Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

tsjor schreef op 19-08-2025 om 12:15:

Ik reageer zo op je omdat je wel jezelf vaak beroept op je ptss- verleden en je prikkelbaarheden, waardoor jij bepaalde dingen niet kunt (werk, huishouden, de acties van je vriend). Posttraumatische groei is inderdaad nieuwe dingen aangaan en dan ook nieuwe dingen ontdekken, zowel positieve als negatieve. Ik wens het je toe in je leven, en ook in de relatie met je partner.

Ah, op die manier. Ik ben afgekeurd vanwege een auto immuunziekte, naast PTSS. Vermoeidheid had ik altijd al, alleen wist ik niet voor de diagnose, dat ik een chronische ziekte had en daar grotendeels mijn vermoeidheid vandaan komt. Was in mijn puberteit al erg vaak moe en dat ik op bed lag. Gelukkig heb ik wel fijn vrijwilligerswerk dus kom ik de deur uit, erg belangrijk. PTSS beroep ik mij op icm gedrag vriend. Dat vind ik storend, maar dat zullen heel veel dames ook vinden, met of zonder PTSS, als ik hier de reacties al afga wat ze van zijn gedrag vinden, geeft mij dat iig extra bevestiging dat het zijn eigen frustratie oid is wat hij afreageert.

 Toen ik daarvoor op mijzelf woonde had ik een rustig leven, los van mijn vermoeidheid, nauwelijks triggers oid, dus verder prima.

Ik ga graag nieuwe dingen aan en ontdek graag nieuwe dingen, nieuwe hobbyclubjes, nieuwe mensen leren kennen etc. Verhuizen naar de andere kant van het land was ook een hele stap, maar hoorde ook bij mijn ‘ontdekking’. Ik zou ook niet meer terug willen naar mijn geboortestreek. Heb het te fijn hier. Ben van nature erg nieuwsgierig en creatief/kunstzinnig. Denk dat deze handelingen niet passen bij iemand die zichzelf als slachtoffer ziet, die mensen blijven vaak in het cirkeltje zitten en ondernemen niet zoveel om hun leven verder nog leuk te maken. Ik probeer er het beste van te maken, nieuwe dingen te ontdekken, netwerk verruimen etc. En los van gedrag vriend ben ik erg tevreden. Met mijn chronische ziekte heb ik leren leven. Ik weet niet beter dan dat ik altijd al erg moe was. Ik pak nu meer mijn rust en mijn vriend helpt wat meer in het huishouden. Dat is nu wel goed besproken gelukkig.

MamaE schreef op 18-08-2025 om 15:22:

Ik vind deze situatie niet dusdanig onveilig om alle contact tussen vader en kinderen te verbreken. Dat is ook schadelijk en niet zonder gevolgen. Zo'n keuze wordt niet zomaar gemaakt. Deze situatie lijkt me

Ik zou wel met je vriend bespreken dat je merkt dat zijn boosheid over allerlei kleine dingetjes ervoor zorgt dat zijn kinderen bang voor hem zijn en daarom liever naar jou gaan bij problemen, terwijl dat niet logisch is. En dat je zelf zijn gedrag naar jou en de kinderen toe ook niet oké vindt op die momenten. Benoem ook wat je merkt aan de kinderen hun gedrag; ze zijn constant op hun hoede om zijn stemming te peilen, als er iets gebeurt gaan ze liever naar jou, zijn reactie is onvoorspelbaar.

Het lijkt me voor je vriend en kinderen niet meteen de beste keuze om co-ouderschap te hebben. Dat geeft nog veel meer prikkels en kans op conflicten. Je ziet dat in een vakantie waarin ze er drie weken achter elkaar zijn. En dan heeft hij nog vrij van werk, want jullie waren op vakantie en uitjes doen. Stel dat hij er ook nog bij moet werken en de dagelijkse zorg en huishouden van op uur en tijd moeten opstaan, eten, douchen, koken etc.
Kunnen jullie er misschien voor zorgen dat de weekenden dat de kinderen bij hem zijn niet vol zitten met allerlei verplichtingen en huishoudelijke taken, maar dat hij dan juist écht ruimte heeft voor de kinderen, ook in zijn hoofd.

Bedankt voor je waardevolle tips. Hier kan ik zeker iets mee De meeste van jullie reacties sterken mij in de gedachte dat ik het verder best oké doe, daar ben ik blij om.

Hier even een update; sinds het laatste bericht van mij heb ik diep nagedacht en iedere dag wel een huilbui gehad, door hoe alles gelopen is en de heimwee 😔
Diep van binnen besef ik dat mijn toekomst niet met mijn vriend is. Ik kan maar niet wennen aan alles, vooral niet aan hem. Het is een gevoel, ik kan niet eens specifiek benoemen wat het, naast zijn zichtbare gedrag, zijn snel overprikkeld zijn, is. Ik heb gewoon een erg vervelend onderbuik gevoel. 
Ik heb mijn beste vriend in vertrouwen genomen en hij zei ook ‘Mutsje, niets is perfect, maar er zijn echt grenzen. Sommige dingen die hij doet zijn echt niet oké’.
Zelfs wanneer het rustig is tussen ons, want dat is het de laatste tijd, blijf ik dat vervelende onderbuikgevoel, dat gemis, de heimwee houden.
Gisteravond brak het mij op en heb ik het mijn vriend gezegd, dat ik een stap terug wil doen, dat mijn gevoel door van alles minder is geworden (niet meteen relatie verbreken, maar wel kijken wat er gebeurt als ik hier minder vaak ben). Ik heb elders een plek gevonden waar ik voorlopig kan blijven wanneer ik niet bij hem ben. Tot rust komen, en nadenken.
Ik denk dat ik door afstand de zaken wat beter in perspectief kan zien, vooral ook helderder. Bovendien wil ik mijn onderbuikgevoel niet negeren. Dat is er niet voor niets. Vooral dat ik twijfels heb icm zijn gedrag, hoe alles gaat is echt niet goed m.i. zo vroeg in een relatie. 
Los van die korte relatie met ex die narcistische trekken had, heb ik dit vervelende gevoel nooit zo gehad, zo vroeg in een relatie. Soms lijkt het ook alsof ik met twee personen heb te maken wat hem betreft. Laatst beloofde hij mij iets ‘gaan we het zo doen’, zegt hij nu ineens iets anders. En zegt tegen mij dat ik het verkeerd heb begrepen. Ook dat soort vage dingen(waarvan ik zeker weet dat het zo was afgesproken)maken dat ik dit vervelende gevoel kreeg de laatste tijd. Ik heb het gevoel alsof er een spelletje met mijn hoofd wordt gespeeld, moeilijk de vinger erop te leggen.

tsjor schreef op 22-08-2025 om 08:59:

Jammer dat het zo gelopen is, maar dit is dan wel een beslissing. Ik hoop dat je hiermee rust vindt. Sterkte met alles.

Dankje. Sorry Tsjor, dat het zo gelopen is. Ik had het ook graag anders gezien. Maar ik kan niet nog 30 jaar of langer leven met een man die, heb ik de indruk, mij provoceert of bewust mijn grens opzoekt. En waarvan zaken altijd aan zijn ex liggen(dat hoor ik steeds vaker uit zijn mond). Sommige vrouwen kunnen dat wel, maar daar ben ik er blijkbaar niet een van. Ik vind het belangrijker om mijzelf niet te verliezen. En mijn onderbuikgevoel vertelde mij dat ik zou gaan gebeuren na verloop van tijd.

IMI-x2 schreef op 22-08-2025 om 09:03:

Wat een dapper besluit van je. Je hebt helemaal gelijk dat je je onderbuikgevoel niet mag negeren.

Dat van die afspraak die jij ineens verkeerd begrepen zou hebben, dat is ook een klassiek voorbeeld van gaslighting, dat weet je toch? Hij is je weer aan het testen, nog een keer! Dat is gewoon hartstikke foute boel.

Je pakt het in mijn ogen heel goed aan door nu rustig en met respect afstand te nemen.

Ga je hem nog wel een keer vertellen dat je door hebt dat hij al een paar keer geprobeerd heeft je te gaslighten? Het is ontzettend vals, zo kan hij gewoon echt niet omgaan met mensen. Laat staan met mensen waarvan hij zegt te houden.

Dankje. Al vind ik, wat Tsjor ook zegt, het natuurlijk wel erg jammer, want het is niet de insteek van een relatie.

Maar een relatie hebben met een man die mij met bepaald gedrag dat onderbuikgevoel en vervelende gevoel bezorgt is ook niet prettig en niet vol te houden.

Nu hij weet dat ik een aantal dagen in de week elders verblijft doet hij anders, ik heb het idee omdat hij toch op zijn manier bang is mij kwijt te raken. Ik heb ook de indruk dat hij zich nu wat inhoudt met zijn doorgaans overprikkelde/geïrriteerde gedrag.

Klopt, dat is het zeker. Ik heb het meerdere keren meegemaakt, die gaslighting. Het begon een beetje toen we met z’n tweeën op vakantie gingen nadat ik definitief was oververhuisd. Dat hij zei dingen tegen mij gezegd te hebben, waar ik mij niets van kan herinneren, of dat ik het naar zijn zeggen niet heb gehoord. Dat kan soms, bij iedereen wel. Maar niet in de frequentie dat het bij hem voorkomt. Ik heb nog nooit zovaak ‘misverstanden’ gehad als met hem. En ook de bekende zin ‘zo heb ik het niet gezegd, ik heb het zo en zo gezegd..’ en dan vult hij weer iets aan of verdraait het verhaal een beetje. Dat kan altijd wel een keer gebeuren, want je neemt waar vanuit je eigen referentiekader en waarneming is niet objectief. Maar bij hem gebeuren dit soort dingen wel erg vaak.

Ik ben er klein poosje terug via oudste dochter(ze praatte haar mond voorbij, omdat ze mij vertrouwt)achter gekomen dat mijn vriend eind vorig jaar, toen hadden we uiteraard al een relatie, niet alleen met z’n kinderen een paar dagen naar Euro Disney is geweest, zoals hij mij vertelde, maar hij er met een andere vrouw was die ik niet kende, ook waar ik nog nooit van heb gehoord.

Ik heb hem er toen de kinderen in bed lagen mee geconfronteerd, hij ontkende eerst, zei toen toch dat hij verteld had dat er ook een kennis daar was en ze daarmee in het park op zouden trekken en dat oudste dochter loog en maar wat kletste. ‘Ze leeft in haar fantasiewereld, ze is altijd warrig met vertellen’. Ik vond het erg vaag en totaal niet respectvol en onaardig naar dochter toe. Ik gaf toen aan dat dochter zeker niet liegt, dat hij dat ook hoort te weten van zijn eigen kind en gaf hem de kans het eerlijk te vertellen, waarbij hij toegaf dat het klopte dat dochter dat zei, dat de vrouw een kamer met hem deelde. Het was ‘maar’ een kennis.

Ik vroeg hem ook waarom hij als het dan toch ‘maar’ een kennis of vriendin was, hij het niet gewoon van tevoren vertelt, net als het feit dat ik binnenkort met mijn beste vriend die ik ruim 21 jaar ken een midweek op vakantie ga.

Ik weet niet of ik dat ga doen, hij weet het dan waarschijnlijk toch beter, want hij is nogal mondig en heeft overal wat op te zeggen. Maar als ik het al zou vertellen dat ik merk dat hij aan het gaslighten was, zou ik dat pas doen wanneer ik met spullen en al bij hem weg ben. Dat voelt dan voor mij ‘veiliger’. En nee IMI, dit vind ik idd geen houden van. Hij zal het vast wel op zijn manier doen omdat hij wellicht geen andere ‘gezonde’ manier van houden heeft.

En dan kunnen sommige mensen bv wel zeggen van ‘rode vlaggen, je bent erin getrapt, run forest run en wie gaat er dan een relatie aan met zo’n man, hoe dom kun je zijn?’ Vooral op zo’n Viva forum kunnen ze je dan nogal naïef en dom laten voelen met hun venijnige commentaar. Maar ik blijf erbij dat er ook echt intelligente exemplaren rondlopen die heel normaal doen, alles perfect maskeren en je daarmee een rad voor ogen draaien, zelfs als je oplettend bent(wat ik juist was na die ervaring lang geleden)en dat mijn vriend daar een van was. Bovendien had ik oprechte en liefdevolle intenties naar hem toe, terwijl hij dat mogelijk niet had. Daarom voelt het voor mij en wellicht andere vrouwen ook die in een soortgelijke situatie zitten niet eerlijk dat ‘wij’ door andere mensen, vooral online af worden gerekend op onze naïviteit, goedheid, geduld en liefde die we aan zo’n man verspillen. Alsof wij fout zitten. Maar het is toch echt de ander, de misbruikende partner die fout zit. Enige wat wij kunnen doen is dingen proberen te voorkomen of snel uit zo’n relatie stappen 🙏 

AlisonH schreef op 23-08-2025 om 10:42:

Mutsje, victim blaming als “hoezo kun je nou zo stom zijn / had je dat niet door” zijn puur een manier voor mensen om zichzelf gerust te stellen dat zoiets hen niet zou overkomen: zij is naïef en dit is haar straf, ik ben niet naïef dus mij gebeurt dat niet. Terwijl de realiteit natuurlijk is dat iedereen nare dingen meemaakt, zelfs al doe je alles “goed”.
Jij doet het nu ook goed: je ziet zijn gedrag en de relatie voor wat ze zijn en neemt afstand. Of je überhaupt nog met hem verder wil kun je nu rustig gaan bekijken.
Sterkte ermee, en hopelijk kun je nu een beetje tot rust komen.

Ja, precies! Zo oneerlijk voelt zoiets. Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo, iig ik merk dat ik een fijn netwerk heb en voel mij ook serieus genomen.

Ik was gisteren weer bij mijn beste vriend, we hadden het nog even over mijn vriend; mijn beste vriend denkt dat mijn vriend helemaal niet doorheeft (blinde vlek) dat hij zo omgaat en verkeerd bezig is met mensen die dicht bij hem staan (o.a. mij), dat hij met zijn gedrag zijn eigen glazen in gooit.

Ik heb juist wel de indruk dat hij het door heeft, want sinds ik nu elders slaap en de helft van de tijd hier niet meer ben, hij dit weet, houdt hij zich in, is zijn korte lontje, zijn ongeduld en irritatie/overprikkeling verdwenen. Ook geeft hij nu normaal en netjes antwoord als ik hem niet goed verstaan heb, gewoon zoals eerder. Alsof hij nu donders goed weet wat er op het spel staat. Hij heeft zijn gedrag echt wel door.

Gisteravond hebben we zelfs het avondeten doorgebracht in de natuur (picknick, zijn idee)daarna, terrasje met dessert en drankje waarin hij weer praatte alsof in onze ‘begin periode’ toen we nog apart woonden. Op zich genoot ik wel, was best gezellig, maar ik vind het nogal typisch en verdacht.