Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

17-11-2016 om 21:15 Topicstarter

De knop om

Interessant om de discussie te volgen over wel/geen diagnose, labeltje, etc. Ik heb daar de afgelopen week ook veel over nagedacht en kwam toch tot weer een iets andere conclusie.
Mijn man zit zonder twijfel in een ingewikkelde situatie met zichzelf. Onrust, ontevredenheid, het gras aan de overkant, een rugzak vol jaugdherinneringen, noem maar op. Maar toch heeft hij op ieder moment de keuze gehad om deze zaken binnen zijn relatie met mij te delen, op te lossen, te bespreken. Hij is vervolgens vreemdgegaan. Niet omdat ik tekort schoot, maar omdat hij zelf de keuze maakte om zijn eigen behoeften en verlangens boven die van mij te stellen. Hij is domweg zijn vluchtweg ingeslagen en keek niet meer om. Blind en gevoelloos voor de gevolgen voor de mensen die hij daarvoor nog zo liefhad: ik, de kinderen. Hij ziet het wel, maar het is ondergeschikt. En terwijl ik dacht dat we samen voor hetzelfde stonden, bleek hij niet ons gezamenlijk belang en het belang van het gezin, maar louter zijn eigen belang na te streven.
Ik word daar nu, na 8 maanden in deze shit, steeds bozer van. Ik zie heus met mildheid zijn innerlijke worsteling, zijn gebrek aan richting, de chaos, het vluchtgedrag. Ik kan zelfs nog liefde voelen - al wordt het steeds minder. Minder respect vooral ook. Want ik zie ook de lafheid waarmee hij die worsteling (niet) aangaat. Er is niets duidelijk en hij laat de onduidelijkheid voortbestaan. Voor mij is het gissen waar hij staat, waar hij heen wil. Logisch, hij wil/kan niet kiezen zonder ergens te verliezen en ook dat is niet in zijn belang. Dat wil hij nou juist voorkomen, maar dat gaat wel ten koste van anderen, van mij.

Ik heb steeds vaker het gevoel dat hij niet voor de kinderen of mij hier lekker komt koken en eten, maar louter voor zichzelf. Om zíjn geweten te sussen, zíjn behoeften in te lossen, de warmte weer even te kunnen opsnuiven. Het draait alleen maar om hem. Ik heb daar zo ongelooflijk genoeg van. Ben er moe van ook. Ik vind het verschrikkelijk.

Terug naar de labeltjes: volgens mij heeft man een dijk van een MLC, depressie, trekjes van adhd en nog veel meer ellende. Op het manische af soms. Maar wat er ook mis is met hem (en hebben we niet allemaal wel iets?), het is hoe dan ook geen excuus om je naasten te besodemieteren en aan het lijntje te houden.
Hij wil mij graag nog 'positief' in zijn leven. Ja, natuurlijk. Hoe cynisch is dat.

moederziel

moederziel

17-11-2016 om 21:24 Topicstarter

En dan het praktische...

Man heeft inmiddels de beschikking over z'n nieuwe woonplek. Maar waar ik bang voor was, gebeurt dus idd: er is niets geregeld, geen verhuizing georganiseerd, geen idee waar en hoe de kinderen bij hem moeten slapen (geen bedden), niets.
Ik heb nog aangeboden om wat spullen te verzamelen, maar hij wil dat in het gezinshuis alles hetzelfde blijft. Hij heeft niks nodig voor zichzelf, zegt hij. Ik voel daar ook wat slachtofferschap in (maar ik ben niet helemaal objectief natuurlijk , maar vind het vooral rot dat de kinderen op deze manier voorlopig nog geen 2e thuis hebben. En ze moeten hem al zo missen. Het heeft gewoon geen prioriteit voor hem. Hij lijkt er niet bij stil te staan wat dat is, gescheiden vader zijn. Vader zijn zonder moeder. Pffffff.... ik zet me schrap voor wat er nog allemaal aankomt.

Pennestreek

Pennestreek

17-11-2016 om 22:59

Dat lijkt me dan duidelijk (maar ook verdomde moeilijk)

Als hij zijn zaken niet op orde heeft, ziet hij de kinderen dus niet. Want bij jou hoeft hij nu niet meer aan te kloppen, hij heeft tenslotte zijn eigen woonruimte.

Natuurlijk, zoals altijd is het duizend keer makkelijker gezegd dan gedaan. Want je wil graag dat de kinderen ook bij hun vader terecht kunnen. En je wil dat ze een goede relatie met hem houden. En je gunt ze een leuke, warme, liefhebbende, belangstellende vader. Maar dat is hij nu niet!

In alles wat hij doet en vooral laat, laat hij zien dat hij geen keuze wil maken, alleen de makkelijkste en prettigste keuze voor zichzelf. En dat is geen knopen doorhakken, actie ondernemen of naar zichzelf kijken, maar een beetje aanrommelen en verwachten dat als hij er behoeft aan heeft hij wel weer even kan komen binnenvallen in het warme thuis, of als hij behoefte heeft aan wat anders lekker naar Truus. Ik kan me ook voorstellen dat zij daar op een gegeven moment ook genoeg van krijgt, trouwens. Maar dat doet er niet toe, natuurlijk. Hoewel het wel kan helpen om ervoor te zorgen dat hij eindelijk door krijgt waar hij mee bezig is.

Want ik denk dat je misschien moet forceren dat hij de bodem bereikt. Jouw grens is hij al lang en breed over gegaan, nu moet jij met en voor je kinderen bepalen dat hun grens ook bereikt is. Hij neemt geen verantwoordelijkheid voor ze, op geen enkel vlak. Dus dan kan hij ze niet zien, hoogstens misschien ergens buiten de deur, samen wat doen.

Jij kijkt er vast anders tgenaan, maar ik denk echt dat je hier de lijn moet trekken.
Anyway, heel veel sterkte en liefs.

moederziel

moederziel

17-11-2016 om 23:43 Topicstarter

Bodem bereiken?

Ik denk niet dat man de bodem gaat bereiken. Hij volhardt in zijn stap het gezin uit. Net wat communicatie over en weer gehad en hij wil mij best 'ontlasten' hoor, als ik maar zeg wat de klusjes zijn en over een paar dagen kan hij best de kinderen daar ontvangen. Als ik aangeef dat ik me daar niet echt naar uit kijk om de kinderen te missen, toont hij begrip. Het is allemaal moeilijk, het is allemaal nieuw en wennen. Pfff..... het maakte me boos, de zinloosheid van dit alles. Ik heb eerlijk gezegd dat ik het moeilijk vind dat ik niet weet wat er in hem omgaat, dat de wetenschap dat híj hier gelukkiger van wordt dan in elk geval nog iets zinnigs is. Geen reactie. Ja, dat hij hoopt dat ik een beetje kan slapen.

Ik ben in staat om m'n servies nu door de keuken te smijten, zo boos en machteloos maakt me dit. Hij sluit me buiten, negeert mijn vragen, onthoudt mij de antwoorden en de uitleg. Woedend word ik ervan.

Tops

Tops

18-11-2016 om 00:41

heb

Heb het al eens gezegd lieve Moederziel, maar hoeveel begrip je toont en hoeveel inzicht JIJ hebt of hoe zeer je voor hem denkt hoe het in elkaar zit en zeker weet wat hij denkt en voelt, ervaren moet: hij staat er anders in en waarschijnlijk ga je die antwoorden niet krijgen.
Van mij mag je daar om best met iets gooien hoor!
Weet je wat bij mij hielp?
Ik ben best "bang" voor mijn emoties, ben liever kwaad dan verdriet te ervaren bij wijze van. Voel me kwetsbaar en klein en verpulverd als ik verdriet heb.
Maar ik voelde dat het groeide van binnen en aangezien ik mezelf beloofd had alles te doorleven, hoe rot ook, keek ik naar de boksbal van mijn dochter.
Zij zei eens: sla het er maar uit. Ik wist alleen wat er ging gebeuren: mijn kwaadheid zou na 10 slagen al veranderen in huilen.
Dus dan begon ik en ik knakte elke keer eerder. Begon ik met loser en kl..tz.k, daarna wekte ik het al op als ik maar naar de bokshandschoenen keek.
En zo kon ik mijn woede, waarin ik vast begon te lopen, omzetten in wat er werkelijk voor stond: verdriet.
Het voelt nu alsof jij jezelf van binnen aan het verteren bent, omdat je zo je best doet de boel draaiende te houden.
Je behoefte om te gooien, zelfs al bedoel je het niet of toch wel letterlijk, geeft iets aan.
Maak gebruik van lichamelijke kracht om de emoties te kunnen laten gaan. Op welke manier ook. Wandelen in stevig tempo, rennen, gillen tegen de wind in, fietsen, boksen, zolang je het er maar gewoon uitgooit.
Maar ga niet op zoek naar wat je niet bevatten kunt, want het zal onbevredigend en incompleet zijn.

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 01:02 Topicstarter

Overspoeld

Ik kan de stappen van man wel bevatten (rationeel dan), maar ik zie ze nergens toe leiden. Dáár zit zoveel boosheid bij mij. Als ik nou zag dat hij er wel gelukkiger van werd, of als dit is waar hij al zijn leven lang naar zoxht, dan zou het nog ergens zin hebben. Ik zie het niet. Integendeel zelfs. Ik kan mezelf maar niet over dat gevoel heen zetten dat het zo volstrekt zinloos is, zo ontzettend onnodig. Het hoefde niet stuk. Er was genoeg. Meer dan genoeg.

Daaronder, of misschien wel daarnaast zit mijn persoonlijke diepe verdriet van de afwijzing. Die ene, eerste in mijn leven die echt alleen voor mij koos, vol overgave, die écht van me hield, juist hij heeft me afgewezen, weggedaan, mijn gevoelens genegeerd. Hij koos niet meer voor mij, maar ik wist het niet. Dat is een heel erg diepe pijn waarvan ik me serieus afvraag of dat ooit weggaat. En deze pijn is verbonden aan de pijn van de afwijzing door mijn vader. Deze pijn maakt me klein, nietig, vol twijfel over mezelf, afkeer van mezelf. Als mensen niet voor me willen kiezen, wat heeft het dan voor zin? Dat kan me zo overspoelen. En dat gebeurt nu.

floor

floor

18-11-2016 om 08:29

ik denk

dat je super goed bezig bent.
Ja, dit is afschuwelijk, maar het -is- ook afschuwelijk.
Dat laat je nu eindelijk toe.
Sterkte.

Ms. Simone

Ms. Simone

18-11-2016 om 09:07

Tops

Jij hebt het over de behoefte van Moederziel om iets te gooien, het gebruikten lichamelijke kracht om emoties te laten gaan. Ik voelde, in gesprek over mijn situatie, maar ook gewoon bij mezelf nadenkend daarover, soms een heel sterke behoefte om steekbewegingen te maken. Misschien als je het heel filosofisch bekijkt, wel gewoon mijn gevoel dat ik "er doorheen moet prikken", "burst the bubble, break the charm".
Ik was overigens niet van plan om hier met een mes schade te gaan aanrichten (maar ben wel weer gaan breien, dus ik ben gewapend.

Ja, zoals Floor zegt

Zo is het, Moederziel. Je werkelijkheid met je man, je gezin, is afschuwelijk. En ik denk dat je aan het voelen bent dat man een keuze heeft. En dat die keuze NIET is bij jou en/of met zijn gezin zijn. Het is nog 'erger': hij draagt niet de zorg voor zijn kinderen. Het is zo afschuwelijk herkenbaar dat ik er soms misselijk van word. En ik wil je opvangen. Maar weet je? Dat is niet nodig. Want zoals Floor schrijft: je bent heel goed bezig. Juist deze pijn moet je aangaan. Deze pijn vervaagt de hoop. En die hoop is jouw wens. Die is niet gebaseerd op signalen vanuit de werkelijkheid dat hij zorg draagt. Die signalen zijn er echt he-le-maal niet.

Voor mij was het in de situatie waarin jij nu zit belangrijk dat ik me niet meer tot hem wendde voor begrip, troost, een helpende hand, ontlasten, mijn emoties laten zien. Voor mij was het nodig om niet meer mezelf te laten zien aan hem. Omdat de klappen die ik dan kreeg te hard waren. Te veel beschadigden in mij; meer dan ik aankon en wilde. En dat laatste, het 'niet willen krijgen van nieuwe klappen', werd groter naarmate ik niet meer met hem deelde.

Hij was daar vervolgens woest over. Dat hij niet meer zag en hoorde wat ik voelde, nodig had. Terwijl hij nooit heeft gezien hoe ik niet kreeg van hem wat ik nodig had. En nu, een paar jaar later, denk ik: hij zag me NIET. Pas toen ik me niet meer liet zien, kreeg ik reactie. Niet omdat hij mij wilde zien, denk ik nu, maar omdat het voor hem heel verontrustend was dat ik me niet meer tot hem wendde. Ik (en dit heeft hij wel eens letterlijk gezegd) kon toch gewoon blijven? Ondanks truus, ondanks de chaos en de puinhoop? Alles om de status quo te behouden. Welke status quo? Nou, die nieuwe, waarin wij niet meer samen waren, waarin mijn gezin naar de knoppen was. Mij hielp het dus enorm niets meer te delen, niets te verwachten.

Ik zie het bij jou nu ook nog, ondanks het feit dat het doordringt tot je, dat je boos bent, dat je van hoop naar duidelijkheid gaat: jouw focus ligt altijd nog bijna continu op hem.

Je houdt van analyseren toch? Nou, kijk maar eens in je eigen postings van de afgelopen tijd hoe vaak je 'in zijn huid kruipt', duidt, verklaart, vertelt hoe de dingen voor HEM zijn, wat HIJ voelt, wat HIJ zei, wat HIJ wil en niet wil, wat HIJ doet en niet doet. En kijk dan eens in hoe veel zinnen je schrijft over jou zelf. Wat JIJ doet, JIJ wilt, JIJ voelt, JIJ denkt, JIJ verlangt en wilt. Schrik niet.

Zie jezelf de komende tijd als een 'spotter' bij bijvoorbeeld toneel of ballet: probeer telkens (liefdevol naar je zelf toe, niet streng, maar wel zacht en duidelijk) als je die spotlight richt op hem de lichtstraal te verplaatsen naar jouzelf. En naar jouw kinderen. Zie jullie op dat podium en zet jezelf in het licht, je kinderen in het licht. Zet jou en jullie centraal. Spreek je zorg niet meer uit over hoe het moet met de kinderen bij hem. Hoe jij het allemaal moet regelen. Jij weet al dat je het redt. En je kinderen moeten gaan uitzoeken hoe en wat met hun vader. Drie van de vier zijn oud genoeg om een eigenstandige relatie met hem op te bouwen. Laat het gebeuren. Je kunt niet voorkomen dat ze moeten omgaan met de vader die ze momenteel hebben. Laat het gebeuren. Kun je dat? Kun je iets met die metafoor van de spotlights? Ik hoop het.

Je verdient het. Je krijgt nu heel weinig van de man van wie je al zo lang houdt. Het is hoog tijd dat je je eigen allerbeste vriendin wordt. En dat betekent ook bescherming tegen nieuwe klappen. Houd je huis en je hart voor jezelf en je kinderen. Niet uit vijandigheid. Niet om hem buiten te sluiten. Wel om nieuwe pijn buiten te sluiten. En het helen binnen te kunnen doen, in veiligheid en steeds meer balans. Het gaat echt gebeuren. Het ouders zijn van jullie kinderen IS er al. Heeft nog niet de vorm die jij wilt. Maar dat is nu even niet aan jou. En kan prima goed komen in de toekomst. Leef nu in het nu. In het licht. Met je kinderen. Dat IS er. Daar ligt je kracht en je rust. Ik leef met je mee.

Ms. Simone

Ms. Simone

18-11-2016 om 09:49

RoosjeRaas

Jouw inzichten en wijze raad raken mij elke keer. Ik wil dat je weet dat je hiermee meer mensen helpt dan je denkt.

Ms. Simone

Ms. Simone

18-11-2016 om 09:57

Het verdwenen zelf

IK (IK, in hoofdletters, omdat ik merk(te) dat ik "eerste persoon enkelvoud" vaak gewoon weglaat, niet alleen in postings) postte in verband hiermee in mijn draad over "Het Verdwenen Zelf".

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 13:49 Topicstarter

Wow....

Ik ben even sprakeloos van je posting, RoosjeRaas. Confronterend.
De focus komt steeds meer bij mezelf te liggen, ik wil zo graag verder. En diep vanbinnen voel ik ook de drive om dóór te gaan. Zonder man.

Afgelopen week zag ik bij toeval een verhaal van een (andere man over zijn eigen kwetsbaarheid. Open, eerlijk, gevoelig. Deze man durfde zijn onzekerheid te tonen. Het kwam ontzettend bij me binnen. Dat een man ook zó kan zijn. En ik realiseerde me opeens zo ontzettend scherp dat man mij al zo lang niet geeft wat ik nodig heb. Geborgenheid, steun, een vragende, open houding. Echte interesse in wat mij beweegt. Het draait allemaal al zo ontzettend lang om hem en zíjn successen en teleurstellingen. Daar heb ik zelf aan bijgedragen, hoor. Ik was zijn meest enthousiaste toeschouwer. Ik heb mezelf weggecijferd. Niets meer gevraagd voor mezelf, alleen maar harder gewerkt om alle randvoorwaarden voor elkaar te hebben.

Ik ben er zo moe van. Ik voel me soms gebruikt. Ik haat het als ik blij ben dat hij appt 'ik hoop dat je een beetje kunt slapen'. Rot op met je nep-zorg. Waarom ben ik zo afhankelijk? Waarom wil ik zo graag dat hij me ZIET, dat hij voor me KIEST?
Ik haat het dat ik blij met een simpel aardig woordje. Ik haat het dat ik zo verlang naar zijn liefde, naar zijn keuze voor mij. En ik haat mezelf dat ik het niet vast heb kunnen houden.

Blijft nog steeds het grote Waarom over. Steeds komt dat weer terug.

Rot op met je nepzorg

Hallo lieve Moederziel. Sla je armen eens even om jezelf heen. Voelt eerst een beetje raar, maar doe het maar. Ja, je rechterarm om je linkerschouder en je linkerarm om je rechterschouder. Lekker zitten als je het doet. Beetje wiegen. Kun je dan voelen dat het het meisje in jou is dat die onvoorwaardelijke liefde wil? Nodig heeft? Dat dat kleine meisje in jou alles heeft gedaan en zou doen om 'vast te houden'? Dat de liefde 'van buiten' (ouders, later man) belangrijker leek dan de liefde 'van binnen'? Kun je voelen dat dat kleine meisje in jou het nodig heeft dat jij, op de leeftijd die je nu hebt, vrouw die je bent, moeder van vier kinderen, haar vasthoudt? Haar vertelt dat haar verlangen legitiem was? Dat haar tekort is gedaan in een periode van haar leven waarin ze afhankelijk was van de liefde van de ander(en)? Doorvoel het. Leg dan je handen op je bovenbenen. Ontspan. 'Verhuis' langzaam naar de vrouw die je nu bent. Realiseer je dat je kunt overleven zonder de onvoorwaardelijke liefde van de ander(en). Dat je kunt doorleven. Kunt leven. Realiseer je dat je op je eigen benen kunt staan. En dat je altijd, altijd, het kleine meisje in jou kunt omarmen. Als dat gevoel weer komt van 'dit kan niet, ik wil dit niet, je mag me niet verlaten, ik ga dood als jij weggaat'. Geef dan die liefde aan jezelf als klein meisje. Laat haar weten dat het in het nu anders is. Dat jij voor jezelf kunt zorgen. En voor haar. Als je dit alles echt kunt voelen, kun je jezelf troosten en helen. En ik weet zeker dat hoe rustiger en vrediger dit gaat voelen, hoe minder jij als volwassen vrouw het grote Waarom moet weten. Je weet al dat je dat niet kunt weten. Dat ligt niet in jou, die informatie. Die informatie ligt in jouw man. Hij neemt je niet mee op zijn pad. Niet meer. Als je voor jouw kleine meisje kunt zorgen en tegelijk kunt voelen dat het nu anders is, nu je volwassen bent, kun je naar hem kijken zonder te willen begrijpen. Dan komt het spotlight op jou, en jouw ontwikkeling. En de liefde en zorg voor je kinderen. Bepaald niet min. Alles eigenlijk. Het komt goed. Het is moeilijk en het komt goed.

Tops

Tops

18-11-2016 om 14:10

Omdat

Omdat, Daarom, Gewoon, Omdat het kon, Omdat hij het wilde, Omdat hij belangrijker was, Omdat een mens in nood toch vaak voor zichzelf kiest, Omdat "je van het" het ook niet helemaal bleek, Omdat er verschillende behoeftes bleken, Omdat iets niet genoeg meer was, Omdat het nu eenmaal gebeurde, Omdat iets in hem misschien wel nooit gelukkig wordt, Omdat jij zo blij was met iets dat je je hebt vastgeklampt en jezelf teveel hebt aangepast en met steeds minder genoegen nam/blij met kruimels was door je verleden, Omdat JIJ een nieuwe kans en nieuwe inzichten nodig had, Omdat jij nog niet was uitgeleerd met levenslessen, Omdat hij altijd een vluchter was en zal blijven, Omdat hij nog meer aandacht en voetstukken nodig had, Omdat hij geen verantwoording wil of aankan.

Ik was heel voorzichtig iemand weer aan het verkennen en merkte al snel dat ik weer de meest gevende was, de ander excuses had, dat mijn inzet weer groter was. Dat de meest simpele dingen niet van de grond lijken te komen. Ben mezelf van binnen nu weer dubbel aan het beveiligen, extra laagje stenen, een extra slag om de arm in vertrouwen. Ik weet nu hoe dit zal aflopen en wie er dit keer niet jaren mee wacht. Ik. Ik ga voor mezelf opkomen. Ik loop er van weg. Niet achteruit, maar erlangs en verder. Zonder die pijn. Die heb ik al gehad. Wel met de knagende vraag wat er schort aan mezelf, maar ik denk dat ik verdien wat ik verwacht, juist omdat het basisdingen zijn, geen irreele verwachtingen of grote wensen.
Ik besef ook dat ik heb geleerd over grote liefde, over mooie woorden, grote woorden die niets voorstellen als ze niet daadwerkelijk worden nageleefd. Ik heb de mens in al zijn naaktheid gezien en dat is vaak een stuk minder romantisch dan verborgen achter een laag manieren en woorden. Maar ik houd nog steeds van mensen en geloof nog steeds in de liefde. Soms is dat voor altijd, soms voor lang en soms voor even.
Jij dacht het voor eeuwig gevonden te hebben en nu blijkt dat het leven soms niet doet wat wij willen. Het is hier al een terugkerend mantra: ik wil rechts, het leven gaat links. Hoe harder ik vecht hoe meer het me kost en ik eindig alsnog links. Je krijgt in dit proces levenslessen die je niet wilt leren, maar die je gewoon door je strot geduwd krijgt. Maar je wordt er beter van, wijzer, sterker en een completer persoon met: jezelf. Je wordt op jezelf teruggeworpen en zult straks terugkijken dat dat heel goed voor je is geweest.

Randvoorwaarden

Moederziel, het verzorgen van de randvoorwaarden maakt dat jij denkt dat je het goede deed. Het goede voor hem, het goede voor je gezin. Het hoort/hoorde bij het patroon. Jullie hadden/hebben beiden de focus op HEM. Wat hij is gaan voelen, weet ik van een therapeut. Niet leuk om te horen. Hij kan gevoeld hebben dat jij het wél kon allemaal, en hij niet. Hij kan zich 'ontmand' gevoeld hebben. Daarom denkt hij nu ook dat jij je wel redt (en ook al is dat zo, zo wil je niet dat hij het voelt natuurlijk). Daarom wil hij in woorden 'alles bij het oude laten' (want waarom zou hij verstoren waar jij zo goed in bent?). Daarom kan hij 'zelfs' denken/voelen (bewust of onbewust) dat (ook) de kinderen beter af zijn zonder hem. Daarom geeft truus hem het gevoel dat hij wel sterk is, goed is en wat hij dan ook wil zijn. Hij zou liefst jou en jullie gezin 'nog lang en gelukkig laten leven' en er zelf tussenuit knijpen. Dan is hij weer man. Hoeft hij niet naar en in zichzelf te kijken. Dat is pijnlijk en vreselijk, want het is zo schadelijk. En jouw 'het goede doen' en randvoorwaardelijk bezig geweest zijn heeft dit alles versterkt. Dat is niet 'schuld dragen' aan wat gebeurd is. Want wat in je huwelijk niet goed gaat, moet je in je huwelijk, en niet er buiten, beetpakken. Maar het kan inzichtelijk zijn te zien wat ik hier bedoel. En tegelijk denk ik: misschien ben je daar nog niet aan toe. Ik ben dat nu pas. Toch schrijf ik het op. Want als je maar een fractie van dit verhaal herkent, kun je denk ik eerder weer de inzichten die je dan opdoet meenemen voor jezelf. Je bent een redder. Dat faciliteren, zorgen, je richten op de ander, maakt jou tot wie je bent. De oorsprong daarvan is in mijn ogen gelegen in dat kleine meisje dat je was, over wie ik zonet schreef. Niet gek dat ZIJ deze keuzes maakte, zodat ze er mocht zijn, gewaardeerd werd, gewild, geliefd misschien. Maar in een volwassen relatie is de redder zijn, de gever zijn, maar tot op zekere hoogte 'charmant'. Daarna wordt het je niet in dank afgenomen. Keert iemand zich tegen je, juist omdat jij geeft, de ander neemt, en de balans totaal verdwijnt. Zo erg, dit proces. En ik denk dat dit bij jou en jullie aan de gang is. Hij is de eerste man die je liefhebt. Dit patroon hoort daar bij. Er is meer, nadat de chaos verdwenen is, de pijn verzacht, de wonden wat geheeld. Echt waar.

Pennestreek

Pennestreek

18-11-2016 om 14:38

Hier ook sprakeloos...

Roosje, wat een mooie post. Hij raakt mij ook.

En ik voel me vaak net als jij moederziel. Waarom hang ik zo aan hem? Ik wil ook los(ser) van hem komen, ook al blijven we bij elkaar, in een relatie. Maar alles wat hij (niet) doet en zegt heeft zoveel effect op me. Daar baal ik van. Ik heb hem nooit zo geraakt als hij mij. Waarom voel ik alles zoveel dieper dan hij? Ik heb daarentegen juist wel het idee dat hij me ziet, en juist daarom niet voor me kiest. Voorwaardelijke liefde, dus. En ja, afgewezen worden door degene van wie je zo intens veel houdt doet onvoorstelbaar veel pijn.

Nu lijkt het erop dat mijn man wel wil (proberen te) kiezen voor ons gezin, maar tussen ons blijft het moeizaam. En als ik terugkijk was het dat misschien altijd al. Ik heb in ieder geval altijd het gevoel gehad dat ik mijn best moest doen voor zijn liefde. Wie kan zeggen in hoeverre dat iets was dat ik mezelf heb opgelegd (omdat ik dat thuis zo ervaren had, dat ik de liefde van mijn moeder moest verdienen), en in hoeverre dat ook echt zo was? Feit is dat ik net als jij de rol had (genomen of gekregen, of beide) van ondersteuner, facilitator. Mezelf op het laatste plan gezet, alles ten gunste van man en later ook de kinderen. Zelf daardoor stil blijven staan. Ik was me alleen niet bewust van hoe ongelukkig ik daar zelf van werd. maar ik uitte het wel, werd cynisch, snel boos, inflexibel, alles om toch maar op de een of andere manier aandacht te krijgen. Eigenlijk net zoals een kind doet dat te weinig aandacht krijgt. Achteraf heel herkenbaar, verklaarbaar, logisch. En intens triest ook.
Ik zal nog eens iets vertellen over hoe scheef dingen bij mij/ons zaten. Bij mij viel het muntje toen het hier een keer ging over de 5 talen van de liefde. Wat ik deed was namelijk mijn liefde tonen door extreem goed te zorgen voor iedereen. Oa in het huishouden. Waar ik geen talent voor heb, dat heeft mijn moeder me vroeger meer dan duidelijk gemaakt . Er zijn geen nettere kasten te vinden dan de mijne. Alles werd gestreken, ook de theedoeken. Ik stopte daar mijn ziel en zaligheid in, omdat ik dacht (dacht, vanuit de opvoeding van mijn moeder en het voorbeeld van mijn schoonmoeder) dat ik daarmee een goede vrouw en moeder zou zijn. Ik moest mezelf iedere dag zo ongeveer geweld aandoen om het allemaal op orde te houden. En het ging zo ver, dat als man in het weekend met de kinderen wat ging doen, ik thuis bleef met de strijk/was/vul maar in. Ik verwachtte dan dat hij dat zou waarderen. Dat ik complimentjes zou krijgen. Ik werkte tenslotte zo hard. Maar wat ik kreeg was een man die zich terugtrok, kinderen die me zagen als die mevrouw die het huishouden doet. En ik werd bitter, want ik werd niet gewaardeerd. Deed zo mijn best en niemand die dat zag. Vreselijk! En dus deed ik nog meer mijn best. Met als resultaat waar we nu staan. Een niet zo vrolijke, zure, cynische vrouw die zich niet gewaardeerd voelt, zich niet gezien voelt. En een man die niet zo'n zin meer heeft om met zo'n vrouw nog wat te ondernemen. En kinderen die zelf niets doen, ook niet na 3 keer vragen en boos worden (want mama doet het toch). En dus een nare sfeer in huis. Allemaal vanuit de beste bedoelingen, maar met zo'n dramatische neerwaartse spiraal als gevolg.

En waarom vertel ik nu dit hele verhaal? Omdat ik de waarom-vraag ook stelde. En het antwoord heb ik nu, gedeeltelijk. Maar maakt het dat ik er vrede mee heb? Nee. Is het antwoord dat het allemaal alleen maar aan man ligt? Nee. Valt het door het te weten terug te draaien? Ook nee. Geeft het rust? Weer nee.

Misschien herken je er toch ook wat in. Was de werkelijkheid die jij zag misschien de werkelijkheid die je wenste te zien, net als ik. Of in ieder geval een andere werkelijkheid dan die van je man. Daar inzicht in krijgen kan je wel helpen in de toekomst je eigen valkuilen te leren zien en misschien zelfs te leren ontwijken. Maar dat is van later zorg, of van helemaal geen zorg. Want nu moet je goed voor jezelf en je kinderen zorgen. En dat doe je. En dat doe je goed. Je bent sterk. Ook al voel je je nog zo afhankelijk van zijn goedkeuring, zijn liefde, uiteindelijk heb je die niet nodig.

De waarom-vraag moet je toch proberen los te laten denk ik. Hoe moeilijk ook. Ik weet niet eens of je man er zelf (nu) een antwoord op heeft. En zou welke reden dan ook voor jou goed genoeg zijn? Zou er een antwoord denkbaar zijn waardoor je er vrede mee krijgt? Nee, denk ik. Het is gewoon (lelijk woord) dat een ander voor je beslist dat het over is. Dat die ander bepaalt hoe jouw leven eruit ziet. Dat die ander, juist degene van wie je zo houdt, bepaalt dat zijn geluk (?) belangrijker is dan dat van jou of jullie kinderen, terwijl jij zijn geluk altijd boven het jouwe hebt gesteld. Nogmaals, zo voel ik het ook. Ik heb doorlopend de aanpassingen gedaan, stapje terug gedaan, voor iedereen gezorgd, en niemand die voor mij zorgde. Of in ieder geval niet genoeg, hij had zich ook kunnen realiseren dat dingen scheef groeiden tussen ons, en daar wat mee moeten doen. Maar dat is niet gebeurd. Ik hoop dat het niet te laat is, dit inzicht, en dat we nog op tijd zijn om bij te sturen. Maar ik ben bang van niet.

Misschien moet je zelfs los komen om jezelf weer te vinden. Echt jezelf te vinden. Want weet jij nog wie jij bent, zonder hem? Ik begin het langzaamaan te ontdekken, maar ik merk steeds meer dat ik me echt op alle fronten naar hem heb gevoegd. Kleding, make-up, muziek, op alles heeft zijn smaak invloed gehad. Alleen lezen, dat doet hij niet, en ik wel, dat is helemaal van mij. En dat heeft niets te maken met wel of niet alleen voor je kinderen kunnen zorgen. Maar wel met voor jezelf zorgen. En met accepteren wie je bent. Voor mij lopen die twee dingen, huwelijk en eigen groei, een beetje als een twister door elkaar heen. Soms uit elkaar, soms kruisen ze elkaar. Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen. Worden de draden samengevoegd, of lopen ze straks helemaal uit elkaar? Hoewel ik het Spaans benauwd krijg van die laatste gedachte kan ik niet anders dan doorgaan op het ingeslagen pad. Het kost wel dubbel zoveel energie om te proberen de draden bij elkaar te houden. Ik moet aan allebei de draden hard werken. En op eentje heb ik maar de helft van de invloed...

Jee

Jee Pennenstreek, en jee Moederziel.
Pffff.
<<<<<<<<<>>>>>>>>>

Analyses te over

Waarom hij, waarom doet ik dat etc. Het maakt niet echt uit. Ga vooral eens heel veel van jezelf houden ipv stilletjes rekening houden met de gevoelens van een ander en die meenemen in jouw gedachtegangen.
Zet jezelf op de eerste plaats en de anderen mogen, bij wijs van spreken, aanschuiven.

Als de man van moederziel zijn huis niet in orde heeft, hebben de kinderen ook minder zin om daar lang te blijven. Geen punt, hij woont dichtbij, ze kunnen zo naar huis. Reden voor hem om zelf in actie te komen.
Is dat hard? Niet in vergelijking met wat hij haar heeft aangedaan en eerder een schop onder de kont om aan de slag te gaan. Niet alleen wat de huisraad betreft, ook met zichzelf.

Je hoeft hem niet helemaal te laten vallen, je kan hem een tip geven huisraad bij de 2e hands winkel te halen, goedkoper dan ikea. Maar laat het hem zelf regelen en ga zijn boontjes niet doppen. Hou het meest van jezelf, zonder egocentrisch te zijn.

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 15:27 Topicstarter

Tsjonge

Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen. Aan de keukentafel, met een van mijn prachtige kinderen tegenover me die huiswerk maakt. Ik herken ieder woord, iedere letter van wat jullie schrijven. Jullie schrijven wat ik voel.
Ik kan niet zeggen hoe dankbaar ik ben voor jullie woorden. De herkenning is een enorme steun.

Ik ben op m'n 9e noodgedwongen een redder geworden. Toen was het van mijn moeder. Ik sprong ertussen als mijn ouders ruzie hadden, als mijn vader stomdronken was, agressief en het uit de hand liep. Ik fietste naar de drogist om cmaouflagestift te halen zodat niemand haar blauwe plekken zag. Ik deed het en ik deed het op mijn allerbest. Beter dan wie dan ook. Ooit zou iemand zien dat ik er echt toe deed. Er echt toe doe.
En nu ben ik hier en moet ik het in mezelf zien te vinden. Dat gaat niet gemakkelijk.
Ik was zo trots dat man bij me wilde zijn. Dat iemand van wie il hou, bij me wilde zijn.

Jullie steun is goud waard.

mirreke

mirreke

18-11-2016 om 15:28

Moederziel

Het grote waarom. Het valt me op dat je telkens weer uitkomt bij het grote waarom van zijn actie. Zoals ik al eerder schreef, ik snap heel goed dat je probeert inzage te krijgen, ook omdat jou dat greep geeft, maar ook omdat het zin geeft aan een in wezen zinloze actie. Maar ik zie ook je ontwikkeling hierin.

Ergens lijkt het verhaal van jou wonderlijk veel op dat van Pennestreek. Man gooit het bijltje erbij neer, jij als vrouw bent verbijsterd, de grond onder je voeten weggeslagen, en dan blijkt langzamerhand dat de fijne relatie toch niet zo heilzaam was als jij zelf dacht.

Je noemde het eerder: het verraad van je vader, door je vader in de steek gelaten worden. En je man die vervolgens de eerste was die wel voor jou koos, waardoor het verraad van door hem verlaten te worden nog veel dieper zeer doet.

Ik denk dat je daarnaar moet kijken, dat je je innerlijke kind moet helen.

Jij bestaat niet bij gratie van een ander zijn liefde. Jij bestaat bij gratie van jezelf, . Een ander's liefde draagt bij, vult aan, maar is niet de basis van het bestaan. Versta me niet verkeerd, ik denk dat jij een uiterst krachtige vrouw bent. Maar onder al die kracht zit nog steeds dat verlaten kind. Samen met jouw man sloot jij een verbondje, jullie tegen de eenzaamheid, tegen de pijn vanuit je jeugd. En nu haakt man af, en komt alsnog die pijn en eenzaamheid knalhard naar boven.

In die zin denk ik trouwens dat dát misschien het waarom is...

Nee, niet gemakkelijk

Je schrijft: "En nu ben ik hier en moet ik het in mezelf zien te vinden. Dat gaat niet gemakkelijk."

Nee, dat gaat niet gemakkelijk. Toch ben je al zo'n eind op weg. Toch stroomt er een waanzinnige stroom van liefde tussen jou en je kinderen. Toch houd jij je staande in moeilijke tijden. Toch kun je dat beeld van jezelf als negenjarige nog zodanig terughalen dat je bijna letterlijk weet wanneer jij in een rol bent gegaan die je noodgedwongen koos. Omdat je geen keus had. Toch kan ik aan al jóuw woorden zien dat jij al weet, op gevoelsniveau, dat je nu wél een keus hebt. Ik kan het bijna voor me zien dat wij een kopje thee drinken en weinig woorden nodig hebben om te zeggen wat er van binnen gebeurt, namelijk 'onszelf aanzien voor wie we zijn'. En ik kan je ook vertellen dat ik dan tegen jou zou zeggen: wat knap dat je die weg zo gaat. En jij zegt dat dan tegen mij. Het is oké hoe het nu is. Het hoeft niet gemakkelijk te gaan. Niet snel. Niet geforceerd. Want je leeft. En je ervaart liefde, van anderen en vanuit jezelf. Als je 'gewoon' doorgaat met liefhebben, eten, drinken en slapen (en oké, werken ) is het goed zoals het gaat. Het is goed. Jij bent goed. Precies zoals je bent. Ook met dat meisje in je dat geen keus had. Hoe beter je haar in beeld hebt, hoe beter je zult voelen dat jij als volwassen vrouw keuzes kan maken. Niet tegen iemand, tegen iets. Maar voor jezelf, voor waar jij voor wilt staan en leven. Mooi toch?

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 15:43 Topicstarter

Gratie van mezelf

Ik weet dat natuurlijk wel, maar ik heb er geen gevoel bij. Geloof me, ik zeg het zelf ook tegen anderen. Maar ik vóel het niet. Ik kan het niet voelen dat ik van mezelf hou. Ik doe ontzettend mijn best maar ik voel uitsluitend liefde voor anderen. En afkeer van mezelf dat het me niet lukt vast te houden wat me zo lief is.

Het verleden

@moederziel, je gaf al eerder aan het verleden in je jeugd te hebben verwerkt. Geloof daarin en pas op niet weer oude wonden open te halen. Kijk naar het nu en je toekomst en wat je naar je toe trekt en wat je van je afstoot.
Jij eerst ( plus je kinderen). Jij stippelt jouw route uit, 'laatje verleden' is dicht

Tegelijk gepost.

Geen haast, Moederziel. Rustig aan. Stap voor stap.

En Pennenstreek, mag ik zeggen dat ik je dapper vindt? Dat het klinkt alsof je het heel zwaar hebt en (juist daardoor?) steeds beter gaat voelen waarover het gaat? Moet gaan? Is dat hoe het voelt? Sterkte.

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 15:48 Topicstarter

RoosjeRaas, dat kopje thee

Ik zie het helemaal voor me
Pfoeh, wat een emotionele postings. Dit raakt voor mij de kern. Man, ik zit hier te shaken op mijn stoel. Heftig en mooi tegelijk.

Om de glimlach er ook nog maar even bij te halen deze, over Redden, de Fix-it Pixie: http://www.infidelityhelpgroup.com/2015/02/11/magical-reconciliation-pixie/

Ik ga even rustig en diep ademhalen

Doe dat.

In en uit. Hoort bij het rijtje eten, drinken en slapen .

Pennestreek

Pennestreek

18-11-2016 om 16:04

Roosje en moederziel

moederziel, ik herken dat helemaal. Waarom zou ik van mezelf houden? Er zijn zoveel dingen die ik niet kan, niet goed (genoeg) doe. Ik leg de lat voor mezelf zo onvoorstelbaar hoog! En dat terwijl ik juist uitgesproken mild ben over anderen. Ik zie altijd het waarom, het verhaal achter iemands woorden en daden. Maar van mezelf vind ik 'dat ik het gewoon moet kunnen/doen'. Heel perfectionistisch, of misschien is het wel faalangst. Ik zie het ook bij zoon, trouwens. Naar.

Roosje, dankjewel. Ik probeer ook trots te zijn op mezelf, want ik doe het gewoon goed. Ik houd vast aan mijn eigen overtuigingen, zorg beter voor mezelf (met kleine stapjes), laat meer los, ben stukken minder cynisch en boos en veel geduldiger dan tot een jaar geleden, zie beter van mezelf waar ik dingen kan verbeteren en ga daarmee aan de slag, en langzaamaan krijg ik weer een beetje lucht. Ben warempel ook weer een beetje aangekomen .

Morgen heb ik voor een aantal goede vriendinnen en zus en schoonzus een leuke middag georganiseerd, als bedankje voor alle lieve steun het afgelopen jaar. Eigenlijk horen jullie daar ook bij te zijn, maar bij deze dus: fijn dat jullie er zijn!

moederziel

moederziel

18-11-2016 om 16:23 Topicstarter

Wat leuk!

Ik zal morgen een toast op je uitbrengen, Pennestreek! In gedachten ben ik erbij
Geniet van een mooie dag met sterke, wijze vrouwen om je heen.

knuffel

In gedachten

Zijn we bij je, Pennenstreek! Ook herkenbaar hoor, dat dank zeggen. Is ook weer interessant om te onderzoeken (ik heb heeeeeel lang (nog?) het gevoel gehad dat ik mijn goede vriendinnen moest 'terugbetalen', ook na dat 'officiële' bedankje; alsof ik niet kon geloven dat mensen 'gewoon' bij me waren en voor me zorgden), maar niet nu hoor. Nu gewoon genieten van je vriendinnen en zussen en hun steun! Proost!

mirreke

mirreke

18-11-2016 om 16:50

Krind van ouders online

Maar dat niet van jezelf kunnen houden, de basis daarvan ligt in het verleden. In die eerste zeven jaar waarin de hechting aan je ouders, je moeder, de verzorgende persoon, zo belangrijk is.

Eens hoor Flanagan, dat je niet hoeft de graven in je verleden om het graven per sé. Maar als je er op een gegeven moment achter komt dat de liefde voor jezelf ver te zoeken, niet bestaand is, dan is dat toch iets wat geheeld moet worden. Wat gekoesterd moet worden: jezelf als dat kleine, om liefde schreeuwende kind...

En volgens mij is ook dat iets wat pas werkt als je daar echt aan toe bent, als er nood aan is. Want pas dan heb je de kracht en nood om er echt naar te kijken...

Pennestreek, misschien moet jij van jezelf perfectionisisch zijn, alles gewoon maar kunnen, omdat er dan wel waardering voor jou kwam, vroeger? Als jij maar liet zien dat je een dappere dodo was, omdat je niet mocht huilen omdat dat niet gezien werd, omdat er geen troost was, geen begrip voor je twijfels? Het doet mij denken aan wat jij schreef over je relatie, dat je man verder ging, zijn hobbies nastreefde, terwijl jij thuis achterbleef en het zo mogelijk maakte dat hij zijn ding kon doen. Terwijl je ook niet wilde klagen, omdat je geen blok aan zijn been wilde zijn. Pennestreek als rots in de branding, ondertussen steeds een stukje afslijtend onder het gebeuk van de golven...

Meiden: het is makkelijk gezegd, want als je het niet doorvoelt dan voel je het niet, maar echt: jullie zijn het waard om van te houden. Jullie zijn geweldig, de manier hoe jullie in het leven staan, hoe jullie zo goed zorgen voor jullie geliefden om je heen, wat jullie allemaal hebben moeten overwinnen en waar jullie nu nog voor knokken.

Nogmaals, ik heb echt diep respect voor jullie (voor iedereen in deze draadjes, zulke mooie, waarachtige, diepgevoelde bijdragen, die zo leerzaam zijn, voor zovelen hier...).

Kennen jullie hem nog, de kring van Ouders Online? Ik wil graag een kring voorstellen voor Moederziel, en eentje voor Pennestreek. Ieder een eigen, want daar hebben jullie recht op. Eentje die jullie warmte, liefde en aandacht geeft, gewoon voor jou Pennestreek en voor jou Moederziel. Omdat jullie het zwaar hebben (gehad) en wel wat warmte kunnen gebruiken...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.