Zorgen over de kinderen

{{{{{{Moederziel}}}}}}}}}

Gewoon even een virtuele knuffel. Aan Roosje heb ik niets toe te voegen.

Idem

Je hebt een zware taak om een gezin weer op de rit en de regel te krijgen in je eentje. Dat is tevens ook je kracht dat je kunt ervaren hoe diep die moederliefde voor je kinderen gaat en dat het bergen kan verzetten.
Dat ben jij. En ik zou je ook graag een knuffel willen geven om je te bemoedigen. Hopelijk heb je ook genoeg lieve en behulpzame mensen en collega's om je heen. Dit gaat voorbij en dan heb jij die klus geklaard. Je mag trots zijn op jezelf en op je kinderen.

Bewust veroorzaakt?

Kijk je er zo naar? Dan zou er nooit meer iemand bij iemand anders weg mogen gaan. Als er een "commissie goede redenen" zou zijn, zouden veel mensen daar nooit voorbij komen. Geen reden is een veel voorkomende reden. Of, ook pijnlijk, ik heb voor mijzelf redenen maar die wil ik niet (meer) delen met jou, mijn binnenkort ex-partner.

Ik vind het hard om te zeggen maar hier zie ik bij jou nog verwarring. Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden. Daar had ik het over in mijn vorige post. Dat is JOUW taak als ex-echtgenote. Alleen maar die van jou.

In mijn ogen is het zo dat zo lang jij die taak niet ten volle als de jouwe en alleen de jouwe aangenomen hebt, je daarmee de verwarring naar je kinderen verlegt/doet uitbreiden. Wat hun vader wel of niet met hen heeft of hoe het was en nu is, is van een andere orde. Letterlijk: daar liggen taken voor hen. Daar kun jij bij aanwezig zijn, ze koesteren en aanmoedigen in wat ze nodig hebben, juist als er geen (taak)verwarring is.

Heb je hulp bij het ontrafelen van dit soort kwesties? Dat is het grootst wat je voor je kinderen kunt doen. Hoef je niet eens met ze over te praten. Dat gaan ze voelen en waarnemen dat het "klopt" wat bij wie ligt als taken in het moeilijke dat ieder tegenkomt.

Ik wil je een knuffel geven maar je ook ferm toespreken op dit vlak. Het is denk ik niet meer vrijblijvend en kan ook niet eindeloos. Het duurt al zo lang. Geef jezelf wat je nodig hebt om in alle pijn die weg te kiezen. Schreeuw het niet meer uit over hoe vreselijk, ongeloof, onbegrijpelijk. Sta jezelf dat niet meer toe, of nog bij één vriendin. Drie dierbare mensen hebben mij destijds geholpen die oeverloze brei aan woorden van verontwaardiging te stoppen. Omdat het niet langer functioneel was, zeker niet voor mijn kinderen. Ik kwam er achter dat ik erkenning nodig heb (na jaren nu soms nog) van hoe erg het allemaal was en nog kan zijn. In vriendschappen heb ik me laten stoppen in die brei en aan twee mensen gevraagd of ze af en toe willen benoemen hoe erg het (voor mij, voor de kinderen is (geweest). Dat doen ze tot op de dag van vandaag. Ik vraag het. Wil je even tegen me zeggen dat... want ik voel me boos, verdrietig, eenzaam, niet gezien. En dan krijg ik dat en menen ze het. En dan kan ik weer verder met MIJN taak. Met ook vaak voldoening, zoals hierboven mooi werd beschreven. Ik heb een weg gevonden. Dat is de voldoening. Die gun ik je zo.

Verzet.

Verzet heeft nu geen zin meer. De fase van vechten om te behouden wat er was is voorbij. Daar komt ook je boosheid vandaan. Dat kost alleen maar energie, van jou en de mensen om je heen.
Je partner is geen bezit...

Aanvaarden dat je toekomst anders gaat verlopen dan je ooit had gedacht. Je hebt geen keuze. Anders stoot je mensen alleen maar (verder) van je af. Verwijdering van mensen waar je nu nog wel je leven mee deelt ligt dan op de loer.

Moeilijk, wat overblijft is je verdriet. Dat moet een plekje krijgen, dat kost tijd, tijd die je moet nemen om alles te verwerken.

Het gebeurt vaker. Ook ik vertel je geen theoretische dingen.

Reactie man?

Moeilijk moederziel, sterkte!
Waar ik benieuwd naar ben: hoe reageert je man op de situatie met jullie oudste kind? Is hij nezorgd, toont hij interesse? Biedt dit misschien aanknoping voor een gesprek over de situatie en zijn omgang met de kinderen ?

Niet zo moeilijk Klara

Lees nog even de eerste tekst.

"De relatie tussen kinderen en ex is matig; zij geven aan dat hij erg is veranderd, weinig aandacht voor ze heeft en niet open is. Ze missen hem, althans: de hij die ex was, heel erg. Er is ca. 1 jaar een goede omgangsregeling geweest, maar die is gestopt."

Het probleem is nu juist dat Moederziel maar aan een dood paard bleef trekken in de hoop de veranderde verhoudingen weer terug te veranderen wat niet werkte. Daar houd je toch echt op een gegeven moment mee op. Je staat contact niet in de weg, dat is wat anders.

Sommige dingen krijg je niet zo goed.

Nee, ex heeft hier niet voor gekozen

"Misschien is het wel dat ex dit zelf met zn volle verstand kiest wat me zo uit het veld slaat. Dat iemand deze situatie bewust heeft veroorzaakt. Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Verzet tot in elke vezel."
Nee Moederziel. Dit gaat veel te ver. Je ex is bewust vertrokken. Maar je ex heeft niet bewust veroorzaakt dat jullie kinderen in het ziekenhuis beland zijn. Jullie kinderen zijn erfelijk belast, DAT is de oorzaak. Inderdaad, zo'n aandoening speelt op bij grote stress. Was het niet nu geweest, dan was het bij het uit huis gaan, nieuwe baan, huwelijk of geboorte geweest. Bij een groot life event (ja, dat kan ook bij leuke dingen). Het is een "blessing in disguise" dat je er nu nog bij bent en tenminste iets kunt opvangen.

Het is niet eerlijk je ex de schuld te geven. Natuurlijk kiest hij hier niet voor. Ook hij gunt jullie kinderen dit niet. Op zijn knullige en niet-functionele manier houdt hij echt wel van ze.

Ik ben het helemaal met je eens dat hij de zaken anders had kunnen en moeten oplossen, dat hij nu aanwezig zou moeten zijn, enz. Maar de ziekte van je kinderen kun je hem niet aanrekenen.

Jee AnneJ

Ik doe niet moeilijk, jij doet makkelijk.
Trekken aan een dood paard?
Welnee. Wel een zeer gecompliceerde gezinsdynamiek.
De omgangsregeling is gestopt omdat ex geen woning meer heeft.
Hetgeen mi niet zomaar alleen op hem afgewenteld kan worden. Dat was duidelijk een gezamenlijk probleem. In hoeverre dat nog gezamenlijk is ligt aan het verloop van de financiële afwikkeling etc. Jij weet niet hoe ver dit is, dus waarom concludeer je zo snel?

vader

Maar de vader is toch nog wel betrokken? Laatst gaf je nog aan dat hij langskwam toen één van de kinderen ziek was. Dat was ook weer niet goed, want dat had hij eerst moeten melden, maar het klinkt in ieder geval niet als een vader die zich niks van zijn kinderen aantrekt!

Ik denk dat je een hele grote stap in de goede richting voor alle betrokkenen zou kunnen zetten als je vader èn Truus bij jullie thuis uitnodigt voor een kennismaking. Dat jij aan je kinderen laat zien dat het oké is zoals het is.

Vechtscheiding

"De omgangsregeling is gestopt omdat ex geen woning meer heeft."
Vader woont bij nieuwe vriendin, moeder wil niet dat haar kinderen nieuwe vriendin leren kennen.
Het is een klassieke vechtscheiding waarin moeder de kinderen het contact met vader onthoudt als tegen actie op het gedrag van vader.

Wat dan?

Wat heeft Mirjam dan gemist?

Tsjor

Je hebt het ongetwijfeld moeilijk

Moederziel, je mag ook boos op mij zijn.
Het is wel verspilde energie.

Je start dit draadje met een vraag over je kinderen waar je zorgen over hebt. Je hebt er zelfs een concrete vraag over gesteld.
Geef je aan dat alle hulp die mogelijk is voor jou en de kinderen al wordt geboden en heel erg fijn is.

Dat is mooi.

Stel je vragen aan die hulpverlening.

Laat de concrete hulpverlening niet in de weg zitten door spraakverwarringen op een internet forum.
Als er toch geen hulpverlening is, volg dan de adviezen van tsjor en Temet op.

M. Lavell

"Vader woont bij nieuwe vriendin, moeder wil niet dat haar kinderen nieuwe vriendin leren kennen."

Volgens mij is in elk geval dit onjuist.

Ik kan niet alle draadjes teruglezen, maar volgens mij willen de kinderen haar niet leren kennen en zou Moederziel op verzoek van de kinderen (omdat die dat fijn zouden vinden) eerst kennis maken met Truus. Maar misschien heb ik het mis. Maar het citaat van Mirjam klopt volgens mij sowieso niet.

Als je bepaalde veroordelende gedachten hebt (zoals het citaat hierboven), dan is het misschien handiger om Moederziel te *vragen* of dat zo is, in plaats van het als een feit te stellen.

Dan kan zij antwoord geven en kunnen we vanuit juiste feiten weer verder.

tsja

"Misschien is het wel dat ex dit zelf met zn volle verstand kiest wat me zo uit het veld slaat. Dat iemand deze situatie bewust heeft veroorzaakt. Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Verzet tot in elke vezel."
En dan zal ik ook waarschijnlijk iets vervelends in jouw oren zeggen. Zolang je deze houding blijft houden (en dit ook naar je kinderen uitstraalt), zal het niet beter gaan. Je ex is al veel verder (zie ook dat draadje over dat feestje), wil graag dat zijn kinderen eens kennismaken met Truus want dat Truus niet een bevlieging is, is inmiddels zelfs voor mij als meelezer duidelijk. Ik zou dan ook snel in gaan zetten op een ontmoeting met Truus want dan snappen je kinderen wat het leven van vader nu is. Zij hoort bij zijn leven nu, ook al wil jij dat niet, toch is het zo en het gaat ook niet snel meer veranderen. Ik kan ook heel goed begrijpen dat vader zich terugtrekt zolang dat niet gebeurt, om allerlei redenen. Of dat hij zijn schouders ophaalt "Dan niet" Hij staat niet stil, hij gaat verder.
En dat 2 niet willen, jammer dan. HET MOET, zo snel mogelijk. We zijn bijna 2 jaar verder, verdorie.
Wat zeggen de hulpverleners daar eigenlijk over?

oh ja

En na een ontmoeting met Truus hoeft zij niet hun vriendin te zijn maar dan is die horde ten minste genomen. Nu wordt daar tegenaan gehikt. Hij moet toch genomen worden.

Misschien is het wel de droom van een vlinder

Lara, wij kunnen hier niet aan waarheidsvinding doen.
We moeten afgaan op één kant van het verhaal plus dat wat de logica ons leert.

Moederziel noemt het bij zijn vriendin wonen van ex "logeren" en noemt hem verder dakloos.
Moederziel vindt de kinderen (nog steeds!) niet toe aan een ontmoeting met vriendin. Ze zegt bovendien dat de kinderen haar niet willen kennen. Ze heeft ingewikkelde voorwaarden gesteld voor een ontmoeting en alle toenaderingen van vader op dit gebied afgewezen. Die zouden niet voldoen.
"en zou Moederziel op verzoek van de kinderen (omdat die dat fijn zouden vinden) eerst kennis maken met Truus"
Dat dit het verzoek van de kinderen zou zijn lijkt mij niet logisch. Ik kan me deze claim ook niet herinneren. Maar hoe dan ook: het is alweer uitsluitend het verhaal van één kant.

"Als je bepaalde veroordelende gedachten hebt (zoals het citaat hierboven), dan is het misschien handiger om Moederziel te *vragen* of dat zo is, in plaats van het als een feit te stellen."
Ik heb geen vooroordelen.
Uit de chronologie van de verhalen toegevoegd met wat logica is op te maken wat het meest waarschijnlijk is. Zo is het vanzelfsprekend waarschijnlijker dat vader zijn vermeende logeren bij vriendin gewoon wonen noemt en dat hij niet dakloos is.
Hoewel er ook een ander verhaal te maken is namelijk dat van een zwendelaar die om zijn schulden te ontvluchten onvindbaar wil zijn en dus doet of hij dakloos is. Maar dat pas dan weer niet zo bij het gezellig op verjaarsvisite komen met vriendin bij voormalige gezamenlijke kennissen.

Hoe dan ook: er zijn eindeloos verhalen te maken.
Misschien is het verhaal van moederziel in zijn geheel wel de droom van een vlinder.

Zij kan geen antwoord geven op vragen, zie bijvoorbeeld haar reactie op de vraag van Temet.
Moederziel geeft gelegenheidsantwoorden
Aan het begin van de draad maakt ze zich zorgen. Iets verderop maakt ze haar vraag concreet Maar in bericht 16 heeft ze al allen hulp die nodig is.
Tja. Wat is er nou waar?

Wat de hulp er van vindt

daarvan staat hier en daar wel iets, al kan eea uit zijn verband gehaald zijn.
Maar ik zou de hulpverlening niet al te serieus, maar vooral niet al te letterlijk nemen.
Het is nl een open deur, dat de kinderen moeite hebben met de scheiding.
Het voegt als kaal gegeven ook zo weinig toe natuurlijk.
Wél als de hulp ermee aan de slag gaat. Dus of vader hierin betrekken (als ze werkelijk vinden dat deze in gebreke blijft) of met kind aan aanvaarding/assertiviteit/relatie met vader of what ever werken.

Maar ik sluit zeker niet uit, helaas, dat de hulp blijft steken bij het opmerken van open deuren.
Ik sluit dus ook zeker niet uit dat de hulp een kwalijke inbreng heeft in deze vechtscheiding.

Mirjam

Even voor de duidelijkheid: ik denk ook dat het goed is als Moederziel Truus snel zou ontmoeten en ook ik vind dat Moederziel erg lang in verzet blijft tegen de situatie dat ex weg is en dat het allemaal nu anders is dan het vroeger was. Dat gezegd hebbende weer een paar reacties op jou, Mirjam:

Jij stelt: "Moederziel noemt het bij zijn vriendin wonen van ex "logeren" en noemt hem verder dakloos."
Ik: Moederziel heeft uitgelegd dat hij deels bij Truus logeert en deel bij familie verblijft en geen eigen woning heeft. Dat klinkt mij behoorlijk concreet en ook niet onaannemelijk in de oren, ook gezien de situatie. En had Truus ook niet kinderen?

Jij: ""Als je bepaalde veroordelende gedachten hebt (zoals het citaat hierboven), dan is het misschien handiger om Moederziel te *vragen* of dat zo is, in plaats van het als een feit te stellen."
Ik heb geen vooroordelen."

Ik: ik had het niet over VOORoordelen maar over VERoordelende gedachten. Door Moederziel met jouw stellige uitspraken te veroordelen bereik je denk ik niets. En vooral niet als die stellige, veroordelende uitspraken gebaseerd zijn op jouw voorstelling van feiten die niet overeenkomen met wat Moederziel vertelt.

Jij: "Uit de chronologie van de verhalen toegevoegd met wat logica is op te maken wat het meest waarschijnlijk is. "

Ik: soms is de werkelijkheid niet logisch. En opmaken 'wat het meest waarschijnlijk is" hoeft dus niet de waarheid te zijn.

Tot slot: Roosje Raas weet Moederziel te raken terwijl haar boodschap misschien wel (ik heb het niet vergeleken) vergelijkbaar is met die van jou, nl. "ga door" en "aanvaard deze situatie".

Als jouw intentie is om Moederziel te helpen (en ik denk altijd dat mensen die hier schrijven die intentie hebben), dan durf ik wel de stelling neer te zetten dat jouw manier (bot, stellig, onjuiste feiten en kort door de bocht conclusies) niet helpt bij Moederziel.

Dus de vraag is: wil je Moederziel helpen of veroordelen?

Noem het wat je wil

" Moederziel heeft uitgelegd dat hij deels bij Truus logeert en deel bij familie verblijft en geen eigen woning heeft. Dat klinkt mij behoorlijk concreet "
Of het waar is weten we niet.

"Tot slot: Roosje Raas weet Moederziel te raken terwijl haar boodschap misschien wel (ik heb het niet vergeleken) vergelijkbaar is met die van jou, nl. "ga door" en "aanvaard deze situatie"."
Nee.
Roosje Raas doet haar uiterste best, maar Moederziel pikt daar steeds niet uit wat ze werkelijk zegt.
Als er al hulp is bij Moederziel, dan kan ik mij zo voorstellen dat ze met die hulp precies zo omgaat. Ze verstaat de kunst om telkens weer van de kern af te leiden alsof ze steeds niet hoort wat er wel gezegd wordt.

Moederziel strooit warrige verhalen rond.
Misschien is het wel allemaal verzonnen. Wij weten het niet.
De mogelijkheid dat het waar is, dat haar kinderen nog steeds gevangen zijn in de onwil van hun moeder om het nieuwe leven te accepteren, vind ik ernstig genoeg om steeds weer op die plek te drukken.
Jij mag dat een veroordeling noemen.

Roosjeraas schrijft "Een echtgenoot mag weg bij haar of zijn echtgenoot. Zonder reden. Wat de ander dan te doen staat is aanvaarden. Daar had ik het over in mijn vorige post. Dat is JOUW taak als ex-echtgenote. Alleen maar die van jou. In mijn ogen is het zo dat zo lang jij die taak niet ten volle als de jouwe en alleen de jouwe aangenomen hebt, je daarmee de verwarring naar je kinderen verlegt/doet uitbreiden. "

En dat is helemaal waar. Het is bovendien al duizend keer in net zoveel variaties gezegd.
Maar moederziel wil het niet horen. Ook dat mag je een veroordeling noemen.
Ondertussen zitten die kinderen er maar mooi mee.

Moederziel zou hulp moeten zoeken, of de hulp de ze heeft moeten aanvaarden. Voor zichzelf. En voor haar kinderen.
Vrouwen in scheiding moeten niet denken dat zij de automie over de kinderen hebben en dat zij de regie over de scheiding kunnen voeren.
Als een situatie als deze zo blijft doorslepen, dan raakt ze straks mogelijk ook haar kinderen kwijt.
Is het niet aan het ingrijpen van de rechter wegens het frustreren van de rechten van de andere ouder, dan mogelijk wel aan woede die zich als een boemerang naar haar terug kan keren.