Relaties Relaties

Relaties

Liever anoniem

Liever anoniem

29-01-2019 om 22:39

Buitengesloten voelen


Lastig

Dat verschil in behoefte is heel lastig. Ik kan me prima voorstellen dat je vriend graag een paar keer per jaar wil skiën. Dat is zijn hobby en daar wil hij graag tijd aan besteden. Dat lijkt me op zich geen enkel probleem. Het is ook geen probleem dat jij geen zin hebt. Het is ook geen probleem dat jij geen alternatief hebt als je liever thuis blijft. Het is natuurlijk wel een probleem als je het niet leuk vindt dat hij wel gaat en/of je liever zelf ook iets met vrienden zou willen ondernemen.

Een oplossing lijkt me moeilijk te vinden. Jij zou meer kunnen investeren in eigen vriendschappen en meer een eigen leven opbouwen (mocht je die behoefte hebben). Het lijkt me lastig om hem dwingen zich aan te passen. Dat lukt vast wel eenmalig (hij gaat een keer samen met jou iets doen ipv met vrienden) maar structureel wordt moeilijker. Hij kan natuurlijk best wat vaker iets met jou doen en minder vaak met zijn vrienden. Echter hij heeft zijn hobbies en vrienden en die zijn ook belangrijk voor hem dus drastisch minderen zal hij vast niet willen (en daar misschien ook ongelukkig van worden).

Uiteindelijk zul je hem dus moeten accepteren zoals hij is. Je kan natuurlijk best een paar compromissen sluiten maar zijn karakter blijft natuurlijk zo. Hij is gewoon extravert en heeft een vol leven met sport, hobby en vriendschap.

Persoonlijk vind ik het prettig ook gewoon mijn eigen leven te hebben. Ik heb veel eigen vrienden met wie ik regelmatig afspreek. Ik ben ook meer extravert dan mijn man en ga vaker met vrienden iets leuks doen, ergens eten, ergens wat drinken... Hij is liever thuis en heeft minder vrienden. Hij heeft wel een aantal hobbies zoals zeilen, tuinieren (moestuin) en schilderen. Daar is hij graag mee bezig. Dus hij zit niet op de bank op mij te wachten als ik weg ben.

mutsje

mutsje

31-01-2019 om 16:48

Liever anoniem

Ik snap je gevoel, maar als ik hem was zou ik het niet prettig vinden als een partner kennelijk afhankelijk is van mij om wat leuks te gaan doen. Natuurlijk moet het bij een relatie van beide kanten komen, maar bij jullie lijken de verschillen toch erg groot. Jij bent kennelijk gevallen op zijn expressieve karakter en hij op je rustige introverte karakter, maar het maakt de relatie wel lastiger. Want hetgeen wat jullie verbindt lijkt kleiner dan hetgeen wat jullie niet samenbrengt (als je begrijpt wat ik bedoel). Ik zou niet zo goed weten hoe je dit moet oplossen.
Het lijkt me overigens wel lastig dat je zo weinig vrienden hebt. Stel dat je geen relatie zou hebben of dat je relatie uit zou gaan, wat zou je dan doen? Introvert, beschouwend of bedachtzaam betekent toch niet automatisch ontoegankelijk? Er zijn ook andere mensen die zo zijn, maar wat jij een beetje moet durven is om mensen die je leuk vindt te benaderen. Zit er niemand in je leesclub waar je een goede klik mee hebt? Kun je die niet vragen om eens samen nog wat te drinken of zo, of samen naar de film te gaan? Je hoeft geen balans te zoeken of te wedijveren met je vriend in activiteiten, maar het vinden van een eigen vrienden kring lijkt me wel heel prettig. Het maakt je relatie wat minder afhankelijk van hem.

Happy

Happy

31-01-2019 om 22:27

Reactie Kenfan #32

Wat Kenfan vraagt in de eerste alinea van reactie #32: speelt dat ook een rol Liever Anoniem? Dat je vriend zoveel uitgeeft aan een skivakantie met vrienden, dat er minder overblijft voor een vakantie samen met jou?
Als ik jouw reactie goed begrijp is dat wel aan de orde, en ik kan het goed volgen als dat steekt. Op mij komt het over als ongelijkwaardig, en dat voedt waarschijnlijk nog meer jouw gevoel buitengesloten te worden. Durf je dat bespreekbaar te maken?

Liever anoniem

Liever anoniem

31-01-2019 om 22:57

Afhankelijk

Dat ik zijn druk-zijn zal moeten accepteren, is dan toch vast omdat het druk-zijn sociaal meer geaccepteerd is. Je zegt niet tegen een extravert ‘nu maar een keertje niet’, dan beperk je iemand, of je claimt… Het maakt me onzeker in wat ik dan kan vragen... Terwijl een introvert gewoon gezellig mee moet doen. Dat extraversie de norm is, is iets waar ik, naarmate ik ouder word, steeds meer moeite heb gekregen.
Dat heet dan je eigen leven. En er komt ook bij dat degene met het meeste eigen leven, ofwel de drukste agenda, bepaalt.

Ja, als mijn vriend weg valt, dan wordt mijn leven wel schraal… dat is de andere kant. Als je weinig mensen hebt en er valt iemand weg, dan valt er opeens heel veel weg. Misschien ben ik naïef als ik denk: dat zie ik dan wel… Ik ben ook eens gescheiden en daarmee vriendschappen kwijtgeraakt. Dus dat maakt me lichtelijk cynisch w.b vriendschappen.

Ik werk, er zijn (jongvolwassen) kinderen die nog thuis wonen. Ik doe wel wat dingen voor mezelf, maar in die tijd is hij dan ook weg. Mijn ideale weekend is een weekend zonder plannen, waarbij alles komt zoals het komt. Ik zou het zelf veel vinden om een grote vriendenkring te onderhouden, heb echt wel tijd nodig voor mezelf… en tijd met mijn vriend. Stel nou dat ik me moet gaan richten op het uitbreiden van ‘mijn eigen leven’, dan zouden we elkaar nog nauwelijks zien? De tijd die we elkaar nu zien is voor mij acceptabel, juist omdat ik een rustig sociaal leven heb… Het voelt allemaal zo onnatuurlijk voor mij, om meer eigen leven op te gaan bouwen, omdat ik geen andere keus heb. Het lijkt zo onmogelijk om hier een goed compromis in te bereiken… Met deze skivakantie werd me dat weer even heel duidelijk.

Ik ben wel heel blij met al jullie reacties, verschillende invalshoeken en inzichten. Het is niet zo zwart-wit. En we zullen hier toch samen uit moeten komen, op de een of andere manier.

Liever anoniem

Liever anoniem

31-01-2019 om 23:06

Antwoord reactie Kenfan #32

“Wat Kenfan vraagt in de eerste alinea van reactie #32: speelt dat ook een rol Liever Anoniem?”

Dat is nog het minste wat me dwars zit. Natuurlijk wil hij dan van de zomer met mij niet te gek doen omdat hij al veel heeft uitgegeven, maar op zich komt mij dat ook niet slecht uit. Het geld gaat hier niet op de grote hoop, dus hij heeft ook meer te besteden. Ik vind niet dat hij daarom een evenredig groter deel van de financiën van onze vakantie op zich hoeft te nemen, zoals dat misschien wel was gebeurd als de zomervakantie voor ons beiden de enige vakantie zou zijn.

Angela67

Angela67

31-01-2019 om 23:11

Maar

de vraag is dus eigenlijk: wil je je niet buitengesloten voelen of wil je je vriend als gezelschap hebben op uitstapjes/vakanties?
Dat zijn namelijk twee totaal verschillende dingen.
Gr Angela

blijf bij jezelf!

Je hoeft helemaal niet nog meer een 'eigen leven' op te bouwen. Als jij het in de rust en luwte prettig vindt, dan is dat jouw eigen leven!. Dat je vriend anders in het leven staat lijkt me duidelijk. Dat hoeft geen probleem te zijn zolang je er maar met elkaar over blijft praten.

Het is allemaal goed he! Altijd met vrienden op pad, of altijd alleen thuis, en alles daartussen. Zolang het maar bij je past en je je er zelf oké bij voelt.

Nu voel jij je gepasseerd, terwijl je vriend iets doet wat hij graag wil, en wat jij niet wilt. Maar zolang je ook genoeg samen hebt hoeft dat toch geen probleem te zijn?
Blijkbaar voelt de balans voor jou niet goed. Dan is het zaak om daarover im gesprek te gaan. Niet om hem van dit tripje te weerhouden, maar wel om tijd samen te zoeken (en vinden) die voor jullie samen nodig is in deze relatie.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-02-2019 om 11:20

Geld

Ik weet niet hoe het budget is voor vakanties, maar als het erop neer komt dat het budget door zijn ski-vakanties dermate wordt verbruikt dat een vakantie met jou er nauwelijks in zit, heb je vind ik een heel erg goede reden om samen aan tafel te gaan zitten voor een nieuwe planning. Het lijkt mij alleszins redelijk als hij één eigen ski-vakantie mag houden en jullie samen nog een normale vakantie kunnen doorbrengen met activiteiten die je samen kunt invullen. Daarnaast heb jij uiteraard dan ook nog recht op een eigen vakantie, of een budget waarmee je activiteiten kunt betalen. Je hoeft niet per se in termen van vakantie te denken. Ik hou bijvoorbeeld nog steeds van uitgaan (dansen), ik heb dat sinds een jaar of twee weer herontdekt, man moet er niets van hebben. Man koopt weleens een boek en gaat naar wedstrijden met zijn vriend. Ik wil daarom eigenlijk toe naar dat we een bedrag mogen besteden zoals we dat willen en daar verder geen overleg over gevoerd wordt. Dat kan in ons geval niet over grote bedragen gaan, maar het idee alleen al dat je gewoon binnen een bepaald budget je gang mag gaan, is natuurlijk heel plezierig. Zoals het nu gaat heb ik altijd het gevoel dat ik verantwoording moet afleggen en dat op mijn leeftijd! Omgekeerd zal man dat vast ook zo ervaren.

Yanea

Yanea

01-02-2019 om 11:29

Kaaskopje

De vraag over het geld beantwoordt TS in #66

Jasmijn

Jasmijn

01-02-2019 om 12:06

hier

Ik herken dit van vroeger inderdaad. Bij mijn eerste partner leefde ik naar zijn agenda. Hij was altijd al zo druk met zijn eigen dingetjes dat ik de kruimeltjes pakte die overbleven. Dus als hij een weekend thuis was en een keer geen plannen had, dan vond ik dat heel gezellig, en geen haar op mijn hoofd die dan bedacht, oh dan ga ik dat weekend naar mijn vriendin blijkletsen. Dat deed ik dan liever wanneer hij weer eens op pad was (wat vaak genoeg voorkwam) En zo kwam ik langzamerhand in een soort modus, dat zijn agenda de mijne werd.
Natuurlijk heb ik ook dingen geprobeerd, inderdaad toch een keer op pad gaan terwijl hij alleen thuis was 'dan kon hij eens voelen hoe het is", nou dat vond hij totaal geen punt natuurlijk. Binnen 3 tellen had hij ook iets voor zichzelf georganiseerd en de kinderen bij zijn moeder gebracht. Of hij vroeg vrienden bij hem thuis, het deed er niet zo toe, hem 'terugpakken' werkte niet, en trouwens, het voelde voor mij helemaal niet goed, zoiets doen.
Ik denk wel dat het verstikkend werkte of juist dat hij er makkelijker door werd, ik was toch altijd wel beschikbaar, als hij even niets had, dan was ik er.
Maar ja, hoe los je dat dan op? Ik heb werkelijk geen idee. Ik heb deze relatie niet meer, maar ik denk dat het anders nog steeds zo zou lopen. (we zijn om een hele andere reden gescheiden hoor)
Mijn nieuwe partner wil juist het liefste dingen met mij doen, zonder mij vindt hij het niet leuk. Natuurlijk heeft hij ook één sport in de week die hij niet met mij kan doen, dat is heel normaal natuurlijk, maar niet aldoor met alles alleen. Dat hij graag bij mij is, en graag dingen met mij wil doen, en dat ook zegt en laat merken, dan geeft zo'n fijn gevoel.
Ik denk dat het dat is wat je mist LieverAnoniem, is het niet?

Je vertelde trouwens dat jij een stedentripje wilde doen, dat vindt toch iedereen leuk, maar ik kan je vertellen; dat vindt mijn nieuwe partner nou juist verschrikkelijk (ik vind het wel leuk) maar dat bestaat dus ook Hij is meer van de natuur.

Ik weet dat ik er niet weer over moet beginnen, dat hebben er al meer gedaan, maar zou je echt niet overwegen om hier in Nederland een ski-cursus te doen? Misschien met een van de mensen waarmee je vriend veel gaat skieen? Is er niet eentje die het ook nog niet zo goed onder de knie heeft? Ik heb dat in nederland gedaan en ben daarna met mijn partner gaan skieen en het was zo ontzettend leuk. (ben ook niet super sportief) Ja, en als je het dan nog steeds niks vindt dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
Verder zou je misschien wel aansluiting bij zijn vriendenclub kunnen proberen te vinden? Stel eens een etentje voor of andere dingen met een koppel? Of misschien vind je toch wel aansluiting bij een van de vrouwen waardoor je ook eens wat dingen kunt afspreken.
Ik ben van weinig vrienden toch uiteindelijk wel tot een groepje gekomen; eentje om creatief mee te zijn, we gaan vaak naar van die woonbeurzen, eentje om naar de bioscoop en theater te gaan, eentje die graag van wandelen houdt. En natuurlijk moet je dat vervolgens ook wel warm houden, dus zo nu en dan een uitnodiging doen. Bij de ene vriendin moet ik er trouwens meer tijd aan besteden dan de ander. Dus bij een vriendin nodig ik haar 70% van de keren uit en daarna is het trouwens super gezellig, maar ze is wat lakser met bij houden. En ook vriendinnen die juist weer meer inititatief nemen.

Liever anoniem

Liever anoniem

01-02-2019 om 12:45

Verschillen

“Maar de vraag is dus eigenlijk: wil je je niet buitengesloten voelen of wil je je vriend als gezelschap hebben op uitstapjes/vakanties?”

Het één is een beetje het gevolg van het ander. Ik heb op het forum de vraag gesteld over deze specifieke situatie. Ik denk wel dat ik daarin te makkelijk ter zijde ben geschoven, of ik heb dat zelf laten gebeuren. Nou hoef ik heus niet net zo veel op vakantie, die skibehoefte voel ik sowieso al niet. Maar het geeft allemaal wel stof tot nadenken dat de behoefte om onze dagen samen door te brengen er minder is bij mijn vriend.

Kaaskopje, over geld is nooit gedoe, gelukkig. Mijn ex kocht vreselijk dure apparatuur, daar zat ik ook niet mee. Ergens was dat nog wel fijn omdat ik op die manier genoot van iets wat ik mezelf niet had gegund. Maar in dit geval is het wat anders natuurlijk… de vakantie is alleen voor hem en heeft ook gevolgen voor mij. Niet in geld, maar meer in tijd samen. Ik wil hem niets verbieden, ik wil dat hij zelf ergens besluit dat hij liever iets met mij gaat doen. Als dat niet gebeurt, dan kun je niet anders dan je eigen plan maar trekken of besluiten dat dit het toch niet voor je is.

Jasmijn, de situatie tussen jou en je ex was zoals het hier gaat… En ik heb ook exact hetzelfde als jij geprobeerd, dat ‘kan hij eens voelen hoe het is’. Dat moedigde hij enorm aan, want dan kon hij ook z’n gang gaan… Het is zo jammer, want verder is dit een leuke relatie. Maar ik verlang inderdaad naar een partner voor wie ik degene ben met wie hij het liefst dingen doet. En ik weet hoe het ook kan, mijn vorige relaties waren zo… maar dan was er weer iets anders mis natuurlijk, want zijn zijn niet voor niks 'ex'.

Ik stelde het stedentripje voor omdat je daarin vrij veel mogelijkheden hebt… dingen bekijken, shoppen, een café in duiken, lekker eten, door leuke buurtjes slenteren, een fiets huren… Ik verwachtte dat met z’n vieren vooral de nadruk ligt op de caféetjes eigenlijk… Zoiets vind ik ook met z’n tweetjes ontspannender hoor, dus voor mij was dat een compromis. De natuur in had mij net zo leuk, zo niet leuker geleken, maar daarvan wist ik dat ik dat niet hoefde voor te stellen. Leuk om te lezen hoe jij je sociale kring hebt uitgebreid, allemaal dingen die mij ook aanspreken en wat ik bij mijn vriend niet vind (dus ook nooit meer doe).

Tja, ik heb nu weer een jaar om erover na te denken. Elk jaar komt deze ellende natuurlijk weer terug, hoewel voor het eerst in deze setting. Als hij met z'n vaste vriendengroep gaat skiën is het sowieso niet aan de orde dat ik meega.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-02-2019 om 12:58

Yanea

Dank je wel voor je administratie.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-02-2019 om 13:15

Liever anoniem

Ja, ik snap dat het voor het overgrote deel gaat om tijd samen. Mijn man en ik zijn behoorlijk verschillend en dat uit zich in diverse botsingen, maar een ding kunnen we goed en dat is vakantie 'vieren'. Het is heel fijn om juist dan, als je de dagelijkse beslommeringen achter je laat, iets te kunnen doen wat je allebei leuk vindt. Het is jammer, dat het bij jullie daar wringt.

Ook met het gevaar dat je nu geërgerd raakt door de sneeuwvoorstellen , maar hoe zou jij langlaufen vinden (misschien heb je daar al op geantwoord, dat weet ik nu niet)? Ik ben een bangeschijter en vind alles wat glibbert, rolt en glijdt eng, maar langlaufen is in ieder geval iets wat wandelen benaderd, maar toch in de sneeuw. Ik weet niet of dat te combineren valt als je met je vriend mee zou gaan? Dan zou het wel zo aardig zijn als hij zijn tijd verdeelt tussen skiën en langlaufen.

Als je echt niet warm loopt bij welk sneeuwplan dan ook, dan is dat gewoon duidelijk. Dat mag ook volledig. En dan moet er toch gepraat worden over een combinatie die voor jullie allebei acceptabel is. Het is niet de bedoeling dat het elke keer onduidelijk is wat jij wilt. Daar heb jij dus ook een verantwoordelijkheid. Zeg wat je wilt! Doe je dat niet dan zorgt dat juist ook voor dat gevoel van buitengesloten zijn. Ze kunnen niet in jouw hoofd kijken.

Skieen

Uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om dat ene weekje wintersport per jaar (of desnoods 2 x per jaar). Als dit probleem de rest van de tijd niet speelde dan was het waarschijnlijk geen enkel probleem. Maar het speelt natuurlijk ook de rest van het jaar. Vriend heeft een sociaal drukker leven met meer hobbies en afspraken & daarnaast is hij onafhankelijker en heeft minder behoefte aan zaken samen doen. Hij heeft ook een drukke agenda en dan is het inderdaad wel een valkuil dat zijn agenda dominant wordt.
Tegelijk kan je hem natuurlijk niet veranderen. Je kan best van hem vragen om vaker rekening met je te houden maar hem veranderen is natuurlijk niet te doen. Hij zal altijd drukker/ meer extrovert/socialer zijn dan jij & een meer volgeboekt leven hebben. De vraag is of je daar mee kan leven want uiteindelijk zal je het toch grotendeels moeten accepteren dat hij zo is.

Even los van wintersport, verschillen en communicatieproblemen..

Die wandelvakantie waarom regel je dat gewoon niet voor jezelf, als je dat zo leuk lijkt. Mijn stiefmoeder , ook niet het type extraverte gangmaker, doet dat al jaren, met de SNCR geloof ik. Ik heb zelf ook eens in mijn eentje een vakantie ondernomen die in het teken van mijn liefhebberij stond, en ik vond het heerlijk.

Je ontmoet gelijkgestemden met wie je leuke gesprekken kunt voeren, zonder dat je daar verder iets mee moet of er van je verwacht wordt dat je zaterdagavonden achter bakken chips gaat doorbrengen om met vage kennissen over koetjes en kalfjes te praten.

Yura

Yura

07-02-2019 om 16:56

Skifanaat

Wij zijn in het gezin allemaal ski-fanaat. We gaan zeker 2x per jaar en soms nog vaker. We zouden eerder de zomervakantie laten schieten dan de wintersport. We hebben inmiddels ook een huisje in een wintersportgebied.
Als niet skiër is het denk ik moeilijk te begrijpen. Maar als er wordt voorgesteld om met een groep te gaan skiën, dan is een stedentrip echt geen alternatief. Men wil dan namelijk skiën en niet zomaar een paar dagen weg.
Als je een fanatieke skiër als partner treft zit er in mijn ogen niks anders op dan in ieder geval een poging te doen om het te leren. Jij hebt vanaf het begin gedacht dat je motorisch te onhandig was en je vond het zonde van je geld. Maar het was wel een investering in een relatie geweest. Het klopt inderdaad dat je buitengesloten bent, het enige wat die skiërs eind van de dag met elkaar bespreken is welke piste-nummers ze genomen hebben.
Als één van onze kinderen een date heeft vragen we altijd: Hoe heet hij/zij? Kennen we hem/haar? Waar woont hij/zij, hoe oud is hij/zij, wat voor opleiding doet hij/zij en skiet of snowboardt hij/zij? Niet skiën of snowboarden is eigenlijk een no-go. Of een nieuw vriendje/vriendinnetje moet het willen leren.

marie

marie

07-02-2019 om 17:30

yura

Wat afschuwelijk - er zal maar 1 van je kinderen verliefd worden op een niet - skiër. En behalve dat is ook opleiding blijkbaar nog heel belangrijk.

Afgelopen week hebben we kennis gemaakt met vriend van dochter; benieuwd naar wie hij is en hoe hij met onze dochter omgaat.

En 't zal mij een biet zijn of hij eenzelfde sport beoefent.

En ik zal 'm zeker niet opdringen om te gaan zeilen (vinden wij leuk).

Ik vind 't echt bijzonder dat een sport zo opgedrongen wordt. Als iemand skiën niet leuk vindt heeft dat evenveel waarde als dat de ander skiën wel leuk vindt. Dus samen een oplossing vinden. Misschien een compromis. Maar nooit je eigen interesses zo ontzettend opdringen. Dan ga je voorbij aan de ander.

Aagje Helderder

Aagje Helderder

07-02-2019 om 17:44

Nou dat vind ik dus echt heel raar

dat je als het ware verplicht zou zijn iets te leren (of dat te proberen) als je een partner treft die daar fanatiek in is.
Als je iets wilt proberen omdat het je leuk lijkt of omdat je wilt zien of het wat voor je is, of als je uit eigen beweging dat voor je partner wilt doen: prima, vooral doen dan. Maar als het je grens over gaat, moet je het niet doen. Punt. Is het ook niet liefdevol om het van iemand te verlangen.

Ik houd toevallig heel erg van skiën dus vanuit mijn perspectief is het verleidelijk om in dat denken van ‘je moet het gewoon gaan doen’ mee te gaan. Maar dat doe ik niet omdat ik ook heel goed weet dat ik met bepaalde dingen van een partner niet mee zou doen. Ook al is hij nog zo fanatiek. Ik zal niet gaan motorrijden en dus ook niet op motorrij-vakantie. Ik zal ook niet op een vakantie gaan waar ik tussen de bergen moet vliegen in zo’n zitje onder een zeil (naam even kwijt).

Zou ik een partner hebben die daar tijd en geld aan wil besteden, dan zou ik dat prima vinden. Op voorwaarde dat er ook tijd en geld voor samen overblijft.

Relatie is buiten geven en nemen ook elkaars grenzen respecteren.

Aagje

Astrid

Astrid

07-02-2019 om 17:54

Tja Yura

Wat een nare instelling, ook dat bepaalde vriendjes of vriendinnetjes een no go zijn. Daar ga jij niet echt over toch? Niet over je kinderen en niet over de dates die ze krijgen.

Kijk dat het makkelijk is als we allemaal van pannenkoeken houden snap ik. Maar ik zal de wereld even openzetten: dat is niet zo. Ik vind het een weinig empatisch en vrij egoïstische instelling.

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶

07-02-2019 om 18:19

Skiën/motorrijden

Sinbad is een fervent motorrijder. zijn vriendengroep bestaat ook uit motorrijders die niets leukers vinden dan haarspeldbochten in de bergen te rijden en om daar te komen gaan ze op zoek naar de kleine weggetjes om dan ontspannen overheen te tuffen.
Sinbad zou het ook fantastisch vinden als ik met hem mee ging op een meerdaagse motortocht. Samen met mij bochten rijden en genieten van het uitzicht om dan aan het einde van de dag met mij en de groep na te praten over de route, over de moeilijkheidsgraad van de wegen, de juiste remtechnieken, onderhoud van een motor en hoe je olie in de voorveren moet vervangen en wat er gebeurd als je dat niet doet.

en ik? Ik heb een bloedhekel aan motoren. Ik vind het de snelste manier om in de hemel terecht te komen, plus motorisch zit ik niet zo bijzonder in elkaar. Dat houdt in dat ik bij elke bocht de “val-sensatie” krijg, ik verkramp en het asfalt op me af zie komen waardoor ik denk dat we gaan hemelen en helemaal verstijf en verkramp.
Om het maar simpel te houden, het is voor ons beiden niet leuk als ik achterop de motor zit. Voor hem niet omdat hij “als een oud wijf” moet rijden, en voor mij omdat ik doodsangsten uitsta.

Kortom, ik rijd niet meer mee achter op de motor. Het is domweg niet leuk. Dat hebben we dan maar van elkaar te accepteren, dat samen op 1 motor weg een no-go is. Sindbad vindt het alleen wel erg leuk dat ik erbij ben en ik vind het ook heel leuk om samen met hem iets te doen. Dus gaan we op zoek naar het compromis. Ik ga dus vaak met de auto mee , aangezien ik autorijden leuk vind.

Maar ook daar gaan we op zoek naar het compromis.
Een meerdaagse (vaak 4-daagde) motorrijs naar noord Italië kan hij op zijn buik schrijven.
Dan ga ik niet mee. Ik heb geen zin om 4 dagen in de auto te zitten, om kilometers te vreten. Een 4 daagse reis naar het sauerland, ja, leuk! Daar rijd ik ontspannen naar toe, ik ga 2 dagen “iets” doen in het sauerland en op dag 4 gaan we weer naar huis.

8 tot 10 dagen noorwegen? Fantastisch! Sindbad met zijn 8 andere rovers op de motor en ik met een vriendin in de auto. Overdag doe ik waar ik zin in heb, vissen, wandelen, rondhangen, musea bezoeken of door naar de volgende overnachtingsplaats en ‘s avonds zijn we gezellig met ons allen samen.

Sindbad geeft aan wat hij graag wil (motorrijden) ik geef aan wat ik graag wil en daarin gaan we op zoek naar het compromis. Ik neem de eeuwigdurende motorpraatjes voor lief, hij gaat met mij 1 of meerdere dagen “zonder de rovers” iets doen

Misschien dat dat voor jou ook mogelijk is. Kijk of er iemand is die met jou mee wil, zodat je zelf overdag ook aanspraak hebt. Geef aan dat je prima mee wil, maar dat hij ook een of meerdere dagdelen voor jou vrijmaakt. Geef aan dat je gezien wil worden.

En over het buitengesloten voelen: Ik voelde me in het begin ook een buitenbeentje. Ik heb niets met motoren en al het gedoe erom heen. Ik denk alleen wel dat doordat wij deze manier hebben gevonden van “samen maar toch apart” dat de groep mij nu volledig accepteert, als een van “hen” ondanks het feit dat ik niet motorrijd.
Ik merk ook dat de enkele keren dat er meer vrouwen mee zijn die niet motorrijden (als de verschillende roversbende’s elkaar treffen) dat de vrouwen die hun rover “claimen” er op de ene of andere manier toch buiten staan.

De rovers komen namelijk om motor te rijden, en dat is datgene wat ze willen doen. “Buitenstaanders” die dan (onbewust) hun planning/plezier beïnvloeden door het opleggen van tijd en plaats bepalingen zijn dan alleen maar lastig.

Wat erg

Dat lijkt me nou echt vreselijk, dat je een schoonfamilie treft die je min of meer dwingt hun hobby uit te gaan voeren.
Ik zou mijn partner nooit dwingen om iets te proberen wat hem niks lijkt. Zolang hij mij niet verbied mijn hobby uit te voeren hoeft hij echt niet dezelfde hobby te hebben.

Ik hou bijvoorbeeld van paardrijden. In de toekomst als mijn jongste kinderen iets ouder zijn wil ik graag weer een eigen paard. Daar gaat veel tijd en geld inzetten maar dat heb ik er voor over. Mijn man heeft niks met paardrijden. Dat hoeft ook helemaal niet. Dat is gewoon mijn hobby. Hij gunt het mij van harte en natuurlijk zal hij straks als ik een eigen paard heb heus wel eens vinden dat het te veel tijd kost. Maar dat hoort er bij.
Hij heeft ook hobbies, met name zeilen kost ook veel tijd. Hij gaat regelmatig een weekend weg. Ik heb niks met zeilen en dat geeft helemaal niet.

Ik zou er echt niet aan moeten denken gedwongen mijn vakanties op een zeilschip door te brengen.
\

allemaal naast de kwestie

Aan al diegenen hierboven die aan OP willen aanraden om het skiën dan maar te leren of met manlief mee te gaan en er een alternatieve activiteit uit te voeren: jullie hebben de essentie van de problematiek totaal niet begrepen.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-02-2019 om 08:59

William

Ik denk dat ik het met je eens ben, maar weet het niet zeker door je summiere informatie over je mening.

Yanea

Yanea

08-02-2019 om 09:08

William

Houd ons niet langer in spanning, wat is de essentie dan?!?!

mee eens

Met William. Als eerste, ik heb het skiën ook niet onder de knie kunnen krijgen, terwijl ik toch aardig wat jaren les heb gehad, op de berg en op de rollerbaan thuis. t Gaat niet om wel of niet kunnen skiën en skiën is gewoon niet vervangbaar door een stedentrip of dergelijke, koffie is ook geen thee. En je wil als theedrinker echt geen koffie moeten drinken!

Kaaskopje

Kaaskopje

08-02-2019 om 10:06

Laten we maar gewoon doorgaan

William kan het nog bijsturen als het misgaat.

Naar mijn idee is de essentie dat het totaal respectloos is om van iemand te eisen beter zijn best te doen of zich aan te passen bij de groep als diegene duidelijk aangeeft dat niet te willen. Dus 'leer maar skiën als je je niet buitengesloten wilt voelen' vind ik eigenlijk hetzelfde als pesten.

Omgekeerd is de verwachting dat een bloedfanatieke skiër in de winter een stedentrip gaat maken o.i.d. ook niet realistisch. Dan heb je een persoon bij je die met een lang gezicht achter je aan sjokt en denkt 'zat ik maar op de piste!'.

Het compromis moet buiten de winter plaatsvinden en elkaars grenzen respecteren, maar ook (willen) leren begrijpen. Gewoon maar meerdere malen alleen op pad gaan met een groep(je), jammerdebammer voor de partner, vind ik echt niet fraai (zacht gezegd). Hoe zoiets kan ontstaan, daar kun je verder naar kijken. Is man gewoon een botte boer, of is TS echt heel vaag geweest en was het dus voor misverstanden vatbaar. Feit is dat er niet goed gecommuniceerd is én dat de verwachtingen niet op elkaar aansluiten. Daar moet aan gewerkt worden.

Pirata

Pirata

08-02-2019 om 10:31

Kletskoek

Je kunt gewoon iets een keer proberen voordat je definitief besluit dat je het niet leuk vindt of niet kan. Dat heet "tegemoet komen aan je geliefde".
Ik ben motorisch ook bepaald geen wonder, maar skiën kan ik wel!

Kaaskopje

Kaaskopje

08-02-2019 om 10:51

Pirata

Ja, je kunt een keer iets proberen, daar ben ik groot voorstander van. En toch voel ik een licht schuldgevoel als ik bedenk hoe mijn man met ons het vliegtuig is ingestapt. Ik ben érg blij dat hij het een keer gedaan heeft, dat waardeer ik ontzettend, maar hij was echt bang. Ik moet een érg goede reden hebben om hem weer in een vliegtuig te krijgen. Als die ontzettend goede reden er is, zal hij het denk ik wel doen, maar je moet niet kijken hoe. Omgekeerd heb ik ook zo mijn dingetjes waar ik me echt niet overheen kan zetten zonder in paniek te raken bij het idee alleen al. Een bergwandeling, lekker in de natuur, beetje buiten de paden om bijvoorbeeld. Ik kan totaal blokkeren als ik op zo'n helling sta. Zelfs op ongelijk terrein als in een bobbelig stadspark waar ik laatst was, ben ik niet op mijn gezelligst. Als het buiten glad is, ijs geworden sneeuw bijvoorbeeld, ik vind het vréselijk! Als een ander dan roept 'je moet niet zo bang zijn' helpt dat niet bepaald. Mij een arm of hand geven en geduldig blijven al een stuk meer. Als iemand mij dus toeroept 'niet zo bang zijn' springen bij mij de tranen in mijn ooghoeken. Die veeg ik snel weg, omdat dat vaak niet begrepen wordt.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-02-2019 om 10:54

Pirata

En nog even op je kletskoek... dat vind ik dus vallen onder respectloos. Dat jij ondanks je motorische beperktheid bent gaan skiën, daar mag je trots op zijn, maar je mag een ander niet diezelfde dapperheid opdringen.

Pirata

Pirata

08-02-2019 om 11:05

En ik...

Ik vind jullie reacties eenzijdig.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.