Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

Temet schreef op 28-09-2025 om 19:18:

Toch zou hij het eens tegenover elkaar kunnen zetten: zowel voor de seks als voor het huishouden gewoon beroeps inhuren kost wat, maar dan heb je ook wat. En dan kan je het helemaal krijgen (nou ja, huren) zoals je het hebben wil.
Een relatie is ook niet gratis, en de kans is groot dat je het niet krijgt zoals je het hebben wil.
Tja, het leven gaat niet over rozen

Naar aanleiding van die opmerking van zijn moeder: zijn zijn ouders nog bij elkaar? En hoe gaat het tussen die twee? Daar ben ik dan toch benieuwd naar

Dat wil hij juist niet. Hij was destijds redelijk actief op zoek naar een relatie. Schreef mij letterlijk eens ‘ik ga niet thuis zitten wachten, want dan ga ik eenzaam dood.’ En; ‘als ik niets onderneem, niet jaag, dan eindig ik alleen op die bank. Ik wil samen met iemand oud worden.’

Zijn ouders zijn nog bij elkaar. Wat ik wel weet en de indruk heb is dat zijn moeder juist de toegeeflijke, zachtaardige vrouw is. Is ook erg vriendelijk en zorgzaam. En meegaand.

Even een update; er is in positieve zin het eea veranderd of beter gezegd het eea in beweging gekomen.
Ik ben kortgeleden op de verjaardag van jongste dochter geweest nadat ik mijn vriend bijna vier weken niet heb gezien. Tot mijn grote verbazing was de verjaardag erg leuk en ontspannend. Zijn ouders had hij nog niets verteld over onze relatiepauze/break up en wat er gaande was. Hij was ontspannen en opgewekt tegenover zijn ouders en het was duidelijk dat hij erg blij was om mij te zien. Die avond hebben we nog onder vier ogen gepraat, en zijn houding woorden en gedrag verbaasden mij nog meer dat hij voor het eerst zijn kwetsbare emotionele kant toonde, nadat ik vertelde hoe ik de hele afgelopen periode ervaarde en mij gedurende mijn hele leven in meer of mindere mate eenzaam en weggecijferd heb gevoeld. Hij raakte geëmotioneerd, moest huilen en zei dat hij mij enorm had gemist, dat hij mij bewust niet had gecontact om mij de ruimte te geven, ook uit schuldgevoel en schaamte, bang dat ik erg boos op hem was en hij wellicht alles nog erger maakte. En dat hij het heel erg voor mij vond hoe ik mij voelde, de eenzaamheid en machteloosheid. En hij voelde zich onzeker over van alles, deze situatie. En dat hij de afgelopen weken alleen maar had geslapen naast de hoognodige verplichtingen(kinderen)en zijn hoofd nu wat helderder was en hij beter bij z’n gevoel kon en zich al wat minder afgestompt voelde als pakweg 1,5/2 mnd geleden. En bood tot slot zijn excuses aan voor het zonder mijn toestemming sluiten van onze rekening. Hij had impulsief en uit emotie gehandeld, en dat mijn uitspraak dat ik weg ging voor hem de spreekwoordelijke druppel was, maar achteraf erg begrijpelijk, wat zijn gedrag tov mij betrof, waardoor ik vertrok. 
Daarna met een opgelucht maar ook verward gevoel naar huis gegaan.
Klap op de vuurpijl was dat er door voorzichtig contact, een irl lunch afspraak en paar dagen later een vervolggesprek ik er nog meer uitgooide tegenover hem, nu ik ook meer bij mijn gevoel kan door afstand en rust; ik vertelde hem aan de telefoon over de kinderen, dat ze mij zaken hebben toevertrouwd omdat ze bang waren voor zijn reactie en dat we alle drie bang waren voor hem en op eieren liepen. Ditmaal vertelde ik alles, voelde mij gelukkig veilig genoeg om dit tegenover hem te uiten na de keren dat ik hem gezien en gesproken heb. Hij heeft mij zonder mij één keer te onderbreken alles eruit laten gooien.
Hij is er dusdanig van geschrokken dat hij wederom moest huilen en het ergens ook goed vindt dat ik hem alles heb verteld, ook over de kinderen hun angst.
Heel lang en goed gepraat. De volgende ochtend nog gevideobeld, weer veel emoties van zijn kant die er nu allemaal uit komen, dat hij nadat ik weg ging pas besefte hoe een groot probleem hij had, hij altijd maar doorging met een spreekwoordelijk bord voor zijn kop en hij al langer klachten had van overspannenheid en van zichzelf niet snapte waarom hij door bleef gaan met gevolg dat korte lontje. In het verleden had hij er ook te lang mee doorgelopen met als gevolg kort lontje, erkende hij. En dat dit fout Coping gedrag was. Op dat moment zat hij ook ziek thuis toen we belden.
Later die dag kreeg ik een lange app dat hij niet zo wil zijn en wil veranderen, niet zo wil zijn en worden als z’n vader, dat hij nog nooit zo het deksel op de neus heeft gekregen als irt mij. Dat ik hem de spiegel voor heb gehouden en nogal is geschrokken. Hij wil niet meer dat de kinderen en ik bang voor hem zijn en vroeg mij ons nog een kans te geven. Hij wil professionele hulp en begeleiding voor zichzelf. Ook ik heb de huisarts gebeld en we zijn samen op gesprek geweest. Hij kreeg het advies om ook individueel gesprekken te volgen met de praktijkondersteuner en evt doorverwijzing naar  een psycholoog. Hij zei letterlijk ‘ik heb hulp nodig, ik red het niet zonder hulp, daar ben ik inmiddels achter’.
Met therapie/gesprekken wil ik voor mijzelf mijn conflictvermijdend gedrag/please gedrag aanpakken. Ik kijk er nu wel weer wat optimistischer tegen aan. Maar doe tegelijkertijd wel rustig aan. De rust is nu het belangrijkst. Het is een hele lap, maar hopelijk nog te volgen 🙈 

Ik was sowieso van plan om een hele poos mijn eigen stek aan te houden, al ben ik wel actief op zoek naar iets wat echt van mijzelf is.
Als mijn vriend niet in beeld was geweest had ik ook de gang naar de huisarts gemaakt vanwege mijzelf en de vervelende situatie waarin ik zit, want ik heb jullie veel verteld van wat speelt maar nog niet alles. Maar dat staat dus los van mijn vriend en speelt al jaren, al is het gehaast samenwonen met hem daar wel een gevolg van geweest. Ik deelde al een aantal jaren een woning met een goede vriend/huisgenoot die ik vanaf mijn 21e ken. Toen mijn toenmalige relatie over ging jaren geleden, wilde ik weg uit mijn geboorteplaats, niet met ex jaren onder één dak, totdat ik eens een huis had. Maar aangezien ik geen woning kon kopen, niet kon huren in de particuliere sector en het jaren duurde voordat ik een sociale huurwoning kreeg, bood mijn goede vriend aan om zijn woning te delen. Dus trok ik in, ik zocht verder naar een woning, en kwam ik ook op het huurcontract na verkoop van tijd. Alleen begon die vriend/huisgenoot controlerend en claimgedrag te vertonen, terwijl wij niet eens wat hadden(ik had m’n eigen slaapkamer en hobbykamer). Door mijn conflictvermijdende gedrag leefde ik daar al die jaren nogal krampachtig en onder zijn duim. Natuurlijk hadden we het wel leuk, deden leuke dingen samen, op vakantie ook, wat gezellig was, maar wanneer ik mijn plan trok of zelf dingen wilde ondernemen, bij vrienden langs wilde, ergens ging logeren, maakte hij stampij alsof hij een jaloerse partner was. Hij wilde mij voor zichzelf, bleek. En ieder daarbuiten was een bedreiging cq stoorzender. Hij had zelf totaal geen sociaal leven, legde enorm veel beslag op mij en deed zelfs moeilijk en verongelukt als ik niet mee wilde naar zijn moeder. Hierdoor heb ik heel veel dingen gelaten, mijn sociale leven beperkt uit angst voor dat manipulatieve gedrag en zijn vervelende reacties. Ik durfde zelfs jaren lang geen relatie aan te gaan vanwege hem. En toen er iets ontstond tussen mijn vriend en mij(ik kende hem al een paar jaar) voelde ik mij ongemakkelijk en bezwaard. Hierdoor heb ik niet optimaal van de relatie met mijn vriend kunnen genieten. Had toen al meerdere keren vanwege huisgenoot op het punt gestaan om de relatie te verbreken. Later dan toch samen die huisgenoot verteld omdat ik dat niet alleen durfde. Toen brak de hel juist los en nam hij binnen een week een andere vrouw in huis, waardoor ik letterlijk overstuur naar mijn vriend ben gevlucht de dag erop. Aan de telefoon zei mijn vriend ‘dit is niet te doen voor jou, kom maar hierheen, neem zoveel mogelijk kleding etc mee.’ En toen ben ik ook niet meer teruggegaan en bij mijn vriend blijven wonen, met alle gevolgen van dien, want in eerste instantie wilden we niet samenwonen, maar de komende jaren rustig opbouwen ivm de kinderen, en omdat hij sws best druk en overbelast is(hij zei toen al dat hij snel moe was en veel slaap nodig had om bij te tanken in de weekenden). Dat het in stapjes opbouwen veel beter was dan in een keer geforceerd bij elkaar onder één dak, terwijl er nog niets geregeld was voor mij (eigen plek, andere praktische zaken, spullen etc). Alleen heeft die huisgenoot/vriend de zaak gesaboteerd, waardoor ik met een wildvreemde vrouw in huis naar mijn vriend ben gevlucht. Naar zijn zeggen wilde hij niet alleen zijn, vandaar dat hij na 1 date al de eerste de beste vrouw in huis nam, wat ons allebei teveel werd door de situatie en het geforceerd intrekken van mij. Praat het gedrag van mijn vriend nog niet goed, maar geeft wel een vollediger beeld.
En dat ik mijn huisgenoot jaren lang veel te veel macht over mij heb gegeven als codependent zijnde. Daarom ben ik opgelucht dat de huisarts dit nu weet.
Al die jaren heeft niemand geweten in welke situatie ik heb geleefd. Vrienden/vriendinnen van mij kenden mijn goede vriend/huisgenoot wel, maar dachten dat alles oké was, dat we het beide gezellig hadden. En omdat ik niet zomaar een andere woning had, heb ik deze ellende al die jaren voor mij gehouden. Want mensen reageren dan van ‘oh jee, wat vervelend. Zoek een woning en ga daar snel weg’. Makkelijker gezegd dan gedaan. Een vriend van mij uit mijn geboorteplaats is afgestudeerd jurist. En hij reageerde wel realistisch. Hij is ook de enige aan wie ik dit heb toevertrouwd. Hij zei nog ‘het woonprobleem icm een laag inkomen heeft zeer nare gevolgen waar je gewoon niet uit kunt ontsnappen, helemaal als je geen hoger inkomen kunt genereren. Er zijn stellen die noodgedwongen jaren onder één dak leven, omdat een van de twee jaren op een sociale huurwoning moet wachten en te weinig geld heeft om te kopen.’ Volgens hem komt dit probleem van mij veel vaker voor, maar dat mensen niet te koop lopen met deze situatie en zaken dan binnen de vier muren houden.
reden dat ik dit niet heb verteld is uit schaamte. En eerlijk gezegd is de invloed van die huisgenoot een veel groter probleem dan mijn vriend zelf. Alweer een lap tekst en ik zet mij schrap🥲

Thera schreef op 25-10-2025 om 11:19:

Lijkt me bevrijdend voor je dat je hier nu wel open over durft te zijn. En een ontzettend lastig probleem dat je zo weinig kansen hebt op woonruimte. Je woont nu toch niet weer bij die huisgenoot?

Dat zeker. Ben ook opgelucht dat ik naar de huisarts ben gestapt en doorverwezen.

Ik ervaar het probleem met die huisgenoot/vriend eerlijk gezegd als een groter probleem dan dat met mijn vriend. Omdat dit al speelde jaren voordat mijn vriend in beeld kwam. Ik woon inmiddels weer bij die huisgenoot, omdat het of wonen bij mijn vriend of teruggaan naar mijn oude huis is. Dat contract staat ook op mijn naam. Fijn dat iemand hier op inhaakt ipv situatie met ex vriend.

Ik zei nog tegen mijn huisgenoot dat als hij er een probleem mee ervaart dat ik verder ga met mijn leven, hij zelf maar een woning moet zoeken met 15 jaar inschrijfduur. Als hij wil kan hij volgende week al een bezichtiging hebben. Maar dat wilde hij niet. De andere vrouw is weg, maar ik blijf gewoon in mijn huis, dan vertrekt hij maar. Probleem opgelost; ik mijn woning, hij een nieuwe woning.

Situatie met mijn vriend is op het moment het laatste waar ik mij druk om maak. Gelukkig wil hij hulp voor zichzelf. En de kinderen gaan er iig profijt van hebben. Ik geef een relatie niet zomaar op wanneer iemand aan zichzelf werkt en het eea hersteld kan worden. Had hij de hakken in het zand gezet, bozig gedaan en totaal geen zelfreflectie gehad en de schuld bij mij gelegd, dan had ik het sws zo gelaten en hem nooit meer willen zien.
Ik ben vooral benieuwd hoe het gesprek bij praktijkondersteuner zal gaan. Huisarts was niet echt te spreken over de invloed van huisgenoot in algemene zin. Ze vond zijn gedrag ongezond.

IMI-x2 schreef op 25-10-2025 om 11:22:

Heel verstandig dat die die pleasende en conflictvermijdende patronen gaat onderzoeken en aanpakken. Ik wens je veel sterkte en succes daarbij.

Je bent je ex niets verschuldigd, hij moet zijn eigen pad bewandelen. Hij heeft je heel naar behandeld en dat hoef je echt niet na een paar huilbuien te vergeten en vergeven. Hij moet het niet voor jou doen, maar voor zichzelf en zijn kinderen.

Het lijkt mij niet zo handig om de banden met hem weer aan te halen terwijl je je eigen pijnen en patronen nog niet verwerkt en doorbroken hebt. Maar je bent een volwassen vrouw, ik ga ervan uit dat je zelf weet wat verstandig is en wat niet. Hou in elk geval je koppie erbij.

Waar ik opgelucht over ben is dat ik mijn verhaal bij de huisarts heb kunnen doen. Beide krijgen individuele hulp. Maar ik ben ook opgelucht dat de huisarts mijn situatie met huisgenoot kent. 
Nu heb ik mij al meer uitgesproken naar huisgenoot dat ik verder ga met mijn leven en ga en sta waar ik wil. En als hij daar moeite mee heeft hij volgende week al een bezichtiging kan hebben voor een huurhuis, zodat hij eruit kan en ik fijn kan blijven wonen waar ik al jaren woon.

De huisarts vond mij ook duidelijk en helder in mijn formulering. En dat ik al goede stappen heb gezet mbt assertief zijn tov huisgenoot. Nu de rest nog. Alleen daarover voel ik mij al meer gesterkt en optimistischer. Ik heb jaren onder de duim gezeten daar, dat is een groter probleem dan ex vriend. Als het aan huisgenoot/vriend ligt krijg ik nooit een vriend, zit ik over 20 jaar nog met hem. Dat is het laatste wat ik wil.