Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
ik vond steeds
dat je man moet loslaten en niet met zijn ontwikkeling etc moet bezig zijn.
Maar nu bekruipt me wel het gevoel dat er ook wel iets van begrip mag komen, en dat dat het hele gezin als systeem kan dienen.
Je blijft het hebben over oude man en nieuwe man. Mensen veranderen, en zeker als er een hoop van vroeger ligt dan is het wrs onontkoombaar dat man in een nieuw level moet komen. Je komt niet zonder slag of stoot in een nieuw level, daar is een crisis voor nodig. Dat geeft onrust, onzekerheid en een heleboel andere negatieve gevoelens.
Je hoeft daar uiteraard niet mee bezig te zijn, en het er ook niet met de kinderen over te hebben, maar een bepaalde uitstraling naar hen dat dit oke is (voor hen) normaal en dat het weer goedkomt kan helpen. Voor de kinderen dan, dat het goedkomt. Voor jou niet, jij bent helaas slachtoffer in deze. Maar dingen zijn zoals ze zijn, en ik zou je eigen deel loskoppelen van dat van je kinderen.
Uiteraard heel lastig.
Maar voor de kinderen ook lastig die koppeling NIET te maken ook omdat jullie zo close zijn.
Eens Mirreke
Dat is vrijwel altijd zo, Mirreke, en ik ben het helemaal eens met je laatste zin.
Helaas speelt er bij ons iets psychiatrisch wat potentieel heel schadelijk is voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. Maar ook dat moet ik loslaten. Ik heb er geen invloed op. Ik blijf hopen op een goede, liefdevolle afloop.
Loskoppelen
Wat een mooie overdenking, Floor! Zet mij ook aan het denken, constructief. Ik neem dat beeld zeker mee, dat loskoppelen. De kinderen zien wel mijn verdriet, maar ik leg ook uit en blijf herhalen dat ik heel zeker weet dat moederzielman ontzettend veel van ze houdt. Toen oudste de botsing had gehad, heb ik verteld over de nacht dat hij geboren werd. Over de acute en enorme liefde in de ogen van moederzielman toen hij zijn eerste kind vasthield. Oudste vond dat ontroerend mooi om te horen. Daarmee (en met nog veel meer!) hoop ik het geloof in de liefde bij mijn kinderen te voeden.
Tegelijk is het eigenlijk niet los te zien van elkaar. Man heeft het vaak over 'ik' en 'jullie'. Hij heeft zich losgekoppeld van ons, dus van mij én de kinderen. Ben je bang, vroeg ik hem een poosje terug. Ja, zei hij, bang voor jullie geluk. Jouw geluk is ons geluk, zei ik. Nee, nu niet, zei man.
Ik zie ook crisis en de noodzaak om tot een nieuw level te komen. Zijn crisis. Ik scherm steeds meer (en beter!) af wat van hem is, en wat van de kinderen en van mij.
Floor
Wat bedoel je hiermee?
'dat het hele gezin als systeem kan dienen'
Jij ook Moederziel
Vertrouw op moederzielman, dat hij op zijn manier ook nu de vaderrol zal invullen. Je schrijft zo trots over je kinderen, echt, wat jullie erin hebben gegoten in liefde en gezamenlijkheid gaat niet verloren. Het heeft ze gevormd en een krachtige bodem gegeven (heel belangrijk) ook jullie jongste.
Dus vertrouw ook daarop, op jullie kinderen!
En vertrouw op jezelf, dat jij de moeder kunt zijn die jouw kinderen nodig hebben op misschien moeilijke momenten. Vertrouw erop dat jij je best zult doen om de scheiding voor je kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen. Vertrouw op die band die jullie toch hebben als ouders van deze prachtige kinderen...
Alles wat jullie er ooit in jullie gezin hebben gegoten gaat niet verloren...
Een kleine tip (en dat doe je vast al en volgens mij zei ik het al): probeer zo min mogelijk emotioneel te worden meegesleept als je kinderen vertellen over hun problemen bij moederzielman. Hou het onderkoeld... Probeer het zo klein mogelijk te maken, zonder geweld te doen aan hun gevoelde verdriet... Als een probleem kleiner en behapbaarder lijkt is het voor kinderen veel minder overdonderend. En blijf alert, als dingen uit de hand zouden lopen, ben jij er gewoon meteen...
Donker deel
Moederziel, ik lees je laatste posting en denk weer terug aan andere postings van jou dat je man iets zegt in de trant van 'ik heb een hele donkere kant' en meer van dat soort dingen.
Ik blijf me afvragen: zou het kunnen dat hij (toch) andere schulden heeft? Dat de ellende niet alleen in zijn persoon zit maar ook, daarnaast, op het financiële vlak? Dat de ellende nog erger is dan jij nu weet?
Ik ben zo bang dat hij bijv. ook nog gokschulden heeft en geleend heeft van dubieuze figuren. Niet legaal, want dat kan volgens jou niet, maar dus in het andere circuit.
Nou ja, misschien slaat mijn fantasie op hol. Maar door wat hij vaker gezegd heeft, ben ik bang dat er echt nog meer is dan wat je nu weet. Ik hoop het niet.
En omdat ik zo bang ben voor nog meer financiële ellende, hoop ik dat je toch snel een regeling gaat treffen (met optie b of c waar je het eerder over had) waarbij je de echtscheiding in elk geval vast aanvraagt. Het doorzetten van de echtscheiding kan je dan evt. nog lang rekken, maar de aanvraagdatum is volgens mij een peildatum. Dan kan hij daarna financieel in elk geval niet nog meer schade aanrichten bij jou dan alle schade die hij al aangericht heeft.
Oja, en kijk dus uit voor evt. spaarpotjes voor of eigen (spaar)rekeningen van de kinderen. Daar heeft Sally je al eens voor gewaarschuwd, he?
hanna
ik begrijp je. Mijn stiefdochter heeft een moeder met en psychiatrische achtergrond. Ja, het is moeilijk. Dochter is nu 28 bijna, en ja, ze is erdoor beschadigd. Maar ondanks dat is ze een prachtige en krachtige jonge vrouw geworden, die nu begonnen is haar problemen aan te pakken. En ondertussen heeft ze niet stil gezeten en ook in haar persoonlijke leven een mooie carriere en een mooie ontwikkeling opgebouwd.
Je kunt echt niet meer doen dan je menselijkerwijs kunt doen. Als je je er teveel in mengt, heb jij het nog gedaan ook. (want zo werkt het vaak..._)
Het enige wat je kunt doen is je kind ondersteunen bij zijn/haar contacten met de andere ouder. Empowerment, zoiets...
Dank Mirreke
Ik stel ze heel erg veel en vaak gerust. Niet sussen, wel samen onderzoeken wat ze zelf kunnen doen. Bespreekbaar maken? Af en toe een extra appje naar mij sturen? Met iemand anders praten die ze vertrouwen? Dat maakt ze rustig en geeft ze een gevoel van regie terug. Ze zijn sterk, en kinderen aanspreken in hun kracht maakt nog sterker. Maar verdriet mag ook, hoeft niet weggestopt.
Deze week kwam er eindelijk een huilbui bij oudste. Eindelijk. We hebben samen gehuild, weer gelachen en geconcludeerd dat dit echt heel erg lekker opluchtte 
En soms zeg ik ze gewoon dat ik het ook even niet meer weet allemaal, maar dat de aarde gewoon doordraait, dat we gewoon weer eten, slapen en naar school/werk gaan en dat de zon gewoon weer gaat schijnen. En dat nare dingen ook weer voorbij gaan.
Ja, het zijn ongelooflijke kanjers.
ongelukkig uitgedrukt
Ik bedoel vooral denk ik dat het de kinderen kan helpen en de relatie met hun vader.
Uiteindelijk is dat uiteraard ook weer goed voor jouw welzijn. En voor jullie als geheel, jij met man samen in zorg verbindtenis naar de kinderen toe.
Wat je doet naar kinderen toe mbt man, is wrs heel positief maar houd er rekening mee dat er ook een keerzijde in kan zitten: dat je juist door zo voor man te spreken eigenlijk maar één relatie aan het voeden bent emotioneel en dat dat je eigen relatie is met de kinderen. Dat het zeg maar 'momentjes' geeft tussen jou en de kinderen (intimiteit vergrotend) en dat man hierin slechts onderwerp van gesprek is.
Zolang je dan bij jezelf blijft en jezelf ook niet voor de gek houdt over het belang van zo'n gesprekjes is het natuurlijk prima. Jij gaat ook niet over hun relatie.
Ff zo bezorgd
Je bezorgdheid is echt heel erg lief! Ik ben heel zeer zeker op mijn hoede, te meer omdat manische depressiviteit en gokverslaving in de (heel) directe familie van man zit. Is in zijn jeugd een belangrijke veroorzaker geweest van de shit voor hem als kind. Het is allemaal vluchtgedrag. Gokken om te vergeten, niet te hoeven voelen of juist wel, om de manie te stillen, om ergens voldoening uit te halen. Selfmedication.
Vooralsnog zie ik deze vorm van zelfmedicatie alleen in de relatie met truus. M.I. sterk seksueel gefundeerd en een mooie afleidingsmanoevre voor al het andere.
Spotlight terug op mij!
Overigens ben ik ook erfelijk belast, alcoholisme is in mijn (heel) directe familie een issue. Ik drink dus met mate of niet. Ben een gewaarschuwd mens.
Floor
Mooie aanvulling. Zet ook weer aan het denken. Ik doe erg mijn best om niet vóór man te spreken, maar juist aan te moedigen dat de kinderen zelf met hem in gesprek gaan. Dat lukt soms wel, soms niet. Meestal niet, eigenlijk. maar het is wel de enige manier voor hen om dichter bij elkaar te komen. Ik besef ook dat er van man meer inspanning daarin nodig is dan hij nu geeft. Maar dat is aan hem. Ik spreek hem daar niet op aan, dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Wat gaat er mis?
Een kind geef aan moeite te hebben met het maken van huiswerk bij vader. Waarom? Een ontbrekende werkplek is zo gemaakt. Mist dat kind een computer? Dan lijkt het regelen van een een laptop geen ovrbodige luxe daar de andere kinderen ook de pc gebruiken om hun huiswerk te maken. Of krijgt het kind geen rust omdat vader aandacht van zijn kind wilt daar hij zijn kind zo mist. Dat vader wilt horen hoe het op school gaat en wat kind beleefd heeft etc.etc. Zoals je man in de post reageert, komt dit best om aandacht vragend over. En één les die ouders tijdens de pubertijd leren, is dat je niet hele verhalen moet verwachten als een puber uit school komt. Een puber komt vaak pas los op moment dat ze zelf kiezen. Vb tijdens het eten. Maar misschien weet je man dat niet of is dit hem nooit opgevallen want tegen de tijd dat hij thuis kwam, waren de kinderen al een paar uur thuis en wel bereid tepraten. Het is goed mogelijk dat hij een te rooskleurig beeld heeft van het ' gezellig' kinderen welkom heten.
Al met al belangrijk te weten wat er speelt.
Het lijkt erop dat de opvoeding die hij genoten heeft, een maatstaf is voor de wijze waarop hij nu zijn kinderen opvoedt. De discussie met de oudste wijst hierop: een visie hoe je je kinderen dient op te voeden want zo is hij ook opgevoed.
Ik ben bang dat je man een klankbord nodig heeft. Dan denk ik aan een vriend die zelf ook kinderen heeft in die leeftijd. Jij bent niet de juiste persoon want hij zal je ergens wantrouwen. Maar je man is zeker gebaad aan een vriend (of een therapeut).
Toch kan je je man uitleggen hoe jij het aanpak, het thuis komen van de kinderen.
Flanagan, aandoenlijk
Ik zal nu heel erg cynisch overkomen, maar je schetst een wel heel erg rooskleurig beeld van moederzielman. Ik schoot er van in de lach, zelfs, maar ik bedoel het zeker niet rot. Het is gewoon totaal niet man. Hij zal echt niet snel vragen wat kind op school heeft beleefd. Of wat het huiswerk is, waar het over gaat en hoe kind aan het werk is. Aandacht vragen doe hij niet op die manier, de kinderen gaan hun eigen gang op mobiel of tablet en man zit op zn mobiel. Er is niet zoveel verschil tussen de pubers 
De gezelligheid die we met zn allen altijd hadden, zat heel erg besloten in de eenheid, het samenzijn, het 'hele'. Dat is exact wat nu ontbreekt.
Dat 3e geen huiswerk bij papa wil maken, is omdat kind het huis vreselijk en ongezellig vindt, geen verbinding heeft met man en verschrikkelijk boos is. En bang is dat man bij het minste uit zn slof schiet. Wat ook gebeurt: als kind de sleutel is vergeten, op de stoel wiebelt, een fout grapje maakt. Nogmaals: man is zo boos op alles en iedereen, ook de kinderen pakken dat op. Kind wil daar domweg liever niet zijn.
Wat me aan het denken zet is je opmerking dat hij opvoedt zoals hij is opgevoed. Ik heb er nooit op die manier over nagedacht, maar daar zit natuurlijk wat in. Hij is verwaarloosd, er was geen samenhang in het (pleeg)gezin waar hij vanaf zn 11e was. Ouders gescheiden, ene ouder naar het buitenland (zonder kinderen), andere ouder niet in staat voor de kinderen te zorgen. Hij heeft zichzelf opgevoed en was op zn 17e op kamers. Ik realiseer me nu opeens dat hij geen enkel voorbeeld heeft. Ja, enkele keren per jaar een warm weerzien met de 'buitenlandse' ouder. Emotioneel doekje voor het bloeden, maar financieel altijd ruim gecompenseerd.
Mijn god, als ik het zo opschrijf zakt de moed me in de schoenen. Ik denk dat ik heel erg veel overeind heb gehouden in de jaren samen. Met liefde hoor, maar misschien onbedoeld verdoezelend wat er miste of mis zat. Aan liefde geen gebrek, wel aan vaardigheden.
Stabiliteit
Je krijgt geen rust als de relatie tussen vader en jouw kinderen niet veranderd. Leer het hem.
Leer hem wat hij aanricht als een kind bang voor hem wordt.
Leer hem met zijn kinderen leuke dingen te ondernemen zodat ze iets gemeenschappelijks hebben.
Het lijkt zo vreemd dat jij hem dit moet leren. Maar je doet het uit eigenbelang. Als de band verbetert is het voor jou ook minder onrustig om je kinderen naar hun vader te zien gaan.
Je hoeft het niet alleen te doen, misschien ken je iemand die dit samen met jou wilt doen. Ik denk aan een man die samen met jouw man en de kinderen bv gaan schaatsen zodat je man kan zien hoe die andere vader met zijn kinderen omgaat.
Afwachten tot het helemaal stuk gaat, geeft jou nog meer verdriet.
Waarom ik aangeef dat hier ergens een taak voor jou ligt, is puur omdat jij je kinderen het beste kent. Jij weet beter dan wie ook wat ze leuk vinden. Jij weet wie je kan inschakelen, hoe je iets kan organiseren zonder zelf een actieve rol hierin te hebben.
Voorbeeld- de geschiedenis herhaalt zich
Moederziel, veel van wat je nu schrijft herken ik wb. "gezin" waar ex uitkomt en de (voor zover ik weet niet ge diagnosticeerde) psychiatrische problematiek die (ook) daar speelde/speelt. Niet dat mijn kant helemaal probleemloos is, maar geen ernstige verwaarlozing, mishandeling en complete communicatie breakdown.
Ook hier
En ook hier ben ik me steeds meer gaan beseffen hoeveel ik "overeind" heb geprobeerd te houden en houd mijn hart vast, maar ze hebben de "kerst in huisje met papa en Truus" overleefd (en ik ook 
).
Voorbeeld
Gelukkig Ms. Simone, en het beste nieuws van dit alles is dat december voorbij is Ik vond het pittig hoor.
Hoe gaat het verder in je contact met je (ex)man?
Flanagan, ik vind je idee van advies geven heel mooi, maar man wil van mij totaal geen advies (is steeds boos dat ik hem 'corrigeer', ook als ik gewoon een vraag stel). En hij deelt op dit moment zijn kwetsbaarheid en zwaktes (in goede zin) met helemaal niemand. Niemand. Hij deelt niet wat er in hem omgaat.
Ik vertrouw op de kinderen. Zij zullen hem bij de hand gaan nemen - als hij er voor open staat. Ik hoop daarop. Helend voor beide zijden.
De oudste
Dat is best een verantwoordelijkheid die vooral op de schouders van de oudste rust. Schakel een vertrouwenspersoon in, al is het maar voor de kinderen.
Low contact
Vanwege mijn Posts hier op OO en de reacties die daarop kwamen, van jou, Moederziel, maar ook van Sally en Roosje ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in de dynamiek die bij ons heeft gespeeld. Ik heb de afgelopen weken veel gelezen en beluisterd over de problematiek, waarvan ik denk (vrij zeker weet) dat die hieraan ten grondslag ligt en het hoogst haalbare is in mijn geval "low contact".
Wat bedoel je Flanagan?
Dat de last vooral op de schouders van oudste ligt? Hij heeft niet een 'taak' oid, ik verwacht dat dit (wat ik schrijf in #378) een natuurlijk proces zal zijn.
Of bedoelde je iets anders?
Leg eens uit, Ms. Simone
Welke dynamiek? Je maakt me nieuwsgoerig
Misschien kan ik er nog wat inzicht uithalen voor mezelf?
Pennestreek, laat even wat van je horen!
Als is het maar een hoi of hallo. Ik maak me zorgen.
Toxic relationship
Hier gaat vermoedelijk nooit een diagnose komen, maar ik ben inmiddels zover dat ik mij goed herken in wat elders op het web als "toxic relationship" wordt omschreven. Dit schijnt vaak voor te komen tussen iemand met bijv. een persoonlijkheidsstoornis, zoals in het "narcistisch spectrum" en een "empath". En iedereen, ervaringsdeskundigen en experts, lijkt het erover eens te zijn, dat dergelijke stoornissen heel moeilijk te behandelen zijn.
Onmogelijk
En verbetering is onmogelijk als er geen inzicht is.
en zelfinzicht is nou net het probleem
in dit soort situaties...
Exact, Mirreke
Daarom, rest mij niets anders dan "low contact", omdat "no contact" vanwege de kinderen niet tot de mogelijkheden behoort.
Bericht van mij
Ik ben er nog hoor. Een paar dagen onder de radar. Helaas niet omdat ik lekker aan cocoonen was, zoals de bedoeling was deze week, maar omdat het slecht met me gaat. Man zou naar zijn appartement gaan maandag, en ik zou deze week ,ekekr thuis zijn met de kinderen. Maar het lipe anders, man werd mandagochtend ziek. Zo ziek dat we de hele dag in het ziekenhuis gezeten hebben. Hij moest nog 2 dagen blijven, en is nu alsnog vertrokken.
Gisteren eerste sessie bij mediator gehad.
Dit alles heeft er erg ingehakt bij me. Het slaapgebrek breekt me echt op nu. En hoewel ik de afgelopen nachten wel redelijk geslapen heb dankzij slappillen, is het bij lange na nog niet genoeg om weer op te krabbelen. De rek is eruit. Echt helemaal. Alels wat ik het afgelopen anderhalf jaar heb opgebouwd aan zelfvertrouwen en kracht is weggezakt. Ik kan er even niet meer bij. En hoewel ik blij ben dat man weg is (met hem samen zijn zorgt inmiddels voor enorm veel spanning in mijn lijf), weet ik even niet hoe ik de komende dagen alleen met de kinderen door moet komen. Het is zo confronterend nu, dat hij weg is.
Lief dat jullie allemaal aan me denken. Hoop snel te kunnen laten weten dat het beter gaat.
Eten en slapen
Lieve Pennestreek, verwacht alsjeblieft niets meer van jezelf dan (zorgen voor) eten en slapen. Vertel je kinderen gewoon dat je er helemaal doorheen zit. Desnoods bellen zij maar een pizzakoerier. Ze de tv maar aan en verplicht jezelf tot niets. Dit is overleven. Zo simpel als dat. Er komen betere tijden!
Vriendin, zus, moeder, buurvrouw?
Lieve Pennestreek, allereerst ben ik heel blij dat je een teken van leven hebt gegeven. Ik maakte me oprecht zorgen. Terecht, begrijp ik nu, want je zit in de vrije val. Is er een vriending, zus, moeder, buurvrouw die je voor een paar uur kunt inschakelen? Een instant moederfiguur zeg maar, die een paar uur per dag voor jou en de kinderen kan zorgen?
Toen ik afgelopen mei op mijn bodem zat, durfde ik het huis niet meer uit. Ik had het gevoel dat mensen dwars door me heen keken en konden zien dat mijn man mij had verlaten voor iemand anders. Dat ik de moeite van het erbijblijven niet waard ben. Een kordate vriendin deed boodschappen, kookte, zette de kinderen aan tafel met eten en vertroetelde mij als een ziek vogeltje op de bank met kruidenthee en kleine hapjes. Ik kon alleen nog maar huilen. Maar oh wat was ik blij met deze fantastische vrouw bij wie ik kon janken, praten, zwijgen, alles was goed. Ik heb me als een babytje bij haar opgekruld.
Heb je iemand in je buurt die je kan helpen nu? Gewoon om hulp vragen, hoor. Er zullen veel mensen om je heen zijn die graag iets concreets voor je willen doen.
En onthou...
het blijft NIET zo. Er komt nieuwe kracht. Nu niet voor te stellen maar het is echt zo.
