Vriend wil uit elkaar zonder reden

Mara

Ik herken veel van de situatie tussen mij en mijn vrouw.

Je zegt:

"Nogmaals gevraagd of er iemand anders is, ook in een eerder gesprek, maar hij blijft volhouden dat dat niet zo is. Geen nieuwe kennissen of vrienden en met degene die hij heeft gezien gaat hij al jaren om.

Hij maakt nog steeds geen aanstalten om de afhandeling in gang te zetten en op mijn vraag hoe hij het verder voor zich ziet, kreeg ik ook al geen antwoord. Hij laat nog steeds al de initiatieven bij mij, die hij dan vooral hard onderuit haalt."

en

"Waarom kan hij mij en onze relatie niet gewoon de moeite waard vinden na al die tijd? Waarom is hij zo stellig? Wat mankeert er dan aan mij? Dat zijn echt vragen waar ik graag antwoord op wil en niet ga krijgen van hem."

"Gezien zijn egoïstische houding van momenteel (alles moet gaan zoals hij dat wil, anders is hij gelijk geïrriteerd) is er weinig communicatie mogelijk. "

Exact wat mijn vrouw deed. Ze was niet meer gelukkig met mij vond ze, en haar huidige leven van vooral moeder zijn. Na een gelukkige zomer wilde ze scheiden. De eerste week lag er al een ouderschapsplan en een verdeling van de kinderen onder mijn neus. Ik in diepe rouw en zij was al zo hard aan het doorschakelen. Continue weg, mijn onderbuik ging als een tierelier, er moest wel iemand anders zijn De ene week ben je nog alles, de volgende week besta je niet meer en irriteert ze zich aan je. Ze werd ontzettend egocentrisch en een totaal ander persoon dan ze altijd was geweest.

Op de man vragen of er een ander was, anders zou ze nooit zo snel weghollen en me zo vuil behandelen vond ik, altijd het antwoord 'nee er is echt niemand anders'.

Ze ging op een andere kamer slapen, op een gegeven moment een paar dagen per week buiten de deur logeren en liet mij met de kinderen alleen, maar echt concrete stappen zetten deed ze ook weer niet om de scheiding door te zetten. De situatie bleef redelijk passief. Mijn initiatieven om concreet te worden ontaarden vrij snel in discussies waarvoor ze wegliep. Ze ging het allemaal wel redden, de scheiding betalen 'moest gewoon', dus daar zouden we ook wel uitkomen. Blind voor de consequenties financieel en de impact op ons gezin op dat moment.

Na 2 maanden kwam uit dat er wel een ander in het spel was, maar de details moest ik zelf uitvinden, beetje bij beetje. Wat ik wil zeggen,.. ik vermoed dat manlief niet helemaal eerlijk tegen je is en er wél gevoelens voor een ander zijn, anders zou hij het -vind ik- wel met je willen oplossen. En dan nog. Mijn vrouw ging mee naar therapie, terwijl ze haar affaire had. Dat was een aardig dubbele agenda dus. Ze zullen het niet toegeven, bedoel ik te zeggen.

Het feit dat hij blijkbaar geen haast heeft om door te pakken komt wellicht doordat hij toch aan het nadenken is wat hij nou eigenlijk echt wil en schuift hij de definitieve beslissing voor zich uit. Als hij echt weg wilde, waarom zit hij dan nog bij je in huis kun je je afvragen (of is hij toch al weg?). Voor de kinderen? Mijn kinderen kregen al snel te horen dat papa en mama uit elkaar gingen.

Mijn vrouw heeft uiteindelijk gekozen voor de weg terug. Nu dik 8 maanden na de woorden 'ik wil scheiden' en de affaire daaromheen, zijn we nog bij elkaar en gaan we mede dankzij therapie en inzet van 2 kanten de goede kant uit, al is het een lange weg om te vergeten en vergeven en weer naar elkaar te groeien.

Ik denk dat jullie wellicht meer baat hebben bij een zelfbewustzijn coach dan aan relatietherapie momenteel. Uitzoeken wat je, apart van elkaar, nu echt wil. Als je dat weet kunnen jullie samen uitzoeken of er een nieuwe relatie kan ontstaan. Blijf vooral bij jezelf, dat is het enige waar je invloed op hebt.

Sterkte, ik weet hoe het voelt als iemand je ineens laat vallen als een baksteen.

waard

Misschien kan hij het nog niet verwoorden voor zichzelf, of wil hij jou niet kwetsen. Hij voelt zich in ieder geval niet meer gelukkig samen.Ik zou het waarom laten rusten, of alleen tijdens de therapie over hebben.

Dit is heel erg voor jou.
Maar wat wil je met een man die jou niet wil? .. Niets toch?
Je bent het waard om geliefd te worden. Probeer eerst heel lief voor jezelf te zijn, goed voor jezelf te zorgen nu.

Moet mijn houding anders worden?

JJ

Ik herken bij jou heel erg het stuk waarin je schrijft dat je de ene week nog alles bent en de volgende week besta je niet meer. Dat is hier net zo.
Hij is vanaf het moment dat hij heeft gezegd niet verder te willen het huis uit, dat was op mijn verzoek, ik kon niet meer met hem onder 1 dak wonen. Hij heeft mij daarvoor 3 maanden in de waan gelaten er aan te willen werken zonder dat echt te doen, zijn besluit stond dus al eerder vast en daar heb ik veel moeite mee gehad.
Aangezien hij niet alleen tegen mij, maar ook tegen vrienden en familie zegt dat er geen ander in het spel is lijkt me dat wel te kloppen, ik weet het natuurlijk niet zeker. Misschien is er wel iemand waarvan hij hoopt dat het meer zou kunnen worden.

Louisa

Natuurlijk is het lastig om een man te willen die jou niet meer zegt te willen, maar ik ben er nog steeds niet zeker van dat hij mij niet meer wil. Hij wil daarvoor bij vlagen nog te veel betrokken zijn bij ons leven.
Ik ben inderdaad aan het proberen om goed voor me zelf te zorgen maar dat valt niet altijd mee. Ik heb gewoon te veel verdrietige momenten waarbij ik het lastig vind om mezelf positief te zien.

Tsjor
Zijn besluit heeft hij inderdaad al eerder en in zijn eentje genomen. Dat voelt heel oneerlijk aan, ik heb niet de kans gekregen om er samen aan te werken terwijl ik dacht dat we een goede relatie hadden, is hij gaan twijfelen en alles negatief gaan zien. Hij loopt daardoor inderdaad veel stappen op mij voor. Bedankt voor de tip voor het boek, daar ga ik zeker even naar kijken.

Ik weet nu alleen niet meer hoe ik met hem kan bespreken dat ik nog niet klaar ben om al definitief uit elkaar te gaan. Ik kan niet tot hem doordringen en weet daardoor ook niet meer hoe ik me moet gedragen tegenover hem.
Hem op een positieve manier benaderen en zeggen dat ik nog steeds wil dat onze relatie goed komt of jaag ik hem dan juist verder bij mij vandaan?
Hem met rust laten en wachten tot hij uit zich zelf stappen naar mij gaat ondernemen? Of laat ik hem dan juist te vrij en gaat het leven van happy single dan steeds beter bevallen totdat hij de perfecte dame heeft gevonden?
Soms wil hij toch nog graag dingen van ons leven weten, waarvan ik me dan afvraag waarom hij dat wil weten. Hij is er toch uitgestapt en als ik iets over zijn huidige leven vraag, klapt hij dicht en raakt geïrriteerd. Het is toch niet eerlijk dat wij ons alleen naar hem mogen aanpassen en hij verder geen stap onze kant op hoeft te doen?

Ik wil zo graag weten waar ik aan toe ben en hoe het nu verder gaat. Hoe ziet mijn leven er over een paar maanden uit? Waar woon ik dan en hoe gaat het contact met hem? Zijn we dan wel in staat om met elkaar te praten? Is onze relatie toch nog te reden? Hoe gaat het met de kinderen en hem? Teveel vragen en teveel drukte in mijn hoofd dus nog. Nu eerst maar weer eens proberen om wat rust te vinden en mezelf weer wat positiever te zien. Want dat we er in beide gevallen nog lang niet zijn (relatie wel te redden of definitief niet meer) dat is mij helaas wel duidelijk...

Vragen waar je helaas (nu) geen antwoord op krijgt

Lieve Mara, zo herkenbaar, al die vragen die je hebt. Maar er is geen antwoord op. Nu niet, maar misschien over een paar maanden ook nog wel niet. Bij mij werd het na 2 herstarts toch een scheiding, en toen op het laatste moment toch maar niet.
En hoe je je moet gedragen? Geen idee. Worstel ik nog mee, met vlagen.

Ik denk dat je best van je man kunt vragen jou tijd te geven om aan de situatie te wennen. En je kunt ook relatietherapie voorstellen om in ieder geval ook tijdens de eventuele scheiding jullie relatie goed te houden. Want dat is heel belangrijk om de scheiding goed en vlot te kunnen regelen. Misschien krijg je dan alsnog een paar antwoorden, maar de beste tip die ik je kan geven is, laat van het wel of niet krijgen van die antwoorden niet teveel afhangen. Bepaal voor jezelf wat jij nodig hebt om goed te kunnen functioneren en om overeind te blijven en je prettig te voelen. Is dat een vriendin of zus die komt logeren? Is dat zelf even weg, bij iemand logeren? Laat je man dan voor de kinderen zorgen. Is dat zekerheid, zet dan de scheiding zo snel mogelijk door. Zelfs een scheiding hoeft niet definitief te zijn... Maak een overzicht van jouw wensen en eisen en leg dat aan hem voor. Zoek een goede mediator, die kan misschien ook nog helpen bij het beantwoorden van de vragen die je hebt.

Maar laat los dat je die antwoorden nodig hebt. Je kunt best zonder, als je zelf bepaalt hoe je nu verder wilt. Ik heb me destijds teveel laten verlammen door die vragen en het ontbreken van de antwoorden, terwijl ik de antwoorden niet geaccepteerd zou hebben. Ik wilde maar 1 ding, en dat was dat het goed zou komen.

Wees lief voor jezelf, zoek professionele hulp, ook als het geen relatietherapie zou zijn is dat goed voor jou. Zoek familie en vrienden op die je willen helpen met de scheiding en het verwerken daarvan zonder zelf negatief te zijn over je man. Termen als ‘daar heb je recht op’, of erger ‘pluk hem kaal’ daar heb je niks aan, dan wordt het vechten. Natuurlijk hoef je je niet met een kluitje in het riet te laten sturen, maar jullie moeten allebei verder kunnen met je leven, en met elkaar, want je blijft samen ouders, en voor de kinderen is het heel belangrijk dat je met elkaar door 1 deur kunt blijven gaan.

Sterkte weer. Ik weet hoe je je voelt...

liegen

Mara, niet om je bang te maken, maar mijn vrouw loog over de ander tegen iedereen. Ook familie. En het handejevol dat het wist moest meeliegen tegen mij. Zelfs mensen die ik vertrouwde dat ze me de waarheid wel zouden vertellen en ik het op de man af vroeg 'vertel me als ze een ander heeft' ontkenden.

Dus wat is de omgeving waard? Ze weten het niet of vinden het niet hun taak om het jou te melden.

Maar het kan nog steeds zo zijn dat er geen ander is hoor

En nu?

Na een paar lastige dagen na de vervelende afloop bij de relatietherapeut, mijn verjaardag en moederdag had ik even behoefte aan rust. En daarmee bedoel ik dan eigenlijk dat ik geen contact met meneer wilde. Rust is sowieso nog ver te zoeken, mijn hoofd is nog veel te chaotisch en met een kind die met zijn eindexamens bezig is, is het lastig om rust te vinden. Ook omdat ik er alleen voor sta met de begeleiding voor de examens en de daarbij behorende drukte. Meneer stuurt alleen even een appje om succes te wensen, maar dat is makkelijk vanaf een afstand, hij krijgt niets mee van de sfeer in huis.

Het contact is nu dus minimaal nadat er over verschillende onderwerpen weer totaal geen overleg mogelijk was (verjaardag van vrienden, daar wilden we allebei heen maar meneer vond dat hij het alleenrecht had bijvoorbeeld). Het gekke is alleen wel dat sinds we alleen via de app contact hebben, nadat het laatste telefonische overleg jammerlijk mislukte, het wel lijkt of hij iets meer zijn best doet om normaal te doen in zijn contact en komt er zowaar af en toe een spontaan berichtje van hem mijn kant op. Nu weet ik alleen niet wat voor waarde ik daar aan kan hechten.

Verder heb ik hem nogmaals gewezen op het feit dat wat hij nu doormaakt wel heel erg lijkt op een midlifecrisis (ben natuurlijk veel op internet wezen snuffelen en bijna alle pijlen wijzen die richting op) maar daar wil hij nog niets van weten, ook dat hoort erbij (ontkenningsfase).

Ik laat voorlopig het initiatief om alles verder in gang te zetten geheel aan hem over. Als hij er geen haast mee heeft, ga ik het zeker niet voor hem regelen.

Ondanks zijn houding en gedrag, ben ik nog steeds van mening dat een goede relatietherapeut ons zeker verder kan helpen, maar misschien moet ik dat even laten rusten en het over een tijdje nogmaals proberen. Ik heb tijdens onze contactmomenten vorige week wel weer een aantal keer zijn "normale liefdevolle blik" naar mij toe gezien, waarbij hij dat natuurlijk in alle toonaarden ontkende. Op de momenten dat het gesprek een kant opgaat die hij niet wil is hij gewoon totaal zichzelf niet. Daar maak ik dan toch een beetje uit op dat hij niet helemaal zeker is van zijn zaak, want dan zou hij toch ook niet met zijn speciale blik naar mij kijken op het moment dat het even wel gaat zoals hij het wilt.
Misschien put ik er teveel positiviteit uit, dat kan natuurlijk ook, maar ik ben blij met elk beetje herkenning uit goede tijden...

Ik vind het wel lastig om alles zo op zijn beloop te laten maar misschien is dat voor nu wel even beter. Geen contact betekent in ieder geval ook geen teleurstelling. Ik ga nu plannen maken zonder rekening met hem te houden, dat doet hij namelijk ook, alleen ik betrek mijn kinderen bij mijn plannen en hij niet. Het wordt tijd dat ik mezelf weer een beetje ga waarderen en niet zoals van de week bij het boodschappen doen denken dat iedereen aan mij kan zien dat ik iemand ben die door haar vriend is verlaten. Dat valt alleen soms echt niet mee.

Misschien is het feit dat ik hem meer met rust laat juist wel goed en gaat hij dan toch beseffen wat hij mist. Of misschien niet en "vergeet" hij juist makkelijker mijn bestaan...
Kon ik maar even een paar minuten in zijn hoofd rondkijken en dan te weten komen wat de beste oplossing is... Wat wil hij nu eigenlijk? Weet hij dat zelf wel? Kan het echt zo zijn dat hij de kinderen en mij helemaal niet mist? Kan ik ook maar iets doen om hem in te laten zien wat hij allemaal aan de kant zet? Of vergooi ik mijn kansen op het weer goed laten komen juist daarmee? Kreeg je maar een gebruiksaanwijzing of een altijd werkend stappenplan voor dit soort situaties...

redenen

Ik denk voor velen dat jouw verhaal herkenbaar is, zo ook voor mij. Vanuit het niets de melding krijgen dat partner niet meer verder wil met het huwelijk, er zou niemand anders in het spel zijn (as if), jij bent teveel veranderd, je aan het lijntje houden en halfhartige poging bij relatie therapeut. Wat velen voor mij al schreven, hij weet echt wel wat hij wil en de kans dat er een ander in het spel is is echt enorm groot, hij wil dit alleen (nog?) niet uitspreken. Bang om keuzes te maken die echt veel impact hebben, het gras is veel groener elders maar ja, om nou alles achter je te verbranden als je nog geen ' zekerheid' voor de nieuwe situatie...

Ook ik heb eindeloos gezocht naar redenen waarom hij deed wat hij deed, ligt het aan mij, aan een midlife crises, narcistische persoonlijkheid misschien. Uren heb ik op internet gezeten onderzoek doen en redenen bedenken waarom. Maar weet je, hoe moeilijk ook, je gaat die antwoorden waarschijnlijk niet krijgen. En als je er antwoord op krijgt is het maar de vraag of dit voor jou bevredigend is. Ik begin pas te accepteren en uit te durven spreken (waar hij bij is) dat wij beiden een andere waarheid hebben over de redenen van de scheiding.

Begrijpen ga je het waarschijnlijk wel nooit, jij zou het immers niet op deze wijze aanvliegen. Ik herken het zo, elke kleine aanwijzing dat je huwelijk misschien wel te redden is grijp je in deze fase aan om hoop te houden. Op het moment dat je dat uitspreekt krijg je een boze reactie, het is namelijk niet wat hij wil horen. Hij is op zoek naar redenen/ bevestiging dat het huwelijk niet meer te redden is wat jij of een relatietherapeut ook zegt en hoopt wellicht dat de andere partij de stekker er uit trekt (om niet als 'schuldige partij neergezet te worden?). Aan de andere kant heb ik mezelf ook een tijd voorgelogen (zie ik nu) in mijn hoop houden dat het mogelijk nog goed zou komen tussen ons terwijl alle tekenen een andere kant op waren. Het enige wat jij kan doen is bepalen wat jij jezelf waard vindt, wat ik lees in jouw schrijven is dat je een sterke vrouw bent die goed voor haarzelf en haar kinderen kan zorgen en, ook al voel je dat nu misschien niet altijd zo. Als hij zich op deze manier op wil stellen zegt dat eigenlijk al genoeg, alleen jij kan bepalen waar jij de grens stelt. Wat je doet is goed en heeft een reden en functie in het proces wat je doormaakt, er is helaas geen gebruiksaanwijzing voor. Ik heb bijvoorbeeld wel alles voor de scheiding geregeld ondanks dat ik er niet achter stond omdat ik wou dat het goed en snel geregeld werd.

Enneh, je hebt zeker in het begin het idee dat iedereen aan jou aan je boodschappenmandje of waar je ook bent en wat je ook doet, kan zien dat je aan de kant gezet bent, dat slijt. Ik had dat echt enorm in het begin, nu voel ik me (steeds vaker) een stoere sterke vrouw die goed voor zichzelf en haar kinderen kan zorgen. Die er is voor haar kinderen en een veilig thuis biedt waar ze voor alles en met alles terecht kunnen. Doe wat je kan en vraag hulp waar nodig, geloof in jezelf en vooral in je eigen gevoel en zorg goed voor jezelf. Jij en je kinderen zijn het waard! liefs

Midlifecrisis

Mara, je bent aan 't zoeken naar het waarom, en dat is een doodlopende weg. Je gaat er nooit achter komen.
Het heeft geen enkele zin hem berichten te sturen met 'je hebt een midlifecrisis' o.i.d. De vraag is zelfs of een midlifecrisis überhaupt bestaat.
Aan alles wat je schrijft over zijn gedrag destilleer ik dat hij iemand anders heeft.
Hij heeft geen interesse in relatietherapie, logisch, he has moved on! Hij is verliefd en je vaste partner en kinderen kun je daar niet bij gebruiken.
En af en toe met een bepaalde blik naar je kijken....ja, dat kan gebeuren, het is een gewoonte, jullie zijn al lang bij elkaar. Het betekent echter niets, kan ik je uit ervaring vertellen.

Ik zou niet gaan afwachten, maar actie ondernemen. Maar ja, zo ben ik. En niet iedereen is hetzelfde. Ik zou in ieder geval geen contact zoeken, echt helemaal geen contact. En verder je eigen gang gaan, met je kinderen.
En zeker niet in gesprekken gaan benoemen dat je weer zijn 'normale liefdevolle blik' ziet. Ik zou 't zakelijk proberen te houden.
Ik heb ook z.s.m. alles voor de scheiding geregeld, ex wilde 'wachten, want we hebben geen haast'. Hij wilde gewoon wachten of het echt wat ging worden met z'n Truus. Ik heb niet afgewacht, maar binnen 4 maanden de scheiding geregeld. Dit was een opluchting en gaf mij toch nog enige controle over het geheel.

Ik wens je in ieder geval veel succes!

ook hier

Lieve Mara, allereerst een knuffel voor jou voor deze verschrikkelijk ellendige situatie waarin je zit. En ook hier bij mij veel herkenning van de stappen die je doorloopt. Ik noem het met opzet zo, want je bent een proces gestart - zoals je bijna-ex ook een proces is gestart. En jullie zullen allebei een (zo lijkt het soms wel) uitgestippeld 'script' volgen dat we hier vakker hebben gezien. Helaas. Echt, het is idioot hoeveel overeenkomsten er zijn in de verhalen van de partners die doen wat jouw man nu doet en de verhalen van de 'achterblijver' zoals jij. Ook mijn verhaal past in dit plaatje.

Het beste advies dat ik hier kreeg in soms ellenlange draadjes was: kijk naar daden ipv woorden en pak dóór. Hou op met analyseren. Hou op met hopen. Ook al ben je er in je hart nog helemaal niet aan toe: handel.

Ik ben inmiddels ruim 2 jaar verder en het gaat heel erg goed met mij. En met mijn kinderen. Maar dat gebeurde pas toen ik alle deuren en ramen voor mijn ex-partner heb gesloten, me heb afgesloten voor alles wat leek op dieper-dan-zakelijk contact en mijn eigen weg ben gegaan. De zakelijke shit regelen hielp daarbij.

Och meid, ik wilde dat ik je kon troosten en steunen, ik wéét wat voor hel dit is. Maar je komt eruit. Je komt er echt uit. Beter dan je denkt.

Heel veel liefs xxx

Grappig

Ik vind de opmerking van Victoria grappig:'Mara, je bent aan 't zoeken naar het waarom, en dat is een doodlopende weg. Je gaat er nooit achter komen. Het heeft geen enkele zin hem berichten te sturen met 'je hebt een midlifecrisis' o.i.d. De vraag is zelfs of een midlifecrisis überhaupt bestaat. Aan alles wat je schrijft over zijn gedrag destilleer ik dat hij iemand anders heeft.'
Met andere woorden: Mara moet niet nadenken over mogelijke oorzaken, want dat is een doodlopende weg. Maar Victoria weet het wel. Geweldig toch! Een orakel, een waarzegger.
Wat betreft een midlifecrisis, Doe maar heeft het ooit neergelegd in het liedje 'Is dit alles'. Kern: het is allemaal goed, de relatie, de kinderen, het huis, allemaal goed. Maar is dit ook alles wat er in het leven te vinden is. Hoeveel tijd heb ik nog? Wordt mijn heden ook mijn toekomst? Is er nog meer? En dan kan het best zijn dat er iemand voorbij komt, waarmee een nieuw, spannend, ander leven mogelijk lijkt. Dan wordt het lastig.
Kern is dan niet zozeer dat er een ander is, maar dat het beangstigt als de toekomst hetzelfde zou zijn als het heden, ook al is het heden goed.

Tsjor

Slechte marketing

Er zijn ook mensen die na zo'n herevaluatieperiode alles opgeven: weg huis, vrouw, kinderen, auto. Als de relatieproblemen met een cabrio kunnen worden opgelost zou het eenvoudig zijn. Dan zou het advies aan al die diepbedroefde, twijfelde partners zijn: koop een cabrio.
Ik vind het een logische stap in je leven: je bent jong, je sticht een gezin en dan sta je voor de vraag: wat nu. Je hebt nog zoveel jaren te gaan, je bent nog gezond en vitaal. Wat wordt het volgende project?
De term is gemunt door een Canadese psycho-analyticus in 1965. Rond die tijd verbeteren de levensomstandigheden zodanig, dat het goed zorgen voor kinderen geen dag- en levensvervullende taak meer is voor ouders (hij zorgt voor geld met 6 dagen werken, zij zorgt voor de was en kookt). De werkweek wordt 5 dagen, de wasmachine draait en koken moet in 1 uur klaar zijn. De oude dag worden jaren. Veel te veel tijd om alleen maar in te vullen met 'leuke' dingen. Wat dan?
Ik zie de toename van het aantal echtscheidingen na een langere relatie eerder als logisch gevolg van het gegeven dat de derde levensperiode tegenwoordig veel langer duurt mensen veel vitaler zijn en nog lang niet toe zijn aan een rustige oude dag.

Tsjor

Geen ziekte dus

maar een zingevingsvraagstuk. Tsjor

Eens

Volledig eens met M Lavell....

De 'midlifecrisis' is een loze, lege term. Wanneer iemand aangeeft niet meer verder te willen, dan kun je hoog en laag springen, googelen tot je een ons weegt naar mogelijke 'oorzaken', de relatietherapiebusiness flink gaan spekken, maar er helpt geen moedertjelief aan.
Wanneer iemand weg wil uit de relatie, houdt diegene niet meer van jou als partner zijnde. Dat is keihard, maar wel de realiteit.
En natuurlijk wil je die realiteit na zo'n boodschap liever niet onder ogen zien en ga je op zoek naar een oorzaak. Dat heet ontkenning. Dat is stap 1 in het rouwproces dat 'scheiden' heet.

Tsjor nav Victoria

Ik denk toch dat Victoria iets zegt dat heel waar kan zijn en ook dat ze dat kan zeggen zonder te pretenderen een alwetend orakel te zijn.
Dat heeft er volgens mij in zo’n situatie mee te maken dat voor de verlatene die het niet zag aankomen en voor wie de liefde niet op was geen enkele verklaring voldoet. Ieder antwoord roept een nieuwe vraag op. Of meerdere. En komt er geen antwoord dan is het ook niet goed.

Juist wanneer je, zoals jij doet, de ‘verschijnselen midlifecrisis’ (ik noem het niet als diagnose omdat er daarover alleen hier al te weinig consensus is) benoemt als zingevingsvraagstuk, lijkt het me voor de handliggend dat je je realiseert dat de waarom-vraag er één is die niet te beantwoorden is.
Daarom vind ik het advies van Victoria prima: als je al kunt inschatten dat het antwoord niet zal voldoen, kun je beter ophouden met het stellen van de vraag ‘waarom’ en ophouden met zoeken.

Ik vind het overigens een mooie en goede gedachte om de ‘verschijnselen midlifecrisis’ te bekijken als een zingevingsprobleem/-vraagstuk.
Je blijft weg van een medische of psychologische diagnose of wetmatigheid, maar neemt wel een probleem dat zich bij een aantal mensen op een min of meer gelijke wijze voordoet erg serieus.

Aagje

Aagje

Ik gaf een algemene beschrijving, ik geef het niet op als reden.
Het merkwaardige in de redenatie van Victoria is dat ze enerzijds zegt dat je niet moet vragen naar het waarom, omdat het een doodlopende weg is; terwijl ze vervolgens wel zelf met een verklaring komt: er is een ander. Met andere woorden: jij kunt niet weten wat het antwoord is, maar ik (als buitenstaander) heb daar wel een visie op.
Dat de vraag naar het waarom een fase in de ontkenning is (het kan niet zo zijn dat hij niet meer van me houdt); dat het zoeken naar een antwoord eigenlijk zinloos en niet zo relevant is, omdat je ook niet echt kunt verklaren waarom iemand wel van je hield, dat is allemaal waar.
Toch is er ook iets te winnen met de vraag naar het 'waarom'. Allereerst antwoord op de vraag of je zelf iets verkeerd gedaan hebt. Maar het levert ook een soort opluchting op als er een 'verklaring' komt in de orde van 'een ander', omdat je daarna van verwarring naar boosheid kunt gaan, een verhaal hebt voor de buitenwereld, een andere rol kunt aannemen (de verlatene), je krijgt medelijden en de ander wordt boos aangekeken. jij wordt de sterke vrouw die het toch maar redt, hij is de lafaard, en erger. Als dat niet zo is, dan ben je degene van wie niet meer gehouden wordt. Dat is pijnlijker.
Voor zingevingsvragen hebben we nauwelijks taal om dat met elkaar te bespreken en te communiceren. Het zou mooi zijn als mensen met elkaar om de tafel gaan zitten en uitspreken: we kennen elkaar nu al zo lang, we hebben een huis, auto, mooi gezin, het gaat goed met de kinderen en ze staan op het punt om zelfstandig te worden, wat gaan wij doen met de rest van ons leven? En dan maar hopen dat het antwoord iets verder komt dan 'reizen'.

Tsjor

Hmmm, een deel van je verhaal volg ik

Je hebt gelijk dat Victoria enerzijds zegt dat er geen antwoord in de zin van goede verklaring komt en dat ze die vervolgens zelf wel geeft. Niet sterk en waarschijnlijk niet helpend.

Ik volg ook dat de waaromvraag kan helpen in het uitzoeken of je zelf iets verkeerds gedaan hebt. Dat is iets waarmee je verder kunt komen.
Maar ik haak af in je betoog over de rol die je je kunt aanmeten en de wijze waarop de buitenwacht daarna kijkt (welhaast moet kijken?) naar de verlatene en de verlater. Het zal vast wel zo gebeuren, maar je maakt het wel erg normatief. Net zoals je sneer op het einde mbt het reizen. Je suggereert welhaast dat dat leeg en inhoudsloos moet zijn, maar op het niveau van individuele relaties weet je daar helemaal niets van.

Aagje

Huidige generatie

Aan de huidige generatie 65+-ers zie je dat 'reizen' het vaakste genoemd wordt als vraag op wat wil je nu gaan doen. Zij komen nog net uit de tijd, waarin de periode na 65 een welverdiende rustperiode is. Ik vermoed dat dat voor de generaties na hen anders wordt, door allerlei omstandigheden, bijvoorbeeld de huidige kritiek op het milieuvervuilende aspect van 'reizen'. Maar ik verwacht en hoop ook, dat men op zoek gaat naar een zinnigere invulling van die derde levensfase. Meer in de zin van: iets doen voor anderen, bijvoorbeeld. zoals mensen nu al vrijwilligerswerk doen. Of doorgaan met werken. Maar het stelt vooral ook vragen naar elkaar toe, naar de onderlinge relatie in al haar aspecten. En daar zijn we nog niet zo heel ver mee, om dat als een herijkingsmoment van de relatie te zien.

Tsjor

De verlatene

'Het zal vast wel zo gebeuren, maar je maakt het wel erg normatief.' Niet normatief. Ik zeg het wel stellig, je ziet het hier op het forum gebeuren, maar daarin is dit forum absoluut niet uniek. Waarom wordt er anders meteen nagegaan of er mogelijk een ander is als iemand op wil houden met een relatie? 'Een ander' is vaak niet de oorzaak van het uit elkaar gaan, de oorzaak is dat de relatie niet meer voldoet aan de verwachtingen (of iets dergelijks). 'Een ander' is een volgende stap. Daarom is 'een ander' eigenlijk helemaal niet zo interessant. Maar het is niet altijd gemakkelijk om helder te krijgen wat daaronder ligt, zeker niet als partners elkaar willen sparen: wat we hadden was goed, maar toch....

Tsjor

Ja en dus....

is het toch best normatief dat jij van reizen zegt/vindt dat geen zinnige invulling van het leven is, maar vrijwilligerswerk wel?
Misschien deel ik het wel, maar dan nog moet ik me realiseren dat ook dat een mening is over wat een zinvolle levensinvulling is en wat niet of minder.

Aagje

#55

was een reactie op #53

Oké

Prima. Tsjor

#54

Ook het uitgangspunt dat het hebben van een ander een symptoom is van iets dieperliggends, is niet voor iedereen een vaststaand feit. Ik denk, met jou, dat het vaak zo is, maar hoor ook vaak dat het niet per se zo hoeft te zijn.

Maar volgens mij word ik te meta nu.

Aagje

weer terug naar Mara

De discussie wordt wel erg technisch, zo...
Terug naar Mara. wat de reden ook is of zal blijken te zijn, jij zag het totaal niet aankomen. Daar zit nu je eerste schok. Dat heeft weinig met ontkennen te maken, je wist gewoon niet beter dan dat jullie gelukkig waren samen. Vast wel met ups en downs, maar toch gelukkig. (Als je onverwacht wordt aangereden is dat ook niet omdat je het verkeer ontkende - je zagdue auto domweg niet aankomen. Mssch met een reden, Mssch niet, maar wat maakt dat nu nog uit: die deuk is er nu al)

Die schok moet je nu verwerken en dat heeft veel tijd nodig. Ik wachtte met handelen tot de schok voorbij zou zijn, tot ik begreep wat er gebeurde. Dat heeft geen zin, weet ik nu. Om die schok te kunnen handelen, móet je eerst door. Anders blijf je verlamd op het asfalt achter, zogezegd.

Hoe gaat het nu met je?

Update

Eerst even wat reacties

Roosje77
Ik zou (denk ik) liever hebben dat hij dan zou zeggen dat er wel al iemand anders is. Hoewel dat het er niet makkelijker op maakt, het wordt dan wel een stuk duidelijker. Ook wordt de kans dan kleiner dat het ooit nog goed komt. Maar om de een of andere reden geloof ik hem wel als hij zegt dat er (nog) niemand is. Ik denk inmiddels ook wel dat ik geen antwoorden meer ga krijgen. Contact is er na vorige week bijna niet meer geweest, ik had iets te vroeg gejuicht en het iets te positief bekeken helaas..
Momenteel richt ik mij vooral op mijzelf en de kinderen, dat is al lastig genoeg.
Ik heb tegen meneer gezegd dat ik pas weer contact met hem wil wanneer hij normaal kan praten en niet alleen maar mij en onze relatie naar beneden haalt. Ik kan niet met hem praten wanneer hij zo doet, dat is echt niet goed voor mijn eigenwaarde.

Victoria
Ik weet dat het eigenlijk geen zin heeft om hem te confronteren met een eventuele midlifecrisis, maar ik zou zo graag willen dat hij goed nadenkt over de gevolgen en consequenties. Op dit moment vrees ik dat de relatie met jongste echt schade aan het oplopen is, die krijgt geen positief woord meer over zijn lippen en het is echt niet zo dat ik hem dat aanpraat.

Moederziel
Aan de ene kant geeft het steun om te lezen dat ik niet de enige ben, aan de andere kant is het natuurlijk verschrikkelijk dat er met mij nog velen in redelijk vergelijkbare situaties zitten. Fijn dat het met jou na 2 jaar weer goed gaat, dat is een lange weg geweest.
Ik heb nog moeite met woorden in daden om te zetten omdat er geen contact is en ik helaas niet alles in mijn eentje kan beslissen. Al mijn voorstellen zijn tot nu toe afgewezen waarbij hij onmogelijke alternatieven kwam, waarvan ik natuurlijk ook weer de schuld kreeg van het feit dat het onmogelijk is (gaat een beetje ver om dit uit te leggen).

Op dit moment gaat het redelijk. Weten dat ik voorlopig weinig tot geen contact zal hebben geeft ook wel enige rust. Zo kan ik mij even op andere, positieve momenten concentreren, gelukkig zie ik die ook nog wel in mijn leven. Uiteindelijk zal ik er vast wel goed/beter uit komen, maar nu is er nog een lange weg te gaan en zie ik op dit moment nog niet waar die weg heen zal gaan.
Wat niet weg neemt dat er ook nog veel momenten zijn dat ik mij triest en minderwaardig voel. Waar ik een heel slecht gevoel bij heb is het feit dat hij nog liever zijn relatie met zijn kind op het spel zet (consequentie van zijn houding en desinteresse) dan dat hij moeite doet om met ons in contact te blijven, daarmee geeft hij mij het gevoel dat onze relatie dan wel heel slecht geweest moet zijn. Anders zou hij zijn houding, in ieder geval naar de kinderen wel iets aanpassen. Daar word ik dan wel weer heel verdrietig van. Zo slecht was het toch allemaal niet? Waarom haalt hij alles zo naar benden van ons?
Ook dat zijn natuurlijk weer vragen en ook familie en vrienden krijgen geen toegang tot hem. Dat maakt het soms extra lastig.

puberaal

ik krijg soms de indruk bij het gedrag van mannen dat in dit draadje beschreven wordt, dat hetzelfde speelt als bij 'pubers' namelijk niet vooruit kijken en al helemaal niet in gevolgen/consequenties denken. Waarom zouden ze ook, hoor je ze denken, het komt wel goed later. Als alles rustiger is en voorbij. Zoiets?
gr Angela

Mara

Ik begrijp heel goed dat je hem van de consequenties doordrongen wilt laten zijn. Ik heb dat destijds (ben ruim 2 jaar geleden gescheiden) ook geprobeerd. Gepraat, gemaild, etc. Dit had geen zin.
Mijn ex bleef ook stug volhouden dat er niemand anders was, maar die bleek er toch te zijn.
Ik wist dit ook vrij zeker door zijn houding; Opeens was ons huwelijk was nooit iets geweest, hij had nooit echt van me gehouden, etc.(Hier is hij later echter op teruggekomen.)
Verder liet hij plotseling zijn baard staan, zijn haar langer groeien en hield zijn telefoon angstvallig bij zich, terwijl hij hem daarvoor altijd liet slingeren.

Door zijn houding en de dingen die hij zei wist ik gewoon zeker dat hij verliefd was op iemand anders, want dan worden alle andere dingen triviaal, bleek en nietszeggend. Hij bleek al zeker 4 maanden stiekem een relatie te hebben met iemand anders toen hij met de boodschap 'ik wil scheiden' kwam.
En zijn plan was om mij dat nooit te vertellen, want dat zou 'alles moeilijker maken' (ja, voor hem!). Helaas voor hem kwam ik er toch achter.

De relatie met jongste heeft hij ook op het spel gezet. Hij is in een andere stad gaan wonen om dicht bij zijn Truus te zijn. Dat hij daardoor ver van de kinderen ging wonen maakte hem niet uit. Hij begint nu te zien dat dit 'niet handig' was. Maar de middelste en jongste vinden dat hij hen minder belangrijk vindt, dan Truus.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte. Ikzelf voel me veel beter, nu 2 jaar verder. Nu meer ups dan downs.