Zorgen over de kinderen

truus

Ik heb afgelopen zomer aan ex aangeboden om truus te ontmoeten. Liefst voorat e kinderen haar zouden leren kennen, omdat ik vind dat de volwassenen in het verhaal eerst de zaken moeten regelen. Die kennismaking vond hij een lachwekkend voorstel en geen goed idee. Hij wilde eea liever gescheiden (hoe ironisch houden. Oké, dan dus niet.

Mijn verzet zoals ik dat schrijf is niet tegen het gegeven dat ex weg is, die aanvaarding is er. Maar wel tegen de dubbele bittere pil die mijn kinderen (ja, en de zijne natuurlijk) hebben te slikken. Ze missen ons oude gezin, ze missen de vader die ze hadden en die nu zo veranderd is. Er moet weer wat worden opgebouwd en dat willen ze heel graag, maar het lukt niet goed. Daar hebben ze heel veel problemen mee en ik zoek naar houvast om ze daarin te ondersteunen. Onder andere hier, maar ook bij mijn eigen psycholoog, de psychologen van de kinderen en andere betrokkenen.
Er is geen schuldvraag, geen vechtscheiding, geen toeëigenen van de kinderen. Er is wel veel woede van de kant van ex tegen mij, maar ook tegen de kinderen, en dan vooral als de zaken anders gaan dan hij wil. Er is een grote mate van egoïsme zoals ik het ervaar, egoïsme dat ik niet op deze manier van hem ken en die zeer zeker schade toebrengt.

Dat nu oudste door een diep dal gaat is geen 'genetische belasting'. Net zomin als de depressie van kind 2 dat afgelopen winter was. Het is het gevolg van een diepgevoeld rouwproces waarin ze wel de heftige emoties maar nog niet de vaardigheden bezitten om die emoties te regisseren. In lijn met leeftijd, ontwikkelingsfase én de grote impact die de scheiding op ze heeft. Het verschil met hun oude leven is heel erg groot en dat heeft tijd nodig, en steun van beide ouders. Dat één van die ouders op veel momenten letterlijk en figuurlijk onbereikbaar is, doet dat proces geen goed. Dát is waar ik op doel met willens en wetens deze situatie creëren. Ex heeft een bom naarbinnen gegooid en is hard weggerend. Dan kun je vanalles samen in harmonie willen oplossen, maar dat lukt dus niet goed.
We bespreken op feitelijk nivo de gebeurtenissen, dat wel. Maar er is geen gedeeld ouderschap, en al helemaal geen gedeelde zorg. Terwijl dat voor de scheiding heel lange tijd vanzelfsprekend en goed ingericht was. Van beide kanten.

Dan nog over truus: nee, het gaat niet om truus. Lastig is wel dan nu oudste met een burnout uitvalt, juist nu de kennismaking met truus wordt voorgesteld. Ongelukkig getimed, dat zeker. Maar oudste geeft gelukkig goed aan wat wel en niet lukt. Maar dat gaat met vallen en opstaan en juist over dit soort vallen en opstaan en de taak die ik daarin kan innemen, gaan mijn vragen.

kerstgedachte

Ik val in herhaling, maar nogmaals: het gaat niet om truus. Ik accepteer de relatie, heb zelfs aangeboden kennis te maken met truus maar dat moet ex ook willen en doen. En dat aanbod van mij sloeg hij dus af.
Ik dring er nu niet meer op aan. De kinderen geven aan weinig met truus te willen en dus stop ik daar mijn energie op dit moment niet in. Zij willen hun vader. En hoe meer ruimte truus in het geheel krijgt, hoe minder exclusieve ruimte er voor hun en hun vader overblijft. Als ik ook nog eens energie in truus investeer, vind ik dat juist nu geen fijn signaal naar de kinderen. Het is niet aan mij om de relatie te bevestigen die uit vreemdgaan ontstond.
Deze taak ligt bij vader. Hij mag de pr hier verzorgen Hij zal de kinderen moeten bewijzen dat hij er weer écht voor ze is, met of zonder truus. Mijn taak bestaat uit het ondersteunen van de kinderen in wat zij hierin willen - wat die wens ook is. En dat wisselt sterk bij alle 4.

Mijn kerstgedachte is bij de kinderen en mezelf. Heerlijk.

@Juul: helemaal eens, ik voel dat net zo. Een schouder, soms een schop onder m'n kont en herkenning. Dat helpt.

best gek

Ik vind het best gek dat hier vaak wordt geinsinueerd dat ik de kinderen zou sturen. Ik heb 4 kinderen waarvan 3 mondige pubers die best goed weten wat ze willen en niet willen. Die ook gevoelig zijn, de een meer dan de ander, die altijd erg veilig en geborgen zijn geweest in ons gezin en die nu een spoedcursus grootworden krijgen. Dat is erg heftig.
Maar ondanks alle verdriet, verhitte discussies en ook heel veel fijne momenten samen, staan ze voor wat ze zelf vinden. Ze missen hun vader. Dat signaal is luid en duidelijk. En ze hebben moeite met zijn gedrag, ook daar zijn ze duidelijk over. Maar ze houden ook heel erg veel van hem en zijn niet van plan hem kwijt te raken. En terecht. Tegelijk zijn ze bang nog meer te verliezen en op hun hoede voor zijn wisselende buien. De oudsten zien heel goed hoe wisselend zijn gedrag nu is ten opzichte van vroeger.
Oudste is aarzelend, kind 2 wil truus best ontmoeten. Kind 3 voor geen goud, kind 4 weer wel. Voor mij zijn alle 4 de meningen en wensen prima. En ik zal doen wat ik kan om voor ieder van hen hun wens voor het voetlicht te krijgen - voor zover ze dat niet zelf kunnen. Gelukkig is er de openheid om dit goed met elkaar te bespreken en worden alle gevoelens gerespecteerd.

accepteren

Ook hier herhaal ik het nog maar es: dit draadje gaat over het ondersteunen van mijn kinderen.
Ik heb het vertrek van ex aanvaard. Al een tijdje terug, trouwens. Maar ik aanvaard niet het vertrek van zijn vaderschap.

oh jawel hoor

En of ik het recht heb om mijn eigen normen te stellen. En gelukkig, godezijdank, gaat M Lavell daar niet over
Ik heb geen enkele plicht naar vader (behalve samen ons ouderschap invullen) en nog minder naar truus. Alleen naar de kinderen.
Ik vind de 'plichten' die je benoemt pas echt schadelijk voor kinderen. Zeker in dit geval waarin 3 van de 4 heel goed weten dat truus de oorzaak is van de scheiding. Alsof je jubelend het paard van troje binnenhaalt. Nope, not me.

ontleden

Ik raak toch geintrigeerd door je postings, M Lavell. En dan vooral door je onnavolgbare tactiek om zaken uit hun verband te rukken. Ik zal je laatste posting voor je ontleden, misschien begrijp je dan iets meer van mijn berichten.

Moederziel "En dat aanbod van mij sloeg hij dus af. Ik dring er nu niet meer op aan."
Ah ja, op jouw manier of anders niet dus.
> Uh, nou nee, elk tegenaanbod was welkom geweest. Maar dat kwam niet. Ik heb gerespecteerd dat hij niet op het aanbod wilde ingaan. Is dat dan 'mijn manier'? Of moest het juist op 'zijn manier'? En is als je er zo naar kijkt niet ieder aanbod een voorstel op 'iemands manier'?

Je hebt het recht niet om eenzijdig voorwaarden te stellen.
> Welke eenzijdige voorwaarden? Het was een VOORSTEL, geen decreet. Het mooie van een voorstel is dat je er nee tegen kunt zeggen, of en tegenvoorstel kunt doen. Dan wordt het dus iets van 2 partijen, dat is nu juist precies het idee van een voorstel, om het niet eenzijdig dwingend te laten zijn. Dan wordt het een bevel en dat was het niet, want het was een voorstel.

Het gaat ook helemaal niet om jou maar om je kinderen.
> Yup, Totaal mee eens. Dat was ook de enige reden voor het voorstel: het gaat om de kinderen. Mij persoonlijk interesseert het bedmaatje van mijn ex namelijk niets.

Je hebt de plicht om je in te zetten voor het contact tussen kinderen en hun vader en truus.
> Klopt. Dat was ook precies de reden van mijn goedbedoelde (en gezien de omstandigheden best coole) aanbod.

" De kinderen geven aan weinig met truus te willen en dus stop ik daar mijn energie op dit moment niet in. Zij willen hun vader. En hoe meer ruimte truus in het geheel krijgt, hoe minder exclusieve ruimte er voor hun en hun vader overblijft."
Ben jij het weer die de regels stelt.
> Uh.... nee. Regels voor wie? IK weeg af of IK het in het belang van mijn kinderen vind om me op truus te concentreren. Dat vind ik op dit moment dus niet. Enne ja, ik stel idd mijn eigen regels

Je hebt het recht niet om dat op die manier te doen.
> Jazeker wel. Ik heb zeer zeker het recht om mijn eigen afweging te maken of iets in het belang is van anderen of niet. Gelukkig wel.

Het is je taak om te accepteren dat jouw ex nu samen met haar is en dat jouw kinderen als ze hem zien, haar dus ook zien.
> Lees je eigen laatste 8 woorden terug: '...als ze hem zien, haar dus ook zien'. Waarom zou dat een feit moeten zijn? Het is niet hun relatie maar de zijne, en zij is geen factor in zijn vader-zijn. De band tussen vader en kinderen is van vader en kinderen. En als die band zo fragiel is als hier, zou het truus sieren om op gepaste afstand te blijven tot vader en kinderen de band hebben weten te herstellen.

Je stelt zoveel, maar als je er goed naar kijkt, is je stelligheid weinig zinvol. En behoorlijk kort door de bocht.

#77 Jaina

Dankjewel. Helder en duidelijk, en ik ben het zeer met je eens!

Nee hoor, Thera

Dat heeft papa niet gezegd. Hij heeft wel gezegd, ook tegen de kinderen, dat papa waarschijnlijk nooit meer zoveel van iemand zal houden als van mama.
Hij heeft ook gezegd dat hij niet weg was gegaan als hij truus niet had ontmoet. Haar beschikbaarheid (en gretigheid) was zijn vluchtroute.

Het is te kort door de bocht om truus als enige oorzaak te zien. Daar heeft Stip gelijk in. Sowieso niet persoon truus. Wel concept truus. Als ex niet met (een) truus de koffer in was gedoken was er niet snel een scheiding geweest. Wel een crisis, geen scheiding.
Truus is niet de oorzaak, wel de aanleiding. Ik koos mijn woorden verkeerd.
Truus is in elk geval besmet genoeg om met argwaan te worden bekeken door de kinderen.

Goed en fout

Overigens zal ik nooit naar mijn kinderen goedpraten dat iemand vreemdgaat. Niet bij hun vader, niet bij mijn beste vriendin, hun tante, oom of geliefde buurman. Bij niemand.
Kwestie van normen en waarden. Als je je hebt verbonden in een monogame relatie blijf je met je tengels van anderen af. En als je iemand tegenkomt die in een monogame relatie zit, blijf je er ook met je tengels vanaf. Dat ex en truus deze normen en waarden willens en wetens hebben getreden, moeten ze zelf weten, maar goedkeuring gaan ze van mij hier never voor krijgen. Dat zal ik ook zo naar de kinderen verwoorden als ze ernaar vragen.
Dus: kampen van goed en fout? Ja, inderdaad. Hierin zeker.

Ja en nee

'Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden.'

Ja, natuurlijk mag je weg. Je bent niet elkaars eigendom. Maar weggaan is nog iets anders dan langdurig belazeren, voorliegen, verraden en vernederen.
Vraag iedere partner die argeloos en vol vertrouwen in een relatie zat met een vreemdganger en ze zullen je vertellen dat niet het verlies van liefde het leed heeft veroorzaakt, maar het rauwe verraad. De ontdekking dat je levenspartner, die je meer vertrouwde dan wie dan ook, bewust en moedwillig jou, je liefde en je vertrouwen genegeerd heeft.
De breuk kan ik aanvaarden en aanvaard ik ook. De manier waarop ex met mij is omgegaan - en nog omgaat - is een ander verhaal. En helaas voor truus is zij onderdeel van dat verraad.

Ach MarSy

'En dus
Zorg je voor een verstoorde relatie tussen je ex en jullie kinderen.'

Nee, natuurlijk niet. Die relatie heeft hij zelf verstoord. En ik zou niets liever zien dan dat hij die weer weet te herstellen. Maar dat vraagt investering en keuzes van zijn kant die de kinderen dienen, en die keuzes blijven vooralsnog uit.
Mij bekruipt vaak het gevoel dat het in hun relatie niet langer meer om de kinderen gaat, maar om hem. Passen zij wel in zijn nieuwe leven? Op veel momenten niet, of alleen met truus. Dat het niet meer alleen om hen gaat voelen de kinderen ook en dat knaagt. Als ik bedenk hoe hecht de relatie tussen ex en kinderen was, snap ik dat heel goed.