Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Keuzes
Daar geloof ik wel in. Je 'kiest' ervoor om in een situatie te blijven die ongezond voor je is (ik bedoel dit in het algemeen, ik praat niet in 'je' tegen jou, moederziel). Alleen denk ik ook dat die keuze bepaald wordt door patronen die vaak diep ingebakken zijn. Dus het is dan misschien wel een keuze, maar niet altijd eentje waar je (meteen) stappen in kunt zetten.
Je laat je dingen overkomen, zeg maar...
Ik ben het heel erg eens met Floor, moederziel. Lees je eigen bijdragen eens terug, er staan heel veel antwoorden in.
Je schrijft nu ook dat ook jij toch nog de gevolgen van je jeugd met je meesleept of sleepte. Ik denk dat achteraf gezien bij jullie beiden scheurtjes ontstonden in het jullie leven, in jullie samenzijn, in het beeld dat jullie van julliezelf hadden opgebouwd. Ook jullie relatie was niet echt evenwichtig, en misschien zelfs niet echt gelijkwaardig.
Moederziel: ik denk het wel, jouw man mist jou ook. Maar in zijn destructieve gedrevenheid denk ik dat dat ondergesneeuwd wordt. Wat ik zelf vooral denk is dat je moet proberen wellicht minder bezig te zijn met wat hem beweegt. Hoewel ik het juist ook wel weer begrijp. Je hoopt vrede te kunnen krijgen met deze ontwikkelingen, als je het maar begrijpt.
Weet je, ik denk ook dat het hebben van een relatie soms moet ophouden. Misschien is het nu ook voor jou tijd om deze relatie echt los te laten, het kan zijn dat het goede wat jullie voor elkaar betekenden is geëindigd, dat het nu voor beiden destructief wordt, dat je verder moet, andere wegen moet inslaan om jezelf weer op te bouwen, te helen. Dat is ook wat ik denk. Je kunt een diepe band hebben, iemand kan een hele bijzondere plek in je hart hebben, maar die invulling hoeft niet perse een relatie te zijn. Of in ieder geval geen standaardrelatie.
Ik denk ook dat jouw moeite om hem los te laten, om hem te laten gaan, natuurlijk ook weer samenhangt met jouw jeugd (zoals je zelf ook ziet). Ja, als allerlei belangrijke mannen uit jouw kindheid jou hebben laten zitten, dan is dit extra moeilijk. Aan de andere kant, nu kun je wellicht ook gaan inzien en doorvoelen dat het verlaten worden door hem, in wezen toch jouw kern niet raakt, of niet hoeft te raken. Jij bent ook iemand zonder hem. Misschien ben je zelfs wel een completer, heler (in de zin van whole) mens zonder hem dan met hem, omdat ook in jullie relatie weer patronen zaten, die ook weer gevestigd waren in jullie beider verledens...
Die vertrouwdheid waar je naar verlangt, die je zo mist, zijn aanwezigheid, zijn er zíjn, kan ook het verlangen naar geborgenheid in je vroege jeugd weerspiegelen....
Voer voor psychologen...
Pennestreek
Hoe is het nu bij jullie? Wat zegt je man nu? Is zijn insteek nog hetzelfde (scheiding 'on hold'), hebben jullie hierover gepraat?
RK, goed filmpje
Ik heb het eerste filmpje bekeken en denk dat dit voor zowel Moederziel als Pennestreek veel herkenning zal opleveren. De vele posts in deze draad en daarin het alsmaar terugvallen in oude denkpatronen (zoals de dwingende behoefte het 'waarom' te weten), worden hier goed in verklaard. Hoop dat jullie ze bekijken dames.
Oude denkpatronen?
Ja, filmpjes bekeken. Inderdaad interessant, maar ook voor de hand liggend. En zoals altijd met patronen vanuit de psychologie, is er een heel dun lijntje tussen wat functioneel is - en dus nog 'gezond', en wat dysfunctioneel en dus 'ongezond'. Duidelijk mag zijn dat ik momenteel in een erg dysfunctionele situatie zit 
Maar dat is laten we zeggen in 90% van de relatie niet zo geweest. En dan tel ik het laatste jaar voor het gemak maar mee.
'Die vertrouwdheid waar je naar verlangt, die je zo mist, zijn aanwezigheid, zijn er zíjn, kan ook het verlangen naar geborgenheid in je vroege jeugd weerspiegelen....' schrijft Mirreke. Jazeker! En dat is bij heel erg veel liefdesrelaties bewust of onbewust het geval.
Wat ik wil zeggen: ja, ik zit in een ontzettend ongezonde, chaotische situatie. Ja, daar moet ik uit, maar hoe zonder mezelf en de ander nog verder te beschadigen en zonder dat wat nog altijd wél waardevol is geweld aan te doen? Daar gaat mijn worsteling over. Plus het gevoel dat waar we nu mee bezig zijn geen echte oplossing is. Straks is de scheiding een feit, de financien geregeld, maar de emotionele chaos zal blijven. Omdat die inherent is aan het deel dat niet klopt: de vereiste afstand versus de aanwezige verbondenheid. Het losmaken versus het verweven zijn. (En de bijna filosofische vraag: wat is dan eigenlijk ongezonder: het losmaken of het verweven zijn?)
Begrijp me goed, mijn verstand zegt wel degelijk losmaken, maar het gevoel juist niet. En dan is er ook nog het geweten en het moederhart dat klopt voor 4 kinderen voor wie ik ook de morele plicht voel om te vechten voor wat ze/we waard zijn.
Wat ik zie
Moederziel, wat ik zie is dat je al meer dan 1000 berichten lang probeert duidelijk te maken dat je man je niet wil verlaten. Het kan niet, het is niet, want dit want dat. Accepteer het nou eens. Er is geen reden. Je man wil weg bij je. Alles wat hij laat zien om de zaken te regelen vertaal je naar ' zie je wel, hij wil me niet verlaten.
Ik zou t bijna naar je willen schreeuwen. Je man wil je niet meer!!!! En ja dat is verschrikkelijk.
Mijn man heeft me proberen te wurgen. Denk je dat ik huppelend de scheiding doorging? Ik vond t afschuwelijk. Ik wil zoiets nooit meer meemaken. Ik haatte hem en toch huilde ik omdat ik t verdriet in zijn ogen zag. Mijn hart kromp ineen als ik zag hoe wanhopig hij werd. Ik troostte hem. Kun je je voorstellen? Ik troostte de man die mij wilde vermoorden. Snap je nu dat alles wat jij ziet bij je man nu, alleen maar een manier is voor je man is om in goede harmonie uit elkaar te gaan? Accepteer het nu gewoon. Pas dan kun je door. Accepteer de scheidingsboodschap. Hij wil niet meer.
Verhuiswagen
Ja, zo kort door de bocht kan natuurlijk ook
Eén ding wil ik wel (nogmaals misschien) graag uitlegen: ik aanvaard de situatie zoals deze is. Geloof me. Ik heb een hele flinke dosis realiteitszin. En ik heb mijn ogen niet in mijn achterzak zitten. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik ga niet dood zonder man, kan prima voor mezelf zorgen en voel me ook niet emotioneel afhankelijk van hem. Wel emotioneel verbonden, dat wel.
De situatie is niet chaotisch omdat ik niet wil/kan te accepteren dat man weg wil/is, de situatie is chaotisch omdat deze chaotisch IS. De hele toestand is aan alle kanten ambivalent. Beweeglijk en rommelig.
beste moederziel
Lees je eigen bijdragen nou toch eens terug. Dan zie je dat je steeds weer en weer van de ene kant naar de andere kant schiet: het ene moment zeg je: ik ben sterk, ik red me wel, ik ben niet afhankelijk etc. En meteen daarna weid je weer eindeloos uit over wat je man precies zegt en wat hij daar mee bedoelt en hoe hij dit zus en dat zo enz. enz. Eindeloos ga je door met invullen hoe het wel met hem zal gaan en wat dingen al dan niet voor hem betekenen en hoe hij het bedoelt. En vervolgens zeg je weer dat jij echt wel los laat hoor...
Wie houd je nu voor de gek?
Als je man pas met een gepaste reactie komt als jij iets 3x uitlegt en boos en emotioneel wordt (zoals met die afschrijving nadat hij met zijn -inmiddels allang niet meer zo nieuwe- vriendin op een plek was geweest die voor jou belangrijk was) dan is dat dus niet vanuit een gevoel van hem, maar zegt hij alleen maar wat hij denkt dat jij wilt horen.
Wacht niet tot hij zich los maakt, of tot hij nòg duidelijker wordt, maar kies nou toch zelf! Uiteindelijk zal je dat een beter gevoel geven dan dit.
moederziel
Inmiddels al weer tig berichten verder maar toch nog een reactie op jouw vraag hoe mijn man omgaat met de situatie. Mijn man is opgegroeid in een heel gewelddadig gezin, zowel verbaal als fysiek. (Mede) daardoor heeft hij eigenlijk geen vertrouwen in 'de liefde'. Eigenlijk heb ik daar al die jaren tegen gevochten, tegen dat wantrouwen, de negativiteit, het niet geloven dat ik iets oprecht meende enz. enz. Tel daarbij flink wat verbaal geweld op en het resultaat is nu dus dat er uitkomt wat hij 'altijd al gedacht heeft', ik ga hem verlaten. Het is overigens een man met veel humor, creativiteit, en eigenlijk ook liefde in zich. Ik heb hem ook tig keer voorgesteld samen met iemand te gaan praten, of dat hij zelf iets zou gaan doen aan de demonen in zich. En eigenlijk knap ik daar nog het meest op af, het wegwuiven van alles wat ik voel, alles wat ik voorstel, het is allemaal onzin en ik moet niet zo moeilijk doen. Dat heeft bij mij alle luikjes van m'n hart 1 voor 1 doen sluiten.
Dit wordt al maanden gezegd
Dit wordt al maanden hier door verschillende mensen in verschillende bewoordingen tegen zowel Pennestreek als Moederziel gezegd: de man wil je niet meer, kies voor jezelf, trek de pleister er in één keer af, laat de wond niet zo etteren, schep duidelijkheid voor je kinderen, dit is een onhoudbare situatie voor hen en vele variaties.
Maar beiden kiezen ervoor de situatie te laten voortduren. Uit zelfkastijding? Uit hoop dat het toch nog goed komt, hoewel ze het tegendeel beweren? Uit hoop dat de man met hangende pootjes terugkeert en hen weer begeert? Geeft dat idee hen hoop?
En inderdaad Moederziel. Jij wordt boos als hij iets doet wat je verschrikkelijk vindt omdat het je terecht diep in je ziel raakt. Eerst snapt hij niet waarom je zo boos bent - omdat hij zich emotioneel al veel losser van jou heeft gemaakt dan jij van hem - dan dringt door jouw boosheid langzaam tot hem door dat je echt boos bent en zegt hij sorry. Precies wat jij wil horen. Hij heeft het juiste gedrag laten zien, hij kan weer opgelucht ademhalen en jij interpreteert het alsof hij het begrepen heeft. Ik denk, net als Jippox, dat hij op dat moment het door jou gewenste gedrag laat zien, maar helemaal niet begrijpt waarom je zo boos bent. En hoe heerlijk heeft hij het wel niet? Thuis met vrouw en kinderen, en voor de gezelligheid af en toe naar Truus, effe alle zorgen kwijt. Terwijl jij thuis zit te malen. En te interpreteren en angste te hebben voor de toekomst.
En jullie kinderen. Volgens mij is dit zoooooo slecht voor hen. Dit gedrag van jullie beiden. De maandenlange spanning. De ruzies. De onzekere toekomst. Hoe gaan ze wonen? Zien ze papa nog? Gaat hij met Truus samenwonen? Dat jij je als een voetveeg laat behandelen door toe te staan dat je man doet wat hij wil en met wie hij wil. En wat leren jouw kinderen van jullie relatie? Dat de man doet wat hij wil en dat de vrouw toch wel blijft?
Maak een eind aan deze nachtmerrie. Ja, dat kan jij, daarvoor ben je niet afhankelijk van je man.
Moederziel
Ik denk dat jij niet zozeer hoopt op herstel relatie, omdat je ergens ook wel inziet dat dat wrs niet gaat gebeuren. Maar omdat je vast wil houden aan wat *nu* is. (een restje vd relatie) En dat *nu* maak je op de een of andere manier heel mooi.
Maar dat *nu* is niet mooi lieverd. Het is verwoestend.
Het is idd chaos, maar dat hoeft helemaal niet. Natuurlijk zorgt een scheiding voor chaos, dat is altijd zo. Dat is ook de reden dat veel mensen niet lang blijven hangen in een scheiding, het is nl slopend en ontwrichtend. Bij jullie duurt de scheiding maar voort en daarmee ook de chaos. Daar kun je hem de schuld van geven naar die verantwoordelijkheid ligt net zo goed bij jou natuurlijk.
Vasthouden en loslaten
Natuurlijk zit ik er dubbel in, dat is het hele probleem. En doorpakken zou een goed idee kunnen zijn. Maar dames (denk ik 
... geduld, geduld, moederziel doet dat in een slakkentempo. Maar toch steeds weer een stapje vooruit.
Uit jullie reacties begrijp ik duidelijk dat jullie willen dat ik loslaat wat ik nu nog vasthoud, namelijk dat wat over is van mijn relatie en gezin. En dat..... ga ik dus nog niet doen. Het moment is nog niet daar. Daar komt het vast nog wel, en niets blijft wat het is, want het is een voortbewegend proces, dit. Maar nu nog niet. Om een nieuwe realiteit te bereiken zijn blijkbaar nog vervolgstappen nodig.
Over de kinderen
Helena, wat is er precies slecht voor de kinderen?
Dit gedrag van jullie beiden. > ik ben niet anders dan anders en op gedrag van moederziel-man heb ik (helaas) geen invloed.
De maandenlange spanning. De ruzies. > Ruzie is hier gelukkig niet aan de orde, los van af en toe misschien een pinnige oprisping per digitale media die de kinderen niet meekrijgen. In plaats daarvan zien de kinderen paps en mams nog zo nu en dan met een wijntje in gesprek.
De onzekere toekomst. Hoe gaan ze wonen? > die verdeling is al aantal maanden geleden gemaakt en loopt.
Zien ze papa nog? > ja, natuurlijk.
Gaat hij met Truus samenwonen? > Nee, niet aan de orde. Man zal ook niet verhuizen.
Dat jij je als een voetveeg laat behandelen door toe te staan dat je man doet wat hij wil en met wie hij wil. En wat leren jouw kinderen van jullie relatie? Dat de man doet wat hij wil en dat de vrouw toch wel blijft? > Deze zie ik niet. Volgens mij heb ik man al een half jaar geleden de deur uit geknikkerd. Dat zien de kinderen: dat er wel degelijk grenzen zijn. Maar ze zien ook dat liefde en de eenheid van het gezin beresterk is, zo sterk dat verlies ervan een grote rouw met zich meebrengt. Die voelen ze zelf en die zien ze bij mij en bij moederzielman.
Ik ben de eerste om te stellen dat kinderen beschadigd raken door een scheiding. Ik vind het dan ook walgelijk als mensen zonder heel zwaarwegende reden hun huwelijk opzeggen. Maar ja, dit was dan ook niet mijn initiatief, maar ik heb niets in te brengen. En dat ik de kinderen hier niet tegen kan beschermen vind ik heel erg. Maar schuif me alsjeblieft niet in de schoenen dat ik ze méér laat lijden, want dat is echt een hele onterechte.
je wacht
Totdat hij meer afstand neemt, nog duidelijker wordt, botter of zetten zet.
Het is een keuze hem te volgen, ik zou je zo gunnen zelf op te staan!
En nee, jij zet dan geen mes in jullie huwelijk, dat heeft hij al lang geleden gedaan.
Je ontneemt hem dan alleen de kans nog verder met je te spelen.
Hij gaat daar, afgaande op je berichten, vast ook niet mee stoppen.
Wat nu gebeurt is dat hij zijn leven op aan het bouwen is. (nee, hij is in puin maar dat is een passende fase in het proces, hij is veel verder dan jij. Hij kan straks puin gaan ruimen) En jij bent niet met een eigen leven bezig. Ja, praktisch, maar ach, dat deed je altijd al.
Je zit nog even vast aan hem als altijd. Afhankelijk van zijn signalen, zijn stappen.
Het is zo nodig voor jezelf je te gaan beschermen. Dat je ver gaat in een huwelijk is 1, maar nu laat je je kwetsen door een man die je man niet is.
En dat terwijl een scheiding al pijnlijk genoeg is. Er is genoeg te verwerken. Daar kun je de kwetsuren van vandaag en morgen niet nog eens bij hebben. Toch blijf je daar op uit. Iets is beter dan niets he?
Hoe dit precies je kinderen treft is voor ons lastig te beoordelen.
Maar iets dat jezelf schade berokkent valt áltijd ook terug op je kinderen.
Ik denk
Moederziel, ik denk dat mensen die hier meelezen misschien niet allemaal zien wat er in de tijd dat je hier schrijft al gebeurd is. Je man woont inmiddels niet meer in jullie huis. Er is een bezoekregeling voor de kinderen. Je bent bezig de financiën te ontwarren en een praktisch gezien zo leefbaar mogelijke situatie te creëren. Dat loopt allemaal zoals je zegt. Wat jouw kinderen betreft, die zullen jouw emotionele worsteling waarschijnlijk niet zo direct meekrijgen als wij?
Wat ik vooral lees in jouw berichten is de moeite die je hebt om deze nieuwe situatie als de toekomstige te zien en je daar naar te richten. Te aanvaarden wat er is. In feite zijn je gevoelens tussen je eerste bericht en je laatste niet wezenlijk veranderd. Je hebt behoefte aan antwoorden, bent er nog niet van overtuigd dat je je man voorgoed kwijt bent. Je hebt nog een sprankje hoop. En dat al heel lang.
De meeste meelezers zullen daardoor wellicht het gevoel hebben dat je in emotioneel opzicht het onvermijdelijke einde onnodig uitstelt en jezelf daardoor ook onnodig leed aandoet dat ze je graag zouden willen besparen. En ja, wat zou het handig zijn als je een centrale vergrendeling had waarvan je de sleutel kunt omdraaien om zo de luikjes in je hart in 1 x te sluiten. Maar die heb jij niet, en dat mag. Ook met babysteps zul je er uiteindelijk wel komen.
Mediator
Dankjulliewel voor alle bijdragen weer. Ik weet niet hoe lang de materie hier nog 'vers' blijft, en ook niet hoeveel nieuwe elementen ik nog aan de bestaande soap kan toevoegen om het spannend te houden en jullie niet het gevoel te geven in herhaling te vallen
Gisteren eerste gesprek bij de mediator. Goed gesprek, respectvol, rustig, fijne mediator aan de andere kant van de tafel. Praktische zaken doorgenomen, wat komt er allemaal bij kijken etc. Toen ons verhaal. Er ontspon zich een mooi gesprek waarin ik op tafel heb gelegd dat ik heel goed zie wat de situatie is, maar dat ik steeds maar niet die hobbel naar het definitieve einde kan nemen. Omdat het niet goed voelt, niet klopt met de verbondenheid die er nog altijd is, voelt alsof het geen oplossing is. Mediator deed het goed, bemiddelde mooi van de een na de ander. Hoe moederzielman dat zag? Chaos, inderdaad, en nog steeds verbondenheid, zei man. Ja, er is een nieuwe relatie maar dat staat 100% los van mijn leven hier. Heb je hulp? vroeg mediator aan man. Ja, van moederziel, zei man. Alleen daar praat ik mee. Zij steunt me.
Lang verhaal kort: op de vraag Wat willen jullie op dit moment? kwam van geen van beiden een duidelijk antwoord. Het is chaos. Mediator concludeerde daarop dat dit niet het moment is om de zakelijke kanten te gaan afhechten. Wil de mediation dus nu niet starten. Mediator heeft man op spoor gezet van een goede persoonlijke coach om voor zichzelf duidelijkheid te krijgen. Eerst orde in de chaos daarbinnen.
Ik laat het even rusten, even bezinnen. Doorpakken op de scheiding is eerder deze week besproken met schuldhulp. Ligt financieel erg ingewikkeld. En zolang het emotionele nog chaos is, zal ook daar eerst duidelijkheid moeten komen.
Ik heb vooral behoefte aan rust, rust, rust.
Pennestreek
Hoe is het met jou?
verbondenheid
Heeft de mediator nog doorgevraagd over de aard van de verbondenheid tussen jullie? Het kan namelijk ook heel goed zijn dat man jou meer ziet als een moeder. Hij wil de stap nemen naar meer zelfstandigheid en vind dat heel eng.
Je hebt regelmatig geschreven dat zowel jij als je man een onveilige jeugd hebben gehad. Als een van de twee een ontwikkeling door gaat maken dan zorgt dat er voor dat het evenwicht in zo'n relatie uit balans raakt en soms uiteindelijk niet meer zal werken. Zo'n ontwikkeling is heftig en veroorzaakt veel gevoelens van chaos. Goed dat je man een coach gaat zoeken zodat hij zijn weg kan vervolgen en jij je rust zal krijgen. Wie weet biedt dat ook ruimte voor jou om je verder emotioneel te ontwikkelen?
Veel sterkte!!
Ja Miekemieke
Ik volg heel goed wat je schrijft. Nee, de mediator heeft daar niet op doorgevraagd, zei wel dat opviel hoe zorgzaam we naar elkaar zijn. Normaal gesproken zitten hier stellen die concluderen dat het 'op' is, en dat ze het netjes willen gaan regelen, zei mediator. Dat is hier anders, aldus de mediator.
Tsja.
Voortgaand op wat je schrijft: de ontwikkeling naar meer zelfstandigheid was noodzakelijk en zijn we allebei aan het doormaken. Ik ook, hoor! want ook al ervaar ik soms hele sterke gevoelens van rouw, verdriet en gemis, ik ga tóch verder op mijn weg. Alleen.
De weg van man verloopt nog niet zo voorspoedig: hij keert vaak naar de veiligheid terug om te 'toetsen'. Naar mij dus. Ik schreef het eerder al: de balans tussen autonomie en verbondenheid, daar zit de kern. Denk aan die 2 bomen die niet in elkaars schaduw kunnen groeien. Dat moeten we beiden, ieder voor zich, onderzoeken en van leren. We moeten volwassen worden. En ik mag hem missen en soms gek worden van verdriet, maar dat betekent niet dat ik daar niet mee aan de slag ben. Wel dat ik nog altijd erg om hem geef, en om wat we deelden.
ja maar
Zo houd je elkaar toch volstrekt in gijzeling? Je man komt niets verder zolang jij altijd maar beschikbaar blijft voor hem. Die steun en dat klankbord, dat moet hij juist elders gaan zoeken! Wil je dat het ooit nog anders wordt dan nu, dan zul jij ervoor moeten kiezen NIET meer beschikbaar te zijn. Pas dan kan hij de ontwikkeling die hij sowieso door zal moeten maken ook echt beginnen.
Ook al voelt dat misschien voor jou heel anders, je helpt hem zo echt niet. In tegendeel zelfs.
Jippox, dat is misschien zo
Maar die beschikbaarheid is niet zomaar uit te zetten, al was het maar omdat ik ook nog wat 'te halen' heb, zogezegd. Ik ben/blijf op gepaste afstand in veel gevallen, maar niet alle. Hij op zijn beurt bouwt de intieme afstand kunstmatig in met truus. En die gijzeling, ja, inderdaad. Maar zie het als een elastiek waaraan ik vast zit: ik kan heeeeel ver oprekken, maar uiteindelijk schiet het weer terug. Ook daar werk ik op mijn beurt dus kei en keihard aan.
Ik denk dat het feit dat hij nu met een coach aan de slag gaat, hier wel iets kan gaan doen. Ieder moet zijn eigen weg gaan.
hmmm, ik zie het niet zozeer als gijzeling
Ik denk dat een mediator wel genoeg ervaring met verschillende aankomende exen heeft. Mediator ziet eigenlijk precies wat jij, moederziel, zelf ook altijd vertelt hier. Ik vind het wel mooi eigenlijk, zoals dat gaat bij jullie.
Je moet zoiets doen op de manier die bij jou, bij jullie past. Dat kun je denk ik niet forceren. Ik begrijp de zorgen van de medeschrijfsters en medeschrijver hier wel, maar ik kan ook heel goed ontwikkeling van moederziel volgen.
Erg mooi moederziel, dat je door zoveel mensen zo zorgzaam wordt omringd...
Ik hoop trouwens, RoosjeRaas, dat jij ook weer hier komt. Ik schreef al eerder, ik vind dat je bijzonder inzichtvolle en mooie stukken schrijft.
Lieve Mirreke
Jij bent echt een fijn lichtpuntje voor mij hier 
Je staat volgens mij op een heel positieve manier in het leven. Je wilt het goede van mensen zien, en alle minder goede dingen die daarbij horen.
Mooi en herkenbaar.
Op de een of andere manier 'lees' je mij goed - letterlijk.
ik geef het op!
Lieve Moederziel, ik ga je niet snappen.
Gelukkig hoeft dat ook niet
Het klinkt me allemaal te bizar en masochistisch in de oren. Jij die manliefs steun en toeverlaat bent in zijn verbeten strijd jouw pijn te doen. Ai.
Ik denk ook echt dat jouw liefde voor hem niet onbaatzuchtig genoeg is dit te dragen. Ik denk dat je volledig stuk gaat als hij stappen zet, serieuzer wordt met de een of ander bijv.
Ik zou je zo gunnen dat je zelf weer wat op zou kunnen bouwen, voor jezelf.
Een leven is maar kort en zo voorbij.
Maar jouw keuzes, het ga je goed.
@Moederlief (in reactie op #847)
Zonder nu drammerig over te willen komen: juist omdat er slechts een heel dun lijntje is tussen wat functioneel is - en dus nog 'gezond' - , en wat disfunctioneel en dus 'ongezond', is het stellen van gezonde grenzen zo belangrijk.
Floor #853
Floor heeft gelijk vind ik. MIjn inziens vind ik moederziel heel erg hangen aan wat er ooit was of is geweest. Kennelijk was t al lang bij haar man over en uit in ieder geval niet meer het zelfde. Als je zo lang bij elkaar bent dan leef je voort in de relatie. Samen bouw je aan je toekomst en aan een gezin. De eigen ontwikkeling of de ontwikkeling van de ander verlies je uit het oog of staat minder centraal. Totdat er iets gebeurd in dit geval een affaire en dan kijkt Moederziel terug op haar relatie wat ze dacht te hebben.
Een relatie is nooit Door en door besproken. En als er pijnlijke dingen zich voor doen dan is de noodzaak groter om stil te staan bij de verschillen, overeenkomsten, nieuwe afspraken maken of men slaat gezamenlijk een nieuwe weg in of de wegen scheiden elkaar. Gaande weg aFrankrijk van de aard van de problematiek overleeft een relatie of niet.
Kan mij moederziel haar strijd helemaal goed voorstellen echter vraag ik mij af als jouw rek eruit is wat van jou over blijft en waar jij dan staat.
Of je komt er heel sterk uit of je bent gesloopt en gebroken. En als je eindigt met rust rust rust.....dan sta je daar niet ver van af of zit je er in
Ik denk
dat iedereen nu vindt dat het wel klaar is nu. Moederziel is al een jaar bezig en moet nu maar kappen met die man.
Het lijkt een beetje op wat je wel te horen krijgt als je iemand bent verloren. Zo na een jaartje moet je wel weer aan het opknappen zijn. En anders worden mensen wat kribbig.
Weet je, ik begrijp het niet zo goed. Want als je kijkt naar de feiten en ontwikkelingen, is Moederziel gewoon goed bezig. Ze kapt niet in een keer alles af, wat mensen hier voor het beste lijken te houden, maar knipt in een hele dikke kluwen van wol en draadjes, telkens goed overdacht een dun draadje door. En ik denk dat alles bij elkaar het al een flink bundeltje is.
Ik zie wel degelijk een ontwikkeling, alleen op een andere manier dan standaard gebruikelijk. Of in ieder geval, dan hier wordt gepropageerd.
Misschien is een proces van afstandnemen nog wel definitiever en onherroepelijker als je er wat langer de tijd voor neemt. Ik zie om me heen redelijk wat situaties waarbij mensen abrupt of vrij abrupt kapten, en waarbij die relatie/scheiding daarna dus jaren blijft etteren. Dan heb je wel clean alle draadjes doorgehakt, dan ben je wel duidelijk geweest, maar volgens mij blijven er dan zoveel gevoelens doorzweren, dat het effect nog wel eens veel schadelijker zou kunnen zijn. En daar zitten de kinderen nog veel erger mee. Bij moederziel hoeven ze in ieder geval geen last te hebben van een loyaliteitsconflict, als de ouders nog regelmatig zamen kunnen bomen in de keuken.
Ik zie het echt anders dan de meesten hier. Ik denk dat moederziel het wel goed ziet, ze schrijft het zelf ook, maar dat de emoties er nog achteraan hobbelen. En zij wil recht doen aan die emoties, en ze niet verdoezelen.
Ik denk nogmaals dat je dingen niet kunt forceren. Je kunt jezelf niet voordoen als een ander, je kunt dingen niet op een manier gaan doen die niet bij jou past.
Ik vind moederziel ook heel eerlijk, ze laat ook haar schommelingen hier zien. Soms is ze heel doortastend, en dan weer onderuit geschoffeld. Maar zo gaat het meestal toch ook? Twee stappen vooruit en eentje achteruit, en soms wel twee.
Ik gun je een heel fijn weekeinde, moederziel!
Mirreke
"Het lijkt een beetje op wat je wel te horen krijgt als je iemand bent verloren. Zo na een jaartje moet je wel weer aan het opknappen zijn. En anders worden mensen wat kribbig."
Dat zeg je goed.
"Hange heb geen haast"
Als ik voor mezelf mag spreken, Mirreke? Ik heb niet speciaal aangedrongen op het maken van haast. Dat haastige spoed zelden goed is, betreft een waarheid als een koe. In Rotterdam zeggen dan ook wel: "hange heb geen haast".
