Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Mara

Mara

02-05-2018 om 20:10

Vriend wil uit elkaar zonder reden


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marian

Marian

22-05-2018 om 09:46

neemt hij zijn verantwoordelijkheden?

Ook ik heb jouw situatie meegemaakt Mara, en omdat ik het (ook) fijn vond heb ik alle verantwoordelijkheid voor de kinderen op me genomen, omdat hij het domweg drukker had met zijn nieuwe vriendin. Mijn kinderen waren ook verbijsterd en zo kabbelde dat wel een jaar voort. Hij was meteen bij zijn vriendin ingetrokken de kinderen (toen 16 en 19) wilden daar niet naartoe, ik had toen toch iets moeten regelen, tenminste, mijn eigen tijd moeten claimen en hem ook week op, week af iets moeten laten regelen met de kinderen. Maar dat is niet gebeurd, vooral omdat de kinderen tegenstribbelden en man totaal geen initiatief nam (en ik alle tijd voor de kinderen had) en gewoon nog niet aan de situatie kon wennen. Nu zijn we 3 jaar verder. Ex is een soort flierefluiter leventje gaan leiden, heeft nooit meer iets met de kinderen 'moeten' doen, niet de lasten, maar ook niet de lusten, dan is scheiden echt heel makkelijk geworden ineens, en gaan je kinderen steeds meer van je af staan.
Ik wilde mijn kinderen daar niet 'dumpen' onder het mom van 'jij moet ook zorgen' want zo voelde het, maar nu is hij ze kwijtgeraakt, de kinderen willen niets meer met hem te maken hebben want (zo zeggen ze dat zelf) 'hij is toch niet in ons geïnteresseerd'. Heel soms spreken ze af maar dan laat ex echt enorm zijn desinteresse zien, luistert niet naar hun verhalen, vergeet ook wat ze hem al verteld hebben "waar werk je ook alweer?" " hoe heet je nieuwe vriend ook alweer?"

Dus ik vraag me af hoe dat nu bij jullie gaat Mara? Ik zou, als ik de tijd terug kon draaien, eisen dat mijn ex evenveel tijd zou spenderen met de kinderen als dat ik doe, alleen dan is de kans dat hij voldoende contact/connectie houdt met de kinderen het grootst. Het doet er niet toe waar hij woont, hij regelt maar wat (dat zou hij uit zichzelf natuurlijk ook moeten willen, maar anders zou ik het forceren)

Marian, hoe dan?

" Ik zou, als ik de tijd terug kon draaien, eisen dat mijn ex evenveel tijd zou spenderen met de kinderen als dat ik doe, alleen dan is de kans dat hij voldoende contact/connectie houdt met de kinderen het grootst"

Ik denk dat je absoluut gelijk hebt dat je ex een sterkere band met de kinderen had gehad als hij zijn aandeel in de zorg had geleverd, maar hoe zie je in de praktijk zoiets voor je dan? Ex gaat verhuizen naar Truus, kinderen - tieners al (sterker nog, eentje is al meerderjarig)- willen niet naar Truus. Als je had geëist dat hij evenveel tijd met de kinderen door zou brengen, hoe had dat er dan in de praktijk uitgezien? Vader wil niet, kinderen willen niet...Als je je ex al zover had kunnen krijgen dat hij daadwerkelijk de kinderen een flinke tijd bij hem in huis had gehad, dan nog valt ernstig te betwijfelen of het had gewerkt. Kinderen zijn boos op pa wegens Truus en scheiding, en moeten naar een vreemd huis (nog chagrijniger), waar een vreemde Truus zit (worden ze nog weer chagrijniger), en vader moet contre coeur zorgen voor zijn intens chagrijnige kroost, dat hem bij elke ademtocht aan zijn tekortschieten herinnert (als hij er niet spontaan aan denkt dan wijzen de pubers hem er wel op, vermoed ik zo), terwijl hij veel liever doet of er weinig aan de hand is en zijn aandacht steekt in Truus, die immers wel leuk en lief doet.

Dat zal me een gezellige boel worden, daar.

Wat vader had moeten doen was een huis voor zichzelf regelen, zonder Truus, in de buurt bij jullie, en daar de kinderen geregeld langs laten komen. Maar in dit Truus-scenario had iets eisen van jouw kant vermoedelijk niet echt iets opgeleverd. Bij peuters kan je zoiets hopelijk nog doordrukken en dan is er ook nog genoeg tijd en gelegenheid om in de nieuwe situatie iets op te bouwen. Maar bij een 16- en 19-jarige die alletwee niet willen? Lijkt me sterk. Met onwillige honden is het kwaad hazen vangen...

Groeten,

Temet

Mara

Mara

22-05-2018 om 11:25

Kinderen

Marian en Temet,

onze kinderen hebben het natuurlijk ook niet aan zien komen en vooral de jongste heeft het er moeilijk mee. De oudste heeft een vorm van autisme, voor hem is het sociale deel van het leven sowieso al lastig, hij praat er niet over en is wel blij om zijn vader te zien maar ziet dan (volgens mij) alleen de leuke kant omdat hij dan leuke dingen gaat doen. Wat dan voor mij weer minder is, hij de leuke-dingen-doe-vader en ik de zorgende, dus ook af en toe vervelende, moeder.
Voorlopig is er bij ons nog niets geregeld voor de kinderen en zijn ze bij mij tot het meneer uitkomt om ze bij hem te laten komen, maar eigen plannen zijn altijd belangrijker en hoeven natuurlijk niet van te voren overlegd te worden. Tot nu toe heb ik mijn plannen daarop aangepast maar daar ben ik mee gestopt. Ik plan nu ook dingen voor mij en de kinderen of alleen (ze zijn immers oud genoeg om alleen te zijn, alleen wil ik dat zelf niet heel graag, ik wil er namelijk wel voor ze zijn).

Toen ik meneer een tijdje geleden vroeg hoe hij het voor zich zag met de kinderen gaf hij aan dat dat afhankelijk zou zijn van zijn woonsituatie. Ik ben echter van mening dat je eerst moet beslissen wat je met de kinderen wilt en daar je woonsituatie op aanpassen (genoeg slaapkamers, redelijk in de buurt van school of station).

Voor meneer maakt het mij inmiddels niet meer uit of zijn band met zijn kind minder wordt maar ik wil niet dat mijn kind er onder lijdt. Ik kan meneer natuurlijk niet verplichten om er meer tijd aan te besteden, het is zijn keuze om het allemaal zo aan te pakken. Wanneer hij zich iets socialer naar ons zou opstellen, zou dat al de helft in problemen schelen denk ik. Maar door zich zo te gedragen als hij nu doet, doet afbreuk aan alles, aan wat ooit onze relatie was, mijn gevoel van eigenwaarde en aan zijn relatie met onze kinderen. Ik hoop dat hij zich dat gaat realiseren.

Marian

Marian

22-05-2018 om 19:21

Jullie hebben gelijk

Jullie hebben helemaal gelijk hoor, eigenlijk is het ook geen eis die ik kon stellen als ik de tijd terug kon draaien, sorry, slecht advies dus. Maar ik had liever wel gehad dat ex zijn verantwoordelijkheid had genomen. Maar ex was (en is) alleen met zichzelf bezig. Misschien had het gewerkt als ik meer stampij had gemaakt over zijn keuzes, wat hij heeft gedaan (en nog doet) kon hij natuurlijk niet maken, de kinderen zijn ook 50% van hem, alleen hij heeft zijn handen er vanaf getrokken, terwijl ik en de kinderen wel degelijk hebben gevraagd of hij niet op zichzelf kon gaan wonen ipv gelijk bij zijn vriendin in te trekken.

Mara

Mara

22-05-2018 om 19:58

Stampij helpt niet.

Marian,

Mijn ervaring is dat stampij maken ook niet helpt, tenminste niet in mijn geval. Ik heb ook aangegeven dat de kinderen voor 50% van hem zijn, daarop heb ik alleen maar ellende en verwijten over me heen gekregen. Hij was en is niet voor rede vatbaar als het om ons gaat. Hij legt alles bij mij neer en doet zelf natuurlijk alles wel helemaal goed.
Ik zou de tijd ook heel graag willen terugdraaien en zou dan zeker dingen anders hebben aangepakt. Eerder in gesprek samen, eerder relatietherapie maar helaas. Wij hebben in deze gevallen niets te "eisen" en mogen ons alleen schikken naar hun grillen.

'als' en een ongevraagde tip

Tsja, good old 'if'...

Je wilt nog heel veel voor hem invullen, Mara, maar dat gaat je niet helpen. Focus niet op wat hij wel/niet moet doen, maar focus op jezelf. Wat wil jij nu de kaarten zó liggen? Het is niet jouw taak om de verstandhouding tussen vader en kinderen veilig te stellen of vlot te trekken. Je mag/moet het zeker niet in de weg staan, maar de invulling van hun nieuwe situatie is - inderdaad - aan hun.

Anders dan Marian heb ik er geen spijt van dat ik nu de zorg voor de kinderen 100% heb. Sinds hun vader onze woonplaats uit is verhuisd naar > 60 km verderop, is er rust. Ik vond het vreselijk voor de kinderen, maar de kinderen vinden het idioot genoeg fijner zo. Dat kan dus ook nog. Ze zeggen nu dat ze het 1e jaar van de scheiding, met heen en weer pendelen tussen 2 huizen, verschrikkelijk vonden. Reden: vader was er wel fysiek maar emotioneel niet beschikbaar (want vooral truus append en slapend, of chagrijnig) en ze hadden schreeuwend behoefte aan rust, rust, rust. Dat is nu dus beter, al is de keerzijde in mijn ogen nog steeds verschrikkelijk, namelijk dat ze hun vader hooguit eens in de 2/3 weken zien als hij een van hen meeneemt op een middagje uit. Het heeft niets te maken met een co-gezin, en dat vind ik doodzonde. Maar er is rust en duidelijkheid en dat ervaren zij als prettiger.

Mijn tip, Mara, hou op met je (bijna ex-)partner 'meneer' noemen. Dat kom bij mij in elk geval heel laatdunkend en ook rancuneus over en dat staat je niet goed. Je zult het ook niet zo bedoelen, maar ook wel boos zijn - begrijpelijk. Hou je eigenwaarde en eer. Dat brengt je meer.
Knuffels

Mara

Mara

24-05-2018 om 10:10

Niet laatdunkend bedoeld

Moederziel, het was niet laatdunkend bedoeld. Ik vond (bijna) ex-vriend nog te vroeg en vriend niet meer passend. Het was voor mij maar een benaming zonder bijbedoelingen. Ik zal wel even nadenken hoe ik hem voortaan ga noemen.

Ik wil graag voorkomen voor mijn kinderen dat zij een slechte relatie met hun vader krijgen, ik begrijp inderdaad ook wel dat ik daar niet iets aan kan veranderen maar zie het wel gebeuren en daar heb ik moeite mee.
Als het zo gaat zijn dat zijn woonsituatie voor gaat op zijn kinderen zie ik het somber in. Maar misschien geeft het inderdaad ook wel rust. Op dit moment zijn nergens afspraken over te maken en dat is heel vervelend. Vooral het niet weten waar je aan toe bent is slopend.

Trix

Trix

24-05-2018 om 22:21

hoe hem te noemen (sorry, even inbreken)

Ik zou kiezen "vader van de kinderen" (vvdk),omdat dat is wat hij altijd zal blijven.

Ik vond destijds de keuze voor Moederzielman en ex-Moederzielman ook altijd een beetje raar (hoewel dit heel gebruikelijke benamingen zijn op dit forum). Bij mij schoot dan door mijn hoofd: het is Vaderziel!

Maar dat terzijde.

Hoe je hem of het ook noemt, sterkte gewenst met de ontstane situatie.

Trix

Sja, helaas blijkt er in de praktijk inmiddels bar weinig ‘vaderziel’ meer in te zitten

Het is ook gewoon moeilijk en er is geen goede manier. Dit onbestemde waar Mara in zit is een verlammende tijd. Ik vond het hel.

Sterkte

Mara

Mara

30-05-2018 om 19:49

Nu opeens in sneltreinvaart??

Het is al weer even geleden dat ik hier voor het laatst iets gepost heb, nu maar weer even een update.
De relatietherapie heeft dus niets opgeleverd, wat volgens ons beiden overigens ook wel aan de relatietherapeut ligt, maar overstappen naar een andere therapeut wil hij niet. Na de laatste keer (begin mei) zijn we daar niet meer geweest.
Na een vervelende periode met teveel negativiteit heeft hij nu aangegeven dat hij op korte termijn vervolgstappen om definitief uit elkaar te gaan wil gaan ondernemen, terwijl hij weet dat ik op dit moment heel weinig tijd heb om me hier op te concentreren (reden hou ik even voor me). Hij weet dat wel en het lijkt wel alsof hij expres nu komt met dit plan. Verder hebben we het over de financiële afwikkeling gehad en had hij in eerste instantie gezegd dat dat geen probleem zou zijn, nu blijkt dat hij er toch anders over denkt. In plaats van samen met mij een oplossing te zoeken, zorgt hij alleen voor zijn eigen belang. Wij hebben samen toen de kinderen kwamen besloten dat ik minder zou gaan werken, hij heeft inmiddels een goede carrière opgebouwd waar mijn salaris is blijven steken op een parttime baan (overigens niet heel slecht betaald maar wel minder dan wanneer ik ook fulltime was blijven werken en doorgroeien). Financieel moet ik het dus ook maar uitzoeken. Voor hem is er weer maar een optie en dat is zijn voorstel om dit huis te verkopen en dan ieder voor zich iets te regelen. Voor mij is dat echter een te grote achteruitgang qua financiën en woongenot. Dat zijn kinderen op zijn manier ook de dupe zijn (verhuizen, weg uit vertrouwde omgeving met school en vrienden) doet hem niets "want hij betaalt toch wel gewoon voor hen". Alsof dat de oplossing is...
Waar hij gaat wonen is geen probleem, hij heeft meer financiele mogelijkheden. Ik begrijp gewoon weer eens totaal niet waar ik deze ontwikkeling aan verdiend heb. Het lijkt wel of er gewoon een heel ander persoon in hem is gekropen, die mij zover mogelijk in de put wil hebben.
Dit alles maakt mijn toekomst opeens weer heel onzeker. Waar is toch die leuke man gebleven die hij eerst was? Ook familie krijgt maar heel moeilijk en mondjesmaat contact met hem, terwijl hij toch echt altijd een familieman is geweest. Ik vraag me af wie hij ziet wanneer hij in de spiegel kijkt. Ik weet dat ik niet altijd alles heel handig heb aangepakt, ik heb spijt dat ik hem niet eerder (bij uitspreken twijfel in januari) meegenomen heb naar een goede relatietherapeut.
Nu moet ik mezelf weer bij elkaar rapen en hopen dat hij zijn mening over de afwikkeling herziet maar ik vrees het ergste... Dat we het samen niet kunnen oplossen en zeker een mediator moeten inschakelen is wel duidelijk. Hoe kan iemand toch zo veranderen in zo'n korte tijd...

Mara.

Ik heb dit soort scheidingen vaak van dichtbij meegemaakt.
De vrouw die bezig is met "wat is hij veranderd", "alsnog doet hij financieël moeilijk", "hij wil het huis verkopen, waar moet ik dan heen met de kinderen", "hij zet de kinderen niet op de 1e plaats", "waarom moet alles nu zo snel, ik ben daar nog niet aan toe".

Trek je eigen plan en laat de plannen van je bijna ex los.
Zorg dat je je leven financieël zelf op de rit krijgt, meer inkomen, toeslagen enz. Overzicht hoe jij jezelf kunt gaan onderhouden. Schrijf je in voor een huurwoning, maak plannen voor jou en de kinderen, het is jou toekomst, die gaat je ex niet invullen.
Het is keihard, maar je bijna ex gaat zijn weg vervolgen. Waar hij gaat wonen, wat hij eventueel aan alimentatie gaat betalen, dat is nog onduidelijk en intussen gaan de kosten door.
Spaarrekeningen gaan op aan de hypotheek en vaste lasten en er blijft weinig over als de verkoop van het huis lang duurt. Later in dit stadium worden spullen verdeeld. Ook eventuele schulden moeten worden afgerond.

Ja, raap jezelf bij elkaar en ga er van uit dat bijna ex de afwikkeling niet gaat herzien. Focus je op jezelf en de kinderen, wat hij voelt en ziet als hij in de spiegel kijkt heb je erg weinig aan.
Nuchter en harder worden, moeilijk, ik weet het. Maar als je hier goed doorheen wilt komen heb je niets aan psychologisch onderzoek naar je ex of relatietherapeuten. Sterker, je bijna ex geeft dat ook aan.
Hij wil niet, hij wil scheiden en zorgt alleen voor zichzelf zoals je schrijft.
Dat moet jij ook gaan doen.
Sterkte.

Wil heeft gelijk

Wil heeft gelijk. En ik denk niet dat je ex er bewust op uit is om je de put in te duwen. Hij is erop uit om zijn nieuwe leven zo goed mogelijk vorm te geven. Het bij-effect is dat jij je in de put geduwd voelt, maar daar is hij niet mee bezig.

Dus doe wat Wil zegt: zorg voor jezelf. Hij doet het niet, en dat moet je ook niet van hem verwachten.

Groeten,

Temet

woning

Ik zou denken dat de prioriteit moet zijn om helder te krijgen hoe de huisvestingssituatie eruit gaat zien. Bedenk of je de lasten van de huidige woning op kan brengen, eventueel met behulp van alimentatie (maar bedenk, die is eindig), en of er sprake is van overwaarde. Als je die woning niet betalen kan, dan is het zuur, maar dan moet je omzien naar wat anders. Dat is vermindering van woongenot, maar daar valt niet aan te ontkomen.

Vermindering van genot - op woon- of ander vlak - is hoe dan ook onvermijdelijk. Van het inkomen waar eerst éen gezin van leefde moeten nu twee huishoudens draaiende gehouden worden, en dan wordt het dus alleen maar minder. Als je wel in dit huis kunt blijven maar alleen met kunst- en vliegwerk is het woongenot misschien nog wel hetzelfde maar kunnen er waarschijnlijk een hoop andere dingen niet meer. Het is maar de vraag wat beter is. Ga daar alvast over nadenken en zoek zoveel mogelijk uit zodat je straks bij de mediator of eigen advocaat enigszins beslagen ten ijs komt.

Groeten,

Temet

Mara

Mara

31-05-2018 om 12:37

Jullie hebben gelijk

Wil en Temet,

Jullie hebben helemaal gelijk. Na weer een nacht niet geslapen te hebben, heb ik vanochtend mijzelf bij elkaar geraapt en besloten dat het maar klaar moet zijn. Niet dat het goed voelt maar zo kan ik ook niet verder.
Ik heb gelijk doorgepakt en een afspraak gepland bij een financieel adviseur.
Helaas zal ik financieel weinig van hem kunnen verwachten na eerdere toezeggingen maar het is en wordt niet anders. Ik ben dus bang dat ik hier niet zal kunnen blijven wonen, wat met zijn (voorlopige) ondersteuning wel had gekund. Dat betekent weg uit deze wijk waar onze kinderen zijn opgegroeid en hun vriendjes en dergelijke hebben. Dat hem dat niets uitmaakt maakt het extra zuur.
Het blijft heel erg vervelend om zo behandeld te worden door hem, ik zal het wel nooit begrijpen waarom hij het zo heeft aangepakt en nog steeds aanpakt. Het voelt voor mij alsof ik gestraft wordt voor iets wat ik niet gedaan heb. Ik voel me heel machteloos. Ook naar de kinderen toe.
Gelukkig bleek ik nog ingeschreven te staan voor een huurhuis, maar mijn voorkeur blijft kopen. Temet heeft natuurlijk wel gelijk dat het haalbaar moet zijn, dus daar hoop ik met het gesprek achter te komen.
Ik hoop dat ik binnenkort weer iets positiefs kan melden.

Gestraft

Oei, Mara, dat herken ik maar al te goed, dat gevoel. Je begrijpt niet wat er van de ander bezit heeft genomen, je voelt je gestraft en je begrijpt niet waarom. Probeer dat gevoel los te laten, want dit gaat niet over jou. Hij ziet jou en jouw gevoelens hierin niet, en als hij ze ziet duwt hij het weg om zonder (veel) pijn zijn eigen weg te kunnen vervolgen.
Ik denk dat er helaas meer vrouwen hier zijn die dit patroon herkennen en hebben doorgemaakt. De kunst is om nu je blik op jezelf te richten en hem het te laten uitzoeken. Zorg voor goed advies, liefst een mediator-advocaat. Je man gaat niet meer voor je zorgen, ga daar vanuit. Je staat er alleen voor.

Je komt over als een sterke vrouw. Het is moeilijk om niet het gevoel te hebben dat je gestraft wordt om wie je bent. Maar het is de strategie van je man om nu overeind te blijven. Hij zet zich tegen jou af om weg te kunnen. Afschuwelijk en om zo intens verdrietig van te worden, maar dat heeft meer met zijn strategie te maken dan met jou als persoon.

Straf jezelf niet ook nog eens. Je bent een mooie krachtige vrouw en je hebt je man niet meer nodig. Herhaal dat als een mantra. Fake it till you make it.
Sterkte en knuffels

Pennestreek

Pennestreek

31-05-2018 om 13:54

Helemaal eens met moederziel

Maar ik weet hoe verschrikkelijk moeilijk dat is. Je wilt het niet geloven, maar je moet. En het moet vooral voor je kinderen. Jullie moeten door, en liefst zo snel mogelijk. Een nieuwe stabiele situatie creëren, en daarna kun je gaan verwerken. Hoe graag je daar nu ook al mee wilt beginnen, dat kost nu teveel energie.

Wat je man kan, kan jij ook. Duw de gedachten aan het waarom weg, duw het verdriet weg. Verzamel munitie voor de strijd. Dus zoek goed uit hoe het financieel zit met huis, inkomen, alimentatie. Ik denk dat die financieel adviseur je ook kan helpen met het globaal uitrekenen van waar je recht op zou hebben aan kinder- en eventueel partneralimentatie. Let wel op, want PA telt niet mee als inkomen waarop een hypotheek gebaseerd wordt. Van KA weet ik dat niet zeker.

Je had geloof ik al eens een convenant ingevuld, toch? Anders zou ik dat nu alsnog doen. Je kunt ze gewoon op internet vinden. Geldt ook voor ouderschapsplannen. Ga met een vriend/vriendin/familie door dat document heen en bespreek wat jij redelijk zou vinden of zou willen. En bedenk daarbij dat de kinderen voorop staan. Zij moeten ook de mogelijkheid hebben goed contact te hebben met hun vader.

Ha je al op de een of andere manier de financiële stand van zaken op dit moment vastgelegd? Ik heb destijds van alle rekeningen screendumps gemaakt en die geprint, die hebben we allebei ondertekend. Setje voor hem, setje voor mij. Zo wisten we van elkaar dat we geen gekken dingen konden doen.

Probeer inderdaad meer te gaan werken om je inkomen te vergroten, maar dat kan ook als de afspraken over de financiële afwikkeling rond zijn.

Heel veel sterkte weer.

Mar

Mar

02-07-2018 om 23:45

autisme

ik zit met een andere vraag ik heb nu anderhalf jaar een relatie met mijn vriend hij heeft autisme.
ik hou veel van hem maar begrijp hem niet altijd.
mijn vraag is
hoe weet ik dat hij om mij geeft hij uit dit door praktische dingen voor mij. te doen...soms.jan hij spontaan een arm om mij heen slaan en weer helemaal niets.hoe weet ik dat hij te veel prikkels heeft gehad en dat hij daardoor geïrriteerd wordt.en gewoon zegt ik ben nu bezig en heeft eigenlijk geen tijd voor mij.ik vraag dan ..oké stuur mij maar een app als je klaar bent.dst zou hij doen zet hij.
soms raak ik i. de war en denk dat hij genoeg van mij heeft.hij heeft het op moment wel heel druk

Veronderstellen

Het is lastig om naar signalen te zoeken die er niet zijn. In dit geval heb je toch meer aan het concreet vragen en zijn waarschijnlijk zeer eerlijke antwoord gewoon letterlijk geloven.

En als je wil dat hij anders met je omgaat, geef je dat concreet aan. Waarschijnlijk is dat al gebeurd want een arm om iemand heen slaan kan wat onecht overkomen, mogelijk niet het eerste dat bij je vriend omkomt als gebaar van liefde.

En ja, iedereen kan wel eens heel druk met eigen zaken bezig zijn. En met autisme, dat kan veel energie kosten om je sowieso de hele dag staande te houden, kan iemand extreem veel tijd nodig hebben als er zich iets onverwachts voordoet.

Niet twijfelen aan jezelf. Gewoon vragen. En het antwoord letterlijk geloven.

Miss

Miss

07-07-2018 om 12:08

Mara

Ik lees al een tijd mee. Hoe is het nu met je? En je (ex) man?

Heb je al meer duidelijkheid?

Mara

Mara

08-07-2018 om 09:33

Miss

Ik heb al een aantal keer op het punt gestaan om weer eens wat te plaatsen maar kon me er moeilijk op concentreren.

Nu toch maar weer eens een poging wagen en hopen op jullie advies in dingen.

Met mij gaat het wel aardig goed. Ik heb mijn mindere momenten, die zal ik voorlopig wel houden maar kan inmiddels ook wel weer meer genieten van dingen om me heen, het mooie weer. Er zijn zeker ook momenten dat het minder gaat, bijvoorbeeld met dingen die met de kinderen te maken hebben en die ik zo graag anders had gezien. Zo waren de kinderen niet welkom bij hun vader in het weekend van vaderdag. Dat heeft geen goed gedaan aan de relatie tussen vader en kinderen. Komende week is de diploma uitreiking van de oudste, wat voor ons heel belangrijk is, ik had dat graag met meer familie gedeeld maar dat is vanwege hem onmogelijk. Ik vind dat hij daarmee zijn kinderen niet het beste gunt en daarmee dupeert. Hij denkt nog steeds alleen aan zijn eigen belang.

De financieel adviseur had geen positief nieuws. Mijn inkomen is op dit moment te laag om iets te kunnen. Aangezien ex-partner (ik begin aan het woord te wennen...) nog steeds nergens aan mee wil werken en alleen voor zichzelf gaat is de financiële situatie nog onduidelijk. Ik ben aan het solliciteren om meer te gaan werken, zodat ik, of dit huis kan aanhouden of mijn eigen huisje kan gaan kopen. Ik ben al een beetje aan het rondkijken maar in mijn huidige woonwijk is voor het bedrag wat ik dan zou kunnen besteden met een andere baan niets te koop. Dit huis verkopen en gaan huren is geen optie, ik heb me nu een aantal keer ingeschreven voor een huurhuis maar ben nog lang niet aan de beurt. Ja, in een slechte wijk in een andere stad in een flat zou misschien sneller lukken maar daar voel ik niets voor. Het moet voor de jongens wel te doen blijven. Ook is huren financieel ongunstiger, maar dat is iets wat ex-partner totaal niet interesseert.

Verder is er weinig tot geen communicatie tussen ex-partner en mij. Op de vraag of hij iets met iemand heeft (verschillende mensen attendeerden mij op die mogelijkheid dat hij met haar iets heeft) heeft hij ontkennend geantwoord. Hij vindt haar "leuk" en ze spreken af en toe af, het is mij alleen allemaal iets te toevallig (zij is bijna nooit meer thuis sinds hij een tijdelijke vaste woning heeft en als de kinderen bij hem zijn opeens wel...)
Dat maakt het ook gelijk ingewikkeld of ik wel in dit huis wil blijven wonen, het gaat namelijk om een buurvrouw. Er eerlijk voor uitkomen doet hij dus niet. Zij weet overigens dat ik (en de kinderen ook, die hebben dat heel duidelijk uitgesproken) nog de hoop heb dat deze situatie een bevlieging is en dat hij uiteindelijk tot bezinning zal komen. Hij heeft nu wel toegegeven dat dit allemaal begonnen is na het overlijden van zijn moeder (hij weet niet of het er iets mee te maken heeft maar dat is voor mij wel duidelijk). Hij heeft altijd heel veel voor haar gedaan en is daarna begonnen met twijfelen of hij wel alles uit het leven gehaald heeft wat er in zit. Het is jammer dat hij mij daar geen deelgenoot van heeft gemaakt zodat wij er samen op dat moment meer aan hadden kunnen doen. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven om ook dingen alleen te doen (ja hij is toen ook al eens met de buurvrouw op stap geweest maar daar zocht ik op dat moment niets achter).

We hebben inmiddels een eerste gesprek bij een mediator achter de rug (de eerste afspraak is wel door hem verzet) maar een tweede afspraak heeft hij afgezegd. Ik weet gewoon niet meer wat hij nu wil. Wil hij eerst wachten tot hij een serieuze relatie met iemand anders heeft voordat hij ons definitief achterlaat? Wil hij toch meer bedenktijd en gaat hij er over bijvoorbeeld een half jaar, na zich flink uitgeleefd te hebben qua uitgaan, drank en misschien drugs (pilletjes) toch anders over denken wat ons betreft?
Ik blijf tot nu toe nog steeds een beetje uitgaan van een midlifecrisis (hij volgt precies alle patronen en heeft bijna alle symptomen) die veroorzaakt is door het zorgen voor en overlijden van zijn moeder, waarbij hij nu misschien een gevoel van vrijheid ervaart waarvoor alles moet wijken. Niemand in onze omgeving herkent hem nog en als het alleen aan onze relatie zou liggen zou dat toch anders zijn denk ik. Dan zou de omgeving hem nog gewoon als dezelfde man zien, maar niemand begrijpt hem of weet wat er in hem omgaat.

Ik kreeg het verwijt dat ik mijn ene kind teveel zou beïnvloeden. Omdat ik te veel met hem zou delen en te veel mijn verdriet zou laten zien. Ik vind het echter logisch dat mijn kinderen mijn verdriet zien, zij zijn de meeste tijd bij mij en ik ben gewoon af en toe verdrietig, dat mag ook vind ik. De jongste is heel gevoelig en neemt niet altijd genoegen met een half antwoord. Tel daarbij op dat hij zich in de steek gelaten voelt en dat hij zijn vader naar ziet doen tegen mij, dan is het logisch dat hij niet heel positief is over zijn vader. Hij heeft daar echt wel zelf goed over nagedacht maar ex-partner ziet dat anders. Ex-partner staat niet open voor vragen van de kinderen, die ze dan aan mij stellen maar waarop ik het antwoord ook niet weet.

Ik merk dat het toch weer fijn is om de dingen van met af te schrijven. Ik lees wel regelmatig de andere draadjes maar kon me er even niet toe zetten om zelf te schrijven maar merk nu dat het wel weer helpt. Zeker omdat er meestal reacties komen waar ik wat aan heb, mijn dank daarvoor.

Ik ga nu duimen dat een van mijn sollicitaties gaat lukken, dan ben ik in ieder geval weer iets dichterbij een oplossing die ik zelf kan toepassen. Het van hem en zijn acties afhankelijk zijn ben ik wel zat. Nu red ik het financieel nog wel alleen, maar deze situatie kan niet al te lang meer duren. Ook voor de kinderen wil ik dat er rust en duidelijkheid komt. Ook al is dat dan misschien niet de uitkomst die wij het liefste zien, alles is beter dan de situatie waarin we nu zitten.

Tot een volgende keer maar weer.

Mara

Een begin van een antwoord

'Ik blijf tot nu toe nog steeds een beetje uitgaan van een midlifecrisis (hij volgt precies alle patronen en heeft bijna alle symptomen) die veroorzaakt is door het zorgen voor en overlijden van zijn moeder, waarbij hij nu misschien een gevoel van vrijheid ervaart waarvoor alles moet wijken.' Het is voor het eerst dat je dit noemt, maar het zou wel inderdaad een antwoord kunnen zijn.
Mijn ervaring na het overlijden van mijn moeder is, dat je ineens het leven in een ander perspectief ziet. je bent nog volop bezig, maar plotseling zie je ook het einde en zie je ook dat je naar het einde toe gaat. en dan ga je anders nadenken over je leven. Wat ben ik aan het doen, is dit wel wat ik wilde, hoeveel tijd heb ik nog etc. Het kan best zijn dat je je realiseert, dat het heel erg goed is geweest, tot nu toe. De relatie, de kinderen, je werk. allemaal prima. Maar, zoals Doe Maar zingt, ' is dit alles? Zelfs al weet je dat je het niet beter kunt krijgen, dan nog kan het aan je knagen: hoeveel tijd heb ik nog, hoe vul ik de leegte nu de zorg voor moeder er niet meer is, ik ben geen kind meer. Ja, ik noem dat een zingevingscrisis.En geen relatiecrisis. Ik begrijp dan ook goed dat relatietherapie niets heeft opgeleverd: daarin zat het probleem niet.
Het kan ook rouw zijn. Verdriet over de dood van zijn moeder.
Je geeft aan dat je het jammer vindt dat hij er niet over wilde praten, maar eerder noemde je al dat hij een binnenvetter was en dat jullie weinig praatten, omdat je elkaar toch wel begreep. Nu begrijp je hem niet, maar ik denk dat hij ook zichzelf nu niet begrijpt, omdat hij op zoek is naar 'wie ben ik en wat wil ik met mijn leven' in een breder perspectief. De kinderen zijn al op leeftijd, hij heeft al die tijd voor jullie gewerkt, gezorgd dat er een fijn huis was, dat jij gedeeltelijk thuis kon blijven voor de kinderen. Maar dit verleden is niet vanzelfsprekend ook de toekomst.
Ik denk nog steeds dat het jammer is dat je hem in het begin zo snel uit huis hebt gezet. daardoor heb je jezelf niet de kans gegeven om te volgen wat er aan de hand was en je hebt hem en de kinderen niet de kans gegeven om daar met elkaar een weg in te vinden. Vervolgens blijf je hem veel verwijten (egoïstisch, maar dat was hij niet zolang hij voor jullie werkte) en ben je boos dat hij nu niet zorgt dat jij en de kinderen jullie leven zo kunnen doorzetten. Maar de kinderen worden groter, er gaan wat dat betreft echt dingen veranderen. en misschien wil hij ook op zijn werk wel wat veranderen. Misschien had hij ook wel parttime willen werken of wil hij dat in de toekomst wel. Alleen, zolang hij zich verplicht voelt om voor jou en de kinderen financieel te zorgen is er geen ruimte om zoiets te bedenken. Jullie zijn financieel afhankelijk van hem en dat kan ook een last zijn. ik weet het, samen besproken aan de keukentafel. Maar de gevolgen daarvan kun je niet alleen op zijn bordje schuiven, zoals je eigen financiële positie nu en de problemen rond huisvesting.

Tsjor

Financieel

Je noemt hem steeds 'vriend', jullie waren niet getrouwd. Hebben jullie een samenlevingscontract gesloten? Staan daar dingen in die nu van belang zijn? Kun je terugvallen op de tremanormen als het gaat om het berekenen van eventuele alimentatie? Of heb je eigenlijk niets geregeld? In dat laatste geval ben je afhankelijk van goodwill.
Zijn er afspraken gemaakt over de bezittingen die aangeschaft zijn tijdens jullie relatie?

tsjor

Kinderen

Je moet in elk geval een ouderschapsplan maken. Nu zijn de kinderen al wat ouder, dus ik denk dat je je wat dat betreft moet richten op de toekomst en niet op het verleden. Jij geeft aan dat je niet graag hebt dat de kinderen ook wel eens alleen zijn, omdat je er graag voor hen wil zijn. Dat is een dure wens, die tot nu toe gehonoreerd kon worden, omdat hij voor het inkomen zorgde. Maar in de toekomst zal dat niet meer zo zijn en de leeftijd van de kinderen maakt ook, dat het snel niet meer zo nodig zal zijn.
Oudere kinderen moet je, vind ik, niet dwingen in een omgangsschema, dat voor jongere kinderen wel van belang kan zijn. Ook als je nog samen bent gaan oudere kinderen steeds meer hun eigen gang Ze komen later thuis, eten niet mee, of toch nog wel, ontwikkelen hun eigen activiteiten. En die ruimte moeten ze ook krijgen, ook als de ouders gescheiden zijn. Bovendien duurt die periode veel langer dan dat de kinderen nog thuis zijn. Er moet genoeg ruimte zijn voor de kinderen om zich daarin vrij te kunnen ontwikkelen, zonder verplichtingen die ouders hen opleggen, omdat die ouders bepaalde ideeën hebben over ouderschap en het onderling verdelen van verantwoordelijkheden.
Hetzelfde geldt voor kinderalimentatie. Reken dat niet als je eigen inkomen. De kinderen worden snel groter en dan is het eventueel inkomen voor de kinderen. Het is dan meer een zaak van vader (en jou) en kinderen dan van jou en vader.

Tsjor

huisvesting

Je geeft vooral onmogelijkheden aan (te weinig inkomen om te kopen en te lange wachtlijst om te huren), maar de grootste onmogelijkheid is, dat jij in dit huis blijft wonen. Je kunt het niet betalen.
Blijkbaar heeft hij wel snel een andere woning kunnen vinden, want hij woont nu ergens. Is er wellicht een mogelijkheid dat jullie ruilen: hij in de koopwoning, jij in zijn huurwoning (ik vermoed dat het huur is)? Wat zou dat voor gevolgen hebben voor de huisvesting van de kinderen? Zou hij met de kinderen in de koopwoning kunnen en willen blijven? Dan zou jij meer mogelijkheden hebben om huisvesting te vinden die past bij wat je kunt betalen. Of is er ook genoeg ruimte voor de kinderen in zijn tijdelijke woning?
Soms is het gunstiger om een laag inkomen te hebben, omdat je dan in aanmerking komt voor sociale huurwoningen. Lange wachttijden spelen dan een rol, maar er zijn ook woningen die via loting worden verhuurd. Mijn dochter heeft op die manier gelukkig een redelijk betaalbare woning gevonden. Maar wel door heel veel te reageren. Je hebt er een dagtaak aan.
Ondertussen ben je ook aan het solliciteren. Als je ander werk zoekt kan dat je actieradius vergroten en komen er wellicht woonplekken in beeld, die beter passen bij wat je kunt betalen.
Er gaan dingen veranderen en ik begrijp heel goed, dat die veranderingen niet jouw wens zijn en dat je dus ook voor elke verandering bezwaren ziet. Maar die bezwaren zullen de veranderingen niet kunnen voorkomen. Je kunt ook, als je even over de nabije toekomst nadenkt, voor jezelf wellicht meer ruimte zien. Je kunt niet alles te houden zoals het was. Het is tijd voor wat anders. De kinderen worden groter, jij Er zijn andere mogelijkheden en misschien zijn er ook wel mogelijkheden, waarin je nieuwe perspectieven ziet.

Tsjor

Mara

Mara

08-07-2018 om 14:37

Tsjor

Allereerst hartelijk dank voor de uitgebreide reacties!

"Ik denk nog steeds dat het jammer is dat je hem in het begin zo snel uit huis hebt gezet. daardoor heb je jezelf niet de kans gegeven om te volgen wat er aan de hand was en je hebt hem en de kinderen niet de kans gegeven om daar met elkaar een weg in te vinden. Vervolgens blijf je hem veel verwijten (egoïstisch, maar dat was hij niet zolang hij voor jullie werkte) en ben je boos dat hij nu niet zorgt dat jij en de kinderen jullie leven zo kunnen doorzetten". Ik heb er wel degelijk op dat moment goed over nagedacht toen ik hem het huis uit zette. Voor mij was er op dat moment geen andere mogelijkheid. Ik voelde mij zo verraden en in de steek gelaten omdat hij er geen moeite meer in gestoken had terwijl we dat wel samen hadden afgesproken dat ik niet langer met hem samen kon zijn. Ik weet inderdaad achteraf niet of dat de juiste oplossing was maar ik kon echt niet anders. Ik weet ook niet of het anders was afgelopen wanneer ik dat niet gedaan zou hebben. Ik heb er al die tijd moeite en energie in gestoken in de veronderstelling dat we dat beiden deden om de relatie te herstellen.
Wij hebben er samen voor gekozen toen de kinderen kwamen dat ik minder zou gaan werken, hij is 1 dag minder gaan werken (de andere dagen een uur langer zodat het in totaal maar een halve dag minder werd). Mijn inkomen werd eigenlijk meer gebruikt voor de leuke dingen, zoals vaker op vakantie of weekendjes weg, lekker dagjes uit, we hoefden niet zo zeer op het geld te letten wat dat betreft. Dat mijn huidige financiële dat nu niet meer toelaat begrijp ik maar het inkomensverschil tussen hem en mij is nu wel heel groot. Wanneer ik gewoon fulltime was blijven werken was mijn inkomen en mijn functie natuurlijk ook beter geweest. Wanneer hij minder had willen gaan werken, had hij dat kunnen bespreken. Ook toen de kinderen nog kleiner waren.

We zijn inderdaad niet getrouwd maar hebben wel een samenlevingscontract. Daar staat weinig in over de kinderen en maar hij heeft ze wel erkend is dus gewoon wettelijk verplicht om te betalen voor hen. Voor de rest is alles van ons samen en dienen we dat gelijkwaardig te verdelen. Ik ben er nooit vanuit gegaan dat wij ooit uit elkaar zouden gaan en al helemaal niet op zo'n manier. Noem het naïef, ik had er een overtuigd gevoel van dit voor altijd zou zijn.

We hebben al een concept ouderschapsplan ingevuld, daaruit blijkt ook dat we heel anders naar de dingen kijken. Hij wil bijvoorbeeld een kinderrekening, ik wil het gewoon op mijn rekening, hij wil geen co-ouderschap, dat was wel mijn eerste wens, hij wil ze om het weekend met de vrijheid tot wisselen wanneer het hem uitkomt, daar kan ik het wel mee eens zijn maar dan beiderzijds wisselen. Niet alleen zoals het hem goed of beter uitkomt.
Vooral de jongste (bijna 15) is voorlopig nog wel thuiswonend. De oudste met vorm van autisme ook, die kan niet teveel veranderingen tegelijk aan. Natuurlijk is het zo dat ze je minder nodig hebben, maar helemaal afwezig en niet bereikbaar is het andere uiterste. Ze stellen het zeker nog op prijs dat ik er wel voor ze ben en vinden het niet leuk wanneer ik er niet ben. Ik ben blij dat ze het waarderen dat ik er ben.

Het is op dit moment onmogelijk om in dit huis te blijven wonen, dat verandert wanneer ik meer inkomen genereer. Dan zijn er zeker opties om wel hier te kunnen blijven wonen. Daar heb ik dan wel zijn medewerking voor nodig.
Hij heeft een tijdelijke huurwoning in de vrije sector. Het is niet mogelijk dat ik daar met de kinderen en hond ga wonen (te ver van school en geen huisdieren toegestaan). Hij wil niet meer in dit huis wonen, het huis is niet goed genoeg meer voor hem. Hij alleen met de kinderen in dit huis en ik ergens anders lost het probleem dus niet op, daar komt bij dat hij te weinig thuis is om de kinderen goed te begeleiden, met op tijd eten en sporten en dergelijke.
Ik kijk ook zeker rond in steden/dorpen in de omgeving, alleen wil ik eerst afwachten waar ik eventueel kan gaan werken voordat ik daar een definitieve beslissing over kan nemen. Mijn inkomen vergroten is nu prioriteit.
Niet elke verandering is alleen een verbetering of verslechtering, ik sta er wel voor open maar het klopt dat ik bezwaren zie. Voor hem verandert er veel minder terwijl hij wel alles veroorzaakt heeft en niet openstaat voor de voorstellen die ik gedaan heb om de situatie te verbeteren.

Voor hem ook veel

Hij is het huis kwijt en de kinderen en de relatie. Voor hem is er ook al veel veranderd, op één dag, namelijk toen jij hem het huis uit zette. Meestal voelt degene die de eerste aankondiging doet zich schuldig, hij/zij weet wel dat alles daardoor overhoop gehaald wordt. Uit schuldgevoel gaat iemand dan niet klagen. Maar het is niet zo, dat het gemis niet beseft en niet gevoeld wordt.
Hetzelfde met de verdeling inkomen/zorg. Ja, het zijn beider beslissingen geweest, maar als zijn inkomen naar de vaste lasten ging en jouw inkomen een pretinkomen was, dan is het toch wel voorstelbaar dat hij niet zomaar gaat bespreken om minder te werken. Hij heeft, ook in onderling overleg, zijn werkdagen zelfs verlengd, om één dag thuis te zijn (voor de kinderen soms?). Heb je toen gezegd: nee joh, dat moet je niet doen, 8 uur werken op een dag is genoeg. Ik ga wel 4 uur per week extra werken? Het gevolg (hij beter inkomen, jij parttime baantje, waar je nu je kinderen niet van kunt onderhouden) hoort bij die afspraak.
Bij een scheiding wordt een dergelijke afspraak en de gevolgen daarvan verrekend in de partneralimentatie. Vandaar dat ik vroeg of de tremanormen worden gehanteerd. Dan weet je welk deel beschikbaar is voor de kinderen en voor partneralimentatie.
'Daar komt bij dat hij te weinig thuis is om de kinderen goed te begeleiden, met op tijd eten en sporten en dergelijke.' Omdat hij 9 uur per dag werkt? Bovendien moet je je afvragen of je kinderen van die leeftijd niet wat meer vrijheid en eigen verantwoordelijkheid kunt geven. Het zijn nog maar een paar jaren en dan zullen ze toch alles echt zelf moeten doen. Kinderen kunnen veel meer dan je denkt, als je ze maar de kans geeft.
Als er perspectief is dat je in de woning kunt blijven wonen als je meer inkomen genereert, dan zou dat prachtig zijn. Je moet wel de bank meekrijgen en eventuele overwaarde voor de helft aan hem uitkeren.
Reken voor je inkomen niet op de kinderalimentatie. Als de oudste 18 is wordt dat bedrag zeker naar hem zelf overgemaakt. en voor de jongste is het dan nog maar 3 jaar. Wat betreft de rekening, ik denk dat het daarom ook beter is een aparte kindrekening te openen: je oudste krijgt vanaf 18 het geld toch al op eigen rekening gestort, voor de jongste is het een korte tijd en dan krijgt die het geld ook al op een eigen rekening. Je zou zelfs de jongste het pasje van de kindrekening kunnen geven, maar dan moet hij/zij wel alles zelf doen: kleding, vervoer, kapotte fiets, kapper, schoenen, winterjas, zwembad, clubjes etc. alles behalve wonen, eten en drinken. Kinderen worden zo ook vlug groot. Dus het voorstel zou dan zijn: geld voor de kinderen gaat direct naar de kinderen, eventueel naar een aparte rekening voor elk kind, waar de kinderen een pasje van krijgen. Zij beslissen dan wat er wordt betaald, en dan gaat het om alles behalve wonen, eten en drinken. .
Voor jou blijft dan over, dat je voor onderdak, eten en drinken moet zorgen. Eventueel kun je van beide kinderen daar een bepaald bedrag voor rekenen, dat dan automatisch van hun (kind)rekening af gaat. Zo houd je overzichtelijk wat voor jouw eigen rekening komt.

Tsjor

De valkuil van de romantische liefde

Ik heb het al eens eerder verteld. ooit las ik een artikel over bruidsschatten. Voor ons is dat ondenkbaar, alsof je iemand koopt. Maar in dat artikel stond het verhaal van een Palestijnse vrouw, die vroeger een olijfboom als bruidsschat kreeg. Mocht haar man (inkomstenbron) verdwijnen, door dood of scheiding, dan had ze altijd die boom nog. Later trokken meer mensen naar de stad. De boom kon niet meer. Men ging meer vertrouwen op de romantische liefde. Er zijn (in elk geval nu in Nederland) wel nog wetten die je beschermen als iemand komt te overlijden of bij scheiding, maar die wetten zijn voor mensen die getrouwd zijn.
De romantische liefde gaat verder en denkt dat ze die wettelijke bescherming zelf wel en misschien zelfs wel beter kan regelen: het samenlevingskontrakt.
En sommigen gaan nog verder in hun romantische liefdesideaal en sluiten helemaal geen samenlevingskontrakt.
Maar wat blijft bestaan is dit: partners gaan dood, relaties eindigen in scheiding, er zijn kinderen en er is geld nodig.
Hoe meer romantiek, hoe minder er geregeld wordt. hoe minder er geregeld is, hoe groter de ellende als het leven anders loopt dan je had gehoopt toen de roze bril nog op stond.
Mensne mogen best een roze bril opzetten als ze een relatie aangaan, maar het is ook goed om het realiteitsgehalte wat te verhogen.
Misschien moeten we bij elke geboorte-aangifte wel een ouderschapsplan vragen, waarin de afspraken die aan de keukentafel gemaakt worden vastgelegd worden en doorgetrokken naar onverhoopte situaties. Bijvoorbeeld: kind wordt geboren, man belooft fulltime te blijven werken en voor het inkomen te zorgen, vrouw zorgt voor de kinderen (maar als ze daarnaast kan werken doet ze dat, voor de extra's). De basis is klassiek: hij het inkomen, zij de kinderen. Maar als je je daarover moet buigen voor een ouderschapsplan, dan kom je ook vragen tegen als: wat als de kinderen groot zijn, wat als ik werkloos word, wat als we uit elkaar gaan, wat als iemand komt te overlijden? Bij het aangaan van een hypotheek zijn al een paar dingen geregeld: ieder houdt eigen verantwoordelijkheid voor de totale som; en er is de mogelijkheid van een overlijdensrisicoverzekering. Maar misschien moeten we zo'n ouderschapsplan wel gaan koppelen aan de geboorte-aangifte: 'Heeft u uw ouderschapsplan bij u?'

Tsjor.

Een toevoeging

Ter verduidelijking: die boom was van de vrouw. In de stad werden de bezittingen gemeenschappelijk, waardoor neit meer duidelijk was wat van wie was.

tsjor

Miss

Miss

08-07-2018 om 17:43

Mara

Ik begrijp jou reactie volledig dat je hem de deur hebt gewezen hoor. Ik ken je dan wel niet maar wat ik hier lees ben je erg betrokken bij je kinderen, wat heel erg normaal is en de leeuwin nog actiever word, en JA tsjor..misschien handel je teveel uit emotie. Wat dan als voetveeg aan laten zwengelen? Als iemand jou niet meer wil?

Zoals wij dat in Brabant zeggen al die jaren Kapot gesjouwd en nu stank voor dank krijgen.
Dat snap ik volledig. Als hij meent dat hij "beter" kan krijgen moet hij gaan.

Nu zit jij met de gevolgen. De enige raad die ik je kan geven:

Richt je volledig op jezelf!
Met JEZELF moet je oud worden!
Laat hem los, zeker omdat hij niet meer wil.
Je kunt iets niet vast houden wat er niet is.
( ik zit in het draadje verder naar ontrouw, mijn man ging jaren vreemd waaronder een affaire van 7mnd met collega zn 5 jaar geleden en dat weet ik pas 6 weken tijdens relatie therapie sessie 2 bekent. Luister als ik daar 5 jaar geleden achter was gekomen had ik hem ook meteen buiten Gestampt) En waarom nu niet? Dat is de grote vraag. Misschien komt die dag nog wel, misschien legt hij zelf het bijltje neer. Dan kap ik er meteen mee. Hij is nu in therapie. Een traject van jaren. Geloof mij je wil niet ruilen zou ik bijna durven zeggen maar hebben nog een "kleine "jongen van 8 jaar. Gelukkig zijn de jouwe al "groot"
En ik denk namelijk dat je vriend, de buurvrouw alleen maar "leuk" vind een grote leugen is. Dat stinkt flink in mijn inziens.

Maar er zijn ontzettend veel dagen bij dat ik denk ik pak mijn jong op. Ben ik dit waard?
Het gevecht met mezelf.

Het verdriet aan je kinderen laten zien is in mijn inziens juist erg goed, dat laat zien dat je in rouw bent, dat je ooit en nog veel van hem hield.
Dat is juist goed. Als ik nu mijn mans situatie zie werd er thuis altijd toneel gespeeld ( en nog nu zijn moeder terminaal is) alles ging altijd goed. En daardoor kwam hij zwaar aandacht te kort en heeft hij hele rare dingen gedaan.
Ik zou met de jongens ook naar een coach gaan of een fijn iemand waar jullie mee kunnen praten. Dan hoef je niet eens boos te worden maar laat je hun alleen maar spreken.
Veel sterkte en wederom ik spreek vanuit mezelf.

Mara

Mara

09-07-2018 om 09:46

Oei

Tsjor,

Ik weet niet of het je bedoeling was maar je reactie onder "voor hem ook veel" vind ik een beetje overkomen als "eigen schuld" voor mij. Hij is het huis niet kwijt, het staat op ons beider naam en de relatie wilde hij kwijt. Dat hij eventueel de relatie met de kinderen kwijt raakt komt door zijn eigen gedrag na zijn vertrek. Zeker de jongste staat niet heel positief meer tegenover zijn vader. Ik had het graag anders gezien, ook na zijn vertrek heb ik nog een tijdje gedacht dat we co-ouderschap zouden kunnen gaan voeren. Daar ben ik nu op teruggekomen.

Hij heeft er zelf voor gekozen om 4 X 9 uur te gaan werken, zodat hij een dag bij de kinderen kon zijn, toen zij groter werden is hij (op eigen initiatief) weer fulltime gaan werken ( wel nog 4 X 9 en dan een halve dag thuis). Dus hij heeft nooit gezegd dat hij minder wilde gaan werken.
Mijn baan is in de loop der tijd door bezuinigingen teruggedraaid van 20 uur vast naar een min/max contract van 16-20 uur. Ik heb daar niet zelf voor gekozen maar wilde wel graag blijven en het was op dat moment financieel ook geen probleem.
Aangezien wij niet getrouwd zijn, heb ik sowieso geen recht op partneralimentatie. Er zijn ooit wel trouwplannen gemaakt, hij heeft mij ook in het verleden ten huwelijk gevraagd maar door omstandigheden is het er toen nooit van gekomen en later vonden we het niet meer het belangrijkste om te doen (ik had het overigens wel graag gewild).

De kinderen sporten allebei drie keer in de week. Ik heb er altijd voor gezorgd dat zij op tijd konden eten (kookte daarom vaak twee keer of iets wat makkelijk opgewarmd kon worden. Als ex-partner voor de kinderen zou gaan zorgen is dat niet meer mogelijk.
Ik begrijp dat ze groter zijn en zelf meer verantwoordelijkheid aankunnen maar gezond eten wordt dan lastig, ik zie ze nog niet zo snel iedere keer iets gezonds klaar maken. Daarbij hebben ze ook hun huiswerk en wisselende schooltijden.

Ik kan alleen in deze woning blijven wonen wanneer hij voorlopig (gedeeltelijk) afziet van zijn deel van de overwaarde (scheve verdeling). Daar heb ik dus zijn medewerking voor nodig. Het is dan niet zo dat hij geen eigen geld meeneemt voor een nieuwe hypotheek, we hebben een spaarrekening voor de aflossing van het huis wat wel gewoon verdeeld zou kunnen worden. Die spaarrekening is ook gelijk mijn grootste struikelblok bij het huren van een huis, door teveel eigen vermogen heb ik dan geen recht op huursubsidie maar moet eerst mijn eigen geld opmaken. Dan heb ik straks geen eigen huis meer en mijn spaargeld raakt dan ook snel op. Daarom is kopen mijn eerste keus.

Bij de kinderalimentatie direct op een kinderrekening storten voorzie ik problemen, met name bij de oudste. Die geeft heel makkelijk geld uit en ik ben bang dat hij er dan niet goed mee omgaat. Nu kun je wel zeggen, van fouten moet je leren, maar wie gaat dan uiteindelijk toch een winterjas kopen? Juist, ik dus. Ook denk ik dat het geld van de kinderalimentatie juist ook bedoeld is voor het levensonderhoud en onvoorziene uitgaven (voor de kinderen dan). Ik ben wel voor een deel direct op mijn rekening en een deel op een kinderrekening, met duidelijke afspraken wie wat betaald.
Ook wil ik proberen om af te spreken dat bij de oudste deze afspraak te laten lopen tot zijn 21e in plaats van zijn 18e. Dit in verband met zijn vorm van autisme. Ik reken me zeker niet rijk met de kinderalimentatie.

Als ik terugkijk, ben ik het zeker met je eens dat er een ouderschapsplan zou moeten komen wanneer de relatie nog goed is. Ik ben al een aantal keer opnieuw begonnen omdat ik in mijn boosheid en frustratie wel heel rare dingen opschreef (overigens staan de kinderen bij mij altijd bovenaan).

Miss,
Ik volg dat draadje over ontrouw inmiddels ook, wat een narigheid kom je daar in tegen...
Ik wil zeker niet met je ruilen maar zit misschien uiteindelijk wel in hetzelfde schuitje.
Ik vecht zeker voor mijn kinderen, niemand anders doet dat voor me en hij al helemaal niet.

Ik vind het nog lastig om me geheel op mezelf te richten, rationeel is heel iets anders dan emotioneel. Ik vind wel dat ik iemand verdien die ook volledig voor mij en de kinderen gaat en niet iemand die zich zelf het belangrijkste vindt, maar ik heb heel veel van mijn ex-partner gehouden en dat gevoel is nu niet direct geheel verdwenen.

Ik vind het ook niet meer dan logisch dat mijn kinderen mijn emoties zien, wanneer ik blij ben, maar zeker ook wanneer ik verdrietig ben. dat hoort bij het leven. Ik ben ook niet van mening dat ik mijn jongste hiermee te veel beïnvloed. Hij trekt echt zijn eigen conclusies, ook op basis van wat hij van zijn vader meekrijgt (niet welkom in het vaderdagsweekend, te weinig contact). Laatst zei hij tegen me dat hij vond dat zijn vader alleen nog maar zo boos tegen mij deed, daar werd hij erg verdrietig van.

Dat is iets waar ik het heel lastig mee heb, met de emoties van de kinderen. Ik heb al meerdere malen aangeboden dat jongste met iemand kan gaan praten (ook met ouders van vriendjes die dat hebben aangeboden) maar hij staat daar niet open voor. Gelukkig uit hij zich wel bij mij, alleen is dat voor mij niet altijd makkelijk. Gisteren was hij heel verdrietig omdat hij misschien niet overgaat en dan sta ik daar ook alleen voor, omdat ex-partner niet voor de emoties van zijn kinderen openstaat. (ze geven aan dat ze niet met hun vader hierover praten omdat hij hier toch niet op ingaat en niet laat blijken dat ze belangrijk zijn).

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.