Na vijf jaar nog steeds vakantieweigering

Volledig eens met Ava.
Verder; ja, ik snap dat je toestemming nodig hebt van moeder om de kinderen bij hv te betrekken.
Als je die niet krijgt (maar kinderen zijn toch bijna/ al op leeftijd dat ze zelf kiezen? ) kun je ook je partner adviseren hulp in te schakelen, voor hemzelf en misschien samen met jou. Dat zal dan net zo goed z'n positieve weerslag kunnen hebben op de kinderen.

En weet je, júist als moeder volledig in de kramp zit momenteel, probeer daar zelf dan uit te komen! Moeder kan zo gestoord doen als wat, het is wél de moeder van zijn kinderen. Het is in hun belang als vertrouwen opgebouwd kan worden.

Dat je er geen zin in hebt, snap ik helemaal.
Maar dat is toch een gevalletje pindakaas.
Ik krijg ook een hoop op m'n bordje waar ik niet zo op zit te wachten.
En met ons velen, het is niet anders.
Alternatief voor je is een partner zoeken zonder kinderen of met een makkelijke ex.

Snap ik helemaal

Dat er weer t woord ongeloofwaardig komt snap ik helemaal. Het is ook niet te begrijpen. Als t wel te begrijpen was schreef ik hier niet. T woord vertrouwen is geweldig. Maar waar blijft dat als we vanavond na gesprek met de kinderen horen dat als de kinderen mee gaan op vakantie ze: a. Het huis uit moeten b. De gerechtskosten waar moeder voor veroordeeld wordt, ze die gaat verhalen op de kinderen c. De kinderen verplicht te liegen tegen de rechter en te zeggen dat ze niet mee willen. De kinderen voelen zich zo klem zitten! 'Pap, ik moet dit zeggen van mam, en anders wordt ze zo boos!!! Dan moeten we t huis uit'
Een deel van de kinderen is volwassen of bijna, maar wonen bij moeder. Als je suggereert dat ze zelf mogen kiezen, dan heb je t verhaal niet goed gelezen. Natuurlijk mogen ze dat maar de kinderen worden gedwongen iets te doen wat indruist tegen wat ze willen. Doen ze dat niet dan volgt er straf. Daar gaat het om. Moeder schrijft hier niet nee. Deed ze dat maar. Nogmaals ik spreek soms van we omdat t makkelijk schrijft en om ook aan te geven wat het doet met ons.
Dat vader zijn kinderen stiekum laat doen, hoho, moeder betitelt bepaalde dingen als stiekum. Omgang met je eigen kind is nooit stiekum. Moeder heeft zelf getekend voor n ouderschapsplan waarin staat dat contact en omgang altijd mag. Het is ook bij de wet toegestaan. De kinderen vragen gewoon 'pap kun je me daar en daar heenbrengen?' En dat mag dus niet van moeder. Ze verzint haar eigen regels, betitelt die als waarheid en daarna bestraft ze iedereen die ze overtreed. Net zoiets als ik die nu zeg dat jij Ava en Saar niet op OOL mag komen. En dan jou gaat straffen. Foei je hebt de regels overtreden en ik bel de politie. Slaat toch nergens op?
Een van de kinderen gaf aan dat moeder zo door t lint is gegaan en zo boos is dat ze overspannen lijkt. Ondertussen proberen we koortsachtig om de kinderen door deze moeilijke situatie heen te loodsen en geeft mijn vriend ze tips hoe ze moeder rustig kunnen krijgen. Onze deur staat altijd open. En ik spreek niet met de kinderen hierover.
Een advies aan mij kan inderdaad zijn dat ik de relatie met mijn vriend verbreek. Dat heeft de moeder ook al meerdere keren geprobeerd; me via de telefoon bedreigd en gewaarschuwd voor mijn vriend, gedreigd dat ze mijn ouders zou waarschuwen en inlichten over mijn vriend en dat mijn ouders vooral geen geld moesten geven aan mijn vriend want hij was failliet (ze heeft bij iemand anders aan de deur dit verhaal opgedist, ze was dus verkeerd), en bij n confrontatie in n supermarkt mij schreeuwend toegesproken dat ik de miljoenen die ik in t bedrijf van mijn vriend stopte kwijt was ( ik heb geen miljoenen, nooit gehad, nu ook niet en heb ook geen geld in t bedrijf van mijn vriend gestopt). Als ik de moeder afschilder als n monster is dat jullie beeld. Ik zal dat nooit zeggen. Maar ondertussen kan ik me niet langer aan de indruk onttrekken dat moeder ernstig verward is en haar kinderen daarnee beschadigd en meetrekt. We kunnen even niets anders dan ons huis openstellen als veilige haven voor de kinderen.

Triva

Ze kunnen bij ons. Graag. Willen we al heel lang maar mag niet van moeder. En t zijn maar dreigementen. Want de kinderen hebben t al eerder aangegeven. Moeder weer boos. De kinderen is al eerder verteld door moeder dat als ze zus of zo niet doen dat de kinderen dan naar een pleeggezin moeten. Naar vader mocht niet en die wilde ze toch niet, zei ze. Mijn vriend heeft toen gezegd dat dat onzin was en dat ze altijd welkom waren maar dat het wel hun moeder bleef dus contact goed moesten proberen te houden.
Vannacht bijvoorbeeld ging de telefoon. Een kind had n lekke band na t uitgaan. Of papa even kon komen ophalen. Durfde moeder niet te bellen want die werd toch boos en zou dan toch zeggen 'bel je vader maar, dan doet ie ook eens iets'. Vader kind ophalen, en wilde de fietsband plakken de volgende morgen, maar dat wilde kind niet. 'Als mam erachter komt dat jij me gehaald hebt, dan wordt ze heel boos. Ik zeg wel dat hij 100 meter voor thuis kapot ging'. Dus dan doet mijn vriend t maar zo.
Ze doen t nooit goed. Mijn vriend doet t ook nooit goed. Ze kiezen de weg vd minste weerstand.

Uit huis zetten

Ik snap iets niet. De moeder dreigt de kinderen het huis uit te gooien. Volgens mij komen ze dan toch automatisch in huis bij vader? Moeder kan toch niet eisen dat ze naar een pleeggezin moeten? Bovendien, waar vind je een pleeggezin voor meerdere pubers?

Zou het niet de oplossing zijn? Kinderen bij vader en een bezoekregeling bij moeder, die dan weer een goed contact kan opbouwen met de kinderen zonder gedreig en zo.

Maar ik zal wel te naief zijn hierin.

Angst

Voor zover er iets te zeggen valt over moeder klinkt uit alle verhalen inderdaad vooral de angst door dat ze de kinderen gaat verliezen. en die angst is niet onterecht: verhuiswagen: 'Ze kunnen bij ons. Graag. Willen we al heel lang maar mag niet van moeder.'. (ook hier weer de 'we').
Praktische oplossingen op incidenten: een berichtje van vader: 'Fijn dat de vakantie mogelijk is. Daarna kunnen we bespreken of ze nog bij jou mogen wonen. Wij gaan zoveel dagen naar die plaats.'
Dreigen met een pleeggezin is echt onzin. Niet op in gaan. Voor kinderen van die leeftijd wordt er geen pleeggezin meer gezocht! Die kinderen gaan op kamers wonen. En als het nodig is hooguit begeleid, maar dat zal dan aan de problematiek van de kinderen liggen. en kinderen van 18 komen daarvoor al helemaal niet in aanmerking. Band plakken zouden ze ook zelf moeten kunnen.
Kinderen mogen ook zelf naar de rechter als ze iets willen veranderen aan de plek waar ze wonen.
Er klinkt nu een ongezonde strijd om de gunst van (kleingehouden) kinderen in de verhalen door. Ouders hebben er een puinhoop van gemaakt. Kinderen hebben enkele gereedschappen om dat zelf op te lossen. Zij kunnen aangeven wat ze willen, waar ze willen wonen en zij hebben middelen om dat voor elkaar te krijgen. zij kunnen zelf naar de rechter stappen. Als ze dat niet willen is het ook hun keuze, het is kiezen tussen twee kwaden en helaas is niemand in staat om de kwaden in goede oplossingen te veranderen. De kinderen moeten zelf kiezen wat voor hen het beste is. Zij kunnen ook zelf advies inwinnen bij het juridisch loket. zij kunnen ook zelf op vakantie gaan, zonder vader of moeder. Ze kunnen zelf hun band plakken etc.
Vanaf 18 jaar kan vader de kinderalimentatie rechtstreeks naar het kind overmaken en zo laten merken dat het kind vanaf 18 jaar zelfstandig is.
Geef kinderen de kans om in hun eigen tempo onder deze ongezonde strijd uit te komen, ze hebben de leeftijd om eigen keuzes te maken.

Tsjor

ach

Als je al vijf jaar zo aan het vechten bent zou ik in overleg met de kinderen gewoon ijskoud voor optie a gaan. Dus idd vader naar moeder laten gaan, aanbellen als kinderen thuis zijn en hun belangrijkste spullen hebben ingepakt en klaar staan, en mededelen dat ze dan en dan mee op vakantie gaan, dat jullie kiezen voor optie a en dat ze dus nu afscheid nemen. Kan ze boos worden maar kinderen zitten veilig in de auto.

Waarom nog verder vechten?

Met moeder valt niet te praten

Maar met jou ook niet Verhuiswagen.
Jij hebt overal een ' ja maar' op klaar.
Speelt bij jou ook angst? In hoeverre spelen emoties mbt eigen kinderen mee?

Verder eens met Tsjor, hoogste tijd om MET de kinderen aan de slag te gaan ipv over ze.

en nu zijn we waar we wezen moeten

Triva, ik heb jouw post letterlijk voorgelezen aan mijn vriend om te zien wat hij van jouw zienswijze vond. Hij kreeg er tranen van in zijn ogen, weet dat er eigenlijk ook geen andere oplossing is. Maar hij wil de allerlaatste zijn die de kinderen 'afpakt' van de moeder. Een jaar geleden waren de kinderen er misschien nog niet aan toe, maar nu zien ze meer en meer dat de dreigementen en de chantage onacceptabel is. Hij vreest wel dat er totale paniek uitbreekt als hij t zo aanpakt.
Je vind dat er met mij niet te praten valt, maar doordat ik telkens reageerde (jij noemt dat ja, maar) is er nu een beter beeld over wat er speelt en heb ik al heel veel goede tips en adviezen gekregen! Je kunt een beetje giftig en venijnig naar me uithalen maar we zijn nu waar we wezen moeten. Dit is de kern van de zaak.
En dan denk ik ook dat de opmerking van Tsjor ' Geef kinderen de kans om in hun eigen tempo onder deze ongezonde strijd uit te komen, ze hebben de leeftijd om eigen keuzes te maken' leidend moet zijn. Dit is niet van het ene op het andere moment ontstaan. En de kinderen moeten het zelf willen. Mijn vriend wil niet de emoties rondom deze vakantie gebruiken om de kinderen te dwingen een keuze te maken. Dat voelt heel fout en manipulerend aan, en daar heeft hij juist een enorme hekel aan.
Dus geven we de ruimte, de veiligheid, en steunen we ze met keuzes die ze zelf maken. Tsjor, je hebt het over al dan niet bewust kleingehouden kinderen. Dat klopt helemaal. Iedere ouder in een echtscheiding lost het schuldgevoel rondom de echtscheiding anders op. Hier is denk ik vooral heel veel gemoederd en gezorgd om de waarde van de moeder tot uitdrukking te brengen. Daar is vader zich ook al heel lang bewust van. Daar probeert hij in de weinige tijd die hij heeft ook aan te werken; zelfstandigheid bijbrengen. De lekke band wordt nu ook door het kind zelf geplakt, was ook t eigen voorstel van het kind.
' zij kunnen ook zelf op vakantie gaan, zonder vader of moeder' : dat doen ze ook! Maar als bekend wordt dat dat met vader is, dan mag dat niet. Hebben we al meerdere keren meegemaakt. De aanwezigheid van vader werkt als een rode lap.
En je kunt nog telkens vallen over het woordje 'we' , maar ik wil er alleen maar mee aangeven dat ik het er mee eens ben als de kinderen (meer) hier komen wonen en vader ook. Eigenlijk doet het er niet toe wat ik vind, dan ga ik wel weg als we beide er anders over zouden denken.
Vandaag bijv. is er een groot sociaal evenement hier, en ik blijf weg. Wil geen confrontatie, catfight, en de kinderen in verlegenheid brengen. Dan kan ik er beter niet bij zijn. Zo veel beinvloed het mijn leven; ik maak mezelf onzichtbaar om maar geen woede op te wekken. Ik begrijp gewoon niet goed waar de woede door opgewekt wordt, en ben bang fouten te maken. Ben dan ook bereid om me terug te trekken uit deze relatie als dat ten goede zou komen aan de kinderen, of als de schuld of oorzaak bij mij zou liggen.
Echt heel erg bedankt voor t klankbord. Het is niet altijd even makkelijk, maar nogmaals, als het niet zo moeilijk was, was er ook geen probleem.

Moederstrijd

'Ik begrijp gewoon niet goed waar de woede door opgewekt wordt, en ben bang fouten te maken.'
Over vader: 'Daar probeert hij in de weinige tijd die hij heeft ook aan te werken;' Ik heb je hele geschiedenis niet gevolgd, maar het zou zomaar kunnen zijn dat vader en moeder bij de scheiding hebben afgesproken dat de kinderen vooral bij moeder zijn omdat vader er te weinig tijd voor had (werk) en dat vader sinds hij nieuwe vriendin heeft duidelijk maakt (niet met woorden, maar in elk geval in gedachte) dat nieuwe vriendin en hij nu de kinderen wel willen. Juist jouw 'bekommernis' om de kinderen is dan het probleem, want daarmee ontstaat de strijd tussen de moeders. Maakt niet uit of je je wel of niet laat zien. Als vader steeds duidelijk maakt dat zijn tijd voor de kinderen beperkt is, wat wil hij dan met de zorg voor kinderen? Aan jou overlaten toch? En jij wil dat graag. Ook omdat je denkt dat jij een betere moeder bent dan zij. En vader denkt dat ook. Daarin zit volgens mij de angel van het conflict. Die strijd laat ook niet toe dat de kinderen zelfstandig worden, eerst moet de moederstrijd beslist worden (wat niet zal gebeuren, in elk geval niet op korte termijn en niet in deze situatie).
Kijk nog eens naar je beginbericht. zoveel negativiteit. Wat eronder zat was dat je een bijlage van een email niet gezien had. En dat had gevolgen. Ondertussen maak je de gevolgen tot dramatische proporties (kinderen tot 23 en 21 jaar....).
Jullie komen niet uit die strijd. Het is te hopen dat de kinderen eraan kunnen ontsnappen door op zichzelf te gaan wonen en vader en moeder maar even links te laten liggen.

Tsjor

je begrijpt iets verkeerd

De weinige tijd die vader heeft, daarmee bedoel ik dat vader de kinderen maar een keer per 14 dagen een weekend ziet. Dat is niet zoveel tijd, en dan kun je niet heel veel doen aan zelfstandigheid van de kinderen.
Het is niet zo dat vader geen tijd heeft voor de kinderen ivm werk. Hij werkt namelijk thuis, op een boerderij, is dus juist heel veel beschikbaar voor de kinderen. Hij laat de zorg van de kinderen juist niet aan mij over. Hij doet heel veel alleen met de kinderen dan. Gewoon omdat het niet om mij gaat.
Dat de moeder in mij een vijand ziet, en soort strijd aanbindt om te bewijzen wie de beste moeder is, dat gaat dan buiten mij om. Ik heb nergens gezegd dat ik een beter moeder ben. Ik zeg juist dat ik wegga als dat zou moeten. En wie maakt de gevolgen tot dramatische proporties? Diegene die een leuke activiteit met de kinderen wil ondernemen of diegene die de kinderen het huis uit zet als ze dat gaan doen? Als je liever een rechtzaak hebt dan je eigen kinderen een uitje te gunnen. Wiens probleem is dat dan? Maar waarom zegt moeder tegen haar vrienden en familie dat 'vader niks doet, en zij overal voor opdraait' (en meer van dat soort situaties). Het is nooit goed, wat je ook doet. Als je wil slaan, is een stok snel gevonden. Maar je hebt gelijk; we komen niet uit de strijd. Het enige wat we doen is de kinderen steunen in deze moeilijke tijd.
De kinderallimentatie is na het 18e jaar overgemaakt op de rekening van de kinderen. Precies zoals dat moet. Daar heeft moeder weer een klacht over ingediend bij het LBIO. Vader kon bewijzen dat hij het bedrag had overgemaakt op de rekening van de 18e jarige. LBIO gaf vader gelijk. LBIO raad ook af om het geld over te maken naar de moeder. Want dan kan moeder via het LBIO eisen dat de allimentatie ook nog over wordt gemaakt aan het 18 jarige kind. Been there, done that. Je betaalt dan twee keer. Moeder heeft al een keer de handtekening van kind gevraagd om deze zogenaamde klacht in te dienen bij het LBIO. Kind wist niet waar die voor tekende. Schrok zich naderhand kapot hiermee het LBIO opdracht was gegeven om de allimentatie bij vader op te eisen. Kind had het bedrag op de bankrekening nl. netjes gehad! Lesje; weet waar je voor tekent als 18 jarige. Tsjor, ik waardeer je inzet, echt waar, maar je hebt echt geen idee waar we hier al jaren inzitten. Zit hier gewoon te huilen van de spanningen die t oplevert.

Jippox

En waar moet ik dan wonen? En waar haal ik dan mn inkomen vandaan?(werk aan huis) Wie gaat dat betalen? Mag ik dan bij jou? Als ik ga, dan ga ik voorgoed. Dan moet ik alle schepen achter me verbranden.
En heeft moeder dan niet precies wat ze wilde vanaf de eerste minuut? Mij weggepest? En mijn vriend alsnog de genadeklap verkocht?

Je blijft doorgaan

Je blijft doorgaan. Je zoek alleen naar stemmen die in jouw straatje passen. Dat is zonde. Zoek je nou iets anders of zoek je toch bevestiging?

Je kind zien achter de rug om van de andere ouder, is stiekem. Als ik de moeder was, zou dat zo op mij overkomen. Als ik bang was, zou dat mijn angst en wantrouwen aanwakkeren. Dat kind daarmee in de problemen kan komen bij de moeder en zelf maar moet oplossen, heeft weer wat achterbaks en lafs. Je verschuilen achter een ouderschapsplan is gemakzuchtig. Wijzen naar moeder om je eigen fouten te verdoezelen.. is ... [vul zelf in]. (Overigens, wilde je trouwens nog een oplossing?) Dat weten we toch allemaal wel, jij toch ook? Als jij de jouwen zo graag wit afschildert, hoeft de ander het onderwerp alleen maar weer op tafel te zetten, zoals ik nu doe. En zoals jij steeds doet.

Laat het gaan, hiermee sla je niet de weg in naar een oplossing. Hiermee zoek je bevestiging en medestanders.
Wat win je daarbij? Of zet je in op verlies? Betekent een groter verlies voor de ander dan jouw eigen verlies, eigenlijk winst voor jezelf? Het kan een kortstondig lekker gevoel opleveren en een soort verbondenheid met een ander, die net als jij denkt. Je zit in een heel hardnekkig patroon, verhuiswagen. Niet zo fraai. Maar jij wil dat niet zien.

Want waarom zou je met de kinderen (weer) praten over met jullie meegaan op vakantie? (Welke boodschap zit daarin voor de kinderen?) Dat is kennelijk het enige wat telt want daarin wordt de oplossing gezocht. Maar geen echte oplossing want de uitkomst is al bekend. Heerlijk in een kringetje want geen schuld, geen verantwoording. Lekker wijzen en slachtoffer zijn. Het lijkt wel een dansje. Doet denken aan de slachtofferdriehoek. Beetje kortzichtig, niet? De oplossing zit daar niet in. Dat weet je nu toch wel?

Tussen de volwassenen onderling is een groot gebrek aan vertrouwen en elkaar iets gunnen.
Ik heb er moeite mee dat je steeds naar moeder wijst. Dat doe je als je een conflict zoekt. Als je een oplossing zoekt, kijk je naar binnen, naar wat je kan doen om bij te dragen aan een langdurige verbetering aan de situatie.

Dus weer beginnen over de bekende weg, is net als het zoeken naar een argument om een ruzie voort te zetten (met karaktermoord). Heeft moeder dat echt gezegd? Ik weet het niet. Als volwassen mensen moet je navragen bij de bron, alleen dat heeft weinig zin. Zelfs als de waarheid boven komt, is het de vraag of jouw partner en jij die willen zien. Dingen die je niet van de bron hebt, moet je maar laten liggen, denk ik dan.

Wanneer houdt het op? Zodra een van de drie er genoeg van heeft en wil bijdragen aan iets positiefs met de toekomst in het oog. Kennelijk is dit vakantie-gedoe niet voldoende. De bodem is nog niet inzicht. Kortom wat is groter; het ego of het verdriet (van de kinderen en jouw partner en jij).

Stel je voor dat vader genoeg heeft van dit alles en eens zou zitten nadenken over wat zijn eigen acties hebben bijgedragen aan deze sfeer, hoe dat voor moeder moet zijn geweest, spijt krijgt voor zijn aandeel. Vervolgens met moeder contact zoekt om eenzijdig te vertellen dat hij spijt heeft en het anders had moeten doen (en dat ook laat zien), maar geen claims dat zij hetzelfde moet doen, geen goedpraterij van zichzelf, en geen zwartmakerij van moeder.

Als jij een oplossing wilt, laat dan eens alle negatieve gedachten varen en vraag jezelf af wat voor klein stapje jij kan doen voor een betere verstandhouding. Of heb je (hebben jullie) zo geïnvesteerd in alle negativiteit dat je die investering niet wilt loslaten? Het voedt de kortzichtigheid in de relatie(s). Of is het één van de dingen die jullie als partner dichter tot elkaar brengen. Een gezamenlijke haat of afgunst, wantrouwen of verachting is namelijk een zeer krachtig wapen en kan zelf voedend zijn.

verhuiswagen

Wil je wel even goed citeren?

Nu lijkt het net op deze tekst:

"Je vind dat er met mij niet te praten valt, maar doordat ik telkens reageerde (jij noemt dat ja, maar) is er nu een beter beeld over wat er speelt en heb ik al heel veel goede tips en adviezen gekregen! Je kunt een beetje giftig en venijnig naar me uithalen maar we zijn nu waar we wezen moeten. Dit is de kern van de zaak."

van mij komt!

Ik snap nog steeds niet waarom jullie het niet gewoon doen. Je doet namelijk niets. Verifieer anders nog even per mail wat de opties waren, kijken of ze daarin trapt, overleg met de kinderen en doe het gewoon. Je gooit geen enkele deur dicht toch? Je doet wat ze zelf heeft bedacht. Komt er van, wat er van komt. Ik begrijp jullie gevecht van 5 jaar niet. Een andere optie is dus: niet meer op vakantie gaan met de kinderen van je partner. Ook dat leg je uit aan ze. Ze zijn namelijk oud genoeg om te weten dat het bedreigingen zijn die niet gebeuren en dat moeder sowieso toch altijd boos is (zie het ophalen met de fiets). Laat het de keus aan de kinderen en zet ze niet voor het blok meer om mee te gaan. Je zegt dat ze mee mogen maar dan moeten ze zelf toestemming regelen of accepteren dat moeder boos is. Of dus de andere optie, optie a.

Ava

De oplossing is niet zo makkelijk als jij denkt. Je kunt niet triomfantelijk zijn dat jij het beste antwoord hebt. Excuses zijn er al gemaakt. Je denkt dat ik niet wil. Ik doe alles. Alles. Ik laat met mijn leven spelen en me chanteren ten behoeve van anderen. Cijfer me weg. Nee Ava nu niet de schuld bij de ander in de schoenen schuiven. Je doet het nl. ook. Jij zegt dat t mijn schuld is. En jij bent de enige die het het beste weet. Je mag me bellen. Want elk getypt woord kan zo anders uitgelegd worden.

Heb ondertussen al heel veel goede tips gehad. Daar ga ik mee verder. Jij speelt alleen op de man (vrouw) want concreet kom je alleen met loze zweverige kreten. Dat is ook t makkelijkste. Want daar kun je nooit op afgerekend worden.
Inmiddels hebben we iemand gesproken die aan de zijlijn staat. Er is n vermoeden van een psychische aandoening en de bijbehorende ontkenning. Het is niet aan mij omdat te beoordelen. Dus blijf er even buiten.

Triva bedankt!

Kei goede invalshoek. Dit zocht ik. Bedankt. Echt serieus bedankt.
We laten onszelf ook bang maken. Dat is onze valkuil.

Verhuiswagen

Ik denk daar helemaal niet licht over. Eerst uit het patroon en dan duurt dit nog jaren.

Je kan excuses maken op heel veel manieren. Wat hier telt is niet dat ze gemaakt zijn maar dat ze afdoende gemaakt zijn. Je bent dus niet je eigen scheidsrechter maar degene waarvoor de excuses bedoeld zijn, oordeelt of het afdoende is. De oplossing is niet wat jij of jouw partner maar vinden dat voldoende moet zijn maar wat de moeder vindt.

De maat is niet wat jullie willen geven, de maat is wat nodig is om tot een bepaalde vorm van vertrouwen te komen. Het kan zijn dat meerdere excuses gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld.

Verhuiswagen, ik zie dat je heel erg bezig bent met zwartmaken, wijzen naar moeder, julliezelf schoonpraten etc.. Je zegt dingen die je dan weer terugtrekt (zie de reactie van Jippox). Mijn punten komen over als op de man spelen. Kennelijk zijn ze gevoelig. En dat heeft een reden toch? Daar is dus iets mee en daar moet je iets mee. Kijk vooral eens naar jezelf, zou ik zeggen.

Pfoeeeh

Je kunt je ook in gemoede afvragen of het niet veel te ver gaat wat je nou allemaal neerlegt bij Verhuiswagen. Mij gaat het in elk geval veel te ver.
Hier is vast een onzekere moeder bezig zaken voor iedereen ingewikkelder en problematischer te maken dan nodig is. Maar de antwoorden lijken mij te vergezocht. Kinderen weerbaar maken zodat ze eigen keuzes maken. Ja, mehoelah, soms is het gewoon knel zitten tussen je ouders en dan nog zou een kind daar de weerbaarheid voor moeten vinden om daar goed mee om te gaan?
Wensdenken. Niet realistisch.
Het is wat het is. En ik denk dat Verhuiswagen daar goed aan doet om haar zorgen hier kwijt te spelen en zich verder goeddeels afzijdig te houden van de communicatie tussen vader, moeder en de kinderen. Maar ik geef het je te doen. Kan best sprake zijn van een dysfunctionele ouder. Hoe dan ook. Verhuiswagen en haar partner lijken daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Meer valt er niet uit te peuren en maakt zaken juist gecompliceerder.
Houd het een beetje klein en praktisch en de rest is gewoon speculatie van de koude grond.
Dan is jou actie richting moeder ook eenvoudiger voor haar te begrijpen dan als je er ingewikkelde gemoedsbesparende acties op loslaat.

Maar het is ook wel apart

Want je hebt aan de andere kant ook strijd (gehad?) Nu hier eenzelfde soort ellende, waar je mijns inziens wel heel diep induikt terwijl je zoveel later pas in beeld kwam en zelf genoeg op je bord had?
Plus dat je eigenlijk wilt bereiken met vader waar moeder zo bang voor is. Want stoornis of niet, dat betekent niet dat je een gevoelloze gek bent. Het feit dat je dat benoemt zegt meteen al dat je niet open aan die zijlijn staat maar wacht op een goed moment.
Ergens anders wonen ga je niet omdat je bedrijf aan huis hebt en hij je daarin voorziet, dus je hebt hem daarvoor nodig.
Ik begrijp ook niet zo goed waarom dit soort dingen met de kinderen als inzet wordt gevoerd. Ze zijn niet alleen slachtoffers maar ook de wapens en dat toestaan is zo erg als het veroorzaken.
Kunnen jullie niet apart van elkaar de sores opruimen eer jullie al vechtend het laatste deel van jullie leven in moeten?
Kun je niet iets bedenken waardoor jij geen deel meer uitmaakt en de strijd tussen hen blijft? Is er iets dat jij kunt doen om het leven van die kinderen en of ( indien nog onopgelost) die van jezelf?
Kortom: hoe,op welke manier kun jij de held voor de kinderen zijn en het loyaliteitsprobleem voor ze helpen oplossen?

AnneJ

AnneJ, jij weet als geen ander hoeveel problemen je op je afgeworpen kunt krijgen. Probeer daar dan maar eens altijd perfect op te reageren.Dank je voor je steun.
En voor de andere reacties; ik ga er mee aan de slag. Deed ik al, en nu nog meer.

En zelf weggaan?

Dat zou ik alleen doen als je partner dat zou willen. Of de kinderen, van hem en/of jezelf, onder jullie relatie te lijden hebben.

In dit geval maakt het niet uit of jij een relatie hebt met de vader of willekeurig welke vrouw dan ook. Moeder kan de situatie niet normaal benaderen en dat zal niet veranderen als jij 20 km. verderop gaat wonen. Je bent en blijft een concurrente, dat is mede haar probleem.

Dat ze haar gevoelens niet kan doseren en het bij de volwassenen kan laten maar haar kinderen inzet bij haar eeuwige strijd lijkt mij idd een teken dat er psychisch een probleem is bij haar.
Al zou jij daar van invloed op zijn, wat anderen hier schrijven, al zou de oplossing mede bij jou moeten liggen, dan nog is haar gedrag onacceptabel.

Zelf zou ik de kinderen alleen bij haar weghalen als de kinderen dit zelf willen. Ze zijn oud genoeg om die keuze te maken. Als ze die keuze uit loyaliteit niet kunnen maken maar de situatie bij moeder onleefbaar is zou je partner daar hulp bij kunnen zoeken. Dan moet het gaan om de veiligheid van de kinderen. Niet nu om een vakantie.

De vakantie afblazen kan nu ook een optie zijn. Als moeder psychisch erg in de war is gaan de kinderen ook niet prettig mee. Misschien eerst hulp voor moeder om de rust te bewaren?

Dat is wat flauw Plens

En verder verwacht ik dat Verhuiswagen niet het probleem is, en haar afwezigheid bitterweinig gaat toevoegen. Moeder heeft issues met Vader en met de scheiding, en speelt dat over de rug van vader uit. Zo lees ik het.

Tuurlijk gaat ze niet zomaar verhuizen, ze woont daar. En dat is haar goed recht. Is er iemand hier die daadwerkelijk verwacht dat de kinderen wel mee op vakantie mogen als Verhuiswagen niet mee wil?

Je kunt ervan vinden wat je wil, maar ik denk dat Triva en AnneJ toch echt de meest constructieve bijdragen leveren. Niet op de vrouw, en toch opbouwend kritisch. Dat hele geëmmer over of het nu we of hij moet zijn wordt wat storend. Ik denk dat Verhuiswagen niet al te veel opschiet met semantische discussies. Het lijkt me prima dat het haar raakt en dat ze het hier van zich afschrijft. Ze houdt van haar vriend en ziet twee kinderen verscheurd raken tussen vader en moeder. Het zou juist vreemd zijn als ze zich dat niet zou aantrekken.

We kennen het verhaal alleen vanuit Verhuiswagens perspectief, en zij zal er vast ook wel gekleurd in staan. Wie niet hè. Maar niet iedere stief is bij voorbaat fout.

En speelt dat over de rug van....

De kinderen uit had daar moeten staan.

serieus

Ik ben bloedserieus eigenlijk. Ik vraag me af hoe zij uit de strijd kan stappen en misschien wel een hele grote rol voor de kinderen kan spelen. Dan blijft de strijd waar die hoort.
Ik snap vaders dilemma en als ik me even zou verdiepen in moeder, begrijp ik ook haar angst of boosheid nog wel, stoornis of niet. En zelfs TS' haar kant kan ik me voorstellen. Ik gun ieder een contact met alle kinderen. Maar ergens moet er toch iets of iemand zijn die de kinderen in elk geval uit zulke dreigingen kan helpen?
Om zomaar weg te gaan lijkt me verre van slim. Lijkt me heel traumatisch als er politieverkeer op gang komt tijdens een vakantie. Of dat de kinderen in angst om moeder zitten en bang zijn om terug te gaan.

Wat ik flauw vind Plens

Is de sneer over de vermeende strijd met de andere kant.

In de ideale wereld zou iemand inderdaad in staat moeten zijn om die kinderen uit de strijd te halen. Ik denk hoe dan ook dat Verhuiswagen die persoon niet is. Zij kan zich alleen maar heel bescheiden aan de zijlijn opstellen.

Geen idee

Ik geloof best dat moeder disfunctioneel is en haar kinderen klem zet en hanteert als wapen in de strijd. en je hebt er geen idee van hoeveel andere ouders te verduren krijgen in een echtscheidingssituatie. Maar sprekend vanuit mijn eigen ervaring: ik ben er zelf altijd veel rustiger, afstandelijker en kalmer mee omgegaan dan wat ik jou zie doen. en daardoor is er nooit echt een strijd ontstaan, waar de kinderen de dupe van zijn geworden. Jouw situatie is niet zo uniek, helaas.
Ondertussen doe je wel een beetje hetzelfde als moeder. Zie je bericht op #105: als ik ga, dan moet (?!) ik alle schepen achter me verbranden.
Ja, je wordt blijkbaar financieel onderhouden door je man en je kunt blijkbaar geen zelfstandig bestaan aan. En het kan heel goed zijn, dat weg gaan niet de beste oplossing is. Maar zo'n insteek laat zien dat het voor jou geen mogelijke optie is om uit de conflicten te komen, maar dat je er zware emotionele argumenten tegenaan gooit. Niet praktisch en niet helpend om conflicten op te lossen.
Vandaar dat het 'we' niet zomaar semantisch is. Eer zijn twee aparte indidivduen met twee verschillende rollen. Wat kan vader doen o de situatie op te lossen (niet zoveel, wellicht) en wat kun jij doen. Of beter, wat zou je in elk geval niet moeten doen en dat is de zaak emotioneel nog zwaarder maken.
Een rustige, kalme insteek zou bijvoorbeeld zijn dat vader zegt: oké, dan gaan we op vakantie en komen de kinderen daarna bij mij wonen. Punt. Je weet dat voor moeder daarna de hel uitbreekt, maar juridisch gezien zijn er veel mogelijkheden voor de kinderen om zelf te bepalen wat ze willen, ze kunnen zelf naar de rechter, een kind van 18 is helemaal vrij wat dat betreft. Je kunt je erop voorbereiden dat er van alles kan gebeuren door moeder en de vraag stellen hoe je de kinderen daar het beste tegen kunt beschermen. Niet meer als klein kind, maar als jongvolwassene.
Het vraagt echt een andere insteek als je uit deze strijd wil komen, alleen krijg ik dat blijkbaar niet duidelijk genoeg omgezet in woorden.

Tsjor

Uitspraak

Vandaag diende het kort geding. De moeder heeft geweigerd open te doen toen de gerechtsdeurwaarder het ambtelijk stuk wilde overhandigen waarbij ze werd gedagvaard. Dat heeft mijn vriend gezien. Een kind heeft de envelop aan moeder gegeven. Ze was trouwens al op de hoogte via haar advocaat maar het moet op deze manier betekent worden.
Moeder kwam dus niet opdagen bij de rechtbank. Haar advocaat ook niet. De kinderen mochten van moeder niet mee naar de zitting. Als ze dat wel deden, kwamen ze er nooit meer in bij moeder. Ze moesten ook zeggen dat moeder op een vakantiepark zat in Belgie en telefoon en mail uit had staan. (En dat terwijl de kinderen bevestigden aan vader dat moeder thuis was en dat ze hen verbood de deur open te doen).
Moeder heeft de zaak verloren. Inhoudelijk en omdat ze bewust niet op is komen dagen. Ze is ook veroordeeld tot het betalen van alle proceskosten. Dat had ook te maken met het feit dat dit al voor de tweede keer voor de rechtbank moest verschijnen.
Na de uitspraak heeft moeder gezegd dat de kinderen het huis niet meer inkomen. Ze zijn nu hier en in de vakantie komt ze alle spullen van de kinderen droppen.