Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering
Ongelooooofelijk. Na vijf jaar en na de zoveelste keer hebben we weer een vakantieweigering. Heb er hier al heel vaak over geschreven en we dachten echt dat t nu rustig is. Maar nee. Nu blijkt er ergens ver onderaam een mail van een jaar terug een vakantieplanning te staan. Nooit gezien, niet op gereageerd. Mogen we dus geen inspraak meer tot 2023.... jaaa je leest het goed. Bah ff stoom af blazen. Mag je n kind verplichten om de omgangsregeling te volgen totdat ze 23 en 21 zijn?
Lijkt me niet
bij 18 houdt het op, dan heb je een verplichting naar je kind, niet meer naar je ex. (tenzij PA doorloopt)
Kind beslist dan ook zelf of ze wel of niet naar de andere ouder gaan en met wie ze op vakantie gaan.
Moet toch niet gekker worden.
Nee natuurlijk niet
Vanaf 18 jaar mogen kinderen zelf beslissen of en met wie ze op vakantie gaan.
Of was het een retorische vraag?
Truc
Zo'n truc houdt geen stand voor de rechter. Misschien helpt dreigen met een volgend kort geding?
Retorisch of niet
Ik kon mn ogen gewoon niet geloven dat er dus tot 23 jaar een omgangsregeling wordt afgedwongen. T zou toch ook bevestigd moeten worden of een leesbevestiging? De kinderen worden nu ook gechanteerd als ze toch mee gaan. T oudste kind is al 18 he...maar die durft niet meer. Bang voor de reactie van moeder. En ze hebben al te horen gekregen dat als ze t wagen bij vader 50% van de tijd te gaan wonen (nu weekend om regeling), dat ze dan moet verhuizen, en dat de kinderen samen op de kamer moeten. Zo verdrietig...want n schreeuw van moeder...Ik zie alleen maar enorme angst van moeder dat de kinderen misschien minder van haar houden. En dat ze niet snapt dat ze t zo juist in de hand werkt.
het zou anders zijn als
ik kan me voorstellen dat ik wel met mijn ex samen min of meer afspraken maak wie wanneer op vakantie gaat als dochter nog op school zit. Ook als ze 18 is. Maar dan is het nog aan dochter om te beslissen of ze mee wil. Het is dan meer om haar de mogelijkheid te geven om met ons beiden op vakantie te gaan.
Maar dat is totaal anders dan bij jullie waar het eenzijdig bepaald wordt en er geen vrijheid tot afwijken is.
reageren
Ik zou wel even per mail reageren op haar laatste mail (?) over de vakantieplanning waarin ze verwijst naar die mail van een jaar geleden. Of als haar 'laatste mail' geen mail was, dan reageren op het feit dat ze dit tegen jullie gezegd heeft.
Ik zou dan dus even schriftelijk (per e-mail) vastleggen dat ze jullie op die oude mail gewezen hebben, dat jullie dat toen niet gezien hebben (stond het onder haar naam waardoor die tekst niet in beeld kwam als je niet goed doorscrollde?) en anders - vanzelfsprekend (gezien alle discussies over de vakantie van de afgelopen jaren) - daarop zouden hebben gereageerd. En dat jullie het daar niet mee eens zijn.
Dus nu alsnog die andere eenzijdige tekst van haar als "voorstel" van haar kant behandelen en daar op reageren zoals je gedaan zou hebben als jullie het wel gezien zouden hebben of in elk geval inhoudelijk erop reageren.
Mocht het weer een hopeloze discussie worden en jullie bang zijn niet met kinderen op vakantie te kunnen, dan helpt het noemen van een kort geding misschien wel. En dan zou ik echt niet meteen zeggen dat je het gaat doen, maar jullie je wel afvragen of er echt niet in overleg een redelijke regeling af te spreken is of dat ze jullie nu gaat dwingen weer een kort geding te starten.
Ongelofelijk, echt. Balen voor jullie hoor.
Jammer dat er kennelijk niemand is die haar wat wijsheid kan bijbrengen. Dat ze hiermee alleen haar kinderen van zich afstoot. Verdrietig ook dat ze zich zo hierin vastbijt. Ze zal wel niet gelukkig zijn.
been there done that
Vera: We hebben gereageerd dat we de planning niet gezien hebben. En dat er dus geen akkoord was. Eenzijdig iets besluiten is geen afspraken maken.
We hebben ook al gereageerd dat een planning voor de komende 6 jaar niet praktisch is ivm de meerderjarigheid van de kinderen gedurende deze periode. Maar ze vind dat haar voorkeur voor gaat boven die van de kinderen. De kinderen de voorkeur geven vind ze niet handig, want dan wil iedereen iets anders. Dat schrijft ze he. Maar ik denk vooral dat ze als de dood is om de kinderen echt aan t woord te laten dat ze zich dan van haar afwenden. De kinderen hebben al eerder voor de rechter verklaard dat ze op vakantie wilden met vader tijdens een kort geding.
We willen niet dreigen of chanteren. Dat doet moeder zelf al. Moeder blijft maar herhalen dat de kinderen niet mee willen, of liever bij haar blijven. En dat terwijl de kinderen bij ons zeggen dat ze dat moeten zeggen van haar maar zelf wel graag mee willen.
Kaori: natuurlijk wil je even overleggen, maar nu is het zo dat moeder bepaalt en als t haar uitkomt, moeten we veranderen. Doen we direct, binnen een minuut. Maar nu wij iets vragen, zegt ze dat het niet kan en dat de kinderen niet willen. Ze geeft ook aan dat de kinderen er allerlei emoties over hebben; irritaties, spanning, onvrede etc. etc. Als wij daar naar vragen dan is dat helemaal niet zo. Zou ze niet in de gaten hebben dat ze zo door de mand valt? Dat ze haar eigen emotiesprojecteerd op de kinderen?
Maar ondertussen heeft mijn vriend een geniale zet gedaan. Moeder gaf aan dat de kinderen liever met haar gaan skien. Heeft ze nog nooit gedaan, skien. Dus vriend (=vader) zegt; 'Ga met ze! Echt, ze zullen het fantastisch vinden. '
Hij wil gewoon dat de kinderen genieten. Dat hoeft niet perse met hem, ze moeten t ook leuk met moeder hebben. Hij gunt ze 3 dagen skien (5 dagen weg). Vind het wel knap van hem. Iets afgeven wat hij zo graag met ze doet, alleen maar om de rust terug te krijgen en zijn kinderen een geweldige tijd te geven.....
Wat is er toch mis gegaan?
Wat gaat er zo mis dat je jaren dezelfde strijd voert?
Eerlijk gezegd snap ik wel een beetje dat dat gebeurt, rechtzaken maken de zaken niet milder uiteraard en emoties stapelen zich wederom op.
Mij lijkt sowieso dat jij er buiten moet blijven. Dit klinkt nog steeds als een soort van (na) echtelijke ruzie die maar niet stopt.
Jouw inbreng zal niet helpen, integendeel.
En ook zou ik me niet bemoeien met wat ze zegt /schrijft over/ tegen volwassen (dus 18+) kinderen. Daar ga je gewoon niet meer over, dat is aan kind zelf. Het enige dat je nog kunt is steunen.
Maar ik zou eigenlijk eens naar manieren zoeken om eens uit de strijd te geraken. Je kunt nog zoveel gelijk vd wereld hebben, deze strijd wordt door 2 partijen gevoed en is schadelijk voor de kinderen.
Ik meng me er juist niet in
Saar: ik meng me er juist niet in. Ik zeg er niks over tegen de kinderen van mijn vriend. Ben er juist niet bij als erover gesproken wordt. De kinderen weten niet eens dat ik op de hoogte ben van het conflict.
Ik merk dat de buitenwereld er al heel snel een oordeel over heeft. Jij spreekt dat ook uit Saar: t conflict wordt door twee partijen gevoed. Pas als je erin zit weet je hoe het is. We moeten elke vakantie bevechten. Een kort geding, een bijna kort geding en die kosten kunnen wij betalen. Als we moeder haar gang laten gaan, dan mogen de kinderen nooit meer mee op vakantie en zien we ze nooit meer. Als de kinderen na school even langskomen om te kletsen of om iets te halen moeten ze daar over liegen. Ze kregen ooit zelfs t dreigement 'ik bel de politie' toen de kinderen naar n musical wilden met vader die kaartjes gewonnen had. Kinderen zijn toen niet meegegaan... Maar je mag toch 1 of 2 keer per jaar 4-7 dagen op vakantie? We houden ons exact aan t ouderschapsplan, maar een gesprek om t plan aan te passen aan het (bijna) volwassen zijn van de kinderen wimpelt ze af. Nee tot 23 jaar moeten ze doen wat moeder wil.
Nogmaals, ik doe niks, bepaal niks, zeg niks, ben er nooit bij. Maar t vergalt mijn vakanties. Ik heb haar nog nooit normaal gesproken. Telefonisch bedreigt ja. In een winkel toegeschreeuwd en belaagd ja. Maar n gesprek is nog nooit geweest. Je vraagt je af waar t uit voortkomt? Geen idee...of eigenlijk wel. Angst. Grote angst dat de kinderen haar minder lief vinden dan vader. En ik weet wel waar dat door komt.
Je klinkt anders heel betrokken
en dat kan ik me best voorstellen.
Maar je mening is natuurlijk ontzettend gekleurd, uiteraard is alles wat je partner doet fantastisch en alles wat zij doet ***.
Maar je hebt geen idee. Geen idee over het conflict dat tussen hen speelt, dat waarschijnlijk ver voor jouw komst z'n oorsprong heeft.
Saar
Ik weet er veel van. Ja want ik woon er. Of ik betrokken ben? Ja want t treft mij en mijn kinderen.
Waar haal je t idee vandaan dat mijn vriend geweldig is en zij een *sterretje*? Dat heb ik toch nooit gezegd? Mijn vriend doet vast ook wel eens minder handige dingen. En dat zeg ik ook tegen hem. Ik heb geen idee denk je?? Na de bedreiging over de telefoon en op straat wist ik genoeg. Of wat dacht je van de opgestoken middelvinger toen ik haar voor t eerst zag? Of de flappende handjes naast haar oren in combinatie met spetterend sproeiende tong bij de tweede ontmoeting?
Ik heb zelf ook n ex partner. Dat afscheid was heel heftig (ik was er bijna niet meer) maar zo'n heftige omgangsweigeringen als mijn vriend hebben we nooit gehad. Wat ik eigenlijk meer proef is dat jij als ex partner ook je kinderen zou weigeren mee te geven op vakantie. Omdat er n conflict speelt wat ver voor de komst van die nieuwe vrouw z'n oorsprong heeft. Of zeg ik nu iets verkeerds? Want blijkbaar mag jij mij zo wel toespreken.
Je zult vast gelijk hebben
maar je schiet er niets mee op.
Al is zij de meest afschuwelijke persoon die je je kunt voorstellen, ze hoort als aanhangsel bij je relatie. Ze is en blijft de moeder van zijn kinderen.
Uit je verhalen maak ik op dat er veel boosheid en frustratie bij haar zit. Dat komt vast uit een verleden waar jij gewoon niet bij bent geweest, dus daar kun jij niet over oordelen.
De strijd van nu woekert nog omdat er iets speelt in jullie relatie dat maar niet opgelost wordt. Jullie bewegen in kringetjes rond.
Het lastige is voor jou dat jij er niets mee kunt. Je partner moet uit de strijd komen.
Je kunt wel iets met je eigen aandeel, je hebt vast invloed op je partner. Je stelt je niet neutraal op, dat voedt misschien zijn deel.
Ik vind wel dat je je partner ophemelt. Hij gunt zijn kinderen een vakantie met ma. Dat is niet geweldig, maar vanzelfsprekend.
Verkeerd
Maar saar dan heb je me verkeerd begrepen. Of heb ik me niet goed uitgedrukt. Ik hemel mijn partner niet op omdat hij zijn exvrouw een vakantie met de kinderen gunt. Dat is namelijk ook heel normaal. Ik vind het bewonderingswaardig dat hij ZIJN vakantie opgeeft zodat de kinderen met hun moeder kunnen gaan. Hij zelf gaat dan niet. Dat bedoel ik....
T zou ook raar zijn als ik mijn partner niet positief zou zien. Dan was t mijn partner niet meer. Maar je blijft ronddraaien in t kringetje dat het aan ons zou liggen. Dat is makkelijk zeggen. En ook in kringetjes ronddraaien. Of jij-bakken. Schiet je niks mee op. Concreet zeg je niks. Maar ventileert meer eigen frustraties, verstopt achter open deuren. Dat mag. Maar zeg dat dan ook.
Ik dring niet door
en dat is niet zo vreemd, anders zat je vast ook niet waar je zit.
Het punt is dat jullie in een enorme strijd verwikkeld zitten en dat wel duidelijk is wie daar de dupe van zijn.
En ,nogmaals (en nogmaals, zucht) het zal best AAN HAAR liggen.
Maarja, je partner heeft ooit voor haar gekozen en er voor gekozen met haar kinderen te nemen. Daar zitten consequenties aan vast.
En als ze echt zo vreselijk is, dan is dat een gegeven. Daar doe je niks aan. Het enige dat je kunt doen is de pijn voor de kinderen verzachten door uit de strijd te stappen.
Dat is iets anders dan haar haar zin in alles geven. Ik vermoed dat dat haar pijn niet zal verminderen.
Maar zoek een manier om dichter tot haar te komen, haar frustraties en boosheid te verminderen. Tenminste, dat zou je partner moeten doen, mijn idee.
Bijv
Zeker niet met haar gaan ruzie-en over wat er gaat gebeuren met volwassen kinderen. Dat is bespottelijk, en voedt haar waanzin. Niemand van jullie gaat nog over volwassen kinderen.
Kunnen de kinderen het gevecht met haar niet aan, adviseer ze dan hulp te zoeken hierbij.
Nou Saar
Je bent wel erg stellig hier. De expartner is nou eenmaal niet altijd de meest geschikte kandidaat om moeders frustraties te helpen verwerken.
Meebewegen met aperte onzin kan een manier zijn om te vragen om meer aperte onzin.
Als de communicatie niet lukt en er ontstaan steeds fricties is het denk ik toch de enige manier om een rechter een uitspraak te laten doen.
AnneJ
Ik vind jullie juist stellig
We weten, ondanks een hoop draadjes, weinig van het hoe en waarom.
En ook weinig over wat er eerst allemaal geprobeerd is.
Zoals wel vaker ben ik wel benieuwd naar het verhaal van de tegenpartij.
Het klinkt alsof ze ergens controle over probeert te houden, meestal doen mensen dat juist vanuit een heel machteloos gevoel.
Natuurlijk is het hartstikke fout wat moeder doet, maar met die constatering schiet je zo weinig op.
Ja, met een rechtsgang heb je wat vakanties bij elkaar weten te sprokkelen. Maar nu? Volwassen kind durft niet tegen moeder in te gaan, bang voor haar reactie. Noem dat maar een mooi resultaat.
Ik heb het trouwens niet over mee bewegen met moeder. Maar dichter bij haar proberen te komen, onder ogen durven zien waar de angel zit en daar iets mee willen doen.
Die verantwoordelijkheid blijf je toch hebben, als mede ouders?
Een rechtsgang geeft een leuk resultaat misschien op korte termijn, maar wat schiet je ermee op, op de langere termijn?
Waarom
We ruziën niet over volwassen kinderen. We gingen uit van geen vastgelegd vakantierooster meer omdat we ook niks ontvangen hadden. Daarom waren we verbaasd dat we iets gemist hadden. En dat het over volwassen kinderen gaat. Dat hebben we 1x gemeld. Na de 18 bepaald t kind zelf met wie hij op vakantie gaat. Dat regelt de wet. De kinderen durven t niet meer te zeggen en willen geen hulp daarbij. Doodbenauwd dat als moeder daar achter komt...wat gebeurt er dan? De kinderen willen ook niet meer naar de rechter. De boosheid daarna willen ze niet meer.
We hebben 1 kort geding gehad ooit over de vakantie en gewonnen. Daarin was t verweer van moeder dat vader 1 x op vakantie was geweest zonder kinderen. Dus ze snapte niet dat ze nu wel mee moesten. Daarom gaat vader alleen op vakantie als de kinderen mee kunnen. Anders gaat hij niet. Gewoon omdat hij niet wil dat moeder zegt 'zie je wel, je vader gaat gewoon zonder jullie op vakantie'.
Nouja
Heb jij nooit dat je je stoort aan kleine tekortkomingen bij je partner, terwijl er eigenlijk grotere issues spelen?
Ik wel hoor.
Ik geloof gewoon niet dat het om de vakanties gaat. Er speelt veel meer tussen de ex- echtlieden.
Maakt ook niet zo heel veel uit meer, zinvoller is hoe je het opgelost krijgt. Of iig voor een deel.
Duidelijk ook uit jouw reactie dat een rechtsgang voor de kinderen dus niet werkt.
Bij mij zou je ontzettend veel kwaad bloed hebben gezet met zo'n kort geding, ik ben geen heilige. (En nee, ik zou mijn kinderen niet belemmeren met vader op vakantie te gaan, maar ik zou vast andere stomme dingen doen) Verdriet doet rare dingen met mensen. Daar begrip voor tonen kan veel langslepende vetes voorkomen.
Maar Saar...
Verhuiswagen moet zich er toch juist buiten houden? Haar vriend en zijn ex moeten het oplossen. Maar VW zit wel met de gevolgen. Ik snap goed dat ze hier komt stoom afblazen.
En ik snap ook dat zij meer grip wil op dat deel van hun leven samen (de vakanties), dan dat haar tot nu toe is gegund.
Hoe zij je het voor je, Saar? "Dichter bij haar proberen te komen" én "je erbuiten houden".
En nog
Duidelijk ook dat dit verhaal niet gaat eindigen als de kinderen 18 zijn.
Het blijft ellende.
Als je blijft doen wat je doet blijf je hetzelfde krijgen.
De truc is dus het over een andere boeg te gaan gooien.
Welke werkt blijft uitproberen.
Misschien is een charme offensief naar moeder zinvol.
Klem
Saar de moeder spande t kort geding aan en de kinderen wilden t ook. Achteraf is de moeder haar gram gaan halen bij de kinderen. Dat willen de kinderen niet meer. Ze willen geen ruzie. Dus zeggen ze maar wat moeder wil. En je spreekt je tegen. Zoals Trix ook aangaf. Snap dus niet wat ik moet doen nu.
Oh ja wel. Stoom afblazen. Aaaaaaarrrrrggggghhhh K*T daar gaat mn vakantie. Voor niks vrij gepland en goed verdienende klussen afgezegd.
En dat gedoe ' ik geloof niet...' daar ben ik helemaal klaar mee. Nee ik zit te liegen. Daar laat ik me niet van beschuldigen. Wel makkelijk saar, saar who?
Trix
Dat klopt wel.
Maar dat komt ook wel omdat ik (we) gewoon te weinig info heb om goed te kunnen oordelen, dus ik gooi ook maar gewoon wat balletjes op.
Bottom line is denk ik dat partner een andere weg in moet slaan. (Zou ex hier posten dan zou ik haar dat ook adviseren, maar die post hier nu eenmaal niet vziw)
En ik heb er een hard hoofd in dat hij daar voor open staat.
Ts kan daarin wel een (subtiele, op afstand,) rol in spelen, maar uiteindelijk heeft ze hierin geen macht zelf, kan ze er alleen het beste van maken.
Maar de verhoudingen kunnen momenteel ook dusdanig zijn dat ts juist wel een actievere rol zou kunnen spelen, in positieve zin.
Wat werkt, dat werkt.
Verhuiswagen
Laat maar, je staat niet open voor iets anders dan mee praten.
Ik vind je toon naar mij toe erg onplezierig worden, ik laat het hier maar bij.
Was goed bedoeld.
Als je niks zinnigs te zeggen hebt
'Dat komt gewoon omdat ik te weinig info heb om goed te kunnen oordelen dus ik gooi ook maar wat balletjes op '
Wonderlijk
Je weet t niet dus beschuldig je TS, dan haar vriend en daarna is t verzonnen. En nu moet ik aan de slag met je ideeen? Kweenie hoor
Top idee
* gaat met een gerust hart slapen*
*standje sarcasme uit*
* kalmte kan je redden*
Tjonge Verhuiswagen
wat reageer je overtrokken.
Ik vind dat Saar zinnige dingen schrijft, iets om over na te denken.
Saar schrijft helemaal niet dat "jij liegt" of zoiets. Ze bedoelt dat het gedoe om de vakanties waarschijnlijk een symptoom is van een ander probleem tussen de exen, denk ik.
Niet zo aangebrand doen en beter je best doen met begrijpend lezen.
Trouwens, volgens mij heb je zelf genoeg problemen met je eigen ex en kinderen.
Ik zou de problemen van je huidige partner daar niet bij nemen, maar zoveel mogelijk langs je heen laten gaan. Als jij een vakantie plant, dan ga jij op vakantie, met of zonder kinderen, desnoods met of zonder partner.
Ik snap werkelijk niet waarom jullie niet op vakantie kunnen gaan als de kinderen niet meekunnen.
Het enige waar ik wel rekening mee zou houden, is om vakanties niet strikt vast te leggen, maar flexibel te plannen, en dan vooral wat betreft het aantal personen. Dus bijv. geen vlieg- of treinreizen boeken die niet geannuleerd kunnen worden, geen geheel verzorgde reizen. Er zijn genoeg manieren om leuk flexibel op vakantie te gaan.
Dus als jullie vrij nemen, dan ga je op vakantie. Hoe en wat precies, dat laat je, desnoods tot het laatste moment, afhangen van of de kinderen mee gaan.
Dat doen we al
Willeke dat doen we al. We volgen al exact t program zoals je voorstelt.
We willen juist niet zonder kinderen op vakantie omdat a. De kinderen anders bijna nooit gaan ( met moeder zijn ze in vijf jaar tijd 1 x geweest) B. Omdat t anders tegen ons gebruikt wordt ( wat al eerder is gebeurt) c. Omdat de kinderen juist wel heel graag mee gaan en anders t ons kwalijk nemen.
Saar zegt dingen. Maar gokt vooral vanalles. En als ik dan zeg dat t niet zo is of de reden geef waarom ik t niet zinvol vind dan ligt dat aan mij. De problematiek speelt al heel lang. Ik heb daar al heel veel over geschreven en misschien verwacht ik wel dat ik reacties zou krijgen van die personen die t toen ook gevolgd hebben. Die krijg ik ook. Dus zo raar was mijn verwachting niet. Die reacties raken precies de snaar waar t wringt; namelijk dat t onredelijk is, wettelijk niet klopt en dat t zo moeilijk is dat er eigenlijk niks aan is te doen.
Jouw tip om juist niks vast te leggen doen we al. We willen juist niet voor de komende zes jaar alles vastleggen voor volwassen kinderen.
Trouwens, we kunnen geen vlieg of treinreizen boeken, huisjes boeken omdat we dit gedrag kennen. Maar moeder doet dat wel. Zij geeft dan toestemmingsverklaringen mee aan de kinderen die we dan zsm tekenen. Wij hebben nog nooit een toestemmingsverklaring getekend gekregen. We werken overal aan mee. Alles wat ze voorstelt gaan we mee akkoord. In de hoop dat dit charme offensief haar doet inzien dat als wij iets vragen, ze makkelijker ja zegt. Dat gebeurt dus ook niet.
Helemaal niks vragen of regelen proberen we ook. Maar ook dat werkt niet. Afgelopen zomer hebben de kinderen vakantiekleding moeten smokkelen omdat t niet mocht. Ze hadden uiteindelijk genoeg liggen om te gaan. We zijn toen pas kunnen gaan nadat we weer n kort geding hebben moeten aanvragen. Dat is op t allerlaatst niet voorgekomen en plots stonden de kinderen op de stoep dat moeder ze had laten gaan. Zonder toestemmingspapieren. We gingen met de auto toen, kamperen, dus niks geboekt. Kan niet.
We weten gewoon echt niet meer welke nieuwe weg inslaan zou helpen. Behalve dan nu zeggen dat moeder maar op ski vakantie moet gaan omdat de kinderen dat gewoon graag willen.
tja
"Stoom afblazen. Aaaaaaarrrrrggggghhhh K*T daar gaat mn vakantie. Voor niks vrij gepland en goed verdienende klussen afgezegd."
"We willen juist niet zonder kinderen op vakantie omdat a. De kinderen anders bijna nooit gaan ( met moeder zijn ze in vijf jaar tijd 1 x geweest) B. Omdat t anders tegen ons gebruikt wordt ( wat al eerder is gebeurt) c. Omdat de kinderen juist wel heel graag mee gaan en anders t ons kwalijk nemen."
Tja Verhuiswagen, een hoop woorden.
Maar ik denk toch echt dat het beter is dat jij afstand van dit probleem probeert te nemen en meer je eigen plan trekt, met of zonder partner.
Dus: probeer een vakantie met de kinderen flexibel te plannen, maar als ze dan niet mee (kunnen/willen) gaan, ga dan alleen of met zijn tweeën, nadat jullie heel duidelijk hebben gemaakt dat jullie het liefst hebben dat de kinderen meegaan. Dan kan jullie toch niets verweten worden?
Lijkt me ook goed om duidelijk te zijn naar de kinderen en ze hierin een eigen verantwoordelijkheid te geven, zeker als ze in de toekomst ouder worden:
- jullie willen heel graag dat ze mee op vakantie gaan en houden zoveel mogelijk rekening met ze;
- als ze niet kunnen/willen gaan, dan gaan jullie zonder hen.
En als je partner dat niet wil, zorg dan goed voor je zelf en ga alleen of met iemand anders op vakantie.
Laat dit niet jouw probleem zijn!
Willeke
We doen t al zo. Maar ik heb dan n heel verdrietige partner als we toch gaan. En dan word ik ook verdrietig. Kan niet meer genieten dan. T is toch idioot. De kinderen worden ook telkens verrast wat ze nu weer gevonden heeft waarom ze niet mee mogen. De kinderen wisten niets van een zes jaren planning. Anders hadden ze gezegd; die week mogen we niet. Ook zij snappen t niet.
Maar ik snap best dat t niet mijn probleem moet zijn. Maar ik ben erg begaan met het wel en wee van iedereen. Zelf een beetje vakantie vieren terwijl de helft van ons gezin niet mee mag, dat kan ik niet maken vind ik.
Andere invalshoek
Ik heb geen idee van de leeftijd van de kinderen waarover het gaat, maar zelfs in een harmonisch gezin, is het niet meer vanzelfsprekend dat kinderen op een bepaalde leeftijd mee gaan op vakantie.
Mijn idee zou zijn, probeer er de komende jaren om heen te plannen, de strijd is het die paar keer niet waard. En ga er niet vanuit dat je op een bepaalde leeftijd nog heel veel te zeggen hebt over de vakantieplannen van je kinderen.