Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


moederziel

moederziel

01-03-2017 om 00:05 Topicstarter

Verbondenheid

Ik denk dat wat ooit in diepe liefde en intens verbonden was, nu verwrongen is geraakt op een bizarre, zieke manier. Dat laat mij zien dat de intensiteit er wel degelijk was - en is. Maar ongezond nu, terwijl de ingrediënten voor een gezonde verbondenheid er wel zijn. Daarom ben ik vaak zo machteloos. Maar het gaat niet zo, niet nu, niet hier, niet wij, niet meer. Hoe dat zo ongezond is geworden, is voer voor psychologen. Maar heel erg veel is terug te voeren op de trauma's die we beiden hebben opgelopen in onze kindertijd.

Ik kom er voor mezelf beetje bij beetje achter. Bij mij zijn het zieke patronen uit mijn jeugd die onbewust mijn verdediging zijn geworden toen de druk op onze relatie en op onze verbondenheid en gehechtheid toenam. Ik ging zorgen, mijn grenzen negeren, sussen en ook streng veroordelen. En afstand nemen. Moederzielman ging op de vlucht, zoekend naar eenvoudig oppervlakkig plezier dat het leven weer makkelijker moest maken. Ook een reflex van vroeger, toen hij de clown was, en onzichtbaar, en onaantastbaar in emotioneel opzicht. En hij herleeft het pad van zijn vader, die ook zomaar zijn gezin en huis verliet en vanaf een afstand alleen nog maar materieel zorgde. Ik zie dat gedrag terug. Ongezond, bizar, afschuwelijk om te zien.

Vanavond dook hij weer op. Ik heb hem virtueel bij de kladden gegrepen over de financiën. Afstemmen en niet wegkijken. Dat hielp, hij kwam zowaar met een voorstel op de proppen. Ik besloot het mailverkeer met de conclusie dat ik het zo afschuwelijk vind dat het zo eindigt, op alle vlakken. Ja, beaamde hij, dit hebben we niet verdiend.

Op zulke momenten merk ik weer eens hoe weinig grip hij zelf lijkt te hebben op zijn eigen situatie. Is het manipulatie, berekening, uitgekookt? Welnee, hij appt me hoe diep respect hij heeft voor hoe ik dit allemaal doe. Het is van een enorme onbeholpenheid en onnadenkendheid. Met desastreuze gevolgen, dat wel. Maar dat ziet hij niet. Nog niet.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 00:07 Topicstarter

Pennestreek

Zet alsjeblieft door waar je nu zo ontzettend dapper aan bent begonnen. De duidelijkheid gaat je zoon helpen - en daarmee ook jou en je man. Nu on hold zetten legt een onvoorstelbaar grote druk op de schouders van je kind.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

01-03-2017 om 12:19

meen je dat echt Pennestreek?

Meen je dat echt Pennestreek, dat jij dan 'dus' ook maar geen actie onderneemt om de scheiding door te zetten? Ik begrijp daar eerlijk gezegd niets van. Nou ja, ik begrijp het wel hoor, tegen de achtergrond van wat je eerder schreef. Maar wie wordt hier beter van? Gaat het je zoon écht helpen? Ik geloof daar eerlijk gezegd helemaal niets van. En jou helpt het zeker niet.
Het lijkt het steeds weer terugkerende patroon: je man draait om de hete brij heen. En krijgt van jou de ruimte om dat te doen, steeds weer, hoe nadelig het ook voor jou en anderen uitpakt.

Pennestreek

Pennestreek

01-03-2017 om 13:02

Waarom moet IK nu ineens doorzetten?

Ik schreef al eerder dat ik nog steeds vind dat er voldoende tussen ons is om op verder te bouwen, en dat ik vind dat we eerst alles geprobeerd moeten hebben. Ik ging en ga alleen mee in het proces omdat ik wel moet, ik kan niet in mijn eentje getrouwd blijven en tegenwerken levert me niets op, alleen maar verstoorde verhoudingen. Nu blijkt man toch nog te twijfelen, en hij heeft weer een reden gevonden om het proces op te schuiven. En nu vinden jullie dat ik door moet zetten. Maar ik wilde het sowieso niet. Ik zou mezelf echt heel veel geweld aan moeten doen om nu zelf het voortouw te nemen, want ik wil dit nog steeds niet. Dat hij nog steeds zo twijfelt is naar mijn idee alleen maar meer reden om te denken dat het nog de andere kant op kan gaan.

Ik zie het overigens niet zitten om nog een ruim half jaar op deze manier door te gaan en dan alsnog die handtekening te zetten. Dat is inderdaad alleen maar de pijn rekken. Hoewel ik het vreselijk zou vinden om zoon in deze toch al zo zware tijd ook nog eens een scheiding aan te doen, ben ik het met jullie eens dat hij en wij er niets mee opschieten als we alleen maar die scheiding uitstellen. Maar ik hoop dat er nog een alternatief is, namelijk in de tussentijd kijken of de boel echt niet te repareren is.

Ik denk dat het best mogelijk is dat man zichzelf de komende tijd beter leert kennen (omdat zoon wordt 'doorgelicht' op autisme, het zou best kunnen dat man dat bij zichzelf herkent) en dat dat de zaken tussen ons verandert.

Jullie vinden vast van alles van deze insteek, maar nogmaals, ik heb nog altijd niet het gevoel dat we écht iets hebben gedaan om weer naar elkaar toe te groeien. We hebben wel allebei veel geleerd over onszelf en onze relatie, maar we hebben nog steeds geen energie gestoken in het weer vlot trekken van die relatie. Ik zou deze periode daar graag voor gebruiken. Daar ga ik het met man over hebben. Wordt vervolgd.

Moederziel en Pennenstreek

Herkenning. Mijn termijn van met de (soms woeste, soms zachte) 'deining' van ex-man meegaan, duurde wel iets korter. Toen eenmaal de scheiding een feit was, ik officieel niet meer hoorde bij hem, pas tóen realiseerde ik me: ik heb steeds de wens gehad dat we elkaar weer zouden vinden, ik heb nooit gewild dat we uit elkaar gingen, maar hoe kan ik gedacht hebben dat we weer verder konden met elkaar? Hoe zou het zijn hem in mijn bed, gevoelswereld en dagelijkse leven te hebben ALS hij keert, als hij ZEKER weet dat hij met mij verder wil. Als dat geen woorden zijn maar daden. En dan niet daden als in 'twijfel' over het handelen richting scheiding, maar daden als in: bloemen voor me mee, zich verdiepen in MIJN behoeften, MIJN noden, MIJN verlangens, en dat doen vanuit ZIJN behoefte, ZIJN nood en ZIJN verlangen om bij mij te zijn, met mij aan herstel te werken, ons gezin weer als uitgangspunt te nemen? Hoe zou dat zijn geweest? En zou ik dan niet vol boosheid, gekwetstheid, wantrouwen, angst gezeten hebben? Zou IK het dan gekund hebben, áls dat 'keermoment' echt gekomen zou zijn? Ik denk het niet. Althans: voor mij geldt dat ik ons als meer wilde zien dan een goedwerkende eenheid. Ik wil vertrouwen, zachtheid, liefde, respect, aanvaarding voelen in een liefdesrelatie. Ik denk steeds: jullie houden vast aan wat is, maar wat IS er dan? In woorden mannen die twijfel voelen, uiteindelijk verbinding voelen; in daden afwezige mannen. Afwezig in een liefdesrelatie die er jaren was en nu opgedroogd is. Schraal is geworden. Jullie willen de goedwerkende eenheid bewaren, dat is helder. Maar ja, wélke goedwerkende eenheid? Geloof je nog in de liefde? In die van hem naar jou is één ding. En in die van jou naar hem? Ben je wel toegekomen aan het je verlaten voelen, gekwetst voelen, in de steek gelaten voelen, belazerd voelen? Ik was dat niet. Dat kwam toen het 'officieel uit was'. Dat is er voor nodig. Om dat echt te voelen. Het verdriet echt te nemen. En dan - gelukkig, gelukkig, gelukkig - door te kunnen. Overleven, doorleven, léven. Ik noem en prijs mezelf nu gelukkig. Niet omdat een scheiding het enige goede is dat dan nog kan. Maar omdat die andere werkelijkheid er simpelweg niet meer was, niet meer is, en nooit meer zal komen. Moeilijk te aanvaarden, maar wat een houvast, rust, tevredenheid, liefde en harmonie geeft het.

En de kinderen

Wat voelden zij deze duidelijkheid goed aan. Tranen met tuiten, maandenlang. Moeilijkheden op school. Emoties die alle kanten op schoten. Als vissen op het droge geworpen. De harde nieuwe werkelijkheid aanvaardend. En met hulp, veel praten en aangeven dat alleen tijd de aanvaarding kan brengen, kwam de rust, de levenslust, de stabiliteit en het niet meer angstig zijn terug. Ook pas toen ik MIJN duidelijkheid had.

Pennenstreek

Je schrijft: "Ik zou deze periode daar graag voor gebruiken. Daar ga ik het met man over hebben. Wordt vervolgd." JIJ hebt dat initiatief al veel vaker genomen. Om jullie relatie vlot te trekken. HIJ gaf al vaker aan twijfels te hebben, als het er op aankomt, maar niet zich echt naar jou te keren. Waarom wacht je niet af? Als je het niet opbrengt de scheiding door te zetten, probeer dan de moed te hebben te zien wat MAN doet. Ga niet in de woorden zitten met hem, 'onderhandelen' over hoe deze periode te gebruiken. Blijf op je plek en zie wat dat brengt. Dat jij iets NIET wilt doen (scheiden) betekent niet dat je meteen de verantwoordelijkheid hebt over hoe de dingen WEL moeten. Dat is jullie patroon, als ik zo vrij mag zijn dat op te merken. Kijk of je daar uit kunt blijven. En kijk wat er dan gebeurt.

Pennestreek

Pennestreek

01-03-2017 om 15:34

Patroon

Ja, ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt Roosje. Dat is inderdaad ons patroon. Mijn patroon. Maar ik wil niet nog weer een half jaar dit. Dat heb ik man ook gezegd, nadat ik erover had nagedacht wat dit nu weer betekent. Daar heb ik het overigens wel bij gelaten, geheel tegen mijn natuur in. Dus ik leer gelukkig nog steeds bij .

Je zegt, blijf op je plek. Maar wat is dan nu mijn plek? Die was tot nu toe heel duidelijk. Ik werk mee omdat het moet, maar ik wil het niet. Nu man (tijdelijk) ook niet wil scheiden, wat is dan mijn plek? Dat ben ik nu even kwijt.

Ik vind het trouwens heel lastig bepalen in hoeverre er nu wel nog gevoel is van de kant van man. Of bij mezelf. Hoe bepaal je 'gevoel'? Is het alleen maar dat we zo gewend zijn aan elkaar, aan elkaars aanwezigheid? Dat vind ik moeilijk te geloven. Dan was het contact niet zo warm, dan was het fysieke niet zo vanzelfsprekend, dan was het niet zo moeilijk om apart van elkaar te leven, dan was het niet zo moeilijk om me een leven zonder hem voor te stellen. Je schrijft dat je vertrouwen, zachtheid, liefde, respect, aanvaarding wil voelen. Dat is er volgens mij allemaal. In ieder geval van mijn kant, maar volgens mij ook van zijn kant. Er mist alleen 'iets', vindt man. En dat 'iets' verandert steeds. De laatste uitleg die ik kreeg was dat we elkaar intellectueel niet meer uitdagen...

Ik denk dat man het heel goed heeft samengevat een tijdje terug. Hij zei dat hij altijd leeft met in zijn hoofd een plan B. Hij heeft altijd nog een ijzer in het vuur als het om opdrachten gaat. En als het om onze relatie gaat, staat zijn koffer bij wijze van spreken bij de deur.
Dát is volgens mij wat hem parten speelt. Hij is nooit echt op wezenlijk niveau de verbinding met mij aangegaan, want hij was altijd klaar om zijn biezen te pakken. En ik geloof dat dat niet aan mij, aan zijn gevoel voor mij, of aan onze relatie ligt, maar dat dat in hem zit. Heel verklaarbaar vanuit zijn jeugd. En ik geloof dat daar de sleutel tot verandering in zit.

Ik geloof dat als hij dat wil veranderen, daaraan wil werken, het goed komt tussen ons. Maar ik kan hem daar niet toe dwingen. Ik ben wel blij dat deze lange periode van twijfel hem dat wel heeft gebracht, dat inzicht in zichzelf. Hij is er alleen niet net als ik van overtuigd dat het niet aan mij ligt.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 15:50 Topicstarter

Jeetje Pennestreek

Ik dacht even dat je laatste post over moederziel-man ging. Pfoeh, ik moet even iets wegslikken. Dat gedrag ken ik hoor, dat herken ik zo goed. En het ergste is dat hij bijna wacht tot jij je goedkeuring geeft aan hem om ook echt te gáán.

Ik kan je maar één ding vanuit mijn hart adviseren: laat hem gaan. Laat hem gaan. Laat hem die koffer pakken en gaan. Want misschien kun jij nog wel jaren leven in de angst dat hij misschien wellicht gaat, maar hij zal er niet verder mee komen. Dat 'plan B' van hem, dat is zijn zoektocht naar innerlijke rust. Daar heb jij geen enkele invloed op. Hij denkt dat jij het bent, maar hij is het zelf. Hij IS zijn onrust. Maar die ontdekking kan hij alleen doen zonder jou. Zonder jou.

Je weet hoe ik er in sta, lieve Pennestreek. Ik weet, voel, zie, hoor jouw gevecht, jouw machteloosheid, jouw pijn. Ik voel bij jou wat ik ook voel. Het hóeft niet, gooi nou niet weg, kijk dan wat we hebben. Zo dood- en doodzonde. En toch moet je doorpakken, doorgaan nu, doorlopen op je weg. En er op vertrouwen dat jij jezelf in elk geval zult terugvinden. Precies zoals RoosjeRaas het zo prachtig verwoordt. En ook dan zul je nog van hem houden.
Pas als hij in staat is van jou te houden, kan hij (weer) een partner voor je zijn. Je wilt nu iets dat er niet is. Niet nu, niet meer.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 16:01 Topicstarter

RoosjeRaas

Je schrijft: Maar omdat die andere werkelijkheid er simpelweg niet meer was, niet meer is, en nooit meer zal komen.

Juist dat is steeds mijn valkuil. Op de momenten dat moederziel-man aan de keukentafel zit en we praten, praten, praten, komt die andere werkelijkheid weer tevoorschijn. Om vervolgens in de platte realiteit van (vooral) zijn vluchtgedrag, zijn kwetsen, zijn truus-shit weer vermorzeld te worden. Ik vraag hem vaak waarom hij dat doet. Hij weet het eigenlijk niet. Het is een vlucht, zei hij zelf al eens, hij zit in het moeras, hij doet maar wat. Dus: de koffers staan al bij de deur maar waar de reis heen gaat? Hij heeft geen flauw idee. Terwijl ik wel 50 mooie bestemmingen weet. Snap je wel?

Snap ik wel. Maar zie je wat ik bedoel? Jij vraagt hem vaak waarom hij dat doet. Vragen is met woorden. Doen zijn daden. Hij ZEGT: 'het is een vlucht'. Wat jij zou 'willen' is dat hij daar bij voelt: oh, maar dan hándel ik nu niet goed. Wat hij DOET is veel kapot maken, onveranderd met truus zijn. Vanuit dat doen bevraag jij hem dan weer, en krijgt hem wel 'zo ver', op dat punt dat je dan in woorden weer krijgt wat jij denkt nodig te hebben. Jij denkt dan: dat is diep, dat is verbinding, dat is een mooie bestemming. Tot de volgende klap-in-daden. Hij durft je niet te verlaten. Dat is hoe ik daar naar kijk.

En, Moederziel

Ik denk dat er per definitie niet terug te gaan is naar de werkelijkheid zoals-ie was. En dat het een bak energie, toewijding, liefde, genade en moed voor nodig is om een nieuwe werkelijkheid te creëren met elkaar die ook weer goed is. En in mijn ogen zijn zowel jij als Pennenstreek daar wel zó mijlenver van weg! Omdat ik bij jullie mannen geen enkele DAAD in die richting zie. Wel veel woorden. Waarmee ze vooral heel goed voor zichzelf zorgen, in al die twijfelachtigheid, het niet weten, 'slachtoffer' zijn, en zo voort. Dat mag. Dat kan. Dat is goed mogelijk en waarschijnlijk heel legitiem. Maar de echte slachtoffers zijn hun vrouwen en vooral hun kinderen. En dat is bijna niet om aan te zien, nu we in jaren moeten gaan spreken, niet eens meer in maanden.

En Pennenstreek

Autisme kan goed de oorzaak zijn van die levenslange koffer van je man. Daar gaat het niet (meer) om. Het gaat om de vraag: kun jij leven met een man wiens koffer JOUW leven lang in de gang staat, met op die koffer het etiket: JIJ bent niet goed genoeg voor mij (intellectueel, sensueel, pro-actief, gebekt, you name it). Ik weet niet of je dat kan. Zo te zien (nog) wel. Ik vraag me af of je dat moet willen. Met notabene een concept-convenant op het bureau. En nu ik toch 'hard' ben: wat jouw zoon leert van (gedrags)problemen hebben op dit moment is in mijn ogen dat als je die 'in de strijd werpt' je ouders zich anders gaan gedragen. Althans, zo lijkt het. Je vader, die weg wil, wiens koffer daar al jaren staat (ja, dat weten kinderen ook al zo lang als ze bestaan), gaat NIET als JIJ degene bent die het moeilijk heeft. Díe conclusie leert hij nu, ben ik bang. En wat ik zo schrijnend vind: je man 'gebruikt' wellicht dat etiket van jullie zoon om weer niet 'door te pakken'. Zijn eigen angst wordt zo ondergeschikt aan 'het is niet goed voor mijn kind'. Nou. In mijn ogen deugt dat niet. Je mag boos op me worden.

Pennestreek

Pennestreek

01-03-2017 om 17:28

Tja

Verdorie, ik had een hele reactie getiept, issie in cyberspace verdwenen...

Tja, kan ik dat, leven met een man die zijn koffer al klaar heeft staan? Ik denk het wel. Doe ik tenslotte al 28 jaar, bijna 29 inmiddels. Niet dat het fijn is, zeker niet. Maar ik ben wel blij dat ik het nu kan benoemen, en dat man het ook zelf ziet. Het was zo lang een onbestendig gevoel, een gevoel van niet helemaal compleet zijn. En als ik het wel eens aankaartte bij man kreeg ik geen respons, wist hij niet waar ik het over had. Maar ook al ontbreekt dat stukje, er is wel een heleboel wel. En ik vind dat al de moeite waard om voor bij elkaar te blijven. En ik weet niet waar het vandaan komt, of waarom, maar ik weet zo zeker dat het kan, wij, samen, op een gezonde manier. Of zou het heel sterk wensdenken zijn? Ik weet alleen heel zeker dat het heel erg niet goed voelt, uit elkaar gaan.

Je kunt best anders tegen dingen aan kijken zonder dat ik boos op je word hoor . Ik denk dat ik de kinderen juist laat zien dat je ook in moeilijke tijden vol moet houden in een relatie. En dat je vast moet houden aan je overtuiging. De mijne is dat er wel degelijk een mooie relatie is. Met een partner die het allemaal wat minder scherp ziet op dit moment. Maar dat een relatie van 28 jaar echt de moeite waard is om voor te vechten.

Ik ben ook niet met je eens dat de kinderen 'weten' dat die koffer daar doorlopend staat/stond. Zijn kinderen zich op dat niveau bewust van de relatie van hun ouders? Ik denk dat ze gewoon accepteren wat er is. Pas toen er tussen mijn ouders heel veel wrijving ontstond, ik was toen 14, kreeg ik in de gaten dat er wat speelde. Tot die tijd was het gewoon zoals het was. Ik vergeleek mijn ouders eigenlijk ook niet met andere ouders, voor zover ik me kan herinneren. En mijn dochter vond en vindt ons juist veel te klef. Dat doen andere ouders echt niet hoor, riep ze altijd als wij elkaar weer eens knuffelden waar zij bij was. Ik weet vrij zeker dat mans boodschap destijds voor hen net zo'n donderslag bij heldere hemel was als voor mij.

En wat nu als man zo twijfelt omdat hij inderdaad de verkeerde oplossing heeft gekozen? Als hij met professionele hulp wél kan leren om zich open te stellen voor een ander, voor mij? Ik voel gewoon zó sterk dat ik geduld moet hebben, ik zie dat hij en ik allebei langzaamaan ontdekken hoe het werkt tussen ons, wat er zou moeten veranderen en wat we zouden wíllen veranderen. Neemt niet weg dat ik ondertussen heus wel door blijf gaan met mijn eigen ontwikkeling. En dat ik steeds beter leer te voelen en herkennen wat voor mij goed is, wat ik wil. En ik weet intussen dat ik het ook allemaal zelf kan, en dat de wereld niet vergaat als man toch vertrekt. Maar voor mezelf wordt alleen maar duidelijker dat ik niet los van hem wil. Dat ik alles op alles wil zetten om de weeffouten uit onze relatie te herstellen.

Ik ben zelf ook verbaasd over die overtuiging. Maar ik heb geleerd naar mijn eigen overtuigingen te luisteren. Dus dat doe ik dan maar. Ik heb gewoon nog even langer geduld. Eens kijken, zoals Roosje voorstelt, hoe man reageert op mijn boodschap dat ik niet nog een half jaar door wil in deze status quo.

Tops

Tops

01-03-2017 om 17:38

en accepteer

dit keer eens niet: ik weet het niet, ik ben op de vlucht, zit in een dip, ben in de war, doe het voor zoon enz.
Geef hem desnoods 3 dagen het te overdenken (man oh man het moet ze ook zo voorgekauwd soms)en kom er dan op terug.

Het verbaasd me wel hoe er door allebei met bepaalde bijna lyrische woorden gepraat wordt over iets dat zo ongelofelijk lelijk is en ettert. Alsof er door een filterende bril wordt gekeken.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

01-03-2017 om 17:44

Och Pennestreek toch...

"Tja, kan ik dat, leven met een man die zijn koffer al klaar heeft staan? Ik denk het wel. Doe ik tenslotte al 28 jaar, bijna 29 inmiddels. (...) Ik denk dat ik de kinderen juist laat zien dat je ook in moeilijke tijden vol moet houden in een relatie. En dat je vast moet houden aan je overtuiging. De mijne is dat er wel degelijk een mooie relatie is. Met een partner die het allemaal wat minder scherp ziet op dit moment. Maar dat een relatie van 28 jaar echt de moeite waard is om voor te vechten."

Weet je wat jouw voorbeeld naar de kinderen is?

Dat jij potverdorie 28 jaar over je heen hebt laten lopen door een vent die jou chanteert met weggaan en jou naar beneden haalt!!!

Nee, ik ben niet boos op je, ik vind het zo verschrikkelijk verdrietig dat jij je liefde en je leven zo hebt opgeofferd voor een vent die jou heeft aangepraat dat je niet goed genoeg voor hem bent...

Wat voor voorbeeld is dat voor de kinderen?

Dit is geen liefde. Brrr, wat een afschuwelijk vertekend beeld heb je van "houden van", wat vind ik dit erg voor jou en jullie kinderen...

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 17:56 Topicstarter

Lyrisch?

Nee, ik ben niet zo lyrisch hoor, over man. Maar van de meer dan 20 jaar is misschien 10% niet in evenwicht geweest. Daarvoor kon ik volledig mezelf zijn, samen in vrijheid, ik vond het een gedroomde relatie, prees mezelf gelukkig met man. Het klopte. Anders dus dan bij Pennestreek denk ik.
Tot de ommekeer kwam en het ging zweren. En daar zitten we middenin. Misschien voor eeuwig, misschien niet. Maar het is zijn etterende wond, niet de mijne en ik wil er dan ook geen mede-eigenaar van worden. Zo 'abusive' is de relatie gelukkig nooit geweest.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 18:03 Topicstarter

Weeffouten

Pennestreek, wat ik je probeer te zeggen is dat je weeffoyten kunt herstellen door weer een stuk uit te rafelen en vetder te gaan, maar je zult nooit een mooi glad weefsel krijgen. Heb de moed om opnieuw te beginnen van scratch af. Ander motief, ander weefsel. Help je man door hem los te laten en het zelf uit te zoeken.

Over je kinderen heb ik niet zo'n stellige mening. Het gaat in de eerste plaats om jullie als partners. Je bent niet gedoemd tot hét voorbeeld zijn voor je kinderen. Onduidelijkheid is heel rot voor ze, maar een scheiding ook. Alles is rot voor ze, behalve een liefdevol en evenwichtig gezin. En dat zijn jullie nu even niet.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

01-03-2017 om 19:30

Lieve Pennestreek

Dit stukje raakte me:

'Jullie vinden vast van alles van deze insteek, maar nogmaals, ik heb nog altijd niet het gevoel dat we écht iets hebben gedaan om weer naar elkaar toe te groeien. '

En wat gaan jullie dan nu doen om weer naar elkaar te groeien? Wat gaat je man daaraan doen? Doet hij wel iets? Wat is zijn plan dan het komende halve jaar?
Wij zullen vast niet het hele plaatje zien, maar dit lijkt zo'n herhaling van zetten. Wat voegt dit nog toe?

Ik snap dat jij niet degene wil zijn die de stekker eruit getrokken heeft, maar nog een half jaar doormodderen gaat jou niks brengen en je zoon ook niet.
Ik zou toch wel minimaal van man eisen dat er vanaf nu serieus aan de slaag gegaan wordt met relatietherapie. Zo samen in kringetjes blijven ronddraaien kunnen jullie echt niet maken tov je kinderen. Je man doet dit, en jij laat hem dit doen.

Je kinderen verdienen echt beter dan dit.
En ik ken je man verder niet maar ik vind wel dat hij een heel lelijke egoistische kant van zichzelfaat zien. Dat maakt hem geen mooi mens. Jij verdient ook veel beter dan dit.

knor

knor

01-03-2017 om 20:14

pennestreek

Wat deze nieuwe situatie zo vervelend maakt volgens mij, is dat het niet zuiver is wat man doet, of het nou bewust is of niet. Het is OF hij twijfelt over de scheiding en moet met een plan komen om daar wat aan te doen, OF hij zet de scheiding door. Het is 'gemeen' om zoon daarbij als excuus te gebruiken, en slecht voor je zoon in alle opzichten. En volgens mij moet JIJ daar nu zeer duidelijk een standpunt over in gaan nemen, en jou en je zoon gaan beschermen.

mirreke

mirreke

01-03-2017 om 20:29

Ach Pennestreek

Ik ben het zóó met Sally eens:

"Tja, kan ik dat, leven met een man die zijn koffer al klaar heeft staan? Ik denk het wel. Doe ik tenslotte al 28 jaar, bijna 29 inmiddels. (...) Ik denk dat ik de kinderen juist laat zien dat je ook in moeilijke tijden vol moet houden in een relatie. En dat je vast moet houden aan je overtuiging. De mijne is dat er wel degelijk een mooie relatie is. Met een partner die het allemaal wat minder scherp ziet op dit moment. Maar dat een relatie van 28 jaar echt de moeite waard is om voor te vechten."

Weet je wat jouw voorbeeld naar de kinderen is?

Dat jij potverdorie 28 jaar over je heen hebt laten lopen door een vent die jou chanteert met weggaan en jou naar beneden haalt!!!"

Dit is zo waar: want je kinderen voelen het wel, onbewust zien en voelen ze het patroon. Ach Pennestreek, dat jij al 28 jaar met die koffer van je man in de gang leeft, komt dat misschien niet ook door die relatie van je ouders?

Vaak herhalen we wat we als voorbeeld zien. Wil jij nou echt dat jouw dochter later ook zo'n relatie krijgt als jij? 28 jaar leven met het vage gevoel dat je net niet de ware bent, en je constant uitsloven om het de partner naar de zin te maken?
En wil je nou echt dat jouw zoon dit gaat herhalen, zich vaag superieur voelt aan zijn partner, altijd een escape hatch achter de hand houdt, nooit een volledige commitment kan laten zien, altijd een plan B hebben, ook in zijn relatie?

Want het voorbeeld wat je geeft is niet van doorzetten in moeilijke tijden, maar een relatie die uit het evenwicht was, en waarin jij wanhopig voor 2 werkte, zonder echt, écht op waarde te worden geschat...

Ik vind het echt zó oneerlijk wat er nu gebeurt: omdat je zoon het moeilijk heeft nu, wil je man de scheiding in de ijskast zetten. Dit is echt al de zoveelste uitvlucht om niet te hoeven doorpakken. Ik denk dat je man gewoon beteutert is omdat het er nu naar uitziet dat het echt gaat gebeuren, dat hij echt op zichzelf komt te staan. Wil jij dat echt, dat hij thuisblijft, maar niet om jou?

Waarbij de wond blijft etteren... Het is ook zo'n foute boodschap naar je zoon: "Ik blijf bij je moeder, om jou. Terwijl ik eigenlijk wil scheiden." Wat een last voor die schoudertjes...

Pennestreek, ik ben boos, maar niet op jou hoor. Op je man, ik begrijp het niet. En eigenlijk zou ik jou ook wel door elkaar willen schudden. Want dit past zo precies in jullie patroon. En je lijkt het niet te zien. Maar dat hij nu blijft is niet om aan jullie relatie te werken. Dat is het erge. Want hij wil niet blijven om jou!

Och meisje...

mirreke

mirreke

01-03-2017 om 20:33

Ik zou

hem eruit zetten. Zeggen: ik wil dat je gaat kijken naar wat jij wilt. Wat ik wil, dat weet jij al. Want ik hou van je en ik wil niet dat jij weg gaat. Maar ik wil ook dat jij blijft om mij, omdat jij mij de moeite waard vindt om voor te blijven.
Dus nu wil ik dat jij gaat, en dat je gaat uitzoeken, echt gaat uitzoeken wat jij wilt. Blijf je (en dan om mij), dan hoor ik dat graag, maar dan wil ik echt dat we ervoor gaan. En dat mag, nee moet je nu gaan uitzoeken. Want deze onzekerheid is killing voor ons allemaal.

Dat! Doen!

Lente

Lente

01-03-2017 om 20:46

Helemaal eens met Mirreke

Doe dit voor je zoon, voor jezelf en voor het hele gezin.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 21:02 Topicstarter

Zo waar, zo waar

Ook al gaat het hier over Pennestreek, ik kan me zo ontzettend goed inleven in de reacties. Ik herken veel, heel veel. De man van Pennestreek blijft niet voor haar, maar voor zichzelf. Om zijn geweten te sussen, om zijn angst te bezweren, om joostmagwetenwat. Maar niet voor Pennestreek. En ook niet omwille van echte liefde. Want echte liefde heeft geen voorwaarden.

Ik snap zo goed dat je niet wilt loslaten. Maar hij blijft niet voor jou, maar voor je zoon. En dat is niet uit partnerliefde, maar uit liefde voor zijn zoon. Hoewel ook dat laatste de vraag is, aangezien hij vooral zichzelf een dienst bewijst door de pijn nu (weer) uit de weg te gaan.

Pinguïn

Pinguïn

01-03-2017 om 22:46

Als de scheiding on hold staat omdat het slecht gaat met zoon, het is niet alleen een veel te grote verantwoordelijkheid voor een kind, je kan je ook afvragen in welke mate het motiverend is voor zoon -bewust of onbewust- om uit zijn dal te klimmen. Want dan gaat papa alsnog weg en mama wil dat niet want die kan/wil niet zonder hem dus ik moet zorgen dat papa blijft.

Helena

Helena

01-03-2017 om 23:00

Wat Pinguin zegt

Zoiets heb ik in je andere draadje over je zoon ook al gezien. Jullie zijn allebei bezig ook je zoon kapot te maken ook al ontken je dat je zoons depressie door jullie gehannes komt. Het zal niet de oorzaak zijn, maar denk je dat ANDERHALF JAAR (sorry) openlijke relatieproblemen goed zijn voor pubers. Hak die knoop door, ga weg bij je man, stuur m weg of blijf bij elkaar maar hou dan op over scheiden. En hij ook.
Dit is pure zelfkastijding, het begint op mij over te komen dat jullie alleen t gevoel hebben dat je leeft als je ellende hebt.
Nu hebben jullie weer excuus nr tien om in deze ongelukkige situatie te blijven. En dit keer is t niet vakantie of Kerst maar je zoons depressie. Denk eens goed na over wat Pinguin schrijft en bespreek t met je therapeut of mediator en laat hen je ogen openen. Ik heb medelijden met je kinderen, dit is geen fijne thuissituatie ook al denk jij van wel. Het is een sprookje waarin elk moment de boze wolf achter de deur vandaan kan springen. Maar ze weten nooit wanneer en zijn dus altijd gestrest. Laat die wolf komen, ga scheiden, vind een nieuw evrnwicht, dat geeft rust.

moederziel

moederziel

01-03-2017 om 23:17 Topicstarter

even praktische vraag

sorry, maar welk ander draadje gaat over de zoon van Pennestreek? Ik kan m niet vinden.

mirreke

mirreke

02-03-2017 om 00:38

Victoria

Victoria

02-03-2017 om 23:25

Nogmaals woorden en daden

Ik had een tijd niet gelezen hier, maar schrik er wel van. Moederziel, luister alsjeblieft niet meer naar de woorden van je ex, maar kijk naar wat hij doet. Goed dat je nu de scheiding gaat doorzetten, zo kan het niet langer en dan kunnen jij en de kinderen eindelijk verder. Nu is het k*t, maar over een half jaar ben je blij dat je deze stap hebt genomen.
Pennestreek, blijf alsjeblieft niet doorsudderen. Je zoon heeft hier echt niets aan en weet toch allang dat jullie uit elkaar gaan. Waarom laat je je leiden door deze man, vraag ik me dan af? Ik ben het helemaal niet eens met je man, het is uitstel van executie, so to speak. Nu doorzetten gaat jou en je kinderen veel meer rust geven dan onder spanning zo door te leven in 1 huis met je a.s. ex.

Maar goed, dit is natuurlijk slechts mijn mening, dat weet ik. Maar i.m.h.o. duurt het allemaal veel te lang en dat is voor niemand goed. Zo blijf je in niemandsland.
Sterkte maar weer.... (mannen, je kunt er beter soep van koken)

Al 28 jaar

Ik geloof niet dat Pennestreek al 28 jaar methe gevoel leeft dat zijn koffers in de gang staan, eerder 2 jaar.
Het huwelijk zit in een dal of eigenlijk op een lager plateau.
Ik zou de schoolproblematiek ook los kunnen zien van hun huwelijksproblemen. De jongen doet VWO, in het derde jaar gaat het tempo omhoog. Mogelijk dat haar zoon een niveau lager beter ligt. Natuurlijk zou het voor de kinderen prettiger zijn als de sfeer in huis minder gespannen is. Maar het is niet gezgd dat haar zoon het VWO wel zou halen als hun huwelijk niet in een storm terecht gekomen was. Veel leerlingen stromen af.

Natuurlijk zijn de acties van haar man bedenkelijk, zoals het vragen wanneer zij weer een weekendje uit logeren gaat zodat hij met de kinderen wat 1:1 tijd heeft of nu het aanhalen van autisme om zijn gedrag te verklaren.
Maar is dit huwelijk dan echt helemaal over? Wilt haar man bij het gezin blijven alleen vanwege de zoon of twijfelt hij zelf ook?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.