Controle in huwelijk werkt verstikkend?

AnnaPollewop schreef op 31-01-2024 om 16:59:

[..]

Maar wat is dan eigenlijk jullie idee van een relatie? Ik lees hier veel reacties die neerkomen op overdag doe ik mijn eigen ding, ‘s avonds doe ik mijn eigen ding en in het weekend doe ik ook mijn eigen ding en we verdelen de taken en kinderen wel.

Dan ben je toch een BV? Of woning delers? Ik snap niet waarom je zou trouwen en trouw blijven als je niks met elkaar hebt te delen en geen behoefte aan elkaar hebt. Autonomie is prima maar dan zit ik niet te wachten op de nadelen van een vent in mijn huis…

(mijn partner en ik zitten er ook heel verschillend in en na jaren pogingen tot aanpassen geeft dit steeds meer frictie dus ik vind deze discussie wel heel interessant).

De vanzelfsprekendheid die ieder hier uitstraalt vind ik ook bijzonder, blijkbaar hebben TO en ik ergens een memo gemist van hoe je in een relatie hoort te staan?

Mijn idee van een relatie is dat je elkaar volledig vrij laat om helemaal jezelf te kunnen zijn en je eigen pad te kunnen volgen in de wetenschap en het vertrouwen dat je partner achter je staat. Dat is ook autonomie. 
En in die vrijheid kies je er voor om bij elkaar te zijn omdat je graag in elkaars gezelschap bent. 
Wij zetten onze relatie centraal en we zorgen ervoor alsof het ons kind is. We hebben bepaalde afspraken : liegen is een absolute no go, net als bewust iets doen waarvan je weet dat het je partner en/of de relatie zal schaden. Alles is bespreekbaar, de uitkomst van die besprekingen is zoveel mogelijk naar beider tevredenheid. We hebben weleens ruzie of begrijpen elkaar niet altijd, maar we doen altijd ons best om weer in het midden uit te komen. Het ultieme poldermodel dus 😄 Het scheelt wel dat mijn man, net als ik, ook heel graag praat. 

Ik vind de manier waarop hij praat wel erg naief overkomen. Het puberale van 'weet ik niet'. Wel mopperen maar niet uit kunnen leggen wat er nu precies is.
Misschien moet hij op het moment zelf dat hij dat benauwende voelt eens aangeven dat DAT er weer is. Meteen! Dan kunnen jullie samen bespreken waar het vandaan komt.

Pippeltje schreef op 31-01-2024 om 21:33:

Ik vind de manier waarop hij praat wel erg naief overkomen. Het puberale van 'weet ik niet'. Wel mopperen maar niet uit kunnen leggen wat er nu precies is.
Misschien moet hij op het moment zelf dat hij dat benauwende voelt eens aangeven dat DAT er weer is. Meteen! Dan kunnen jullie samen bespreken waar het vandaan komt.

Zie openingspost;

. Hij heeft het gevoel dat ik hem tegen hou, of hem een bepaalde kant op stuur. Ik herken dat gevoel niet bij mij

best duidelijk vind ik maar lastig voor TO omdat ze het niet herkent.

Helemaal niet duidelijk, zolang manlief geen concrete voorbeelden geeft van waar hem dat nou in zit, dat tegenhouden of kant opsturen. En TO zich maar afvragen hoe/wat ze anders moet doen.
En als ze hem om uitleg vraagt heeft hij geen zin in een gesprek. Denkt hij dat ze helderziend is of zo?

Gingergirl schreef op 31-01-2024 om 21:58:

[..]

Jouw eerste stukje, hoe jij de reacties leest; zo lees ik ze niet.

Ik hou enorm veel van mijn man en hij gelukkig ook van mij. Ik doe graag dingen samen met hem maar een relatie hebben betekent voor ons niet dat je perse ten alle tijden alles samen moet doen. Het is niet zo dat het om elke avond en elk weekend gaat, dat schrijft niemand.

Overdag ben ik aan het werk en heb ik geen tijd om telkens te appen of bellen met hem, hoe lief en gezellig hij ook is. Ik besteed bv in mijn pauze, tijd aan gezellig praten met collega's, leer je die ook beter kennen en je bent tenslotte op het werk. Thuis klets ik dan weer gezellig met mijn man.

Man en ik zijn beiden 1 avond per week de hort op voor onze hobby. Prima toch. Mijn man gaat elke maand 1 a 2 keer met vrienden iets doen, een activiteit of ergens wat eten of stappen. En 3x per jaar een weekend weg met vrienden. Vind ik leuk voor hem, hij is niet alleen mijn man maar ook de vriend van....en dat is ook belangrijk in het leven. Als hij alleen maar dingen met mij zou doen en ik zou wegvallen dan zou hij niemand meer hebben dat is ook niet goed hoor. Een relatie is een waardevolle aanvulling van je leven maar niet uitsluitend een invulling. Die sociale contacten geven je energie, inspiratie en ideeen, nieuwe inzichten en je wordt gecorrigeerd.

Ik zelf ga gemiddeld 2 a 3x per maand iets leuks doen met een vriendin of vriendengroepje en ook iets van 3x per jaar een weekend. We gunnen elkaar dit van harte en hebben het voor elkaar over dat het dan misschien wat meer werk is maar dat heeft de ander weer een andere keer. En er blijft dan nog genoeg tijd per week over voor elkaar en onze kinderen.

Ik vind het in een relatie een vanzelfsprekendheid dat je goed met elkaar overlegd maar ook dat je, jezelf mag zijn en hobby's en vrienden mag hebben. Zo vaak om mij heen gezien dat vrouwen zodra ze een relatie kregen ineens stopte met van alles en nergens meer behoefte aan hadden, vriendschappen lieten verwateren en dat dan ook min of meer van hun partner verwachten, alsof er nog nauwelijks iets anders bestaat dan je relatie. Ik snap dat oprecht niet. Wel meegemaakt dat er bij sommigen een soort onzekerheid was, bv; als hij met vrienden uitgaat dan ben ik bang dat hij vreemdgaat of als hij langer opblijft dan gaat hij misschien wel porno kijken. Die onzekerheid is heftig maar niet perse dat een ander dan maar niet uit moet gaan.

Kan jouw man aangeven waar de frictie zit? Ik zeg niet dat onze manier beter is dan die van een ander of dat je een memo gemist hebt, maar als het niet lekker loopt heb je wellicht iets aan hoe anderen het doen.

Met je eens. Tot er kinderen zijn!

Dan heb je WEL een verplichting en engagement naar elkaar toe en naar je gezin toe.

Als die er zijn zie je toch vaak dat mevrouw zich aanpast en meneer maar al te vaak zijn oud leventje wilt behouden.

Memo aan dat soort vaders: je hebt voor kinderen gekozen er is een leven voor en na kinderen!  Vele mannen helaas begrijpen die impact niet en straffer nog, vele van dit soort mannen hebben de kinderen aan mevrouw gegund maar stonden er zelf niet 100% achter.  Zelf meegemaakt en net hetzelfde verhaal als TO.

Zijn uit elkaar toen zoon 6 was.  Meneer miste zijn vrijheid, ik was te bepalend, hadden vaak ruzie omdat hij niet kon aanvaarden dat het leven met een kind nu eenmaal anders is en dat je vrijheid, de fun… ingeperkt wordt.  Ooit kreeg ik aan mijn hoofd geslingerd: jij wou kinderen, ik heb er nooit om gevraagd, ik wil geen saaie opgesloten vent zijn tussen luiers en  kinderen. (IVF kind, niet uit de lucht gevallen)

Dit lijkt me zo een verhaal.

Man van TO voelt zich opgesloten in zijn rol als partner en vader.  Vindt TO te bazig… dit klinkt niet lekker!!

TO zorg goed voor jezelf en zoals sommigen reeds hebben aangegeven.  Laat zelf wat los en ga wat meer voor jezelf zorgen.klinkt echter niet goed.  Hoe was hij voor de kids?

Gingergirl schreef op 31-01-2024 om 15:58:

[..]

Ja dat denk ik wel. Als hij 1 avond in de week ( in het weekend) met vrienden de kroeg in wil, waarom zou dat niet mogen van jou? Jij zegt elke avond in en weekend; maar heeft hij het zo aangegeven?

Dat appen is er zi ingeslopen dat hij het wellicht doet omdat hij weet dat jij dat verwacht. Ik ken je natuurlijk niet maar dat zou je eens met hem kunnen bespreken.

Waarom zou hij niet elk weekend op stap mogen? Hij is een vader.  Meneer lekker op stap pintelieren en mevrouw zit weeral thuis alleen voor de verantwoordelijkheden met de kids.  Hij koos voor een gezin, niet? Wel hij koos tegelijkertijd voor een gedeelde verantwoordelijkheid over de kinderen.  Ja als je ‘ouderen wordt dan verandert nu eenmaal het leven en dan is je vrijheid net iets beperkter…. Elk weekend weg hoeft niet, als je van je kinderen en gezin geniet. Maar deze meneer ziet zijn gezin blijkbaar als een gevangenis.  Time to grow up boy!

Concrete tip: heel veel minder steunen, meedenken en vragen. 

Initiatief vanuit hem laten komen.

Het doet me een beetje denken aan een hele lieve vriendin van me die me bijna doodknuffelde: altijd meedenken,  altijd attent, altijd verzorgend. 
Zij deed helemaal niets verkeerd en bedoelde het heel lief, maar het werkte verstikkend. Ik kreeg een kaartje of appje als ik een weekende weg ging, om me een fijn weekend  te wensen, en als ik zondag terug kwam lag er alweer een kaartje in de bus: ik hoop dat je het fijn had. Ze bedoelde het goed, maar voor mij was het veel te veel. Dit ging met alles zo. 

Mocht je hier iets in herkennen,  dan is mijn tip: laat je man wat meer met rust. Laat hem zijn eigen leven leiden. Zonder altijd (?) ongevraagd mee te denken en ongevraagd te steunen. 

TO jouw situatie klinkt heel herkenbaar!  Buiten dat dagelijks appen heb ik hetzelfde meegemaakt!  Het ziet ernaar uit dat jouw definitie van een relatie en vooral een gezin er helemaal anders uitziet dan die van je man.

Jij ziet een gezin als: man en vrouw zijn ook mama en papa en hebben gezamenlijke verantwoordelijkheden die ze samen aanpakken!  Hij ziet dat als een gevangenis blijkbaar!

hoe oud zijn de kinderen en stond hij er zelf 100% achter?  

Veel mannen blijken hier een probleem mee te hebben.  Ja kindjes leuk, maar het verandert je leven helemaal!  De verantwoordelijkheid over kinderen IS een beperking op je vrijheid.  Mijn ex ging sinds de geboorte van onze zoon steeds vaker weg, en vaker mopperen dat ik te ‘controlerend’ was.  Wel ik wou een gezin waar we samen verantwoordelijkheden deelden, samen een gezin. En ja ik was ok met af en toe eens alleen thuis zijn met de kleine als hij op stap ging.  Maar toen werd het steeds vaker!  Tuurlijk begon ik te zagen! Was het zo beu dat ik alles thuis alleen moest doen, steeds vaker alleen met de zoon.

de wrok kwamen langs beide kanten in… na 2 jaar was het niet meer te verdragen en zijn we uit elkaar gegaan.

de vraag werd reeds gesteld: hoe is hij als vader?
Had hij echt een kinderwens? (Veel mannen mispakken zich aan kinderen en beseffen de impact van kinderen op je leven niet!)

Belgica schreef op 01-02-2024 om 07:35:

[..]

Met je eens. Tot er kinderen zijn!

Dan heb je WEL een verplichting en engagement naar elkaar toe en naar je gezin toe.

Als die er zijn zie je toch vaak dat mevrouw zich aanpast en meneer maar al te vaak zijn oud leventje wilt behouden.

Memo aan dat soort vaders: je hebt voor kinderen gekozen er is een leven voor en na kinderen! Vele mannen helaas begrijpen die impact niet en straffer nog, vele van dit soort mannen hebben de kinderen aan mevrouw gegund maar stonden er zelf niet 100% achter. Zelf meegemaakt en net hetzelfde verhaal als TO.

Zijn uit elkaar toen zoon 6 was. Meneer miste zijn vrijheid, ik was te bepalend, hadden vaak ruzie omdat hij niet kon aanvaarden dat het leven met een kind nu eenmaal anders is en dat je vrijheid, de fun… ingeperkt wordt. Ooit kreeg ik aan mijn hoofd geslingerd: jij wou kinderen, ik heb er nooit om gevraagd, ik wil geen saaie opgesloten vent zijn tussen luiers en kinderen. (IVF kind, niet uit de lucht gevallen)

Dit lijkt me zo een verhaal.

Man van TO voelt zich opgesloten in zijn rol als partner en vader. Vindt TO te bazig… dit klinkt niet lekker!!

TO zorg goed voor jezelf en zoals sommigen reeds hebben aangegeven. Laat zelf wat los en ga wat meer voor jezelf zorgen.klinkt echter niet goed. Hoe was hij voor de kids?

Wij hebben 4 kinderen en zijn beiden dezelfde dingen blijven doen zoals wij die deden voordat de kinderen er waren. Als je kinderen krijgt hoeft echt niet alles te veranderen zolang je maar overlegt met elkaar en het twee kanten op gaat. Kijk 5 dagen per week de hort op zijn en elk weekend alle avonden dronken thuis komen is het andere uiterste, dat is niet wenselijk met gezin. Het is mij uit TO's verhaal niet duidelijk wat de frequentie is van de uitstapjes van haar man. Wil hij elk weekend alle avonden weg of slechts af en toe? Dat zijn wel 2 verschillende dingen vind ik.

Ik herken inderdaad wel wat jij schrijft dat in veel relaties de vrouw zich aanpast, dat zie ik ook wel om mij heen. Wel met de kanttekening dat het eigenlijk ook meestal wel een keuze van die vrouwen zelf is. Ik verbaas me er altijd over dat er bij velen gelijk nauwelijks meer iets anders bestaat en dat ze dat ook van hun partner verwachten. De zorg deel je samen en daarin moet een weg gevonden worden naar tevredenheid van beiden. Maar als je beiden andere behoeftes hebt wordt dat heel lastig. 

Belgica schreef op 01-02-2024 om 07:41:

[..]

Waarom zou hij niet elk weekend op stap mogen? Hij is een vader. Meneer lekker op stap pintelieren en mevrouw zit weeral thuis alleen voor de verantwoordelijkheden met de kids. Hij koos voor een gezin, niet? Wel hij koos tegelijkertijd voor een gedeelde verantwoordelijkheid over de kinderen. Ja als je ‘ouderen wordt dan verandert nu eenmaal het leven en dan is je vrijheid net iets beperkter…. Elk weekend weg hoeft niet, als je van je kinderen en gezin geniet. Maar deze meneer ziet zijn gezin blijkbaar als een gevangenis. Time to grow up boy!

Als hij 1 avond in de week iets met vrienden doet hoeft dat geen enkel probleem te zijn. Moeder heeft dan die avond de zorg  en verantwoordelijkheid voor de kinderen. En dat heeft vader op de avond dat moeder iets doet ( sport, hobby, vriendinnen) en dan heb je nog 5 avonden per week om samen te zijn. Voor een gezin kiezen betekent niet dat je nooit meer iets zelf mag doen met vrienden lijkt mij.  En het hoeft ook niet elke week, kan ook om de week etc. Maar een ander verplichten werkt meestal niet positief. 

Bir_F schreef op 01-02-2024 om 08:17:

[..]

💡

Volgens mij lees ik dat dat maar 1 kant op gaat en dat hij dat met een omweg bij haar neerlegt. ‘Jij bent verstikkend en controlerend’.
Zij die het samen wil doen, oplossing zoekt voor beide. Hij die alleen zijn eigen probleem ziet.

Dat bedoelde ik niet met " 2 kanten op gaan". Ik bedoelde het in de context dat de ene keer de een iets gaat doen en de andere keer de ander. Dat heft elkaar op in bv de zorg voor de kinderen. Bij TO zit het er m.i. in dat zij  hele verschillende behoeftes hebben. Hij heeft veel vrienden en ook meer behoefte om dingen te ondernemen. Zij is een huismus met weinig vriendinnen en ook weinig behoefte om af te spreken. Met beiden is niks mis of fout maar om tot elkaar te komen kan dan heel lastig zijn want wie moet zich nu aan wie aanpassen. To geeft aan dat ze erg onzeker is en ook angstig is hem kwijt te raken, maar  dat gebeurd juist door haar goede bedoelingen.