Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

28-01-2017 om 23:47 Topicstarter

Wow

Mirreke, wat een compliment! Ben er verlegen van. daar wil ik ook wel iets oo zeggen
Dankjewel, dat geeft moed, al hoop ik dat je nooit in zo'n situatie terecht zult komen. Ik moet me inderdaad vaak verdedigen voor mijn opstelling. En dan bedoel ik zeker niet alleen hier. Maar ik geloof heilig dat liefde uiteindelijk overwint. Amor omnia vincit. En dan heb ik het niet eens over mijn liefdesrelatie of huwelijk, maar gewoon over pure, menselijke liefde. In alle vormen. Voor mij is dát groter dan wat dan ook. En daar wil ik naar leven, ook al is dat soms ontzettend pijnlijk en wreed.

Liefs x

Wegen

Lieve Moederziel. Ik zie het nu. Je weegt. Ziet uitspraken (hier) als oordelen. Positieve of negatieve. Complimenten of kritiek. Nu begrijp ik waarom je van schrijven en lezen hier zo vermoeid raakt. Sterkte en rust gewenst!

Pennenstreek, hoe gaat het met je?

P.S.

Ik denk dat je niet hoeft te wegen als je vanuit pure menselijke liefde wilt denken en leven. Ik wil ook zo leven en probeer dat ook. Vind het daarom moeilijk dat je stelt dat (ook hier) veel geoordeeld worst. Zo anders dan dat ik dat bekeef. Maar dat is niet anders. Ik moet er gewoon aan wennen "ineens" niet meer met je mee te kunnen leven.

Pennestreek

Pennestreek

30-01-2017 om 08:01

Hier gaat het goed

Naar omstandigheden dan. Ik slaap beter, voel me rustiger. Ben wel nog steeds heel erg moe, mar ik heb ook nog wel wat in te halen natuurlijk, en de situatie blijft energie kosten. Bij de mediator gaan we met flinke sprongen, ouderschapsplan is klaar, na een flinke ruzie zij we ook aardig uit de financiële kwesties, we zijn u bezig met het convenant.
En toen zei man van de week, na een paar dagen in zijn appartement, dat hij me zo gemist had. Dat hij nog steeds zo twijfelt of dit wel de weg is, dat hij er zoveel verdriet van heeft, dat er zoveel wel goed en mooi is tussen ons. Ik raak er gelukkig niet meer zo door van streek als voorheen. Maar wat moet je daar nou mee? Ik heb het maar voor kennisgeving aangenomen, wel gezegd dat ik nog steeds vind dat hij de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem kiest en dat ik het vooral heel zuur vind dat de kinderen daar zo onder moeten lijden. En verder heb ik het maar gelaten.
Ik hoop nog steeds dat hij besluit bij mij te blijven. Ik kan het niet helpen. Maar ik probeer geen verwachtingen te hebben en ga gewoon verder op mijn pad. Maar ik kan hem niet zeggen dat hij op kan zouten met zijn getwijfel. Net als moederziel zie ik een man die worstelt, en ik wil hem niet dwingen tot een keuze, en ik ga niet kiezen voor wat ik nog steeds niet wil. Dat dit ten koste gaat van mijn rust en energie, daar kan ik wl mee leven. Daar weet ik steeds beter mee om te gaan. Alleen voor de kinderen vind ik het lastig. Aan de andere kant, er is niet echt wat veranderd natuurlijk, voor zover zij weten gaat het proces gewoon door.
Wat een gedoe...

Pennestreek,

Moeilijk hoor, die draai in zijn houding. Je weet niet of die oprecht is of een slotsom na de financiële afhandeling.
Ik vond het vreemd dat hij een avond met de kinderen alleen wenste en je vroeg dan ergens anders te zijn. Nu is dat weer een paar dagen geleden en je einddoel is herstel. Je zult hem niet zo snel ophangen aan die wens en daar over blijven vallen maar het maakt wel moeilijk om vertrouwen te krijgen in de toekomst.

Het durven verder gaan is wel Uit liefde en de kracht te kunnen vergeven. Ik schrijf juist 'durven' omdat dit ook moed vraagt.

mirreke

mirreke

30-01-2017 om 09:52

RoosjeRaas

Ik hoop dat duidelijk is dat mijn reactie naar Moederziel geen oordeel of veroordeling van anderen hier inhoudt. Dat is absoluut niet de bedoeling. Ik schreef al eerder dat ik dit een wondermooi draadje vind, en vaak ook bijzonder ontroerend.

Mijn interpretatie: ik denk niet dat Moederziel onze bijdragenals oordelen ervaart. Ik denk wel dat ze het gevoel heeft dat ze zich moet verantwoorden. Vooral voor bijdragen, standpunten, beslissingen die niet helemaal passen in de gangbare manier waarop iemand zich los 'hoort' te maken van zijn ('bedriegende') partner.

Ik vind dat Moederziel dit draadje en de bijdragen erin heel serieus neemt, iedereen in haar/zijn waarde laat. Ook serieus antwoord geeft, zich probeert te verklaren. In feite stelt ze zich heel kwetsbaar op. Terwijl ze ondertussen tastend haar weg zoekt.
Ik denk dat wat scherpere bijdragen dan enorm binnenkomen, en dit kost veel energie. Energie die je in deze fase niet altijd hebt, ondanks dat het draadje haar volgens mij ook erg heeft geholpen.

Ook anderen stellen zich kwetsbaar op, laten ontwikkelingen uit hun eigen leven zien die je niet aan iedereen vertelt. Er is hier gewoon veel rauwe emotie verzameld...

Roosje, ook jouw bijdragen vind ik zo mooi en wijs. Ik zei je al eerder. Kun je hier niet iets mee gaan doen?

En ja, ook ik mis Moederziel
Maar er komt altijd een tijd van loslaten...

mirreke

mirreke

30-01-2017 om 09:54

Pennestreek

Wat dubbel weer...

Je doet het goed, denk ik...
dikke knuffel!

Helena

Helena

30-01-2017 om 17:54

Maar Pennestreek

Heb je dan niet de neiging om je man te vragen om het toch weer samen te proberen als hij zoiets zegt? Want je wil dat nog steeds denk ik, en hij hint in die richting. Of ben je bang dat hij dan geen ja zegt en je helemaal in verwarring raakt. Want ik vind het weer een behoorlijke draai die hij geeft. En reden voor jou om te gaan twijfelen. Hij maakt het je niet makkelijk!
Sterkte.

Pennestreek

Pennestreek

30-01-2017 om 22:14

Dubbel

Ja, ik heb hem uiteraard gezegd dat hij nog terug kan. Heb weer alle voorstellen van stal gehaald die er de afgelopen tijd voorbij zijn gekomen, zoals wel apart gaan wonen maar (nog) niet scheiden, therapie, en meer al dan niet uitvoerbare plannen. Hij heeft daar niet echt op gereageerd, anders dan dat 2 huizen niet te betalen is. Alsof scheiden niks kost... Toen kwam dochter ons storen, en hebben we het gesprek afgebroken. Ik probeer te doen alsof het niet gebeurd is, ga gewoon verder met het proces en probeer er geen valse hoop soor te krijgen. Maar dat is lastig. Ben wel trots op mezelf dat ik er nauwelijks door van streek ben geraakt. Dat was een paar weken vast anders geweest.

Ik ga lekker op mijn werk, ook heel belangrijk. En ik heb contact opgenomen met een jobcoach om te bekijken hoe ik me verder kan ontwikkelen. Nu ik echt voor mezelf moet zorgen is dat dubbel zo belangrijk. Dus behalve dat ik mezelf nu zover heb dat ik ga voelen wat ik wil en nodig heb, en dat ook naar man duidelijk kan maken, heb ik ook weer de ruimte en energie om op dit vlak aan mezelf te werken. Nu nog vasthouden, deze positiviteit!

Helena

Helena

31-01-2017 om 07:29

Ongelooflijk

Hoe je veranderd bent. Als hij dit een jaar geleden had gezegd, was je weer smachtend gaan zitten wachten tot hij alles weer goed maakte en nu probeer je er wat rationeler naar te kijken en te zien of zijn acties wel overeenkomen met zijn woorden. Zie je wel dat je niet zo afhankelijk van een man bent? Ook zonder hem gaat het je lukken. Ook het feit dat je zelf zin hebt om je werk aan te pakken, laat dat zien.

Pennenstreek

Wat word je gekweld door je man. Door zijn opmerking over 'missen'. En wat doe je het goed, op je plek blijven staan nu, kijken naar daden, niet naar woorden. Misschien helpt het je als ik vertel dat het bij mijn ex-man net zo ging? En niet één maar meerdere keren. Missen, spijt, het had toch niet gehoeven. In het begin dacht ik: stop het proces! We gaan niet scheiden! Maar dan stoof hij achteruit, was het weer verdwenen en waren het slechts woorden. Het lijkt een manier van rouwen bijna. En ook zie je er de wet in van het aantrekken en afstoten. Nu jij steviger staat, je weer wat beter en sterker voelt, wordt hij tot je aangetrokken. Op het moment dat je daar op in gaat en aanneemt wat hij zegt, zal dat hem weer afstoten, want dan voelt hij de afhankelijkheid en vooral het feit dat hij committent moet hebben, verantwoordelijkheid moet nemen, en dát is niet de bedoeling achter de woorden missen (en 'zelfs' spijt). Maar het is een kwelling en heel naar, omdat jij het zo anders wilt. Er komt een moment dat je niet meer anders wil, dat het pijnlijk is, voor altijd, dat je gescheiden bent, maar dat je beseft: ik wil niet zijn in een relatie met iemand die niet helemaal bij en met mij wil zijn. Je doet het goed, ik vind het bijzonder knap.

Ff zo

Ff zo

01-02-2017 om 16:04

Pennenstreek

Inderdaad, goed bezig! Heel goed bezig!

En veel sterkte, want het blijft zwaar, ook al word jij sterker en sterker. Maar je red het wel, meid.

Xxx

moederziel

moederziel

07-02-2017 om 15:24 Topicstarter

Even terug

Dag allemaal, het voelt een afwezigheid van weken, maar het is maar anderhalve week, zag ik. Pfoeh. En alweer zoveel gebeurd.

@ Pennenstreek, hoe is het met je? Komen de golven nog zo onverwacht of heb je wat meer rust? Kun je vrede hebben met hoe het NU is? Niet te ver vooruit, niet te ver terug kijkend?

Mijn pauze heeft me even goed gedaan. Niet alleen hier, op alle fronten heb ik die ingelast. Even niet vechten maar gewoon hier zijn en blijven, op dit punt.
Het bleek nodig, hard nodig. De laatste 2 weken is het met een-na-oudste snel bergafwaarts gegaan. Moeilijk te zeggen waardoor. Er zijn meerdere escalaties geweest: zelfbeschadiging, agressieve uitbarstingen, doodsgedachten, kind zit diep, heel diep. Met afgelopen weekeinde een spoedopname in het zkh als triest dieptepunt. Kind vertoont destructief gedrag. Crisistraject is opgestart en nu met hele strakke begeleiding proberen de dagen door te komen tot behandeling start.

Ik heb op meerdere momenten hierin met man moeten samenwerken. En ook dat maakte zoveel duidelijk. Hij kan het met moeite aan. Probeert de vaderrol soms te ontwijken en te negeren, is tegelijk verschrikkelijk ongerust, en dan weer zakelijk, afstandelijk. Het wisselen tussen rollen en stemmingen gaat door de hele dag heen. Het lijkt op het manische van de eerste maanden. Geen controle, totale chaos.
Ik begin de moed te verliezen, niet alleen met onze situatie, met alles, schreef hij gisteren. Ik zie hoe slecht hij eruit ziet, hoe mechanisch hij te werk gaat, hoe moeizaam het bruggetje tot stand komt tussen hem en de kinderen..
Ik zie het en voor het eerst brengt het me niet uit balans. Ik sta waar ik sta, spotlight op de kinderen en mij. En ik voel me enorm krachtig. Rustig en sterk. Ik ben de vuurtoren in de verte. Hij dobbert tussen de steeds hoger wordende golven.

Gisteren bedacht ik me: Als dit de rest van mijn leven is, met deze innerlijke rust, dan heb ik daar vrede mee.

Ik heb enorm veel zorgen over mijn kind - en over de andere 3. Maar ik weet ook dat ze op me kunnen steunen. En ik op mezelf. Het gat ligt achter me.

Alison

Alison

07-02-2017 om 15:32

Wauw

Wat klink je goed! Rustig en sterk ondanks alle ellende met je kind. Ik wens je zo ontzettend dat je deze staat kunt blijven vasthouden. Je kinderen en jij verdienen dat.
Wat betreft je man, ik zou het hem helemaal zelf laten uitzoeken maar volgens mij doe je dat ook. Jouw energie en aandacht voor jou en de kinderen en die man moet zijn zaken maar zelf regelen. Leert 'ie alleen maar van.
Hopelijk slaat de behandeling van je kind aan en knapt hij/zij snel wat op. Dan ben je er nog niet maar dan is het in ieder geval niet meer acuut en kan in rust naar opties gezocht worden.
Heel veel dikke knuffels en sterkte gewenst.

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2017 om 12:50

moederziel, wat een ontwikkelingen weer

Wat fijn te horen dat het met jou zo goed gaat. Echt, petje af voor hoe jij je staande houdt en in deze zware tijden weet te groeien en sterker te worden! Maar wat vreselijk dat je oudste het zo zwaar heeft. Ik denk wel dat dat jou op een bepaalde manier zal helpen om die kracht te vinden en te gebruiken. Je moet er nu zijn voor je kind. Jij komt wel weer. Maar mooi dat je in een rustige kalme sterke 'bel' zit.

Hier blijft het vreemd. Gisteren bij de mediator het convenant op een haar na gevild. De laatste kleine dingen kunnen via de mail, en dan kunnen we over 2 weken bij de volgende afspraak tekenen. Daar werd ik toch wel even door overvallen. Maar gelukkig ook hier kracht, rust en vertrouwen in mezelf. Ik vind nog steeds dat man en ik bij elkaar horen, en zou het vreselijk vinden als het echt doorgaat, die scheiding. Maar ik heb er nu wel vrede mee. Ik kan het ook alleen, ik heb allemaal mooie plannen, dus ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Ondertussen vertelt man mij dat hij me heel erg heeft gemist en dat hij vindt dat er toch wel heel veel goeds en moois tussen ons is. Hij vraagt zich hardop af 'wat hij toch met me aanmoet'. En gisteren bij de mediator vroeg hij tot waar precies in het proces we nog terug kunnen. Net als jij sta ik erbij en kijk ik ernaar. Ik snap niet dat man niet stopt met dit proces. Als je zo twijfelt aan zo'n stap, en je weet hoeveel ellende je er je kinderen mee bezorgt, dan stop je toch? Dan denk je er nog eens goed over na, want, daar komt ie weer, scheiden kan altijd nog. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Waar doe ik goed aan? Ik zinspeel er af en toe op dat hij nog steeds terug kan. Dat ik nog steeds bereid ben energie in onze relatie te steken. Ik leef nog steeds in een schemergebied. Ik vind het heel lastig in het dagelijkse leven mijn houding te bepalen. Wat bespreek ik nog met hem en wat niet? Ik schiet heen en weer tussen me gedragen zoals altijd, en me gedragen alsof we al gescheiden zijn. De ene keer vertel ik hem wel over mijn dag op kantoor, en over de afspraken die ik met vrienden maak voor avondjes uit, en de andere dag voelt dat allemaal niet goed. Die onduidelijkheid is zo lastig. Ook voor hem. Dus ik hoop dat hij snel duidelijk krijgt wat hij wil. Dan kan ik linksom of rechtsom verder.

Hier overigens ook zorgen om oudste. Niet zo heftig als bij jullie, maar erg genoeg. Over 2 weken intake bij jeugd GGZ. Hopelijk krijgt hij dan snel de juiste hulp.

Sterkte met alles. Dikke knuffel!

floor

floor

09-02-2017 om 13:08

Pennestreek

Dit is echt niet oke.
Ik denk ook echt dat jij je kalm voelt, omdat je hoop voelt.
Je kunt blijven hopen idd dat hij snel gaat kiezen.
Maar jij hebt ook een eigen verantwoordelijkheid, naar jezelf en naar je kinderen.
Hij kan de rest van je leven blijven twijfelen, en 'spelen' met je.
Laat dat nu toch even een paar jaar niet toe en richt je op welzijn kinderen!

floor

floor

09-02-2017 om 13:12

Moederziel

Ik had je laatste bericht gemist.
Wat vreselijk en wat verdrietig! Veel sterkte.

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2017 om 13:13

floor

Dat zou kunnen, dat ik me kalm voel omdat ik hoop voel. Maar ik denk het niet. Zoals gezegd ga ik gewoon door op de ingeslagen weg, zorg ik dat de zaken voor mezelf goed regel, en maak ik plannen voor de toekomst. Alleen.

Welke verantwoordelijkheid heb ik precies, vind jij? Dat word mij niet duidelijk uit je bericht. Zou ik iets anders moeten doen, het anders aanpakken?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

09-02-2017 om 13:28

Pennestreek

"Hij vraagt zich hardop af 'wat hij toch met me aanmoet'."

Ik vind zijn manier van doen zo onbegrijpelijk... Misschien begrijp ik het verkeerd, maar het lijkt wel alsof hij een soort schuld bij jou neer probeert te leggen. Alsof jij lastig, moeilijk of iets anders negatiefs bent. "Wat moet ik toch met jou aan" zeg je volgens mij tegen iemand die door bijv. gedrag of houding iets oproept.

Hopelijk begrijp ik het verkeerd.

Je hoeft me natuurlijk geen uitleg te geven als dat lastig of vervelend voor je is. Maar ik zie steeds mer een man die alweer een tijd geleden een bom heeft gegooid en nu van jou verwacht dat jij het weer heel maakt of zo? En hij heeft dit al vaker gedaan door jou neer te zetten als een zwakke, afhankelijke vrouw. Die indruk heb ik toch echt niet van je. Niemand is perfect, maar het is al vaker opgevallen dat hij je zwak en afhankelijk probeert te laten zijn en "wat moet ik toch met jou aan" geeft me ook een onaangenaam soort kriebels.

Goed dat je steeds meer je eigen weg gaat. Je mag hoop hebben, maar je houdt ook rekening met een ander scenario. Doe wat goed voelt, dat is vaak het beste. En laat je vooral niks aanpraten over "wat hij nou met jou aan moet" en zo!

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2017 om 14:04

Sally, nee uitleg is anders

Hij bedoelde te zeggen dat hij niet weet wat hij wil. Er is heel veel wel mooi en fijn tussen ons. We hebben een gezamenlijke historie van 28 jaar, die is ook veel waard. We hebben twee mooie kinderen samen. Weegt het feit dat hij 'iets' mist voor hem zwaar genoeg om uit elkaar te gaan?
Inmiddels weet ik wat dat 'iets' is, en dat is mijn ogen niet het opblazen van onze relatie waard, maar dat kan ik natuurlijk niet voor hem bepalen.

Nee, hij legt nadrukkelijk niet de schuld bij mij. Het is ook niet mijn schuld, als het al iemands schuld is natuurlijk. Maar er wringt iets bij hem, en hij weet niet hoe hij het op moet lossen. Blijven, terwijl de relatie hem iets niet biedt dat voor hem wel heel belangrijk is, of scheiden terwijl er veel is om wel voor te blijven. Wanneer slaat de balans door? Hij heeft de afgelopen 1,5 jaar regelmatig aan beide kanten gezeten. En hij is er dus blijkbaar nog steeds niet uit. Intussen gaan we wel door op de ingeslagen weg, richting scheiding dus. En ja, ik blijf hopen dat hij daarop terugkomt. Maar dat betekent niet dat ik daarop wacht. Zie post #676.

Overigens bespreek ik het getwijfel van hun vader niet met de kinderen. Al zien ze natuurlijk wel dat er in ons dagelijks leven eigenlijk geen verandering merkbaar is. We houden geen schema aan dat we om beurten verantwoordelijk zijn of zo, we gaan gewoon nog als gezin leuke dingen doen, man en ik houden ook niet krampachtig afstand van elkaar, en proberen elkaar ook niet te ontlopen in huis. Dat zal hen net als mij wel een beetje schizofreen gevoel geven, maar zoals voor alles geldt ook hiervoor dat het went. Ik houd ze wel op de hoogte van de voortgang van het proces, zodat ze in ieder geval niet overvallen worden als we echt zover zijn. En zelfs als de papieren getekend en door de rechter bevestigd zijn, dan nog heeft man niet op stel en sprong een ander huis natuurlijk. Hoe we met die situatie omgaan hebben we trouwens nog niet besproken. Denk dat ik daar van het weekend het gesprek maar eens over moet aangaan.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

09-02-2017 om 14:12

bedankt voor je uitleg!

Het is me duidelijk!

Blijft over: een droevige situatie... Ik wens jullie beiden veel sterkte toe!

met jou

Hoi Pennestreek,
Ik lees gewoon mee, ben zeker niet deskundig. Maar wat me opvalt:jouw man zegt dat hij "niet meer weet wat hij met jou aanmoet" . Ik vind het een heel rare tekst en ook niet van toepassing in jullie situatie. Jij bent duidelijk, dus hij weet precies wat hij aan jou heeft. Andersom zou ik het wel kunnen begrijpen als jij deze tekst naar hem zou uitspreken. Want van dat gedraai van hem, daarvan zou je best kunnen zeggen " dat je echt niet meer weet wat je met hem aanmoet".
Ik denk dat jij zijn woorden goed interpreteert, namelijk dat hij het zelfniet weet. Tegelijkertijd vind ik het zo minachtend naar jou klinken, alsof je een te oud geworden huisdier bent ofzo. Ik zou geloof ik erg boos worden als ik zo'n tekst naar mijn hoofd zou krijgen.

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2017 om 14:42

Haha Jutta, dat was precies mijn reactie

Ja, wat moet ik met hem? Nee, boos word ik niet. Het is niet minachtend bedoeld, dus zo vat ik het ook niet op.
En weet je, als ik andere verhalen hoor van vrouwen in dezelfde situatie, dan realiseer ik me weer dat ik het eigenlijk nog niet zo slecht getroffen heb. Goed, dat lange verblijf in een schemerzone is niet fijn, maar er zijn zoveel mannen die gewoon helemaal verdwijnen, of zoals de man van moederziel echt alles om zich heen kapot maken, mannen die vertrekken maar als blijkt dat vrouwlief zich staande houdt en verdergaat met haar leven veranderen in een stalker of een enorme dwarsligger. Mijn man gedraagt zich dan nog relatief goed . En de tijd die hij nodig heeft (gehad) voor dit proces heb zelf ik erg nuttig besteed. Ik ben echt lichtjaren verder dan 1,5 jaar geleden. Zo probeer ik er maar naar te kijken. En zo kan ik er ook naar kijken. Dat is ook wel heel fijn. Maakt allemaal al het verdriet en de pijn niet minder, maar ik zie wel dat het mij ook veel heeft gebracht. En dat kan ik straks allemaal heel goed gebruiken om nog verder te komen. Het helpt natuurlijk ook dat de scheiding ons vooralsnog geen financiële problemen oplevert. Ik kan straks prima voor mezelf en mijn kinderen zorgen. Dat is natuurlijk ook wel eens anders, en dan is het nog een heel ander verhaal.

Man is vandaag naar zijn therapeut. Benieuwd wat dat oplevert.

Pennestreek

Pennestreek

09-02-2017 om 15:03

Sally, nog even...

"Alsof jij lastig, moeilijk of iets anders negatiefs bent."

Nee, maar ik ben niet het complete pakketje dat hij graag als partner naast zich had gezien. Zo goed als alle punten waar hij verder moeite mee had heb ik aangepakt en grotendeels opgelost. Voor de helderheid: niet omdat hij er moeite mee had, maar omdat ik er zelf last van had, en vooral de kinderen last hadden van een aantal van die dingen. Hij is dan ook heel trots op me dat ik dat voor elkaar gekregen heb. Ikzelf natuurlijk ook . En ook de kinderen zijn er blij mee. Maar hij blijft dus iets missen. Ik denk trouwens dat ook dat punt vanzelf oplost, als ik op deze manier aan mezelf kan blijven werken en kan blijven groeien. En we daarnaast samen een vorm van relatietherapie zouden doen. Maar ja, daar heb ik man voor nodig. Dat kan ik niet alleen. En het is natuurlijk koffiedik kijken of het echt zou lukken, en of hij toch niet in de toekomst alsnog zou vinden dat dit een breekpunt is. En dus blijft het balletje bij hem liggen.

floor

floor

09-02-2017 om 23:43

Ik vind wel dat je een grens moet stellen, voor jezelf en je kinderen. Dit duurt gewoon te lang. Dat hij even zwabbert: prima en begrijpelijk. Maar nu houdt hij je gewoon vreselijk aan een lijntje en speelt met je. Ik vind dat echt niet kunnen, zo lang al.
En weet je, het vervolg is zo voorspelbaar helaas...volgende week of volgende maand dan is hij weer standvastig over weggaan bij jou.. en stort jij weer volledig in elkaar. Maar daar laat hij het weer niet bij.. komt de twijfel weer etc.
Dit kan zo echt eeuwig doorgaan.
Hij wil niet met je door, maar laat je ook niet los. Dat is schandalig.
Maar ook schandalig van jou, dat je dit met jezelf laat gebeuren.
Je komt niet toe aan rouwen. Daar moet je doorheen, om verder te kunnen.
En jullie hele systeem zit te lang in een crisissituatie. Dat is niet goed, dat is slopend. Er moet duidelijkheid komen, om verder te kunnen gaan.

En weet je, je praat zijn gedrag goed. Zit met hem vast in een circel. Ik zou je juist gunnen dat hij zich wat meer als een (openlijke) schoft zou gedragen. Dan kom je los en verder.

Pennestreek, Moederziel

Ik schrijf nu even een update. Afgelopen dagen heb ik de bodem geraakt (hoop ik dan maar). In dingen die ik op een rijtje heb gezet herken ik een hoop over jullie mannen. Ook de ervaringen van Stip haar man zijn erg overeenkomstig.
Wellicht hebben jullie er iets aan of kunnen jullie er iets mee.

Afgelopen periode voelde ik al aankomen dat ik niet veel meer kon hebben. Ik voelde een verandering in mijn gevoel en doen en laten.
Dit werd ingegeven door gesprekken met peut. Die gaf aan dat ik in een fantasiewereld leefde en ik degene was die oneerlijk was. Dat laatste had ik al wel in de gaten alleen kon ik het nog niet goed plaatsen.

Al dit nadenken en op een rijtje zetten van alles heeft tot resultaat gehad dat ik brak. In een huilbui van uren lang kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat ik mezelf haat tot degene die ik nu ben. Niet vanaf de laatste jaren, maar vanaf mijn jeugd.
Jaren waarin ik deed wat mensen van me verwachten, gaf wat de mensen om me heen graag wilde. Dit in de hoop maar lief en aardig gevonden te worden.
Ik daarbij niet voelde wat mijn nabije omgeving om mij gaf, ik voor mijn idee leefde in een wereld van nep, schone schijn, manipulatie liegen en bedriegen.
Daar waar ik dat zelf ook stevig aan mee deed en het in stand hield.

De enige 'liefde' die ik voelde was het vasthouden wat ik had. Ik daarom geen stappen nam voor de angst om ook dat te verliezen en de pijn die ik een ander zou aandoen. Pijn staat voor afwijzig weet ik uit mijn jeugd.

Dit gedrag is funest voor je zelfvertrouwen. Die raakt op een absolute nulpunt en in de zoektocht naar 'waardering' zoek je maar iets buiten je huwelijk. Om daar dan ook weer terecht te komen in een wereld van bedrog en manipulaties.

Er is tegen mij gezegd. Kijk nu eens wat je hebt opgebouwd. Waar je voor hebt gewerkt. Waardeer dat. Besef wat je weggooit. De schade die je aanricht met je gedrag. Uiteindelijk besef je dat dat alles staat voor een leven wat je niet wil. Je blijft zwalken tussen het geen pijn willen doen van je partner, want dat staat voor afwijzing, en het niet meer willen leven in een leven die je jaren hebt geleefd.

Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het niet meer gaat. Ik niet meer degene wil zijn die ik mijn hele leven heb gehaat. Als dit betekent dat ik alles weggooi wat ik heb opgebouwd. Dan is dat maar zo. Een leven leven zoals nu is geen optie. Dan maar weer vanaf nul beginnen.

Ik wil de liefde voelen van een partner. Ongeacht wat ik ben of heb of doe.
Dit betekent dat ik open kaart ga spelen met iedereen en dan maar kijken wie er overblijft.

Dit is even in notedop hoe ik tegen mijn situatie aan kijk. Zeker in man van moederziel herken ik een hoop. Hij twijfelt tussen het opgeven van het leven wat hij had en doormodderen waarin hij zat. Adviezen over de ravage die hij aanricht en beseffen wat hij heeft, strijken tegen zijn haren in. Dat is niet wat hij wil.... tenminste dat denk ik.

Tops

Tops

12-02-2017 om 10:52

Mannetje, ik begrijp je niet, daarom wat vragen.

Wat is er nu nieuw of aanvullend aan die conclusie? En wat is er nieuw aan je manier van oplossen? En waarom is dit een verklaring voor vreemdgaan? Wat is hierin nu een doorbraak, dat je nu schuld erkent? Waarom zoek je zo hard die bodem en wil je die raken? Waarom zo zoeken naar dat moment? Waarom niet van waar je nu bent/maanden terug eigenlijk al was op een huilbui na en helen en dingen anders aanpakken?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

12-02-2017 om 11:03

jezelf haten, liefde voelen van een partner

Je zegt jezelf al van kinds af aan te haten. En je wil liefde voelen van je partner.

Je legt de verantwoordelijkheid nu bij je partner, die moet ervoor zorgen dat jij liefde voelt terwijl jij jezelf haat!

Wat een zware verantwoordelijkheid voor een partner!

Tops

Bespaar me je opmerkingen. Ik snap dat je dit niet snapt.

Sally. Sorry je snap hem niet. Ga het niet uitleggen ook voor je. Je hebt een tunnelvisie.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

12-02-2017 om 11:38

Oké

"Sally. Sorry je snap hem niet. Ga het niet uitleggen ook voor je. Je hebt een tunnelvisie."

Ik wens jou en je partner heel veel sterkte en wijsheid toe.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.