Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....

Nee

ik denk niet dat je zoveel geld had uitgegeven als je wist dat ze wilde scheiden. Maar ik denk ook niet dat ze op dat moment wist dat ze zou gaan scheiden. Als ik bij mezelf na ga is het één duidelijk moment waarop wij allebei wisten: nu is het voorbij. Als je het aan mij een dag eerder had gevraagd, misschien zelfs een uur eerder, dan had ik het ontkend of hooguit iets in het midden gelaten. In tegenstelling tot jouw situatie was het wel een situatie waarbij wij allebei tegelijkertijd wisten dat het voorbij was. Dat maakt het iets gemakkelijker. Maar de scheiding daarna waren we zonder een hele goede mediator/advocaat, zonder het hoofd helder te houden, zonder emoties van zaken te scheiden niet goed doorgekomen.
Je hebt nu je nieuwe auto en je verbouwing. Als jij de erfenis mocht houden, dan wordt die nieuwe auto niet verdeeld en komt de waarde van het tuinhuisje niet bij de waarde van je huis.
Ik vind het geweldig dat je het huis kunt en wilt kopen, terwijl jouw werk zo ver weg is. Voor de kinderen is het geweldig belangrijk dat zij in hun eigen huis blijven.
Als je 4 aaneengesloten dagen werkt en 3 dagen voor je kinderen zorgt heb je toch een goede vorm van co-ouderschap en hoef je maar twee keer te reizen. Misschien kun je ook een dag minder gaan werken, of een dag thuis werken. Of vind je toch plotseling die geweldige baan in de buurt. Wie weet wat het leven nog in petto heeft voor jou.

Tsjor

emoties

Ik ben een gescheiden vrouw. Mijn ex zei op een dag te willen scheiden. Hij dat al jaren had voelen aankomen en het vreemd vond dat ik niets had gemerkt. NEE dat had ik dus niet! Er was voor hem ook geen opening meer. KLAAR! 0 punt... Bij hem ook een enorme gedragsverandering. In het begin dacht ik nog dat dat voor hem een soort schild was om maar niet zijn emoties te hoeven tonen. Maar het is zo gebleven. Een stuk wat ik ook nog steeds niet snap. Je zegt het zelf al mooi Jaap. Alsof je een voorbijganger in iemands leven bent geweest. We waren 27 jaar samen. Hij ging vanaf dag 1 na zijn nieuws als een olifant door een porselein kast. Naar mij, ons kind en zakelijk. Gruwelijk! Ik heb hier veel pijn en verdriet van gehad maar hoe moeilijk ook, mijn respect kunnen behouden. We zijn nu bijna 3 jaar verder. Contact wat er is is kil/zakelijk (via app) en mijn zoon heeft inmiddels gebroken na 3 jaar vechten voor een klein beetje vader in zijn leven. Er zit een grote barst in mijn hart maar ik word sterker en sterker. Ik hoop echt dat hij ooit inziet wat hij heeft aangericht...Dat zijn liefde op was o.k maar deze nasleep was zo niet nodig geweest. Ik hoop dat dat jou bespaart blijft Jaap.

Jaap-Brabant

Ja, dat is goed mogelijk. Alsof je de vrieskist in gaat. Om jezelf te beschermen. Neemt niet weg, dat het wel goed doet als je ergens in het proces, terwijl alles al ongeveer geregeld is, laat weten, dat de ander voor jou heel belangrijk zal blijven in je leven. Omdat ze toch de moeder van je kinderen is, omdat je echt van haar hebt gehouden en nog van haar houdt. Omdat je de goede jaren niet wil vergeten, maar haar ook het allerbeste gunt in de rest van haar leven, ook al vind je het jammer dat je daar geen deel meer van zult uitmaken. Dat kan in een vorm zijn die past bij jou of bij haar. Een roosje met een kaartje als de echtscheiding rond is. Of een briefje. Of een sieraadje. Iets waarmee je jouw blijk van waardering voor het goede wat je hebt gehad kunt laten zien.
Doe dat wel op het moment dat alle papieren ongeveer rond zijn, anders kan het verkeerd begrepen worden. Verwacht dan ook geen spontane reactie van haar, want dat kan ze zichzelf wellicht niet toelaten. Het is meer voor jezelf, om recht te doen aan de pijn die je voelt, omdat die pijn vooral laat zien hoe belangrijk het voor jou is wat je nu gaat verliezen.

Tsjor

Niet dubbel

waarom nu dubbel? Tsjor

onvermogen

Geen klaag draadje van mij maar wil je laten inzien dat dit kan gebeuren al hoop ik het niet voor je. Je leest het helaas vaak. Fatsoen en respect lijken luchtbellen voor ze te zijn....Probeer er niet in mee te gaan! Ik hou me steeds voor dat het zijn onvermogen is en dat maakt het iets dragelijker.

wapenen

Het brengt ze niets. Maar door deze houding kunnen ze zich wel wapenen tegen emoties die ze (misschien) niet willen voelen. Pijn, schuldgevoel, schaamte? Ze hebben de keuze gemaakt en willen nu ook door. Niet meer achterom kijken...

dat kan

Dat kan een overlevingsstrategie zijn.
Dat je moet omdat je eenmaal A gezegd hebt, dat je weet dat het niet makkelijk is, maar dat je door wilt/moet.
Dat je niet bij je gevoel wilt komen omdat je dan kwetsbaar bent en instorten is tijdens een scheiding niet zo fijn.
Dat je "gedragen" wordt door adrenaline en het vrijkomen van hormonen die bij pijn of trauma vrijkomen en je ergste verdriet of (lichamelijke)pijn (tijdelijk) wegnemen.
Een stoere houding, een duidelijke houding, haar reactie op stressvolle gebeurtenissen, een gevoel van afstand, er zijn zoveel redenen die zo'n houding kunnen verklaren dat de reden bijna niet te achterhalen is, misschien niet eens voor haarzelf.
Net zoals mensen bijvoorbeeld heel verschillend reageren op sterven, ziekte of ander trauma.
Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld gegierd van het lachen toen haar kind aangereden werd. De tranen stroomden over haar wangen van ontzetting en verdriet, maar het enige geluid dat ze uit kon brengen was lachen.
Of mensen die een kind verloren. Hij actief in de verwerking, zij trok zich terug als een zombie.
Of waar de ene zich laat gaan bij een botbreuk en de ander nog moppen tapt.
Het kan allemaal, maar probeer dat stukje nu te laten gaan. Misschien krijg je er nog een antwoord op of stabiliseert het zich weer.

Tsja

Je moet het ermee doen. Respect en fatsoen 'eisen' zal niet lukken. Zelf respectvol en fatsoenlijk blijven kan wel.
Hopelijk ontdooit ze weer een keer. Wie weet wat erachter zit. Heb je het haar al eens gevraagd? Kan ook zijn dat ze door de familierelatietherapie allerlei zeer 'diepe' inzichten heeft gekregen over waarom zij in haar leven de keuzes gemaakt heeft zoals ze die gemaakt heeft en hoezeer dat verbonden was met haar positie binnen het gezin en hoe complex en moeilijk dat allemaal was en dat ze daarom nu 'voor zichzelf' moet kiezen. Zoiets. Kan ook depressie zijn of zelf moeilijk hebben met de keuze die je onvermijdelijk moet maken. Of misschien is ze lesbisch. Of krijgt ze adviezen van mensen die haar voorhouden dat ze vooral recht heeft op veel geld. Of...nou ja, het kan van alles zijn. Helaas moet je het er nu maar mee doen.

Tsjor

loslaten

Je moet idd het hoe en waarom loslaten want je krijgt toch geen of onduidelijke antwoorden. Dat ga je echt leren Jaap maar daar is het nu misschien nog wel te vroeg en te vers voor. Je brein draait op volle toeren om grip te krijgen en te willen snappen waar deze slechte B film over gaat.

Begrip

Jaap, ik begrijp volledig de emotionele achtbaan waar je in zit. Alles staat op de kop en dan moet je ook nog rationele beslissingen nemen en zorgen dat die meisjes van je een fijn leven houden.
Ik heb (ongeveer) hetzelfde meegemaakt toen mijn inmiddels ex mij meldde, out of the blue, verder te willen met iemand anders. Verdriet en boosheid streden het hardst en nog steeds (4 jaar later) zit er een rauw randje aan, maar echt, het wordt beter. Alle cliches zijn waar (dat is het nare aan cliches, dat ze altijd waar zijn). Ik geloofde het niet als mensen dat tegen mij zeiden, of, ook zo'n leuke, "je zal er uiteindelijk sterker uitkomen". Goedbedoeld, ik kon er toen niets mee, maar het is wel waar.
Wat ik. met de kennis van nu, je kan aanraden (en wat Tsjor ergens hierboven ook al noemde) is je te concentreren op dat wat je kan veranderen, wat je zelf in de hand hebt. En dat is NIET het gedrag van je vrouw.
Wat voor mij een eye-opener was, was dat ik meer kon bereiken als ik met de andere partij meebewoog. Dus niet de hakken in het zand. En altijd het belang van de kinderen voor ogen houden. Want wordt je vrouw je ex, ze blijft altijd de moeder van je kinderen en jullie zullen daardoor altijd met elkaar verbonden blijven. Ik zou dat ook uitspreken naar haar toe. Dat besef is voor mij ook heel belangrijk geweest. Dat we hoe dan ook verder moeten en dat ik mijn verdriet niet naar hem moest uitspreken (ook al schreeuwde er van alles in mij dat ik dit niet zo heb gewild).
Ik zou ook eens goed nadenken over ouderschapsplan: is het realistisch om een volle week voor de meisjes te zorgen als je 40 uur per week werkt en per dag 200km woon-werkverkeer hebt? Wij hebben hier ongeveer dezelfde situatie en we hebben een beetje een ad-hoc co-ouderschap ontwikkelt (ook omdat de oudste 3 van mijn 4 kinderen al volop tieners zijn, met een eigen agenda in het weekeinde.
O ja: ter afsluiting nog een fijne in het rijtje cliches: gedane zaken nemen geen keer. Geen negatieve energie aan besteden dus!
En ik wens je veel sterkte (en wijsheid). Lot

je schiet er nietts mee op

Je geeft het antwoord zelf al.
Natuurlijk heeft zij ook haar bedenkingen en ziet zij jouw verdriet, ze is niet van steen. Haar houding komt denk ik voort uit zelfbescherming (maar daar kan ik verder niets zinnigs over zeggen, ik ken haar niet).
Mijn ex had hetzelfde, hij maakte zich ook zorgen over mij en deelde soms zijn twijfel. Dat gaf kortstondig hoop, maar daarna was alles weer hetzelfde, was de situatie weer net zo rottig als voorheen.
Bijt je niet vast in dit soort strohalmen maar trek je eigen plan. Dat heeft mij ook goed geholpen, zelf de regie in handen nemen.
Als ik dit zo lees klinkt het heel wijs en weldoordacht, maar ook bij mij ging dat niet vanzelf, hoor. Ik ben door een diep donker dal gegaan. Mijn eigenwaarde was tot nul komma niks gedaald, ik durfde ook niemand te zeggen dat we uit elkaar waren, schaamde me dood. En toch, als ik nu zie waar ik sta, vijf jaar later, dan durf ik je echt te zeggen: het komt goed. Het wordt anders, het duurt even, maar het komt goed.
Tsjor heeft hiervoor al de praktiche tips gegeven, niets meer aan toe te voegen.
Neem raad waar je wat aan hebt ter harte, leg opmerkingen waar je niets mee kunt naast je neer. Nogmaals: geen negatieve energie!
Lot

Je had het kunnen zien aankomen.

Relatietherapie is een soort laatste redmiddel. Iemand die dat wil, heeft al regelmatig nagedacht over scheiden. Maar wil het nog een laatste kans geven. Het is niet van therapie gekomen. Dus de gedachten over scheiden als oplossing voor de problemen gaan verder. Ik denk niet dat je toekomstige ex je expres je spaargeld heeft laten uitgeven aan een auto en het huis heeft gerenoveerd. Een verbouwing is trouwens ook al niet goed voor een relatie maar dat terzijde. Ik vermoed dat ze jaren heen en weer is geslingerd tussen wel of niet bij elkaar willen blijven. En dan is opeens de koek op en is er geen weg terug meer. Misschien zag ze bij haar gescheiden vriendin een soort leven dat ze ook wel zag zitten, het hoeft niet zo te zijn dat die vriendin heeft zitten stoken. Je verwijt haar dat ze te veel haar mond heeft gehouden. Dat heeft ze zelf ook beseft. Als gesprekken over belangrijke zaken niet meer spontaan op gang komen, dan is therapie een uitkomst. Maar dat wilde je niet. Ik weet ook niet in hoeverre ze (al dan niet terecht) bang voor je was en daarom nooit haar scheidingswens heeft uitgesproken.

Kat in het nauw

Het zou best kunnen dat je vrouw het afgelopen jaar juist van alles geprobeerd heeft om weer gelukkig te worden in jullie huwelijk. De relatietherapie geeft aan dat ze echt iets anders wilde doen in/met jullie relatie. Dat ging niet door, dus dan de wens om te verhuizen. Ergens een nieuwe start maken? Dat geldt ook voor die grote verbouwing. Om er dan, vier weken na de verbouwing, achter te komen dat er feitelijk niets veranderd was. Dat ze nog steeds ongelukkig was. En dan komt het laatste redmiddel, de scheiding.

Een grens gepaseerd

Je vroeg steeds waarom ze zo deed, maar blijkbaar heb je twee weken geleden al een heel duidelijk antwoord gekregen: ze kon niet meer. Vervolgens zeg je:
'Maar wat schiet ik er mee op? Dat was 2 weken geleden en ondertussen heeft ze geen enkele keer meer deze gevoelige kant laten zien ....' Nee, moet ze dan die heel sterke emotie keer op keer laten zien? Ze wil voorkomen dat ze een zenuwinstorting krijgt. Ze vecht voor haar eigen mentale gezondheid. Jij vraagt je af: wat schiet ik ermee op. Dat snap ik niet. Je wilde antwoord op een vraag, je hebt het antwoord heel helder gekregen. Maar dan nog is het niet voldoende voor jou. Het gaat niet alleen om jou, het gaat ook om haar. Ze heeft je antwoord gegeven. Ik hoop dat je in staat bent om dat antwoord te begrijpen, maar dan zul je je even moeten inleven in haar.
Ik denk dat dat wel een leerpunt voor je kan zijn in de toekomst. Je vrouw heeft zoveel signalen afgegeven over hoe zij erin stond, ze heeft je zoveel handreikingen gedaan, maar je hebt haar punt niet begrepen. En dus komt de scheiding voor jou onverwacht en plotseling. Oefenen in luisteren, vragen stellen, niet jezelf voorop zetten maar oog hebben voor de ander, ook als het met jezelf even wat moeilijker gaat, zelf om hulp vragen, dat zijn allemaal punten waarmee je zelf aan de slag kunt gaan. Voor deze bijzondere relatie is het te laat. Maar voor jezelf nog niet, je kunt er veel van leren.

Tsjor

Tsjor

Je hebt het over zoveel signalen maar ook zoveel tegengestelde signalen waaronder bijvoorbeeld op hun trouwdag. Daar kan een man niet zoveel mee. Als ze vorig jaar had gezegd dat ze relatietherapie wilde of een scheiding was ze stukken duidelijker geweest en was TS vast mee gegaan met de relatietherapie. Vrouwen communiceren gewoon op zo'n ingewikkelde manier dat het ook gewoon voor een groot deel daar aan ligt.

het is moeilijk

Het is moeilijk elkaars rooksignalen te zien als je die ook nog eens in een andere taal seint. En dubbel inderdaad.

Misschien heeft ze zetjes gekregen van haar omgeving, sprong ze in het diepe en is zich rot geschrokken en doet ze daarom zo.
Als je aan mij tijdens de scheiding had gevraagd: is dit nu echt wat je wilt?
Nee natuurlijk is dit niet wat ik wil.
Ik wil samen oud worden, ik wil een man die van mij houdt, ik wil de kinderen dit niet aandoen, mijn ouders niet, ik heb geen zin in een flat of alles wat we financieel hebben opgebouwd naar de haaien te zien gaan.
Maar als ik nog een kans in het leven wilde moest ik gaan. Zelfs al wilde ik niet.
En oh wat heb ik vaak gedacht op dat flatje: oke, was leuk, mag ik nu naar huis en in mijn eigen bed, naar alles wat bij me hoorde?
Maar soms moet je en misschien was dat ook bij haar zo.

Maar het antwoord zul je misschien nu niet zo duidelijk krijgen van haar. Ze zal zelf ook verdrietig en nerveus zijn.
Laat dat voor nu rusten en kom er desnoods op een later moment op terug.

Jamie

Je hebt helemaal gelijk. Tsjor

Nou Jamie

Dan heeft Jaaps vrouw blijkbaar snel bijgeleerd. Want haar huidige signalen zijn super duidelijk. En nog steeds wil Jaap ze niet zien of horen.

Nee

Haar huidige signalen zijn nog steeds niet duidelijk: eerst heel erg hard, dan opeens emotioneel en dan weer heel erg hard. Door die middelste reactie kreeg Jaap juist weer hoop en dat allemaal binnen een week of 4/5.

Welnee Jamie

Ze stortte in omdat de scheiding haar veel verdriet doet. Maar zelfs die keer zei ze toch heel duidelijk dat ze voor zichzelf moest kiezen. Dat Jaap daarin een kans op herstel ziet, ligt echt aan Jaap.

Jaap is erg tegenstrijdig. Het ene moment beklaagt hij zich over haar afstandelijkheid, het volgende moment klaagt hij omdat ze emotioneel reageert. Hij wil het gewoon niet onder ogen zien, net als vorige jaar toen ze aangaf relatietherapie te willen.

emotioneel in shock

Lieve mensen, Jaap is verdoofd en van zijn padje. Emotioneel in shock en dan kan je niet meer helder denken. Iedere positieve reactie is dan een strohalm en al het negatieve haalt je weer onderuit. Je zit in de welbekende achtbaan. Verstandelijk (diep van binnen) wist/weet Jaap het wel maar zijn hart voelt anders. Het is een BOM die heel veel stress geeft. Het is ook nog zo vers. Over een tijd landt Jaap weer op aarde en dan zou er zo maar eens een enorme kracht en boosheid vrij kunnen komen.
Mijn ex zei ook genoeg signalen te hebben gegeven. Helaas non verbaal. Ik heb dat toen niet/niet goed opgepikt. Wij hebben dat jaar ook heel veel in en om het huis gedaan en hadden die zomer een heerlijke vakantie. Allemaal situaties waarvan je dan niet denkt dat er een scheiding boven je hoofd hangt.