Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Jammer RoosjeRaas
Je hoeft van mij niet te stoppen. Liever niet, ook al raakt je directheid me best hard.
Het aanvaarden van de status quo, zoals je het beschrijft, is misschien vertekenend. Ik zet iedere keer een stap verder, ben wrang genoeg nu zelf de motor achter het inzetten van de 'echte' scheiding. Het is voor mij een ondergrondse strijd tegen man die afstoot en weer aantreft. De gijzeling, de hel. Maar gelukkig al minder levensbedreigend voor mij.
Ik aanvaard de status quo niet, en ik aanvaard ook niet dat man iets sloopt wat van grote waarde was. Hij is domweg te snel gegaan, dat vind ik. Hij heeft de relatie geen enkele kans gegeven. En het gezin dus ook niet. Dat laatste wil hij redden, maar dat kan niet. Zonder huwelijk geen volledig gezin. En zo gooit hij het kind met het badwater weg.
Ik wens truus erg veel succes bij het opvullen van dat enorme gat. En man bij het overwinnen van zijn schuldgevoel over het stukmaken van iets moois dat nog heel was. Niet meer puntgaaf, maar wel heel.
En ergens
Ergens zou ik willen dat ik zo onomwonden voor mezelf kon gaan. Zo beslist, zo doortastend tegen man kon zeggen: donder op, je hebt genoeg aangericht, ik heb je niet meer nodig, je bent niet meer van betekenis, je hebt jezelf buitenspel gezet dus wegwezen. Maar er komt maar geen echte woede, alleen maar verbijstering over zoveel lichtzinnigheid en onvermogen. Hoe kunnen mensen zo zijn? Of beter: zo geworden zijn? Hoe kun je zo je eigen graf graven?
Dat fascineert me en beangstigt me tegelijkertijd.
Wat jammer
Als roosje raas hier niet meer schrijft, ik vond haar bijdrages altijd zeer waardevol.
Moederziel (en volgens mij geldt dit ook voor Pennenstreek): natuurlijk kun je niet helemaal onder woorden brengen hoeveel je van je man houdt en welke verbondenheid je voelt. Maar wat een aantal mensen je proberen te zeggen- met de beste bedoeling, nl te voorkomen dat je nog meer gekwetst gaat worden én te helpen tijdig de minst beroerde keuzes te maken (want er zit niet veel goeds in deze situatie- maar wat een aantal proberen te zeggen volgens mij is: dat jii die liefde en verbondenheid voelt betekent helaas niet dat die wederzijds is én naar gehandeld zal worden door je man. Het betekent ook niet dat dat gevoel nu je beste raadgever is. Of dat het je helpt de woorden en daden van je man op een goede en evt voorspellende manier te interpreteren. Je doet jezelf en je gezin denk ik een groot plezier om meer 'mindfull' naar dat gevoel te kijken: voor wat het is, van jou, niks meer en zeker ook niks minder. Maar het is geen hulp bij het interpreteren en voorspellen van gedrag man.
Mindful
Ja, dat besef ik ook, en dat lees ik ook terug. En ik heb daar echt heel veel aan. Ik doe echt mijn best, maar kom ook mijn eigen demonen en angsten voortdurend tegen. Het is een ontzettend zwaar en complex proces, dit.
En wat voorspellen gedrag man betreft: steeds als ik denk te begrijpen hoe het zit, gaat het weer anders. En ik wil geen klappen meer oplopen. Ik ben al bont en blauw, so to speak.
Staying is the new shame
Lieve Moederziel, alleen jij kunt aanvoelen waarom je Moederzielman zoveel tijd en credits geeft. Daar kan niemand over oordelen!
Je kunt wel weggaan uit kwaadheid of zelfbescherming, maar als dat niet goed voelt, schiet je daar ook niks mee op.
Dat filmpje van Esther Perel is goud waard. Ik kan me voorstellen dat je daar heel veel waarde aan hecht. Ik heb daar ook veel aan gehad.
In het topic 'Verder na ontrouw deel 2' wordt ook gesproken over Staying is the new shame. Maar dan in de zin van dat ze (we) ons juist níet schamen dat we bij man blijven die ons pijn heeft gedaan, of in jou geval "doet".
Er bestaat ook geen tijdsbestek waarin je besluit om weg te gaan of eventueel zou blijven, dat kan alleen jij aanvoelen.
Zo te horen leeft Moederzielman op dit moment in een enorme bubbel, hoe lang nog weet niemand denk ik, maar zou hij niet vreselijk aan het uitrazen (mss gek uitgedrukt, op een bepaalde manier dan) zijn en als hij eenmaal is uitgeraasd, tja wat dan? Misschien wel terug naar jullie...
Beleeft hij niet op zijn manier een bepaalde pubertijd op dit moment?
Ik roep maar wat, wie weet zijn het woorden die raak zijn 
De tijd zal het leren.
Ondertussen respect voor jou en je kids!!!
Knuffel!!!
moederziel, weer even een knuffel voor jou
Wat een worsteling blijft het voor jou en je kinderen. Vreselijk. Ik kan je geen raad geven. Alleen maar zeggen dat ik je nog steeds vreselijk sterk vind. Ik hoop dat je dat vol kunt blijven houden, welke weg je ook kiest. Wat Miertje zegt klopt natuurlijk. Moederzielman leeft in een bubbel. En we hebben met zijn allen geen idee hoelang hij die bubbel in stand houdt en wat er gebeurt als die bubbel knapt.
Zorg wel dat man geen gekke dingen meer doet op financieel gebied. Want dat kunnen jullie je niet veroorloven. Hij moet daar echt van doordrongen raken, en truus ook. Ik weet dat je geen contact met haar wilt, maar je wilt ook niet dat jij straks opdraait voor haar uitstapjes met moederzielman, dus misschien is het niet gek om haar (via welk kanaal dan ook) te laten weten dat hij een kale kip is, waar niets van te plukken valt. Dus als het enigszins kan zou ik als ik jou was zorgen dat man niet meer aan de gezamenlijke rekening kan komen, en hem op een soort toelage zetten die echt alleen maar voldoende is voor hemzelf om van te leven. Zal geen fijn gesprek worden met hem (want ik neem aan dat je hem nodig hebt om van die gezamenlijke rekening een rekening op alleen jouw naam te maken), maar dat lijkt me echt noodzakelijk. Voorkom je meteen mee dat je nog eens van die verrassingen te verwerken krijgt.
Hou je taai. Je doet het fantastisch!
Scheiding van tafel en bed
Moederziel, je schreef dat je een scheiding van tafel en bed hebt aangevraagd. Daarbij worden een eventuele gemeenschap van goederen ommgezet in huwelijkse voorwaarden en heeft ieder straks zijn eigen vermogen, inkomen en schulden. Zeg ik dat goed?
Als het zover is, zal je man samen met Truus direct worden geconfronteerd met het feit dat er aan zijn kant geen geld is en alleen maar schulden. Dat lijkt mij een aardige wake-upcall voor de relatie en voor zijn realiteitszin.
Je wordt na die scheiding van tafel en bed in ieder geval niet meer rechtstreeks geraakt door zijn huidige financiële wanbeleid. Dat lijkt mij in praktische zin een grote vooruitgang, waar je straks hopelijk ook in emotioneel opzicht wat aan gaat hebben. Sterkte.
Pot drop
@Mirreke, ik snap je wel, het is beter als moederzielman uit zich zelf voor zijn vrouw kiest. Ook beter voor herstel.
Maar als ik wil wat kilo's kwijt en steeds langs die pot met drop loop, wordt het voor mij ook moeilijker om geen graai in die pot te doen. Ik hou mijn doel eerder vol als iemand die pot drop uit het zicht zet.
Dat bedoelde ik met een beetje sturen in de regie.
Nu is deze situatie niet zo eenvoudig als een pot drop maar het gaat mij om de mindset. Als je actie kan nemen om een proces in gang te zetten, waarom dan wachten. Zo weet je zelf ook waar je aan toe bent.
Charis, niet helemaal
De wens van een scheiding van tafel & bed is meer een gevoelsmatige. Er is dan nog de mogelijkheid om de scheiding evt. terug om te zetten in een huwelijk. Voor de wet blijf je getrouwd.
Huwelijkse voorwaarden zijn er al.
Drop
Ik vind je beeldspraak weer erg treffen
Toch ga ik de pot drop niet uit zich zetten. Want zoals bij elk dieet: je valt pas echt af als je zelf je eetgewoontes verandert. En dan dus van de drop af kunt blijven.
Zojuist een afspraak gehad met man over een van de kinderen, op kantoor van hulpverlener. Zo raar om te merken hoe makkelijk ieder z'n rol weer opneemt en elkaar aanvult. Sympathiek, respectvol, persoonlijk, als vanouds ook. Dat doen we gelukkig nog goed samen. Tegelijk ook weer dat knagende stemmetje: waarom wil je toch weg, dit gaat toch prima?
Morgen eerste afspraak bij de mediator. Ik herinnerde man eraan. Hij was het vergeten. Oh ja, die afspraak, goed dat je het zegt. Ik bedoel maar: hij is er echt to-taal niet mee bezig.
Kwinkslag
Een beetje humor biedt verlichting van de spanning in je lijf. Het draagt ongemerkt bij aan het relativeren.
Nu moet ik wel bekennen dat ik met mijn man over heel veel zaken goed kan praten. Dan gaat het over zaken die niet te dichtbij staan en niet gerelateerd zijn aan persoonlijke onjuiste inschattingen of fouten.
Dus, als in jullie geval het met kind niet goed gaat, dan kan je man denken dat dit komt omdat kind op school geen goede begeleiding krijgt of omdat het misschien te maken heeft met een vorm van concentratievermogenzwakte, dus niet het gevolg van de fouten van vader. Niet het vingetje naar de veroorzaker met de woorden: ' het komt allemaal door jou!'.
Ik bespeur hier wel een gevoelige snaar als het om zaken gaan, waar man wel degelijk steken heeft laten vallen. Die onderwerpen liggen wat gevoeliger. Die onderwerpen hebben wat meer tijd nodig en een meer subtiele aanpak. Heel menselijk eigenlijk.
Het is altijd fijn dat een gesprek in aanwezigheid van anderen prettig verloopt, maar dat is geen garantie voor het gesprek bij de mediator. De onderwerpen bij de mediator zijn andere koek, die zijn heel persoonlijk. Wees dan niet verbaasd of gekwetst als dat gesprek anders verloopt dan jullie gesprek vandaag bij de hulpverlener. Stel je verwachtingen niet te hoog in,, dan kan het alleen maar meevallen. Het kan helpen om te overdenken hoe je een bepaald punt subtiel kan aandragen. Sterkte voor morgen.
Invullen
En wat denk je dat de reden is dat man totaal niet bezig is met die afspraak bij de mediator? Niet invullen voor een ander is een van de allermoeilijkste dingen is mij opgevallen. En ik ben bang dat jij hier een betekenis achter zoekt die er niet is. Vraag je hem naar het waarom? Is dat omdat hij ervan uitgaat dat jij het allemaal wel regelt en hem er dus wel aan zal herinneren (zoals nu dus gebeurt)? Is het omdat hij met die hele scheiding niet bezig is? En zo ja, is dat dan omdat hij niet wil scheiden of omdat hij jou het werk (weer) laat doen? Of omdat hij de status quo graag wil handhaven (want is voor hem de gemakkelijkste route). Of is hij die afspraak vergeten omdat hij veel andere dingen aan zijn hoofd heeft?
Je ziet, er zijn nogal wat (valide en minder valide) redenen voor te verzinnen. Het lijkt me goed dat je je dat realiseert. Gewoon, omdat je anders teleurgesteld kunt raken.
Ik wens je heel veel sterkte morgen. Probeer voor jezelf op een rijtje te hebben wat je morgen wil bereiken. Wat mij zelf is bijgebleven van dat eerste gesprek: vooral een kennismaking. Wat zijn de achtergronden, bij wie ligt het initiatief, wat vinden jullie belangrijke punten. Onze mediator (en overigens ook de anderen waar we voor een intake zijn geweest) had als werkwijze eerst het ouderschapsplan op te stellen voor het over zakelijke dingen ging. Onder het motto: aan het begin van zo'n traject zijn de partners nog erg gemotiveerd om het voor de kinderen goed te regelen. Ik vond dat een logische en prettige gang van zaken.
Zet 'm op! Hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht.
En nog even wat anders: hoe is het met een-na-oudste intussen? Hier gaat het met zoon nog niet echt best. Hij gaat nog niet naar school. Heeft wel (enorme opsteker!) vorige week zijn theorie-examen gehaald, heel bijzonder in deze omstandigheden. Deze week wordt hij onderzocht en krijgen wij een oudergesprek, hopelijk krijgen we daarna weer wat handvatten aangereikt om hem te helpen.
Moederziel
ook na een scheiding kun je gewoon weer met elkaar trouwen, er is geen wet die dat verbied.
Ik zou daar zelf de voorkeur aangeven, dan kies je tenminste weer echt voor elkaar ipv een ballonnetje weer op te blazen.
Eerste gesprek en invullen
Lieve Pennestreek, ik vulde niet zo heel veel in, merk alleen dat het formeel loskoppelen van de dingen gewoon zijn aandacht niet heeft. Hij is wel druk doende met het in onze sociale kring regelen van een onderhandse lening, daarover appt hij bijna dagelijks met mij. Dat heeft wel degelijk de aandacht. Ook de mogelijke verkoop van het huis houdt hem niet bezig(vorige week appte hij dat hij graag het huis wil behouden), noch de schuldhulpverlening waar ik zojuist was. En misschien is dat ook wel gewoon omdat hij al zag wat ik nu doorkrijg: er valt niet zo veel te scheiden als je alleen maar schulden hebt. Zelfs een schuldhulpverleningstraject kan alleen als de echtscheiding erdoor is, én het huis verkocht. Dat is dus niet echt op korte termijn, en er moeten dan dus eerst meer schulden worden gemaakt voor er puin kan worden geruimd. Risicovol traject als je het mij vraagt.
Ik zoek er niet zoveel achter, ik zie en ervaar alleen. En realiseer me ook dat als scheiden voor hem topprioriteit zou hebben, het allang was gebeurd. Dat zegt (wederom) niets over handelen, wel over de mindset. De keren dat het over formeel scheiden ging, was ik de initiatiefnemer. Ik denk idd dat hij de status quo zo wel ok vindt.
Ik heb verder totaal geen zin in het gesprek van morgen. Zal daar op tafel moeten leggen dat ik het gevoel heb dat ik mezelf en de kinderen moet beschermen, maar dat ik ook niet goed weet hoe. Het is voor mij allemaal vooral een emotionele rollercoaster. En om daar ten overstaan van de mediator de emoties uit te wisselen, daar ben ik ook bang voor. Bang voor de confronterende dingen die daar op tafel kunnen komen, bang dat ik wéér het gevoel krijg dat ik tekortgeschoten ben. De onvolkomen vrouw, de geliefde die niet langer voldeed. Dat vind ik het moeilijkst om mee om te gaan, dat gevoel dat dit allemaal niet was gebeurd als ik hem had gegeven wat hij nodig had. Ik weet dat het niet waar is, maar hij geeft me dat gevoel heel sterk en ik ben er erg gevoelig voor (wat is kip, wat is ei hier 
Flanagan en Moederziel
sorry, ik heb de laatste tijd dus niet zoveel tijd, veel andere dingen aan het hoofd en niet zoveel tijd voor het forum, en niet zoveel tijd om de dingen goed te formuleren.
Kijk, ik zeg/denk twee dingen. Ja, ik geloof in wat moederziel vertelt over die onderhuidse band die er IS, ondanks wat moederzielman haar aandoet.
Maar tegelijkertijd zie ik de andere kant (op basis van de verhalen van moederziel die, naar mijn mening, moederziel zelf ook heel goed ziet), van een losgelagen man die juist door zijn nabijheid, ook financieel, zo gevaarlijk is voor de andere gezinsleden, ook heel erg. Dus kijkend naar het gedrag.
Dat die band er is betekent niet dat moederziel alles maar over zich heen moeten laat gaan. Dat geloof ik echt niet. Ik denk dat je idd het beste zo snel mogelijk jezelf veilig moet stellen. STel dat hij nou gokverslaafd zou zijn, wil je ook dat hij het gezin niet ten gronde kan richten, ook al is het verder een hele lieve man.
Dus dat is eigenlijk de insteek: in liefde loslaten. Proberen zo los te laten dat je niet kapot maakt wat niet kapot hoeft, maar wel jezelf beschermt.
Ik denk dat moederziel zo worstelt, juist omdat ze donders goed weet dat ze los van hem moet en tegelijkertijd ook voelt wat er óók is.
Ik geloof dat er mensen zijn die zomaar uit een relatie kunnen stappen, en dat er mensen zijn die keihard zijn of liegen of heel egocentrisch zijn. Maar ik geloof (op basis van hoe moederziel alles schrijft) dat dit bij moederzielman niet zo is. Ik krijg niet de indruk dat hij aan het pappen en nathouden is, omdat hij dan gemakkelijk van twee walletjes kan eten. Ik krijg meer het gevoel dat hij zijns ondanks dit doet, dat hij ahw gedreven wordt dit te doen, en het zelf ook niet of nauwelijks snapt of begrijpt.
Ik geloof niet dat mensen elkaars eigendom zijn, ik geloof ook dat je een levenslange diepe band met iemand kunt hebben, van iemand kunt houden, maar dat dat lang niet altijd een monogame liefdesband hoeft te zijn.
En ik weet ook dat het leven soms dwars zit, en dat je elkaar kunt mislopen...
En moederziel, zoiets, zo'n opeenvolgende reeks 'mislukkingen' (althans, zo zal je man het hebben ervaren), kan een sluimerend probleem triggeren... En dan heb je de poppen aan het dansen. Het constant op zoek zijn naar uitdaging, naar invulling, naar verbetering herken ik heel erg (gelukkig niet bij mezelf hoor!), dat is eigenlijk weglopen voor een leegte in jezelf die gevuld moet worden. En als er niet meer (constructief) gerend kan worden begint de afbraak...
En daarna, hopelijk
de opbouw. Maar daar zal hij hard voor moeten werken. En wie weet lukt hem dat niet, kan hij dat niet, durft hij dat niet... Dat kan...
Wat ik eigenlijk bedoel is dat diepe liefde, diepe waarachtige liefde niet onder voorbehoud is. Je houdt niet van iemand omdat hij van jou houdt. Het moet niet zo zijn dat jouw liefde een ander verplicht om op een bepaalde manier te leven. Je houdt van iemand omdat hij/zij er ís.
En tegelijk natuurlijk heb je een verplichting naar jezelf en naar je kinderen, om hen en jezelf niet tekort te doen, ook zelf te streven naar een vruchtbaar en heilzaam en goeddoend leven. En soms lukt dat samen, en soms niet. Maar stel dat dat niet samen lukt, dan is dat (naar mijn mening) geen reden om te stoppen met houden van, om boos te worden, elkaar af te branden.
Enfin, zoiets...
Flanagan 
heerlijk, drop! Lastig afblijven hoor...
leuke vergelijking
floor
dat stuk hierboven geeft een beetje weer hoe ik het bedoel...
je eigen therapie?
kun je in voorbereiding op morgen contact zoeken met de therapeut waar je volgens mij voor jezelf heen gaat? Want het is heel waardevol dat je dit nú opschrijft:
"En om daar ten overstaan van de mediator de emoties uit te wisselen, daar ben ik ook bang voor. Bang voor de confronterende dingen die daar op tafel kunnen komen, bang dat ik wéér het gevoel krijg dat ik tekortgeschoten ben. De onvolkomen vrouw, de geliefde die niet langer voldeed. Dat vind ik het moeilijkst om mee om te gaan, dat gevoel dat dit allemaal niet was gebeurd als ik hem had gegeven wat hij nodig had. Ik weet dat het niet waar is, maar hij geeft me dat gevoel heel sterk en ik ben er erg gevoelig voor (wat is kip, wat is ei hier "
Het zou misschien fijn zijn als je even kunt sparren met jouw eigen therapeut hoe je hier morgen tijdens het mediatorgesprek rekening mee kunt houden, hoe je mild kunt zijn tegen over je zelf omdát het nu eenmaal zo is dat je die tekortschietende emotie soms voelt. Maar je wilt wel het gevoel hebben dat er 'iets' constructiefs morgen gebeurt, hoe klein dan ook.
Even 'voorbespreken' dus?
gr Angela
Snap ik
Krom he, dat je eerst meer schulden moet maken voor je puin kunt gaan ruimen. Maar dat is wel zoals het vaker gaat. Lastig om een besluit te nemen. Hopelijk kun je met de hulp van de mensen om je heen daar uit komen.
Zo vreselijk moeilijk, dat jij het initiatief moet nemen voor een traject dat je helemaal niet wil. Bah.
Waarom denk je dat je het met/bij die mediator emoties uit moet wisselen? Dat is bij ons totaal niet gebeurd. De momenten dat er even over emoties (de mijne) gesproken werd waren tijdens sanitaire stops van man. Daar gaat het niet om de emoties, juist niet. Probeer er zelf ook uit te blijven, dat gaat namelijk niet helpen. En als moederzielman wel die kant op wil, geef aan dat je daar (nu, op deze plek) geen behoefte aan hebt.
En als man je het gevoel geeft dat je tekortgeschoten bent, ja, jeetje, als hij dat niet doet ligt het dus aan hem, en die confrontatie kan hij niet aan, dat is wat aan dit hele gedoe ten grondslag ligt. Dus hoe moeilijk ook, daar moet je je niet door laten raken. Jij doet het goed, jij bent de vuurtoren, voor je kinderen en zelfs ook in a way nog voor je man. Kies een mantra uit dat je voor jezelf kunt zeggen en hou daaraan vast.
Wat je wel helder moet maken naar je man en naar de mediator is dat je man nu toch echt verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn eigen leven en financiën. Jij kunt de kinderen wel handelen, daar hoeft hij zich niet echt druk om te maken (liever wel, maar is niet noodzakelijk). Maar hij moet echt echt echt gaan inzien dat hij de broekriem moet aanhalen, dat hij zich geen uitstapjes meer kan permiteren. Niet met jou, niet alleen, en zeker niet met truus. Nog los van de morele kant daarvan. Ik hoop dat de mediator dat ook duidelijk kan maken. Heb je deze persoon al gesproken?
waardevolle tips
Dank voor de tips en adviezen, Pennestreek. Ik zal er rustig in gaan. Voorbespreken (goede tip, Angela67!) gebeurt vanavond nog.
@Mirreke, je beschrijft mijn gedachtengang en gevoelens heel erg raak. Ik voel het precies zo. Je schrijft: 'Ik denk dat moederziel zo worstelt, juist omdat ze donders goed weet dat ze los van hem moet en tegelijkertijd ook voelt wat er óók is.'
Ja, ja, ja, ja! Het is die spagaat die zo hels is. Wat ik ook kies, het klopt voor mijn gevoel nooit.
Over truus wil ik het morgen helemaal niet hebben. Man moet een eigen budget hebben met bijbehorende privacy, ik ook. Ik wil het gewoon niet hoeven zien. De kosten waren uiteindelijk misschien 25 euro, maar de emotionele kosten waren groot.
jouw schuld?
"Bang voor de confronterende dingen die daar op tafel kunnen komen, bang dat ik wéér het gevoel krijg dat ik tekortgeschoten ben. De onvolkomen vrouw, de geliefde die niet langer voldeed. Dat vind ik het moeilijkst om mee om te gaan, dat gevoel dat dit allemaal niet was gebeurd als ik hem had gegeven wat hij nodig had. Ik weet dat het niet waar is, maar hij geeft me dat gevoel heel sterk en ik ben er erg gevoelig voor (wat is kip, wat is ei hier "
Is dat een excuus voor hem om er een financiële puinhoop van te maken, er een Truus op na te houden en met haar naar een emotioneel gevoelige lokatie te gaan die ook nog eens uit het gezamenlijk budget wordt betaald?
Iets anders. Waarom zit het in je om de schuld op deze manier bij jezelf te zoeken, jezelf in te wrijven dat jij tekort schoot, onvolkomen bent en niet langer voldeed?
Wie heeft die gedachten in jouw hoofd gezet? Een relatie is namelijk werken voor twee en ik zie sinds jouw eerste topic toch voornamelijk één die er continu aan trekt.
Moederziel toch
Bij een mediation voor echtscheiding gaat het nooit over de schuldvraag. Degene die daar met wijzende vinger zit bedekt zijn eigen handelen. Mocht je iets om je oren gesmeten krijgen, zwijg dan en kijk naar de mediator. Met modder smijten zijn ze daar niet van gediend.
Schuldvraag
Nee, ik verwacht ook niet dat de schuldvraag op tafel komt. Die is ook niet relevant verder. Ik bezie de hele toestand ook niet in termen van schuld. Het gevoel van tekortschieten zit diep in mij. Gevoed door verlating door belangrijke mannen in mijn vroegere leven. Tijdens onze relatie heb ik vaak het gevoel gehad niet 100% te voldoen. Man is een mooie en charmante man, ik voelde me ontzettend rijk met zo'n leuke man. Ik droeg hem op handen, en hij mij, maar ik raakte soms ook onzeker en gefrustreerd. Als ik te veel de controle wilde houden, als ik me te onaantrekkelijk voelde naast hem, te lomp. Man heeft dat nooit geweten, zou het zelfs absurd en grappig hebben gevonden. Vaak wist hij me gerust te stellen. Wij tegen de rest van de wereld. Hoe vaak hij dat niet heeft gezegd, als een mantra. Wij, ons, ons gezin, wijzigen familie en dat gaat boven alles. Een van de kinderen begon er laatst over. Dat dit toch uiteindelijk wel raar was dat papa dat altijd zo zei en nu zelf de familie verliet.
Toen man steeds meer afstand nam van mij en ons gezin, sloeg de onzekerheid bij mij ook steeds meer toe. En de angst.
Uiteindelijk heb ik op sommige donkere dagen het gevoel dat ik het over mezelf heb afgeroepen.
mooi Moederziel
Sorry, maar juist jouw pijn is goed, denk ik. Moet er zijn. Maar laat je nog lang niet (voldoende) toe.
Natuurlijk voel je je afgewezen, want je BENT afgewezen. Niets kan daar iets aan veranderen. Ook geen rationalisaties over oorzaken bij jeugd van man.
Eerst hier doorheen! Eerst ervaren/aanvaarden van wat is. Dan pas kom je verder.
En dan pas kun je gaan loslaten. Hoef je niet hard voor te werken, gebeurt gewoon! Loslaten, niet zozeer man of je gevoelens voor hem, wel je eigen veronderstellingen/verwachtingen/behoeftes.
En weet je dat kun je want je behoeftes zijn veranderd of zullen veranderen. Hij gaf je een goed gevoel en je zult ervaren dat je dat leert jezelf te gaan geven.
Maar eerst de pijn. De pijn van verlies, verraad, bedrog. Ga dat aan!
Mirreke, duidelijk, dank voor je uitleg.
Ik denk dat veel vd 'band' ongezonde vervlechting is, die nu hoe dan ook uit elkaar moet. Ik denk ook dat de liefde van Moederziel (nu nog) niet onbaatzuchtig genoeg is.
Enfin, nu in mijn optiek sowieso geen ruimte voor, eerst los, los, los. Daarna zie je wel weer.
(oke, los kan zeker in liefde, theoretisch, maar nogmaals in dit geval lijkt me de 'liefde' gif)
en trouwens
lees je eigen postings, je vindt er veel antwoorden.
Jij voelde je al soms onzeker en gefrustreerd, of hij gaf je dat gevoel.
Dat is niet ok in een veilige relatie!
Ook schrijf je bijv dat hij altijd op zoek was naar iets nieuws/beters. Op zoek naar een nieuwe relatie lijkt dan een heel voordehandliggende stap....
Mooi ook Floor
Ongezonde vervlechting. Misschien was het eerst niet ongezond, want nodig om beiden verder te komen. Nu we beiden op eigen benen verder moeten, wringt het. Strijd russen het vertrouwde, veilige en de hang naar autonomie. Nieuwe balans vinden tussen verbondenheid en autonomie.
Ik las in de Voorjaarsvakantie Blijf bij mij van Rika Ponnet. Die beschrijft dat mooi.
Zij schrijft ook over hechtingsstijlen en duurzame relaties aangaan. Ik ben een angstige vermijder, moederzielman is een vermijder. Intense complexe relaties. Symbiose was er zeker, maar ik voel die niet meer zo sterk. Verbondenheid nog wel.
En gemis. Ik voel het sterkst dat ik nog van hem hou in het missen. Zijn grapjes, zijn gewoontes, zijn eigenheid. Niks bijzonders, maar ik mis het nog iedere dag. Zeker nu in het algemeen de boosheid en afstandelijkheid wat is gaan liggen (oprispingen daargelaten), merk ik hoe ik hem heb gemist. Ook in de 2 jaar voor onze breuk, toen hij alleen maar boos op me kon zijn. Dat is nu in elk geval weg.
Zou hij mij nou nooit missen? Kinderlijke vraag, maar toch.
En die pijn
Die ga ik zeker aan. Droom erover of lig er van wakker. Iedere nacht weer. Houdt dat ooit op?
weet ik niet
Dat ligt toch denk ik aan je keuzes. Want hoe dan ook kun je hier eindeloos mee doorgaan..
Ik heb al eens benoemd dat ik ook gestopt ben (geworden) met een zeer intense relatie.
Een enorm moeilijke tijd gehad, maar gelijk een hoop afstand en duidelijkheid. Ik heb heftig en intens gerouwd, en toen was het klaar. En voelde ik me beter dan ooit, echt...
Pas daarna ook zelf bedacht dat ik ECHT NOOIT meer terug zou willen.
Een klein stukje pijn blijft, zeker, het is een litteken. Maar ik kan het plaatsen en ben meestal juist dankbaar voor de ervaringen van toen. Maar eigenlijk ben ik er meestal nooit mee bezig meer. Maar ik herinner me nog goed dat heftige begin. Zo ontzettend pijnlijk. Ook geen geschikte periode om inzichten oid op te doen. Gewoon overleven, uitzieken, aansterken.
Keuzes
Dat klinkt alsof het maakbaar is, alsof er een keuze is om wel/geen verdriet en gemis te voelen. Nou, zover ben ik zeker (nog) niet. Wel kom ik steeds een stapje verder. Maar na 20+ jaar en samen 4 kinderen en een man die afwisselend veel en dan weer geen afstand neemt, gaat het langzaam. Ik vind het loodzwaar.
