Ik heb mijn zoon nog nooit gezien..
Ik weet het even niet meer dus wil even mijn verhaal kwijt.
5 jaar geleden werd mijn ex zwanger. Het was niet gepland maar wel welkom. Toen zij 14 weken zwanger was hebben wij ruzie gekregen en heb ik haar in mijn boosheid geblokkeerd. Daar kreeg ik vrijwel gelijk spijt van en heb haar geprobeerd te bellen. Niets meer van haar vernomen.
Ben een rechtszaak gestart voor erkenning, gezag en omgang.
Ondertussen werd onze zoon geboren maar mocht hem tijdens het onderzoek van de RvdK nog steeds niet zien omdat moeder zich onveilig voelde.
4 jaar later de uitspraak;
Ik mocht hem erkennen, gezag werd afgewezen en er werd begeleid omgang geadviseerd.
Ondertussen had mijn ex een vetzoekschrift ingediend voor kinderalimentatie. Daar heb ik uit frustratie geen verweer voor ingediend. De KA werd veel hoger dan geëist.
Omdat ik er boos om was omdat ik mijn zoon nog niet gezien had heb ik ook niet gereageerd op het LBIO waardoor er beslag werd gelegd op mijn loon.
Vorige week zou onze 1e begeleide omgangsmoment zijn. Moeder heeft omgangshuis verteld dat zij het nog steeds niet veilig acht en dat ze mij niet vonsistent en betrouwbaar vind en dat zij een bodemprocedure zou starten om alsnog omgang af te wijzen of op te schorten.
Omgangshuis heeft daar niets mee gedaan omdat zij moeder niet kunnen dwingen om onze zoon erheen te brengen. Terwijl het wel in de beschikking staat.
Wat moet ik nu? Zelf een kort geding aanspannen of wachten op het verzoekschrift van mijn ex. Ik heb mijn kind nog nooit gezien, hij is nu 5 jaar en het zal nu nog langer gaan duren.
Wie weet hoe lang dit kan gaan duren? Ik voel me radeloos.
Mark83 schreef op 14-12-2025 om 21:16:
[..]
Nee dat ben ik niet. En ik heb mezelf diep in de nesten gewerkt met mijn reactie op het verslag waardoor er nu aangiftes liggen. Maar dit gedrag komt wel ergens vandaan. We hebben langer dan een jaar op de wachtlijst gestaan voor begeleid omgang. Mijn ex leek geen zorgen te hebben maar op de dag van de omgang ineens wel? Dit doet ze om alles te rekken. Ze heeft zolang de kans gehad om haar zorgen te uiten. Waarom wachten tot het laatste moment? Ik wacht al 5 jaar om mijn zoon te zien en daar zullen nu wel een paar jaar bovenop komen, precies zoals ze vanaf het begin van plan was.
Al die tijd ben ik rustig gebleven, heb ik rustig afgewacht tot het omgangsmoment. En nu ben ik inderdaad woest ja.
Leg dit dan uit in het stopgesprek met de politie.
Zwijgrecht is voor verdachten, maar je zit nu niet in een strafzaak. Ik denk dat je dat door elkaar haalt.
Ik ben het met je eens dat de manier waarop je ex de omgang nu frustreert niet goed is. Als ze bezwaren had had ze dat bij de rechtbank kenbaar moeten maken. Een jaar niets zeggen en dan op de dag zelf terugtrekken is meer dan frustrerend. Je hebt een jaar lang een vooruitzicht gehad waar je blij mee was.
Genoeg om uit te leggen aan de politie.
Daarna ben je tekeer gegaan tegen je ex. Dat zul je nu ook op je bordje krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat je te slap bent en het niet aandurft om dat ook aan te horen? Kom op, neem verantwoordelijkheid voor je daden.
Evaluna schreef op 14-12-2025 om 23:31:
[..]
Dat klopt. Eindelijk rust. De opdracht aan vader is om aan zichzelf te gaan werken en dit de kinderen te laten weten. De rechter wil inzet van hem zien zodat het later voor de kinderen makkelijker is om weer contact te leggen. 3 x raden, we horen helemaal niks. Prima. Dat geschreeuw zoals to doet kunnen we missen.
Wij waren al wat ouder toen alles voorviel, maar als kind krijg je uiteindelijk echt wel door of het oprechte interesse is van je vader of een gekrenkt egodingetje.
Als er een rechter aan te pas moet komen omdat je vader niet voor je wil betalen, dan geeft dat nou niet bepaald de indruk dat hij in je geïnteresseerd is. Wij mochten trouwens al vanaf 12 jaar aangeven bij wie we wilden wonen. Toen waren we natuurlijk 'opgestookt', maar die man had helemaal niet eens gewild dat we deels bij hem wilden wonen. Ik vrees dat dat voor een groot deel van die schreeuwers geldt.
tsjor schreef op 15-12-2025 om 07:46:
[..]
Leg dit dan uit in het stopgesprek met de politie.
Zwijgrecht is voor verdachten, maar je zit nu niet in een strafzaak. Ik denk dat je dat door elkaar haalt.
Ik ben het met je eens dat de manier waarop je ex de omgang nu frustreert niet goed is. Als ze bezwaren had had ze dat bij de rechtbank kenbaar moeten maken. Een jaar niets zeggen en dan op de dag zelf terugtrekken is meer dan frustrerend. Je hebt een jaar lang een vooruitzicht gehad waar je blij mee was.
Genoeg om uit te leggen aan de politie.
Daarna ben je tekeer gegaan tegen je ex. Dat zul je nu ook op je bordje krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat je te slap bent en het niet aandurft om dat ook aan te horen? Kom op, neem verantwoordelijkheid voor je daden.
De politie heeft de zaak overhandigd aan het OM. Als zij besluiten te vervolgen wordt het wel een strafzaak. Ik heb de politie gesproken en zij gaven aan dat ik niet hoef te komen. Het staat niet netjes maar het is niet verplicht . Ik zou in dat geval een stopbrief ontvangen van de politie.
Ik mag gebruik maken van mijn zwijgrecht om te zorgen dat het een eventuele strafzaak niet zou kunnen beschadigen nu. Alles wat ik tijdens het stopgesprek zeg kan tijdens de strafzaak tegen me gebruikt worden.
Ik kan geen 2 advocaten betalen nu er beslag is gelegd. Dus ik zie wel wat de uitkomst van alles is.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 11:11:
[..]
De politie heeft de zaak overhandigd aan het OM. Als zij besluiten te vervolgen wordt het wel een strafzaak. Ik heb de politie gesproken en zij gaven aan dat ik niet hoef te komen. Het staat niet netjes maar het is niet verplicht . Ik zou in dat geval een stopbrief ontvangen van de politie.
Ik mag gebruik maken van mijn zwijgrecht om te zorgen dat het een eventuele strafzaak niet zou kunnen beschadigen nu. Alles wat ik tijdens het stopgesprek zeg kan tijdens de strafzaak tegen me gebruikt worden.
Ik kan geen 2 advocaten betalen nu er beslag is gelegd. Dus ik zie wel wat de uitkomst van alles is.
waarom zou je 2 advocaten moeten hebben? Dat lijkt me heel onhandig. Want die moeten dan ook weer met elkaar overleggen.
Als zij nu al overgedragen hebben naar het OM heb je echt wel wat gedaan dat daar aanleiding toe geeft, dat doen ze niet zomaar.
Nogmaals, ga iets aan je agressiebeheersing doen, dan laat je zien dat je echt wat wil voor je zoon, zet ook je zoon voorop en niet jezelf. Of je zoon je nu ziet met 5 jaar, of over 10 jaar maar dan een man die zich zelf beheersen kan en zijn ex normaal te woord kan staan en niet van alles en iedereen vindt dat ze hem dwars willen zitten en dat met bedreigingen en geweld (ja, ook woorden zijn geweld) wil afdwingen, kun je beter op over 10 jaar inzetten. Maar dan zul je wel ZELF en NU stappen die kant op moeten gaan zetten.
En ja, je kind niet kunnen zien terwijl er wel een recht was is heel frustrerend maar NOOIT reden tot bedreigingen. Je ex bewandeld de wegen die er voor haar open staan, dat kun jij ook doen op de manier zoals dat hoort, zonder liegen, met openheid over diagnoses want dat kweekt ruimte voor begrip.
Een diagnose is niet erg, wel hoe je je er zelf mee omgaat. Schaam je je voor je diagnose?
Zelf heb ik er 2 en die helpen mij juist om beter te functioneren, mijn omgeving snapt beter wat ik nodig heb, en ik kan dat beter uitleggen. Ik schaam me er niet voor, ik kan aan het hebben van die bedrading niets doen. Het is niet iets waar je voor kiest, je kunt wel kiezen hoe je er mee omgaat.
Het vermelden van medische gegevens mag nooit een plicht worden, dat is te schadelijk. Het gaat niet om de vraag hoe iemand hier zelf mee omgaat, het gaat hier om de vraag hoe iemand anders ermee om zal gaan, en dat is dan iemand met wie je in een conflict verkeert. Vergelijk het met ziek zijn en je werkgever wil dat je komt werken. De werkgever wil dan dat je vertelt wat jou mankeert. Er kunnen duizenden redenen zijn waarom je dat niet wil vertellen en gelukkig ben je daartoe ook nooit verplicht. Zelfs als iedereen vermoedt dat er sprake is van een psychische stoornis en je hebt een misdaad begaan, dan nog ben je niet verplicht om je daarop te laten onderzoeken.
Ik vind het niet goed dat dit iemand kwalijk wordt genomen. Dat is nou een recht waarvan je blij mag zijn dat het bestaat. Voor iedereen. Zelfs voor lastige mannen.
tsjor schreef op 15-12-2025 om 11:43:
Het vermelden van medische gegevens mag nooit een plicht worden, dat is te schadelijk. Het gaat niet om de vraag hoe iemand hier zelf mee omgaat, het gaat hier om de vraag hoe iemand anders ermee om zal gaan, en dat is dan iemand met wie je in een conflict verkeert. Vergelijk het met ziek zijn en je werkgever wil dat je komt werken. De werkgever wil dan dat je vertelt wat jou mankeert. Er kunnen duizenden redenen zijn waarom je dat niet wil vertellen en gelukkig ben je daartoe ook nooit verplicht. Zelfs als iedereen vermoedt dat er sprake is van een psychische stoornis en je hebt een misdaad begaan, dan nog ben je niet verplicht om je daarop te laten onderzoeken.
Ik vind het niet goed dat dit iemand kwalijk wordt genomen. Dat is nou een recht waarvan je blij mag zijn dat het bestaat. Voor iedereen. Zelfs voor lastige mannen.
Het delen van een diagnose zit ik ook niet doen denk ik. Zeker niet als ik het gevoel zou hebben dat de ex dit weer kan gebruiken tegen mij ivm de omgang. Maar het stopgesprek zou ik dan wel weer gaan. Vooral omdat ik zelf niet de indruk zou willen werken dat ik niet meewerk. Ik zou wel een advocaat meenemen. Dat kan prima via de rechtswinkel.
Het wel of niet delen van mijn diagnose maakt niet veel uit. Ze vroeg tijdens de zitting wie zij aansprakelijk kan stellen mocht er wat gebeuren met zoon. Of dat er dan in de krant zou staan "vader was bekend met psychische problematiek". Heeft ze echt zo gezegd. Terwijl ze daarvoor een heel pedagogisch preek hield dat ze begrip wil kunnen opbrengen en dat ze me wilde supporten. Als ik het wel zou delen zou het hele dorp het weten want daar zorgt ze wel voor. En mijn diagnose zal ten allen tijde tegen me gebruikt worden door instanties en mijn ex.
Als het OM me wil vervolgen en dat is het doel merkte ik aan de agent die ik sprak, zal ik een strafrechtadvocaat moeten nemen. Voor de omgang een familierechtadvocaat. En die is in dit dorp niet te vinden omdat mijn oude advocaat en haar advocaat vervangers hebben die me niet willen of kunnen helpen. Zelfs met toevoeging kost dat nogal wat.
tsjor schreef op 15-12-2025 om 11:43:
Het vermelden van medische gegevens mag nooit een plicht worden, dat is te schadelijk. Het gaat niet om de vraag hoe iemand hier zelf mee omgaat, het gaat hier om de vraag hoe iemand anders ermee om zal gaan, en dat is dan iemand met wie je in een conflict verkeert. Vergelijk het met ziek zijn en je werkgever wil dat je komt werken. De werkgever wil dan dat je vertelt wat jou mankeert. Er kunnen duizenden redenen zijn waarom je dat niet wil vertellen en gelukkig ben je daartoe ook nooit verplicht. Zelfs als iedereen vermoedt dat er sprake is van een psychische stoornis en je hebt een misdaad begaan, dan nog ben je niet verplicht om je daarop te laten onderzoeken.
Ik vind het niet goed dat dit iemand kwalijk wordt genomen. Dat is nou een recht waarvan je blij mag zijn dat het bestaat. Voor iedereen. Zelfs voor lastige mannen.
Ook zonder precies te zeggen welke diagnose je hebt kun je er wel open over zijn.
Ik heb een beperking en dat maakt dat ik ..... , wat het precies is vertel ik liever niet.
mana_sutiyuq schreef op 15-12-2025 om 12:44:
[..]
Ook zonder precies te zeggen welke diagnose je hebt kun je er wel open over zijn.
Ik heb een beperking en dat maakt dat ik ..... , wat het precies is vertel ik liever niet.
Of…….als Mark wél zou openstaan voor hulp, er dan gerichter gezocht kan worden naar de juiste hulp. Niet geheel iets onbenulligs lijkt mij?
Kersje schreef op 15-12-2025 om 13:15:
[..]
Of…….als Mark wél zou openstaan voor hulp, er dan gerichter gezocht kan worden naar de juiste hulp. Niet geheel iets onbenulligs lijkt mij?
klopt, maar dat is weer een andere context, als hij bij de huisarts begint zit daar een beroepsgeheim, die mag zonder toestemming de informatie niet delen.
Bij de politie is het belang heel anders, daar zou ik net als Mark nu doet, terughoudender zijn, maar wel meewerken en de vragen die er zijn beantwoorden. Mark is nogal zwart/wit terwijl de wereld vooral uit vele tinten grijs bestaat.
mana_sutiyuq schreef op 15-12-2025 om 11:24:
[..]
waarom zou je 2 advocaten moeten hebben? Dat lijkt me heel onhandig. Want die moeten dan ook weer met elkaar overleggen.
Familierecht en strafrecht liggen mijlenver bij elkaar vandaan dus ja, dan heb je er twee nodig.
@Mark, er bestaat zoiets als een toevoeging, zijnde gefinancierde rechtsbijstand. Hoeveel je zelf bij moet leggen, hangt van je inkomen af.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 12:38:
En mijn diagnose zal ten allen tijde tegen me gebruikt worden door instanties en mijn ex.
Als jouw ex jouw diagnose zou misbruiken is er altijd nog een rechter die haar terug zou kunnen fluiten.
Wat problematischer is dat jij zegt dat instanties jouw diagnose ook tegen jouw gaan gebruiken.
Als jouw diagnose behandelbaar is lijkt het mij niet dat ze dit tegen jou gaan gebruiken. Er liggen dan nog kansen voor jou mits je je laat behandelen.
Als jouw diagnose niet behandelbaar is heeft het gebruik van diagnose niets te maken met dat dat tegen jou gebruikt zou worden maar om anderen tegen jouw gedrag met diagnose te beschermen. Want jij bent bij niet behandelbare diagnose niet in staat andere reacties aan te leren.
Dus jouw diagnose is op zich niet het belangrijkste maar wel of het behandelbaar is of niet.
Hoe jij reageert op de hele situatie kun je niet los zien van jouw diagnose.
Vraag is dan, heb jij een niet behandelbare diagnose of diagnose die wel behandelbaar is maar waar jij geen hulp voor wil?
In dat licht bezien vraag ik me ook af hoe het kan dat jij toch nog weer zo''n pismail schrijft en nog op verzenden drukt ook.
Daarna kom je hier vertellen dat je ze eens lekker de waarheid over je ex verteld heb. ( zo van lekker puh) en je nu weer kwaad bent omdat je een aangifte aan je broek hebt hangen.
Heb jij dan niet die innerlijke stem die op moment dat je aan het typen bent tegen jezelf zegt " nah....dit moet ik maar niet versturen" ?
linn19 schreef op 15-12-2025 om 15:07:
In dat licht bezien vraag ik me ook af hoe het kan dat jij toch nog weer zo''n pismail schrijft en nog op verzenden drukt ook.
Daarna kom je hier vertellen dat je ze eens lekker de waarheid over je ex verteld heb. ( zo van lekker puh) en je nu weer kwaad bent omdat je een aangifte aan je broek hebt hangen.
Heb jij dan niet die innerlijke stem die op moment dat je aan het typen bent tegen jezelf zegt " nah....dit moet ik maar niet versturen" ?
Nee, had ik die maar. Ik schrijf impulsief in mijn boze bui een mail. Maar ik blijf erachter staan wat ik gezegd heb over mijn ex schoonvader en die man van haar beste vriendin. Het zijn viezerikken. Die beste vriendin en haar man zijn nu voogd van mijn zoon voor het geval er wat mocht gebeuren met mijn ex. Dan krijgen zij het gezag.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 15:41:
[..]
Nee, had ik die maar. Ik schrijf impulsief in mijn boze bui een mail. Maar ik blijf erachter staan wat ik gezegd heb over mijn ex schoonvader en die man van haar beste vriendin. Het zijn viezerikken. Die beste vriendin en haar man zijn nu voogd van mijn zoon voor het geval er wat mocht gebeuren met mijn ex. Dan krijgen zij het gezag.
Dat kun je jezelf aanleren, niet makkelijk maar wel heel nuttig in jouw geval.
En daar kan coaching juist heel goed bij helpen.