar verkeerd aan is.

Kandelaar

Sommige reacties van mensen die niet alles (goed) gelezen hebben, mag met een schouderophaal naast je neerleggen. Ik denk dat je best goed bezig bent. Misschien dat een of andere opvoedgoeroe het nog beter zou kunnen, vast wel. Jij doet wat jij kunt, je steekt er tijd en goedbedoelde aandacht in, overlegt met vader. Dat klinkt allemaal lovenswaardig.

Anneke

Inderdaad, men leest hier niet... ik zie nu dat Flanagan dit zinnetje schreef, meer in de trant van een idee/ mogelijkheid van haar kant:"De vader kan met wat adviezen van TS ook inzien boe hij beter had kunnen reageren."

En vervolgens maken andere dames ervan dat ik het beter weet en dat ik zit te coachen. Het staat er niet dames! Zo kan je toch niet normaal met elkaar praten op een forum.

Maargoed Anneke, je hebt gelijk hoor.... naast me neer leggen. Het is toch alles behalve constructief.
Dank je voor je berichtje!

Goed bedoelde aandacht

Is inderdaad wat ik probeer Anneke. En het lukt echt niet altijd, dat zeg ik eerlijk. Ik ben al best wel veranderd in die zin... dat ik het gedrag eerst echt HEEL moeilijk vond. ik ben natuurlijk niet met jongste opgegroeid, ik kom in eens in zijn leven terwijl hij al 10 jaar bestaat (en altijd al zo is geweest zoals hij nu is als ik vriend mag geloven). Mijn kids zijn bestwel braaf en rustig dus dàt is wat ik gewend ben. En dan is het echt een heel traject om anders te gaan denken. Ik ben er nog lang niet maar merk wel dat het beter gaat.

U vraagt, wij draaien

Ik wil mijn reactie best toelichten. Het is niet mijn bedoeling je aan te vallen, wel om de situatie eens van een andere kant te bekijken. Dan, over goed lezen gesproken. Ik zeg niet dat jongste een kansloze missie is. Ik zeg dat het een kansloze missie is om de jongste als stiefmoeder wel eventjes goed op te gaan voeden. Hoeveel gelijk je ook mag hebben, dat loopt per definitie verkeerd af.

"Aan de ene kant vond ik het gezellig maar aan de anderen kant...... en ik denk dat het ligt aan de manier van opvoeden. Van mijn vriend hoeven zijn kinderen niks te doen op de camping terwijl ik die kleutertjes van mij laat mee helpen de tafeldekken, afwas, spullen opruimen. Zijn kinderen wilden alleen maar zijn aandacht, papa moest ze de hele vakantie vermaken en zij hingen achterover en klaagden dat het zo lang duurde voordat papa beschikbaar was. Ze hebben zichzelf geen seconde vermaakt want deed papa. Ik heb mijn vriend dus ook echt niet gesporken als 2 volwassenen onder elkaar. Vriend werkt dat gedrag dus zelf in de hand en kennelijk zijn de kinderen het gewend om vermaakt te worden."

Ik lees hier niet uit dat je vindt dat je partner een gelijkwaardige keuze maakt in opvoedstijl dan jij. Ik lees hier dat jij vindt dat de norm is dat kinderen horen mee te helpen en zichzelf dienen te vermaken en dat je het afkeurt dat partner hier anders in staat

"Wat ook een enorm stempel op de vakantie drukte (en dat heb ik in mijn verhaaltje hierboven helemaal niet genoemd zie ik) is dat de jongste van mijn vriend om niks ging huilen en boos ging doen. Als iets hem niet zinde ging hij huilen en mokken zodat mijn vriend weer aandacht aan hem besteedde. Eigenlijk liep iedereen een beetje op zijn tenen om het hem naar zijn zin te maken. Dit heb ik overigens wel met vriend besproken en hij zag het helemaal niet zo. Heel gek dat ik iets zie gebeuren wat de vriend niet ziet. Bijvoorbeeld: mijn kind was best hard op zijn hoofd gevallen en daar besteedde minn vriend aandacht aan. het viel mee maar vriend was wel geschrokken. Vervolgens stoot zijn jongste heel zachtjes zijn elleboog, deed geen pijn helemaal niks dus niemand besteedde daar aandacht aan. Ging die jongste helemaal uit zijn dak tegen vriend dat hij wèl aandacht aan mijn jongste besteedde maar niet aan hem .....nou ja... dat ging ook ongeveer elke dag zo."

Jij zegt hier dat je iets ziet gebeuren dat je vriend niet ziet. Terwijl hij de situatie alleen anders beoordeeld.

"Vrend shreeuwt maar doet vervolgens niks. Grenzen en kaders zijn daardoor niet aanwezig of in ieder geval niet zichtbaar."

Wat een oordeel...

"Het is ook sneu idd, ik heb al vaker aangegeven bij vriend of het misschien een idee is om eens met een therapeut te praten. Juist om zijn gevoelens te kanaliseren of duidelijk te kunnen maken. Maar dat is een no go aria, zowel bij vriend als bij zijn ex."

En daarmee is de kous af. Door hier toch op door te gaan, vind ik dat je een grens overgaat. De keuze voor wel of geen therapie is nu eenmaal niet aan jou.

".. ik denk niet dat ik teveel vraag als ik vind dat de kinderen van vriend ook iets doen in de vakantie. Nu hangen ze achterover en leveren alleen maar commentaar tijdens het mopperen. Terwijl mijn 2 kleutertjes -ook niet heel veel doen omdat ze immers nog maar klein zijn- maar wel hun bordje naar achteren brengen. Ik vraag niet veel maar wel íets."

Jouw kleutertjes doen het dus goed, en de kinderen van partner doen het fout. Of zou je net zo makkelijk je partner tegemoet willen komen? Dat zou dan betekenen dat geen van de kinderen meer hoeft te helpen.

"Ik ben niet van mening dat als een kind vraagt jij meteen in de houding moet springen om het kind tot dienst te zijn. Ik haalde het voorbeeld naar voren dat vriend een uur met jongste had gespeeld en toen vriend 2 minuten met oudste speelde, ging jongste huilen, schreeuwen en was buiten proportie boos. Het was de hele vakantie al de jongste die de dienst uitmaakte aandacht-technisch. Ik vind niet dat omdat hij vraagt (en dan vind ik dat hij op een hele bijzondere manier 'vraagt') vader direct in de houding moet springen. Ook vind ik dat men het snel op 'de scheiding' afschuift. Ik heb begrepen van vriend dat zijn ex de kinderen in alles hun zin gaf. Waarschijnlijk om er vanaf te zijn maar k denk dan dat het onze taak juist is om hem te leren dat hij niet kan gaan schreeuwen en boos doen om op die manier zijn zin te krijgen."

Hier laat je weer weten dat jij heel goed weet hoe het wel moet.

Net voor

Donna is mij net voor. Ik sluit mij aan bij haar bijdrage. lees die nu eens goed door. Ok van die opvoedkoningin was niet zo aardig maar voor de rest worden er echt goede adviezen gegeven. Lees dat bericht van Cora nog eens goed door en zie daar denkwijze staan in plaats van denkfout. Want ik denk dat Cora daar de spijker op zijn op slaat. Je denkt dat je kijkt naar de behoefte van je stiefzoon maar dat is niet zo.

Verkeerde been

Kandelaar wordt door Sidonia, en haar vriend, op het verkeerde been gezet. Er zijn vast kinderen die zelf bedenkend een oplossing vinden of zich herpakken na een weigering door de ouder omdat die vind dat kind dat zelf moet kunnen. Een kind dat met gebrul aangeeft dat dat niet gaat is een duidelijk geval. Die geeft aan dat het (nog) niet lukt en dat jij daar dan bij helpt is niet 'verwennen' maar 'aanleren' hoe dat wel kan.
Blijkbaar is het een soort impuls om kinderen op zichzelf terug te werpen als je vind dat ze 'teveel' aandacht vragen.

Donna

Donna, je haalt allerlei voorbeelden aan uit het begin van het draadje. Kandelaar is inmiddels al 3 stappen verder in haar begip van de situatie.

Veel kinderen kun je door streng zijn in het gareel dwingen, bij sommigen is een andere aanpak nodig. Bij die kinderen moet je alles van tevoren bespreken, aankondigen, expliciet en duidelijk zijn. Zeker niet afblaffen en wegsturen. Alleen dan zullen (kunnen!) ze rustig blijven en je verzoeken volgen.

Kandelaar is bereid verder te kijken dan haar eigen opvoedideeën en overlegt met vader. Wat meer kun je verwachten?

Anneke

Dat zie ik helemaal niet terug. Het laatste aangehaalde voorbeeld dateert van vanmorgen En juist daaruit blijken weer heel veel oordelen en beter weten. Je vraagt wat je meer kan verwachten. Ik verwacht niet meer, maar juist minder. Gepaste afstand namelijk.

Kandelaar

Ik denk echt dat meer afstand jou meer lucht geeft. Ik bedoel het niet onaardig.