Thuiszittersdraadje
Een beetje raar moment om nu een draadje te starten over thuiszitters, want momenteel zit iedereen thuis natuurlijk, maar bij een vraag in de rubriek Puberteit kwam naar voren dat hier mogelijk behoefte aan is. Bij mij zelf eigenlijk ook wel. Misschien een idee om tips en ervaringen uit te wisselen.
Zoon hier zit nog niet eens heel lang thuis, maar eigenlijk al wel in periodes vanaf vorig jaar november. Na schoolwissel 2 weken enkele uren naar school geweest maar nu dus ook weer thuis. Hulpverlening zou deze week gaan starten, maar het is maar afwachten hoe dit nu vorm gaat krijgen nu hier in de stad in ieder geval alle kantoren van de hulpverleningsinstantie gesloten zijn.
Naast dat zoon niet naar school gaat heeft hij ook nagenoeg geen contact met leeftijdsgenoten. Toevallig kwam er vandaag een vriend langs die hij kent van zijn vorige school en de basisschool, maar meestal is hij alleen. Hij heeft wel contacten op de voetbal, maar dat zijn jongens die hij alleen daar ziet en verder nooit mee afspreekt.
Uit het laatste gesprek bij de hulpverlening is gekomen dat zoon angst heeft om naar school te gaan. Waar die angst precies vandaan komt weten wij niet. Dat gaan ze nu onderzoeken.
Ik ben benieuwd naar jullie verhalen over jullie thuiszitters. En ook hoe zij nu reageren op het feit dat nu ineens iedereen thuis zit.
Tango
Lastig ja.
Ik herken veel in je draadjes en herken dit wat je beschrijft ook naadloos.
Bij ons speelt dit al jaren en na heel veel vallen en opstaan hebben we al lang geleden besloten zoon in alles te volgen.
En dat 'werkt'. Werkt in die zin dat hij uiteindelijk wel in actie komt, al is het lang niet altijd de actie die ik graag had gezien en ook niet genoeg naar mijn wens. Ik heb geleerd mijn eigen wens hierin te parkeren, dit werkt het best bij zoon.
Maar lastig was het wel want het is natuurlijk eindeloos laveren langs de verwachtingen van iedereen.
Mijn grote angst was uiteraard dat hij niet leert omgaan met verwachtingen/druk. En ik zou ook echt niet weten of hij dat kan want we leggen nooit meer druk en schermen hem af.
Maar onze zoon (en dat geldt vast voor meer kinderen en mogelijk ook voor de jouwe) kreeg zo enorm veel verwachtingen op hem af in die tijd ervoor dat hij letterlijk bezweken is onder de druk.
Herstel, helen, dat heeft heel erg lang geduurd.
Het gaat nu best goed met hem, maar nogmaals, zonder druk, dus hoe hij het doet onder druk weten we niet.
Wel legt hij zichzelf al flink druk op, dus van buitenaf ook nog is misschien too mutch.
Zoon was al vanaf baby een extreem autonoom kind (en tegelijkertijd erg afhankelijk) en alles wat hij wil lukt hem uiteindelijk wel. Zodra er verwachtingen van een ander bijkomen dan doet hij zijn best maar wordt het niets.
Het is een soort allergie oid
Ik heb dus gezorgd dat zijn omgeving vrij was van allergenen.
Sterkte, ik weet hoe je je voelt.
Skik
Ik heb dat bij zoon ook. Dat hij misschien voorlopig maar lekker op een sociale werkplaats ofzo moet gaan werken, een paar dagen en verder thuis. En hopelijk bedenkt hij dan als hij 20 is dat dat allemaal toch wel saai is en wil hij dan een opleiding doen. Als hij door de puberteit heen is.
Ik heb ook altijd gedacht dat dochter een moeilijke puber was. Zij was echt zo'n opstandige puber die de boel flink bij elkaar kon schreeuwen en het bloed onder je nagels vandaan kon halen. Maar ik eerlijk, ik vind dit nog veel moeilijker.
Machteloosheid
Mijn oudste was ook best lastig voor zichzelf maar toen ze op haar zestiende behoorlijk door het ijs zakte kon ik er tenminste wat mee. Want ze klaagde, huilde, werd boos, verweet ons van alles. Ook geen feestje, maar daar kan je mee aan de slag. Maar dat hele erge niks van deze dochter.....
skik
Ja lastig.
En zoon kan op andere momenten ook weer gewoon heel gezellig zijn. Net bijvoorbeeld samen een spelletje gespeeld. Dat vindt hij dan weer wel leuk en dan doet hij ook echt enthousiast mee. Soms is het zo moeilijk te rijmen.
Zoon gaf net trouwens ook aan echt bang voor corona te zijn. Daar is hij dus ook mee bezig in zijn hoofd.
Hier
Hier gaat het op het moment goed met zoon, hij is niet meer de enige die thuiszit en het hele gezin thuis doet hem goed, al baal ik er af en toe wel van dat hij niks doet aan school. Hij heeft allerlei therapieën gehad, is via de jeugdgezondheidszorg gediagnosticeerd en daarna zijn ze met een plan gekomen.Hij kreeg een fijne vaste begeleider en mocht drie therapieën kiezen. De eerste keer therapie hebben we hem bijna uit bed moeten tillen en de auto in moeten zetten, hij wou echt niet, huilen, boos en alle verzet dat hij had, maar uiteindelijk daar aangekomen ging hij er toch naar binnen en na afloop vond hij het toch fijn dat hij was gegaan. PMT heeft hij het langste gehad, de laatste sessie is niet doorgegaan en ik weet ook niet of het nou echt goed geholpen heeft, maar hij ging er wel graag heen voor de contacten met z'n begeleider en de andere jongeren.
Hij doet nu thuis meestal mee met de rest, dus samen lunchen, avondeten en ook regelmatig een spelletje met broer en zusjes, hij is er zelfs al uit geweest om met z'n broer te voetballen.
We zijn met de orthopedagoog bezig om voor de tijd als de scholen nog open gaan, voor de zomervakantie een nuttige plek voor hem te vinden. En een fijne, passende school voor hem zijn we ook aan het zoeken.
skik
Kunnen je andere kinderen je dochter ook niet bereiken of weert ze alle aandacht af?
Alkes
Contact met brussen gaat redelijk, zolang het maar over algemeenheden gaat. Of games. Gisteren is ze zowaar een eindje gaan wandelen, voor het eerst sinds januari!
Het is zo'n super eigengereid kind, die gaat pas iets doen als ze er zelf het nut en de noodzaak van inziet. Echt niemand die daar invloed op heeft. Dus waarschijnlijk wordt het gewoon een kwestie van afwachten tot er bij haar zelf een motivatielichtje gaat branden.
skik
Assa
Hoi kreeg jij dat voor elkaar, om je zoon in de auto te tillen? Mij lukt dat dus echt niet bij onze zoon. Hij is inmiddels langer dan ik, heel snel en redelijk sterk, dus in de auto zetten is echt geen optie meer... Als hij dus niet wil, gaat hij ook echt niet, ik probeer hem al niet eens meer richting auto te bewegen.
En wat voor nuttige plek willen ze voor jouw zoon gaan vinden? Is dat iets van dagbesteding?
Hier gaat het sinds vrijdag weer beter met zoon. De weekenden vindt hij prima, hij hoeft dan geen schoolwerk te doen. We proberen wel een beetje ritme aan te houden, maar hij mag 's morgens wel wat langer in bed blijven. Gistermiddag heb ik met hem gewandeld en wat gerommeld op een voetbalveldje, latje trappen en zo. Er was daar verder niemand ging dus prima. En verder doet hij wat klusjes, dart hij met zijn vader en doen we soms een spelletje.
Vandaag was mijn neefje van 7 er. Zoon heeft best een klik met hem, maar kan hem ook ineens zat zijn. Dat gebeurde een vorige keer en toen kreeg neefje een duw van hem. Nou heeft neefje ook autistische trekken en kan heel erg claimen en bepalen wat je moet doen en zoon kan dan weer niet goed voor zichzelf opkomen dus gaat dan te lang door met volgen tot hij het zat is en dan boos wordt. Vandaag maar wat meer begeleid en dan gaat het prima. Naar de ijswinkel gefietst, daarna samen spelletje gedaan. Vervolgens ging zoon even wat voor zichzelf doen en neefje even buiten met buurtkinderen spelen. Ging prima, zoon vond het ook en zei dat neefje volgende week weer mag komen om eieren te zoeken
Op zulke dagen merk je dus weinig aan zoon. Maar kan morgen ineens weer anders zijn.
Zoon heeft op zich een goede band met zijn oudere zus. Maar ze zijn zo verschillend dat zijn zus nu vaak zegt dat ze niet weet wat ze met hem aan moet. Dat begrijp ik wel. Zij is heel sociaal, altijd contact met vrienden en zo. En hij helemaal niet natuurlijk. Eerst was zij de enige die nog wel eens iets bij hem voor elkaar kreeg, maar tegenwoordig ook niet meer.
Tango
Zo gemakkelijk als beschreven was het niet, ik ben verschrikkelijk boos op hem geworden, begon te schreeuwen en daar schrok zoon zo van dat hij z'n bed uitkwam en zich klaarmaakte om te gaan. Normaal ben ik bijna nooit boos en schreeuwen doe ik al helemaal niet, maar door de onmacht en het verdriet in mij gebeurde het ineens, daar ben ik zeker niet trots op, maar het was waarschijnlijk de enige manier om hem zover te krijgen. Normaal heb ik een vrij zachte stem, dus het was voor zoon ook duidelijk dat het menens was. Ik heb 's middags mijn excuses gemaakt, maar hij vond dat niet nodig, was zelfs blij dat het zo was gegaan. Toen ik hem na de eerste sessie ophaalde stond er zelfs een lach op zijn gezicht, waar daarvoor al lang niet meer gebeurd was. Daarna was het echt niet altijd gemakkelijk om hem mee te krijgen, maar hij wist wel dat hij er niet onderuit kon.
De nuttige plek zal een plek zijn waar meer 'dropouts' heen gaan, ze worden daar begeleid om hun schoolwerk weer een beetje op te pakken en ook weer in het ritme van school te komen. Er zijn twee groepjes, in het ene groepje de kinderen die van school gestuurd zijn vanwege hun gedrag en het andere groepje is met kinderen als onze zoon die om één of andere reden niet meer naar school gaan of durven gaan.
Herkenbaar
Assa, dat gebeurt mij soms ook hoor. Dat ik heel boos op zoon wordt, maar helaas werkt dat hier alleen maar averechts. Zoon wordt dan ook boos, maakt zich in het uiterste geval wel klaar en gaat de deur uit. Maar zeker niet naar de geplande afspraak.
Super fijn dat het bij jullie wel lukte en het voor jouw zoon wel de manier was, al verdiende hij geen schoonheidsprijs.
Zo'n plek voor 'dropouts' lijkt mij voor zoon ook wel wat. Ik heb geen idee of deze plekken hier ook te vinden zijn. Ik zou het hem zo gunnen om weer wat contact met anderen te hebben en wat ritme in zijn leven te krijgen.
ja ook herkenning hier
Ik heb ook wel eens tegen dochter staan schreeuwen, helaas gaat het kind dan alleen boos huilen/krijsen en terug schreeuwen en is ze echt niet meegaander dan.
Wel heb ik op zo'n moment te zien gekregen dat ze automutileert.
Ik vind het oprecht fijn dat het bij jou wel het gewenste effect had, Assa.
Ik denk dat we allemaal in onze frustratie en wanhoop dingen doen die de schoonheidsprijs niet verdienen.
Nou, lekker
Dochter heeft bij de behandelaars aangegeven te willen stoppen met de therapie. Ze vindt dat ze het allemaal wel zelf kan en gaat doen. Dat blijkt overigens nergens uit en is ook op basis van het verleden niet heel waarschijnlijk.
Vandaag een videobespreking met de psycholoog, orthotherapeut en psychiater gehad, die kwamen niet echt met een plan behalve evalueren. Wij hebben aangegeven dat deze lock down tijd zich uitstekend leent om dochter de kans te geven om aan te tonen dat ze het inderdaad zelf kan. Alles ligt toch stil dus iets nieuws zit er even niet in. En wij zijn nu de hele dag thuis dus kunnen beter in de gaten houden of ze wat doet aan de doelen die ze moet gaan opstellen, waarbij de 'beloning' dan een maand geen therapie is.
skik
Misdreavus
Ja, dan laat je het een volgende keer ook wel. Tenminste je probeert het. Erg heftig is dat, automutileren. Heb het bij zoon nog niet gezien gelukkig. Wel dat hij op dat soort momenten opschrijft of roept dat hij dood wil. Ook geen pretje. Toen zoon nog naar school 'moest' is hij ook weleens weggelopen richting spoorbaan, toen ik hem bij school had afgezet. Kreeg ik een foto van een langsrijdende trein geappt van hem met de mededeling, bij de volgende trein ben ik er niet meer. Tja, dan ga je hem wel zoeken natuurlijk....
Skik
Nou zeker lekker. En niet fijn als de therapeuten het ook niet meer weten. Doelen stellen is iets dat zoon ook echt niet kan. Een doel stellen voor school? Waarom zou hij? Hij wil helemaal niet naar school...
Ik ben heel benieuwd wat jouw dochter gaat doen. Het is er inderdaad nu wel het moment voor. En als de motivatie voor therapie er niet is, dan schiet dat ook weinig op. Sterkte!
Fijn
Wat fijn die herkenning in dit draadje, vaak heb je het idee dat je de enige bent die tegen bepaalde problemen aanloopt. En al gaat het bij iedereen anders en zijn de problemen ook verschillend, de zorgen die je als ouders hebt is hetzelfde.
Wat eng wat je zoon deed Tango, onze zoon heeft ook weleens gezegd dat het zo voor hem allemaal niet meer hoefde. Hij is een keer drie uur zoek geweest, dat was best eng, hij bleek rondjes te hebben gefietst.
Elfie
Ik had jouw bericht over het hoofd gezien. Waarschijnlijk omdat ik tegelijkertijd aan het typen was.
Jouw verhaal is ook herkenbaar. Zoon hier heeft ook moeite met alle verwachtingen. Dat uit hij ook vaak: er wordt teveel van me gevraagd. En teveel kan dan al zijn: naar school gaan en 1 keer in de week trainen en op zaterdag een wedstrijd (voetbal) spelen. In onze ogen is dat niet veel, maar voor hem wel.
Zoon heeft dit waarschijnlijk al lang, maar het is heel lang redelijk goed gegaan omdat hij toch maar deed wat er verwacht werd. Vanaf groep 8 werd het moeilijker. Toen ging hij inzien dat hij zelf ook invloed kan hebben.
Ik ben benieuwd wat jouw zoon nu doet, Elfie. Gaat hij naar school? Hoe vult hij zijn dagen in? Doet hij aan sport bijvoorbeeld? En welke druk legt hij zichzelf op. En krijgt hij helemaal geen hulpverlening nu?
Ik denk dat als we zoon hier helemaal los zouden laten, hij alleen maar in bed blijft liggen en ligt te gamen. Dat is heel weinig. Op dit moment gaat het ook best goed naar omstandigheden. Hij maakt het schoolwerk wat op zijn planning staat, de ene dag lukt dat beter dan de andere. Hij doet wat kleine klusjes in huis (afval wegbrengen, stofzuigen etc.). Naar de winkel wil hij niet meer, want hij is echt bang voor Corona. Dat hebben we dus ook even stilgelegd. Daarvoor stuurde ik hem nog wel eens voor een boodschapje.
Hij gaat wel soms even naar buiten om op het pleintje met zijn bal te spelen. En 's avonds maken we vaak een wandeling. Hele saaie dagen vind ik. Maar zoon vindt het wel best eigenlijk. En wij schermen hem inderdaad ook af. We vragen niet meer aan hem of hij een baantje wil zoeken o.i.d. Gaat in deze tijd natuurlijk ook lastig. Maar eerder deden we dit ook al niet meer.
Mijn zorg is vooral hoe en of hij na deze periode weer naar school gaat. En of hij de hulpverlening weer gaat oppakken. Want die verwachting is dus wel heel hoog voor hem.
In bed en
gamen, ja, dat is lang daginvulling van zoon geweest, misschien wel 3 jaar.
Op en af werd er vanalles geoefend (naar school gaan bijv) op vraag van ons of anderen dus veel succes had dat niet.
Inmiddels doet hij (op eigen initiatief) vo via thuisstudie en begint weer wat meer te integreren in gezinsleven. (maar blijft beperkt)
De deur uit gaat hij weinig. Hij heeft een hele poos buiten gefietst maar nu niet meer
Sporten doet hij thuis.
Die druk legt hij nu vooral zichzelf op bij het leren, is nogal perfectionistisch. En wil zo snel mogelijk alles af hebben, baalt van zijn achterstand.
We zijn uiteindelijk bij democratisch onderwijs terecht gekomen. Daar moeten kinderen zelf in actie, ze hoeven niet te leren. Maar ze moeten wel naar school komen, maar dat deed hij ook niet. Pas toen het echt niet meer hoefde, ging hij vrijwillig af en toe dan.
Ik vind zijn leven ook erg beperkt, vooral op sociaal gebied. Dat is soms dubbel want ik zit hem toch ook soms genieten van contact. Intellectueel komt hij wel aan zijn trekken, geen idee wat hij allemaal precies doet maar hij doet wel vanalles, weet ook veel.
Na flink wat teleurstellende ervaringen met hv was hij er klaar mee en wilde hierin niets meer.
Wel heeft hij zich zelf wat verdiept in psychologie, filosofie etc
Elfie
Hoe oud is jouw zoon als ik vragen mag? Klinkt heel erg als mijn dochter, ook erg autonoom altijd al, en perfectionistisch. En zit (pro forma weliswaar) op een democratische school, had op een gegeven moment echt intrinsieke motivatie, ging er dagelijks met redelijk welbevinden heen maar kan het nu al bijna een jaar niet meer opbrengen. Ze wordt deze maand 17.
skik
Ouderbegeleiding
Deze week start ik met online ouderbegeleiding. Ik heb de intorductie gevolgd, de opleidingsmodules en de vragen en ik word er redelijk verdrietig van. Het is echt een basiscursus ASS van het simpelste soort, veelal gericht op veel jongere kinderen en ik herken mijn kind er zo goed als niet in. Wie weet wat de sessies me nog gaan brengen, wil er niet negatief in staan maar denk niet dat dit me nou veel wijzer gaat maken.
skik
Pffff, wat herken ik veel .....
Skik, dat herken. Kwamen ze aan met dingen als, misschien moet je voor je zoon uitschrijven wat en in welke volgorde hij moet doen ‘s ochtends voordat hij naar school gaat. Misschien is dat te ingewikkeld. Volgens ons was dat niet het probleem, maar toch maar gedaan. Zoon dacht dat we helemaal gek waren, natuurlijk eist hij dat wel.
Waar we wel wat aan hebben is systeemtherapie, met een therapeute die zoon ook kent (niet persoonlijk maar uit dossier, hij krijgt van dezelfde club begeleiding).
Zelfmoord heeft hij ook vaak mee gedreigd. Hoewel ik nooit echt heb verwacht, dat hij het echt zou doen, hebben we toch een keer de politie gebeld. Die is gelijk naar de bewuste plek gegaan (waarvan hij had verteld dat hij het zou doen) en anderen kwamen gelijk thuis. Dat maakte in ieder geval wel veel indruk. Huisarts is toen ook nog thuis geweest om in te schatten of de crisisdienst gebeld moest worden.
Hier gaat het nu wel redelijk. Net na de voorjaarsvakantie is hij na 9 maanden weer een paar uurtjes naar school geweest. Helaas gooide Corona toen roet in het eten. Maar hij volgt nu wel de online lessen en maakt huiswerk voor de vakken, waarmee hij weer zou gaan opbouwen. Is al heel wat voor hem, omdat hij weet, dat hij toch blijft zitten.
3 weken geleden zou hij met PMT gaan beginnen, maar gaat vooralsnog ook niet door. Maar hij neemt wel de telefoon op, als de gewone ‘hulpverlening’ belt. Verder voornamelijk gamen, hij komt het huis niet uit en alleen online vrienden.
Oh ja, dat schreeuwen heb ik ook gedaan
maar werkte hier alleen maar averechts.
nog meer herkenning
Ons werd verteld dat we duidelijk zichtbaar een weekschema moesten ophangen met op welke momenten ze naar school moest en wanneer ze sport had e.d.
Dan zou het makkelijker voor haar zijn om ook daadwerkelijk te gaan.
Wat was ze boos, ze was niet achterlijk, als we maar niet dachten dat we dat mochten ophangen.
Thuis was ze boos hè, bij de psycholoog of de mentor zei ze gewoon niets.
Letterlijk, geen woord, helemaal niks.
Mijn dochter is ook een keer naar buiten gegaan met datgene waarmee ze zelfmoord wilde plegen, maar ze heeft wel eerst vrienden geïnformeerd, dus dat leek me eerder een roep om aandacht dan dat ik echt heb gedacht dat ze zelfmoord wilde plegen.
Dat vertelde ze trouwens pas later een keer aan ons. Wij vonden het natuurlijk wel verdacht dat ze ineens naar buiten wilde, dus mijn man is op afstand gaan kijken en ze was daar met een vriend, dus we waren zelfs blij dat ze contact met iemand had gezocht.
Gamen en in bed liggen, dat is ook zo'n beetje waar dochter tussen wisselt. Ik hoop haar morgen zo ver te krijgen dat ze gaat douchen en schone kleren aantrekt, dat is al een heel gedoe tegenwoordig.
Douchen en aankleden
Dat doet zoon hier dus wel. Zeker douchen, dat doet hij het liefst 2 keer per dag. Ik laat het vaak ook maar toe. En daarna kleed hij zich ('s morgens) ook aan. De kleding leg ik meestal nog klaar, maar soms pakt hij ook zelf. Het interesseert hem weinig wat hij draagt. Heeft nooit gevraagd om merkkleding etc.
De herkenning in dit draadje maakt me ook wel verdrietig. Het kan zomaar nog lang gaan duren totdat zoon weer naar school gaat als ik het zo lees.
Zoon gaat deze week best lekker met schoolwerk maken, maar het is overduidelijk dat hij het zo wel prima vindt. Deelnemen aan het gezinsleven doet hij ook, beetje op de achtergrond, maar dat was altijd al zo. En juist naar zijn vader kan hij dan weer heel brutaal doen. Komt denk ik omdat mijn man hem ook echt niet begrijpt.
Wat zoon ook doet is heel sociaal wenselijk reageren. In gesprekken zegt hij alles te gaan doen wat er van hem gevraagd wordt. En vervolgens lukt het dus niet....
Skik
Zoon hier is nu 18.
Als ik mijn zoon moest typeren met slechts 3 woorden, dan zouden autonoom en perfectionistisch daar zeker tussen zitten
Of een label als ass bij mijn zoon past?
Hij heeft ooit als klein kind de (non)diagnose
pdd noss gekregen.
Wat ik iig zeker weet is dat de standaard bejegening, plannen vanuit ass enz volkomen niet bij zoon passen.
Dat zegt wellicht meer over de manier waarop eea vaak toegepast wordt dan over de potentiële waarde/bruikbaarheid van zo'n diagnose.
Ik zie veel ass-gedrag. Het 'anders' in het leven staan. (maar niet oninvoelbaar) het erg logische denken. Het functionele contact.
Maar sommige dingen waren als klein kind wel erg anders, was hij juist erg aanhankelijk naar anderen en emotioneel betrokken. (met groot inlevingsvermogen) Het zakelijk en functioneel houden van contact kan vanuit ass zijn maar kan ook een verdedigingsstrategie zijn tgv de vele moeilijke jaren. Bijv.
Uitspraken over niet meer willen leven heeft hij gzd alleen in beginperiode gedaan toen hij vastliep. (hij was toen 11) Ik weet wel zeker dat ik bij te veel druk wel suïcidaal gedrag zou kunnen verwachten.
(nu weet ik niet maar zeker de afgelopen jaren)
Hoewel het zeker niet geweldig gaat en ik hem 'meer' zou gunnen zie ik hem toch steeds meer 'ontstaan'. Het is gewoon een mooi mens dat hard aan het worstelen is zijn pad te vinden. Hij wordt daarbij steeds zelfbewuster en sterker, heel mooi om te zien.
Ik mis wel intens het contact met hem, dat is er maar zeer minimaal.
tsjonge
die van mij zit ineens haar wiskunde te leren. Ongelooflijk. Tenminste, ze nam de boeken mee naar boven, voor hetzelfde geld zit ze te gamen of te schilderen.
Het feit dat we nu allemaal thuis zitten helpt haar wel. Ik zie wat meer vrolijkheid en wat minder angst. Ze praat met de psych en vertrouwt die ook wel, maar echt zeggen wat haar dwars zit lukt niet zo. Niet tegen ons omdat ze ons onbewust wil beschermen en niet tegen de psych omdat ze dat "awkward" vindt. Toch maar doorgaan, denk ik. Met een beetje geluk heeft ze over een maand haar diploma, na een jaar thuiszitten en niet of nauwelijks ondersteuning vanuit school. Dan gaat er hier niet één, maar wel tien vlaggen uit. Als dat lukt, gaat ze zich daarna een jaar op haar kunst storten en hopelijk stapje voor stapje de buitenwereld weer veroveren. Daarna zien we wel weer.
Tamar
Hier lukt dat ook best aardig, dat schoolwerk thuis. Al maakt zoon echt lang niet alles wat hij opkrijgt. En vindt zijn mentor het ook nog steeds nodig om hier over te mailen of bellen. Ze zegt dan ook wel dat hij goed aan het werk is, maar komt daarna met een opsomming van wat nog moet. En wij kiezen daar dan weer uit wat haalbaar is voor zoon. En dat is dan niet collages maken van je favoriete vakantieland of een gerecht koken uit dat land, wat hij voor burgerschap moest doen. En ook niet de opgaven woordenschat waar hij betekenissen van woorden aangevuld met een plaatje moet zoeken. Want daar is zoon echt niet voor te activeren.
Vandaag echter zei ik dat ik een opdracht voor techniek had klaar staan voor hem en na 1 keer zuchten ging hij er toch meteen mee aan de slag. Dus dat viel weer erg mee.
En hij had ook vandaag al netjes al het werk gedaan wat op de planning stond.
Het enige lastige is dat zoon met heel veel opgaven echt hulp en begeleiding nodig heeft en ik deze echt niet altijd kan bieden omdat ik zelf heel veel werk heb (vanuit huis). Dat is dus ook een beetje schipperen en daardoor besteedt zoon dus heel veel tijd aan liggen in bed, gamen etc. Het is niet anders. Vanmiddag heb ik hem even mee naar buiten genomen voor een boodschap op de fiets. En vanavond gaan we weer een blokje lopen. Daar geniet hij tegenwoordig echt van, hij vraagt er zelf om. Vindt ik al heel wat.
Gisteren kwam mijn moeder even langs om op het terras te zitten en wat te drinken. Zoon begroette haar enthousiast en wilde zelfs een knuffel geven, wat natuurlijk niet mocht, het viel haar echt op. Zij weet ook volledig van de situatie af.
Wat een beetje raar is, is dat ik deze week niets vanuit de hulpverlening heb gehoord en zoon ook niet meer. Volgens mij weten zij het ook even niet meer...
Voorzichtig starten
Hoe gaat het met jullie thuiszitters?
Ik ga hier inmiddels bijna denken dat het normaal is dat zoon thuis zit. Juist omdat alle VO leerlingen thuis zitten. Volgende week mag zoon anderhalf uur naar school komen. Dit is een uitzondering die ze maken voor het PRO. Gisteren de mail die erover binnen kwam met zoon doorgenomen. Hij vond vooral de regeltjes waar hij zich aan moest houden lastig en veel. Ik heb afgesproken dat we die gewoon een paar keer doornemen. Maar ik denk dat er veel meer achter zit. Ik ben zo benieuwd of het hem gaat lukken om te gaan.
Hetzelfde geldt nu alweer voor de voetbal. Vanavond is er weer een eerste training. Zoon begon nu al over buikpijn. Eerst legde ik de link niet, maar net bedacht ik opeens oja, hij heeft vanavond training.
Eigenlijk ging het allemaal zo relaxed de afgelopen weken, zolang er niet teveel moest. Deze kleine stappen brengen blijkbaar alweer onrust en spanning.
De hulpverlening doet ook niet veel. Onze vaste contactpersoon gaat ineens stoppen. Heeft het wel weer aan een ander overgedragen die voorzichtig contact aan het leggen is met zoon en ook kan helpen met het weer terug naar school gaan. Ik ben erg benieuwd wat het gaat opleveren.
Waarom
'moet' hij naar voetbal eigenlijk?
Hulpverlening gestopt
Onze dochter heeft bij de hulpverlening aangegeven te willen stoppen. Ze hebben haar nog wat alternatieven aangereikt, maar mevrouw wil het allemaal zelf doen. Daar had ik niet zo'n fiducie in, maar zo zoetjes aan heeft ze toch wat stappen ondernomen. Ze is ook weer iets communicatiever en aanwezig. So far, so good dus. Alleen school, daar moeten we wel nog iets mee. School doet niks eigenlijk, en aangezien het een particuliere school is betalen we wel de maandelijkse bijdrage. Daar kopen we eigenlijk bemoeizucht van Leerplicht mee af. Enige andere optie is over naar het vavo maar daar gaat dochter ook niks doen, die heeft sinds halverwege havo 2 geen echt schoolwerk meer gedaan. Maar ik ben blij dat het met haar ietsje beter gaat in elk geval.
skik
Triva
Hij moet niet, maar hij zegt zelf iedere keer dat hij wel wil. Hij heeft ook weer aangegeven dat hij volgend seizoen weer wil voetballen. Maar altijd net voor de training is er weer spanning, zeker als er een tijd geen training is geweest. Is hij dan weer geweest dan is het altijd leuk geweest, dus tja....ik vind het ook een lastige.
