Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Eerst een dikke knuffel- zorgen om je kind hakken er zo in. Viel bij bij mij in het niet bij zorgen en verdriet om onze relatie.
Het raakt je- je staat erbij en kijkt ernaar.

Ik bedenk mij nu dat in tijden van ernstige zorg om ons kind man wat beter kon relativeren. Waar ik gebukt ging onder zorg kon man mij tegenwicht bieden. Hij maakte zich ook zorgen maar kon beter verder kijken, relativeren, minder emotioneel in de situatie staan. Dat gaf destijds wel eens irritatie. Maar ik zag ook dat zijn manier werkte voor hem- en ook wel wat voor mij. Het gaf mij wat lucht.

Geen idee of dat bij jullie zo was. (deelden jullie de zorg emotioneel echt samen? Of romantiseer je dat nu hij weg is?) Maar ik kan me voorstellen dat je je man hierin ontzettend mist. Dat je je in de steek gelaten voelt.

En het klinkt hard- maar dat was al zo. Hij heeft afstand genomen- gaat een andere weg. Je hebt er geen invloed op. Dat wist je al. Toch (heel menselijk lijkt me) verwacht je nog dat jullie rol als ouder niet verandert. Het klinkt zo mooi- we blijven samen ouders. En dat blijf je ook. Maar mogelijk toch met heel andere belangen en ideeën. Man neemt geen verantwoordelijkheid- op andere vlakken kun je dat tot op zekere hoogte al goed loslaten. En ook hier zul je moeten. Je hebt geen keus. Je pijnigt jezelf door hem steeds weer op te zoeken, te vragen verantwoordelijkheid te nemen. Blijkbaar doet hij het nu niet.

Zoek een ander vertrouwenspersoon met wie je je zorgen delen kunt.En , afschuwelijk, accepteer dat er op dit moment niet meer in zit dan dit. Je staat er alleen voor - maar dat is al lang zo.

Stikverdrietig vind ik dit voor jou en jullie kind.

"Alles breekt onder mijn handen af. Zelfs mijn kinderen bezwijken onder de last. Ik haat dit zo. Ik.wil.dit.niet."

Hierom, juist hierom, pak je de draad weer op. Man laat t afweten, maar jij bent voor kind de stabiele faktor. Verdriet kun je niet voorkomen. Je eigen weg gaan met de kinderen kun je wel. Je was goed op weg. Krijgt nu een klap in je gezicht- je hebt je niet goed genoeg beschermd- was hier niet op voorbereid. Dat is akelig- het is onderdeel van het totale pakket. Dat je het niet wil is al heel lang duidelijk.
Dat je geen keus hebt en wel moet wordt je steeds duidelijker. En dat doet verschrikkelijk pijn.

Als je ergste emotie wat gezakt is hoop ik dat je verder kunt kijken; weer een teleurstelling, een bevestiging. Hoe meer man jou laat zitten hoe makkelijker het voor jou wordt om afstand van hem te nemen. Omdat je hem steeds minder herkend als de man die hij was.
Neemt niet weg dat dit schrijnend is voor jullie kind.

Kinderen horen dit niet mee te maken. Alle sores van volwassenen. Maar daar kun je geen fluit mee.

Ik hoop dat je mensen in je omgeving hebt met wie je de zorg om jullie kind kan delen. Die je een klein beetje kunnen geven wat man nu niet kan.

Spotlight

Ik werd erg getriggerd door een zin in een van je laatste berichtjes:

"Kort geleden zei moederzielman tegen mij: 'het kan me geen klap schelen wat anderen vinden of denken, de enige twee die verantwoordelijkheid tegen elkaar hebben af te leggen, zijn wij'. Een van de weinige dingen waar we het roerend over eens zijn "

Het 'jij en ik tegen de rest van de wereld' wat hieruit spreekt klonk in mijn oren zo misplaatst.

Ik wilde daar echter niet op reageren omdat je zo overtuigd leek en omdat ik het gevoel had dat je even niet meer openstond voor wat hier gezegd is/wordt. En ik denk dat meer mensen dit gevoel hadden.

Maar wat RoosjeRaas nu ook zegt: je wendt je voor troost en begrip tot degene die je op de vlak niks meer kan geven en dat ook zelf heel duidelijk uitspreekt.

De situatie is natuurlijk ook niet statisch, je zit in een achtbaan en de ene week voel je je kalm en licht, en de volgende week kan dat weer totaal anders zijn. En dat mag ook. Ik begrijp ook dat een diep gesprek met je man waardevol is. Alleen verandert het niets aan de feitelijke status quo. Om je kinderen zo te zien lijden onder de situatie is de hel. Een hel waar je al bijna 3000 berichtjes lang zegt uit te willen.

Je verwonderde je over het feit dat 'het forum' zo hamert op duidelijkheid. Maar weet je, ik hoop gewoon zo voor jou en ook heel erg voor je kinderen dat die duidelijkheid er toch snel komt. En dat het je ondertussen lukt die spotlight van Roosje op jezelf te richten en de nieuwe werkelijkheid ten diepste te aanvaarden.

niemandsland

Ja inderdaad. Maar is dat niet ook vooral omdat er maar niemand knopen doorhakt? Jullie lijken er beide voor te kiezen om vooral toch maar in dat niemandsland te blijven. Uiteindelijk is dat voor niemand goed, volgens mij. En al zeker niet voor de kinderen...

Jullie kunnen dan wel samen geen klap geven om wat anderen vinden, maar hoezo gaat het alleen jullie twee wat aan? Vallen je kinderen dan ook onder die 'anderen'?

Je man (die geen ex mag heten) is weg. Hij woont ergens anders, heeft een andere relatie (al meer dan een jaar), kiest ervoor om er niet te zijn voor zijn kinderen. Wat hij verder in een moment van nostalgie of onvrede ook tegen je zegt, zijn daden zijn duidelijk. Hoe kan best zeggen dat hij verscheurt wordt en niet wist dat jullie zo hecht waren, maar als hij dat echt, echt zo voelde zou hij daar naar handelen. En dat doet hij dan toch keer op keer in het geheel niet. Ik zou dan toch echt maar eens meer waarde gaan hechten aan zijn daden dan aan zijn woorden.

Rationeel

" Natuurlijk hoop ik dat hij omkeert. Dat hij ziet dat dit de verkeerde afslag is. De kunst is om van hopen geen wachten te maken en intussen de kracht te vinden om dóór te gaan. En dat gaat idd met 2 stappen vooruit en weer een grote terug."

Ergens doe je dat niet door te wachten op het juiste gevoel, maar je neemt een rationele beslissing. Je gevoel sluit daar na verloop van tijd bij aan.

Ik heb me nooit "klaargevoeld" voor een scheiding, om alles te verlaten en alleen verder te gaan. Ik nam die beslissing rationeel omdat ik wist dat alles beter zou zijn dan het was.

Het is niet hem en jij tegen de wereld. Er is geen jullie.
Als je het deelt krijgen mensen een beeld en mening. Ook ik ervoer dat je niets meer wilde aannemen maar dat het je boos maakte. Dat mag. Dat je terug zou komen en mensen terug zou vragen wist ik ook.
Er zit een bepaalde controle in wat je doet of wilt van mensen en met sommigen heb je overeenkomsten en daar klik je mee.
Alleen dat kan hier niet. Zelfs thuis niet. Jij bepaalt niets, het ligt allemaal buiten je macht.
Je mag op de flow en stappen terug. Maar de besluiten zul je niet op gevoel kunnen doen, want dan ben niet alleen jij kapot maar ook je kinderen.
Dus afstand nemen van je gevoel en als een buitenstaander naar jezelf kijken. Je eigen adviezen ter harte nemen en de schep oppakken en puinruimen. Want je man doet het niet en je kinderen kunnen het niet.

Hier ook

'Wat miste er? Ik zie het niet.'
Ik ook niet. Ik kan er ook nog steeds niet bij dat man blijkbaar ons leven samen zo anders heeft beleefd. Onze relatie en ons gezin niet de moeite van het knokken waard vindt. Maar ik moet mee op het pad dat hij neemt. Dus morgen volgende sessie bij de mediator. Ik zit erbij en ik kijk ernaar. Heel schizofreen. Tekst van het convenant begint met 'partijen zijn van oordeel dat het huwelijk duurzaam is ontwricht'. Dat ben ik helemaal niet van oordeel! Verre van!
Maar ik weet: ik moet door. Dus ik verdiep me in de financiële zaken, en bedenk wat ik wel en niet zou willen ivm de verblijfsregeling. Zooo moeilijk...

Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet wat medeschrijvers hier bedoelen met meer duidelijkheid in jullie geval. Het zal de kinderen mag ik aannemen werkelijk worst zijn of jullie wel of niet op papier gescheiden zijn, in de praktijk zijn jullie dat wel degelijk. Hier dus juist andersom. Eerst op papier, dan pas fysiek. En pas als het zover is kan ik denk ik verder. Hoewel ik wel blijf werken aan mijn eigen ontwikkeling. Elk klein stapje helpt straks. Maar de overtuiging mist regelmatig. Omdat ik letterlijk nog niet los kan komen van hem.

Van de week vroeg hij wanneer ik weer weg ga, want hij wil graag tijd met de kinderen doorbrengen, in ons huis, alleen. Niet, heb ik gezegd. Ik ga hem daarin niet (meer) faciliteren. Hij kiest ervoor om niet weg te gaan, maar wel te willen scheiden. Hij kan straks nog lang genoeg met ze alleen zijn, in zijn eigen huis. Maar ik ga alleen weg als ik er zelf behoefte aan heb. Het lijkt onbeduidend, maar het is voor mij weer een klein overwinninkje op mezelf. Ik heb nog altijd heel erg de neiging om te doen wat hij vraagt, zonder me af te vragen of ik het zelf wel wil, of het wel goed is voor mij. Ik voelde me heel lang verplicht om hem ook ruimte te geven. Nu niet meer. Hij kan met ze weg gaan als hij dat wil, maar ik ga niet meer weg om hem te plezieren.

Ik sloeg nog wel even aan op je zin 'Natuurlijk hoop ik dat hij omkeert...'. Ja? En dan? Wat als hij omkeert? Kunnen jullie dan alles vergeten en vergeven? Opnieuw beginnen? Ik weet dat ik ook aan mezelf schrijf hier hoor . Ik hoop het ook nog steeds. Maar hier is geen sprake van structureel vreemd gaan, of van zich afsluiten van de kinderen. Ik weet niet of de relatie tussen je man en je kinderen nog te herstellen is. Bij mij is het alleen de relatie tussen man en mij die beschadigd is. En ik denk nog steeds dat wij er met therapie uit zouden kunnen komen.

Apart wel, zoveel overeenkomsten, en toch zoveel diepe verschillen in onze verhalen. Sterkte meis.

Tops

Je schrijft: 'Ik heb me nooit "klaargevoeld" voor een scheiding, om alles te verlaten en alleen verder te gaan. Ik nam die beslissing rationeel omdat ik wist dat alles beter zou zijn dan het was.'

En dat is nou precies het verschil tussen jouw situatie en de mijne. Ik weet niet dat alles beter gaat zijn dan het was. Ik verwacht juist het tegenovergestelde. Ik was gelukkig (ook al weet ik best dat er ruimte was voor verbetering). Ik had alles wat ik wilde. En dat raak ik kwijt. Het kan 1000 keer zo zijn dat ik hier persoonlijk van groei, mooier wordt, een betere versie van mezelf. Alles wat iedereen doorlopend tegen me zegt. Maar dat alles neemt nog steeds niet weg dat ik gelukkig was. Voor mij hoeft het allemaal niet te veranderen. Voor de kinderen hoeft het allemaal niet te veranderen. En toch gebeurt dat. Omdat man ervoor kiest. Er bewust voor kiest.

Onlangs overleed een vriend. Ook dat is natuurlijk vreselijk, ook voor dat gezin wordt het niet beter dan het was, maar zij hadden geen keuze. Het overkwam hen allemaal, en dat maakte hun band sterker. Daar is bij ons geen sprake van. Geen gedeeld verdriet, geen sterkere band, geen steun van elkaar. Ook de kinderen kunnen met hun verdriet niet bij man terecht. Omdat het zo duidelijk zijn keus is, en zo duidelijk niet die van mij. En mij willen ze niet belasten omdat ze vinden dat ik het al moeilijk genoeg heb.

Dat maakt niet zoveel uit

Want dan kan niemand meer meepraten. Ook ik had geen ruzie, had het financieel goed enz. Volgens velen had ik het állemaal goed voor elkaar. Maar als een huwelijk kapot is, door wat voor oorzaak ook, dan is het kapot, ook al is eentje nog zo tevreden en kan de ander met dezelfde feiten niet meer verder.

Het gaat erom dat, ongeacht je situatie, niet op een scheiding zit te wachten. Ook ik heb zitten wachten op hét moment dat ik het zeker wist. Dat moment komt niet, Dé ruzie kwam niet. Het moment dat ik het zeker wist, gillend het huis verliet, niets van dat alles kwam voorbij.
Die beslissing heb ik als gevoelsmens rationeel genomen. Omdat hij geen knopen doorhakte moest ik het doen. Volledig tegen alles waar ik voor stond in. En dat wilde ik zeggen, niet over geluk of ongeluk, tevreden of niet. Het maakt niet uit, onder de streep is een scheiding van partners een feit.

Woorden en daden

Ik blijf het moeilijk vinden dat er zoveel naar woorden wordt geluisterd. Moederziel, je klampt je steeds maar vast aan iedere zin die je ex-man (want dat is hij) uitspreekt, maar luister niet naar zijn woorden; kijk naar zijn daden.
Hij heeft het gezin verlaten en woont ergens anders. Hij heeft al een hele tijd een relatie met iemand anders. Jij wilt dat geen relatie noemen, maar het is er toch 1. Hij weet niet hoe hij met de kinderen moet omgaan en laat jou emotioneel gezien in de steek en laat jou dus voor alles opdraaien.
Je hebt niets meer bij deze man te halen.
Je situatie lijkt echt op de mijne. Twee van mijn kinderen hebben het ook heel moeilijk. Hij is daar veel minder bij betrokken dan ik. Ze wonen bij mij.
Ja, de scheiding was zwaar, de verhuizing was zwaar, het bijna fulltime werken (en gewoon doorgaan tijdens scheiding en verhuizing) was en is nog steeds zwaar, het is zwaar dat 2 van mijn kinderen het moeilijk hebben momenteel.
Toch merk ik dat ik weer kan genieten van dingen; gezelligheid met mijn kinderen, collega's en vriendinnen, naar de bioscoop, uit eten.
Ik wens je toe dat je je ex nu echt kunt loslaten. Echt, je kunt het zelf. Bespreek je problemen met je vriendinnen/familie of wie dan ook, maar niet met je ex. Hij gaat zijn eigen weg, ga jij dan ook de jouwe.
Pennenstreek, ik hoop dat de scheiding snel een feit is, zodat je echt verder kunt en ook echt los kunt komen van deze man.

Eerst het probleem van de een na oudste

Is het niet beter om eerst energie te steken in het werken/zoeken naar een manier waarop vader en kind met elkaar kunnen communiceren. Als dit een signaal is dat een kind de vader mist, is het beter dat eerst aan te pakken anders komt er nog meer onrust in huis.

Ik ben blij te lezen dat een telefoongesprek je kind goed deed. Het kan wat intensiever maar dan moet vader begrijpen dat dit zijn taak ook is.

Ai, moederziel

Ik word er verdrietig van. Je onmacht is zo groot.
Je vasthoudendheid ook. Dat helpt je vast in het leven. Ik kan het me zo voorstellen denk ik; niet opgeven, moeten weten hoe het werkelijk is. Dat herken ik. En dat kan veel goeds brengen.

En toch, ik vraag me af wie je er nu mee dient. Je laat niet los. Ik schrik er van; "Ik moet en zal boven krijgen hoe het écht zit. Eerder kan ik niet loslaten".

Niet alles is altijd te doorgronden. Soms krijg je antwoorden- soms niet. Misschien pas heel laat- jaren. Ik geloof echt dat het in het belang van jullie kinderen is dat je hem loslaat. Over jouw belang heb ik het nioet - jij kunt heel lang volhouden. Maar jullie kinderen moeten verder. Hebben recht op duidelijkheid. Dat gaan ze nu niet van hun vader krijgen. Die moddert maar verder- soms wel in beeld soms zijn er andere, voor hem meer belangrijke zaken.

Mogelijk krijg je ooit antwoord op al je vragen. Maar tot die tijd moet je loslaten - om zelf met de kinderen verder te kunnen.

en weet je, het is niet erg- zal geen verschil maken voor een positieve uitkomst waar je nog op hoopt. Ook als je man nu loslaat ligt die weg nog open.
Laat hem zijn eigen weg gaan- alleen dan kan hij deze ontwikkeling maken. Misschien stoot hij z'n neus, komt hij tot inzicht. Misschien niet.

relatie weer opbouwen met zijn kinderen heb ik eigenlijk wel vertrouwen in. Hij geeft om z'n kinderen blijkt uit je verhalen. Om de een of andere reden lukt het nu niet. dat is intens verdrietig, meest voor de kinderen.
En ook hier geldt; dit hoeft niet voorgoed te zijn. Met een nieuw status quo kan er ook een nieuw evenwicht met de kinderen ontstaan.

Dit gezegd hebbende word ik wel weer boos. Potverdorie; kinderen mogen dit niet meemaken. En als ik dan andere draadjes lees over mannen of vrouwen die erover denken vreemd te gaan krijg ik een rode waas voor m'n ogen. Met kinderen is je relatie niet vrijblijvend meer. En natuurlijk zie ik dat er meer speelt bij je man. Juist dat; beschadigd zijn en nu jullie kinderen beschadigen- juist dat is zo triest en zou doorbroken moeten worden. Die cirkel kan hij doorbreken. zolang hij dat niet doet zijn jullie kinderen enkel afhankelijk van jou. Jij moet ze veilig stellen, doorgaan met jullie leven, een veilige plek creeeren zonder te blijven hangen aan; ik wil niet loslaten voordat ik het begrijp.
Jullie kinderen gaan voor.

Dit is vast niet wat je horen wil. Ik zeg het in liefde tegen je.

Pennestreek,

Misschien heb ik wat gemist maar dit snap ik niet. Je man wilt even alleen zijn met de kinderen en vraagt jou ergens te gaan 'logeren'. Is de sfeer dan zo gespannen dat zelfs gezamelijk eten niet meer mogelijk is? Is jouw aanwezigheid zo bezwaarlijk voor hem dat hij niet kan genieten van de gezelligheid van de kinderen als jij in huis bent? Je hoeft niet met hen mee te gaan of mee te helpen met koken. Maar ik begrijp niet dat iemand jouw afwezigheid verlangt om met zijn kinderen een fijne middag te hebben.

Hij baalt dat je financieel voor jouw belangen opkomt maar ( je draait hem een poot uit, was wat hij zei). Maar deze voorwaarde doet de kinderen ook pijn. Mogelijk beseft hij niet eens hoeveel pijn.

even iets anders

"Dat ik toch waarde hecht aan de woorden is omdat de daden zo onlogisch, onnatuurlijk en ongezond zijn."

Wat ik me dan afvraag: zijn jouw eigen daden dan altijd logisch, natuurlijk (wat is dat eigenlijk) en gezond?
De mijne niet hoor. Ik heb weleens van de ene op de andere dag ontslag genomen. Volkomen onlogisch maar beslist niet ongezond. Bevrijdend om eindelijk, eindelijk mijn gevoel te volgen. Verstandig was het zeker niet want ik kreeg geen cent. Soms is het gevoel zo lang weggestopt, dan komt er een plotselinge ontlading die niemand voorzien had of begrijpt. De omgeving vraagt om redenen en om iedereen te vriend te houden verzin je maar wat. Klinkt nog best goed, vind je zelf. Alleen een gevoel volgen, dat mag niet. Maar soms kun je gewoon niet anders.
Mijn actie leverde niet veel menselijke schade op. Die van je man wel. Ik begrijp dat het niet hetzelfde is. Maar ook in relaties gebeurt dit. Vaker dan in werksituaties zelfs. Ik ben een zeer gepassioneerde werker, daarom overkwam mij dit. Als je geen lucht meer krijgt, dan vlucht je. Om jezelf te redden.

Flanagan, zo zit het niet

Nee hoor, de sfeer is prima, zeker als de kinderen erbij zijn. Het gaat hem erom dat hij wil dat ze daar alvast aan wennen, alleen met hem zijn. En hij wil dat dus in ons huis doen. Het gaat hem om het dagelijkse leven, niet samen tijd doorbrengen in de vorm van uitstapjes. Hij is natuurlijk het afgelopen jaar al veel weggeweest, waardoor ik veel tijd alleen met de kinderen heb doorgebracht. Hij vergeet daarbij alleen even dat dat niet mijn keus was, en dat het ook zwaar was, zeker in deze omstandigheden, om een groot deel van de tijd alleen voor kinderen, huiis en hond te moeten zorgen.

Willen verbonden blijven

Ik zie zowel bij Pennestreek als bij Moederziel steeds maar weer terugkomen dat hun man de weg kwijt is, de kluts kwijt is, zichzelf niet is. Hierbij blijven jullie je man maar zien als een zielepiet die niet verantwoordelijk is voor zijn overspel en jezelf zien als degene die hem weer op de goede weg kan krijgen, als hij maar naar jullie ideeen zou luisteren. En die goede weg is hopelijk weer terug bij jullie.

Ik vind het zelfs iets bevoogdends hebben. Kun je niet accepteren dat je man een heel stomme beslissing heeft genomen en nu met het gevolg moet leven? Hij is toch niet zielig? Het zijn gevolgen van zijn eigen keuze, namelijk zijn eigen vrouw als shit behandelen en het vertier buiten de deur zoeken.

Waarom toch, waarom toch, waarom toch hangen jullie zo aan hem? Jullie zijn (ik zeg niet lijken, want na honderden posts heb ik me een mening gevormd) intelligente vrouwen, waarom toch die afhankelijkheid.

Verder hoop ik dat het snel goed gaat met al jullie kinderen.

Moederziel

Ik had vorige week een heel fijn gesprek met mijn coach. Een van de dingen waar ik achter ben gekomen door samen te kijken naar mijn dips is dat die in fases komen - en weer gaan. Ik ben een dag echt totaal van de leg, zie absoluut geen lichtpuntjes meer, denk dat het nooit meer goed komt met me. Daarna ben ik een dag verdrietig en/of boos, maar realiseer ik me dat het 'maar' een dip is en waardoor die getriggerd is. De derde dag krabbel ik weer op, keert de rust terug in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik weet trouwens niet wat de kip en wat het ei is hier. Maar feit is dat ik op dag vier erachter kom dat ik weer verder gekomen ben, en dat ik weer een stap(je) kan zetten. Ik zie een parallel met het boek 'Oei, ik groei', over de groeisprongen die kleine kinderen lijken te maken nadat ze ziek of verkouden zijn geweest. Waar hier op OO trouwens vroeger niet al teveel waarde aan werd gehecht .

Deze wetenschap gaat me hopelijk volgende keer helpen om sneller die fases door te komen. Mijn coach zei me dat in die cyclus ook de fases van een gezond rouwproces herkenbaar zijn. En dat al die stappen doorlopen belangrijk is om op een goede manier door het rouwproces te komen. Ik hoop dat het zo werkt. Wat ik in ieder geval weet is dat een dip tijdelijk is, hoe diep het dal ook lijkt op het moment dat ik erin zit. En dat is winst.

Dat verbonden blijven via de kinderen is precies waar ik zo tegenop zie. Dat maakt het daadwerkelijk loskomen vreselijk moeilijk, zo niet onmogelijk. Afstand nemen van je oude leven is al zo moeilijk als je zelf niet meer met je partner samen wilt zijn, maar het lijkt me onmogelijk als je nog van die ander houdt, en steeds opnieuw geconfronteerd wordt met wat er niet meer is. Inderdaad klopt dat berld van een wond die steeds opnieuw weer wordt opengetrokken. En het idee dat hij straks een nieuwe relatie krijgt, daar lig ik nu al wakker van. Ik weet dat dat zelfkastijding is, maar ik kan die gedachte zo vaak niet de kop indrukken.

Ik ga nu slapen, morgen weer een sessie bij de mediator, dus ik heb al mijn energie en kracht weer nodig om daar doorheen te komen. Welterusten.

Helena, ik begrijp je post niet

Ik denk helemaal niet dat hij de weg kwijt is. Ik snap alleen niet waar voor hem de winst zit. Dat heeft hij me tot op heden niet uit kunnen of willen uitleggen. Niemand om ons heen snapt dat al deze ellende, verdriet en pijn die hij vooral de kinderen aandoet op kunnen wegen tegen wat hij misschien wint bij deze scheiding. Hij kan me echt niet wijsmaken dat ons leven samen zo zwaar voor hem was dat dat deze scheiding, nu, rechtvaardigt. Echt niet. En zoals gezegd sta ik hierin niet alleen. Het is dus echt niet dat ik dingen niet zie die er wel zijn. Dat maakt het zo moeilijk om te accepteren dat hij hiervoor kiest. Het is toch ook bizar dat we nog steeds als gezin gezellige dingen ondernemen, dat hij zelf geen afstand neemt, dat ons gezamelijke leven gewoon doorgaat. Met als enige teken dat er echt wat aan de hand is onze bezoekjes aan de mediator zijn. En even voor de duidelijkheid: in ons geval is er geen ander in het spel. Niet dat ik dat zou willen, maar het zou op een bepaalde manier wel duidelijker zijn.
Nogmaals, als hij ons leven zo naar zou vinden, zo zwaar, dan was hij allang vertrokken. Maar dat doet hij niet. Hij blijft, niet alleen als vader van de kinderen maar ook als mijn partner. En daarom kan ik maar niet begrijpen waar de winst zit.

Inderdaad

Volledig eens met Helena.
Er wordt steeds maar gedaan of de situatie uniek is, dat alles zo goed was ( of bijna dan) en dat man nu de weg kwijt is.
Geloof me; dit gebeurt enorm vaak. Ik ken zo ontzettend veel gescheiden vrouwen die ongeveer hetzelfde verhaal hebben; man gaat er plotseling vandoor; blijkt een ander te hebben (vaak meerdere anderen achter elkaar) en het is onbegrijpelijk waar dat vandaan komt. En inderdaad; niemand wordt er gelukkiger op, ook die man meestal niet.
Maar er exact achter komen waarom die man vreemd gaat en/of weg is gegaan? Dat gaat niet lukken. Misschien na jaren, maar waarschijnlijk niet.
Moederziel; je man is vreemd gegaan, is weg gegaan en heeft glashard tegen je gelogen. Toch blijf je in alles wat hij zegt 'iets' horen/zien. Mijn ex heeft ook enorm veel gezegd tijdens en na de scheiding. Ik kan het gewoon niet serieus nemen. Hij heeft me respectloos behandeld. Jouw ex heeft je ook respectloos behandeld. Afstand nemen is de enige manier om er objectiever naar te gaan kijken. Stoppen met luisteren, slechts kijken naar daden. Woorden zijn verraderlijk, and actions speak louder than words.

Niet uniek nee

Dat weet ik. Sterker nog, er zijn eng veel soortgelijke gevallen. Maar dat maakt het voor mij niet minder erg dan voor een ander. En het neemt ook niet weg dat ik wel mee zal moeten in zijn wens. Maar het blijft oneindig triest. Dat je zelfs na 28 jaar je zo blijkt ge kunnen vergissen in iemand. Dat die ander zelfs de kinderen, die hem heilig zijn, niet voldoende motivatie vindt om zelfs maar te proberen om de relatie te reddden.

Pennestreek, wennen

Je man wil dat de kinderen wennen aan het alleen met hem zijn en daarvoor moet jij de deur uit?! Rare redenatie. Nu is nu en straks is straks en de kinderen kunnen prima de situatie aan op het moment dat die zich aandient, ze snappen heus wel dat ze op enig moment alleen met hun moeder zijn en op een ander moment alleen met hun vader. Het zijn geen peutertjes die voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaan.
Bovendien zal dat alleen zijn met hun vader dan niet plaatsvinden in het huis waar jullie nu wonen, de plannen zijn toch niet zo dat hij daar op termijn blijft in zijn eentje en jij iets anders zoekt? Dus dat 'wennen' zit dan sowieso in de verkeerde setting.