Green Card, thuisonderwijs
Het bericht was verwijderd, maar goed ik plaats hem nog een keer.
Ik had net mijn ex-vriend en dus ook de vader van onze zoon gesproken, en hij zei dat ze toch vaak naar de Amerikaanse ambassade in Berlijn moeten, niet in Amsterdam omdat het hele programma is gebaseerd op staatsburgerschap en hij geen Nederlander is, maar Duitser. Voor de gene die het nog niet weet, ze doen mee aan de Green Card loterij, een loterij waarmee je een permanente verblijfsvergunning kunt winnen voor de VS. Onze zoon gaat morgen naar de huisarts voor zijn eerste gesprek voor een diagnose, hij heeft er nog geen één, dit had ik wel toen gezegd omdat iedereen maar ging zeuren. Hij wil dus weten of je met een diagnose thuisonderwijs kunt volgen, ze denken ook dat het beter is om gewoon dit jaar thuisonderwijs te volgen. Onze zoon wordt ook op school gepest en heeft er alles aan gedaan om dit te laten stoppen, helaas is het niet gestopt. Hij is ook heel bekend op zijn school door zijn YouTube kanaal en andere sociale media, misschien zelfs wel de bekendste. Daarnaast heeft hij ook veel vijanden die zeggen dat ze hem iets aan gaan doen, dat komt door de filmpjes die hij vroeger plaatste, maar heeft er nu natuurlijk spijt van. Hierdoor voelt hij zich thuis veel veiliger. Voor zijn sociale en emotionele ontwikkeling spreekt hij regelmatig met vrienden af. Ik ga dit zeker aan de leerplichtambtenaar en/of teamleider van de school laten zien. Denkt iemand dat hij nu een grotere kans heeft op thuisonderwijs dan eerst? Ook als hij de Green Card niet zou winnen? We praten dus over pesten, bekendheid en mogelijk autisme. PS: sorry voor het lange bericht 
tsjor schreef op 01-05-2021 om 08:56:
'Maar van enige professionaliteit in het onderwijs valt er, als het om dit soort kwesties gaat, toch maar weinig te bespeuren.' Tot nu toe lijkt het, alsof Ingridtheme6 nog geen poging heeft gedaan om te bezien wat het onderwijs wel of niet kan bieden. Vandaar de oproep van veel mensen hier: ga praten met de school.
Als je op voorhand al aanneemt dat er geen enkele professionaliteit in het onderwijs te vinden is als het gaat om dit soort onderwerpen, dan valt het doek en is er geen gesprek meer mogelijk. Dan zit er nog maar één op de apenrots.
Tsjor
ik ben het helemaal eens met je Tsjor!
Ik merk dat er veel gestrooid wordt met algemene aannames en veroordelingen. Alle professionals worden afgeschilderd als incapabel en dat is niet terecht. Ik zal niet ontkennen dat er rotte appels tussen zitten. Er zijn ook zeker kinderen slachtoffer van het handelen of niet handelen van professionals, maar niet het gesprek aangaan is nooit de oplossing!
Het voelt nu een beetje als vooral de oppositie het woord voert, die de uitvoerder vooral met de grond gelijk wil maken.
Ik zou de vraag weleens om willen draaien. Ipv af te geven op de professionals: wat zouden zij anders kunnen doen om te zorgen dat het beter gaat.
http://www.autipassendonderwijsutrecht.nl/column-monique-van-eijkelenburg
Als je iets wil bereiken kunnen goede gespreksvaardigheden je helpen. En betrokkenheid bij school. Dat herken ik ook wel. Ik had op de basisschool een vriendin in de MR en ben op het voortgezet zelf bij de MR gegaan naast schoolzwemmoeder en schoolreisjesmoeder net als hun vader en mijn vader. Allemaal betrokken bij de school.
Daarnaast kreeg ik steeds meer zicht op welke mensen mijn kinderen wel konden helpen en bij wie het trekken aan een dood paard was. Nou ja, dat kwam bij mij ook niet vanzelf maar na training bij Autisme Centraal en het vinden van een goede contactpersoon in het speciaal onderwijs nog voor de kinderen daar op school zaten. Die hielp mij aan routes en tekst. Ook door de juiste vragen te stellen.
"Als ik terugkijk, vond ik vooral de gesprekken op school met het onderwijzend personeel het moeilijkst. Zowel bij incidenten als bij oudergesprekken of speciale afspraken. Ik had alles wat los en vast zat over ASS gelezen en zelf veel ouderbegeleiding gehad. En hoe stel je je dan op in die oudergesprekken als je merkt dat je minstens 10 x meer kennis over ASS hebt dan je gesprekspartners? Je weet immers zelf het meeste van je kind en zijn ASS. Terugkijkend heb ik er het meeste baat bij gehad om met een vriendin voorafgaand aan een ‘’moeilijk gesprek’’ mezelf te oefenen in het "ondergeschikt opstellen".
Van ‘’lastig’’ naar ‘’uitdaging’’ voor de leerkracht. En complimenten geven: "Wat super dat u tijd heeft voor dit gesprekje, ik begrijp wel hoeveel druk er op u als leerkracht al staat, ook in verband met de speciale kinderen…". Aanbieden aan de leerkracht je altijd vragen wil beantwoorden en gedrag wil toelichten met tips voor omgang. De leerkracht op het podium plaatsen zonder je eigen kennis keer op keer te etaleren. Wel altijd 1 x heel goed positioneren dat je je er enorm in verdiept hebt, zodat zij weten dat jij je niet met een kluitje het riet in laat sturen. Maar vervolgens de leerkracht helemaal uit laten praten en niet zelf steeds je eigen kennis etaleren. Een vraag stellen en dan vooral je mond houden en echt afwachten tot er een antwoord komt. En let op: als het je te lang duurt niet zelf het antwoord alweer invullen/voorzeggen voor de leerkracht omdat je het zelf al zo goed weet. Oefen jezelf hierin, het is zeer de moeite waard!
En je snapt het al: wel meegaan naar die sportdag als begeleider en bij je kind in de buurt blijven. Wel een speciaal kerst- of verjaardagskaartje.. goodwill kweken. Enerzijds vind ik het erg jammer dat het zo voor ons het beste werkte, maar anderzijds ben ik er ook trots op dat het inderdaad gewerkt heeft in onze situatie. Dat ik mij - soms tenenkrommend – inhield door juist niet mijn expertise te uiten maar de ander te laten komen. En toch uitlegde met weinig woorden en steevast afsloot met een open vraag: ‘’Wat is voor u haalbaar?’’ Het was voor mij tegennatuurlijk omdat ik liever gelijkwaardig communiceer, maar bewust gekozen ander gedrag in deze situatie werkte uiteindelijk voor ons als een tierelier…"
Zelf heb ik het juist andersom ervaren. Je hebt geen 'rotte appels' maar je hebt 'witte olifanten', de uitzonderingen die je hopelijk steeds beter weet te identificeren, die het licht op je pad zijn. Ik kan ze nog steeds noemen en heb ik ze ook, ook later, hartelijk bedankt voor hun enorme bijdrage in het leven van mijn kinderen en mijzelf.
Het zijn hier juist de wat meer rustige figuren op de achtergrond maar eigenlijk verdienen ze een lintje. Dat denk ik wel eens, zal ik?
Maar het zijn types als mijn vader. Die had ook een lintje verdiend maar toen ik overlegde of ik het aan zou vragen, hij had al automatisch recht vanwege zijn aantal jaren in een bepaalde overheidsfunctie, weigerde hij. Tja, doe je dat achter iemands rug om? Want die types zeggen ook altijd 'nee'.
Dit is minstens een van de problemen: 'Terwijl je verwacht dat school het weet want die worst is je voor gehouden.'
In dat 'het' zit heel veel! Scholen zouden alles moeten weten van ASS (stel je voor, een ouder die er meer van weet); en dan zijn er nog een paar andere etiketjes waar kinderen en ouders mee te maken hebben. School moet zorgen dat het kind zich goed sociaal ontwikkelt, zich prettig voelt op school, veilig is, ouders goed te woord kunnen staan, die zelf worstelen met de problematiek van het kind,etc. en ondertussen verwachten we dat ze de kinderen ook nog leren rekenen, schrijven en lezen.
Ik ben er echt op tegen dat we van school verwachten dat het een uitstekend psycho-educatief centrum is met wat bijlessen in taal, rekenen en schrijven.
Ven een leerkracht op de middelbare school hoor ik dat ze echt zuchtten onder de hoeveelheid dossiers met afkortingen die elk jaar binnenkomen met de nieuwe lichting kinderen.
De worst moet weggehaald worden. Dat vraagt een nieuwe visie op kinderen en school en ouders en problematieken. Bijvoorbeeld: 'mijn kind heeft ASS' betekent niet dat daarmee door de school een heel pakket 'ASS' uit de kast wordt getrokken. Wellicht is de diagnose niet zo interessant als je het kunt beperken tot die problemen in het gedrag van het kind, die interessant en relevant zijn voor het onderwijs. Een bepaald gedrag verklaren met een diagnose is ook niet zo interessant, want daarmee zeg je in feite niets. Het lijkt eerder een vergoeilijking, het kind kan er ook niks aan doen. Maar ondertussen is het wel de bedoeling dat het kind op een dag kan meedraaien in de samenleving. Het kan dus zijn dat het kind de kop stoot en leert dat bepaald gedrag (filmpjes plaatsen op internet) een reactie oproept (kind wordt gepest of genegeerd en vindt geen aansluiting meer). Zolang kinderen maar de kans krijgen om van die ervaringen te leren, wat zijn mijn mogelijkheden en wat zijn mijn beperktheden, lijkt me dat geen probleem.
Dat 'leren', dus op sociaal-emotioneel gebied, zal voor een belangrijk deel thuis moeten gebeuren. We hebben dat hele verhaal stiekem of zelfs openlijk naar de scholen toegeschoven (niet alleen cognitief, maar vooral ook sociaal-emotionele ontwikkeling is belangrijk) en daarmee een verwachtingspatroon, zelfs eisenpakket gecreëerd, waarmee we onszelf in feite in de vingers snijden: de kinderen op school leren niet meer en leerkrachten zijn geen SPV-er, dus falen ze.
Tsjor
Kom op Tsjor. Als ouder maak jij voor het eerst kennis met een kind dat niet goed meekomt in het onderwijs, die kennis moet je naast je eigen beroep maar zien te ontwikkelen. Scholen dealen daar continu mee en je verwacht dan ook dat daar meer ervaring is met een speciaal kind en school dan bij jou als ouder. Omdat zij continu daarmee te maken hebben.
Vreemde verwachting? Blijkbaar!
Kinderen met autisme kunnen niet of moeilijk 'automatiseren' en 'generaliseren'. Wat je thuis leert neem je niet of onvoldoende mee naar school omdat niet herkent word dat het passend kan zijn. Kinderen met een ASS leren niets van hun kop stoten daar raken ze van in paniek en in de stress. Je zult ze zaken in de situatie zelf letterlijk en concreet moeten aanleren. In alle rust.
Dat is tegenwoordig blijkbaar lastiger dan vroeger. Toen was er veel meer expliciet 'hoe doe je dat' instructie. In elk geval een verklaring van Temple Grandin waarom kinderen het tegenwoordig zo moeilijk hebben op diverse levensgebieden. We hebben meer 'vrijdheid' en 'diversiteit' maar daarmee ook weinig ondersteuning van mogelijk passend gedrag in tekst en voorbeeld.
Kun je proberen: ze passen zich maar aan aan school. Dat is ook vast een regelmatige houding van scholen, in elk geval was dat bij ons ook zo. Helaas werkt dat niet zo bij mijn kinderen. Terwijl de pedagogiek ook best wel 'eenvoudig' was. Antwoord geven op een vraag en niet verwachten dat een kind dat cognitief heel slim is ook praktisch heel slim is en dan wegsturen het bos in de angst en de stress in.
Een rustige plek bieden als het om rust vraagt en overprikkeld is. Kinderen letterlijk serieus nemen om mee te beginnen. Niet denken dat ze je in de maling nemen, om 'aandacht' vragen of zelf eerst maar eens moeten nadenken of verwend of niet opgevoed zijn. Eenvoudige pedagogiek maar kom er eens om.
'Als ouder maak jij voor het eerst kennis met een kind dat niet goed
meekomt in het onderwijs, die kennis moet je naast je eigen beroep maar
zien te ontwikkelen.'
Nou nee, wat je bedoelt is: als ouder vind ik dat de school het anders en beter moet doen en dat moet ik dan als ouder zelf gaan uitzoeken. Daarin zit de spanning.
'Scholen dealen daar continu mee en je verwacht dan ook dat daar meer ervaring is met een speciaal kind en school dan bij jou als ouder.'
Nog geen keer nee, scholen dealen niet continu met kinderen met ASS, PddNos , ADD, AdHD, syndroom van Down, slechtziend, dyslectisch, dyspractisch, dysclaculatief, Tos etc. etc. Het zijn geen psychiatrische instellingen. Bovendien zal elke ouder betogen dat zijn/haar kind uniek is en dus net weer iets anders dan een ander kind met hetzelfde probleem en dat alles dus weer aangepast moet worden aan dat ene individuele kind; met verwijtende ouders dat het voor hun, unieke kind allemaal niet op orde is. 'Eenvoudige pedagogiek maar kom er eens om.' Precies. die eenvoudige pedagogiek wordt al lang niet meer als voldoende beschouwd, het moet ortho-pedagogiek worden. Waar ik overigens geen voorstander van ben, maar dat is wel wat jij verwacht.
De verwachtingen zijn te hoog, niet realistisch, niet hanteerbaar.
Maar je kunt thuis wel veel doen met een voor je kinderen; en je kunt school wel eventueel op een ouderavond een tip geven over hoe je daarmee omgaat, voor zover dat mogelijk is binnen een klassensituatie.
'Toen was er veel meer expliciet 'hoe doe je dat' instructie.' Dat lijkt mij een zinnig uitgangspunt. Een bepaalde manier van aandacht vragen kan averechts werken, bijvoorbeeld. Dat leidt tot een andere reactie van de leerkracht dan het kind wil of bedoelt. Die 'botsing' moet wel plaatsvinden wil je ooit kunnen gaan bespreken 'hoe doe je dat', hoe vraag je op een goede manier aandacht, wat is jouw probleem daarmee. Ik vind dat bij uitstek een taak voor ouders zelf, want zij zijn degenen die het unieke, individuele van hun kind mogen ontwikkelen.
Tsjor
Helaas Tsjor, mijn kinderen waren te bang om op te vallen omdat ze continu onbegrepen en afgewezen werden. Dus dat werd pokerface, angst en stress binnenhouden en dan thuis, waar het veilig is, het dak eraf.
Tja, 'vroeguh' belde de directeur van de basisschool met de directeur van een speciaal onderwijs, overlegde en een kind ging al dan niet over. Naar mensen die er wel wat van weten.
Maar het werden er teveel die 'weg' moesten en daar worstelt men nu mee. Wat is de oplossing? Als thuisonderwijs ook al niet mag?
Gepest worden, ook zo'n criterium. Een directeur van de school van mijn dochter becommentarieerde haar mogelijke autisme als volgt: 'ze wordt toch niet heel erg gepest'. Ze werd wel erg gepest maar de man bedoelde het goed, hij zag het alleen niet.
En ik mocht zelf niet mee de school in! Ik had mijn kinderen graag bijgestaan in school vooral nadat ik het een beetje ging snappen, maar ja, dat is geen optie.
Ik denk dat leerkrachten geen orthopedagogen hoeven te worden maar een beetje meer eenvoudige pedagogiek en een meer positief kindbeeld en vooral kleinere klassen en minder administratie, kan helpen.
Ik zag de invoering van die dossiers, ik snap dat dat geweldig irriteert. Terwijl leerkrachten die het wel kunnen het ook in drie woorden in een rapport kunnen zetten. Zelfs bij mijn kinderen! Echt, die verantwoordingsdrift is een onmachtdingetje.
En leerkrachten of ander schoolpersoneel dat het niet kan of andere belangen heeft papier kan vullen wat het wil, het betekent niets. Het gaat om de realiteit.
Het is niet anders. Leerkrachten toerusten en taakverlichten kan helpen.
En anders blijft het zo. Een drama voor kinderen, ouders maar ook voor scholen. Ik denk niet dat men op school dat prettig vind dat het niet loopt.
tsjor schreef op 01-05-2021 om 08:56:
'Maar van enige professionaliteit in het onderwijs valt er, als het om dit soort kwesties gaat, toch maar weinig te bespeuren.' Tot nu toe lijkt het, alsof Ingridtheme6 nog geen poging heeft gedaan om te bezien wat het onderwijs wel of niet kan bieden. Vandaar de oproep van veel mensen hier: ga praten met de school.
Als je op voorhand al aanneemt dat er geen enkele professionaliteit in het onderwijs te vinden is als het gaat om dit soort onderwerpen, dan valt het doek en is er geen gesprek meer mogelijk. Dan zit er nog maar één op de apenrots.
Tsjor
Ja natuurlijk kuN je amateurs op fouten betrappen. Dat is het hele punt. Je kunt ook proberen om met hen de analyse te maken die gemist wordt.
In dit geval (en in al die andere die ik op dit forum en elders ben tegengekomen) ze ik vooral dat de kans om de schuld bij de ouder te leggen te baat genomen wordt. Zij heeft de procedure niet gevolgd... en meer.
Mijn eerste vraag bij dit ( en al die andere) verhaal: waarom heeft de school niks gezien.
Ik ben het grotendeels met je eens. Het onderwijs zou zich primair moeten richten op het ontwikkelen van goede pedagogische en didactische vaardigheden van leerkrachten. Dat zou voor heel veel kinderen al veel effect hebben. Op veel scholen wordt het formatief evalueren ingevoerd. Een heel goed systeem maar het vraagt veel van de pedagogische vaardigheden van een docent want hoe geef je bv. goede feedback in een klas. Hier gaat het vaak mis waardoor juist de gevoelige kinderen eruit schieten. Dan kan je het onderwijs aan dit individu aanpassen, maar kijk eerst naar de kwaliteit van je onderwijs want daarmee help je heel veel meer kinderen.
ik zou het top vinden als mentoren en zorgcoordinatoren open zouden staan voor de feedback die ouders geven over het omgaan met het kind. Het is aan de school om dit te vertalen naar functioneren van de docent in de groep. Dan zal ook blijken dat niet alles wat wenselijk is kan. Communiceren is dan het toverwoord. Dit kan en dit kan niet. Dan zijn verwachtingen helder.
M Lavell schreef op 01-05-2021 om 12:27:
[..]
Ja natuurlijk kuN je amateurs op fouten betrappen. Dat is het hele punt. Je kunt ook proberen om met hen de analyse te maken die gemist wordt.
In dit geval (en in al die andere die ik op dit forum en elders ben tegengekomen) ze ik vooral dat de kans om de schuld bij de ouder te leggen te baat genomen wordt. Zij heeft de procedure niet gevolgd... en meer.
Mijn eerste vraag bij dit ( en al die andere) verhaal: waarom heeft de school niks gezien.
wij weten niet of de school iets gezien heeft, want dat vertelt het verhaal niet. Je kan pas uitgaan van onwil/onmacht van de ander als de ander de kans krijgt om te handelen.
Daarom is keer op keer het advies gegeven: ga in gesprek met de school.
anomarie schreef op 01-05-2021 om 12:36:
[..]
wij weten niet of de school iets gezien heeft, want dat vertelt het verhaal niet. Je kan pas uitgaan van onwil/onmacht van de ander als de ander de kans krijgt om te handelen.
Daarom is keer op keer het advies gegeven: ga in gesprek met de school.
Dus gaan we ervan uit dat de amateur het fout heeft. Je kunt ook, keer op keer, je professionaliteit laten zien.
AnneJ schreef op 01-05-2021 om 09:54:
http://www.autipassendonderwijsutrecht.nl/nieuws/passendonderwijsvooralexluktenietinnlwaarominusawel
Of juist wel.
Kom op zeg. Dat gaat over één gezin op één school in de VS. In Nederland is vast ook wel één school te vinden waar het wel goed gaat.
M Lavell schreef op 01-05-2021 om 12:39:
[..]
Dus gaan we ervan uit dat de amateur het fout heeft. Je kunt ook, keer op keer, je professionaliteit laten zien.
en als de leerling op school niets laat zien? Dat zegt toch niets over professionaliteit. Het gaat erover dat je als ouder en als professional samen verantwoordelijk bent om met elkaar in gesprek te gaan.
Je hebt geen idee wat een gevecht het kan zijn om je kind op school te krijgen. Deze website is van ouders in Utrecht met een kind met autisme en een bovengemiddelde intelligentie. Daar is GEEN HAVO/VWO voor kinderen met autisme. En dalijk nergens meer. Want het worden verzamelvaten van kinderen die verderop uit het samenwerkingsverband uitgestoten worden. De expertise van de begeleiding van deze kinderen gaat verloren en de opbrengst gaat achteruit.
Het voordeel van Amerika is dat het groot is en dat het soms met geld wel op te lossen is of er is meer geld in de gemeenschap en meer deskundigheid. Wat mij in de programma's over 'special need' in Amerika opvalt is dat er ook veel vaker gewerkt wordt met 1 op 1 begeleiding. Als is het voor een tijdje, het kan de doorbraak zijn.
Hier In Nederland zie je dat ook soms, maar de regel is 'rebound' alle soorten kinderen bij elkaar tot aan kinderen met een PIJ maatregel aan toe en dan maar in die chaos zien te overleven als je overgevoelig bent voor zintuigelijke prikkels? Echt, je hebt geen idee Meik.
Hier blijft het vaak bij een project. MIjn zoon had zo'n mazzel. Helaas wordt zo'n project vaak weer afgebouwd en wordt geen onderdeel van het systeem. Mijn dochter had meer pech. Haar eerste jaar op het speciaal onderwijs was een opluchting en een openbaring, de jaren daarna begon de afbraak, alleen nog toegang met een dubbeldiagnose, meer kinderen in een (fysiek te kleine) klas, meer kinderen met ernstige gedragsproblemen. Autisme geen voorwaarde meer. Ook lagere schooltypes.
