Eventjes graag jullie mening aub...
Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes
Rust Larisse
Natuurlijk heb ik afstand kunnen nemen en genomen. Dat geeft ook rust. Zelfs voor exman. Echter je houdt de situatie over dat je je kinderen mee moet geven aan iemand waarvan je niet weet in welke knelsituatie ze nu weer terecht komen.
Dat hoefde niet toen we nog bij elkaar waren. Dan kon ik zorgen dat ik er altijd bij was en dat we periodes van rust hadden door weg te gaan.
Ben je erbij dan kun je de ergste paniek zelf afvangen. Ben je er niet bij dan weet je niet eens wat er niet afgevangen wordt.
Daar kom je pas later achter. En hier zelfs heel veel later. Nu, nu dochter een goede therapeut heeft.
Ik kon het niet meer aan, ik moest eruit. En ik ben de grens. Als ik het niet meer aankan dan houdt het op. Maar dat dat een hele nieuwe lastige situatie opleverde kon ik wel vooraf vermoeden maar ook dat is heel zwaar geweest.
Ik heb dat zo goed mogelijk gedaan. Kinderen een mobiel. Ex gerust stellen dat hij altijd een beroep op mij kon doen, en soms was dat ook nodig en gebeurde dat ook.
Altijd een tweede scenario. Nooit vrij.
Kinderen instrueren om ook kalm met ex om te gaan. En mij altijd te bellen.
Zorgen dat ex met kinderen zoveel mogelijk in ander gezelschap verbleef.
Ik weet niet wat beter is.
AnneJ
Jij hebt afstand genomen. Jij kon de ergste paniek afvangen. Waar uit dit draadje haal je dat Nina in staat is afstand te nemen en de paniek bij haar dochter af te vangen???
Ik zie daar geen enkele aanwijzing voor. Door afstand te nemen krijgt ze misschien wel de ruimte om wat sterker te worden hierin. Dat hoop ik. Ook ik vind het heel erg voor de dochter, die in een onmogelijke positie zit.
Maar ik denk nog steeds dat er een ingreep gaat komen vanuit dochter, vanuit school, of vanuit oma. Dan is het uit Nina's handen. Haar dochter blijft dit niet meer lang ondergaan. Oma is boos, school heeft al aan de bel getrokken.
Misschien is het een goed idee om Nina
als uniek 'geval' te bespreken en niet als AnneJ 2, Mari 2, Larisse 2 of Kaaskopje 2. Ik bespreek graag iets vanuit mijn eigen leven, maar ik heb nu echt de indruk dat Nina advies moet krijgen met een meer op haar gerichte blik. Nina is ons niet. Nina zit nú in een panieksituatie die haar volledig lijkt te verlammen. Daar kun je boos om worden, maar je kunt tegen iemand die verlamd is niet roepen dat hij maar moet gaan lopen. Ik heb ook niet de indruk, dat Nina momenteel in staat is om met het gedrag van haar man om te gaan als ware zij de therapeut en hij de 'patiënt'. Daarvoor zit ze er zelf te diep in en te dicht op. Ik vind ook niet dat je dat van iemand kunt verlangen.
Ik vind het jammer, dat de moeder van Nina zich heeft teruggetrokken. Het kan natuurlijk best zijn dat wat wij inmiddels weten eigenlijk al jaren voortsleept, waardoor haar moeder het ook niet meer weet en ten einde raad de stekker uit het contact heeft getrokken. Uit zelfbescherming misschien. Het is ontzettend moeilijk om toe te moeten kijken hoe je kind steeds verder de diepte in glijdt en geen stappen neemt.
Wat Nina zich niet lijkt te realiseren, is dat haar dochter eigenlijk in dezelfde situatie zit als haar moeder, dochter's oma dus. Dochter zit ook al jaren in deze situatie en er worden maar geen stappen genomen, die hier een eind aan maken. Oma/moeder kan de stekker uit het contact trekken, dochter kan dat (voorlopig) niet. Dochter lijkt wél de stekker uit het gezin te willen trekken. Zij met Nina de ene kant op en vader alleen de andere kant op. Uiteraard laat je een kind van 11 niet bepalen of je wel of niet gaat scheiden, maar als een kind zover gaat dat het uitspraken doet die deze kant opgaan, dan moet de situatie vrij ernstig zijn. Een kind wil zijn eigen vader niet kwetsen, niet expres. Zelfs niet als vader niet bepaald leuk gedrag laat zien.
Ik denk dat het tijd wordt, Nina lees je mee?, om het analyseren van het gedrag van vader af te sluiten. Wij hier op OO kennen haar man niet voldoende om echt precies te kunnen vertellen hoe het zit, feit is dat Nina en dochter er aan onderdoor gaan. Man lijkt er zelf ook aan onderdoor te gaan. Er valt niets meer te redden, dat komt neer op trekken aan een dood paard. Hoe Nina en haar man ná een scheiding weer met elkaar moeten leren omgaan, is van latere zorg. Het is nu de kunst om zo redelijk mogelijk uit elkaar te gaan.
Nina, je bleek eerder al in staat om een appartementje te vinden, dat lukt je vast nog een keer. Een woonruimte hoeft niet heel erg groot te zijn. Het feit dat je weer vrij zult kunnen ademhalen, je niet meer op eieren hoeft te lopen en je zult zien dat dit ook voor je dochter geldt, maakt ook een klein appartement tot een paradijsje. Probeer dan toch weer contact met je moeder te krijgen en vraag of ze je kan helpen. Is het niet met de verhuizing zelf, dan wel met het opvangen van je dochter. Als je moeder ziet dat je werkelijke stappen zet, ontdooit ze waarschijnlijk weer en kan ze weer met je verder.
Als je niet zeker weet hoe je man zich zal gedragen als jij daadwerkelijk vertrekt, kan het verstandig zijn om iemand te vragen om aldoor bij je te blijven. Niet dat ik denk dat je man gewelddadig zal worden, maar hij kan met woorden ook schade aanrichten. Je bent zo onzeker en voelt je zo snel schuldig en verantwoordelijk omdat je geleerd hebt je zo te voelen, dat het beter kan zijn als er iemand bij is. Je man wil niet dat men slecht over hem denkt, dus dan zal hij zich gedeisd houden.
Dus Nina, ik snap dat het ontzettend veel kracht van je vergt, maar je zult nu zelf de knop om moeten zetten. Je zult zelf je benen in beweging moeten zetten. Je armen. En je voeten de goede kant op laten gaan. Je kunt het.
Nina
Heb ik het goed als ik zeg dat je grootste angst is, hoe het moet gaan met je dochter na een eventuele scheiding? Dat dat de angst is die je het meest verlamt en terughoudt stappen te zetten.
Wellicht is een eerste stapje in je leven nu eens op onderzoek gaan -gewoon op internet of bij wat in Nederland heet een Juridisch Loket- hoe zaken liggen in België. In Nederland worden kinderen na hun twaalfde gehoord over waar hun voorkeur ligt om te wonen, misschien is dat bij jullie ook zo. Dat zou misschien al rust en moed geven.
Je man heeft zelf bij de psycholoog aangegeven niet meer verder te willen. Nogmaals: je kan hem daar aan houden, op diplomatieke wijze. " goh, je zei dat en ik ben het met je eens, misschien eens een tijdje uit elkaar?" zoiets
Het feit dat hij dat zei, is misschien een buitenkans in de situatie. Wellicht moet je het ijzer smeden terwijl het heet is... Het is ten slotte zijn eigen idee nu.
Mari
"Wellicht is een eerste stapje in je leven nu eens op onderzoek gaan -gewoon op internet of bij wat in Nederland heet een Juridisch Loket- hoe zaken liggen in België."
Ik heb ook al twee keer gezegd dat ze zich op dit punt terdege moet laten voorlichten en ik was de enige niet. En ik krijg niet de indruk dat Nina dat gedaan heeft.
Nina klaagt (terecht, naar mijn idee) en twijfelt, maar doet niets. Dat is heel beroerd, maar wel een feit. Ik vraag me inmiddels af of ze echt nog twijfelt of ze het wel goed doet of dat ze die twijfel (onbewust) cultiveert zodat ze maar niet werkelijk in actie hoeft te komen. Maar dat is allemaal invullen en speculatie en niemand is ermee geholpen. Nina niet, haar dochter niet, en de man van Nina ook niet. Dus ik zal me er na deze posting verder buiten houden.
Ik volg dit draadje, maar voel me net een ramptoerist: we zien de narigheid zich voltrekken maar staan machteloos. Nina moet zelf wat doen.
Groeten,
Temet
Niet meer te redden.
Ik heb dit draadje ook al een tijd gevolgd maar niet gereageerd omdat er al zo vele goede adviezen werden en worden gegeven. Ik leef met je mee.
Nina, geloof me, als er iemand de wens had om haar gezin te behouden en als er iemand angst had voor de toekomst dan was ik het. Maar het komt allemaal goed, anders maar goed.
Narcisme, autisme, drepessie of wat dan ook het maakt niet meer uit, de koek is op, heel cliché maar waar.
Ga nu je scheiding regelen. Wacht niet op aktie van je man of van wie dan ook. Hoe eerder je begint hoe eerder je weer van rust in je leven hebt, zo gaat het niet meer.
Temet
Ik volg dit draadje, maar voel me net een ramptoerist: we zien de narigheid zich voltrekken maar staan machteloos. Nina moet zelf wat doen. ===
Dat gevoel heb ik dus ook. Normaal ben ik nooit zo van 'ga ervandoor', maar dit is zó duidelijk, maar Nina moet het kunnen. Ik heb geleerd dat je soms pas kunt als je voelt dat het echt genoeg is geweest. Kennelijk is dat punt nog niet serieus genoeg aanwezig bij Nina. Ze is kennelijk nog niet overtuigd dat blijven minder goed is dan weggaan. Dus ik vraag me af wat het punt zal zijn waarop ze wél kan zeggen: genoeg! Als dochter in het ziekenhuis belandt? Als man toch door het lint gaat (zo komt hij niet over)? Als ze zelf door het lint gaat (dat zou een wonder zijn, maar ook bedeesde vrouwen kunnen dat punt bereiken)?
Temet Kaaskopje Nina e.a.
Ja ik voel me ook een ramptoerist. Wel eentje die graag wil helpen maar dat geldt voor iedereen hier denk ik.
Ik heb ook al verschillende keren gezegd: Nina blijf je niet verbazen over je man maar doe wat of accepteer dat het zo blijft.
Zij reageert dan met of 'ik doe toch alles fout' of 'ik heb nu eenmaal tijd nodig'.
Als buitenstaanders denken veel hier: "maar waarom? Hoe erg kan het worden? Kies niet voor je angst maar doe stapjes, kies voor je dochter". Of je denkt: zit geen vooruitgang in, ga ik geen energie meer in steken.
Ik zelf ga ook steeds al die fases door. Denk ook: ik wil niet het proces ondersteunen door hier alles aan te horen zodat ze weer verder kan (co-dependant van de co-dependant zijn)
Maar toch... ik herken het ook weer zo goed: gevangen zijn in die cocon van angst. Murw zijn, Het op willen lossen maar lamme handjes hebben. Ik heb zelf ook veel te lang gewacht. En dan hoop ik maar dat ze iets mee krijgt van al onze berichten. Niet per se de mijne want ik vind in bijna alle berichten goede voorstellen zitten.
Of moet je zo op de bodem komen Nina, dat het enige wat rest is, de eerste stap die zwaarverslaafden in het 12-stappen programma doen: erkennen dat hun leven stuurloos is geworden en hulp vragen van een Hogere Macht. Bidden dus. Niet per se tot een god of God maar tot 'iets' in jezelf dat wijzer is dan alle angstige overwegingen bij elkaar.
Ik zelf ben ervan overtuigd dat je zo een potentieel in jezelf kunt aanboren dat je niet voor mogelijk had gehouden en gun dat een ieder en speciaal jou en je dochter, Nina.
Je zou zo maar bij een diepste bron van eigenheid kunnen komen vanwaaruit alles weer een andere wending kan nemen...
Liefde en geluk
Ik hoop dat je een manier vind om de situatie te veranderen. Jullie leven, zoals je dat beschrijft, is verre van 'normaal'. Je man reageert zeer extreem. Het lijkt me onhoudbaar en onleefbaar voor jou en je dochter (en ook voor je man trouwens).
Het leven kan zo fijn en ongecompliceerd zijn. Ik heb een fijne man, een gelijkwaardige relatie.
- Als we het niet eens zijn praten we daar over en vinden we (tot nu toe) altijd een oplossing waar we allebei achter staan.
- Ik breng mijn pubers nog vaak een kusje als ze in bed liggen (en dan kletsen we nog even).
- Ik ga naar MacDonalds, of een echt restaurantje, wanneer ik dat wil, zonder overleg met mijn man. Ik deel dat mee: 'man, vanavond eet ik met dochter een hapje in de stad'. Het antwoord van mijn man is dan: 'Veel plezier en eet smakelijk!'.
Zo simpel kan het leven zijn.
Jij bent in een moeilijke situatie gegroeid. Ik wens jou en je dochter dat je hier aan kunt ontsnappen. Het lijkt me dat er veel goede tips gegeven zijn. Het is natúúrlijk alleen aan jou of je ze opvolgt. Hoewel jouw keuzes wél gevolgen hebben voor je dochter.
Blijven bij je man lijkt me echt niet oké voor haar.
Als je weg gaat bij je man, ben je bang dat je je dochter niet meer alle dagen kunt zien. Om te weten of die angst terecht is, kun je mogelijk contact opnemen met instanties die je daar meer over kunnen vertellen.
Veer
"Ik ga naar MacDonalds, of een echt restaurantje, wanneer ik dat wil, zonder overleg met mijn man. Ik deel dat mee: 'man, vanavond eet ik met dochter een hapje in de stad'. Het antwoord van mijn man is dan: 'Veel plezier en eet smakelijk!'."
Die laatste zin..... Ik moet er bijna van huilen.
Hoe mooi, fijn en simpel een relatie zou kunnen zijn.
Misschien ooit ook voor mij.
Ik zou al blij zijn als ik op een dergelijke mededeling geen verongelijkt gezicht zie of zucht hoor. Of kritiek.
Nina kan zich er inmiddels vast ook niets meer bij voorstellen, maar ik heb er vertrouwen in dat ze in beweging komt dankzij al onze steun en goede adviezen. Het heeft gewoon tijd nodig als je zo murw bent.
Op een gegeven moment ziet ze het licht dat ze dit haar dochter niet langer kan aandoen en dat ze ermee klaar is om alles om haar man heen aan te passen.
zomaar meedelen dat je uit eten gaat
Dat zou ik dan weer niet doen. Ik zou daar zelf ook niet positief op reageren, vrees ik.
Uit eten
Kaaskopje
Ik zal de context meegeven: vorige week hebben dochter en ik gewinkeld in de stad. Het liep wat uit, toen bedachten we dat het gezellig zou zijn om samen een hapje te eten ter afsluiting van een leuke middag. Dan hoef/ga ik dat niet overleggen met mijn man: vind je het goed dat.... Nee, dan bel of app ik hem: dochter en ik eten een hapje in de stad. En dat is dan prima. Sterker, man vindt dat leuk voor ons.
Als mijn man als (enige) 'tekortkoming' had, dat hij niet tegen onverwachte uit-etentjes zou kunnen, dan zou ik het waarschijnlijk wél even overleggen om hem tegemoet te komen. Maar, ik wilde met dit berichtje nu juist laten zien dat dit soort dingen ook moeiteloos kunnen gaan.
Larisse
Het is je gegund, een fijne warme relatie. Wat ik wel weet dat je beter alléén kunt zijn, dan met z'n tweeën in een ongelukkige relatie. Dus los van een fijne relatie, kun je ook in je eentje je leven vorm (proberen te) geven!
Veer
Ik begrijp de meerwaarde van deze opmerking niet zo goed :"Maar, ik wilde met dit berichtje nu juist laten zien dat dit soort dingen ook moeiteloos kunnen gaan."
Heb je het draadje gelezen?
Veer
Oh ja in die context vind ik het wel logisch 
. Ik dacht plompverloren in de huiskamer 'wij gaan ergens eten, doei!' ).
Een beetje in aansluiting op de vraag van Mari, denk ik dat iedereen snapt dat dit soort dingen bij veel gezinnen moeiteloos kunnen gaan, maar het probleem is juist dat in het gezin van Nina niets moeiteloos gaat. Tenminste niet als het initiatief bij Nina vandaan komt. Alles wat Nina doet, had ze nooit zonder overleg mogen doen, haar man mag wel zonder overleg van alles doen, vindt hij. En waar hij boos over kan worden, is regelmatig te belachelijk voor woorden. Natuurlijk kan het anders, Nina snakt naar dat 'anders'.
Mari en Kaaskopje
'Een beetje in aansluiting op de vraag van Mari denk ik dat iedereen snapt dat dit soort dingen bij veel gezinnen moeiteloos kunnen gaan'
Nou, niet iedereen dus: Nina twijfelt vaak of het niet toch aan haar ligt. Ik wilde haar met een paar praktische voorbeelden laten zien hoe het er bij mij, en volgens bij mij de meeste gezinnen, aan toe gaat.
Om haar een blik te geven in een leven met een gelijkwaardige partner, waarin je jezelf kunt zijn en elkaar iets gunt.
Oh maar
Ik denk dat Nina ook wel weet dat het normaal is om gelijkwaardig met elkaar om te gaan. Als jij zegt, Veer, Nou bij ons gaat alles goed hoor, kan zij dat toch nog steeds denken? (ik vind niet dat het aan jou ligt, Nina, weet je wel). ik vind het pijnlijk voor haar om dat zo te etaleren een soort zout in de wonden: bij ons gaat het wel fijn en goed hoor. Ja dat zou zij natuurlijk ook willen. Nou ja soit, je zal het goed bedoeld hebben.
Hoe gaat het inmiddels Nina?
wat weggevallen
in het vorige bericht:
dit "Als jij zegt, Veer, Nou bij ons gaat alles goed hoor, kan zij dat toch nog steeds denken?"
moet zijn:
Als jij zegt, Veer, Nou bij ons gaat alles goed hoor, kan zij toch nog steeds denken dat het aan haar ligt dat het niet goed gaat bij hen?
Ik snap Veer wel denk ik.
Nina twijfelt aan alles, heeft geen goed beeld meer van wat "normaal" is.
Veer wil laten zien hoe het ook kan, als je gelijkwaardige partners bent. Ik zie het niet als zout in de wond wrijven maar als een voorbeeld om Nina wakker te schudden. Zelf vond ik het moeilijk om zulke voorbeelden te geven maar heb er wel aan lopen denken.
Ik hoop dat Nina gaat zien dat ze niet voor elk ijsje, handje chips, glas cola goedkeuring hoeft te hebben van haar man. En vooral dat zij zich niet schuldig hoeft te voelen als ze met dochter gezellig aan de cola met chips zit als hij thuiskomt van de sport.
voorbeeld Veer
Ik zit in een vergelijkbare situatie als Nina. Veel langer, maar, denk ik, veel minder schadelijk voor mijn kinderen (nl. veel meer op mij gericht) dan bij de dochter van Nina. (Nou ja, dat hoop ik dan maar, misschien dat ik ooit nog denk: ik had veel eerder moeten gaan scheiden).
Ik vind Veers bericht wel goed.
Het deed mij ook echt wat. Horen hoe fijn en simpel dingen bij een ander kunnen gaan. Als je zo gewend bent aan een moeizame relatie weet je niet meer wat normaal is, hoe het ook kan.
Door zoiets te lezen, word ik bevestigd in mijn gedachte "Ik wil dit niet meer!". Ik heb geen zin meer in altijd moeilijke reacties, nooit een echt ontspannen gevoel als mijn man thuis is. Eigenlijk ontloop ik hem zoveel mogelijk. Geen zin in kritiek op mij (of anderen). Al die negativiteit.
Ik weet natuurlijk niet wat Veers post met Nina doet.
Maar ik vind het wel goed om te horen wat normaal is of in elk geval bij anderen voor komt. Een punt dus op de horizon waar ik naartoe aan het werken ben. Misschien helpt het Nina ook. Ik geloof nl. niet dat Nina ervoor kan zorgen dat haar man zo gaat veranderen dat er bij hen een ontspannen sfeer komt. En ik vraag me af of haar man kan veranderen zodat er een echt ontspannen sfeer komt. En dat is wat ik Nina en haar dochter gun.
Een punt op de horizon
en met een voorbeeld aangeven wat normaal kan zijn, omdat je dat wel eens niet meer zou kunnen weten, dat was inderdaad mijn bedoeling Larisse.
Gelijkwaardig, fijn en ontspannen, ik gun het jullie zo!
Liefs, Veer
oh nou
Dan zal mijn reactie wel hier door komen: ik twijfelde nooit aan wat normaal was aan gelijkwaardigheid toen ik met ex- narc ging. Het pijnlijke voor mij was dat hij dat niet kon zien en ik dacht doordat ik er anders in zou gaan staan dat hij dat wel zou kunnen zien. Voor mij was het indertijd pijnlijk om te horen 'oh maar bij ons gaat het wel hoor'. Dat maakte juist dat ik vond dat ik iets fout deed en raar was.
Misschien ligt het inderdaad in het geval van Nina anders.
Ik zie nu meer hoe je het bedoeld hebt Veer. bedankt
Nina
Is je dochter al weer terug van haar weekje weg? Heeft ze het leuk gehad?
Mari
Ik denk dat de meesten wel weten dat relaties op basis van gelijkwaardigheid zouden moeten zijn...
Als je wordt langaam ergens in gezogen. Ik vermoed ook dat het in het begin ook nog niet meteen zo erg is. Het groeit. Het kan ook zijn dat een relatie pas disfunctioneel wordt als er kinderen komen, en als die kinderen groter worden. Een van de partners kan die kinderen als een bedreiging gaan zien, kan jaloers worden, of kan bv er niet tegen dat de routine verandert...
Ik heb onlangs het hele draadje gelezen. Ik vraag me af of Nina het voor mekaar krijgt om weg te gaan (althans, om dat NU voor mekaar te krijgen). Wellicht kan ze ook proberen om in kleine stapjes de situatie minder laten te escaleren.
Een ding staat me nog bij: je schrijft dat je een keer met je man en je dochter op pad ging omdat hij naar de dokter moest. En dat het ijsjes eten daarna in het honderd liep. Maar ik snap dan niet zo goed waarom iedereen mee moet naar die dokter.
Ik zou proberen wat minder met elkaar op elkaars lip dingen te doen. Man naar de dokter? Prima, maar alleen bv.
Nou weet ik niet wat daar de reden van was, maar dit berichtje bleef me bij.
Tja
Waarom gaan we allemaal mee naar de dokter. Omdat hij dat wil. Wij zijn zo'n gezin dat bijna alles samen doet. Ik heb hem al gezegd dat we sommige dingen best ook apart kunnen doen, maar hij vindt dat gezellig dat we meegaan en dan zegt hij vaak ook dat we dan achteraf nog wat samen in de buurt van die dokter kunnen doen. Persoonlijk vind ik dat verstikkend om bijna alles samen te doen, maar weet je wel... om de lieve vrede doen mensen gekke dingen. Maar, ik werk hieraan, probeer de laatste tijd al eens wat meer 'tegendraads' te doen.
Dochter had een hele leuke vakantie. Toen ik met haar even alleen was vroeg ze me 'is alles goed verlopen met papa? Dus heeft ze wel aan ons gedacht. Ik merk wel dat hij zijn best wil doen. Dochter zei het ook nog deze morgen 'papa is zo lief sinds ik terug ben'. Ik merkte ook dat hij anders deed. Ik kreeg zelfs geen commentaar op het brood dat ik gekocht heb... Maar toen dochter hem 's avonds vroeg of het goed was dat hij ook soms eens 's morgens de hond wil uitlaten (omdat hij effectief 's morgens meer tijd heeft dan wij, maar dat zei ze uiteraard niet 😋) zei hij 'nee hoor, het is jouw hond. Dat vond ze niet leuk. Ze sprak me erover aan en ik zei dat ik dat gesprekje gehoord had en hem erover zou aanspreken. Toen zij ze me wat dat me ongemakkelijk maakte. Ze zei 'nee, mama laat maar, anders is er weer ruzie'. Dat raakte me. Ze heeft gelijk, hier kan je niet een andere mening hebben zonder gevolgen. Jammer, maar ik zoek wel een oplossing, ik laat 'ons' niet meer doen...
Nina
Ik heb meegemaakt dat kinderen willen dat je ze helpt in de zin van: zou jij tegen papa willen zeggen dat het niet leuk is als ik altijd 's avonds als eerste naar huis moet, maar ook juist wel tegengehouden ben als ik het voor ze op wilde nemen. Inderdaad ook vanwege vrees voor ruzie. Maar soms ook wel doordat ze op dat moment het probleem niet willen zien. Zich aanpassen. Waarbij het dan ook nog wel eens zo kon zijn dat ikzelf te alert was op mogelijke problemen. Zo hebben wij als lezer van jouw verhaal Nina misschien iets van: best redelijk antwoord over het uitlaten van die hond, terwijl jij zo hoopt dat hij vaker je dochter ter wille wil zijn, dat je bij dit voorval misschien wat overdreven reageert. Best moeilijk om daar goed evenwicht in te vinden. Ik hoop voor je dat je psycholoog je hier ook bij kan helpen. Op een goede manier. Ik heb dat zelf gemist.
ach...
Wat fijn dat je dochter het leuk heeft gehad. Maar heel moeilijk lijkt het me als je dochter dingen zegt als 'is alles goed verlopen met papa? en 'nee, mama laat maar, anders is er weer ruzie'. Dat zou een kind van 11 niet moeten hoeven zeggen...
Hond uitlaten
Mijn buurjongens zag ik ook om 7:30 de hond uitlaten. Regen of wind. Het was wel de afspraak die de ouders met hun kinderen hadden gemaakt, op het moment dat ze een hond wilden.
Als jullie in tijdnood komen, is het verstandiger de wekker te vervroegen, als onderdeel ‘leren plannen’.
Nina
Dus je hebt niets gedaan om (even) weg te komen bij je man? Heb je wel contact opgenomen met één van de mensen hier op het forum die je graag willen helpen?
En heb je nu al contact met je moeder gehad?
Masr
Sorry, ik was misschien niet duidelijk in mijn standpunt maar het gaat me niet om het feit dat ze de hond niet wilde uitlaten, het gaat me erom dat je je mening niet mag zeggen zonder ruzie te hebben. Ik wil haar tonen dat dat anders kan/moet.
En even weggaan is in mijn geval geen optie. En mijn moeder praat weer met me, al was het over koetjes en kalfjes, er is tenminste weer contact. Ze zei dat ze niet boos wil zijn op mij en ik haar dus mag roepen waar nodig. Oef...
