Eventjes graag jullie mening aub...
Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes
Temet
Ik vermoed dat er ergens wel een stukje gezond verstand zit dat begrijpt dat zo lopen mokken over verliezen bij voetbal niet normaal is. Maar dat toegeven is gezichtsverlies. Dus wordt er gezwegen, of het verhaal wordt verdraaid.
Mijn ex maakte het niet zo bont als deze heren, maar maakte het weer op een andere manier erg bont. En dan had hij achteraf een selectief geheugen, of een heel ander verhaal, of het was niet gebeurd, of het lag aan mij.
Het is zo ontzettend onbegrijpelijk van een afstand, dat realiseer ik me ook, maar je wordt er in meegezogen als je er middenin zit. Dan is het net een draaikolk, je weet dat het niet goed is maar je kunt er amper uitkomen.
Ja, ik heb ook te lang in een heel foute relatie gehangen en te lang gedacht dat het aan de kinderen en mij lag (immers, geen enkele peuter gooide zijn melk om, geen enkele peuter tekende per ongeluk naast het papiertje, dat soort dingen - en dus moest dat gecorrigeerd worden met een ongelooflijk grote smoel en het lag allemaal aan mij).
Het is niet uit te leggen. Ook na meer dan 10 jaar niet. En toch heb ik het ook meegemaakt. Met het verdraaien van de feiten, de schuld geven aan anderen, zeer kromme situaties recht praten (of in mijn geval: schreeuwen).
Temet
Het verhaal van Krisje over de voetbalwedstrijd, zou voor mijn vader een prachtige aanleiding zijn om op zijn werk de redelijkheid zelve te spelen. De betrekkelijkheid van winst zou hij benadrukken en zich tegelijkertijd een enorme trotse en betrokken vader tonen. Daarnaast zou hij benoemen dat dat verlies natuurlijk kwam doordat de coach natuurlijk geen idee had wat 'ie moest doen, dat zoonlief op de verkeerde plek was opgesteld, dat de scheidsrechter partijdig floot en dat trouwens de tegenstander waarschijnlijk ook wat oudere kinderen had ingezet, want er waren erbij, die echt heel groot al waren.
Temet
Je gaat het herkennen. Er zijn wel wat herkenbare patronen. Als iemand heel succesvol is, zie Steve Jobs, dan wordt ook het duistere deel van het karakter, extreem hoge onhaalbare eisen, zich met elk detail blijven bemoeien, alles moest op zijn manier, waar iedereen gek van wordt, vaak lang geaccepteerd.
Als je kwaliteiten verder maar matig zijn wordt het een kwestie van 12 ambachten en dertien ongelukken.
Er zijn andere compensatiemechanismen. Ik kreeg een leidinggevende die extreem charmant het hoofd van het voltallige cvb wist te charmeren.
Als ondergeschikte had ik per direct door dat dit niet werkbaar was en stelde mijn collega's voor om haar binnen veertien dagen af te keuren.
Helaas was er een onbekende agenda. Twee van mijn collega's kenden haar al van een andere werksituatie waar het dramatisch was afgelopen en gunden haar, vanwege haar ook zeer charmante zijde, dat ze het deze keer wel zou lukken.
Dus werd dat mijn vertrek.
Na een jaar werd het contract niet verlengd. De HR functionaris meldde droogjes dat het haar ontbrak aan sociale vaardigheden.
En als je goed oplet dan zie je het ook. Er zijn toch behoorlijk wat mensen met op zijn minst irrationele opvattingen of onredelijk gedrag. Maar we accepteren het want je bent niet allemaal hetzelfde en je werkt er omheen.
En wat ook gebeurt is dat iemand zich op het werk extreem weet in te houden, men is vaak wel op de hoogte van het negatieve effect van moeilijk gedrag, maar dat thuis dat harnas uitgaat.
Het is ook niet zwart wit. Het kan alleen extreem uit de hand gaan lopen. Vooral als de omgeving het gedrag gaat gedogen of zelfs bevorderen.
Ik denk ook weleens dat het expres ingezet wordt. Bij een reorganisatie of zo. Dan nemen ze iemand aan die extreem kritisch is op negatieve resultaten. Of extreem gefocust op alleen succeservaringen.
Dat scheelt al gauw een setje werknemers. Maar dat is misschien paranoia van mij.
Maar over, vooral, leidinggevenden met persoonlijkheidsstoornissen zijn boeken en artikelen vol geschreven.
O, inderdaad
Wat Devil's advocate zegt: de vader van mijn kinderen kan ze totaal afbranden als ze geen tien halen maar ze extreem ophemelen bij derden, fantastische kinderen.
Dat had ik al snel door en heb mijn kinderen dat ook uitgelegd.
Want je ziet wel een patroon.
Mijn dochter was gisteren bij haar vader. Ze meldde hem trots dat ze een 7,5 had gehaald voor een moeilijk vak in de toetsweek.
Maar vader begon meteen op te spelen. Het hele jaar haalt ze al hele hoge cijfers, dan heb je toch te weinig inzet getooond, gelapzwanst enzovoorts om dan een 7,5 te halen.
Tegenwoordig geeft ze gelukkig meer weerkwerk. 'Wat onaardig om te zeggen' haalde jij vroeger altijd tienen?
Maar helaas voor haar, toevallig had hij een test op zijn werk gedaan, precies een week eerder, waar hij het maximale resultaat, o fouten ,had behaald.
Dus dan lachen we er maar eens om.
Nina, hoe ging het bij de dokter?
Ik ben erg benieuwd.
Wat ik al heel lang zeg...
Op dit forum heb ik ik al meerdere keren geschreven onder de nick Doenja en onder een andere nick. En ook al gebeurde bij mij niet exact dezelfde dingen, toch herken ik zoveel in de situatie waar Nina in zit. T nadeel wat ik ondervond van dit forum was dat het regelmatig uitdraaide op een discussie of het wel of niet waar was. T sloeg me lam. Ik wist niet wat te doen.
Mijn situatie escaleerde zo erg dat mijn toenmalige man mij heeft proberen te wurgen. En ipv dat ik mijn kinderen een betere rustigere plek kon bieden, zijn ze gezwicht voor de druk van vader. Ze wonen bij hem. En wat snap ik Nina goed, want waar zij bang voor is (haar kind kwijt raken), daar was ik ook bang voor. En het is ook gebeurt.
De vraag van Temet; ja ook ik hield de schijn hoog. Niemand wist wat er gebeurde. Tot ik t bij mijn sportvereniging vertelde, en dankzij die mensen heb ik mijn poot stijf durven houden thuis dat ik niet gek was en niet meer over me heen liet lopen. De woede reactie van mijn nu ex en nu ex schoonmoeder was gigantisch. Daar is ook een naam voor: narcistic rage. En in dat moment is er een begin gemaakt met de vernietiging van mij en alles wat ik had of bereikt had. Dat is de angst van Nina. En die angst is heel reeel.
Voor iedereen die zich mijn verhaal nog herinnert; dit dus. Dit was wat er aan de hand was bij mij.
Ik denk
dat mijn ex zo overtuigd is van zijn eigen gelijk en 'normaalheid' dat hij dit soort dingen nooit op het werk besprak. Hij schopte en sloeg mij ook regelmatig, maar hij vind dat normaal: tenslotte deed zijn vader dat ook en ik verdiende het, ik deed niet 'normaal'. Later, veel later heb ik wel eens wat dingen aan mensen verteld, maar weinig mensen geloven je.
En de huidige situatie geeft aan hoe gestoord hij is: middelste zoon kreeg verkeerde vrienden, ging drugs gebruiken en zijn vader financiert dat tot op de dag van vandaag. Middelste woont bij hem (omdat ik hem niet meer kon hanteren), gaat al 2 jaar niet naar school en vader is er van overtuigd dat hij ook nu het juiste doet. Want, zo zegt hij, doordat ik hem geld geef hoeft hij niet te gaan stelen. Hij ziet geen langere termijn voor mijn kind, hij ziet echt niet in dat hij stom bezig is.
En Sally schreef
Het is zo ontzettend onbegrijpelijk van een afstand, dat realiseer ik me ook, maar je wordt er in meegezogen als je er middenin zit. Dan is het net een draaikolk, je weet dat het niet goed is maar je kunt er amper uitkomen.
Het is zo waar, zo waar, maar allemaal achteraf. Op dat moment zit me er zo middenin.
Maar goed, we gaan erg off topic (en ik moet nodig een andere nick 
).
Doenja
Ik wens je toe dat je je hier nu niet meer over hoeft te verdedigen op OO. Het is allemaal al erg genoeg.
Wat Nina betreft: dochter is 11, ik ben er niet in thuis, maar is het niet zo dat een kind van 11 nog niet mag kiezen? Of zit ik er dan helemaal naast?
Dat kiezen voor een kind
Het is een illusie te denken dat een kind mag kiezen. Vanaf 12 jaar mogen kinderen aangeven hoe ze omgang voor zich zien en ingevuld willen hebben. Maar een rechter hoeft zich daar helemaal niet aan te houden.
Bedenk je wel dat kinderen in deze situatie juist NIET zeggen wat ze willen. Vaak omdat ze al haarfijn aanvoelen dat er stront aan de knikker is als ze dat wel doen. Nina’s dochter sprak zich wel pro moeder uit, dat is al bijzonder krachtig voor een kind van die leeftijd. Maar ga er alsjeblieft niet vanuit dat alle kinderen dat doen. Zeker niet als er dreigementen geuit worden zoals ‘ als je bij je moeder gaat wonen dan ben jij verantwoordelijk voor mijn pijn, verdriet, of wat ik mezelf aan doe’. Dat komt heel vaak voor bij dit soort persoonlijkheids stoornissen.
Kinderen zeggen niet altijd wat ze willen. In dit soort situaties durven ze dat niet.
We vergelijken het te vaak met ‘normale’ situaties. Maar dit is niet normaal! En daarom is er ook een probleem.
kiezen
"Vanaf 12 jaar mogen kinderen aangeven hoe ze omgang voor zich zien en ingevuld willen hebben. Maar een rechter hoeft zich daar helemaal niet aan te houden."
Dat is wel waar, maar die rechters luisteren wel degelijk. In de Nederlandse situatie zou het volgende kunnen gebeuren: er komt een echtscheidingsprocedure en in die procedure komt er discussie over hoe de omgang eruit moet zien. Als moeder dan in haar verhaal op papier aangeeft dat er bij vader sprake is van zeer problematisch gedrag, dat dochter daar ernstig onder geleden heeft en nog altijd lijdt, en dat om die reden de omgang op een bepaalde manier ingekaderd moet worden, en als dochter dan vervolgens in het gesprek met de rechter dingen vertelt die dat verhaal ondersteunen, dan vergroot dat toch wel ernstig de kans dat de rechter inderdaad die omgang beperkt.
Het is dan wel van belang dat de rechter op voorhand al een idee heeft van wat er speelt.
Hoe die gesprekken feitelijk verlopen weet ik niet, ik ben daar nooit bij. Ik heb wel eens rechters iets horen zeggen over wat er in dat gesprek aan de orde is geweest. Vaak met "ik kan niet vertellen wat er allemaal is besproken, maar Pietje geeft wel aan dat hij heel veel moeite heeft met..."
De dochter van Nina heeft al laten merken dat ze juist wel degelijk in staat is tegenover de buitenwereld aan te geven wat het probleem is. Juist dit meisje kan waarschijnlijk prima aan een rechter duidelijk maken wat de situatie is. Alleen: ik weet niet hoe e.e.a. in België werkt. Vandaar ook mijn advies aan Nina om zich goed te laten adviseren. Want nu is een van haar angsten: als ik ga scheiden zit mijn dochter straks heel vaak bij haar vader en ben ik er niet bij. Nou, daar zijn misschien wel veiligheidskleppen in te bouwen. Maar hoe dat het beste kan, dat kan ze maar het beste aan een deskundige vragen, denk ik.
Dank overigens voor de ervaringen. AnneJ geeft aan dat het denkbaar is dat iemand zich op het werk extreem weet in te houden. Maar als dat zo is, denk ik dan, dan weet die iemand ook dat het sociaal wenselijk is dat hij zich inhoudt. En zo iemand weet dan kennelijk diep van binnen ook wel dat het gedrag zonder inhouden (wat de partner dus voor de kiezen krijgt) dus niet het 'normale' gedrag is.
Groeten,
Temet
dysfunctioneel gedrag
Helaas is dat geen uitweg Temet. Ik was gelukkig door mijn advocaat, een voormalig psycholoog, gewaarschuwd dat het recht daar niets mee kan.
Iedereen kan wat roepen, diagnoses zijn er vaak niet, en in een echtscheidingssituatie zijn de beelden over de ander toch al wat zwarter, dus wat er allemaal van waar is is niet goed te beoordelen.
Bovendien, de een met een persoonlijkheidsstoornis is niet de ander met een persoonlijkheidsstoornis, en kan zelfs een hele goede ouder zijn.
Ook nog zoiets. Pas nog met mijn dochter besproken. Hier zijn we ook nog wel een tijdje in de hersteltijd, als de rechter met kinderen praat spelen er diverse zaken.
Een kind kan de 'gestoorde' ouder zielig vinden en zich verplicht voelen voor hem of haar te kiezen.
Een kind kan wel tegen moeder haar beklag doen, maar tegen de rechter haar mond houden.
Een kind kan zo gedomineerd worden door de foute ouder dat het ook niets word.
En zo gebeurt het Doenja verhaal. De kinderen komen terecht bij de gestoorde ouder. En dat is beslist niet zeldzaam.
Want ook bij de rechter kan iemand zich charmanter voordoen dan hij zich thuis gedraagt.
Ik heb geleerd om extreem charmant gedrag juist te wantrouwen. Want dat kan aangeleerd zijn om te verbloemen dat er ook nog weleens ernstige communicatiefouten zijn. Die je dan wel vergeeft vanwege het verder overcharmante en beleefde nette gedrag.
Helaas, gaat zo, is niet anders.
Anders zijn
Het besef van 'anders' zijn kan er wel zijn maar daarmee heb je nog geen begrip over het gedrag.
Wat ik zie is er echt wel veel slecht gedrag rondwaart, zeker op scholen met emotioneel uiteraard onrijpe kinderen, maar dat de perceptie van dat gedrag verschilt.
Je kind kan gepest worden, buitengesloten, vernederd, en dat komt allemaal (soms extra) hard binnen, maar gebeurt in het geniep, en dan als het kind zelf in verzet gaat en terugreageert gebeurt dat op een minder slinkse manier, te openlijk en dan lijkt het alsof juist dat kind zich misdraagt.
Leerkrachten hebben dat soms door. Maar kinderen snappen dan toch niet waarom iedereen wegkomt met slecht gedrag en zijzelf dus niet?
Het is belangrijk denk ik om dat goed uit te leggen. En goed te luisteren naar een kind en samen te duiden.
Mijn exman weet dat hij anders is, dus hij gebruikt mij als referentiepunt voor goed gedrag of realistische oplossingen. Dat kan hij nu openlijk doen hoewel het nog wel deels door uitdagend of dysfunctioneel gedrag vertoond wordt.
Toch heeft hij ook zijn 'principes', grappig dat woordgebruik door de man van Nina, de regels die voor hem zo belangrijk zijn geworden omdat ze nooit uitgedaagd zijn dat hij niet zonder kan.
Door de detailwaarneming ontstaat er snel een focus op foutjes en dus op dingen die fout gaan. Dan moet je wel uitleggen dat we geen robotjes zijn, we zijn mensen. We maken de hele tijd foutjes, we leren, we gaan door, maar als je dat onderbreekt door op elk foutje commentaar te leveren, dan onderbreek je iemands flow of gedachtentrein en valt de 'robot' stil. Foutjes horen erbij. En je leert verschil maken tussen de marges. En welke foutjes belangrijk zijn en welke niet.
Ga jezelf maar na. Je wil ook niet steeds onderbreken worden of gewezen op je foutjes.
Nou ja, de blaren van mijn tong, maar ik moet zeggen mijn kinderen doen zelf ook nogal hun best om daar grip op te krijgen en tekst bij te vinden.
Hoewel de default ook makkelijk teveel aandacht op negativiteit kan zijn, vooral als iemand moe is of gestresst.
Maar ook dat kunnen ze constateren en dan vragen om even met rust gelaten te worden tot ze zich weer wel kunnen herpakken.
Slecht gedrag: hoe wordt je een rat
http://www.ethicsmanagement.info/content.php?pagina=%20231&type=5
Een bepaalde mate van slecht gedrag legt geen windeieren, maar er is uiteraard een grens en een context. En er is een hierarchie in wat we slecht vinden of acceptabel tot op zekere hoogte.
rechters en diagnoses
Ik zou iedereen van harte afraden om met diagnoses te strooien in een familierechtelijke procedure, behalve als er een rapport van een deskundige ligt. En dat rapport kenbaar is voor de rechter (of op een andere manier duidelijk is dat er sprake is van een stoornis).
Ik wil absoluut niet bepleiten dat Nina in een rechtszaak gaat lopen roepen dat haar man een narcist is of een persoonlijkheidsstoornis heeft. Maar dat doet ze hier ook niet. Ze beschrijft het gedrag. En dat kan ze in een procedure wel doen en zou ze ook moeten doen, naar mijn idee.
En nogmaals: haar dochter heeft nu juist laten zien dat ze wel in staat is om tegenover de buitenwacht duidelijk te maken waar de pijn zit. Juist dit meisje kan dat bij een rechter (als daar sprake van zou zijn) waarschijnlijk ook. Maar dan helpt het wel als die rechter al een idee heeft van de problematiek, want dat verhoogt de kans dat hij/zij de juiste vragen stelt, of op de juiste manier doorvraagt.
Dit alles uitgaande van het scenario dat er een rechtszaak komt met discussie over de omgang. Maar misschien komt het zover wel helemaal niet, omdat de man van Nina prima kan leven met weinig contact omdat hij eigenlijk diep van binnen wel beseft dat hij de zorg voor zijn dochter slecht aankan. Dat moet je hem alleen dan vooral niet zeggen, vermoed ik zo.
Groeten,
Temet
aanvulling
"of op een andere manier duidelijk is dat sprake is van een stoornis" - daar bedoel ik dus mee dat *bewijsbaar* is dat sprake is van een stoornis. Ik heb wel eens een procedure meegemaakt waarin een van partijen ruiterlijk erkende te lijden aan een borderline persoonlijkheidsstoornis. Kijk, dan is het natuurlijk geen probleem om het erover te hebben. Maar zomaar roepen "hij is een narcist" of " zij heeft borderline" leidt tot niets behalve ergernis bij de rechter.
Maar het kan geen kwaad de feitelijke gebeurtenissen te beschrijven. Welk etiketje daar dan op geplakt kan worden kan in het midden blijven.
Groeten,
Temet
Feitelijke gebeurtenissen
Ook die worden regelmatig door vechtscheidende paren uit hun duim gezogen of op zijn minst overdreven gedramatiseerd.
Blijkbaar ben je niet meer realistisch bezig als je commentaar op elkaar hebt. Zelfs als er een strafblad is of onuitwisbare rapporten, je kind klaagt over blauwe plekken, is het nog maar net wat voor indruk er in die 10 minuten van de zitting ontstaat, wat het gevolg zal zijn voor je kind en jouzelf.
En helaas, hoe nadrukkelijker je zelf de ander portretteert met slecht gedrag, dan ben je ineens een rancuneuze ex die de nader geen omgang gunt.
Geloven (Miss)
Ja natuurlijk wel. Waarom niet? Omdat ze niet direct opspringt? Heb ik niet gedaan, heb jij ook niet gedaan.
Het is een proces van ongeloof naar geloof naar verbijstering en volledig verlamd zijn naar hopelijk uiteindelijk daden.
Met het roepen dat je dit niet gelooft, loop je kans dat zij weer verdwijnt in het onzichtbare, moe van het hezelf verklaren en daarna verdwijnt in het leed van misschien veel erger.
En dat dan haar naam en foto eens op het journaal komen.
miss
Wat ik zo opvallend vind: op dit forum is het vrij normaal dat je tips en adviezen geeft en dat je maar moet afwachten of ze opgevolgd worden. Je kunt geen eisen gaan stellen: het blijft iemands eigen leven.
En jij doet in je bericht echt aanmatigend vind ik.
Jij kunt wel denken dat je het bij het rechte eind heb (en dat denk ik ook wel hoor, na het lezen van dit verhaal) maar het is het verhaal van een kant.
persoonlijk zit ik ook nog wel eens te stuiteren als vrouwen zich laten bedriegen door een man, hun man, en vervolgens zich in allerlei bochten gaan wringen om de relatie te redden. En dan ga je natuurlijk zeggen dat in deze situatie een kind ermee gemoeid is. En ja, dat vind ik ook een ernstige zaak. Maar een beetje relativerend: de schade is al toegebracht, momenteel is de vader gewaarschuwd door de hele situatie ondanks dat hij net doet of alles aan Nina ligt.
Nina
Hoe is het gegaan?
Leef je nog?
Algemene discussie in andere draad voeren?
De discussie wordt steeds algemener, terwijl we wachten tot Nina meldt hoe het gisteren ging bij de dokter. Er worden allerlei ervaringen en meningen bij gehaald. Heel interessant allemaal maar het leidt wel af in deze draad.
Tenslotte willen we allemaal Nina helpen en dat doen we niet met uitvoerig discussiëren op deze plek .
Ik ben bang dat Nina niet zomaar durft te reageren omdat de discussie zich ontwikkelt buiten haar om.
Ik ben geen forumbeheer maar wil jullie toch vragen om de algemene discussie te verplaatsen naar een ander topig / nieuw topic. Zodat dit draadje specifiek over Nina gaat. Zij heeft die hulp nodig.
Nina?
Hoe is het vandaag?
Hoe was het bij de huisarts?
Nina
Het is absoluut niet dat ik jou verhaal, verdriet niet geloof! Sorry als dat zo opgevat werd.
Ik vind het alleen ongekend nu je "inziet" dat hij niet normaal is en hij jou maar vooral je eigen vlees en bloed zo schaat niet oppakt als een leeuwin.
Ik denk meer vanuit je dochter. Ik ben zelf ook zo behandelt thuis. En leef nu nog met die gevolgen van mijn thuis situatie. Dat is wat Devil en ik bedoelen.
" ik/ wij zijn jou dochter"
Altijd maar pleasen, want oeh als mama boos werd dan....( in mijn geval was het mijn moeder, daarbij alcohol verslaafd en vader zwaar manische depressief)
Ik wilde duidelijk maken Nina, vecht voor haar toekomst. Hopelijk deed het gesprek bij de ha je goed. En ik las dat je de scheiding in werking stelt. Dat vind ik erg moedig. Je doet het goed. Hoeveel pijn en verdriet je ook hebt.
Ik spreek vanuit mezelf.
maar miss
Ik begrijp je hoor, je wilt het beste voor de dochter van Nina en Nina zelf, maar je zult ook moeten begrijpen dat mensen in een situatie terecht zijn gekomen waarin ze dingen pikken die een ander nooit zou pikken. Dit komt vaak aan de ene kant omdat ze al jaren met dit ondermijnende gedrag leven en er een soort van aan gewend zijn geraakt en aan de andere kant omdat ze zo murw zijn en geen energie en eigenwaarde meer hebben. Daarom baalde ik ook als een stekker dat Nina na het lezen van een vragenlijst omtrent gedrag van man eerst er totaal mee wilde kappen en het er vervolgens naar uitzag dat ze naar posts ging luisteren als 'ja maar dochter is een puber hoor, die zijn niet makkelijk'. Kom op het gaat over een meisje van 11 dat geestelijk mishandeld wordt...
Maar goed Miss, er zijn echt ook veel mensen die in het andere draadje niet begrijpen waarom jij nog bij je man bent. Ik begrijp dat wel een beetje maar dat geldt ook voor de situatie van Nina...
En Nina: laat alsjeblieft van je horen
Mari / Nina
Absoluut waar!
En om naar mijn eigen situatie te kijken, dat is ook niet te begrijpen voor een ander! Ik kan het zelf nog maar amper begrijpen laat staan een ander!
( waarom ik er nog ben)
Zou het die eigen waarde zijn wat ik hier " herken"omdat ik een soort van Nina s dochter ben maar dan als volwassen vrouw is, en je tot de kern van je bot gepleast hebt in je leven. Maar vanaf nu niet meer. Ik zie vooruit gang. De leeuwin ontpopt zich steeds meer en meer.
Ik kan de kracht hopelijk alleen maar doorsturen aan Nina. Nina denk aan jezelf! Sluit je zoveel mogelijk af voor hem! Sterkte!!
Ben ik de enige
die toch steeds even kijkt of Nina een berichtje heeft achtergelaten?
Nee hoor Krisje
Ik ook ook al neem ik niet echt deel aan dit gesprek, houd het mij toch bezig. Ik heb zelfs vannacht gekeken toen ik even wakker was.
Ik ook
..
Ik ook.
ook
yep ik ook
hoop toch iets van nina te horen
