Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

tsjor schreef op 02-08-2025 om 09:45:

[..]

Kan het zijn dat dit bij het zwaartepakket van je vriend komt? Dat hij daar rekening mee wil houden en je daarom niet wil belasten met bepaalde problemen waar hij tegenaan loopt? Bijvoorbeeld rond de financiële kant van zijn scheiding en zijn werk als zzp-er?

Als uitspraak echt een probleem is zou hij naar een logopedist kunnen gaan, maar dan moet voor hem wel duidelijk zijn dat daar een probleem ligt. Als er nog veel andere problemen zijn zal daar niet meteen ruimte voor zijn.

Wat kun je zelf doen? Je hebt zelf al geconstateerd dat herhalen van wat hij heeft gezegd irritant is. Voorheen was de communicatie geen probleem. Kan het zijn dat je dan met elkaar sprak als er echt tijd was voor elkaar, terwijl je nu in de alledaagse toestanden met elkaar probeert te communiceren? Of dat je gehoor achteruit is gegaan (is al geopperd)? Zijn er andere vormen van communicatie te vinden die gemakkelijker gaan, bijvoorbeeld afspreken wanneer jullie echt een kwartiertje tijd voor elkaar hebben?

Soms komt dit erbij, plus het feit dat hij veel voor z’n kinderen moet regelen, omdat zijn ex wat dat betreft best nalatig is, veel vergeet en een sloddervos is. Zoals bijvoorbeeld te weinig kleding meegeven, of bepaalde kledingstukken als een korte broek of trui/vestje vergeten mee te geven wanneer ze langere tijd bij ons zijn, waardoor mijn vriend naar de woning moet van ex(daar heeft hij een noodsleutel van) om kleding bij elkaar te zoeken van de kinderen. De een is lactose intolerant en gluten intolerant. Ook daarvoor moest hij pilletjes kopen omdat zijn ex dat vergeten was, nadat hij het meerdere keren had gevraagd, omdat kind zei dat mama geen pilletjes heeft meegegeven. Of ze vergeet afspraken e.d. En zo kan ik meer dingen opnoemen die ik dan mee krijg. Ik merk ook dat dit ‘slordige’ gedrag mijn vriend erg irriteert. Zo heb ik hem eens geërgerd aan de telefoon gehoord(ik was boven) toen er weer iets was wat zij na had gelaten.

Daar zit zeker wat in wat je zegt. Voorheen zagen we elkaar uiterwaard minder, ik woonde immers op afstand, dus hadden we volledige aandacht voor elkaar wanneer we afspraken. En toen ik begon te komen wanneer de kinderen er waren zorgde hij ervoor dat wanneer ze naar bed waren we alle aandacht voor elkaar hadden. Hij had het toen ook wat rustiger, maakte minder uren voor de vorige opdrachtgever en nadien heeft hij enkele maanden overbrugd tot de volgende opdracht. Hij had toen meer rust. En dat kon ik merken vergeleken met nu.

Ik besef nu zeker dat het een optelsom is van alles. Ook dat mediator gedoe erbij sinds een a twee maanden.

Anoniemvoornu schreef op 02-08-2025 om 21:26:

[..]

Maar heeft je vriend zelf geen kleding voor zijn kinderen ?, pilletjes kopen voor je eigen kinderen als ze bij je zijn is toch niet meer als normaal? Hoezo moet ex alles regelen voor als ze bij papa zijn??

Nee, ze zijn alleen om het weekend bij hem. Alle kleding ligt bij z’n ex. En medicatie etc ook. Dat geeft z’n ex dan mee.
Afspraken staan in het ouderschapsplan. Ik heb er verder niet echt verstand van hoe het met de verdeling gaat in gescheiden gezinnen, aangezien ik zelf geen kinderen heb. 

Anoniemvoornu schreef op 02-08-2025 om 20:53:

[..]

Ehm ok hoe sluit dit aan op je eigen situatie?

Het wisselt. Ik merk wel dat hij rekening met mij probeert te houden, dat hij op zijn manier z’n best doet. Ondanks zijn op het moment drukke/stressvolle leven vraagt hij regelmatig of hij iets voor mij kan doen, hangt ook uit zichzelf de was op etc. En haalt boodschappen voor ons, als ik iets nodig heb van de winkel, kookt soms, repareert mijn auto bv en onderneemt uitjes met mij waarvan hij weet dat ik ze leuk vind zoals bv een dagje strand. Ik merk vooral dat hij zijn liefde op een praktische manier uit.

Alleen op sociaal emotioneel vlak merk ik dat dit beide niet onze sterkste kant is. Beide niet van huis uit geleerd effectief te communiceren.

Egel. schreef op 01-08-2025 om 13:01:

[..]

Jeetje. Ik snap best dat je het allemaal niet graag wil horen, want je bent eigenlijk nog maar kort ver verhuisd & huis opgezegd (en baan veranderd neem ik aan?), je leven is eigenlijk net omgegooid voor 'de liefde'.

En het is nu soms leuk of in ieder geval best oké, en soms moet je ook op eieren lopen en gekke dingetjes verdragen zoals een duw en daarna ontkenning. In ieder geval is er vrij slechte communicatie en iemand die niet over de issues wil praten omdat hij (!) het probleem niet groot vindt. (Dat jij het jammer vindt is dus...juist! JOUW probleem blijkbaar. Volgens hem dan).

Ik heb sinds meer dan een kwart eeuw een relatie en ik ben er dagelijks intens gelukkig mee. Prima: elkaars mindere kanten accepteren (veel heeft mijn man er niet, maar heel kleine dingetjes wellicht - ikzelf denk ik wat meer ), als de communicatie en de liefde maar goed zit. Communicatie en elkaar willen begrijpen, leuke gesprekken hebben: dat is super belangrijk naar mijn idee. Over de dingen kunnen praten die je dwars zitten, samen je best doen om zaken te verbeteren. En ondertussen veel liefde en gezelligheid. Ik geloof best dat ik extra veel geluk heb met mijn relatie, maar toch:

Om na twee jaar al de woorden van je moeder in je oren te knopen dat 'overal wel wat is' (ja, heus, maar na zo'n korte tijd al zulke grote issues?), en 'het leven niet altijd makkelijk is' (fijn idee maar niet heus, en ook nog als je pas net samenwoont!) en mensen tegenwoordig zo snel scheiden.

Je voelt dus druk om deze relatie te laten slagen. Met te zijner tijd ook nog kinderen van jullie samen?

Bedankt voor het reageren Ik ben blij voor je dat je al ruim een kwart eeuw een relatie hebt waar je blij mee bent. Nee, ik ben afgekeurd en ontvang een WIA uitkering. Wel doe ik wat vrijwilligerswerk om een sociaal netwerk te behouden.

Aan mijn moeders woorden heb ik nooit veel gehad, heb haar ook nooit zo als voorbeeld gehad, omdat zij van het type is ‘niet klagen maar dragen’ en haar kop in het zand steken voor ‘problemen’. Ze zei vaak dingen waar ik niet veel mee kon. En als kind lukte het haar niet mij te troosten. Ze zei dan vaak als ik met een probleem kwam ‘ach ja, ik weet het ook niet. Tja, het is niet anders.’ Ja, wat moet je er mee als kind. Ik was dan ook nooit echt gerustgesteld. PTSS heb ik ook vanuit m’n jeugd opgelopen.

Mijn ouders zijn gescheiden na moeizame jaren toen ik 22 was. Het hebben van een relatie heeft mij altijd in meer of mindere mate stress of spanning opgeleverd vanwege mijn eigen kwetsbare achtergrond en PTSS klachten. En je hebt gelijk, ik heb mijn hele leven al een bepaalde druk ervaren in alles, dat ik mijn best moest doen, moest ‘presteren’ en dat lieve meegaande meisje moest zijn. Zelfs als er niets van mij werd verwacht ervaarde ik druk vanuit mijzelf. Als je dan naast een pietje precies en gedreven en ietwat perfectionistisch persoon staat, wordt dat gevoel extra versterkt.

We willen elkaar wel begrijpen, dat merk ik op zich vanuit zijn kant ook wel, maar dat gaat nogal met vallen en opstaan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dingen niet altijd goed of duidelijk kan verwoorden, als hij ernaar vraagt en er dieper op in gaat. Op dat moment lijk ik dan te blokkeren, alsof ik een spannend sollicitatiegesprek heb en na afloop dan heb ‘nee, ik had dit zo en zo moeten zeggen. En dit had ik nog moeten aandragen.’ Wanneer ik dan op mijzelf ben ordenen mijn gedachten zich beter, kan ik het voor mijzelf beter op een rijtje krijgen.

Wat ook meespeelt is dat ik sinds het samenwonen amper echt alleen ben geweest, wat ik voorheen vaker was. Voor mij is alleen zijn, even afstand hebben goed om mentaal op te laden, energie op te doen en mijn gedachten te ordenen, ook iets rustigs voor mijzelf in stilte te doen. En dan gaat communicatie ook makkelijker, omdat ik mij dan meer ‘opgeladen’ voel. Althans zo is het hoe het bij mij werkt.

tsjor schreef op 03-08-2025 om 07:59:

Sommige dingen hebben gewoon ook tijd nodig. Dan moet je nu niet in alle drukte tijd gaan verspillen aan 'leuke' dingen, maar vooral een modus vinden waarin je het met elkaar uithoudt, in alle drukte. Als het zwaar weer is ga je niet zitten kaarten. Die modus vind je niet altijd door te praten, maar soms ook gewoon door te doen, aan te passen aan beide kanten en te proberen.
Ik denk dat de financiële kant ook best zwaar kan drukken. Hij probeert nieuwe afspraken met zijn ex over alimentatie (waarschijnlijk) te maken, hij maakt nu veel meer uren voor een opdrachtgever. Jij hebt een vast inkomen waar weinig aan kan veranderen vermoed ik, vanwege je gezondheidsproblemen, dus dat komt op hem neer.

Klopt. Zo probeer ik het ook te zien. Al merk ik dat ik daar zelf wat moeite mee heb, gezien mijn achtergrond en dat ik blijkbaar slecht ga op drukte/stress. En ja, dan is rationeel gezien ook het beste om de dingen te doen die er moeten gebeuren, en dan maar wat minder vaak ‘leuke’ dingen doen. We moeten beide maar even door deze periode heen.
Ik heb idd een vast inkomen, gebaseerd op mijn laatste parttime salaris. En het klopt, het is compleet nieuw voor mij, dit leven, en dus ook erg wennen. Vooral omdat ik beperkt belastbaar ben. Als dat niet zo was had ik gewoon buiten de deur kunnen werken.

Eergisteren heb ik wel een gesprek met hem gehad, waar ik iig een positief gevoel aan overgehouden heb. Hopelijk zegt dat ook iets. Vandaag is hij een middag met de jongste iets leuks aan het doen en ben ik thuis met de oudste die rustig en erg makkelijk is, waardoor ik wat bij kan komen. Hij vroeg mij nog of ik alleen wilde zijn, want dan nam hij de oudste gewoon mee, wat geen enkel probleem is. Met dit soort dingen houdt hij wel rekening, nadat ik aan heb gegeven dat ik meer ‘me time’ nodig heb.

Ook gister middag was hij even met ze weg, zei na afloop nog dat hij dat ook deed om mij even alleen te laten zijn.

Pippeltje schreef op 03-08-2025 om 12:06:

[..]

Als hij vraagt of hij iets 'voor jou' kan doen, hij 'uit zichzelf' de was ophangt (nou poe poe), krijg ik toch sterk het gevoel dat het zwaarte punt van de huishouding bij jou ligt. Terwijl het toch om zijn gezin; zijn kinderen gaat. Sowieso krijg ik de indruk dat hij veel aanpassing van jou verwacht, het medezorgen voor de kinderen vanuit jou maar vanzelfsprekend is en bovendien zijn ex altijd steken laat vallen als er iets mis is gegaan. M.a.w.... het ligt nooit aan hem.

En jij lijkt vooral kritisch op jezelf en weinig op hem.

Beetje herkenbaar of praat ik onzin, Mutsje 82?

Gedeeltelijk. Je praat geen onzin, maar het ligt in werkelijkheid iets genuanceerder, zoals zoveel dingen In therapie heb ik geleerd om ook naar mijzelf te kijken. Ik kan alleen mezelf veranderen. En als het goed is, verandert de ander dan in positieve zin mee. Iets met een wisselwerking.

Omdat ik ‘thuis zit’ doe ik het meest in huis. Ik noemde ook maar wat kleine dingetjes op. Hij doet wel meer. Van de week heeft hij ook nog gewoon gestofzuigd. En aangezien ramen wassen even te veel is voor mij, doet hij dat ook van de week. Gister iets in de winkel vergeten. Is hij zonder geërgerde of rare blik gaan halen.

Laatst zei hij bij iets wat ik nog wilde doen ‘nee, ik zel het doen, rust jij maar kekker uit op de bank.’

Ik moet eerlijk zeggen dat ik doordat ik moe ben en weinig ‘me time’ alleen heb gehad, dat ik ook prikkelbaarder was naar hem toe, dat maakt beide niet zo’n leuk mens. Het is nog maar een paar dagen, maar ik merk wel wat verschil met verschillende dingen na dat gesprek, ook in zijn manier van praten.

Ik voelde mij ook wat vrolijker, gister en nu ook. Ook beter geslapen. Hij zei gisteravond toen ze op bed lagen, dat ik meer ontspannen en vrolijker over kom, dat hij zich dan ook fijner voelt daardoor. Ik legde uit waardoor dat kwam, daar was hij het mee eens en dat kon hij zich voorstellen.