Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Weer kruisend

En jij gaat in op waar ik ook op in ga: het vieze, bedoezelde mogen loslaten, omdat het niet van jou is. Wat ik eerder schreef: je eet ook geen bedorven bord spaghetti leeg. Je mag je eigen leefomgeving 'schoon' houden. Mijn therapeut zei destijds: doe het maar letter. Ga na een moeilijke confrontatie lekker even schrobben, dat moet vaak toch gebeuren, en eindig onder de douche, spoel van je af wat niet van jou is en maak ruimte voor wat er dan komt. En dat mag jaren zo gaan. Helen duurt lang, maar is als proces al de moeite waard. Niet alleen als eindresultaat. Jee. Dat beeld van jou, van aan een galopperend paard hangen. Ja. Dat zou je ook nooit doen in werkelijkheid. Ik zet een pot thee, neem een kopje en proost op jou. In alle verdriet. Geloof me, ik ga er niet vanuit dat dat weg is of snel zal gaan. Maar jezelf waardig zijn en dan je verdriet dragen is oneindig veel simpeler dan met al die ballast van een nu vreemde man met je meedragend.

Voorstel maken met mediator en dat voorleggen, daar zou geen mediator mee akkoord moeten gaan. De gedachte van mediation is dat je samen ontwerpt. Wat wel kan, is jouw adviseur (je hebt toch iemand in je omgeving) vragen wat je (minimaal) op papier moet hebben om aan man te kunnen voorleggen. En dan niet als vraag, maar als mededeling. Dat je vanuit dat voorstel/jouw 'voorwaarden' een verzoek tot echtscheiding gaat indienen. Dan heeft hij 'notice', dat is netjes en ook 'verplicht' (het moet die ander helder zijn dat je wilt scheiden), en dan maakt het in essentie volgens mij niet meer zo veel uit wie dat verzoek indient? Maar dat zou ik dus navragen als ik jou was. En ook even de consequenties doordenken met diegene die jij informeel kunt raadplegen.

Goh. Ik vind het hard gaan met je .

Dat houd je buiten

Om dat dat heel hard gezegd 'van de kinderen' is. ZIJ moeten leren omgaan met wie hun vader is, met wie hun moeder is. Het gaat allemaal gebeuren, dus in die zin houd je het niet buiten de deur. En geloof me, als er iets is dat nooit stopt, is het alles wat daar mee te maken heeft. Wat betreft gebeurtenissen en hoe deze de kinderen beïnvloeden gaat dat nu, na jaren, hier ook nog door. Wat stopt, is dat ik ook emotioneel meebeweeg. Als een van de kinderen pijn ergens van heeft, kan ik inmiddels zeggen: huil, gooi het er maar uit, wat wil je er mee? En als ze er iets mee willen, moet dat geadresseerd aan degene bij wie het speelt. Dus: er is een gebeurtenis, er is de emotie, jij 'ontvangt' hun beleving, hun gevoel en je bent er als ze graag steun of advies willen in verband met een kwestie, of je bent er gewoon om even tegenaan te praten en bij uit te huilen en rustig te worden, en that's it. Is dat niet wat je in feite met alles in de opvoeding doet? Volgens mij liggen we ook wat dat betreft dicht bij elkaar, en is dit niet anders dan gebeurtenissen met andere mensen, op andere plaatsen? Wat je steeds tegen jezelf zegt is (en dat KAN JUIST als je alles wettelijk goed geregeld hebt): dit is niet van mij, dit is van hen, en zo kan ik er voor ze zijn. Ik heb in bed heel wat tranen gelaten hoor, en nog, als zij ergens pijn van hebben dat je als gevolg van de scheiding zou kunnen bestempelen. Ook scheld ik wel eens hard, maar NIET met hen er bij. Je houdt het niet buiten de deur. Je houdt je eigen leefwereld 'schoon' in de zin van: omgaan met de emoties van de kinderen en die van jou op een ander moment de ruimte geven. Man zal in ieder geval als vader, maar voorlopig echt nog wel op meer vlakken, voor zowel jou als de kinderen een factor van verdriet, irritatie en woede zijn. Daar zijn er meer van in het leven. En de tijd doet heel goede dingen met daar rustiger in worden, meer relativerend. En de relatie met je kinderen verdiept zich als je dit kunt: in rust ontvangen, er voor ze zijn. Je hebt dat nu al ervaren volgens mij. Het zijn dan 'oprispingen', en dan komt er weer rust. Dat gaat echt nog een hele poos door. Maar zodra jullie officieel van elkaar los zijn, mag je hem het zijne laten zijn, en het jouwe het jouwe. En dat van de kinderen is van de kinderen.

Nee

Geen nabijheid. Zakelijke communicatie. Steeds minder nu de kinderen richting volwassenheid gaan. Ex heeft het heel bont gemaakt. Heel lang. Ik kan geen liefde voelen. Geen vriendschap.

En ook heb ik nergens spijt van. De mooiste kinderen van de wereld. En inzichten die ik nodig had.

Ik heb twee keer twintig jaar hetzelfde gedaan, in mijn gezin van herkomst en in mijn huwelijk en eigen gezin.

Dat is hardnekkig . Ik denk niet meer aan "schuld van ex", "schuld van mij". Ik neem mijn (aan)deel en deel (dat) (juist) niet met hem.

Ik kan niet omgaan met iemand die zich zo gedroeg/gedraagt. Daar zit steeds minder oordeel over gem in en steeds meer zelfinzicht en besluit vanuit mij. Ik mag beter voor mezelf zorgen. Het is goed zo. Het was voor mij een opluchting van alles niet meer te hoeven. Niet goed als je vanuit zo'n ideaal samen-apart plaatje denkt. Mijn kinderen moeten er harder door werken. Op een gegeven moment heb ik dat naar ze benoemd. Ik wil geen rechtstreekse klappen meer dus ik duik weg. Niet charmant. Maar zo moet ik het doen. Ik wilde geen begrip daar voor van ze. Ook niet meer van anderen trouwens, familie, vrienden, school, andere professionals. Ik stel vast dat ik het zo wil doen, neem daar voor de verantwoordelijkheid en zie in dat het niet mooi is. Het IS ook niet mooi. En weer gold/geldt: helder kiezen maakt(e) dat er rust kwam. Het verdriet is er soms. De boosheid is er soms. Frustratie. Bij mij en de kinderen. En er is duidelijkheid. In handelen. Consistentie. Leven met een niet mooi houvast op dat vlak. Dat is wat het (nu) is. Ik zie wat de toekomst brengt en volg ook hier in MIJN hart. En ben er voor iedereen die ik liefheb. Het is goed Moederziel. Je doet het goed.

Relatie met ex

Wat Roosje schrijft over de relatie met haar ex had ik zomaar ook kunnen schrijven. Ik vrees dat jij wat dat betreft te hard wilt gaan, Moederziel. Het is een lang proces. Een proces van losmaken en verwerken. Het kost jaren. Pas daarna hoef je emotioneel niet meer mee te veren. Je kinderen groeien daar ook in mee, vinden hun weg daarin. Ik vind het geen kilte, eerder acceptatie van het anders-zijn.

Ik heb de laatste tijd helaas weer wat shit die van de kant van ex via een van de kinderen mijn kant op komt (vergelijkbaar met het gedoe met jouw oudste, alleen geen zelfinzicht, gesprek of sorry van ex). Ik heb het er voor het eerst in tijden weer moeilijk mee omdat het mijn kind zo raakt. Natuurlijk wil je je kind beschermen. Als dit kind en ik er last van blijven houden, wordt het weer voor een rondje psycholoog, denk ik dan. Ik hoef het ook niet allemaal altijd zelf te kunnen. Maar ik ga niet trekken of duwen naar mijn ex. Hij is hij met zijn leven en karakter, ik ben ik.

Hulp van een onafhankelijk iemand, een coach of een therapeut: ontzettend helpend en precies wat jij schrijft, Hanna: we hoeven het niet alleen te doen. Kind(eren) niet en ik niet. Ik vind het ook heel steunend dat er mensen zijn die kunnen helpen die niet 'onderdeel' zijn van de situatie. Herkenbaar Hanna, alles wat je schrijft. Ook recent nog weer.

Moederziel

Lukt het jou fijne dingen te doen? Voor jezelf, en met de kinderen? Probeer je focus echt op jezelf en je kinderen te hebben! Weet je nog dat beeld dat ik opriep een paar weken geleden? Zie het als een 'volgspot' in het theater! Telkens als je merkt dat man in het spotlicht staat, hanteer je bewust dat handvatje waarmee je die lamp op jezelf en je kinderen zet. Gewoon lief hè, niet streng of bestraffend. Steeds opnieuw weer terug. Toen ik dat uiteindelijk 'vanzelf' kon en uiteindelijk man/ex van het podium af was, in de coulissen, was het leven zo veel beter te doen. Hij komt vanzelf weer een gekke act doen zo af en toe maar tijdens de 'rustige' momenten mag JIJ die volgspot bedienen. Het is een soort van mediteren, maar dan de aandacht steeds naar jezelf en je kinderen brengen. Het geeft je rust en vrede en het verandert de werkelijkheid niet. Dingen gaan er niet sneller of minder snel door. Acties van man worden niet anders. De aandacht er voor wordt anders. En verdwijnt op een gegeven moment. Dat is fijn, want dan kun je ook je oordeel minder voelen worden. Dan begin je weer bij nul te tellen naar boven, in plaats van van honderd steeds maar verder naar beneden.

Het is van hem

Dat is van en aan hem. Er is altijd herstel mogelijk, tussen ouders en kinderen. Vergeet dat niet. Stel gewoon vast hoe het nu is, en pieker niet over alle consequenties voor de toekomst. Dát is nu wél fluïde, zeker ook omdat kinderen steeds van leeftijd veranderen. Je kunt het voor verder dan vandaag niet voorzien, niet overzien, niet voorkomen, niet herstellen, niet beter maken, je kunt vaststellen dat jij het goed hebt met de kinderen. Dus op een gegeven moment zul je je bovenste alinea gaan schrijven zonder die laatste zin: "Het contrast tussen huis-mama en huis-papa is enorm groot." Dat is loslaten. Dat is vrijheid. Dat is de dingen laten liggen waar ze horen te liggen. Heb vertrouwen in het feit dat jouw/jullie kinderen al 'een heel eind' zijn opgevoed! Heel veel mooie, harmonieuze jaren, waarin ze veel vertrouwen meekregen, veel 'skills'. Dat gaat niet weg nu hoor. Dat krijgt een klap, een deuk, en echt wel een serieuze, maar hun basis is goed. Ze zullen veerkrachtig zijn en zelf vormgeven hoe ze met hun moeder, hoe ze met hun vader, hoe ze met alle mensen die ze ontmoeten in hun leven, willen omgaan. Echt. Je bezorgdheid betreft behalve je verdriet van nu ook een soort van gehavend 'later'. En dat weet je niet. Kun je niet weten. Ken je het boek "Een einde aan de opvoeding"? Daarin wordt gepleit voor 'niet opvoeden voor later'. Kinderen zijn geen wezens waarin je van alles gooit opdat dat er later uit komt. Blijf wat dat betreft nu maar met ze in het hier en nu, dat is voor nu genoeg. En geeft ook rust. Echt.

Zijn dagen, jouw dagen

Dat de kinderen naar jou willen op "zijn" dagen, is op zich wel begrijpelijk, daar is alles vertrouwd, maar zou ik toch zo veel mogelijk inperken. Ze moeten inderdaad wennen, kinderen EN vader.
Daarbij is er nog emotioneel en praktisch werk aan de winkel.

In plaats van dat nummer 3 huiswerk maakt bij jou, moet hij met vader om de tafel om te kijken waar in zijn woning snel een rustige plek gemaakt kan worden om huiswerk te maken. En die plek dan ook inrichten. Dat kun je dit kind uitleggen, desnoods de gesprekjes oefenen, en dan is het aan kind om het met vader op te lossen. Een tweedehands tafel of een paar schragen en een plaat hout in een rustig hoekje zijn genoeg, het hoeft geen grote verbouwing te worden. Weigert vader, dan kan kind met vader afspreken dat kind van x tot x uur op school leert, of in de bieb, of desnoods bij jou. Maar op afspraak, zodat het duidelijk is dat het gebeurt en waarom.

De kinderen kunnen niet om elk wissewasje naar jou blijven rennen. Dat is voor iedereen te onrustig en voelt voor vader steeds weer als een afwijzing, wat de opbouw van een nieuwe relatie tussen vader en kinderen niet bevordert. Tegelijkertijd kun je pubers niet tegenhouden naar hun vrienden e.d. te gaan als ze gewend zijn dat te doen. Ik vind wel dat ze zouden moeten laten weten waar ze zijn en dat er afspraken zijn over thuiskomen en avondeten. Ouders willen ook weten waar zij aan toe zijn. Dat geldt als ze bij jou zijn evengoed, neem ik aan.

Mijn oudste komt in de vaderweek meestal één keer aanwaaien als hij vroeg uit school is en ik thuis ben, maar hij blijft nooit lang. Dat vindt vader namelijk niet leuk/bedreigend en vauit zijn persoonlijkheid begrijp ik dat. Jongste doet dat niet. Als er een noodsituatie is, mogen ze bellen (is nog maar 2x gebeurd). Maar ruzie, onvrede of geen eten in huis zijn uitdrukkelijk geen noodsituaties. Daar moeten zij en vader mee leren omgaan. Ik wil desgevraagd wel achteraf de situatie eens tegen het licht houden en de kinderen handvaten geven om er een volgende keer beter mee om te gaan.

Hanna

Ja. Zo.

Wederzijds proces

Ik schreef: "Dat is voor iedereen te onrustig en voelt voor vader steeds weer als een afwijzing, wat de opbouw van een nieuwe relatie tussen vader en kinderen niet bevordert." Natuurlijk voelen de kinderen zich ook afgewezen, dat is geheel vanzelfsprekend. Tegelijkertijd: als je kinderen hem afwijzen, heeft dat een invloed op hem. Dat kan jou (terecht) niet schelen, maar de kinderen dragen de gevolgen. Ik hoop dat je ziet dat je de kinderen moet aanmoedigen een relatie op te bouwen met deze nieuwe, veranderde vader. Alles gaat stuk, schreef je. Uit de puinhopen moeten ze iets nieuws opbouwen. Dat gaat alleen als ze de brokstukken door hun handen laten gaan en kijken waar er nog wat te redden valt en wat er nieuw moet komen. Wat past nog, wat niet? Daar zullen best heel wat tranen bij gelaten worden. Maar het is HUN proces, van vader en kinderen, wederzijds (!), en terugkomen naar jou vertraagt dat proces. Misschien heb jij daar geen boodschap aan, dat vertraagde proces ("Laat hem maar voelen! Net goed!" - begrijpelijk maar niet goed), maar als je dat in de weg gaat staan, begeef je je op heel glad ijs. Zo ontstaan vechtscheidingen. Ik wilde alleen maar aangeven dat "kom maar bij mamma", zoals je dat bij een kleuter met een kapotte knie doet, en bij een puber met een verkering die uitraakt, niet in alle situaties de beste reactie is. Wel als ze bij jou zijn, niet als ze bij hem zijn.

Ik lees dat je de kinderen aanmoedigt, dus ik geloof dat het allemaal wel goed zal gaan.

Emotioneel werk

"Uiteindelijk denk ik dat daar de kern ligt: er is nog (veel!) emotioneel werk aan de winkel. En juist dat probeert moederzielman tegen elke prijs te ontwijken."

Uiteindelijk zullen de kinderen hem er aan zijn haren bijslepen. Hij ontkomt er niet aan.

Mooi

Wat mooi en treffend dat je dat gedicht nu post. Ik had net een lange post geschreven over angst voor de toekomst, waar je het eerder over had. Weer gewist i.v.m. herkenbaarheid. Ik schreef dat ik eigenlijk geen vertrouwen heb ik de opvoedkwaliteiten van mijn ex, dat ik bang ben voor zijn slecht invloed, maar dat ik wel geloof dat hij van de kinderen houdt en dat ik hoop dat ze daar in elk geval liefde van leren. De rest moet dan maar van mij komen en daarmee moeten ze de toekomst in. Komt een beetje op hetzelfde neer.
Geloof, hoop en liefde zijn niet voor niets een cliché, een heel bruikbaar cliché.

Ach weet je

ook ouders die bij elkaar wonen hebben verschillende opvoedkwaliteiten. Mijn partner en ik pakken dingen vaak heel anders aan, en ik kan mijn mond dan echt niet dichthouden. Dus onze kinderen hebben echt wel door dat wij over sommige dingen heel anders denken. En ik kan me zelf ook heel goed herinneren dat ik met sommige vragen naar mijn moeder ging en met andere weer naar mijn vader. En mijn ouders tegen elkaar uitspeelde...

Jij kunt niet anders doen dan zelf proberen een zo goed mogelijke ouder te zijn, zoals jij je dat voorstelt.