Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Bijzonder is ie zeker 
Die schuur vind ik inderdaad nog wel een optie ja .
Dat van die twee huizen, dat ging over de periode tot hij zelf een huis gekocht heeft. Hij wil niet twee keer verhuizen/de kinderen twee keer laten wennen aan een ander huis/dubbele woonlasten als het niet nodig is (en huren is gewoon heel duur, want moet tijdelijk en gemeubileerd), dus vandaar zijn weigering te vertrekken. Ik blijf na de scheiding in ons huis, dat is vastgelegd in het convenant en ik heb intussen van de bank de bevestiging dat ik de restschuld kan dragen en dat ik een hypotheek kan krijgen.
Maar ik ben met je eens (en velen met mij) dat hij de zaken niet echt lekker doordenkt. Hij had/heeft een raar beeld van gescheiden zijn, waarbij hij geen concessies hoeft te doen aan zijn levensstijl (terwijl we dan met dezelfde inkomsten twee huizen moeten bekostigen), ik alles voor zoete koek slik, de kinderen totaal geen probleem zullen hebben met het wonen in twee huizen (het zijn pubers he, geen kleintjes meer die gewoon moeten doen wat pa en ma beslissen), we feestdagen en dergelijke gewoon gezellig samen vieren en meer van dat soort dingen. Echt heel vreemd. Maar ik geloof dat hij langzamerhand wat meer realiteitszin aan het ontwikkelen is. Ook in de zin van dat hij ziet dat in een relatie er 2 zitten, en er niet 1 aan te wijzen is als 'oorzaak'. En ook in de zin van dat hij zich realiseert dat dingen wel degelijk kunnen veranderen, ook als je al 28 jaar bij elkaar bent.
Ik was er al van overtuigd dat hij een soort 'quick fix' zag in dat scheiden, en dat hij zich vergist in wat hem dat op gaat leveren. En ik geloof dat hij dat nu langzamerhand ook in gaat zien. Dat hij, nu hij er zo dichtbij is, toch wel een beetje terugschrikt voor alle veranderingen en consequenties, en dat hij zich ook realiseert wat hij daarmee allemaal kapot maakt en kwijtraakt.
Maar zoals gezegd, ik ga niet zitten wachten tot hij zijn verstand terug krijgt, want ik weet niet of dat echt gaat gebeuren. Dus ik sorteer nog steeds voor op wel uit elkaar.
Je andere draadje
Pennestreek , je andere draadje lezende vraag ik me af of je weet van het feit dat autisme iets is wat vaak vererfd wordt? Of te wel, je man's bijzondere houding en ideeën in dit scheidingsproces zou best wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat hij ook autistische trekken heeft. Heel herkenbaar voor mij....
Quick fix
Lieve pennestreek, goed van je te horen. En je klinkt rustig, evenwichtig. Mooi om te lezen, want dat gaat je helpen. Blijf voorsorteren en sla over niet al te lange tijd gewoon af. Er kan je niets meer gebeuren zolang jij weet wat voor jou belangrijk is. En dat weet je! En ook als je afslaat kun je goed voor je zoon zorgen.
Ik weet niet meer precies waar ik ben gebleven in het updaten. Ik heb heftige weken achter de rug, een-na-oudste-kind in crisis, moederzielman die de controle kwijt was, nog 3 andere kinderen die het ook niet meer begrepen allemaal. En ik, vuurtoren op de kade. Ik stond, en sta er nog. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk. Ik voel me rustig en in evenwicht. Wat er ook gebeurt, ik sta waar ik sta. Na een jaar van diepe hel, tegenstrijdigheden, gijzeling, zoveel verdriet en pijn, is er nu rust. En dat voelt verrassend kalm.
Ben ik nu los van moederzielman? Nee. Afgelopen week hebben we lang en diep gesproken. Over hem vooral, over wat dit ons brengt en vooral: wat dit ons kost. Emotioneel, psychisch, maar ook financieel. In dat gesprek merk ik dat het lijntje tussen mij en hem nog zo sterk, zo vanzelfsprekend is. Ik accepteer het. Hang er niets meer aan op, heb geen verwachtingen meer, ik ervaar het en laat het zijn wat het is. Zijn emotionele pad is zo ongelooflijk anders dan het mijne, hij moet nog helemaal terug naar het begin, naar dat jongetje van toen, ik kom daar net vandaan. Heb het getraumatiseerde meisje van toen verzorgd en gerustgesteld in het afgelopen jaar.
Moederzielman loopt het klassieke pad van een identiteitscrisis. Van ontkennen naar woede naar vluchten naar depressie en -hopelijk uiteindelijk- aanvaarding van wie hij is. Het is onvermijdelijk, het proces laat zich niet stoppen, maar niet aan mij om te fixen of te zorgen. Ik sta erbij, op een afstandje inmiddels, en kijk ernaar. Natuurlijk vind ik het afschuwelijk voor hém, maar nog veel afschuwelijker voor onze kinderen die er niets van begrijpen en voor mezelf die niets heeft gedaan wat zijn gedrag zou kunnen rechtvaardigen. De machteloosheid is zo groot.
Het emotionele delen we. Dat gaat goed, we hebben het delen beiden nodig. IN alle shit die er is, zorgt het voor steun. Bizar, maar waar. Het lijkt zo onlogisch in een situatie als deze, maar voor ons werkt het voor nu. Het praktische en financiele haalt ons langzaam in. De financien zijn inmiddels meer dan zorgelijk. Ik wil mezelf en de kinderen beschermen en heb man aangegeven dat we de scheiding met spoed moeten gaan rondmaken. Dat zal vergaande consequenties hebben, voor hem vooral, waarbij niet uitgesloten is dat hij in de schuldhulpverlening terecht komt. Heftig, heel heftig. Het bezorgt mij kippenvel van schuldgevoel. Maar ik weet ook dat dit het logische gevolg is van de stappen die hij heeft gezet. Moeilijk. Zelf ziet hij het als een mogelijkheid om op alle vlakken schoon schip te maken. Als een loutering, een reiniging bijna. Ik heb er met open mond naar geluisterd.
Hoe nu verder? Mediator, gesprek met schuldhulp, waardebepaling huis (ook al is verkoop geen prioriteit gezien lage maandlasten). En man moet heel, heel, heel erg snel naar een psych.
De quick fix uit jouw verhaal herken ik, Pennestreek. Hier heeft moederzielman dat ook gedacht. En zich nooit gerealiseerd hoe groot de lawine is die hij heeft veroorzaakt. En nu die lawine er is, en met volle kracht naar beneden dendert, ziet hij het wel, maar hij voelt het niet. Hij voelt sowieso niet, zei hij. Maar hij wéét dat er onder het oppervlak zo'n enorme berg ellende ligt. Dat schuift hij nog steeds voor zich uit, de vlucht is erop gericht om die confrontatie te vermijden. Maar zijn speelruimte wordt steeds kleiner. En intussen zie ik een man die snakt naar verbinding, naar hechting, naar houvast.
Over Truus in het gesprek van 4 uur geen woord. Ik weet dat ze nog in beeld is, het hoe en wat interesseert me verder niet. Ik vraag er niet naar. Zij is een symptoom. Het is onmogelijk dat zij ook maar een millimeter inzicht heeft in wat zich op dieper niveau bij man afspeelt. Zij is een dun pleistertje op een volop etterende wond.
Ben je nu gelukkiger? vroeg ik man. Nee, zei hij. Maar ook niet ongelukkiger. Dus onderaan de streep ben je geen klap opgeschoten, zei ik. Pas later bedacht ik me dat ik had moeten zeggen: Jij misschien niet ongelukkiger, maar de mensen die van je houden wél. Maar dan realiseer ik me weer dat iemand die zelf niet voelt, ook niet voor anderen kan voelen.
Sorry voor de lange update.
moederziel
Mooie update. Beetje jammer van de bescheiden afsluiting: Sorry voor de lange update...
Je bent een sterke vrouw Moederziel!!
Poe
Heftig allemaal nog steeds moederziel. Ik vind je echt een voorbeeld. Zo krachtig en verstandig en evenwichtig. Zal je vast niet alle dagen zelf zo voelen, maar dat is hoe ik je alles bij elkaar zie.
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er ook bij mijjn man het een en ander speelt vanuit zijn jeugd, gecombineerd met de genen die hij heeft geërfd. Of kan hebben geërfd. En inderdaad zou een vorm van autisme, wat Verhuiswagen schrijft, best mee kunnen spelen. Ik weet alleen niet of eventuele kennis daarvan gaat helpen. Misschien dat man meer inzicht in zichzelf kan krijgen, en dat dat dingen zou kunnen veranderen. Maar ik denk het niet. Bij zoon herken ik inmiddels wel wat autistiforme trekken, maar die kunnen ook heel goed te verklaren zijn vanuit zijn ADD en zeker als hij ook depressief is of een burn out heeft. Bij man herken ik niet zoveel. Hoogstens inderdaad het 'niet bij zijn gevoel kunnen' en zich niet goed in een ander kunnen verplaatsen. Het dingen niet goed doordenken is geheel nieuw. Hij is juist heel erg van de details en het doordenken van verschillende scenario's. Dus ik vind dit heel vreemd, dat hij zich zo heel erg niet realiseert wat de gevolgen zijn van uit elkaar gaan.
Heel veel sterkte met alles wat er nog op je af gaat komen. Want je bent er nog lang niet. Ik ook niet, dat weet ik, maar nu is het hier even rustig. Daar geniet ik maar even van. Het is hier vakantie, ben lekker 2 dagen vrij. Ga straks met zoon twee dagen weg. Heb er zin in.
Lieve Pennestreek
Dat 180 graden draaien in gedrag herken ik, ook in wat je schrijft over pennestreek-man. Ik zie het als een gevolg van het vastlopen in wat-altijd-werkte-maar-nu-niet-langer. Dat, gecombineerd met het slechte/afwezige contact met de eigen gevoelens, zorgt voor een drang naar vluchten. In mijn gesprek met man zei ik hem dat ik zo sterk het gevoel heb dat hij niet zozeer zoekt naar iets anders of beters, maar vooral naar een uitweg uit waar hij in zat. Alles is goed, als dit maar niet langer zo hoefde door te gaan - dat idee. En 'dit' staat dan voor de verantwoordelijkheden, de leegte, de financiele puinhoop, de teleurstellingen.
Dat zie ik bij jouw man ook. Andere teleurstellingen weliswaar, maar eenzelfde reactie. Als het maar weg is, weg uit dit.
Heerlijk dat je even rust hebt, en geniet van je 2 dagen met je zoon, lieve Pennestreek!
Hels
Heb een hels etmaal achter de rug. Na een goed gesprek eerder deze week en een fijne eerste vakantiedag, brak de hel los. Ik zag een afschrijving op onze (nog) gezamenlijke bankrekening. Op een plek waar moederzielman en ik hele fijne herinneringen hebben liggen. Onze herinneringen. Ik ging stuk.
Heen en weer geappt, ik intens verdrietig en gekwetst, hij eerst laconiek, toen woedend en toen, uiteindelijk, begripvol en geraakt.
Het houdt maar niet op. We kunnen honderd mediators inschakelen en zakelijke dingen regelen, maar de emotionele scheiding is nog mijlenver weg. Het 'lijntje' noemen we het. Het lijntje tussen moederzielman en moederziel. Dat laat zich helemaal niet scheiden, dat is de hechting, de bron, de pit. Hels vind ik het.
het blijft ontzettend pijnlijk
dit te lezen.
De verwoestende knoop van jullie.
Kost veel, veel slachtoffers.
wat bedoel je?
Is hij met z'n nieuwe liefje naar jullie hotelletje geweest en heeft dat betaald van jullie gezamenlijke rekening?zoiets?
jeetje moederziel
dat vind ik toch wel heel suf van hem hoor. En ook weinig vindingrijk eerlijk gezegd. Gewoon met je nieuwe 'liefde' (als je het al zo mag noemen), met het gedeelde geld van je aankomend ex, naar een oord dat heel speciaal is voor jullie... Knulliger kan haast niet.
Beetje een stumperd vind ik het dan hoor. Kan hij nou niets nieuws verzinnen? Heel kwetsend inderdaad, maar ik zou er ook wel een beetje op afknappen hoor...
Poeh...
Je bedoelt dat hij daar met Truus is geweest en dat van de (nog) gezamenlijke rekening heeft betaald?
Wat tactvol en subtiel... *NOT!*
Wat moet dat een enorme klap voor je zijn geweest. Sterkte!
moederziel
Het ligt misschien heel anders, maar zoals ik het lees heeft hij er geen moeite mee met Truus naar een voor jullie belangrijke plek met fijne herinneringen te gaan, reageert hij lakoniek en later woedend op jouw geemotioneerde appjes en dan uiteindelijk begrijpt hij het wel en is dan ook toch wel geraakt. Is het dan toch niet zo dat die emotionele scheiding er vooral bij jou nog niet is? Zijn gedrag zegt toch heel wat anders, ook al raakt het hem uiteindelijk wel? Of lees ik het verkeerd?
het is meer van hetzelfde
En zo van een afstandje vraag ik me ook wel af of die 'geraaktheid' echt is of slechts communicatie.
Geraaktheid
Het was idd zoals jullie het je voorstellen. Gezamenlijk geld en dan naar een plek waar wij samen vaker geweest zijn - samen en als gezin. En veel leuke momenten hebben beleefd. Inderdaad weinig vindingrijk en ergens ook hilarisch, als het niet zo in en in treurig was. Het viel voor mij in dezelfde categorie als die ene keer dat hij voor mij en voor truus hetzelfde kadootje had meegenomen van een werk-reis. Hij wil overdoen wat goed was met mij. maar dan met trutjetruus.
De geraaktheid was wel echt, maar die komt dan pas als de muur van man weer ietsje zakt. En die muur zakt pas weer ietsje als ik echt totaal overstuur ben, en dat ook laat merken. Dus eerst komt de slappe verontschuldiging (sorry, verkeerde rekening), dan mijn woede en verdriet (sorry? is dan niets meer heilig? Sorry voor een klootzak zijn?), dan zijn woede (je zult me nooit begrijpen, dat blijkt wel weer), dan mijn verweer (ik weet niet meer hoe ik mezelf hiertegen kan beschermen), dan zijn geraaktheid (om eerlijk te zijn: het enige positieve aan de plek waren de zoete herinneringen). En zijn bekentenis dat ik hem op een open zenuw raakte. Dat hij me niet nodeloos pijn wilde doen.
Nep, gespeeld? Nee, dat niet. Maar wel verwrongen en ontzettend kwetsend. Het diepe gesprek van de 1,5 dag ervoor was in één klap onbetrouwbaar. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet geloven. In de gesprekken is het echt, zonder twijfel, maar dat is een echtheid die pas in alle vertrouwen eruit komt. In letterlijk de veiligheid van de verbinding. Zodra hij bij mij de deur uitstapt, is dat weer weg en stapt hij letterlijk zijn vluchttunnel weer in.
Ik ben dwars door mijn verdriet gegaan. Heb geschreeuwd en gejankt over zoveel machteloosheid en onbeschoft onrecht. Over het kwetsen en weggooien en verdringen en vluchten. Ik kan er gewoon niet bij hoe je zo kunt zijn. Hij maakt echt alles stuk.
Na zondagavond is het stil. Verdacht stil. Ik vermoed dat hij paar dagen bij truus is.
Ik heb inmiddels afspraken gemaakt bij mediator en schuldhulpvelening. Intussen weet ik niet hoe ik de rekeningen moet betalen. De nood is enorm.
Ik moet mezelf en mijn kinderen beschermen.
Emotionele scheiding
Knor, mijn emotionele weg verloopt in principe redelijk goed volgens de stadia van rouw. Ik doe het ontzettend goed, zegt mijn psych 
Maar tegen zulke enorme ontploffingen als afgelopen dagen, ben ik niet opgewassen. Dat doet alleen maar enorm veel pijn.
Tegelijk was in het diepgaande gesprek met moederzielman overduidelijk dat hij enorme behoefte heeft aan delen met mij. Delen, afstemmen, spiegelen, praten. Hij praat nog steeds over 'we', zegt dat niemand hem zo goed kent als ik. Hij snakt naar de emotionele verbinding. En gek genoeg voelt het ook oprecht en zuiver, op dát moment. Om dan 1,5 dag later zo'n ontzettende dreun te krijgen, dat doet me steeds bijna de das om.
Soms lijkt het of hij bij mij op onbewust niveau om toestemming vraagt, om grenzen schreeuwt, om er vervolgens overheen te gaan en dan weer terug te keren in het liefdevolle nest. Als een puber.
Moederziel
Verdrietig en pijnlijk.
En wat kan jij nu doen om te voorkomen dat jij elke keer weer zo'n emotionele dreun krijgt?
En sterkte met de financiële kant van de zaak. De emotionele is erger denk ik, maar de financiële is ook niet mals.
schulden
Dankjewel voor je antwoord Moederziel, en ik begrijp het beter. Maar dan lees ik dat jij een afspraak hebt met de schuldhulpverlening, terwijl hij een paar dagen op vakantie gaat met Truus???? Wat gebeurt hier nou toch? Ik begrijp dat jij door alles wat jullie samen hebben meegemaakt en opgebouwd onvoorwaardelijk van hem houdt, en dat hij eigenlijk (bijna) alles kan maken. Maar hij gaat zo on-ge-lo-fe-lijk over alle grenzen heen, moet je je daar niet ook emotioneel tegen beschermen? Mijn vraag is eigenlijk: wat wil jij nog van hem? Ik denk ook dat je het ontzettend goed doet verder, maar jeetje hoe hou je het vol om je nog steeds kwetsbaar op te stellen tegenover hem, en die verbinding te zoeken/voelen?
weet je
Je kúnt jezelf gewoon niet beschermen tegen de pijn. Dat is nu eenmaal onderdeel van volwassen leven. Scheiden doet enorm veel pijn.
Waar je wel voor kunt zorgen is dat hij je niet mee de afgrond in sleurt. Dat doet hij nu. Daar kun, en mi moet, je je kinderen tegen beschermen.
Jij wil nog steeds 'samen', maar je man heeft allang vaarwel gezegd.
Nu probeer je vanalles om onder de pijn van het scheiden uit te komen. Onderga die nu gewoon, dat kun je best.
La la land
Goed om weer van je te horen Moederziel. Alleen zijn je berichtjes niet zo bemoedigend. Het lijkt erop dat je jezelf steeds verder in een hoekje verft. Je man blíjft maar op je ziel trappen en geeft ondertussen gemeenschappelijk geld uit aan zijn minnares. Geld dat er als ik het goed begrijp niet is. Hij leeft in een soort La La Land, met hele donkere kantjes dan.
Heel goed dat je stappen zet met de mediator en schuldhulpverlening. Het zou fijn zijn als je de emotionele verbondenheid en diepe gesprekken even kunt loslaten tot er in praktisch opzicht dingen geregeld zijn. En het misschien eindelijk tot hem doordringt wat dat praktisch ook voor hem betekent!
Daarmee is de emotie niet weg en het hoeft zelfs niet te betekenen dat het definitief voorbij is. Maar nu, op dit moment, moet je jezelf en je gzin beschermen. Want hij trekt jullie mee de afgrond in. Heel veel sterkte!
Moederziel,
je hebt mail
Mee de afgrond in
Lieve allemaal, ik wil om te beginnen jullie allemaal bedanken voor het mij weer even overeind hijsen. Dat doet goed! Even een schop onder m'n jeweetwel. Had ik nodig.
Ik wil me inderdaad onder geen beding mee de afgrond in laten sleuren. Dát zorgt er nu ook voor dat ik wil doorpakken op de scheiding. Hoe sneller de scheidingsaanvraag wordt gedaan, hoe beter. Ik kan met een beetje geluk zelf straks nét met de kinderen het hoofd boven water houden, oa door toeslagen en kinderalimentatie. Moederzielman zal het heel, heel, heel erg moeilijk gaan krijgen. Hij opteert zelf voor 3 jaar schuldsanering en dan met een schone lei verder. Ik denk dat hij geen idee heeft wat dat echt inhoudt.
Ik vind het advies om afstand te houden tot de zaken zijn geregeld een hele goede. Ik ga stuk aan de emotionele dans van aantrekken en afstoten, want dat is wat er steeds gebeurt. daar kán ik mezelf inderdaad met geen mogelijkheid tegen beschermen.
Mooi, die uitspraak over La La Land. Zo noem ik het ook steeds. Hij leeft in een fantasie.
Soms ben ik bang dat hij straks totaal berooid zal zijn. Die kans zit er echt in. Daar voel ik me dan schuldig over, maar tegelijk weet ik dat omdat hij het afgelopen jaar koppig is doorgegaan op zijn vluchtroute, de situatie nu zo ongelooflijk uitzichtloos is. Zonder 2e woning redden we het net. Maar mét 2e woning lopen de schulden snel op.
En dan inderdaad nog het emotionele. Maar dat gaat steeds beter. Nu ook, wint de boosheid het weer van de wanhoop. Maar tegelijk is het diep en dieptriest om mee te moeten maken hoe een ooit zo prachtige en sterke man geworden is tot dit hoopje ellende. Ik wens het hem gewoon niet toe, hij verdient (of verdiende) beter. Maar hij doet het zichzelf aan.
Moederziel
Hij moet hier doorheen. Als hij ooit weer een sterke en prachtige man wil kunnen worden, moet hij tot de bodem.
Het jezelf nu lossnijden van hem, om jezelf en je gezin te beschermen, is een daad van liefde, ook naar hem toe. Want je geeft hem daardoor ook de gelegenheid om tot die bodem te gaan, zonder het voor hem nog moeilijker te maken, doordat hij zich weer zorgen moet maken over jullie.
Ik denk ook dat een diepe waarachtige band kan blijven bestaan. Geen idee hoe jullie het ooit weer invullen...
even dat financiële
"Soms ben ik bang dat hij straks totaal berooid zal zijn. Die kans zit er echt in. Daar voel ik me dan schuldig over, maar tegelijk weet ik dat omdat hij het afgelopen jaar koppig is doorgegaan op zijn vluchtroute, de situatie nu zo ongelooflijk uitzichtloos is. Zonder 2e woning redden we het net. Maar mét 2e woning lopen de schulden snel op."
En met uitstapjes met Truus...
Als je niet oppast ben jij straks ook totaal berooid. Jouw schuldgevoel (al dan niet gevoed door zijn "je zult me nooit begrijpen" en andere bullshit die hij gebruikt om dit goed te praten) helpt ook niet echt.
Ik begrijp je pijn. Ik lees het. Het is duidelijk! Ik heb geleerd voorzichtig te zijn met roepen "stop er nu mee en kies voor jezelf!" Maar je zit op de Titanic, die is al half gezonken en als je niet heel erg oppast zit jij ook in de schuldhulpverlening omdat hij het spoor helemaal bijster is en steeds raardere sprongen maakt.
Potverdorie, de financiële vooruitzichten zijn dieprood en hij gaat naar "jullie" plekje, inderdaad, La La Land! (of Planet La La).
Loslaten doet pijn. Heel veel pijn. Maar zachte heelmeesters zullen in dit geval zeer langdurig stinkende wonden maken.
Oh lieverd, ik had het zo graag anders gezien voor je...
Kon ik je maar helpen
Het voelt zo naar, zo van een afstand te moeten 'toekijken' en niets te kunnen doen...
Vraag zo snel mogelijk de scheiding aan. Vanaf dat moment zijn jullie namelijk allebei alleen nog maar aansprakelijk voor dingen die je zelf doet. Dus laat je man een eigen bankrekening openen en vraag die echtscheiding aan. Het moment van indienen van de aanvraag bij de rechtbank telt hierbij. Iedere advocaat of mediator kan je hiermee helpen. Lijkt me hoogst noodzakelijk, als hij in deze financiële ellende nog niet inziet dat uitstapjes met wie dan ook er gewoon niet inzitten. Los van wat het met jou doet dat hij met Truus op pad gaat van jullie/jouw geld en voor jou zichtbaar.
Het klinkt ook wel een beetje alsof hij een reactie bij jou wil losmaken. Zó dom kan hij niet zijn, dat hij dit echt heeft gedaan zonder zich te realiseren dat jij het zou zien. Of hij je nu opzettelijk pijn wil doen of iets anders wil bereiken weet ik niet, maar ik kan me niet voorstellen dat er niks achter zit.
Wat een narigheid kan de ene mens de andere toch aandoen. Ongelooflijk.
Hier heeft man net verkondingd dat hij het scheidingsproces 'in de koelkast wil zetten' tot zoon weer op de rit is. Dus minstens september, wellicht langer. Tja. Ik ben met hem eens dat het zoon echt niet gaat helpen als we nu de scheiding doorzetten. Maar ik zit toch echt niet te wachten op nog een ruim half jaar niemandsland. Dus ik weet niet zo goed wat ik hier nu mee aanmoet. Ik ga nu natuurlijk niet tegen hem zeggen dat ik vind dat we wel moeten doorzetten, maar ik moet nog eens heel diep nadenken over hoe ik deze maanden dan door moet komen.
Sterkt weer moederziel. Je bent elke dag in mijn gedachten.
Niet fair tegenover zoon
Hij zit niet goed in zijn vel, zelfs zonder dat jullie echt aan het scheiden zijn.
Dat proces gaan jullie nu rekken tot ongeveer september en hij weer op de rit is. Jullie houden hem dan eigenlijk in deze fase.
Dat is toch naief jongens...
1. je weet niet wanneer hij opknapt
2. dan is hij eindelijk opgeknapt en doen jullie er een schepje bovenop met het doorzetten van een scheiding...wég herstel.
Plus al die tijd extra kosten.
Een kind heeft meer aan duidelijkheid dan aan deze vage toestand. Je man maakt echt een potje van zijn ouderschapsinzicht en hij lijkt dan duidelijk de baas weer van jullie samen, want je bent het eigenlijk altijd met hem eens.
De waarheid en duidelijkheid zijn beter te behappen dan deze weg die voor iedereen te lang duurt en meer kapot gaat maken dan jullie lief is en jullie voor je kinderen willen. Jullie houden het op deze manier in stand. Dat is niet fair tegenover zoon, voor hem is het een onbegrijpbaar zootje.
Ik wil niet hard zijn, wel duidelijk en oprecht, maar ik moest even voor jullie zoon spreken, sorry.
maar ook
door de scheiding door te zetten laat je naar je zoon zien dat dat niets met hem te maken heeft. Dat het een ander proces is waar hij geen invloed op heeft.
Doorzetten
Om al bovengenoemde redenen. Man wil zijn schuldgevoel sussen en dat gaat hem niet worden. In september zijn jullie 2 jaar bezig volgnes mij. Ik denk dat man absoluut de impact van onzekerheid onderschat. Juist en ook voor zoon. Ieder kind wil op een gegeven moment weten waar hij aan toe is maar een met autistische trekken heeft dat denk ik nog een tikje harder nodig vermoed ik.
Mijk
diepe waarachtige band
Mirreke ik bewonder áltijd jouw enorm positieve instelling.
In dit geval kost het me moeite je te volgen.
Een diepe waarachtige band lijkt me toch echt wederkerig. Dat kan toch alleen bestaan als je het beste met elkaar voorhebt?
Man van Moederziel lijkt steeds enorm egoistisch te reageren als zij grenzen stelt. Pas als zij hem fors tot de orde roept trekt hij steeds bij..
Ik krijg nergens uit de berichten het gevoel van een 'sterke waarachtige band', wel van mensen die dat graag willen.
En dat kan ook Moederziel, dat je man jou gewoon steeds nodig had om zo geweldig te kunnen zijn. Dat door deze scheiding voor hem gewoon vanalles wegvalt, (veiligheid structuur houvast perpectief) waardoor hij verzuipt in chaos.
Ook voor hem is het dan noodzakelijk dat eea echt nu snel gaat gebeuren. Opdat hij zijn eigen evenwicht kan gaan zoeken.
Lieve dames toch!
Zet die knop toch om. Een half jaartje, en dan is het ergste leed alweer geleden! Nu blíjft de pijn. Ook voor jullie kinderen!!
"trauma bonding"
Een diepe waarachtige band kan wel degelijk ook ontstaan/bestaan zonder dat je het beste met elkaar voorhebt. Google maar eens op het begrip "trauma bonding".
natuurlijk
Rode krullenbol, maar dat is natuurlijk niet iets om te koesteren.
