Gedeelde smart is halve smart

Chrono gefeliciteerd!

Natuurlijk ook succes en sterkte met het verdere herstel. Fijn dat de operatie toch door kon gaan en ik gun het je van harte hoor dat 2020 jouw topjaar is.

En ook hier is het niet allemaal maar een akelig er zijn hele mooie momenten geweest. Oudste is 18 geworden en geslaagd voor vwo ook heller mooie momenten waardoor we straks niet helemaal negatief terugkijken op 2020.

Maar af en toe loopt hier de frustratie en beetje op een wil ik even mijn nood klagen zonder meteen overladen te worden met allerlei goedbedoelde adviezen. Gewoon, omdat ik het gisteren niet meer trok om in een warm huis fysiek bezig te zijn en dan ook nog van de ene opvlieger door de gaan in de andere en ik toch echt die bedden verschoond wil hebben.

Chrono

Wat fijn dat je beter gaat en zoveel gewonnen hebt in je leven! Kan me indenken dat 2020 dan het jaar is wanneer het leven opnieuw begon in plaats van dat het stilviel.

Nooit alleen thuis

Daar heb ik ook het meeste last van. Ik werk fulltime, en mij. man ook. Onze kinderen zijn daaraan gewend. Voor maart werkten man en ik elk een dag per week thuis. Nu werken we fulltime thuis en is ook de hbo opleiding van de kinderen vanuit huis .
We hebben een ruim huis, dus ik kan niet zeggen dat het volle bak is. En ik snap dat dat heel erg luxe is. Maar ik mis die dagen alleen thuis enorm.

Net zoals ik het echte contact met vrienden mis. Veel vrienden (en ook familieleden) wonen aan de andere kant van het land of in het buitenland. Op Vrije dagen en vakanties zagen we elkaar. Niet een uurtje, maar langer, met overnachting. Ik mis het contact ook erg.

Fijn om het even te delen, dat geeft ruimte om door te gaan!

Bedankt

Ja, het is echt mijn beste jaar van de laatste tijd! Ik was ongeveer 95 jaar en nu weer 25. Ondanks alle zorgen die er nu zijn een topjaar, dus een beetje gek is het wel.
En dan lijkt het er ook nog op dat ik in de eerste vaccinatiegroep zit, hoera! Dan durf ik weer eens te gaan shoppen, wat fijn is want ik ben 2 maten afgeslankt sinds het voorjaar. 🤩

Sterkte voor de mensen die iets minder in een hoerastemming zitten.

Oh wow Chrono

Dat is echt fijn voor je!

Klein Covidleed, eerder genoemd: ik ben nooit meer alleen thuis. Verschrikkelijk vervelend vind ik het. Ik kan niet thuis werken (dat is wat mij betreft wel weer een zegen). Praten is mijn werk, dus ik kom 's avonds vaak volkomen sufgeluld thuis. Waar man (die vrijwel alleen maar thuis werkt) enthousiast tegen mij begint te praten. En samenvatten is niet zijn sterkste kant, zal ik maar zeggen. Doodmoe word ik ervan.
Ik heb één vrije dag per week, waarop ik in theorie even alleen thuis zou kunnen zijn. Sinds de uitbraak van corona is dat denk ik 2x gelukt. De overige dagen werden verpest door lesuitval, schoolsluiting in het algemeen, gebroken armen, ingelaste extra thuiswerkdagen en gecancelde irl-vergaderingen.

De enige (halve) uren dat ik alleen ben, is wanneer ik naar mijn werk fiets en wanneer ik hardloop.

Elledoris

Graag, kom je hem afhalen of zal ik hem op de trein zetten?

skik

Chrono

Wat een bijzonder jaar is het tot nu al geweest! Gefeliciteerd met je herkregen leven! ☺️

Goed nieuws

Wat fijn om ook eens goed nieuws te lezen!

Tja, ook hier manlief altijd thuis. En dan ook echt altijd. Ben hooguit twee keer een paar uur echt alleen thuis geweest sinds begin maart. Hij gaat gewoon nergens heen. Geen sport, geen vrienden, niet naar familie. Soms ben ik met een beetje listige klus bezig, loop ik volop in gedachten naar de keuken in even een broodje te smeren. Zit hij daar tegen me aan te kletsen. Weg concentratie. Gek word ik ervan. En hij is zo introvert, ik krijg hem nooit meer terug naar kantoor

En ik, ik mis het contact juist heel erg. Dus ik grijp elke kans aan om even naar een vriendin te gaan, te wandelen met familie, collega's te zien of een fysieke vergadering te plannen. Maar het blijft minimaal natuurlijk. Ik werk bijna 100 procent thuis en ben het beeldscherm zat. Ik merk dat mijn energie en enthousiasme, wat ik in overvloed had en wat ik ook heel erg nodig heb om mijn werk goed te kunnen doen, begint af te nemen. Ik raak mezelf een beetje kwijt.

Same here and love it

Ons leven is niet echt veranderd, behalve dan onze gestolen momentjes naar een terrasje of uiteten. Dan maar super lekker zelf koken, wel zo veilig met alle voedsel intolleranties hier. Ons werk gaat gewoon door, we werkten allebei al van huis uit, dus dat veranderd niet. Ben er dol op dat we zo veel samen kunnen zijn. Samen lunchen, samen avondeten. En soms ook gewoon heel druk hoor en dan zien we elkaar in de avond pas weer. Ik vind het fijne aan corona dat iedereen in hetzelfde schuitje zit, niemand is de 'schuldige' en dit is niet speciaal op mij of mijn gezin gericht. Als ik dan die spotjes op de radio hoor van ' sombere en depressieve gevoelens horen bij deze moeilijke tijd' dan denk ik ' hoe dan?'. Totaal geen last van. Ik voel me beter dan ooit, vooral omdat ook voor mij een periode is aangebroken dat heel veel lichamelijke en psychische klachten als sneeuw voor de zon zijn verdwenen omdat er eindelijk een diagnose is. En een oplossing. Mijn hemel wat heb ik mij jaren ziek gevoeld. En soms gaat het nog wel eens niet zo lekker, maar dan weet ik wat het is. En een partner die je begrijpt en ondersteund; 'ga maar lekker even op de bank, je ziet er pips uit, ik help je wel'. Zoooo fijn. We komen meer buiten in de natuur dan ooit en ontdekken pareltjes in onze omgeving. Ik moet er toch niet aan denken dat ik mijn partner weg zou willen hebben. Denk aan je niet-werkzame-leven straks na 68....dan zit je de hele dag dus opgescheept met elkaar....en blijkbaar vind je dat vreselijk??? Voor mij geldt totaal het tegenovergestelde. Ik ga nu decoreren voor de kerst, zo leuk altijd, heb de kerstmuziek al op staan. Ondertussen hoor ik van concullega's die 'omvallen', burn out door corona?? Misschien komt het wel omdat ik een hele pittige tijd achter de rug heb, en daar door schade en schande heel goed mee heb leren omgaan. De wereld is altijd in beweging en het is je taak als mens om telkens te bedenken hoe je er mee om gaat. Zie je kansen, ipv je bedreigingen. Alles is een kans! Denk aan de huizen die die nu als zoete broodjes over de toonbank gaan. Lage rente speelt natuurlijk mee, maar heel veel mensen komen erachter dat het leven in een drukke stad dichtbij werk niet zaligmakend is. Je kunt tegenwoordig overal werken, en hoe heerlijk is het om rust en ruimte om je heel te hebben. Drukte en de stad kun je altijd opzoeken als je dat wil. En hoe klein is NL eigenlijk....

Doenja

'Denk aan je niet-werkzame-leven straks na 68....dan zit je de hele dag dus opgescheept met elkaar....en blijkbaar vind je dat vreselijk??'

Hoezo? Als gepensioneerde mag je gewoon je huis uit hoor. Hobbies, vrijwilligerswerk, museumbezoek zijn niet verboden voor bejaarden.

De vakantie was heerlijk!

====Denk aan je niet-werkzame-leven straks na 68....dan zit je de hele dag dus opgescheept met elkaar....en blijkbaar vind je dat vreselijk??====

Je kunt dit leven wat we nu hebben toch niet vergelijken met de periode van pensioen? Als dat straks aan de orde is hebben we 365 dagen per jaar vakantie waarvan we dan ook zeker 100 dagen er op uit gaan trekken met ons kampeermiddel. Dan hoeft er niks meer, geen vergaderingen online en tegen die tijd hoop ik wel dat de coronamaatregelen flink versoepelt zijn. Dat ik weer actief vrijwilligerswerk kan doen en dat ik meer dan 1 keer per week kan sporten.
Dan kan je samen dingen doen maar ook ieder je eigen dingen doen. Nu zitten we elkaar gewoon soms in de weg. Ook veroorzaakt doordat we niet zo royaal wonen. Als pensioen straks aanstaande is (over 12 jaar) hoop ik wel dat de kinderen (nu 18 en bijna 16) op zichzelf wonen. Dan kunnen we ieder een eigen hobbykamer inrichten en elkaar dus minder hinderen.

Herkenbaar

Maar ik tel mijn zegeningen.

Het is af en toe wel passen en meten, want ik heb de woonkamer opgeeist als werkplek. En dan valt het niet mee als daar een 12 jarige met 3 vriendjes binnenvalt.

Dus dan pak ik mijn laptop en ga ergens anders videobellen heb ik besloten. Desnoods op de trap.

Het is geven en nemen. En ik ben blijkbaar toch introverter dan ik dacht en vind al die collega’s op afstand heerlijk. En ze zijn best aardig hoor, maar een hele dag onder collega’s kost zoveeel energie. Volgens mij kan ik daar nooit meer aan wennen.

Doenja

Heel fijn dat jij overal zo van geniet, maar niet zo fijn dat jij in een klaagdraadje andersmans geklaag bekritiseert. Houd het lekker bij jezelf. Iedereen is anders en zit in een andere situatie.

mis ook het even alleen zijn

Over het algemeen genomen vind ik het heel gezellig dat mijn partner al maanden thuiswerkt. Ik heb het voordeel dat ik gewoon naar mijn werk en stage kan (onderwijs). Als ik ook hele dagen thuis zou zijn, weet ik niet of ik het dan ook allemaal zo gezellig zou vinden. Maar ik mis het wel dat ik vrijwel geen moment meer alleen thuis ben. Herkenbaar voor velen, als ik het hier zo lees.
En aan de andere kan mis ik mijn familie. Die hebben allemaal (grote) gezinnen met kleinkinderen, dus in het weekend even op bezoek zit er bijna niet in. Want dan komen de kinderen en kleinkinderen ook al op bezoek, dus dan zit je al aan je tax. Maar gelukkig hebben we de app nog.

zo gaan gesprekken

" Iedereen is anders en zit in een andere situatie."

Dat is toch wat een forum inhoudt? Iedereen is anders, zit in een andere situatie. Nu het gros hier blijkbaar worstelt met plekken in huis zoeken om thuis te werken en elkaar niet teveel op de lip zitten, dan mag je toch ook een keer lezen dat er ook personen zijn waar dat niet voor geldt? Anders kunnen we dit forum wel opdoeken. Ik bekritiseer niemand, ik verbaas me, en vind t jammer dat sommigen worstelen met de wijze waarop geleefd wordt in deze corona tijd. Voor mij werkt dat anders. Dat kan en mag toch?

Doenja

Dit topic was precies bedoeld om géén tips te geven. Even op je handen zitten! Fijn dat het je nu zo goed gaat!

Anonima

Misschien moeten we een "chronisch ziek in coronatijd"topic starten. Om elkaar tips te geven. Ik hoor daar technisch gezien nog steeds in thuis, al is alles momenteel halleluja bij mij.

chrono

Ja ik dacht vanochtend ook net misschien een topic `alleen en chronisch ziek´. Maar ik vermoedde dat dat clubje niet zo groot is.

Zwembad

Chrono , wat fijn als je zo'n slepende vermoeidheid achter je kunt laten, dan moet je je als herboren voelen.

In het kader van gedeelde smart is halve smart, ik zie ook als gezonde zwemmer van baantjes trekken af. Ook al zou ik in principe kunnen, want het bad is open op reservering. Maar de wc's zijn op slot. En daar maakte ik per zwemsessie toch wel zo'n keer of drie gebruik van. De vraag of mijn medezwemmers illegaal in het bad lozen kan ik wel loslaten. Dat ik even moest wachten op een kleedhokje vind ik niet onoverkomelijk, mijn badpak van te voren aantrekken deed ik toch al. Wat ik echt niet zie zitten is na mijn zwemkilometer met de hand tussen de benen naar de badmeester te strompelen om te smeken om een pleesleutel. Die twee keer dat ik nog geweest ben, ben ik bijna van de graat gegaan omdat ik vooraf bewust niet gedronken had en mijn doppertje u ook thuisgelaten had.

Goede nieuws is dat de zwempauze geen extra coronakilo's oplevert, want ik kreeg er altijd loeihonger van.

Doenja

Ik vond je reactie ook behoorlijk niet-empathisch overkomen. Omdat het jou nu eens wel goed gaat, begrijp je niet dat dat voor een ander niet zo is.

zoals dit: "Als ik dan die spotjes op de radio hoor van ' sombere en depressieve gevoelens horen bij deze moeilijke tijd' dan denk ik ' hoe dan?"

Voor iemand die zelf altijd veel steun komt zoeken op dit forum vond ik dat wel een bijzonder botte opmerking...

Kenfan

ooooh, dat herken ik, na of tijdens het zwemmen houd ik het ook niet meer! Echt geeeen idee waar al die pies vandaan komt dan. Ik heb wel eens gelezen dat het iets met druk op je lijf te maken heeft, dat je daardoor zo erg moet.
Ik wil ook zo graag zwemmen, maar ik mag nog niet van mijn artsen. Nog een half jaar wachten. Ivm weerstand.

Doenja

"Ondertussen hoor ik van concullega's die 'omvallen', burn out door corona?? Misschien komt het wel omdat ik een hele pittige tijd achter de rug heb, en daar door schade en schande heel goed mee heb leren omgaan. De wereld is altijd in beweging en het is je taak als mens om telkens te bedenken hoe je er mee om gaat. Zie je kansen, ipv je bedreigingen. Alles is een kans!"

Die collega's heb ik ook, die omvallen door corona en ik snap niet hoe je aan zo veel lompheid komt. Waarom zo verbaasd, lees je nooit een krant, snap je niets van andere mensen of hoe komt dat?

Zij doen hun 'taak als mens' dus niet goed en jij wel?

'Alles is een kans' is een heel irritante leeghoofdige oneliner voor mensen die zwaar in de put zitten. Alsof je iemand die geen werk kan vinden, de tip meegeeft: 'succes is een keuze'. Brr.

Doenja

'dan mag je toch ook een keer lezen dat er ook personen zijn waar dat niet voor geldt? '

Daar worden we mee doodgegooid. Tel je zegeningen. Zie het als een kans. Kijk naar mensen die dit wel heerlijk vinden. Of, ook zo'n fijne, kijk naar mensen die het nóg slechter hebben.

Nu even niet, graag.

Net ruim een uur online zitten vergaderen met 25 mensen, ik ben gesloopt. Eigenlijk wil ik nu gewoon met een kop warme chocolademelk (met slagroom) en een dekentje op de bank. Maar ik moet nog 2 uur werken. Ben er even helemaal klaar mee.

Vol

Op dit moment werken mijn man en ik allebei vanuit huis. De kinderen zijn ook vaker thuis dan normaal. Ik vind het ook best lastig. Ik mis mijn kantoor en collega's. Ik heb altijd de mogelijkheid gehad om veel thuis te werken maar ik ga altijd veel liever naar mijn werk toe. Mijn man vindt vanuit huis werken veel minder vervelend maar hij mist dan weer erg het alleen thuis werken. Dat snap ik ook goed. Ik vind het ook heerlijk om het huis even voor mij alleen te hebben. We zitten elkaar dus echt wel eens in de weg. Ik mis sowieso erg de activiteiten buitenshuis. Twee van mijn clubjes komen nu niet samen door de omstandigheden. Heel veel andere dingen gaan niet door of alleen online, Ik kan gelukkig wel naar mijn sport. De vrienden die dicht in de buurt wonen zie ik wel veel maar juist de vrienden verder weg, kennissen, collega's en dergelijke zie ik nu helemaal niet of nauwelijks en dat mis ik erg. Ik mis ook nieuwe mensen ontmoeten en dergelijke. En reizen mis ik ook heel erg, weekendjes weg met het gezin, congressen bezoeken wat vaak een reünie met collega's en kennissen van vroeger is... Normaal gesproken gaan we met de kerst altijd naar de familie van mijn man en dat gaat dit jaar ook niet gebeuren (zwaar getroffen buitenland.)

Dus ja, ik baal regelmatig van de situatie al valt het voor ons objectief natuurlijk reuze mee (we hebben nog werk en hebben niemand verloren door corona.)

Pensioen kan je toch niet met deze situatie vergelijken? Als ik met pensioen ben dan ga ik echt niet de hele dag thuis zitten maar hoop ik veel vrijwilligerswerk te doen, hobby's uit te oefenen, te reizen, vrienden te bezoeken... Ik ben een heel uithuizig en sociaal iemand dus dat mis ik erg.

Mijn man heeft dat minder en die mist ook minder maar dat we zijn familie dit jaar niet kunnen zien heeft hij het wel heel moeilijk mee.

Een uur maar?

"Net ruim een uur online zitten vergaderen met 25 mensen, ik ben gesloopt."

Vanaf half negen al met totaal 2 uur niks tussendoor....

Ter verlichting van het leed

En ter bevordering van de saamhorigheid; Jochem Myjer:

Rode krullenbol