met wat rekening houden? Financiele afhandeling scheiding

Ms. simone

Nogmaals: je onderschat de vaardigheden die een goede mediator moet hebben, en daar hoort voor een belangrijk deel bij, dat hij/zij inzicht en vaardigheden heeft om de emotionele aspecten rond de echtscheiding aan de orde te kunnen stellen. Je hoeft daarvoor geen GGZ-opleiding te hebben. Ik heb zelf al veel geleerd vanuit een, inmiddels oud, boekje van Hoefnagels, samen getrouwd, samen gescheiden.
Ik denk dat jij je ergens in vergist: 'Je kunt en moet (voor de veiligheid) jouw ideaalbeeld van “samen gelijktijdig stappen nemen in het de scheiding” volledig loslaten als blijkt dat je gedurende je relatie (door wat voor reden dan ook) steeds (vaak ongemerkt) verder in een zeer ongezonde dynamiek terecht bent gekomen.' Ik denk dat vrijwel elke echtscheiding komt voort uit een relatie die in een zeer ongezonde dynamiek is veranderd. Ook die waarbij het lijkt alsof de een zomaar vreemd gaat. Ik zou niet weten wat voor andere reden er kan zijn. Daar zijn de procedures juist voor en daar worden mensen juist voor opgeleid om dat in goede banen te leiden.

Let wel, ik verwijt Jessa niets, ze weet zelf wat ze aankan met haar gezondheidsproblemen en wat niet. Ik denk wel dat de chaos waar ze in zit vaker voorkom bij echtscheidingen (zacht gezegd) en dat er soms beproefdere wegen zijn om daaruit te komen, beproefder dan wat je zelf op dat moment gaat verzinnen of ontwikkelen.

Ik vind wel dat je haar niet helpt door haar man zo zwart te maken. daarmee voed je haat en dat is een slechte basis, niet alleen voor de scheiding, ook voor je eigen leven en je eigen persoon. En er is geen reden voor. Als de man snel een eigen advocaat had aangetrokken om de echtscheiding snel te regelen had hij ook pek en veren over zich heen gekregen. Nu hij wacht tot zij zover is krijgt hij ook pek en veren over zich heen.
Je hoeft elkaar niet te haten om te scheiden. De conclusie dat je relatie een ongezonde dynamiek heeft gekregen volstaat; en daarbij eventueel de constatering dat de ander dat eerder in heeft gezien dan jij, hoe pijnlijk die constatering ook is.

Tsjor

Parallel ouderschap

Elke Geurts gebruikt in haar collumn in Trouw een mooie term: parallel ouderschap. Ze doet dat overigens met een verdrietige ondertoon, ze zet het tegenover 'gedeeld ouderschap' en constateert dat dat niet mogelijk blijkt te zijn na de scheiding.
Ik vind het echter een mooie term, omdat parallel ouderschap laat zien, dat je na een scheiding wel allebei de verantwoordelijkheid draagt voor de zorg voor je kinderen, maar dat je op die gronden niet moet proberen elkaar nog aan het lijntje te houden. Wat je moet organiseren is inderdaad dat parallelle ouderschap. Er komen later, soms jaren later, nog genoeg momenten waarop je er samen voor komt te staan. Hopelijk mooie momenten (diploma, eigen woning) en soms verdrietige momenten (ziekte).
Als de insteek is dat de zorgverdeling tijdens de relatie ook na een scheiding in stand moet blijven, dan is de kans groot dat de vrouw (die massaal heeft gekozen voor deeltijdwerk én zorg voor de kinderen) ook die zorg voor de kinderen naar zich toe trekt en dat de man (die voor het inkomen moet zorgen met een fulltime baan) meent dat hij dat niet kan. Parallel ouderschap geeft aan dat hij zelf nu het probleem van de combinatie van zorg en inkomen moet gaan oplossen voor zijn deel. Vrouwen moeten gewoon ophouden dat te regelen. Wel voor je eigen deel, maar niet voor zijn deel. Als je het anders gaat doen (zoals de vriendin van Ms. simone, dan kan het zijn dat je vindt dat dat beter is en dan zou je daar gelukkig mee moeten zijn, omdat je het beste hebt gekozen.

Tsjor

Sorry Jessa

Ik hou op met jouw draad te vervuilen. Ik wens je alle goeds!

Ms. Simone en Tsjor

Ik volg jullie berichten met belangstelling - en Tsjor, uit je bijdragen blijkt voor mij dat jij steeds uitgaat van een 'wederhelft' in de scheiding die ook verantwoordelijkheid neemt en een betrouwbare gesprekspartner is. Helaas is dat niet altijd het geval.
Ms. Simone schrijft het raak: Als blijkt dat een van de partners liegt, bedriegt, manipuleert, intimideert of anderszins de ander emotioneel of psychisch mishandelt (zoals in mijn geval en daarmee zeg ik niets over Jessa-man) dan kan je (dus) niet meer met zo iemand “in gesprek”.

Ik lees in de bijdragen van Ms. Simone en Jessa geen enkele aanwijzing dat de partner wordt gedemoniseerd. Veel meer is er de verbijstering dat je er gaandeweg achterkomt dat die ander domweg niet (meer) is wie je dacht - en ook onbetrouwbaar blijkt te zijn in heel veel opzichten.
Ik herken dat, helaas. Maar anders dan soms wordt gedacht, hoef dat ook weer niet te leiden tot een vechtscheiding. Maar het scheiden verloopt ook niet meer in harmonie, ook al zou je dat liever hebben gewild, omdat dat ten koste gaat van jezelf. Jessa's stress en gezondheidsproblemen zouden daar zomaar een bewijs van kunnen zijn. Ook dat herken ik, helaas. Dan rest je echt nog maar één ding: het vege lijf van jezelf en je kinderen redden.