Gedeelde smart is halve smart

Herkenning, ook hier

====ooooh, dat herken ik, na of tijdens het zwemmen houd ik het ook niet meer! Echt geeeen idee waar al die pies vandaan komt dan. Ik heb wel eens gelezen dat het iets met druk op je lijf te maken heeft, dat je daardoor zo erg moet.====

Ik zwem altijd met een vriendin die na een operatie blijvend oedeemtherapie heeft. Dat zwemmen werkt voor haar ook als een trein, inderdaad door de druk van het water wordt vocht teruggedrukt de bloedvaten in en dan scheiden je nieren het uit. Dus veel plassen. Zij zeker maar ik ook. Ons dichtstbijzijnde zwembad heeft de verplichte sluiting aangegrepen om te renoveren, dat was bijna klaar op het moment dat de zwembaden voor de tweede keer dicht moesten. Ik hoop dat ze nu klaar zijn om open te gaan. Dan kan ik weer 2 x per week sporten. Ik hoop er echt op.

rode krullebol!

Geweldig!
In geen dagen zo gelachen. Volop herkenning, behalve dat bier, maar door minder sporten en toch wel lekker eten heb ik er ook wel een kleine 2 kilo bij.

Lou

Ik wilde even reageren op jou. Als ik het heb over concullega's die omvallen door corona met een burn out, dan had ik er even bij moeten zeggen dat gaat om ondernemers die erg floreren bij deze corona crisis. In mijn vakgebied is het ons allemaal nog nooit zo voor de wind gegaan als nu. Iedereen die thuis zit, pakt iets op in mijn vakgebied. Omzet, de toko draait, een top jaar hebben we met z'n allen. Ik heb het absoluut niet over overwerkte zorg medewerkers, of mensen die in een branche werken waar ze op de toppen van hun tenen nog niet genoeg doen. Absoluut niet, want ik weet dat er heel veel mensen overwerkt thuis zitten hierdoor.
Laat dat duidelijk zijn en dat is heel triest. Maar dat je een burn out krijgt doordat het je goed gaat. Of je krijgt een burn out door de stress en de zorgen die je hebt rond om corona, of je het krijgt, of je kind met een hartprobleem t krijgt, of je hoogbejaarde ouder. Dat begrijp ik. Misschien is het ook lastig uit te leggen als je niet in mijn branche zit.

Doenja

'Herkenning vinden is fijn, geen ruimte voor andere visies of ideeen lijkt mij niet de bedoeling. Maar dat mocht niet in dit draadje. Van wie? Waar staat dat?'

In de openingspost: 'Soms heb je behoefte om je frustratie even te delen en erkenning te krijgen maar zit je niet te wachten op een oeverloze rij tips waar je niets mee wilt of kunt. Vanaf nu kan je dat dus doen in dit topic.'

Je hebt honderden draadjes waarin je kunt jubelen, déze is voor het klagen en mopperen.

Doenja

"Als ik het heb over concullega's die omvallen door corona met een burn out, dan had ik er even bij moeten zeggen dat gaat om ondernemers die erg floreren bij deze corona crisis."

Ja dat was duidelijker geweest, want het leek een soort algemene verbazing te zijn over dat mensen deze tijd moeilijk vinden. Ondernemers die een topjaar draaien kunnen overigens ook overwerkt raken, maar dan begrijp ik je verbazing beter. Hoewel het nog steeds een tikkeltje arrogant klinkt. Fijn dat je het in elk geval niet zo bedoelt.

en ik ken de persoon

Lou, ik ken de persoon...hoe erg ik t ook vind voor diegene. Arrogant is t niet van me, meer dat ik denk ' je floreert, wanneer was t dan wel goed geweest?'

Joh er zijn massa's mensen die op hun tandvlees lopen, zeker weten! Ik hou altijd van vergelijkingen, maar die gaan vaak mank. Dus ik laat ze maar achterwege, want ook als t op positieve wijze druk is kun je een burn out krijgen. In mijn vakgebied was er veel verbazing, omdat de meesten staan te glimmen van zoveel aandacht en omzet. Maar ook dan kun je burn out raken omdat de gewenste 'beloning' die je uit een top jaar dacht te kunnen halen opeens triviaal lijken te zijn en juist niet de positieve gevoelens opleveren die je erbij verwachtte. Daar heb je dan al die jaren voor gewerkt, gezaaid en als je dan wil oogsten dan denk je ' bah dat k*t graan, wat moet ik ermee'. Zoiets dus....

Doenja

Ik denk dat de reacties over jouw hervonden positivisme vooral komen omdat jij in slechte tijden alle relativerende reacties afserveerde als gemeen en aanvallend.
Niet iedereen is zo heppy de peppy met zijn partner als jij (en je kent ook de andere kant), en sommige mensen wonen niet met alleen hun partner in een kast van een huis.
Ik heb tegenwoordig nog maar weinig plezier in mijn werk. Dat werk is niet zo spannend, en al helemaal niet als je ‘s morgens om 8 uur in je eentje achter je pc gaat zitten, en op een dag een paar keer iemand mag bellen of videomeeten. En de dag erna weer, en de dag erna weer, en de dag erna weer, alleen op je vierkante meter. Met een beetje pech een thuiswerkende partner en drie homeschoolende pubers op de vierkante meter ernaast. Dat laatste heb ik nu gelukkig niet meer sinds de middelbare scholen weer open zijn, en een kind is geëmigreerd.

Chronisch ziek en alleenstaand in coronatijd - het is te doen.

#53: "Ja ik dacht vanochtend ook net misschien een topic `alleen en chronisch ziek´. Maar ik vermoedde dat dat clubje niet zo groot is."

Ik zou zonder problemen meteen lid kunnen worden 😁

Ik ben al langere tijd aan het sukkelen en aan huis gebonden geweest, en net toen ik hulpmiddelen kreeg toegewezen kwam de corona. Ik ben dus één van de zeer zeldzame mensen die juist méér vrijheid kreeg 😊 Uitgebreid stappen en op vakantie gaan deed ik sowieso al weinig want ik heb niet zo'n ruim inkomen sinds ik ben afgekeurd. Eigenlijk is het wel te doen, ik ben allang blij dat ik weer zelfstandig boodschappen kan doen met mijn hulpmiddelen, en dat mondkapje, ach, er zijn ergere dingen.

Ik lees mensen die het knap lastig vinden om de hele dag met elkaar opgescheept te zitten. Ik hoor dat ook elders. Ik ben inmiddels alleenwonend, maar ik kan me het gevoel heel goed voorstellen. Af en toe heb je even me-time nodig. Ik ben dan ook erg blij dat ik het huis voor mezelf alleen heb. Ik doe wat vrijwilligerswerk, meest vanuit huis en via internet, dat is mijn dagbesteding, verder krijg ik zorg aan huis, dat houdt je ook in een ritme, en ik barst van de hobbies Ook krijg ik lessen in aangepaste beweging en dat doen we als er een lockdown is zoals afgelopen twee weken, via Zoom.

Wat ik wel heel erg mis is bezoek. Toen ik nog aan huis gebonden was kwamen er vaak mensen langs, heel gezellig. Ik zou zelf ook weer op stap gaan als mijn hulpmiddelen geregeld waren, maar toen kwam corona. Ik kon er zelf ook niet uit (niet noodzakelijke OV-reizen werden afgeraden), alleen in de zomer heb ik even gezondigd met een dagje uit. Dat heb ik voorlopig weer stopgezet toen de tweede golf kwam. Ik heb me voorgenomen de komende weken wel een museum te bezoeken, maar verdere plannen staan voorlopig in de koelkast..

De hulp/zorg is doorgegaan, in overleg. Bij verkoudheid bellen we af, dit is inderdaad een paar keer gebeurd. We kunnen afstand bewaren en ik ventileer geregeld, al wordt dat nu wel lastiger in het koude seizoen.

De kerstdagen gaan ook nog een beetje een een puzzel worden. Wij vieren graag kerst, kennen weinig familieperikelen, maar hoe doen we dat met moeder? Dat moet verspreid worden over meerdere dagen. En wat doe ik zelf met de kerst? Mijn oudste kind heeft een relatie, jongste nog niet, maar met zijn vieren aan de eettafel lijkt me qua anderhalve meter niet verstandig, dus dat wordt een lopend buffet of zo, al moet ik goed oppassen niet teveel hooi op mijn vork te nemen. We zien wel, het is geen onoverkomelijk probleem.

Ik heb vooral met mijn moeder te doen. Die had clubjes en uitstapjes, de kerk, vriendinnen, kortom ondanks haar hoge leeftijd nog een heel actief leven. Dat is opeens allemaal weg. Ze is nog niet zo lang weduwe, en dan gaan de gedachten al gauw malen als je geen leuke afleidingen meer hebt. Ik kan ook niet even snel heen en weer want woon buiten de regio, maar gelukkig woont er nog een sibling bij haar in de buurt.

Ik wens iedereen die te maken heeft met werkperikelen of "elkaar op de lip zitten" veel sterkte toe! Ook al heb je nog zulke leuke kinderen of een fijne relatie, ik begrijp het echt!

Kopzorg e.a. (ot)

Ik ben blij dat dit mysterie me nu is onthuld, want ik vraag me al jaren af waarom ik toch werkelijk altijd moet plassen als ik ga zwemmen. Ik bedoel: ik ga van tevoren naar de wc, ik drink niet het zwembad leeg, dus waar komt dat vocht dan toch vandaan? Enfin, iets met druk en nieren dus kennelijk. Zo leert men elke dag weer wat.

Groeten,

Temet

Luchtig

Doenja, je mist de pointe van deze draad. Voor de meeste deelnemers heeft ie het doel kleine coronaongemakken uit te vergroten, even lekker van je af zaniken, in het besef dat je het verder donders goed hebt als covid je verder niet in het financiele of in een serieuze depressie dondert. Natuurlijk stort mijn wereld niet in omdat ik in het zwembad kan piesen.

Jouw opmerkingen raakten mij ook. Ik had eigenlijk niet willen reageren, maar omdat je mijn tongue in cheek zwempiesverhaal zo misinterpreteert doe ik het toch. Het is je gegund dat jouw psychische problemen zich stabiliseren door Covid, ik heb veel verdriet om iemand die geen kansen meer zag toen de hulpverlening en haar werk wegvielen en aan wie het misschien het laatste zetje heeft gegeven.

Hier wou ik het verder bij laten, er is verder genoeg over gezegd. Graag snel weer over naar de luchtige "ik heb een heul zwaar leven" postings

Niet

Voordat er weer misverstanden ontstaan:

omdat ik in het zwembad kan piesen.

Hier had dus NIET tussen moeten staan. Geen denken aan dat ik ooit in het zwembad zou piesen,

Okee

Ik hep een heul zwaar leven!
Echt sufgeluld gisteren in 5 uur Teamsoverleg. Blablabla, zzzz gelukkig kan die camera ook uit, zien ze niet wat ik doe.

Kenfan

🤣 voortaan zie ik jou toch echt als in een zwembad piesend persoon

Kenfan bedankt.

Heel kort en kernachtig benoemd die "Ik heb een heul zwaar leven postings".
Dat is wat ik met dit draadje wilde. Even van je af zeuren en jammeren. Een volgende regeerder die zegt dat het ook allemaal inderdaad niet meevalt en het zelf ook heul zwaar heeft een weer door.

Wat overigens echt niet wil zeggen dat ik het Doenja niet gun dat het nu zo goed met hare gaat maar dat alles is een kans schoot mij ook even verkeerd.
Wij hebben ondanks een dankzij corona ook wel mooie momenten gehad dit jaar.
Dankzij corona was de wachtlijst voor een onderzoek in het ziekenhuis waar mijn man op stond ineens gehalveerd. Helemaal top, inmiddels is de behandeling al gestart en verminderen de klachten al aanzienlijk. Maar ik ga daar niet over jubelen dat het zo fijn is. Een wachtlijst die halveert door corona is toch triest voor die andere mensen. Te hoog risico om het traject in te gaan door teveel onderliggend lijden, even niet durven of al overleden voor je aan de beurt bent. Daar wil ik gewoon eigenlijk niet te lang over nadenken........

ok de goede dingen van deze periode

Niet zo diep als die van Doenja, maar ik zie ook voordelen. Ik kan nu ongegeneerd om 11 uur s ochtends een halve zak chips eten zonder dat iemand zegt "jemig, eet jij chips? Nu? In de ochtend?"

Positieve geluiden

Volgens mij is het niet zo dat er in dit draadje geen positieve ervaringen en positieve geluiden gedeeld mochten worden. Wat mij betreft in ieder geval niet. Ook al is dit draadje vooral bedoeld als klaagdraadje.
Het verhaal van chrono vind ik mooi om te lezen.
Het zit meer in het idee dat het niet aardig is om dan buiten je eigen positieve ervaring te laten blijken dat je niet snapt hoe dat het voor andere mensen anders kan zijn. Een opmerking als ‘hoe dan?’ is zoiets. Niet nodig en niet helpend.

Zelf heb ik ook geschreven dat ik mooie dingen zie. Niet omdat ik daarmee de narigheid die ik ook ervaar te bagatelliseren. Maar wel omdat het me helpt om staande te blijven.

Mooie dingen

Het leven gaat door, dus gelukkig maar zijn er voor ons ook heel veel mooie dingen. Wij hebben veel om dankbaar te zijn en daar geniet ik ook van.

Maar dat neemt niet weg dat het voor veel mensen een rottijd is. Mijn eigen 'ik heb een heul zwaar leven' - dingen vallen daar compleet bij in het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik hiervan geniet. Ook in onze familie is er klein leed, in onze vriendkringen klein en groot leed. Alleen dat al is zwaar om te zien. Ik vind ook alle verdeeldheid in de samenleving lastig.

Daarom is zo'n draadje als dit juist heerlijk. Even al die onbenullige, maar ergelijke, dingen spuien. Zoals mijn vier uur durende online meeting vandaag. Waarbij ik een presentatie moest houden en er totaal geen interactie was. Alsof je tegen een stel zombies zit te praten. Het staat me steeds meer tegen. Ik denk dat straks iedereen weer naar kantoor rent als het weer kan.

Piep

Redelijke kans dat het inderdaad zombies waren na vele online sessies!
Wat mij stoort is dat ik nauwelijks tijd tussendoor heb om echt te werken met al die sessies. "Pak ik op", eh ja, na de volgende 5 videocalls dan.
Was dat IRL nou ook zo, of zette ik mijn telefoon uit of dook ik achter een kantoorplantenbak, ik weet het niet meer...

Videobellen, knettergek

Videobellen, knettergek word ik ervan. Steeds diezelfde dingen die fout gaan, hier mijn huiliepost:

De collega die serieus ieder overleg weer opnieuw eerst begint te praten met de muteknop nog aan en dat 5 minuten lang. Die andere persoon die oortjes heeft met een mic in de draad en onverstaanbaar is omdat die draad te ver weg hangt en we iedere keer weer opnieuw moeten vragen om in de mic te praten. Die collega die een tergend langzame verbinding heeft, en daarom dus steeds tegelijk met iemand anders praat zodat niemand meer wat hoort. En dan steeds hetzelfde zegt: het lijkt dat ik wat vertraging op de lijn heb.

Sowieso trage verbindingen, krakend en echoënd geluid, bevroren beeld, onverstaanbare mensen, allemaal gekmakend, vind ik. Ik heb gewoon het geduld niet meer, in ieder geval niet meer deze week.

(heerlijk dit!)

Check

Alles van Amsterdamse en ook nog: mensen die niet in de meeting kunnen komen, mensen die drie keer in de meeting zitten en die je dus ook drie keer hoort. Als je moet voorzitten en wilt checken of iedereen er is of een voorstelrondje doet verspringen die hoofjes telkens, zodat ik niet meer weet wie ik heb gehad. En ondertussen appt Pietje dat ie de link niet kan vinden, kan ik hem nog een keertje sturen, chat Jantje dat zijn geluid niet werkt en dat hij chat wat hij wil zeggen, of ik dat dan wil inbrengen en ondertussen staan er drie te wachten in de lobby. Elke keer weer een wonder dat zo'n overleg wat oplevert.

Werk en een sociaal leven

Ik ben in april begonnen in een nieuwe baan, in een voor mij nieuw werkveld, in een voor de organisatie nieuwe functie. Oh ja, het is in de ouderenzorg, waar de corona keihard toeslaat.
Dus, 'inwerken' via Teams. Collega's die overlopen. In de zomerperiode kennismaken op de locaties, maar ja... toen waren er weer vakanties... En eenmaal een beetje op gang: daar kwam de tweede golf en werk ik weer 95% vanuit huis.
Het gaat niet per se slecht, maar het voelt gewoon raar. Ik werk ergens waar ik nooit ben, waar ik veel mensen echt alleen nog maar op mijn beeldscherm heb gezien, waar ik praat over locaties waar ik de weg nog niet weet.

Verder ben ik tot een jaar geleden ook een tijd ziek geweest(chronische vermoeidheid bij een trage schildklier) wat sinds een jaar dus veel beter gaat, dus ik baal erg dat ik nu wel fit ben en alsnog allerlei leuke dingen niet kan. Feestjes, optredens, gezellige avonden met vrienden, ik moest het zo'n 3 jaar lang heel vaak afslaan en nu zou het weer kunnen... Kan het niet!!! Toch denk ik soms ook dat het voor mij gunstig is dat die sociale druk er nu zo weinig is. Ik mis het, maar het is ook fijn om niet steeds die afweging te moeten maken, grenzen bewaken, nee zeggen als het teveel dreigt te worden etc. Maar toch... Ik mis het! Ik wil weer een weekend weg met mijn zussen, bandjes kijken en vrienden van vroeger ontmoeten en ik wil mijn vader weer een knuffel geven, die spaarzame keren dat ik hem zie.

Ja, van mij mag het snel weer leuk worden. En ik wil RIVM-richtlijnen voor veilig een knuffel geven. Volgens mij moet dat kunnen.

de andere kant van het videobellen

Ik werk gewoon op mijn werk, begin om 5 uur, ben rond de lunch terug.
Supergezellig, dan lunch ik samen met mijn man en normaal gesproken kijk ik rond die tijd even tv.
Ik hoef tegenwoordig de afstandsbediening maar te pakken en ik zie mijn man zijn headset al weer opzetten. Gaat ie dus weer door mijn serietje heen zitten praten!
En is het niet via de computer, dan hoor ik weer zijn werk ringtone op zijn mobiel.

Als ik thuis kom heb ik doorgaans nog muziek opstaan en kom ik luid zingend de huiskamer binnen, durf ik nu dus niet meer te doen, ik weet hoe ik zing en er is een reden dat ik dat meestal zonder publiek doe, maar nu kan er zomaar een groepje collega's van mijn man mee zitten te luisteren.
Gelukkig heeft mijn man geen webcam, dus ik hoef in ieder geval niet op te letten hoe ik er bij loop

En de huiskamerdeur, die ik zelf graag dicht heb, die laat hij gewoon net zo makkelijk open staan, helemaal open, wat me vreselijk stoort (en ik weet zelf eigenlijk niet waarom) of erger nog, net niet dicht, zodat ie gaat staan klapperen. Onze oudste heeft daar ook een handje van, gelukkig begrijpt onze jongste wel dat deuren dicht horen.

En nee, mijn man kan niet in een andere ruimte gaan zitten met zijn computer, helaas is daar geen plek voor, de huiskamer is echt de enige optie.

jij koptelefoon

opzetten als je tv kijkt! heerlijk!
gr Angela

het staat er wat stom maar ik meen het. weet niet wat jouw televisie 'aan kan' maar er zijn diverse mogelijkheden.
gr Angela

ik zet hem gewoon harder

Geen slecht idee hoor, een koptelefoon, geen idee of de tv daar een uitgang voor heeft, maar dat zou ik kunnen uitzoeken.
Tot dusver beperk ik me tot het kijken van dingen die niet in het Nederlands zijn, zodat ik ondertitels heb of ik zet het inderdaad gewoon een beetje harder.
Of ik kijk boven of op een ander moment, hangt een beetje af van met wie hij aan het bellen is.
Zijn het de directe collega's, dan doe ik gewoon waar ik zin in heb
Is het een extern persoon, dan houd ik me rustig.
Het was alleen de afgelopen tijd echt alsof ze het er om deden. Ik zet de tv aan en man pakt zijn headset.

Oooo ik doe mee

Sorry dat ik m eerder niet goed omvatte, now I get it

Videobellen is bij mijn werk ook de norm, zelfs dingen die voorheen telefonisch gingen moeten nu ineens op dat scherm. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat het echt niet goed is voor een mens, het doet iets met je brein, teveel videobellen

Zomaar wat ergernissen;
- Van die mensen met zo’n pilotending op hun hoofd, en dan vergeten hun microfoontje naar beneden te klappen, ik vind t gewoon stom, zonder reden
- collega’s wiens camera het nooit doet, zeggen ze. En dan in een 1 op 1 er wel wat van zeggen dat ik de mijne uitzet. Vind ik zo stom, ik voel me echt bekeken als ik tegen die foto zit te praten in de wetenschap dat zij mij wel zien
- die ene collega die zelden ergens bij is en als ze erbij is enorm veel gezinsherrie om zich heen heeft. Hoe dan?
- mijn gezinsleden die maar heel langzaam lijken te snappen dat mijn thuiswerken niet betekent dat ik in mijn schaarse pauzes hun zooi wil tegenkomen. Ik weet precies wie welke snack heeft genomen dankzij de zooi op het aanrecht, grrrr
- mijn neiging om t huis aan kant te willen hebben in deze tijd en mijn onvermogen om dat te combineren met een -op het moment- veeleisende baan, een ontregeld gezinsleven en een gemis aan sporten en me time en een veranderd sociaal leven.
Zo he he lekker hoor 😊

O enne Chrono; wat superfijn voor je!
En ook voor Doenja fijn al komt jouw post op mij ook nogal oordelend over.