Overweeg een scheiding

Tigress

Ik word hier koud van je verhaal. Zo kan het dus gaan in het leven. Ik ben blij voor je dat je weer zo ver gekomen bent dat je bijna op eigen benen staat. En ik hoop dat het contact met je kinderen weer herstelt wordt. Helaas is het hier dus ook weer zo dat je bij een scheiding door jeugdzorg niet geholpen bent maar verder in de put terecht gekomen ook al is het goed dat je daar je eigen aandeel in ziet.

Annej en yinjan

AnneJ, ik sta al lang niet meer onder ots. Nee ze hebben me niet geholpen maar ook niet dieper in de put. De ots werd opgeheven omdat ze bij pa wel goed zaten.

Aan Yingjan kan ik alleen zeggen: wees niet bang, je komt ook hier weer uit. Je eigen geluk gaat voor. Vanuit je eigen welbevinden kun je er ook beter zijn voor je kinderen. Dat je depressief bent geeft aan dat je grens is bereikt. Je man zal het niet voor je doen. Het is nu aan jou... Jij bent aan de beurt. Sterkte!

Tigress

Pfff, zoveel herkenbaars in jouw verhaal. Ik heb mijn verhaal hier ook opgeschreven maar dat was de korte versie.
Pijnlijk om over de slaappillenverslaving en de depressie te lezen, dit was bij mij ook het geval. Godzijdank ben ik er via een geweldige verslavingsarts vanaf gekomen maar lieve mensen, begin er alsjeblieft nooit aan. Ook niet eentje, omdat je nu eenmaal moet slapen! Die pillen hebben mij zoveel ellende veroorzaakt en hebben een latent aanwezige depressie getriggert tot een diepe zware depressie. En om het feest compleet te maken wilde de huisarts mij ook nog antidepressiva voorschrijven. Ik ben blij dat ik daar niet aan begonnen ben, durf er niet aan te denken hoe het dan met me was afgelopen.
Ook bij mij is alles uitgekomen waar ik bang voor was en erger. Maar wat ben ik ONGELOFELIJK blij dat ik de stap heb durven maken om voor mezelf te kiezen.
Het was/is zeker niet de makkelijkste weg geweest (dat was blijven) maar wel de beste weg ooit. Tegenslagen omarm ik omdat ik nu weet dat ik ze kan overwinnen en er sterker van wordt.

Happily

Helaas had ik een huisarts die maar voorschreef, al was het zonneklaar dat zo verslaafd was als wat. Ik heb maar wat vaak gezegd dat ik op (zogenaamd) vakantie ging en daarom eerder een vervolgrecept wilde. Om dan bijna net zo vaak het doosje op mijn (fictieve) vakantieadres te 'vergeten'. Soms was de assistente wel kritisch, maar als ik dan lichtelijk paniekerig werd aan de telefoon kwam het wel weer in orde. Toen vond ik dat natuurlijk niet erg. Maar nu denk ik dat hij had moeten ingrijpen.
Drank is veel makkelijker aan te komen en in mijn geval veel destructiever geweest. Ik had al een hoge tolerantie met slaappillen en binnen een jaar ging ik van een glaasje wijn naar een fles jenever per avond! Ik deed aan comazuipen. Anders is het niet. Niet voelen en denken. Drie keer in het ziekenhuis gelegen met ernstige alvleesklieronstekeing en gewoon na thuiskomst weer beginnen. Toen ik wist dat ik dakloos ging worden omdat ik niets op de rit had gezet, geen uitkering geregeld, niet ingeschreven bij de woningbouw had, heb ik aan zelfmoord gedacht... Dát is de ommekeer geweest. De keuze tussen opgeven of de gladiolen.
Toen ik eenmaal hulp had gezocht kreeg ik die en hoe! Maar je moet een gigantische wil hebben want de weg is lang, heel lang. Maar wat is het allemaal waard geweest! Ik geniet zo van mijn leven!
Net als jij ongelofelijk blij dat ik de stap heb genomen.

Oef

Oef, nog meer herkenning.
Mijn huisarts bleef ook maar voorschrijven. Mijn pech was dat mijn slaapmiddel zo op mijn psyche werkte dat ik echt dacht dat ik gek aan het worden was. Het was een kortwerkend middel waardoor ik de dag al begon met onttrekkingsverschijnselen, bizar om me nu voor te stellen hoe ik me voelde.
Ook ik heb zelfmoord overwogen, was al bezig met het maken van concrete plannen. Mijn moeder kreeg in de gaten hoe slecht het met me ging en heeft ingegrepen, hulpverlening in gang gezet.
Moraal van dit verhaal: je beland niet van de ene op de andere dag in deze toestand, het is een glijdende schaal. Feit is dat een slechte relatie, niet trouw zijn aan jezelf en niet naar je gevoel durven luisteren werkelijk fataal kunnen zijn
Dit mocht en kon ik niet laten gebeuren, voor mezelf niet, voor mijn kinderen niet.
Een tijd geleden wilde ik niet meer leven, vandaag de dag ben ik gelukkiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Pluim ook voor jou!

Diep zitten en opstijgen

"Moraal van dit verhaal: je beland niet van de ene op de andere dag in deze toestand, het is een glijdende schaal. Feit is dat een slechte relatie, niet trouw zijn aan jezelf en niet naar je gevoel durven luisteren werkelijk fataal kunnen zijn"

Dat is helemaal waar. Wij allebei hebben ontzettend diep gezeten. Zo diep dat je niet meer verder wil of denkt te kunnen. En kijk nu! Allebei gelukkiger dan ooit en vrij, vrij om eindelijk ons zelf te mogen en te kunnen zijn.

Durven om de stap naar hulp te zetten was moeilijk, ik schaamde me zo erg. Ik was immers een slappeling? Wat zou men zeggen? Maar ik had een keuze zoals ik al zei. De dood of de gladiolen. Ik heb voor de gladiolen gekozen maar ze niet zonder strijd gekregen. En trouwens, ze staan nu wel mooi te zijn in mijn vaas maar zonder zorg zullen ze het ook niet redden. Ik moet alert blijven niet terug te zakken in: "Dat kan morgen ook wel." Want ik heb mezelf ook goed leren kennen, hoor.

Tigress

Wat een herkenning! Er zijn maar een paar details anders aan mijn verhaal (ik zit bv nog middenin de ellende maar gelukkig nog wel mijn huisje, ook al is dat niet zeker op lange termijn)Om te lezen dat je net zo diep in de put hebt gezeten als ik, inclusief pil en drankverslaving, en er toch uiteindelijk uit gekomen bent geeft me wat moed.
Jouw verhaal laat me de tranen over mn wangen stromen omdat ik weet waar je doorheen bent gegaan en zo ellendig diep zitten dat je hinkt tussen de dood of de gladiolen gun ik mijn ergste vijand niet. Je wereld wordt er ook zo klein door, velen haken af op een bepaald moment. Een welgemeende knuffel en diep respect meid! X

Even niet

Vreselijk hé, dat vele mensen die je denkt te kennen af haken. In nood leert men zijn vrienden kennen, zegt een oud spreekwoord en het is zo. Mijn vader zei vroeger: "Met mijn vijanden reken ik zelf wel af, maar behoed me voor mijn vrienden."
Je zou zo graag je verhaal kwijt willen, maar er luisteren maar zo weinig. Wat mij ook erg geholpen heeft is het bijhouden van een dagboek geweest. Ik noemde het mijn 'gevoel-boek'.
Je zit nog in die ellendige diepe put en nog geen licht dat zegt dat je bijna aan het einde van de tunnel bent. Maar ook voor jou komt het goed, moet het gewoon goed komen. Ik hoop zo dat je hulp hebt en anders moet je het zoeken ook al schaam je jezelf er nog zo hard voor. Sommige dingen kun je gewoonweg niet alleen. Als je schulden hebt meld je dan aan bij schuldhulpverlening en schrijf je zo snel mogelijk in bij de woningbouw, als je dat nog niet hebt gedaan. Ga achter een uitkering aan als dat nodig is.
Ik lees dat je ook verslaafd ben aan drank en pillen. Ik hoop dat je daar ook hulp bij hebt want daarvan in je uppie afkomen is haast niet te doen. In het begin toen ik pas uit de kliniek was en net bij de dak- en thuislozen opvang, heb ik het heel zwaar gehad. Je zit daar in dat hokje, dat je wereld is geworden, met een bed en een tafel en een kast. Geen eigen toilet en douche. Ik heb écht tegen mezelf moeten zeggen: vandaag drink ik niet. Eén dag valt dan nog te behappen. Nooit meer dat vond ik te lang. En die belofte maakte ik mezelf elke dag opnieuw.
Ik was dan wel lichamelijk niet meer afhankelijk maar er even niet willen zijn, daar had ik nog het meeste last van.
Ik wens jou heel veel sterkte en kracht. Ook voor jou een hartelijke knuffel!

Tigress

Vreselijk hé, dat vele mensen die je denkt te kennen af haken. In nood leert men zijn vrienden kennen, zegt een oud spreekwoord en het is zo. Mijn vader zei vroeger: "Met mijn vijanden reken ik zelf wel af, maar behoed me voor mijn vrienden."

Ja, dat doet vreselijk veel pijn. Zelfs de kerkelijke gemeente waar ik bij aangesloten ben laat 0,0 horen. Dat bevestigd je nog meer in je gevoel van een looser, van geen waarde te zijn. Maar ik begrijp het ook wel, het is (gelukkig) voor de meesten ver van mijn bed, dus onbegrijpelijk. Ik zeg altijd, met deze (verloren) vrienden heb ik geen vijanden meer nodig.

Ik heb wel een maatschappelijk werker maar daar deel ik alleen de praktische zaken mee, de rest is zo complex en ingewikkeld dat het voor mijn gevoel niet te bespreken is. Ik heb een alleenstaande uitkering en (nog) mijn eigen geweldig huisje maar overweeg steeds meer om naar de maatschappelijke opvang te gaan, kan het verdriet en het isolement gewoon niet meer aan.

Schuldhulpverlening zit er voorlopig niet in tot 2016 en dan nog blijft het onzeker of ik erin kom. Heb het eerste traject al doorlopen met afwijzing na 1 1/2 jaar.
Al met al heb ik het gevoel dat ik weinig tot niks meer heb om te leven en het de eerste 10 jaar niet goed komt en mss wel de rest van mijn leven niet.

Mijn drankverslaving weet iedereen van af, heb er nooit stiekum of geheimzinnig over gedaan. Maar de pillen verslaving en de combinatie met alcohol weet niemand, doe me toch wel vaak beter voor uit schaamte.

"Ik was dan wel lichamelijk niet meer afhankelijk maar er even niet willen zijn, daar had ik nog het meeste last van"

Zo herkenbaar! Geestelijk blijf je nog lang verslaafd. Ben een aantal keren afgekickt maar bij hevige problemen en emoties grijp ik nog steeds naar de drank.

Na jouw verhaal voel ik me iets minder eenzaam en waardeloos, dank daarvoor. Je lijkt me een hartelijke en intelligente vrouw en ik gun je het aller aller beste voor de toekomst! Ik zou je nog zoveel willen vragen maar dat is lastig op een open forum. Ik zou het fijn vinden als je me zou willen mailen, kun of wil je dat niet dan heb ik er echt alle begrip voor.

mijn email is; k i m s 1967 @ hotmail . nl alles aan elkaar. Wie weet hoe we elkaar kunnen helpen.

Mail

Er is een mailtje onderweg!

...

"doet een vreugde dansje en klikt om de seconde op refresh"

Goh..

Daar word ik wel even stil van, wat een heftige verhalen.
Kijk dan is mijn verhaal veel minder heftig. Ik ben niet verslaafd aan medicijnen, alcohol oid. Ik ben getrouwd, we hebben kinderen, leuke vriendenkring, ik heb een leuke baan, woon in een leuk huis en ik overweeg een scheiding. Maar heb het lef niet. En nu lees ik jullie verhalen, en heb enorme bewondering gekregen voor jullie. Wat een vrouwen, èchte vrouwen mèt lef! Uit zo'n diep dal klimmen, applaus, diepe buiging. Heel veel sterkte met alles.

Corien

Jouw situatie is voor jou heftig genoeg. Je overweegt niet zomaar een scheiding. En die lef kwam bij mij pas toen het eigenlijk al te laat was. Het was meer een daad uit wanhoop. Ik zat al te stuk om nog te kunnen strijden. Denk goed wat je wil en je verwacht te bereiken. Sterkte!

Even niet,

Best off topic maar er móet me iets van het hart. Even niet, als het je lukt kies dan in vredesnaam niet voor de maatschappelijke opvang. De weg naar een eigen plek en een eigen huis is zo vreselijk lang. Onhoudbaar lang. En ook daar is het niet ideaal, ook al is het isolement een minder.

Zijn er in jouw omgeving geen buddyprojecten bijvoorbeeld die je wat sociale ondersteuning kunnen geven?

....

Het gaat even wat minder met even niet. ik mail met haar.
Ik heb trouwens in een mail haar verteld hoe het is in de maatschappelijke opvang. Ik heb er zelf gezeten.
Waar heb jij je info vandaan? Voel je niet aangevallen van mij uit is het simpele nieuwsgierigheid.
Bedankt voor je bijdrage. Ik spreek even voor haar. Ik mail dit ook.

Tigress

Ik werk in Amsterdam bij een stichting die opvang, maatschappelijk werk, dagbesteding en buddy´s voor dak/thuislozen/verslaafden en mensen met psychische problemen verzorgd. Ik kom veel in de maatschappelijke opvang. En ken ongelooflijk veel mensen die er ooit gebruik van hebben gemaakt. Sommige met positieve ervaring maar helaas ook vele die minder positief zijn. Wonen in de maatschappelijke opvang vreet energie. Je hebt er nauwelijks privacy, soms idiote regels waar je je als volwassen mens aan moet houden etc. Maar daar weet je meer van dan ik!

Swaen en tigress

Bedankt voor je reactie Swaen. De opvang die ik in gedachte heb is niet direct een daklozenopvang maar meer voor mensen die vastlopen in de maatschappij. Ik heb er vorig jaar een intake gehad voor het geval dat. De soort opvang die jij beschrijft lijkt me idd vreselijk.

Tigress, ik had je een hele mail gestuurd maar hotmail doet heel raar, krijg het niet verzonden. Ik sla hem even op en probeer het later nog een keer.

Groet, even niet

Swaen

Ja, het was inderdaad vreselijk om er te zijn. Ik zat noodgedwongen tussen mensen met wie ik onder andere omstandigheden nooit in contact gekomen zou zijn.
We hadden als bewoner wel een eigen kamertje maar de unit (doushe en wc, keukenblokje zonder kookmogelijkheid of koelkast) werd met een ander gedeeld. Ik heb het geluk gehad dat ik het grootste gedeelte van mijn verblijf daar alleen op de unit zat.
Maar ik moest eten in de eetruimte (ik nam mijn eten op een gegeven moment mee naar mijn kamer, dat mocht ik) tussen drugs en drankverslaafden, mensen met een criminele achtergrond die net uit de gevangenis kwamen.
Als ik niets buiten had, dan bleef ik op de unit. Ik hoorde wel eens wat via anderen wat zich zoal buiten het zicht van de leiding afspeelde daar. En daar lustten de honden geen brood van.
Ik had de wens mijn leven zo snel als maar mogelijk was weer op de rit te krijgen en heb daar veel energie in gestoken. Met hun hulp heb ik in totaal minder dan 2 jaar van de opvang (later begeleid wonen in een ander pand) gebruik hoeven te maken. Maar ik hoor van hen dat zo'n duur van verblijf eerder uitzondering dan regel is?
Als ik een inschatting maak van het werk dat je doet Swaen, een dikke pluim van mij!

Tigress

Ik blijf het volgende bericht krijgen op mijn hotmail:
Het account is tijdelijk geblokkeerd
Het kan zijn dat het account door iemand anders is gebruikt om een groot aantal ongewenste berichten te verzenden of voor andere activiteiten die een schending zijn van de Microsoft-serviceovereenkomst.

Wat nu? Heb nog wel een andere email maar wil dat ivm privacy niet vermelden. Heb jouw mailadres dus ook niet meer. Ik wacht even tot morgen en als het dan nog hetzelfde is maak ik een ander account aan X even niet

Tigress

Ik heb je vanaf mijn andere account gemaild...hopelijk komt het aan. Kijk voor de zekerheid bij spam X

Even bijlezen

ik heb hierboven ook al mijn verhaal gedaan, geen drank of drugsverslaving, geen fysiek geweld maar verbaal.
Ik trek het echt niet meer, gisterenavond kreeg ik de hele stortvloed over me hee, dat ik op fb zit en al mijn exen opzoek?? ik heb alleen vriendinnen, collegas en 1 oude vriend die hij ook kent waar ik nooit wat mee geahd heb. Ik heb zelf 5jr geleden een website opgezet voor mixed koppels, omdat we ook mixed zijn en er behoefte was om een plekje waar je alles kon delen, tot de krulletjes van je kind etc.
Dit is ook een doorn in zijn ook wat ik zoek alleen maar mensen die ook met donkere mensen getrouwd zijn om maar achter mannen aan te kunnen lopen..
ik ben 22jr getrouwd, heb toen ik met hem verkeerde even een dubbele relatie gehad en stomme dingen gedaan (wie niet als hij/zij 19/20 jr is), ik ben nu 50 en wil geen misstappen meer van 30jr om mijn oren krijgen, ik heb welgeteld nog 1 goede vriendin, voel me echt shit, heb soms de neiging als ik id auto zit om gewoon tegen een boom te rijden, zo ver zit ik al...maar ik heb nog 2 mooie jongens voor wie ik verder wil. maar hoe... ik ben echt op...
ik heb nooit een misstap gezet in ons huwelijk maar dat gelooft hij niet ..once a whore, always a whore... dat mes gaat echt door mijn hart..en wroet nog even door...

@ook-even-ano

ik kan je niet helpen, maar ik word helemaal koud als ik jouw bericht lees. Ajb, probeer jezelf recht te houden en ik ben ervan overtuigd dat ná mijn bericht er heel veel goede en lieve adviezen komen. Kom op, jij bent het waard!!

Bewaar je energie

Ook-even-ano, ga je energie niet verspillen met het weerleggen van alles wat hij heeft gezegd, al is het maar in je hoofd. Je hebt je energie straks nog nodig voor andere dingen, waarschijnlijk.
Een stapje daarboven is het volgende: als hij rustig is, vraag hem dan of dit is hoe hij tegen je aankijkt, noem dan alle ellendige woorden maar op.
Maak hem duidelijk dat jij zo niet benaderd wilt worden: zo ken ik mezelf niet en ik wil zo ook niet benaderd worden door jou.
Vraag hem of het ook anders kan, of hij jou ook anders kan zien.
Als dat niet zo is, concludeer dan dat dit het einde is van jullie relatie: het is het beste als we dan nu ook uit elkaar gaan. Vanaf dat moment ben je aan het scheiden.
Er zijn dan een paar stappen die je kunt zetten, dar kunnen veel mensen je hier advies over geven. Probeer zelf vooral rust en nuchterheid uit te stralen: zo is het en niet anders. Niet teveel emoties, geen ruzies meer, einde van de relatie. Alle emoties komen later wel, als je rustig alleen op de bank zit in je nieuwe woning.

Mocht hij spijt hebben etc. en wel anders met je om willen gaan, geef dan aan dat er wel iets moet veranderen en dat je daar hulp bij wil hebben, bijvoorbeeld van maatschappelijk werk. Zoek dat dan ook actief op, want mooie beloftes en liefdesverklaringen zijn fijn, maar in het dagelijkse leven kun je daar niet op teren als het gedrag er niet bij klopt.

Tsjor

Maatschappelijk werk

daar ben ik zelf al geweest, hij wilde toen niet mee voor een vervolggesprek.
nou liefdesverklaringen ...wat is dat ??
het ergste is mijn oudste zoon (18) slaapt in de kamer naast onze kamer, heeft alles gehoord, hij stond echt te schreeuwen, vanmorgen kreeg ik van hem via fb een < 3 de lieverd, ik zei sorry dat je alles moest horen, ma ik ben het gewend, ik zeg dat mag niet, er moeten leuke dingen zijn die je gewend bent niet dit

Voor ook-even-anno

Ach meid, niemand mag je zo behandelen! Ik had ook zo'n man, ben godzijdank van m af nu. Hij beschuldigde mij met de regelmaat van de klok van vreemdgaan. Schreeuwde en sloeg daarbij. Terwijl ik nooit iets gedaan heb, nog geen zoen aan een andere man. Wat bleek achteraf? Hij was de grote schuinsmarcheerder. Elke keer als hij naast de pot piste, kreeg ik het vor mijn kiezen. Liever kwijt dan rijk, zo'n kerel!

Het ergste

Nee, het ergste is dat jij het moet meemaken.

Maatschappelijk werk is maar één van de mogelijke suggesties, mocht het zo zijn dat hij wel verder wil met je. EEn voorwaarde. Kan ook iets of iemand anders zijn. Sommige mannen kunnen schreeuwen en daarna weer lief doen, daar dacht ik aan. Maar het kan zijn dat jouw man niet zo is.

Wat is nu je plan?

Tsjor

Ook even ano

Ik ben het eens met Tsjor. Beter kan ik het niet verwoorden.
Ik vind het afschuwelijk wat ik lees in jouw verhaal.
Ik kan je niets meer bieden dan sterkte en hou het zo lang mogelijk vol, voor je kinderen maar ook voor jou.
Ik wens je de mooiste gladiolen!

Tjor en co

en anderen dames, bedankt voor de steun, als je dr Phil ziet of Oprah, denk je mij overkomt het niet ik ga weg, maar dan kom je tot het besef dat je het niet doet.
Soms denk ik als ik weg ga valt hij in gat, heeft het de laatste 5jr ook niet makkelijk gehad na zijn ongeluk, maar dan denk ik ook zo moet hij mij ook niet behandelen, zo kan en wil ik ook niet verder, ik zat net id auto en wat er door mijn hoofd gingen waren die laatste woorden eergeisteen- once a whore always a whore - dan denk ik noooooooo dat ben ik niet !!

Als de kinderen even niet thuis zijn probeer ik toch weer even een rustig gesprek en als hij verder wil zal hij heel veel moeten veranderen. Ik heb ook al heel veel opgegeven voor hem.

Bedankt voor jullie steun het doet me goed dat er ook mensen zijn die me begrijpen xx

Ja inderdaad

De reaktie dat overkomt mij niet, of als het mij gebeurd, dan doe ik zus of zo... Je hoort het vaak. Een ander cliché is wel waar: Je weet pas hoe je reageert als het jou overkomt.
Bang voor zijn zwarte gat als jij zou weggaan klinkt ook bekend. Maar als je nou eens een keer lekker egoïstisch in jezelf gaat nadenken? Zou er dan de gedachte om weg te gaan zijn en hem maar met dat zwarte gat te laten zitten? Het lijkt er nl. veel op dat jij in een zwart gat dreigt terecht te komen. Als jij een depressie ontwikkelt schiet niemand er wat mee op en jij al helemaal niets.
Ik wens je veel rust om na te denken. Sterkte!