met wat rekening houden? Financiele afhandeling scheiding

Low contact

Bij de door mij aangeraden tactiek van “low contact” (NB: dit is om jouzelf en indirect je kinderen te beschermen, niet om je ex te straffen) hoort ook dat je alleen het strikt noodzakelijke (via mail) meedeelt. Dus niet meer checken op Facebook (of andere social media) met wie hij contact heeft, maar ook geen mededelingen meer over zaken die belangrijk zijn voor jou (bezoeken psycholoog etc.)

Jessa

Dit is vast ten overvloede, maar toch: maak dat voorbehoud dan ook expliciet bij je mediator. Uitleggen dat je toch even wil nadenken voordat je wat tekent.

Dat mediator en bijna-ex niet denken dat na een afspraak bij de mediation alles in de knip is, terwijl jij vindt dat je nog tijd hebt om na te denken. Dat soort verschillende verwachtingen zetten veel kwaad bloed ("maar we hadden toch afgesproken dat...")

Groeten,

Temet

Jawel, er is wél een goede volgorde

Namelijk eerst zakelijk alles regelen en afhandelen. En daarna verwerken.

En natuurlijk is dat hartstikke moeilijk, en gelooft Jessa dat het allemaal niet echt is wat er nu gebeurt. Been there, done that. Maar net zoals jij ervaren hebt, is het tegelijk verwerken en het zakelijk goed regelen nou eenmaal niet echt mogelijk. Bovendien moet ze echt goed voor zichzelf zorgen, haar (bijna) ex doet dat duidelijk niet (dat was bij mij anders). Dus vanuit onze ervaring kunnen wij haar vertellen dat ze door moet pakken, zakelijk moet blijven (en dan is een eigen advocaat een heel goed plan!) en pas als alles geregeld is, inclusief een eigen huis voor beide ex-partners en afspraken over een omgangsregeling of co-ouderschap, pas dan kan ze met verwerken gaan beginnen en de waarom-vraag proberen te beantwoorden, als ze dat wil.

Sterker nog, als ze op eigen benen staat is dat een heel goed startpunt om vanuit te gaan verwerken. Dan is het praktische deel achter de rug en kan ze op gaan bouwen, dat kan heel erg helpen bij het verwerken.

wat ik eigenlijk bedoel te zeggen....

...is dat het niet gek is dat Jessa zich kapot schrikt van wat er gebeurt, haar man niet meer herkent en het daar heel erg moeilijk mee heeft. En dat het tijdstip waarop je daarmee gaat/moet dealen niet echt een kwestie van kiezen is. En daarin moet je ook niet te streng zijn voor jezelf maar juist je eigen beste vriendin zijn.

Goed voor jezelf opkomen is zonder meer van levensbelang. Jezelf beschermen tegen de idiotie van je (bijna ex)partner die op drift is geraakt, moet. Financieel, emotioneel.
@Jessa, zet 'm op. Big hugs

En dan doet de vrouw het ook nog voor de kinderen

Moederziel: 'Goed voor jezelf opkomen is zonder meer van levensbelang. Jezelf beschermen tegen de idiotie van je (bijna ex)partner die op drift is geraakt, moet. Financieel, emotioneel.
@Jessa, zet 'm op. Big hugs'

En als je er dan ook nog aan toevoegt, dat je dat niet uiut eigenbelang doet, maar vooral voor de kinderen, dan heb je de gevechtsmodus helemaal in beton gegoten.

In haar eerst bericht schreef Jessa al dit: ''Niet dat mijn man mij een hak wil zetten, maar hij wil er ook niet veel op achteruitgaan merkte ik al (terwijl het zijn keuze is geweest).'
Kijk, dt het zijn keuze is wil niet zeggen dat hij daarom gestraft moet worden. Dat hij er niet teveel op achteruit wil gaan, dat deelt hij met Jessa: zij wil er ook niet teveel op achteruit gaan.

De basis is dat je elkaar (NB! dus ook Jessa) geen hak wil zetten.

Dat is het allerbelangrijkste. Daarna komt de constatering dat er toch verliezen zijn, aan beide kanten, en dat niemand eigenlijk die verliezen wil nemen. Jessa heeft geen eigen inkomen. Maar ze zal wel in het huis willen blijven wonen (bijvoorbeeld). Omwille van de kinderen natuurlijk.

Het gaat er bij een echtscheiding niet om dat je goed voor jezelf opkomt. Je moet een stapje verder zetten, ook al snapt die ander dat misschien nog niet. En dat stapje verder is wat Pennestreek al aangaf: zorgen dat je allebei (ieder met verlies) huisvesting hebt (allebei ook kunt betalen), dat je een goede zorgregeling hebt, zodat beiden ouders kunnen blijven, zorg dat je beiden nog wat inkomen hebt om van te leven etc. Dus in tijden van scheiding moet je juist weer even vor elkaar zorgen: zorgen dat beiden weer een nieuwe start kunnen maken.

Jessa is 47. Ze heeft ooit een HBo-opleiding afgerond. Ze moet nog 20 jaar werken. Het is de moeite waard om daarin te investeren. Nee, je blijft niet je hele leven lekker thuis, financieel verzorgd door je partner. Dat beeld is aan gruzzelementen. Dat is jouw verlies. Maar je kunt er wel wat van maken. eerst zorgen dat jullie beiden ene goede start maken en dan weer beginnen aan een nieuwe fase in je leven.

Tsjor

Voor elkaar zorgen

Tsjor: In tijden van scheiding moet je juist weer even voor elkaar zorgen.

Tsja.... als ik jouw bijdragen lees Tsjor, dan is de verwerking van een scheiding vooral een kwestie van voldoende zakelijke afspraken maken. Mijn ervaring is dat het vaak een grilliger traject is, met ook veel emotionele chaos. Dat de man van Jessa dreigt met zelfmoord en in de beleving van Jessa ‘treitert’ maakt het er niet makkelijker op.

Ik vind het echt onzin om te suggereren dat voor jezelf opkomen leidt tot een vechtscheiding. In veel relaties is er sprake van (al dan niet onbewuste) afhankelijkheid, hetzij economisch hetzij emotioneel. Juist in een scheidingssituatie is het de kunst om je grenzen te trekken en te bewaken.
De man van Jessa zet haar onder druk door te dreigen zichzelf iets aan te doen. In zo’n situatie is het stadium ‘voor elkaar zorgen’ niet meer aan de orde. En dan hoeft voor jezelf opkomen helemaal geen daad van vijandigheid te zijn.
Vechtscheidingen ontstaan als men elkaar niets meer gunt, of als er machtsstrijd ontstaat. Dat is in mijn beleving iets heel anders dan voor jezelf opkomen en je positie beschermen. Hij doet dat niet meer, zoveel is duidelijk.

Ik vind ook de suggestie dat Jessa nu niet meer haar hele leven ‘lekker thuis’ kan blijven, een beetje apart. Ik hoor Jessa nergens klagen, integendeel.

Gestraft

Dat triggert me nog, Tsjor: ‘dat het zijn keuze is, betekent niet dat hij daarom gestraft moet worden.’

Het triggert me omdat ik dat vaker heb gehoord. In alle gevallen ging het om mensen die wel het initiatief namen tot scheiding (in de meeste gevallen via vreemdgaan of andere leugens), maar die zodra de gevolgen in volle omvang duidelijk werden begonnen te piepen dat ze ‘ toch niet gestraft hoefden te worden!’

Interessant fenomeen

Natuurlijk straf je elkaar niet. Maar de nietsvermoedende die de scheidingsmelding krijgt, hoeft ook niet dubbel gestraft te worden. Maar vaak is de verlater al veel langere uitgecheckt en niet meer zo bezig met het bewaken van de belangen van zijn/haar longtime partner.

Iets anders

'Tsja.... als ik jouw bijdragen lees Tsjor, dan is de verwerking van een scheiding vooral een kwestie van voldoende zakelijke afspraken maken.'
Niet de verwerking van de scheiding, maar de scheiding zelf. Dat is vooral een kwestie van voldoende zakelijke afspraken maken. De verwerking van alles komt daarna. Dat moet je niet door elkaar gooien en je moet ook niet in de scheiding zelf de verwerking regelen. Scheiden doe je samen, verwerken doe je alleen.

En als het voor jouw verwerking nodig is om vooral de negatieve kanten te zien van de ander, jezelf dubbelgepakt te voelen, vooral de slechte momenten van de ander te onthouden, zonder een mogelijke samenhang te zien met wat je zelf doet of hebt gedaan (bijvoorbeeld de scheiding te lang rekken), en je voelt je daar goed bij, dan moet je dat vooral doen. Na de scheiding. In je eentje. Maar zorg dat je de afspraken eerst geregeld hebt. Daarmee bescherm je je eigen grenzen goed.

Ik snap best dat het moeilijk te verteren is dat iemand niet meer van je houdt. En dat je daar verdrietig over bent snap ik ook. Boos, eventueel. Maar je kunt een mens niet dwingen om van je te houden. Dat de ander nu plotseling ' heel anders' is kan ook betekenen dat de ander nooit zichzelf heeft kunnen zijn, etc.

Het is zoals het is. Je kunt het voor jezelf alleen maar beroerder maken door juist nu niet zakelijk te denken en niet naar de toekomst te kijken en er niet voor te zorgen dat beiden weer een nieuwe start kunnen maken.

Tsjor

Precies

Je bevestigt precies wat ik lees, Tsjor
Scheiden is zoals jij het beschrijft het ontwarren en opnieuw inrichten van een zakelijk contract dat huwelijk heet. Strikt genomen (of in de letterlijke betekenis) misschien waar, maar de beleving of ervaring van mensen is soms heel anders. Niet iedereen staat op zn Tsjors in het leven.
Mensen verschillen, huwelijken verschillen en scheidingen verschillen. Gelukkig maar, het zou een saaie boel zijn anders.
Tip: bekijk op Uitzending gemist de documentaire Verlaten van Hetty Nietsch.
Veel emoties door/tijdens een scheiding leidt echt niet per se tot vechtscheiding of beroerde toekomst voor jezelf. Maar de impact kan wel enorm zijn.

Terug naar Jessa: hoe gaat t nu met je? Ben je iets verder gekomen in het regelen?

Hoe langer het duurt

Toen ik de scheidingsmelding kreeg en in puin lag, was een vriendin ook zo nuchter om aan te geven dat ik snel zakelijke stappen moest nemen. Op dit moment was namelijk de ex-partner nog een beetje in mijn kamp en ook nog vol schuldgevoel en zou het dan ook sneller wat aardiger allemaal willen regelen.
Eigenlijk was ik op dat moment er, net als moederziel aangaf, helemaal niet aan toe om zakelijk te denken, ik kon amper denken, zo flabbergasted was ik.
Toch de scheiding in een half jaar kunnen regelenen ik begon inderdaad te merken dat aankomende ex steeds minder vriendelijk was over mijn verdriet en de verstandhouding langzamerhand wat begon te verharden. Gelukkig stonden toen alle puntjes al op de i en konden de papieren getekend worden.
Mijn advies is dus ook, als je zelf (nog) niet helder denken kunt, regel iemand die jouw belangen goed behartigt en kom er zo snel mogelijk uit, dan krijg je over het algemeen minder puinhoop of nog extra schulden op je bordje.

Moederziel

Ik begrijp ook wel dat niet iedereen 'Tsjors' in het leven staat. Maar ik vind het zo pijnlijk om te zien dat mensen soms denken dat ze het goed doen, terwijl je de problemen van later groot op hen af ziet komen. En goede adviseurs, zoals de vriendin van Lianne, kunnen veel goed doen, terwijl slechte adviezen (denk aan jezelf, ga niets ondertekenen voordat..., hij heeft het gedaan, hij stort je in de ellende etc.) veel kwaad kunnen doen. Maar goed, iemand moet het wel oppikken en ik zie Jessa vooral de slechte adviezen oppikt die aanzetten tot strijd, ook over punten waar je zeker de strijd zult verliezen, omdat er geen grond is (zoals het verhaal over de erfenis).
Je zegt blij te zijn dat er verschillen zijn tussen mensen. Dat is zo. Maar ik kan me niet voorstellen dat je blij bent als mensen in een jarenlange vechtscheiding terecht komen. Dan zijn er alleen maar dubbelop verliezen.

Tsjor

vechtscheiding?

Waar om blijf je daar zo op hangen? Ik jen persoonlijk niemand die in 'een jarenlange vechtscheiding terecht is gekomen', en ook bij mij is dat gelukkig niet het geval.

Dus waarom ga je uit van 'goede' en 'slechte' adviezen, Tsjor? En wat doet jou denken dat Jessa in een vechtscheiding terecht gaat komen als ze haar grenzen trekt tegenover haar a.s. ex-man die duidelijk de weg kwijt is?

Ik blijf het nuanceren: er is geen goed of slecht. Mensen die zakelijk afhandelen kunnen in een harmonieuze of een vechtscheiding terechtkomen. Mensen die behoefte hebben aan een meer sensitieve benadering evenzeer.

Las ik laatst niet ergens dat met de komst van het zakelijke, 'goede geregelde' ouderschapsplan het aantal vechtscheidingen flink is toegenomen? Dus, hoezo beter?
Goed scheiden lukt m.i. vaak vooral als er weinig belevingsverschil zit tussen de partners. Bijvoorbeeld omdat men het eens is dat het 'beter is, zo'.
Dat kun je niet forceren of rationaliseren.

Enne.... haast maken zoals Lianne, omdat op dat moment je ex 'nog in jouw kamp zit', dát vind ik nou persoonlijk niet echt iets om aan te bevelen. Over vijandig zwart-wit denken gesproken

Moederziel

Als je niet kunt communiceren met je ex-man heb je een vechtscheiding. En dat kan jarenlang zijn. Het gaat bij vechtscheiding niet om het scheidingsproces, zeker niet als je kinderen hebt. Het gaat als het ware om een vecht-nahuwelijk. Ik heb er een. En jij in mijn ogen ook, als ik zo vrij mag zijn dat op te merken.

Hmmm nou nee

Jullie gaan wel erg kort door de bocht. Nee, na alles wat er is gebeurd onderhoud ik geen warme vriendschap meer met ex-man.
Maar een ‘vecht-nahuwelijk’? Nee hoor. We communiceren gewoon over de dingen waarover gecommuniceerd moet worden, zonder ruzie of gedoe, met inmiddels voldoende afstand en rust. In elk geval voor mij

Het lijkt wel of er op OO maar 2 smaken zijn: de vriendschappelijke of de vechtscheiding. Er ligt een hoop daartussen en ook tijd kan dingen veranderen.

De lange baan

'En wat doet jou denken dat Jessa in een vechtscheiding terecht gaat komen als ze haar grenzen trekt tegenover haar a.s. ex-man die duidelijk de weg kwijt is?'
Bijvoorbeeld: na de scheidingsaankondiging is de man van Jessa nog welwillend, niet uit om iemand een hak te zetten, zie het eerste bericht. Vervolgens gaat Jessa de tijd nemen om alles te verwerken. En dat gaat duren. Dan het bericht dat ze naar een psycholoog gaat. Nou ja, dat kan ook wel maanden duren. Man wordt onrustiger, vervelender, weet niet meer hoe hij ooit tot een scheiding komt, gaat dreigen met zelfdoding. Vervolgens wordt dat het probleem: hij intimideert jou etc.
Ondertussen is Jessa op haar eigen wijze alvast zelf aan de gang gegaan. Er is nog niets geregeld. Dan komt de erfenis, voor haar man. Dan wordt dat weer een punt: is er toch geen mogelijkheid dat zij een deel van dat geld krijgt. En zo kun je blijven vechten, ' voor jezelf opkomen', terwijl je ondertussen zelf al je ruiten aan het ingooien bent.
Dat bedoel ik. Ik heb de berichtjes niet helemaal op een rij gezet, maar in dit korte verloop kun je al zien hoezeer het op de lange baan schuiven (eerst zelf verwerken) leidt tot problemen.
Wat betreft het ouderschapsplan, ik ben een van de grote tegenstanders van gedetailleerde ouderschapsplannen. Daar zit niks zakelijks meer bij, het gaat heel erg vaak over details en er wordt weinig rekening mee gehouden dat het leven ondertussen door gaat. Ik zal een ouderschapsplan dus nooit laten vallen onder het goed, snel en zakelijk regelen van een echtscheiding: hoe beknopter hoe beter. Weg ermee.

Tsjor

Tsjor

Tsjor

Ik volg je al niet helemaal meer, sorry. Je forceert voor mijn gevoel elke nuance in de bekende zwart-wit tegenstelling: vechtscheiding of niet-vechtscheiding.

Ik hoop van harte dat het Jessa lukt om zichzelf dusdanig op haar poten te (laten) zetten dat ze voor zichzelf een fatsoenlijke regeling kan treffen. En dat ze zonder enorme kleerscheuren uit deze shit kan komen.

reactie

Kortgeleden is er iets zeer ernstigs gebeurd met mijn gezondheid (veroorzaakt waarschijnlijk door alle stress) wat alles op z'n kop zette. Dat heet mij ook doen besluiten een eigen advocaat te nemen (met toevoeging) van de vFAS. Het is zeker niet om mijn man een hak te zetten maar om mij te beschermen..letterlijk en figuurlijk. Ik ben letterlijk op en kan niet meer in mediation als partij optreden om te 'onderhandelen'. dat overleef ik dadelijk niet meer. Zoveel stress heb ik momenteel. Ik hoop dat nooit meer mee te hoeven maken.

Jessa

Wat ontzettend vervelend om te lezen dat het niet goed gaat met je gezondheid, ik hoop dat je ook daar de juiste hulp en ondersteuning bij krijgt. Heel verstandig dat je een eigen advocaat hebt benaderd, dat hoeft echt niet automatisch te betekenen dat de sfeer gaat verharden of dat je je opmaakt voor een vechtscheiding.

Ik had al eerder in je draad geschreven over herkenning van gedrag van je ex. Over dit onderwerp ben ik onlangs een draad gestart in de rubriek “relaties” met de titel “spin-off draad; ouderschap met een (ex)partner met moeilijk karakter”. Het is een soort van lotgenotencontact geworden. Als je er aan toe bent en daar behoefte aan hebt, kun je daar lezen en/of je hart luchten.

Ik wens je veel sterkte!

Jessa

Spijtig dat je gezondheid zo'n dreun heeft gehad. Wat je met een eigen advocaat hebt gezocht is, volgens mij, iemand die namens jou deel gaat nemen aan de gesprekken. Zodat jij niet rechtstreeks betrokken bent, maar via iemand anders.
Ik hoop dat die advocaat genoeg tijd daarvoor heeft.
Je had het probleem ook kunnen neerleggen in de mediation: door mijn gezondheidsproblemen kan en wil ik niet zelf deze gesprekken voeren. Hoe lossen we dat op? Wellicht heb je een vriendin of iemand, die dat voor je kan doen. Of zouden de gesprekken even opgeschort kunnen worden tot je voldoende hersteld bent.
Het risico van twee advocaten is, dat het onderhandelingen worden, waarin beiden hun 'eisen' neerleggen en door middel van onderhandelingen de een dan wel de ander bakzeil moet halen, met als gevolg dat het leidt tot teleurstelling of boosheid. Eén gesprek kan leiden tot compromissen, waarin beiden snappen dat het behaalde compromis voor beiden het meest haalbare is. en dan kan tot wederzijdse tevredenheid leiden. Alleen al de exercitie samen tot een goed einde brengen, alle hobbels en stress doorstaan, is wat waard. Maar je gezondheid moet het wel toelaten, uiteraard.

Sterkte met alles.

Tsjor

Gesprekken (Tsjor)

Dat je zelf een advocaat hebt genomen, zegt niet dat deze in jouw plaats bij gesprekken gaat zitten.
In mijn geval heb ik een advocaat in de arm genomen, mijn ex besloot dat niet te doen. Mijn advocaat stuurde, in opdracht van mij, door mij gefiatteerde stukken op naar mijn ex. Die reageerde daarop naar mijn advocaat, die dat weer naar mij mailde. Mijn ex heeft nooit rechtstreeks bij mijn advocaat of een mediator aan tafel gezeten.

Illusie

Denk ook dat het een illusie is om te denken dat je via mediation tot ieders tevredenheid tot een compromis komt, helemaal als een van de partijen heeft gedreigd met suïcide als er geen vaart achter komt en er zelf niet al teveel op achteruit wil gaan, terwijl de andere partij vanwege alle stress al bij een eerste gesprek in huilen uitbarst.

Jessa

Laat me het nog een keer benadrukken; ik denk dat je er goed aan doet je advocaat “voorlopige voorzieningen” aan te laten vragen.

Onderschatting

Ms. Simone, ik heb al eerder uitgelegd hoe een dreiging met suicide voorkomen had kunnen worden. dan nog onderschat je de vaardigheden van een goede mediator/advocaat. Die gaat echt niet zitten bibberen als iemand ter plekke gaat dreigen met suicide als aan zijn wensen niet voldaan wordt.
Het is geen illusie om te denken dat je via mediation tot een goed compromis kunt komen. Als de mediator maar goed op de hoogte is van het familierecht. Ik ben er zelf een levens voorbeeld van. en geloof mij, daar zijn ook heel wat nare hobbels voorbij gekomen. En stress en slapeloze nachten.

Tsjor

Niet aan tafel

Ik ben me er ook van bewust dat de advocaat niet aan tafel gaat zitten. Dat betekent dat er geen gesprek zal plaatsvinden, alleen maar eisen over en weer. Als het niet anders kan moet het maar zo, maar je verliest wel iets, namelijk de direkte confrontatie en het gesprek.
Ook voor vrouwen geldt: niet bang zijn voor een confrontatie en een gesprek. Zeker in een goed mediationproces kun je echt wel voldoende ruimte nemen om je eigen punten in te brengen. En zal iemand die teveel ruimte neemt ook wel teruggefloten worden. Er zijn voldoende wetten die een al te grote onbalans voorkomen en die wetten beschermen vrouwen ook. Een goede mediator weet dat en kan dat ook hanteren.

Tsjor

In reactie op moederziel

Ik pleit voor een echtscheidingsproces, waarin je de stappen zoveel mogelijk gezamenlijk of tegelijkertijd neemt. Onder begeleiding, dat wel. Met behoud van wat er in wetten al is vastgelegd, omdat in de praktijk blijkt dat eigenbedachte regeltjes later tot extra ruzies kunnen leiden.
Gezamenlijk het proces doormaken biedt naar mijn mening een betere kans op een echtscheiding, waarbij je vervolgens alle vechtpunten achter je kunt laten en een nieuwe start kunt maken.
Ik vind het bijzonder zuur als mensen jarenlang nog bezig zijn met conflicten uit een relatie, die al lang voorbij is.

Tsjor

Eisen vs. Voorstellen

Het is niet zo dat, zodra je met een eigen advocaat gaat werken, je automatisch vervalt in (torenhoge) eisen over en weer. Via mijn advocaat kreeg mijn ex voorstellen, ook wat betreft (binnen de wet geldende) financiële regelingen/berekeningen. Voordeel voor mijn ex, in deze contructie was, dat hij niet mee hoefde te betalen aan advocaat/mediation kosten. Ik denk overigens niet dat mediator zijn opgeleid als soort voorpost voor ggz-crisisdienst. In geval van geestelijke nood van een of beide scheidende partners.

In sommige gevallen is het beter dat je “directe confrontatie in gesprek, mist”, als een van de partners helemaal niet in staat or bereid is een open, eerlijk en probleemoplossend aan de mediation deel te nemen.

Eenzijdige aanvraag

Als Jessa-man echt vaart had willen zetten achter een scheiding, had hij niet eerst maandenlang moeten zitten gaan zuchten in het huis van zijn zus. Hij had toen al, of op zijn minst toen hij dacht dat Jessa het mediation traject niet in wilde, zélf een advocaat kunnen benaderen en eenzijdig de echtscheiding aanvragen (zo heette dat bij mij ook) in plaats daarvan, zat hij daar zielig te wezen, om Jessa een schuldgevoel aan te praten, stuurde zo nu en dan linkjes van mediator, om vervolgens (niet tijdens mediation!) met suïcide te dreigen om dat het hem niet snel genoeg gaat. Vraag mij af in hoeverre daar nog op zinnige manier “confrontatie in gesprek” en een tot “wederzijds tevredenheid een compromis” uit kan komen.

Samen verder stappen (Tsjor)

Je kunt en moet (voor de veiligheid) jouw ideaalbeeld van “samen gelijktijdig stappen nemen in het de scheiding” volledig loslaten als blijkt dat je gedurende je relatie (door wat voor reden dan ook) steeds (vaak ongemerkt) verder in een zeer ongezonde dynamiek terecht bent gekomen. Dat voldoet dan niet aan het ideaalbeeld, maar het is wel beter. Dan is het ook fijn als een buitenstaander jou daarover niet ook nog eens een keer (bewust of onbewust) een schuldgevoel wil aanpraten, omdat diegene niet in jouw situatie zit.

Mediation

Ook is het een illusie te denken dat degenen die wel via mediation scheiden geen boosheid of teleurstelling hebben. Mijn vriendin, die wel via mediation scheidde, is nog ook nog regelmatig boos en terkeurgesteld.

Haar leven zag er zo op het oog ook zo uit als dat van Jessa en mij. Ook daar gaf de man, net als bij Jessa, aan dat hij zo niet meer gelukkig was (en nee er was geen ander!) Nu, twee jaar later, hebben ook zij een eens-in-de twee-weken-en-halve-vakantie-regeling voor de kinderen. Want, volgens mij is het zo, dat als de zorg(taken) tijdens het huwelijk (om wat voor legitieme reden dan ook) al niet gelijkelijk verdeeld zijn, dat daarna meestal ook niet gebeurt. Ik weet ook niet wat je hierin van je ex kunt verwachten, Jessa, maar ik vrees dat je kinderen (nog meer) op jou zullen zijn aangewezen.

Bleek overigens dat ex van vriendin toch een beoogde nieuwe vlam in de coulissen had staan, ook al heeft er waarschijnlijk geen “overlap” plaats gehad. Deze ex is inderdaad bezig met wat Jessa-man ook zo graag wil “zijn leven opbouwen”. Hij gaat binnenkort weer trouwen.