Eerste hulp bij ernstig liefdesverdriet

Natuurlijk is dat hartstikke pijnlijk!! Ik weet er alles van, en velen met ons. Ik heb mezelf altijd wel voorgehouden: kies je voor de lange pijn, of voor de korte pijn? Het is een keuze, en voor mij is die keuze niet moeilijk. Wel pijnlijk. 

Jullie hebben geen kinderen samen, dus behalve het strikt noodzakelijke professionele contact, dat je ook zoveel mogelijk kunt ontwijken, is er geen contact nodig.

Bijtje: voelt dat ook nog zo als hij binnenkort vertelt dat hij een ander ziet? Zo nee, dan denk ik dat je jezelf voor de gek houdt nu... 

Je kiest nu dus voor de lange pijn. Dat is prima, zolang je dat maar weet.

Je komt niet aan verwerken toe zolang jij je gevoelens en verdriet nog met hem deelt. Nu behandel je hem nog steeds als je partner, alleen op iets meer afstand. Nu kom je niet onder ogen dat hij jou heeft afgewezen omdat hij andere mensen belangrijker vindt dan jou. Dat niet onder ogen komen doet minder pijn, zeker, maar je houdt jezelf voor de gek en de waarheid springt vanzelf nog wel een keer op je nek. Bijvoorbeeld wanneer hij je vertelt dat hij een nieuwe vriendin heeft. En dan moet jij nog aan je verwerking beginnen...

Heb je geen vrienden, vriendinnen of familieleden met wie je je verdriet kunt delen? Het zou een stuk gezonder zijn als die mensen je zouden troosten. Want met die mensen kun je wel verder, zij wijzen jou niet af. 
Kom op Bijtje, je bent een lieve vrouw, je verdient beter!

Die waterlanders waar je over schreef, je klote voelen, dat is precies waar je doorheen moet om dit te verwerken. Dus laat die allemaal toe (liefst op gepaste momenten natuurlijk), zo veel en zo vaak als nodig is. Zo ziet het verwerken van liefdesverdriet eruit. Niet leuk, wel nodig.

Sommigen gaan op reis om het te verwerken, of beginnen met een nieuwe (of oude) hobby, anderen laten zich troosten door een reboundliefde. Maar ontloop de pijn niet, want dan gaat het uiteindelijk etteren. Jank je ogen uit je kop, heel gezond.

IMI-x2 schreef op 04-07-2022 om 14:04:

Je kiest nu dus voor de lange pijn. Dat is prima, zolang je dat maar weet.

Je komt niet aan verwerken toe zolang jij je gevoelens en verdriet nog met hem deelt. Nu behandel je hem nog steeds als je partner, alleen op iets meer afstand. Nu kom je niet onder ogen dat hij jou heeft afgewezen omdat hij andere mensen belangrijker vindt dan jou. Dat niet onder ogen komen doet minder pijn, zeker, maar je houdt jezelf voor de gek en de waarheid springt vanzelf nog wel een keer op je nek. Bijvoorbeeld wanneer hij je vertelt dat hij een nieuwe vriendin heeft. En dan moet jij nog aan je verwerking beginnen...

Heb je geen vrienden, vriendinnen of familieleden met wie je je verdriet kunt delen? Het zou een stuk gezonder zijn als die mensen je zouden troosten. Want met die mensen kun je wel verder, zij wijzen jou niet af.
Kom op Bijtje, je bent een lieve vrouw, je verdient beter!

Nee helaas. Weinig echte vrienden en die hebben het afgelopen jaar al bewezen er niet voor me te zijn. 

Je ziet het alleen verkeerd dat hij anderen belangrijker vind. Het is voor hem puur een gevoels kwestie. Iets wat hij al eerder uit gesproken heeft, maar geprobeerd heeft zich overheen te zetten. 

IMI-x2 schreef op 04-07-2022 om 14:21:

Die waterlanders waar je over schreef, je klote voelen, dat is precies waar je doorheen moet om dit te verwerken. Dus laat die allemaal toe (liefst op gepaste momenten natuurlijk), zo veel en zo vaak als nodig is. Zo ziet het verwerken van liefdesverdriet eruit. Niet leuk, wel nodig.

Sommigen gaan op reis om het te verwerken, of beginnen met een nieuwe (of oude) hobby, anderen laten zich troosten door een reboundliefde. Maar ontloop de pijn niet, want dan gaat het uiteindelijk etteren. Jank je ogen uit je kop, heel gezond.

Dat komt wel goed hoor. Het gaat ook prima als ik gewoon lekker met de kinderen ben of aan het werk. Als ik breek is meestal als ik helemaal alleen ben, dan ga ik zitten malen. Maar soms is janken gewoon lekker hoor.

En het is nu echt niet zo dat nu we hebben gezegd gewoon contact te houden dat we direct weer bij elkaar over de vloer komen en de hele dag zoals vanouds zitten te appen en bellen. Het is nog steeds stil, maar wel met de gedachte dat we elkaar gewoon even een berichtje kunnen sturen zonder dat de ander daar last van heeft. 

We zien elkaar nu gewoon even niet, behalve dan als het heel Toevallig zo uitkomt op werk. Maar dat is echt verwaarloosbaar. Hij is geen collega ofzo.

Op werk doen we toch altijd een beetje afstandelijk, want niemand weet dat we samen waren.

Het is echt prima zo.

Klote momenten zullen er vast nog genoeg komen. En tuurlijk als hij opeens een vriendin zou hebben zal dat vast effe klote zijn. Maar dat is andersom precies eender. Nu zie ik hem niet snel een ander hebben hoor, maar je weet het nooit natuurlijk. 

Pippeltje schreef op 06-07-2022 om 01:55:

[..]

Je houdt jezelf voor de gek. Jullie zijn niet gek op elkaar. Niet gek genoeg: anders was er altijd wel een weg te vinden.

Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn zat mensen die echt gek op elkaar zijn, maar om welke reden ook niet bij elkaar zijn.

Tuurlijk mis ik hem en tuurlijk is het voor mij lastiger dan voor hem op dit moment. Maar het is goed zo.

Ik kan gelukkig zijn met het idee dat ik bij iemand terecht kan voor een arm om me heen of gewoon een gezellig biertje op zijn tijd. En ja, er zullen vast van die momenten zijn waarop ik denk, het had ook anders kunnen zijn.

Maar waarom zou ik een vrienschap afwijzen, puur om het feit dat we een relatie hebben gehad. We hebben geen ruzie, er zijn geen verwijten. Hij is vanaf dag 1 eerlijk tegen mij geweest, maar ik zei: We zien wel hoe het loopt, we hoeven niets gehaast te doen. 

Waarom zou een gestrandde relatie altijd moeten betekenen dat je elkaar niet meer ziet. Dat er een zondebok moet worden aangewezen? We hebben het goed gehad samen en als het straks goed voelt voor beiden dan kan hij gewoon een biertje komen halen. 

Voor nu heb ik gewoon rust. Ons gesprek zondag was goed. Ik heb nu veel minder het gevoel dat ik hem continu berichtjes wil sturen over vanalles gedurende een dag. Puur en alleen omdat het gewoon kan en mag. En dus is het makkelijker om het niet te doen.. 

Het is een simpel, algemeen bekend psychologisch truukje. Ontzeg iemand iets en ze zullen het toch willen, of geeft toe en ontneem zo die prikkel. 

Anyway.. We vinden het beiden nog steeds klote en er is echt wel houden van. En op stille momenten breek ik ook echt nog wel, maar dat heb ik altijd al gehad. Dat zit in mijn aard helaas, of nou ja.. Meer het feit dat ik te vaak in de steek gelaten ben, zelfs in de relatie van de afgelopen 12 jaar. Daar was ik samen een stuk eenzamer dan nu alleen.

Dus ik kan rust vinden in het idee dat hij er voor me is als dat echt nodig is. Of tzt gewoon omdat ie er is voor de gezelligheid of een hapje eten. 

Mom_40 schreef op 07-07-2022 om 10:23:

Vandaag een echte baaldag. Ik dacht dat het ergste voorbij was, maar er zijn toch nog terugvallen mogelijk blijkbaar.

Gisteren sprak ik af met een vriendin die ik al heel lang niet meer zag, ik deed haar het ganse verhaal en dat is blijkbaar terug in mijn kleren gaan hangen..
Door er uitgebreid over te spreken komt weer boven drijven wat we hadden, wat we meegemaakt hebben in dat anderhalve jaar, en hoe graag ik hem wel niet zag...

Vorig weekend leerde ik toevallig een leuke, lieve man kennen uit de buurt, met zeker en vast potentieel..
Maar vandaag twijfel ik terug en denk ik constant aan de ander..
Misschien is dit veel te vroeg allemaal...

Even resumé: je komt rond 12 juni uit een relatie, het is vandaag 7 juli. Je zit aan de start van je verwerking, je denkt na over iemand die je 2 a 3 weken na de breuk hebt ontmoet. Je denkt toch terug aan meneer A. 

En dan is de vraag die in je opkomt niet meer dan: misschien is dit veel te vroeg?

Ik zou daar toch andere vragen van krijgen: kun je alleen zijn? Voel je je alleen compleet genoeg? Waarom zou een ander de gaten opvullen? Waarom heel je niet eerst? Heb je ooit met wat dan ook wel eens de tijd genomen om jezelf volledig de kans te geven jezelf te mogen zijn en voelen? Waarom dénk  je zelfs maar aan opvulmateriaal/ de zogeheten rebound relatie? Durf je echt verdriet te voelen of vlucht je voor gevoel? Durf je stil te staan en je verdriet aan te kijken en te accepteren?

Misschien wat zwaar en overtrokken, maar dat een ander als mogelijke optie werd gezien viel me op, vandaar.