Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering

De moeder

Ik heb moeite met de wijze waarop er hier over de moeder geschreven wordt. Wij kennen haar verhaal niet. De titel van deze topic klopt niet, de moeder is het, zoals ik het lees, niet eens met de periode die volgens haar anders is afgesproken en die zij ook op papier heeft gezet. Tuurlijk, flexibiliteit, meebuigen, kinderen als uitgangspunt maar soms houdt het ergens op, hoe vaak is er gewijzigd en op welke wijze zijn deze wijzigingen tot stand gekomen? Dat weten we niet. Er klinkt zón minachting richting haar, maar de vader heeft haar wel uitgekozen om de moeder van zijn kinderen te worden en zij is wel degene die, wat zal het zijn, 80/90% van de tijd alleen voor de kinderen zorgt en dat al jaren heeft gedaan. Hoe vaak zij op vakantie gaat en wat ze dan doet, doet niet ter zake evenals de suggestie dat zij geen nieuwe partner zou willen, dat kan niemand hier echt weten.
En, bij hoeveel gezinnen kan of moet een kind horen?

Mutsje

Het lijkt steeds alsof ik partij kies.(voor moeder)
Het lijkt mij juist zaak om daar eens uit te stappen.
En naar jezelf te kijken: wat kan IK doen om het soepeler te laten lopen / minder *** voor de kinderen.
Het enige dat ik constateer is dat ts daar echt nog wel wat te halen heeft. Als ze wil.

Er was meer

Ik had alleen de 1e pagina gelezen, en daar reageerde ik op maar er bleken er nog 2 te zijn. Ik wil niet de aandacht van het onderwerp afhalen door een en ander te zeggen, maar het is toch niet de bedoeling dat we als een soort Sherlock Holmes de hele situatie uit gaan zoeken en pluizen? Ik ga uit van het verhaal van degene die het schrijft, en zoals WIL40 zegt, daar reageren we op.

SAAR
Ja, natuurlijk horen we één kant van het verhaal! Ik begrijp gewoon echt niet waarom je niet ingaat op het verhaal en de behoefte van Verhuiswagen. Sorry.

Das nou knap

Een dag aangemeld op het forum en nu al én een diepgaand inzicht in de verhuiswagens verhaal (kennelijk) én een mening én -volgens eigen zeggen- een goed gefundeerde én weet al precies wie terecht gewezen moet: kijk, zo heurt het.

Petje af.
Ben er helemaal stil van...

....
..
.

lijkt mij ook, maar toch

zou ik daar voorzichtig mee zijn, Phyrine. Iedereen lijkt voornamelijk primair en emotioneel te reageren en als je dan ook nog de kinderen de boodschap geeft dat ze niet op zich moeten laten zitten, voor je weet worden de kinderen in de positie gezet dat zij de boel moeten regelen met moeders, dan wel moeders in toom moeten houden. Als moeder echt is, als Verhuiswagen zegt (wat mogelijk toch wat genuanceerder is) wordt het daarbij een onmogelijke opdracht. En dat is helemaal niet goed voor de weerbaarheid. integendeel.

Ik heb de indruk dat de emoties van Verhuiswagen een grotere rol spelen dan voor de omgeving (moeder bijv) dan ze zelf zegt. Maar de kans is groot dat wat moeder ook zou zeggen en doen, er al iets mee zou zijn. En dus sowieso irritatie opwekt en dus irritatie doorgeeft .. nou ja de bekende cirkel dus.

vader is verder gegaan en moeder staat stil

Volgens mij lijkt het erop dat vader na de scheiding verder is gegaan met zijn leven en moeder stil is blijven staan.
Vader heeft huisje-boompje-beestje en een nieuwe liefde, woont samen en is op zich best gelukkig.
Moeder heeft een nieuw huis (hoogstwaarschijnlijk minder ruim dan de boerderij waar ze eerst samen woonden) en is blijven hangen in gekwetstheid. Ze ziet dat haar plek ingenomen is door een ander en dat haar kinderen hun vader nog graag zien en diens nieuwe vriendin niet eens een verschrikking vinden.
Hoogst waarschijnlijk zou moeder niet opnieuw willen trouwen met vader, maar dan is het nog steeds niet fijn als je weet dat er een ander in jouw oude bed ligt, in jouw oude keuken kookt en soms plezier heeft met jouw kinderen.

Scheiden heeft nu eenmaal gevolgen, en een van die gevolgen is dat je met een nieuwe man/vrouw verder mag gaan. Zij mag dat, als ze wil. Hij mag dat en heeft dat gedaan.
Het is even slikken, maar het hoort bij het leven na een scheiding.
Wat ik denk dat er aan de hand is, is dat dat slikken niet gebeurd is. Moeder lijkt te zijn blijven steken in het proces van de scheiding met de emotionele rollercoaster die daarbij hoort. Er spreekt een hoop woede uit haar daden naar vader en verhuiswagen. Er spreekt woede, wanhoop en wraak uit de boodschap die ze haar kinderen meegeeft: gij zult geen vakantie en liefst ook geen plezier hebben bij vader.
Die woede zie je vaak bij mensen die net aan het begin van een scheiding staan, dan hoor je ze ook vaak de aanstaande ex zwart maken en soms zie je ze de kinderen inzetten als pionnen in een vechtscheiding.
Meestal kalmeert het en kun je daarna nog enigszins door een deur. Hier lijkt het kalmeren, je erbij neerleggen, de draad weer oppakken niet te gebeuren.

Mediation kan helpen, maar als 1 partij geen mediation wil, dan lukt het niet. Dan gedraagt die partij zich niet als verstandige volwassene maar als gekwetst en stampvoetend kind wat absoluut niets meer wil, en zeker niet datgene wat de ander wil hoezeer het ook in hun beider belang is en hoeveel ze er zelf ook mee geholpen zou zijn.

Ik voel mee, maar ik heb geen oplossing. Ik ken geen makkelijke fix om iemand die zo lang zo verhard in woede uit die houding te krijgen.
Die woede is zo langzamerhand een deel geworden van hoe moeder zichzelf beschrijft. Ze is de EX-vrouw van lapzwans die haar nooit verdient heeft en die de kinderen al helemaal niet verdient en er nu met een of ander zielig figuur vandoor is gegaan waar ze haar kinderen al helemaal niet mee wil zien (krachttermen naar keuze). Maar eigenlijk zou ze graag terug willen naar de tijd dat ze wel gelukkig waren en een deel van haar leven over doen, al weet ik niet of ze dat hardop zou zeggen.
Ik heb op het schoolplein wel vaker zulke moeders gehoord, meestal draait het wel bij na een tijdje en bij sommigen draait het niet bij. Ze staan er een jaar later vaak eenzaam bij, niemand heeft zin in zoveel negativiteit en een gebroken plaat van wat hij allemaal misdaan heeft. Na 5 jaar zullen er nog maar heel weinig mensen zijn die met plezier haar opzoeken.

Zelf heb ik maar weinig mensen na een jaar of anderhalf non-stop afgeven op hun ex-partner bij zien draaien, en in ieder geval niet door gedrag van die ex-partner want dat wordt zo enorm argwanend bekeken. Alleen goede vriendinnen en familie kunnen dan soms nog iets betekenen, of een nieuwe liefde (maar daar moet je ook voor openstaan).

Echt niet

Ava, het moet mij echt van het hart dat ik echt niet weet wie Anki00 is. Ik ben het in ieder geval niet. Dat je het wonderlijk vind dat er zo snel inzicht is en een oordeel, en dat je partijdigheid of hoe t ook noemt, vermoed is heel jammer. Of misschien een reden dat ik het in iedergeval niet uit mijn duim zuig.Ik ben niet op zoek naar ja-knikkers of mensen in mijn kamp. Ik zocht tips, en vele heb ik al gekregen. Van bekenden EN onbekenden. Alles wat ik zeg wordt als afgeven op moeder gezien, maar als er gevraagd wordt waarom iets zo is, kan ik alleen dingen schetsen die gebeurt zijn of die mij ten deel zijn gevallen.
Ik kan niet anders zeggen dat zowel Anki00 en vooral Fransien als een van de laatste reageerders, het enorm bij het rechte eind hebben. En geloof dat ik in het allereerste bericht ook al begon met het feit dat ik vooral heel veel woede, verdriet en onmacht zie bij moeder. En bang...bang dat ze de kinderen kwijt raakt, en dat ze niet ziet dat ze ze zo juist kwijtraakt.
Fransien: we hebben al goede vrienden van moeder gesproken (oude gezamelijke vrienden). De meesten willen er buiten blijven, maar diegene die even willen luisteren zijn verbaasd dat wat ze van ons horen juist 100% het tegenovergestelde is van wat moeder beweert. ' Ik ben er helemaal stil van, want mij is altijd het tegenovergestelde verteld', aldus een oude vriendin die wij al jaren niet meer gesproken hadden.
Ik wil geen gelijk, ik wil van de terreur af. We willen ons eigen leven leiden. (nee ik ga niet weer nieuwe dingen opnoemen, maar ik kan er een boek over schrijven, want alles wat ik zeg zou dan schrijnend zijn voor moeder, nou ze doet het zelf)
En nee, ik heb geen idee waarom ze zo rancuneus is. We weten het echt niet. Moeder wilde de scheiding, ze heeft alles geboden gekregen om de echtscheiding af te werken wat ze heeft gevraagd. Maar toch accepteerde ze haar eigen voorstel niet. Tot twee keer toe. Wat moet je dan doen? Als je geeft wat ze vraagt? Ze heeft een way of life gevonden in haar woede jegens haar ex-echtgenoot en die neemt niemand haar meer af.
Inmiddels is er al aangegeven door de kinderen dat ze meer bij vader willen wonen omdat ze er niet meer tegen kunnen......

blindstaren

Je kan je wel helemaal blind staren op moeder maar daar schiet je niets mee op. Het meeste wat je erover zegt, zijn aannames en door over haar te praten (en van alles in de schoenen te schuiven) creëer je je eigen beeld (zij is duister en jij helemaal niet). En dat proef ik ook hier; ik heb gelijk, ik wil gelijk krijgen! en anders wil ik zoveel mogelijk medestanders). En dat beeld wordt versterkt, elke keer als de bekende riedel langskomt. Maar met de waarheid heeft het vaak niet veel te maken. Eigenlijk doe je daar iedereen mee tekort, de ex, de kinderen, de vader van de kinderen en jezelf.

Dat is dus een recept voor een confrontatie, ook al hou je je in. In je contact met of spreken over (of juist de stilte) zal je mening spreken.

Verhuiswagen vind vast dat moeder geen tot weinig reden heeft om te doen zoals ze doet. Stel je nu eens op het standpunt dat moeder vast een voor haar goede reden heeft om zo te doen, ongeacht wat verhuiswagen er van vindt (van buiten naar binnen kijkend, van nu naar toen) maar dat het niet aan verhuiswagen is om daarover te oordelen (hoe lekker dat ook zou zijn en hoe verbonden je je dan ook kan voelen met elkaar, bij een gemeenschappelijk 'kwaad'). Dan glijdt er al heel veel langs je heen.

Het enige wat je kan doen is je eigen aandeel herzien en bijstellen want haar kan je niet veranderen. Dus alles wat dat niet is, valt mi in het bakje, roddel, achterklap, angst, agressie, etc.. lost niets op maar verhardt het gedoe alleen maar.

Ik denk dat je beter even had kunnen wachten met de mail. Als je wat meer de tijd neemt, kan je uit je eigen emotie stappen en wordt zo'n mail geen ping-pong bal die steeds harder en moeilijker teruggeslagen wordt.

is gedaan Ava

' Ik denk dat je beter even had kunnen wachten met de mail. Als je wat meer de tijd neemt, kan je uit je eigen emotie stappen en wordt zo'n mail geen ping-pong bal die steeds harder en moeilijker teruggeslagen wordt.'

Dit is allang gedaan Ava. Er is gewacht met de mail en toen met behulp van een derde een hele rustige opbouwende begripvolle mail gestuurd. Geschreven door iemand die als vak conflicthantering doet. Geen enkel verwijt, schuld bij ons ggelegd en alle mogelijkheden gegeven. Waarbij er niets wordt afgenomen, maar enkel meer naar moeder komt. (kortom, ze krijgt wat ze vraagt, de vakantie, en krijgt alle ruimte om nog meer aan te geven hoe het moet in de toekomst)
Maar moeder heeft geweigerd op die mail te reageren. Via de kinderen heeft ze laten weten dat ze niet reageert op een mail die niet door vader geschreven is. Moeder wil pingpongen, omdat dat vertrouwd is? (zo maar een idee van me)
Ava, je blijft bij je idee dat ik blijkbaar iets heel akeligs heb gedaan en mijn vriend ook. Wat er vroeger is gebeurt, kan ik niet over oordelen. Maar wat er met mij is gebeurt en tegen mij (en dan heb ik t niet over de vakantie), daar kan ik wel over oordelen. Nogmaals, het gaat me niet om t gelijk. Ik zoek naar tips hoe we hiermee om kunnen gaan. Is er een instantie die kinderen helpt om met dit verdriet en deze situatie om te gaan? Vila Pinedo? Heeft iemand daar ervaring mee? Of een therapeut? Mediation is al 4x gebeurd, maar wordt door moeder afgebroken zonder dat er een reden komt. Misschien is ze niet bij machte om uit te drukken wat haar dwars zit.
Maar met welk contact zou ik me dan spreken, inhouden of zwijgen? Wanneer heb ik dan contact? (of ik moet slaapwandelen en dan nachtelijke ontmoetingen hebben)
Kun je ook accepteren dat het een situatie is zoals Fransien beschrijft? Je komt zo ontzettend over als een moeder die ook haar kinderen verboden heeft contact te hebben met vader. Daar reageer je nooit op, wat mijn vermoeden nogal versterkt.... Ook jij zit zoooo in je eigen gelijk, want ik doe van alles (ik weet alleen echt niet wat). We hebben ons 7 maanden lang in een rustig vaarwater gewaand. Alles toegezegd wat moeder vroeg. Je blijft maar hameren op hoe vaak we dan om wijzigingen vragen. Eigenlijk nooit. We weten dat t niet kan. We vragen niks. Maar nu er geen planning was (ja, later helemaal onderaan ergens teruggevonden), blijkt dat die eigenhandig is ingesteld.Dat is het. Heel simpel. Wat wil je nu Ava? Als laatste blijven staan? Ik herken een bepaalde volharding en die mag je hebben. Op je eigen terp. Maar ik laat me niet vertellen dat ik dan iets 'gedaan' moet hebben, en dat het aan mijn 'houding' ligt. Zonder dat je daar een sprankje bewijs van hebt.
Je eigen aandeel herzien. Wat is dat dan? Had ik niet een relatie met haar ex mogen aangaan? Mag ik geen contact met haar kinderen? Is dat mijn eigen aandeel? Blijkbaar ben je heel goed op de hoogte wat mijn eigen aandeel is, zeg het me dan maar. (dat eigen aandeel verhaaltje, heb ik al eens eerder gehoord, klopt dat?)Ik kan haar niet veranderen, maar zij verandert ons leven wel en dat van de kinderen. Ik laat haar mijn leven niet veranderen. Net zo min als jij dat voor mij gaat bepalen. Ik zwaai je uit...daaaaag!

heel lastig

Ik heb geen oplossing, maar leef met jullie mee. Misschien een troost, wees blij dat je de kinderen überhaupt nog ziet. Mijn broer heeft net zo'n ex als jij beschrijft en haar is het gelukt de kinderen zo te manipuleren en chanteren dat ze mijn broer amper nog zien, ze zitten zo onder het juk van hun moeder (zijn zelfs al meerderjarig) we hoopten dat het beter zou worden als de kinderen ouder werden, maar helaas, ook dat was niet zo. Dus misschien voor jullie eigen rust, doe iets in de dagen die je wél hebt, vraag niets meer aan moeder (volgens mij is dat namelijk koren op haar molen, de strijd iedere keer aangaan) en hou het daar maar bij, jullie zien de kinderen tenminste nog, gelukkig.

Incidenten

Het zijn maar incidenten en het geeft natuurlijk niet de hele situatie weer, maar ik wil er toch even op reageren. De email, zorgvuldig opgesteld met behulp van een deskundige erbij. Dan de reactie: 'Maar moeder heeft geweigerd op die mail te reageren. Via de kinderen heeft ze laten weten dat ze niet reageert op een mail die niet door vader geschreven is.'
Nou ja, de email was ook niet door de vader geschreven, in elk geval niet alleen, dat heeft ze goed gezien. Als het belangrijk is zou ik als vader er een email achteraan typen: met andere woorden: en dan zijn eigen woorden. Eventueel uitleggend dat je de eerste email geschreven hebt met hulp van iemand die beter teksten kan schrijven dan jijzelf (vader dus).
Het grootste probleem, de vakantieplanning: 'Maar nu er geen planning was (ja, later helemaal onderaan ergens teruggevonden), blijkt dat die eigenhandig is ingesteld.' Klopt. Er was dus wel een planning. Er was een voorstel van haar (eigenhandig), maar dat hebben jullie over het hoofd gezien. Excuses en jammer dat er nu geen overleg meer mogelijk is.
Nogmaals: ik snap dat het probleem veel dieper zit en veel gecompliceerder is, maar wellicht helpt het als je incidenten wat nuchterder en praktischer oplost, in plaats van op basis daarvan hele beschouwingen doordenken over hoe zij is en hij is en de kinderen zijn en jij bent.

Tsjor

Hoe

Tsjor, de reden dat ik veel vertel, wat jij beschouwingen noemt, is dat er gevraagd wordt waarom t zo is en hoe het zo gekomen is. De situatie uitleggen zou dan kunnen zorgen voor nuttige wenken
Ik ben juist op zoek naar hele nuchtere en praktische oplossingen. Maar hoe dan... Ik weet het even niet meer.
Stelde vandaag als grap voor dat we de moeder mee gaan vragen. Dit maakte het ff luchtig. Gaat nooit gebeuren denk ik.

Anke

Gezien de voorgeschiedenis denk ik dat een uitnodiging van mij als volslagen idioot zou worden gezien. Ik denk er wel eens over, en dan zou ze misschien ook mijn tas kunnen meenemen.

Nuchter en praktisch

Er is geen algemene richtlijn te geven voor hoe je nuchter en praktisch kunt reageren op incidenten.
Bijvoorbeeld: ik gaf aan: email een probleem? Laat man een email schrijven in eigen woorden. Met excuses.
Maar bij een volgende email kan een andere praktische oplossing voor handen liggen.
Als je verder gaat beschouwen kun je je afvragen wat eronder ligt: ze wil communicatie met de vader en niet met een deskundig opgestelde vorm.
Beiden, vader en moeder, lijken in de communicatie met elkaar nogal op zoek te zijn naar de strijdpunten en conflicten ('dan zou ze misschien ook mijn tas kunnen meenemen'). Zolang je in die modus zit is er geen nuchtere en praktische communicatie mogelijk. en om de ander zover te krijgen dat hij/zij erop vertrouwt dat jij de conflictmodus hebt verlaten moet er heel veel gebeuren.
Het allerbelangrijkste is in je eigen hoofd: we gaan niet meer het conflict zoeken, maar bij elk incident zoeken naar nuchtere en praktische oplossingen (die voor beiden werkzaam zijn, waar mogelijk). en als er toch een conflict ontstaat, dan hebben we daarin gefaald en moeten het opnieuw proberen.

Tsjor

Tja en dan?

Tsjor je bent zelf ook dingen aan t invullen. Dat vond je zelf niet zo'n goed idee in #75.
We hebben al excuses aangeboden dat we iets niet gezien hebben. We moesten zoeken waar het stond, het was niet makkelijk te vinden. Ik gooi er af en toe humor in. Vandaar mn opmerking dat ze mn tas dan mee kan nemen. Die heeft ze natuurlijk allang niet meer dus is ook n idioot voorstel (oh help ik doe een aanname).
Was er maar een modus waarin we wel konden praten. De laatste poging zorgde ervoor dat de politie gebeld is nog voor er een woord gezegd is. Het verschijnen voor de deur is al genoeg. Bellen kan niet. Ze heeft ons geblokkeerd.
Weet je, ik denk dat we gewoon moeten accepteren dat er zoveel ruis is ontstaan, en zoveel wantrouwen dat elk woord en gebaar onderzocht wordt op de achterliggende gedachte. Die nemen wij niet zomaar weg.
Maar inmiddels is er contact geweest tussen beide advocaten waarbij de advocaat van moeder 'not amused' was dat er weer een vakantie werd tegengehouden. Er is geen enkele grond waarom er tegengehouden kan en mag worden. Het is zelfs heel schadelijk voor de kinderen. Het is niet de eerste keer en daarom is er verzocht dat de volledige proceskosten voor rekening van de moeder komen. Daar is jurisprudentie over.
De advocaat van moeder heeft aangeraden om gewoon n mailtje met akkoord te sturen naar vader. Maar dat hebben we niet gekregen. Ze reageert nergens meer op. En moeder beantwoord ook niet meer de telefoontjes van haar eigen advocaat. De kinderen staan te springen om mee te gaan maar zijn ook bang. Daar spreken ze over in berichtjes. En is dus geen aanname.
Nogmaals, we zoeken geen conflict, maar als we niets hadden gedaan bij alle onenigheden, dan hadden we de kinderen nooit meer mogen zien. Dat is t enige waar we de confrontatie over aan gaan: het recht op contact en omgang. Al het andere accepteren we.

Dan

'Nogmaals, we zoeken geen conflict, maar als we niets hadden gedaan bij alle onenigheden, dan hadden we de kinderen nooit meer mogen zien.' Dan heb je het conflict blijkbaar nodig. Maar van het conflict worden de kinderen ook de dupe. en steeds erger.
Ik zeg overigens helemaal niet dat je niets moet doen.
Zou het helpen als je niet meer uitgaat van 'we', maar dat je het meer een probleem laat zijn tussen vader en moeder?
Ergens zal er toch iets moeten veranderen, wil de situatie ooit veranderen en wil je niet voor elke praktische oplossing een advocaat nodig hebben (en dan weer het conflict oppoken, doordat moeder de kosten daarvan moet betalen).
Ik vind het zelf een ernstig signaal, dat iemand zich met kinderen helemaal terugtrekt uit alle communicatie. Ik zou daar heel bezorgd over zijn.

Tsjor

Lui

Tsjor, ik ben n lui tiepmiepje. We is korter dan mijn vriend of de vader. Overal waar we staat, moet je de vader of mijn vriend lezen. Ik blijf er helemaal buiten. Schrijf bel mail of spreek haar nooit. Zij heeft mij er in betrokken door wat dingen te doen die vervelend waren voor mij. Ik heb heel bewust conflict niet opgezocht en de moeder daar nooit op aangesproken. Heb de schade geaccepteerd. Het heeft mijn vriend getroffen; mij iets aandoen doet bij hem ook pijn. Daar was het haar ook om te doen.
Er is door de rechter en de mediator al meerdere malen gesproken over het feit dat er geen enkele communicatie mogelijk is. En dat dat als ouders niet kan en mag. Mijn vriend stuurt n mailtje of reageert op n mailtje, maar als moeder niet reageert betekent het niet dat moeder kan doen wat ze wil. Daar is ze door de rechter ook op aangesproken. Nu doet ze dat weer. T kortgeding kon bijna letterlijk overgenomen worden van de vorige keer.
Tuurlijk moet er iets veranderen! Maar ik weet niet hoe.
Vanavond gaat mijn vriend iets gezelligs doen met zijn jongste. Hoef ik niet bij te zijn. Maar dat mag dus eigenlijk niet want het is niet de omgangsdag met vader. Afspreken met vrienden mag wel, afspreken met vader mag niet. (Is het idee van moeder). Dus stiekum. En als ze daar achterkomt krijgen wij n boos bericht van moeder. Dan maar niet meer iets doen met je kinderen?

Lui

Verhuiswagen, door het lui gedrag te noemen onderken je het belang van communicatie. Vooral de manier waarop je met jezelf communiceert.
Met 'we' versterk je in feite steeds je eigen gedachten, die in kringetjes rond gaan.
Je communiceert ook ALTIJD met je omgeving. Zeker kinderen pikken veel, zo niet alles op. En mensen pikken vooral nonverbaal gedrag op, en dat wordt serieuzer genomen dan verbale communicatie.

En om (meer dan) duidelijk te zijn: ligt dit dan aan jou? Nee. Heb jij hier schuld aan? Nee.
Maar je bent de enige die we hier kunnen toespreken.
Je partner niet, en zijn ex ook niet.
Dat jij er geen schuld aan hebt betekent NIET dat je geen macht hebt hierin iets te veranderen, die heb je echt wel! Als 1 partij verschuift geeft dat een domino effect.

Probleem is alleen dat je steeds maar zoekt naar manieren om haar te veranderen. De verandering zul je in jezelf moeten gaan zoeken, in je eigen gedachten.

Ik vond het idee van hulp voor de kinderen niet slecht trouwens, en misschien kunnen jullie als systeem ook mee genomen worden?

En eerlijk gezegd

kan ik nu je opmerkingen over de angst van moeder steeds beter plaatsen.
Want als buitenstaander bekruipt mij het gevoel dat precies dát aan de hand is: moeder is bezig haar kinderen te verliezen.
Dat is toch vreselijk triest?

Helemaal gelijk

Saar je hebt helemaal gelijk! Echt ik kan n ander niet veranderen. Maar zoek naar wat ik zou kunnen doen.
En ik schreef in de openingspost al dat moeder verdrietig boos onmachtig en bang is. Dat hebben we net ook weer begrepen: een kind schreef dat moeder weer boos is. Boos omdat hij iets met vader gaat doen vanavond (hij wil niet liegen) dus gaat moeder dat doen. Vader reageerde; ook goed, ik hoor t wel als ik alsnog meemoet. En daarna kwam t berichtje dat als de kinderen meegaan op vakantie ze het huis uit moeten. Ze mogen dan niet meer bij moeder wonen. Mijn vriend had tranen in zijn ogen...'dat je als moeder je kinderen hierom t huis uit zet'

Kinderen als machtsmiddel.

Saar schrijft dat moeder bang is om haar kinderen kwijt te raken.
Verhuiswagen schreef al eerder dat moeder bang is dat de kinderen minder van haar houden dan van hun vader.

Maar dat kan ook moeder's eigen depressie en verlatingsangst zijn, bang om alleen achter te blijven. Deze angst maakt dat ze haar kinderen gebruikt als machtsmiddel, als speelbal.

Triest als je zo hopeloos labiel in elkaar zit. Heeft ze dit vroeger ook gehad verhuiswagen, tijdens haar huwelijk met jou vriend?
Of is dit zo gekomen, puur door de scheiding? Hormonale problemen zoals de overgang?
Het gedrag wat jij beschrijft is niet normaal. Ze blijft hangen in haar kleine wraak cirkeltje en trekt zich steeds verder terug. Ik zou me ook zorgen maken.

Wil40

Ik wilde helemaal niets schrijven over de reden waarom ik denk dat ze zo doet. Aannames doen heb je niet zoveel aan. Maar je vraagt erom; 'Heeft ze dit vroeger ook gehad verhuiswagen, tijdens haar huwelijk met jou vriend?' Volgens mijn vriend is het een familietrekje. Opvoeding, erfelijk, het is bekend. Al tijdens het huwelijk moest alles door middel van een dreigement. Als jij niet dit doet, dan doe ik dat. Op allerlei gebied. Blijkbaar mist ze capaciteiten om door middel van gesprek en overleg samen dingen te bepalen. Mij overvalt het me telkens, maar mijn vriend kent het gedrag. Hij heeft er jaren mee te maken gehad. Bij hem zit ook een soort van berusting. Zo is ze nu eenmaal.
Ik wil wel nog even terugkomen op Saar's opmerking dat we op zoek gaan naar hulp van buitenaf. Graag! En natuurlijk ben ik bereid om mijn rol/positie daarin te betrekken. Heb niets te verbergen, en sta ook open voor kritiek. Maar moeder heeft altijd de mogelijkheid om uit dat soort gesprekken weg te lopen. Dat is de voorgaande keren ook telkens gebeurt.
Ondertussen zijn er meer en meer dreigementen geuit door moeder tegen de kinderen. Straks komt een kind even praten.....

Opvoeding, erfelijk.

Of idd wat je vriend zegt:"zo is ze nu eenmaal", haar karakter.

Ik ken het ook van een familielid, koude kant. En als de dreigementen en het manipuleren geen effect hebben gehad, volgt de slachtofferrol.
"Je houdt niet meer van mij enz." Vooral voor kinderen vreselijk, die voelen zich dan schuldig, wat blijkbaar dan ook de bedoeling is.

Er valt bijna niet mee samen te leven, je doet het nooit goed.

Standpunten verharden

Ts kan niets, maar dan ook niets over de moeder zeggen.
Ze kent haar immers niet, heeft alleen een paar zeer negatieve ervaringen met haar.
Ik vind het echt gevaarlijk om moeder in deze hoek neer te zetten.
Daar komt ze niet meer uit.
Wie daar slachtoffer van is is wel duidelijk.

Voor hulp heb je de moeder niet nodig, Verhuiswagen.

jawel

Saar, voor hulp hebben we wel moeder nodig. Ze zal t ons echt niet in dank afnemen als we hulp zoeken voor de kinderen. (zoiets als het KIES traject denk ik dan aan, of een andere therapeut)En er is al eerder zoiets aangeboden aan de kinderen en toen wilden ze niet, want het mocht niet van hun moeder.
We plaatsen moeder niet in een hoek, dat doet ze echt zelf. Er is meerdere malen een mogelijkheid geweest om in overleg eruit te komen, er is door haar advocaat haar kansen voorspiegeld, nog een keer een kans, en nog een, en nu er een kort geding gepland staat, geeft mijn vriend haar nog een kans om alsnog toestemming te geven. En dan betalen wij de advocaatskosten die we tot nu toe hebben moeten maken.
Het is ook heel gevaarlijk Saar, precies wat je zegt. De felle reacties die we horen op deze situatie baart ons ernstig zorgen.
Wil40, nou precies zo, eerst dreigen en chanteren en als dat niet lukt de slachtofferrol, of zielig doen tegen de kinderen. De kinderen zijn er ook gevoelig voor. Hoe moet je als kind kiezen tussen een leuke activiteit als een vakantie en een boze moeder? Alsmaar doen wat je moeder wil, want anders wordt ze boos? Wanneer houdt dat op?
Zou het gevoel van bakzeil halen haar wereld doen instorten? Valt het doek? Even wat gezegdes om aan te geven dat ze de schijn niet meer op kan houden. Het verhaal dat vader hier de afschuwelijke man is kan ze al een poos niet meer bewijzen. Ik vrees dat het daar ook voor een heel deel in zit. De waarheid komt nu naar boven, voor haar familie en haar vrienden, en nu moet ze met de billen bloot.
Of moeten we de leugens over mijn vriend en over ons dan maar vol blijven houden voor de buitenwereld? Om haar te beschermen? 'want anders flipt ze helemaal' . En dit is dus ook een extra reden waarom het me zo aangrijpt; we worden beschuldigd van allerlei onwaarheden, en er wordt ons verteld wat wij allemaal niet mogen, door moeder. Als we niet doen wat zij wil, dan wordt ze boos en komen er dreigementen. Ik weiger echt nog een seconde te leven naar de dreigementen en grillen van een ander.
Dat is niet alleen een reden geweest voor mijn vriend om het verzoek van de echtscheiding van de moeder van zijn kinderen, direct te accepteren, maar ook voor mij is dat de kernreden geweest om te scheiden.
En nu jaren na de echtscheiding heeft er weer iemand zo'n enorme invloed op wat we wel en niet mogen. Niemand heeft er schade van als wij als samengesteld gezin 5 dagen weg gaan. Niemand. We zullen zien wat de rechter daar van vind.

komt te voet, gaat te paard

Je kan uit het conflict stappen, elke keer weer. Jij bij uitstek zou onpartijdig(er) kunnen zijn. Stap uit het slachtofferschap en denk in oplossingen.
Dat lukt nu niet omdat er een machtsstrijd gaande is. Je hebt het over 'we', je trekt het je vreselijk aan en ondertussen wordt moeder zo zwart gemaakt, dat wat ze ook zal doen, zij nooit gezien zal worden voor wie zij is. Alsof je haar eerst tot monster afschildert om haar vervolgens te verwijten dat ze zo'n monster is. Dat zorgt voor een hele scherpe tweedeling die ongeloofwaardig lijkt te worden. Het gaat niet meer om wat waar is, beeldvorming is alles. Andersom lijkt dat er ook op (moeder maakt vader en jou zwart, maar zij schrijft hier niet).

Je zegt dat ze bang is, of dat nu terecht is of niet, die verdwijnt niet als de andere partij zich groter maakt of dingen stiekem doet. Ik kan niet zo snel terugvinden of nu verteld is waarom moeder nu precies zo bang is (er staat mij iets bij over een melding maar dat vind ik niet terug). Ik denk dat je moet gaan werken aan het onderlinge vertrouwen en niet 'wie heeft er volgens de rechter meer gelijk dan de ander'.

Stel nu dat al je eigen boosheid even kon uitwissen en als centraal punt 'vertrouwen' neer zet. Een basaal en functioneel vertrouwen. Je hoeft niet bij elkaar op de koffie of bij elkaar te kunnen biechten. En met als vraag hoe je het vertrouwen als ouders over en weer kan terug krijgen. Je krijgt dan een heel ander soort verhaal dan je hier leest.

Overigens, vind ik het ook niet zo lekker dat vader iets stiekems doet met kind en daarmee kind in een loyaliteitsconflict brengt naar moeder (en kind moet dat zelf maar oplossen). Ik vind dat je van een vader mag verwachten dat hij zijn kinderen niet in de problemen brengt. Vader draagt zo niet bij aan een betere sfeer, bij kind thuis en onderling als ouders.

Ik praat niet met je mee.. ik kan me voorstellen meepraten, goed zou doen aan je gevoel van onrecht en boosheid maar daarin vind je mi geen oplossing.