Lensimplantaten

Kaaskopje

Volgens mij zegt Dop dat zijn dochter met lenzen ongeveer 10% ziet. Zonder lenzen minder. Lijkt me wel een situatie van zeeeer slechte ogen. Ik heb me nooit verdiept in wanneer mensen slechtziend genoemd kunnen worden, maar dit zal het toch wel ongeveer zijn?

Groet,

Anne

Beiden slechtziend

Mijn dochter ziet zo’n 10% met lenzen, zonder lenzen zo’n 6%. Volgens de artsen, want zelf vindt ze dat ze alles kan zien Zij ziet op 10cm scherp wat goedzienden op een meter scherp zien en zo verder. Ze heeft op haar 17de het gymnasium afgerond (vroege leerling van november) en daar zijn we heel erg trots op, dat ze zonder haperingen haar lagere en middelbare school heeft doorlopen. Sinds twee jaar studeert ze bouwkunde en nu heeft ze het wat moeilijker omdat nu niet alles meer voor haar geregeld wordt en er minder rekening met haar wordt gehouden, maar zo is het in het bedrijfsleven ook, dus dat is een goede leerschool. Ze turnt ook nog en ook dat doet ze goed. Dus zij vindt dat wij en de oogartsen en VIsio allemaal maar zeuren over haar slechtziendheid.

Ik zie een stuk beter, althans volgens mijzelf, de andere gezinsleden vinden mij ook stekeblind. Gelukkig heb ik school en universiteit vrij makkelijk doorlopen. Maar nu is alles wel makkelijker. IPads, computers, vergrotingen, luisterboeken, het maakt het lezen wel makkelijker.

Ik zie natuurlijk niet goed, maar ik vind dat ik me goed red. Ik fiets gewoon rond, ik zie nu wel slechter in het donker en fiets niet graag s avonds alleen. Ik heb een goede baan, ik ben wiskundige geworden, dus ik heb het niet slecht. En ik heb gelukkig niet die oogproblemen die jij de laatste jaren hebt gehad, Kaaskopje. Dat is dan weer mijn geluk. Het ergste vind ik dat mijn jongste dochter slechte ogen heeft. De oudste twee zonen zien goed.
Hebben jouw dochters goede ogen?

Anne

Ik kan me voorstellen dat in een situatie als de jouwe lensimplantaten een geweldige oplossing zijn. Wat een geluk dat dat soort dingen nu allemaal mogelijk zijn. Ik weet niet of je er last van gaat krijgen. Ik viel van -20 naar -5 zo'n beetje, maar mijn hersens hadden daar geloof ik niet veel moeite mee. Ik had tussen de operaties en de nieuwe bril niets om beter mee te zien, dus ik ging brilloos op de fiets naar de stad en ik vond dat zo'n leuk gevoel. Het is al een tijdje geleden, dus ik moet even diep graven, maar ik meen dat ik met de eerste bril wel even last had van wat verwarring voor mijn ogen en evenwicht, maar dat is snel verdwenen. Gewoon stug die bril, als je een bril nodig hebt, ophouden is dan de enige remedie.

Met kunstlenzen kunnen je ogen minder goed samentrekken en zich aanpassen, dus dan heb je waarschijnlijk wel een extra lees-/computerbril nodig of varifocusglazen als je dus toch nog een bril nodig zult hebben. Eerlijk gezegd kan ik daar geen grote stukken tekst mee lezen, maar in het dagelijkse leven is het wel makkelijk.

-20 naar -5

Uitwendig dan, ik had tenslotte nog zo'n -15 in mijn ogen.

Kippig

Ik ben al erg blij met het resultaat, maar ik kan me héél goed voorstellen dat het helemaal geweldig is als je voortaan zonder bril door het leven kunt. Fijn hoor!

Maar wat kreeg je pas laat een bril, gezien je -9.

Wat sneu

Dat is inderdaad triest. Waarom zou je een kind in vredesnaam niet geloven als het zegt niet genoeg te kunnen zien? Wonderlijk.

Ja en dan dat pesten om je bril... Ik heb de indruk, maar dat weet ik niet zeker, dat het tegenwoordig toch anders is. Een bril is eigenlijk ook wel hip (denk ik).

Ik had een vriendin, waar ik me achteraf van heb afgevraagd of het wel zo'n lieve vriendin was, die me in boze buien contactlensemoloog noemde ). Dus zelfs lenzen waren goed voor spot.

bril nu

Er is inderdaad een hype(je) geweest met brillen. Verschillende kinderen uit mijn dochters klassen droegen op een gegeven moment een bril met vensterglas. Te koop bij zo'n bijou winkel, dus ook bedoeld om echt te dragen als een soort sierraad. Maar dat is wel weer een paar jaar geleden.
Maar gelukkig is een bril/ beugel/ rood haar geen reden meer om te pesten. Niet dat pesten niet meer bestaat...

Groot dioptrieverschil links/rechts

Het is inderdaad een probleem als er zo’ groot verschil zit tussen links en rechts. Dat is met een bril idd niet op te lossen schijnt het. Als het met lenzen blijkbaar wel lukte dan moet het zo zijn dat met implantaatlenzen ook lukt. Het zit ‘m dan waarschijnlijk in de afstand die een bril heeft ten opzicht van een lens op je hoornvlies of erachter die dat probleem dan veroorzaakt. Als ik de operaties zou ondergaan dan moet ik volgens de optometrist een contactlens in het niet geopereerde oog of evt afplakken. De bril met 1 glas op sterkte en de ander met vensterglas schijnt niet te kunnen. Dat is hetzelfde effect als je achter zo’n apparaat hangt om de letters te lezen en dan ineens 1 helft afschermen. Dan wordt je echt even ellendig achter dat ding, moet ik m’n ogen even dicht doen en langzaam ‘bijkomen’. Ik heb toch al last achter zo’n ding (geen idee hoe het heet eigenlijk . Ik heb altijd het gevoel dat ik letterlijk zit te zwaaien (heen en weer ga) erachter. Dat schijnt niet zo te zijn, dat is dus het accommoderen wat je ogen dan doen om door al die glaasjes op sterkte goed te kunnen zien...
Dat accommoderen wat met implantaatlenzen dus niet meer kan. Daarvoor lijkt mij het niet accommoderen dan wel weer een zegen. Nu vind ik zo’n apparaat een ramp...
Hoe het is als je van het een op andere moment niet meer kunt accommoderen blijft een onzeker iets. Ik heb er (nog) niets over gelezen hoe iemand dat ervaart dus waarschijnlijk valt het dan ook niet in due mate op...?

Dop

Ik ontdek opeens dat ik een paar reacties zomaar overgeslagen en gemist heb. Wat geweldig hoe jij en je dochter ondanks de oogproblemen zover gekomen zijn. Ik zit nu wel met een denkwolkje boven mijn hoofd in verband met 'bouwkundige' met 10 procent zicht, maar dat komt omdat ik kennelijk niet precies weet wat het beroep inhoudt.

Wat mijn eigen 'carrière' betreft, is het gewoon erg jammer dat ik vroeger niet gemotiveerd was om school of opleiding tot een succes te maken. Sinds kort begrijp ik een béétje wat daaraan heeft meegewerkt, maar goed, daar kan ik niet alles op schuiven. Het is nu zoals het is.

Ik herken dat wel, dat je zonder bril van dichtbij héél goed kunt zien. Dat is een voordeeltje .

Ik snap eindelijk weer wat meer van een brilrecept, ja hoe traag kan het gaan?, maar ik snap nu dat 0,4 in mijn geval betekent dat ik 40 procent zicht heb. Nooit die link gelegd. Naar aanleiding van die procenten heb ik het laatst opgezocht en met 40 procent ben ik dus nog 'gewoon' bijziend. Vanaf 30 is het slechtziend en vanaf 10 procent tja... blind is het nog niet meteen, maar tussen blind en slechtziend 6 procent dus wel in. Ik vind het daarom dubbel geweldig dat je dochter zoveel doet. Voor turnen moet je toch een beetje diepte kunnen zien en afstanden kunnen inschatten.

Ik vind zelf dat je met 'slechte' ogen, buiten dat het op een aantal vlakken nadelig kan zijn, een heel prettig leven kunt hebben. Je gunt je kinderen die nadelen niet, daarom zat ik bij de eerste al met een half jaar bij de oogarts en de tweede met een jaar, maar ik denk niet dat je dat te zwaar moet aantrekken. Je dochter lijkt het prima te gaan redden in het leven. Mijn dochters zien gelukkig goed, ze hebben een bril of lenzen van ongeveer -1 tot -2 nodig. En dan denk je dat je op het erfelijke vlak veilig bent, blijkt mijn dochter iets aan haar ármen/polsen te hebben, wat ook erfelijk schijnt te zijn en waar nog niemand van gehoord had. Zo zie je maar.

Kippig

Wat raar dat men zo wantrouwig was toen je zei dat je het niet goed kon zien. Een kind zegt dat toch niet zomaar.

Ik heb zo'n beetje m'n hele leven al gezichtshulpmiddelen. Liep ruim voor m'n tweede al met een brilletje.
Heb alleen een tijd geweigerd de bril te dragen want ik vond het vreselijk. Bij het begin had de oogarts eens tegen mijn ouders gezegd dat ik er waarschijnlijk nog wel eens vanaf zou komen, van die bril. En mijn ouders hadden mij dat wel eens gezegd om me te troosten als ik over die bril liep te klagen. Heb toen ik een jaar of 8 was gemeld dat ik alles zag en dat ik geen bril meer nodig had. Ik heb me daar anderhalf schooljaar ofzo mee gered. Omdat ik bij anderen kon meekijken. Volgens mij was ik toen ook minder bijziend met dat oog dan later. Of mijn verziende oog compenseerde dat gewoon, geen idee, maar het lukte gewoon. Tot ik in de vijfde klas alleen zat op de eerste rij en toen kon ik het bord niet meer lezen. Toen was de bril weer onontkoombaar.

Sindsdien kan ik echt niet meer zonder. En ik had/heb wel altijd een bril op reserve. Toen ik lenzen droeg, maar ook nu ik een bril heb. En die heb ik ook altijd bij me. Want ik ben totaal hulpeloos als ik geen bril heb. Kan dan niet meer aan het verkeer deelnemen. Hoe kom ik thuis als op m'n werk mijn bril zou stuk gaan. Gelukkig zijn mijn ogen vrij stabiel dus als ik een keer een nieuwe had, kon ik de oude bril blijven gebruiken. Mijn jongste bril is een jaar of 8 denk ik en de bril die nu het lekkerst zit 13 jaar oud.

Wat goed ook jouw verhaal te lezen. Zowel voor wat betreft jouw ervaringen met de de operaties als de gevolgen. Geeft me moed. Het komt bij mij net zo goed als bij jou.

Bij mij wordt eerst mijn bijziende oog gedaan, dan kan ik daarna op het andere oog mijn lens weer proberen. Dat oog verdroeg de lens nog wel redelijk. Het bijziende oog totaal niet meer. Maar ook dat zal wennen zijn want ik heb al ruim 15 maanden geen lenzen meer gedragen. En voor de zekerheid haalt de opticien de dag van de operatie het min-glas uit mijn bril. Ik zal toch iets moeten in de tussenliggende weken.

Groet,

Anne

Kippig

Ik zit nog even wat terug te lezen en ineens valt mijn oog weer op jouw opmerking over het commentaar over snijden in gezonde ogen. Ik heb die ook al wel gehad maar eigenlijk niet zo wel.

Eerlijk gezegd was ik vooral zelf degene die dat steeds aanhaalde en daar een dilemma in zag. Wat zou ik mijn gezonde ogen aandoen door er in te laten snijden en risico's te lopen op netvliesloslating en bacteriële infectie.
Tot mijn huisarts op een grgeven moment zei: "Ja, ze zijn mooi gezond die ogen van je, maar toch zeker niet erg functioneel. En als ik je zie hanessen met je ogen lijkt het me niet heel onverantwoord om daar wat aan te willen laten doen."
Vond ik (pun intended) een goede eye-opener. De meeste mensen in mijn omgeving vonden dat trouwens ook al lang voor ik het zelf vond. Dus commentaar krijg ik niet heel erg veel als ik het uitleg.

Jammer voor je dat mensen zo reageerden.

Groet,

Anne

Anne van Zicht

Toch vind ik dat de huisarts daar te gemakkelijk mee was. Hij is niet deskundig op het gebied van ogen. Uiteraard wel tot op zekere hoogte, maar de juiste beoordeling is toch in betere handen bij een oogarts.

Gewroet aan je oog hoeft geen vervelende gevolgen te krijgen, maar met ogen waarmee meer aan de hand is dan een -5 (om maar even wat te noemen), kunnen zeker wel kwetsbaarder zijn voor netvliesloslating e.d..

Het gaat vast in 9 van de 10 keer goed, maar het is niet zomaar wat en het is belangrijk om de risico's te bespreken met de specialist op dit gebied, de oogarts.

Anne nogmaals

Dat je op jongere leeftijd beter kon zien, volgens je eigen herinneringen, kan heel goed kloppen. Een kinderoog is nog in de groei, dus naarmate je ouder wordt verandert de bolling nog en daarmee ook hoe het beeld naar je netvlies gaat.

Kaaskopje

Dat vind ik niet, dat mijn huisarts daar te gemakkelijk mee was. Het onderscheid gezond/functioneel was voor mij zeer verhelderend: het maakte dat ik kon loskomen van de gedachte dat ik een keuze maakte op basis van ijdeltuiterij: doe ik dit misschien alleen maar omdat ik van mijn bril afwil. Nee, want ik heb stevig last van de beperkingen die mijn huidige situatie met zich meebrengt. Dan nog is het de keuze of je dit wilt accepteren of niet en die keuze liet ze natuurlijk volkomen bij mij.

Mijn huisarts maakte daarmee ook geen enkele beoordeling van de medische situatie van mijn ogen. Dat hadden de oogartsen al gedaan. En die hadden al geconcludeerd dat mijn ogen gezond genoeg waren om de operaties te kunnen ondergaan. En ook dat er een medische indicatie lag vanwege dat enorme dioptrieverschil.
De oogartsen doen erg laconiek over de operaties en de risico's. Natuurlijk zijn die er en ze zijn ook goed uitgelegd. Tot en met de mogelijkheden om de complicaties te bestrijden en de eventuele moeilijkheden daarbij. Natuurlijk lieten ze de keuze volledig bij mij, maar ze leken zich nauwelijks te kunnen voorstellen dat het voor mij allemaal toch wel een big deal is en dat ik er wat minder laconiek over denk dan zij. Ik bleef in mijn gedachten een beetje steken in het dilemma 'kan ik dit mijn gezonde ogen wel aandoen?' terwijl ik dan vergat hoe ik loop te hanessen met die bril die ik op 4 manieren (gewoon, halverwege mijn neus, op het puntje van mijn neus of af) draag om daarmee mijn zicht nog een beetje te beïnvloeden. Maar met het resultaat daarmee nog steeds zeer suboptimaal te zien.
Het was prima dat mijn huisarts me daarmee hielp een breder zicht te krijgen op mijn situatie.

En in mijn jonge jaren, toen ik die bril weigerde, was dat echt niet omdat ik genoeg zag. Dat was wel ijdeltuiterij van een 8/9/10-jarige die genoeg had van een bril. De grote achteruitgang op mijn bijziende oog moest nattrlijk nog komen in de puberteit maar ik heb in die tijd op school echt gefunctioneerd bij de gratie van anderen. Natuurlijk was ik er zelf ook van overtuigd dat het allemaal echt wel kon, maar dat was wel een typisch geval van mezelf een rad voor ogen draaien. Maar ja, jong en eigenwijs hè

Groet,

Anne

Ja mijn ouders...

Helaas heeft niet ieder kind lieve en begripvolle ouders. Nadat de bril een onontkoombaar feit was heb ik nog heel wat gezeur moeten aanhoren dat dat allemaal wel heel duur was... Gek genoeg kreeg ik (gelukkig) het montuur en de glazen (wat dunner dus duurder) die ik wilde.

En dat accommoderen; ik kan dat nog hoor. Wel lijkt het minder snel te gaan, maar dat kan ook komen omdat ik er op ben gaan letten omdat dit wel werd verteld als bijwerking. Ik heb er in ieder geval geen last van.
Het is niet dat ze je eigen lens eruit halen zoals bij staar. De implantaatlens zit hier voor de iris achter het hoornvlies.

Kippig

Tja, een bril kost geld, zeker. Maar om daar een kind de dupe van te laten worden of het na te dragen als die bril er eenmaal is, vind ik wel bijzonder hoor. Gelukkig hebben mijn ouders dat altijd gezien als noodzakelijke dingen. Ik realiseer me nu pas dat dat dus ook anders had gekund. Akelig.

Als ik het heb over implantlenzen en de operatie daarbij, dan heb ik het wel over de operatie die vergelijkbaar is met staar. En over een lenswissel. Oude lens er uit, nieuwe lens erin.
Wat jij beschrijft noem ik (misschien wel onterecht, geen idee) voorzetlens. Ik dacht dat de refractiechirurg van de second opinion dat ook zo noemde, maar dat weet ik niet meer zeker. Het voordeel van zo'n lens voor de iris is dat het je accomodatievermogen niet aantast. Het nadeel dat je daarna nog staar kunt krijgen en dat je daar dan ook weer aan geholpen moet worden met een volledige lenswissel. In ieder geval werd dat soort (voorzet)lens mij afgeraden door de deskundigen. Ik vermoed omdat mijn accomodatievermogen al erg aan het afnemen was en het daarmee geen echt voordeel meer gaf. Ik vond het nog wel een interessante optie, maar de oogartsen dus niet voor mij.

Groet,

Anne

Anne

Dat de huisarts je gerustgesteld heeft over de 'onzin' van implantaatlenzen, is alleen maar toe te juichen. Mensen, maar natuurlijk ook artsen, zijn inderdaad geneigd om je gevoelens weg te wuiven met 'waarom zou je het doen?', 'helemaal niet nodig!', 'je bent goed zoals je bent, niet doen!' Je zegt dat oogartsen al hadden gezegd dat je de operatie kon ondergaan, dat was me blijkbaar nog niet duidelijk, dus in die zin is het wel goed dat de huisarts je over de laatste hobbel heeft weten te zetten.

Ik heb een correctie aan mijn gezicht laten doen (onderkaak is wat aangepast) toen ik zo'n 21 jaar was en ruim 20 jaar later nogmaals door een plastisch chirurg (voorhoofd en oogleden gelift). Dit beide omdat mijn gezicht ietwat asymmetrisch was en nog is. Dat voelde ook wel een beetje als ijdeltuiterij, hoewel het ook begrijpelijk was, dat vond de verzekering ook dus dat wil wat zeggen, haha. Ik snap daarom heel goed dat het prettig was dat je een zetje kreeg van de huisarts.

Ik kan niet voor andere oogartsen dan de mijne spreken, maar mijn oogarts is juist erg terughoudend met opereren. Daarom ben ik nog niet aan mijn rechteroog geopereerd. Hij heeft liever dat ik slecht met dit oog zie, maar dus nog wel kan zien zoals ik nu zie, dan dat hij opereert en er toch onherstelbare schade ontstaat. Toen ik op 11-jarige leeftijd een netvliesloslating had, ben ik ook niet door mijn eigen oogarts geopereerd, hij heeft mij doorgestuurd naar een oogziekenhuis (in Utrecht) en daar ben ik geopereerd door een professor die daar speciaal voor overkwam vanuit Rotterdam. De techniek was toen nog niet zover als nu, dus die professor heeft gezeten naast mijn bed en met felle lampen in mijn ogen precies de binnenkant van mijn oog nagetekend. Het was gewoon een prachtige medische plaat toen het klaar was.

Wat inlevingsvermogen betreft, kan ik ook een duit in het zakje doen. De oogarts die ik vanaf mijn negende had, dus die de operatie van hierboven overliet aan de professor, was er nog steeds toen ik mijn oudste dochter wilde laten controleren. Mijn dochter vond alle nieuwe dingen eng dus ook deze arts. Zijn spreekkamer en dat hij zomaar aan haar wilde zitten vond ze vreselijk, dus ze moest huilen. Wat er toen gebeurde was ten eerste belachelijk, maar ik vond het zó erg! Hij schreeuwde gewoon naar me dat ik haar beter onder controle moest houden, ik was 'verdorie haar moeder!' Het was mijn taak! De hele wachtruimte kon door de deur heen meegenieten. Ik heb me goed gehouden tot de fietsenstalling, maar ik zat huilend op de fiets. Rampzalig genoeg moest ik meteen daarna voor mezelf naar de tandarts, dus met kind achterop, huilend (heb je het beeld voor je ) kwam ik bij de tandarts aan. Daar probeerde ik met huilen te stoppen (om de een of andere reden was er een kraan opengegaan die niet meer dichtging), maar dat lukte niet, dus kreeg ik een nieuwe afspraak voor de tandarts. Diezelfde week werd ik bij de winkels aangesproken 'U bent toch die moeder die bij de oogarts... ?' Ja, dat was ik. De vrouw vertelde dat de hele wachtkamer schande van de oogarts had gesproken. Wat een idioot, zo doe je toch niet?

Ik heb inlichtingen bij het ziekenhuis, de klachtenafdeling, ingewonnen over hoe een klachtenprocedure zou verlopen en toen ik hoorde dat het in eerste instantie een directe confrontatie met de oogarts zou worden, heb ik daar van af gezien. Ik had de verwachting dat ik dan toch weer van mijn sokken zou worden gepraat door hem. Ik ben daarna wel meteen overgestapt naar een andere oogarts.

Snijden in gezonde ogen

Dat doe je niet zomaar.

Als ik jouw gehannes hoor Anne dan zou ik er ook voor gaan. Voor zover ik kan nagaan heb je je gedegen laten informeren. Als je oogarts(en) het risico dermate hoog zouden inschatten dat er complicaties optreden dan zouden ze in mijn bescheiden mening er niet voor willen gaan. Ze móeten je wijzen op alle risico’s, en die zijn er uiteraard zeker. Maar als het grootste deel van dit soort ingrepen verkeerd zou aflopen dan denk ik toch dat het niet wordt voorgesteld en uitgevoerd...of ben ik nou zo naïef? Een oogarts weet als geen ander wat er mis kan zijn/gaan met een oog, hoe kostbaar je ogen zijn en dat niemand blind door het leven wil.

In mijn geval vind ik de overweging veel lastiger. Ik heb op dit moment geen zichtproblemen. Ik zie goed met bril, zij het dat het beter kan voor veraf. Als ze dat corrigeren is de bril met leescorrectie een feit. Waarschijnlijk is daar ook goed mee te leven maar ik kan dat niet goed overzien. Het scherptepunt in mijn bril is dermate klein en cruciaal dat ik me slecht kan voorstellen hoe dat is als er in het beperkte formaat glas ook nog een scherptepunt
bijkomt voor het lezen en er dan dus ook een groot verschil in dioptrie zal zijn tussen het + en - gedeelte.

Ik loop al jaren tegen de ongemakken aan die een bril met zich meebrengt. En die ongemakken zijn sterk aanwezig bij de dingen die ik graag doe in mijn vrije tijd. Hoe fair is het dan om daar vanaf te willen? En moet je daar dan dit risico voor gaan lopen? Het klinkt voor mijzelf als een luxeprobleem en tegelijk vind ik dat ik ook recht heb op meer gemak na 42 jaar bril dragen. Beide strijden om de voorrang...

Wat voor mij ook een van de dingen is waarom de afweging van voors en tegens nu anders ligt dan voorheen is mijn leeftijd en het feit dat de kans groot is dat ik niet heel oud wordt...
Dat klinkt bizar natuurlijk. De genen in de familie van mijn vaders kant wijzen daarop. En ik lijk zeer sterk op mijn vader en heb ook de handafwijking (korte pink en blokduim) die aan die kant voorkomt. De artsen die mijn vader hebben behandeld hebben erop aangedrongen om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen. Dat weiger ik. Ik wil de zekerheid dat ook ik dat gen heb, niet hebben. Daarentegen houd ik er dus wel rekening mee...ook al is het niet zo dat ik daardoor maar ‘raak’ leef nu. Absoluut niet. Het zorgt er wel voor dat ik niet àlles op de lange baan schuif.
De kans dat staar op enig moment gaat optreden is zeer groot. En dan ‘moet’ de ingreep ook plaatsvinden. Ik kan wachten tot het zover is. Maar er is ook een reeële kans dat ik die leeftijd niet haal. Het kan zo zijn dat ik de uitzondering ben op de regel en dat ik wèl heel oud wordt. Niemand kan daar antwoord op geven maar ik neig toch ook naar het idee van ook nú genieten...

Het blijft een heel moeilijke stap en ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen de voors en tegens...
Als half november bij het onderzoek blijkt dat het gewoon niet kan in mijn geval dan hoef ik die beslissing niet te nemen. Dan is het in ieder geval duidelijk...

Ogenleed

Wat een trieste verhalen Kippig en Kaaskopje.

Ik was bezig met het typen van mijn eigen verhaal en had de laatste reacties nog niet gelezen.
Er is jullie wel wat leed aangedaan. Hoe gaat je dochter nu naar de oogarts Kaaskopje? Ik hoop dat ze er geen trauma aan heeft overgehouden...

Wat ik goed vind aan mijn oogarts

is wel dat hij niet zo maar klaar stond om te opereren. Hij heeft erg goed naar mijn ogen gekeken en laten kijken. Daar moest zwaar geld bij.
Ik kwam binnen via het niet vergoede traject en na de gratis scan, heb ik een klein bedrag betaald voor het vervolgonderzoek. Maar dat vervolgonderzoek werd steeds meer: na de tweede optometrist nog een keer de oogarts en vervolgens nog een keer de orthoptist. En toen nog een keer een adviesgesprek met de oogarts. Daar bleek dat hij al echt op mijn situatie had lopen studeren en overleg gevoerd had met collega's uit zijn organisatie. Daarna heeft 'ie me nog een paar keer opgebeld om wat dingen door te spreken en ook nog een keer alles op schrift gesteld. Daarna kwam de second opinion en vervolgens het consult om het resultaat daarvan te bespreken.
Medisch inhoudelijk heel erg zorgvuldig allemaal. Ik kan niet anders zeggen. Ben ik echt heel blij mee.

Tegelijkertijd merk ik dat men over het technische deel van de operatie heel laconiek doet. Het is natuurlijk een zeer laag-risico operatie. Natuurlijk zijn er complicaties mogelijk (zijn goed doorgesproken, ook in de verschillende risico's en de mogelijke oplossingen) maar de kans dat er zoiets gebeurt is vrij klein. Het is een operatie die in wijze van spreken iedere dag gedaan wordt bij veel mensen. En het gaat bijna altijd goed. En mijn oogarts staat erom bekend dat hij ontzettend goed is hierin.

Maar....maar....maar....voor mij is het geen alledaagse kost. Ik vind gewroet aan mijn hoofd en ogen eng en kan me nauwelijks een voorstelling ervan maken hoe het zal zijn om anders te zien dan nu. Oogarts denkt dat het ongeveer hetzelfde zal zijn als toen ik nog lenzen droeg. Daar vertrouw ik dan maar op.

Groet,

Anne

Myoop

Wat een dilemma's zeg. Het is altijd al zo'n individuele afweging, die kun je alleen maken op basis van hoe zwaar voor jou de voors en tegens wegen. Voor mij geldt dat ik het waarschijnlijk niet gedurfd zou hebben als ik nog met een bril uit de voeten had gekund. Maar dat ben ik en dat zegt niets over jou en jouw afwegingen en de zuiverheid daarvan.

En in jouw situatie speelt er zoveel meer mee. Hoe zwaar moet een ongemak/last zijn om voor jezelf een ingreep te kunnen rechtvaardigen? Speelt een mogelijk beperktere levensverwachting een rol en zo ja, op welke manier dan? Denk je, het leven is te kort om met ongemak te blijven zitten en daarom vind ik het prima en neem ik wat mogelijke complicaties voor lief? Of is het meer het idee dat het leven te kort is om moeilijk te doen over het ongemak van een bril, want er zijn ergere dingen dan dat?

Niemand kan voor jou bepalen waar het zwaartepunt van je keuze moet liggen. Jij alleen moet de afweging maken over wat voor jou het zwaarst weegt. Lijkt me niet gemakkelijk. Sterkte.

Anne

Myoop

Nou als we de treurigheid van onze situatie gaan vergelijken, dan val ik ook wel een beetje stil bij de jouwe. Ik hoop van harte dat je sombere verwachtingen uitblijven.

Wat je ogen betreft, zou ik me inderdaad maar vasthouden aan de mening van de arts. Kan het, dan doen.

Anne

de oogarts waar ik nu onder val is best sympathiek en ik heb ook de indruk dat hij niet volledig voorbijgaat aan dat er ook nog een mens achter die ogen zit en hersens die van alles bedenken. Hij gaf gewoon eerlijk toe dat hij de operatie niet aandurfde en ik voelde me daarbij 'gelijkwaardig'. De oogarts die ik ook als kind had, kon gewoon niet met kinderen en menselijk gedoe omgaan.

Wat je ziet als het net gedaan is zal misschien voor iedereen anders zijn. Ik was na de operatie natuurlijk ook van de staar verlost, waardoor het beeld enorm helder was. Korte tijd zelfs wat té helder, maar dat is weer afgezwakt. Ik was in ieder geval overdonderd en emotioneel toen het verband eraf ging.

Het is belangrijk

om vertrouwen te hebben in je arts. Of dat nu een oogarts is of een andere arts. Dat je het gevoel heb dat ze kennis van zaken hebben en oog hebben voor jou als persoon.

Wat mij opvalt in deze en andere medische situaties is dat dokters vaak eerst wel duidelijkheid willen hebben over de haalbaarheid van een behandeling (is het verantwoord in de zin dat het de situatie verbetert en niet verslechtert bijvoorbeeld) en als dat zo is, dat ze het dan ook heel vanzelfsprekend vinden dat de patiënt er ook voor kiest. Terwijl ik nog aan het afwegen was, was de arts al in de doe-modus zeg maar. Ik moest echt nog een hobbel over terwijl oogarts dat hogelijk verbaasde.

Maar gelukkig heb ik erg veel vertrouwen in zijn kennis en kundigheid. Dat maakt dat ik uiteindelijk de keuze gemaakt heb om het wel te doen.

Anne