carriere en scheiding

Persephone

" Pas op het moment dat man en vrouw niet alleen dezelfde rechten maar ook dezelfde plichten hebben, verandert er iets."

Wat gaat er dan gebeuren?
Wordt de heilstaat uitgeroepen?

Uiteindelijk zijn we allemaal afhankelijk op tal van manieren. Afhankelijk van een baan, afhankelijk van je ouders, afhankelijk van je partner, afhankelijk van de overheid, van een uitkering, afhankelijk van de gezondheidszorg, van de farmaceutische industrie, afhankelijk van je leraar.

Waarom is dat ene stukje zo vreselijk belangrijk?

zelf weten

Van mij mag iedereen het zelf weten zolang er maar echt over nagedacht is en het niet zo gegroeid is en in beton gegoten is.

Ik help al jaren mensen met betaalproblemen. Het allerlastigste zijn de mensen waarbij de vrouw niet werkt of maar een kleine parttime baan heeft. Het lukt niet om die mensen op gang te krijgen. De man vindt het wel best zo want als vrouw meer gaat werken dan hebben ze meer kosten aan opvang en weet je wel niet hoeveel dat kost (ja, maar dat willen ze niet horen). En mevrouw wil niet werken, kan niet werken, gaat niet (meer) werken want dat heeft geen zin, levert niks op, ze kan toch niks vinden, dan moeten de kinderen naar de opvang etc.

Ik vind dat moeilijk. Zelf werk ik 32 uur en mijn man 40 uur. Dat is zeker niet altijd even gemakkelijk maar ik begrijp echt niet dat als je zo in de financiële problemen zit je dan niet als eerste gaat kijken naar een mogelijkheid om meer te gaan werken. Het is immers of meer inkomen of minder uitgaven.

Kleine parttime banen, niet werken, ik vind het allemaal best. Dat is de keuze van mensen zelf. Maar denk er wel af en toe over na. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat iemand thuis blijft als de kinderen geboren worden met het plan om weer aan het werk te gaan zodra de jongste naar school is maar als het dan zover is dan gebeurt dat toch niet en er wordt vaak ook niet over gesproken. Wij hebben in de afgelopen jaren regelmatig rond de tafel gezeten om te kijken hoe wij het nu gingen doen. Wie is welke middag thuis? Welke dag vrij is het handigste? Mijn man heeft ook een keer een sabbatical genomen van 6 maanden. En ik heb ook een paar jaar 24 uur gewerkt. Hou het bespreekbaar en kijk dan samen wat verstandig is. En het idee dat ik volledig economisch zelfstandig ben en en als er ooit iets misgaat in onze relatie ik zo een eigen woning kan kopen is ook best een fijn idee.

Flavia

"Van vrouwen wordt verwacht dat ze en werken, en de zorgtaken doen en dat allemaal in goede banen leiden en dat ze ook de zorg voor hun ouderwordende (schoon)ouders opzich nemen"

Dat zou je denken, maar...

http://vance.nl/jonge-vrouwen-hebben-vaker-een-burn-out/

"Uit de cijfers blijkt dat vrouwen die alleen zijn, hier meer last van hebben. Dat komt waarschijnlijk deels doordat zij meestal fulltime werken. Opvallend is dat vrouwen in dezelfde leeftijdscategorie met kinderen en een gezin hier minder last van hebben."

Interessant he?

Het is de liefde

Die geeft bovenmenselijke kracht. Soms.

nee,

niet vooral de vrouwen zelf die het verwachten.

Let vooral eens op het taalgebruik: luizenmoeders, leesmoeders, het zit echt in heel kleine dingen verscholen.

Het gemak waarmee door organisaties wordt aangenomen dat je als vrouw wel vrij kunt nemen en nee, ik kan dan niet want ik werk niet zomaar accepteren maar als een man dat zegt er niet of nauwelijks een reactie komt of dat er dan eerst gevraagd wordt of hij kan ipv de mededeling dat het dan en dan is.

Het consternatieburo dat heel vreemd opkijkt als er een vader meekomt ipv een moeder.

We hebben zelfs al niet meer door dat impliciet die druk er wordt opgelegd, dat is geen aanname die druk is er alleen we vinden 'm zo gewoon dat we 'm niet meer zien.

Klopt Flavia

We hebben zelfs al niet meer door dat impliciet die druk er wordt opgelegd, dat is geen aanname die druk is er alleen we vinden 'm zo gewoon dat we 'm niet meer zien.

En het zit m inderdaad ook al in het taalgebruik. Dat toevoegsel '-moeder' bij allerlei vrijwilligersfuncties op school. Ik snap het, want het zijn vaak de moeders die dit soort dingen doen/deden, maar zo houdt het zichzelf ook in stand.

Als ik het even op mijzelf en onze situatie betrek: het is ook vaak een glijdende schaal. Toen onze oudste geboren werd ging ik een dag minder werken. Ik verdiende minder, dus het was voor ons een logisch besluit dat niet manlief een dag minder ging werken. We vonden het samen belangrijk dat er meer thuis-tijd zou zijn voor ons kind.
Vervolgens was het natuurlijk heel logisch dat ik meer thuis ging doen. Ik was tenslotte een dag minder aan het werk. Maar als je dat pad eenmaal bent ingeslagen wordt het lastig om ergens een grens te trekken. Vond ik tenminste. Ik gaf ook lang borstvoeding, dus kind en ik hadden een wederzijds afhankelijke relatie. Ik bleef dus - vanzelfsprekend - vaker 's avonds thuis, terwijl man wel gewoon weg ging. En dan wordt het van kwaad tot erger. Nogmaals, bij ons dus. Intussen zijn man en ik weer terug op een meer evenredige verdeling van de zorgtaken, maar dat is heel lang zeer scheef verdeeld geweest. 'Dankzij' een bijna-scheiding werd man zich dat ook bewust. En nu is het allemaal, behalve dan het salaris, behoorlijk gelijkgeschakeld.

Maar als mijn zoon en dochter een relatie hebben, en als er kinderen komen, zal ik ze zeker adviseren het anders aan te pakken. Of in ieder geval de risico's benoemen en ook dat er altijd alternatieven zijn.

Fulltime

Ik ben net "Een huis vol" aan het kijken en daar vertelt een van de moeders dat ze 8 kinderen hebben en allebei fulltime werken.
Ze hebben hulp van een aupair, een schoonmaakster en opa en oma. Dat dan gelukkig wel. Maar ik vind het toch ongelooflijk veel. Niet die kinderen maar dan ook nog allebei fulltime werken. Knap.

Pennestreek

Dat anders aanpakken voor je kinderen, dat zal nog niet meevallen. Omdat het inderdaad een glijdende schaal is. Ik heb min of meer hetzelfde meegemaakt, de verdeling ging van scheef (vanwege borstvoeding en in mijn geval ook nog een knol van een postpartum depressie) naar schever. En zo, vanwege het begin van het moederschap met bevalling en borstvoeding en zo, zal het blijven gaan toch?

Daarnaast heb ik het ook altijd fijner gevonden om wat meer te zorgen en mijn man om wat meer te werken. Dat is deels ook gewenning en deels culturele indoctrinatie of hoe je het noemen wilt, helemaal waar. Maar ondertussen voelt het wel net zo echt als wanneer het een 'compleet vrije keuze' zou zijn dus in de praktijk maakt het op individueel niveau geen verschil. Wat iets anders is dan zeggen dat het wel best is zoals het nu gaat, want dat is het op macroniveau helemaal niet. Precies dat 'luizenmoeder' en 'baantje' hebben mij altijd gestoord. Maar ik paste dus wel in het profiel en was altijd blij met mijn grotere zorgtaken en kleinere baan.

zelfversterkend inderdaad

De rolverwachtingen zijn nog steeds heel aanwezig, ik had verwacht dat het een generatie later wel minder zou zijn. Er is wel veel meer mogelijk.

Mijn vader en mijn exman hielpen ook mee op de basisschool van mijn kinderen, hoewel men het een beetje gek vond dat een opa kwam helpen.

Het kan wel. Maar het is ook hardnekkig.

Ik heb vandaag al een college over Greener en het New Public Management gehad van zoon, een college over muziekinstrumentstemsystemen en de quintencirkel van mijn student en dochter had vanmorgen een referaat over de chocoladeperen op ijs die ze gaat maken voor ons kerstdiner.

Stuk voor stuk prima maar waarom juist weer deze rolbevestigende insteek?

Flavia

"Het consternatieburo dat heel vreemd opkijkt als er een vader meekomt ipv een moeder."

Nou dat heb ik zelf regelmatig meegemaakt en ik heb echt nooit meegemaakt dat iemand er van opkeek.

Het is absoluut waar dat je in bepaalde hobby- en beroepsgroepen zeer (aangenaam) verbaasd op mag kijken als je eens een vrouw tegenkomt (als deelnemer ipv iemands partner).

Maar wat ben je van plan er aan te doen? Ze dwingen?

Ik las laatst over een onderzoek dat signaleerde dat in een liberaal land als Noorwegen vrouwen veel rolbevestigendere keuzes maken dan in minder ontwikkelde landen.

In die laatste doen vrouwen blijkbaar gewoon wat nodig is om brood op de blank te krijgen. Hier gaan ze lekker 'iets met mensen' doen...

Ik blijf de indruk houden dat het enige probleem hier jouw mensbeeld is dat graag mensen in hokjes wil dwingen waar ze helemaal niet in willen.

Klopt

We doen het ook vaak zelf.
Maar de verandering begint dan ook bij onszelf.

Ik heb dan ook geen baantje maar een baan. Ik vraag structureel aan al mijn mannelijke collega's die melden dat ze vader worden of zeinder gaan werken, bij voorkeur in een groter gezelschap. Ik vraag aan zwangere collega's wat hun partner gaat doen.

Als meer mensen dat gaan doen worden die kleine druppels een plasje en het plasje een vijver enz.

Ik ben erg blij dat de BSO waar dochter op zat minimaal 40% mannen als leider wilde hebben.
Dat ook de school er op lette.

sorry

Flavia, ik las mijn laatste bericht nog even dor. Het zou kunnen overkomen dat ik twijfel aan jouw observatie over/ervaring met het consultatiebureau. Dat is niet zo hoor.

Och

Zoals ik het zie heeft iedereen (m/v) tegenwoordig alle mogelijke kansen en mogelijkheden. Maar ook een keuze. Dat blijkbaar veel mensen van het ene geslacht een keuze maken die afwijkt van die van het andere geslacht vind ik dan weer niet echt interessant. Noch zie ik het als iets waar ik de barricaden voor op moet.

Dan maar niet geëmancipeerd....

Bicyclette

Dat heb ik dan ook wel weer. De twee keer dat mijn ex naar een medische afspraak ging, ging er prompt iets mis. Bij het consultatiebureau moest ze terugkomen vanwege vermeend ondergewicht (weegschaal klopte niet). Een leek kon nog zien dat het kind prima op gewicht was, maar ex dacht ‘’t zal wel’. Bij de tandarts ging het ook mis, dus ik doe die dingen ook liever zelf.
Kapper en zo mag hij dan weer doen.

Jippox

"Zoals ik het zie heeft iedereen (m/v) tegenwoordig alle mogelijke kansen en mogelijkheden. Maar ook een keuze"
Valt het jou dan nooit op dat het vooral vrouwen zijn die minder gaan werken. Of is dat allemaal vrije keuze? Is het ons aangeboren zorg-gen dat er voor zorgt dat wij thuis blijven als er zorgkinderen zijn?
het maakt mij niet uit of jij het ok vindt om ongeemancipeerd te zijn. Maar jij zet ook het voorbeeld en de maat voor jouw dochters en de mijne. En dat vind ik het dan best jammer

Serieus Flavia......?

" Ik vraag structureel aan al mijn mannelijke collega's die melden dat ze vader worden of zeinder gaan werken, bij voorkeur in een groter gezelschap. Ik vraag aan zwangere collega's wat hun partner gaat doen."

OH gasver Flavia! Dat meen je toch niet?. Echt vreselijk. Moeten ze zich tegenover jou verantwoorden ofzo? En dan ook nog het liefst in een groot gezelschap....... Jij slaat echt door. Ik zou anwoorden: gaat je geen ene reet aan.
En wat als die man zegt: nee ik ga niet minder werken. Of die vrouw zegt, mn partner doet gewoon zn ding. Wat dan? Ga je dan oreren, veroordelen, of wat?
Ga je ook en plein publiek vragen of de zwangere vrouw wel borstvoeding gaat geven?

nee

Ik zet geen maat, ik maak samen met mijn partner een naar omstandigheden beste keuze. Gebaseerd op waar wij ons allebei goed bij voelen en op waar wij van denken dat het beste is voor onze 4 kinderen.
Ik ben geen maat voor wie dan ook verder.

Mijn jongste dochter (10) zegt sinds een paar dagen dat haar ambitie is om de eerste vrouw bij het korps mariniers te worden. Ik maak me dan ook niet zo'n zorgen over mijn invloed als rolmodel....

Ja Bieb

Aan vrouwen wordt die vraag ook voortdurend gesteld, waarom niet aan mannen?

Het gaat mij om de vanzelfsprekendheid waar mee die vraag wel aan vrouwen wordt gesteld en niet aan mannen.

Bieb

"OH gasver Flavia! Dat meen je toch niet?. Echt vreselijk. Moeten ze zich tegenover jou verantwoorden ofzo? En dan ook nog het liefst in een groot gezelschap....... Jij slaat echt door. Ik zou anwoorden: gaat je geen ene reet aan."

Maar Bieb, dat is toch een vraag die aan zwangere vrouwen voortdurend wordt gesteld?

Flavia

Het gaat om de wijze hoe je dat doet. niet om een oprechte vraag van man tot man, van vrouw tot vrouw, of van vrouw tot man. Dat is totaal iets anders. Jij doet dit om bewust te provoceren:: 'het liefst in een groot gezelschap.....'

Het is oprecht

Het is een oprechte vraag, alleen stel ik 'm bewust ook aan mannen.

En hoop ik meer mensen er bewust van te maken als er meer mensen in de buurt zijn.
Ik provoceer helemaal niemand. Ik stel een vraag zoals die tientallen keren aan een zwangere vrouw wordt gesteld.

Ik zeg er ook vaak iets over, en soms verbazen mensen zich erover dat ze het nooit gezien hebben. Dan krijg ik van een man een opmerking over hoe pittig het is om ft te werken, voor mij dan, en heeft hij er zelf nooit bij stilgestaan dat hij hetzelfde doet. Of ik vraag hoeveel uur een man gaat werken als er een kind onderweg is. Bij ons is dat bijna altijd een dag minder met (betaald) ouderschapsverlof. Vaak met de intentie daarna weer ft te werken, ‘want wat moet je met een vrije dag als het kind op school zit?’. Die mannen vinden schoonmaken zonde van hun tijd als je ook betaald kunt werken in die tijd.

Nou Bieb

de vanzelfsprekendheid waarmee bij mijn zwangerschappen aan mij gevraagd werd wat IK zou gaan doen nadat ONS kind geboren was terwijl mijn man die vraag nooit hoorde, irriteerde mij ook mateloos.
Eerlijk gezegd kreeg ik daar onbeleefde neigingen van. Dat ik de vragensteller een beetje bot wilde vragen waarom ik die vraag kreeg en niet mijn man die ook een kind kreeg. Ik deed dat dan nooit, netjes opgevoed als ik ben.

Ik vind de vraag stellen aan collega’s als het aan de orde is prima. Zo lang die maar aan beide ouders gesteld wordt.

O nu gaat je vrouw zeker wel minder werken he?

Ook zo'n opmerking die mannen krijgen.

En verder is voor mij

werken en financieel onafhankelijk altijd vanzelfsprekend geweest.

Eerst werkte ik ft met 2 jonge kinderen. Man ook.
Toen wilde ik een andere kant op binnen mijn werk en dat kon alleen door een baan binnen die kant te accepteren. Omdat ik van ft uit een minder goede cao kwam en naar een betere ging, maakte het toen niet uit dat ik van 40 uur naar 28 uur ging. Daarna wilde ik graag nog wat anders want de baan die ik had, bracht een enorme reistijd met zich mee waardoor ik het nauwelijks vol kon houden. Toch deed ik het, want ik deed relevante werkervaring op en werd daarmee kansrijker voor vergelijkbare banen.
Toen kon ik een baan in de buurt krijgen. De baan die ik in eerste instantie inhoudelijk al het meest ambieerde. Alleen: hij was voor maar 20 uur. En ook al was de cao daar nog een beetje beter, dat was salarieel echt slikken voor me.
Uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Vanwege een mix van redenen. Het was toen beter voor het gezin dat ik niet zulke lange dagen weg was en me alleen maar afgemat voelde en het was fijn om de baan te kunnen doen die ik echt ambieerde. Het was ook een risico, want ik kon niet weten of het ooit meer zou worden. Ik had het geluk dat ik er na een jaar 4 uur structureel bij kreeg. Had ik nog meer tijd om te doen wat ik graag deed en salarieel maakte het dat ik weer economisch onafhankelijk was. Ondertussen werk ik er al heel lang en kon ik na het vertrek van eenjasdte collega nog 8 uur erbij krijgen. Heel fijn.

Ik ben blij met mijn werk. Heb het geluk dat ik goed ben opgeleid en dat ik werk heb dat bij mij past. Maar uiteindelijk werk ik vooral omdat het voor ons vanzelfsprekend is dat we samen de kost verdienen, samen voor de kinderen zorgen en dat we ieder van ons zich moeten kunnen redden.

Maar, in tegenstelling tot wat veel mensen hier ervaren of doen voorkomen, ik vind het ook zwaar. Ik werk 90%, man op dit moment ook maar hij studeert ook nog. Kinderen die aandacht nodig hebben en energie kosten, onze relatie waarin we willen blijven investeren; alles bij elkaar vind ik het nu lastig om balans te vinden. Een beetje minder werken en meer rust lokt me dan ook wel eens toe. Maar ja, dan moet ik ook wel heel veel opgeven en die stap kan ik ook niet zo maar zetten.

Mijn eigen norm valt me dus ondertussen ook wel eens zwaar.

Aagje