Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
maar moederziel
je zegt dat je de pijn en het verdriet van je kinderen niet weg kan nemen omdat je niet de veroorzaker er van bent. Jij bent wel degene die de situatie in stand houdt! Dat moet je je wel goed realiseren.
Je bent niet machteloos maar ik denk dat je je door je angst laat verlammen en geen eind aan de situatie durft te maken.
Als iemand je huis in de fik steekt zal je toch ook je kinderen redden ook al is het niet jouw schuld dat het huis brandt.
Miekemieke,
Maar na een afhandeling van papieren is die pijn niet weg. Dan komen er bezoekregelingen en getouwtrek.
De kinderen hebben een leeftijd waarin dit aantikt, een scheiding blijft net zo goed door etteren..
Hachje redden
Moederzielman heeft alle voordeel bij de huidige situatie. Nu heeft hij immers een partner die hem kan helpen bij het oplossen van de financiële puinhopen. Misschien geldt dat ook wel voor Moederziel, want ik kan me niet voorstellen dat de uitkomst kan worden dat een van de partners het huis houdt met toeslagen terwijl de ander de schuldsanering in moet. Meestal ga je samen ten onder.
Vanuit die visie zal Moedezielman dus zeker niet zeggen dat hij zsm de stekker eruit wil trekken. Hij zal dus de 'relatie' met Moederziel in ieder geval in woord proberen te koesteren en een beetje vaag te houden. In de tussentijd met Truus in hun veilige roze wolk luchtkastelen bouwen. Truus is ook niet gek natuurlijk. Die weet dat dit vooralsnog het maximaal haalbare is, en zij heeft wel geduld. Ze heeft de man, het duurt alleen even voor ze hem helemaal heeft.
Ik ben geen zwartkijker en zeker niet iemand die altijd het slechtste in de mens ziet. Maar zeg zelf, zou je keihard de relatie verbreken terwijl je er niet echt last van hebt en het je behoedt voor financiële nulpositie?
Datzelfde
Datzelfde geldt natuurlijk ook voor de man van Pennestreek. Hij heeft geen Truus (meer, waarschijnlijk), en nu ook even meer profijt van voorzichtige continuering van de 'relatie'. Hij kan ook alles doen wat hij wil, want ze veert toch wel mee.
Miekemieke
' je zegt dat je de pijn en het verdriet van je kinderen niet weg kan nemen omdat je niet de veroorzaker er van bent. Jij bent wel degene die de situatie in stand houdt!'
We leven gescheiden, er is een omgangsschema, voor de buitenwereld is de situatie helder. Voor de kinderen zijn we 'gewoon' gescheiden, ook al is het niet formeel op papier. De kinderen hebben geen last van onduidelijkheid, want het is duidelijk genoeg. Ze hebben last van een afwezige en niet beschikbare vader. De papa die er altijd was is er nu soms wel maar meestal niet. Jongste zei vandaag: vroeger ging ik altijd fietsen met papa als de zon scheen. Jongste is 8. Vroeger is voorbij. Papa is er niet meer.
Dat kan ik echt met geen mogelijkheid veranderen. Ik heb het al vaker gezegd: hij heeft niet zozeer de relatie met mij beëindigd, hij is uigecheckt uit het hele gezin. Daar zit hun pijn.
had dat niet meegekregen
Excuses moederziel! Het is heel sneu voor de kinderen maar jij kunt daar inderdaad niets aan doen.
Nee joh
Er zijn best veel berichten, dus dat snap ik nog wel 
Maar misschien begrijp je hoe groot mijn machteloosheid is. Zeker als ik bedenk dat man altijd en zonder voorbehoud een betrokken, energieke en liefdevolle vader was. Het is vooral dit aspect dat bij mij steeds het niet pluis-gevoel geeft. Het gevoel dat het niet om mij gaat, niet om het huwelijk, maar om iets anders. Hij wil weg uit het leven dat hij had, wat voorheen voldeed. Waarom? Die vraag houdt me dagelijks bezig. En ook: is een scheiding de oplossing?
Hij kiest voor zichzelf, zegt hij dan. Maar wat is dat dan? En ook: Kun je zomaar een gezin afsluiten? En dan tegelijk toch ook weer niet helemaal doorpakken. Over ongezond gesproken....
Hachje
Phryne, wat je schrijft denk ik ook vaak. Heel vaak. Maar er zit ook nog wel wat authentiek verdriet bij, en dus die verbondenheid tussen ons. Maaarrrrr..... die gaat bij mij even de ijskast in. Man start een coach-traject dus ik kan me nu mooi even terugtrekken.
En toch blijft er iets niet kloppen. Het spoor van vernieling dat moederzielman trekt, staat zo haaks op wie hij is. Of was. Dat blijft zo verbijsterend.
Filmpje?
Misschien mis ik de kern, maar ik herken verrekte weinig in het filmpje dat je post, RK. Gelukkig maar.
Soms begin ik aan mezelf te twijfelen 
ik ben begaan met moederzielman, maar niet het type zelfopofferaar of hypochonder dat in het filmpje wordt neergezet. Gelukkig niet.
Serieus, ik weet uit ervaring wat het is om in een depressie te raken. Dit soort filmpjes schetsen daar in mijn ogen een wat karikaturaal beeld van. Ik ben op dit moment niet depressief, gelukkig niet. Wel in een rouwproces om het verlies van wat me enorm lief is en wat ik maar ten dele begrijp.
Maar misschien is voor anderen zo'n filmpje wel heel helpend.
Okay ...
Als een gediplomeerd therapeut jou niet weet aan te spreken, misschien dan wel muziek?
Twee liefdesliedjes die het hebben weten te schoppen tot klassiekers zijn 'The Thrill is Gone' van B.B. King en 'I put a Spell on You' van Nina Simone. Beide vertellen een verhaal. Het één staat lijnrecht tegenover het ander. En toch 'kloppen' beide verhalen.
Zie:
https://youtu.be/buP4ZjXjOgA https://youtu.be/xDprYZ-tgiA
Respect
Intussen daalt hier mijn gevoel steeds sneller naar het nulpunt. Gisteren zag oudste ze samen, moederzielman en truus. In de auto, moederzielman zwaaide nog wat ongemakkelijk. Mijn hart gaat uit naar het arme kind voor wie vader 15 jaar op een enorm voetstuk stond. Ze waren heel, heel close. Maar dat is weg. Oudste vindt man nu een sneu figuur, en onbetrouwbaar. Ik had het sjiek gevonden als man oudste even had gebeld of bericht. Zo van joh, gek moment was dat. Hij praat met de kinderen niet over truus, dus voor hen is het ook allemaal geheimzinnig.
Ik vind het zo erg voor de kinderen. Ze hebben zo weinig meer over. Olifant in een porseleinkast. Alles moet stuk.
Moederziel
Vannacht aan je gedacht. Aan wat ik je nu toch eigenlijk zeggen wil, zeggen MOET (van mezelf). En nu jouw berichtje. Ik ga het je nu zeggen. En weet dat ik alles, alles herken. Behalve dan het 'niet doorpakken'. Dat kon ik na ruim een jaar, en dat kwam vooral door wat jij hierboven beschrijft in verband met je kind(eren). Jij zegt vaak: ik kan dit niet voorkomen, ik ben niet de persoon die ze dit aandoet.
En (en ik spreek nu voor mezelf, het is GEEN oordeel over jou, zelfs geen mening) IK realiseerde me toen dit alles bij ons gebeurde: door met (toen nog) man getrouwd te blijven, laat ik de kinderen zien dat dit dus kan. Dat hun vader een vriendin kan hebben en ook met mij getrouwd kan zijn. Dat in hun ogen hij onbetrouwbaar en onvoorspelbaar is geworden, terwijl ik 'niets doe' (en dat was niet zo, ik was emotioneel ondersteboven, was veel aan zelfreflectie aan het doen en was aan het overleven omdat hij mij verlaten had). Ineens (letterlijk 'de knop om' na zo veel tijd) realiseerde ik me: als ik officieel ga scheiden van man, hun vader, dán zeg ik: zo doen wij dit hier niet. En voor het eerst voelde ik: dat is dan ook geen oordeel over man, het is feitelijk vast te stellen: zo doe ik dat niet. In de positie van 'gescheiden zijn van man', van hun vader, klopt alles weer. Dan 'mag' hij een vriendin hebben. Hoe moeilijk ze ook dat vinden. Ik kon de kinderen dus wél 'helpen'. En vooral: ik voelde dat ik mezelf enorm zou helpen. Wat er in de toekomst ook zou gebeuren, weer bij elkaar, nooit meer bij elkaar, dít moest ik NU doen. Zodat alles een 'heldere status' kreeg. Dat klinkt zakelijk, dat was het allerminst.
En ik heb je al een keer beschreven wat er toen gebeurde: er kwam een berg verdriet, rouw en 'shit' uit bij iedereen. De kinderen hebben maanden heel veel gehuild. Nu konden ze zeggen wat ze voelden. Nu konden ze in de helderheid ervaren dat het waar was wat ze al die tijd gezien, ervaren en gedacht hadden. Toen konden ze zich gaan verhouden tot de vader die ze hebben en tot de moeder die ze hebben. Toen kon de ontvlechting beginnen, die ook leidde tot nieuw opgebouwde relaties. Ja, ook bij mij. Toen ik niet langer de focus op man had, met hem meebewoog, kon ik op nieuwe manieren er voor de kinderen zijn. Wat een genade.
Jouw man leidt een dubbelleven. Niet meer en niet minder.
Keizwaar om onder ogen te zien en te aanvaarden; jij krijgt zijn twijfels en zijn 'ooit was er echte liefde', zij krijgt zijn toekomst. Althans, zo is het hier gegaan, en ik denk dat het ook bij jullie zo zal gaan, want hij IS AL WEG. En als het niet zo is, komt wat komt. Maar ga. Ga, lieverd, en geef jezelf en je kinderen die helderheid van hoe het is. HIJ kan spelen in dit dubbelleventoneelstuk, jij duidelijk niet. En je kinderen allerminst. Dat is de schade die je kunt gaan voorkomen. Door het stoppen van déze schade. Zo zie ik dat.
En natuurlijk
Is er 'authentiek verdriet'. Dat kan HIJ schadeloos voelen. JIJ troost hem dan. In de coulissen. Daarna stapt hij het podium weer op in het dubbelleventoneelstuk. Hij voelt het niet als dubbelleven. Mijn ex zei altijd: het heeft niets met elkaar te maken. Nee. Voor hem niet. Hij had mij in de coulissen en stond met haar op het podium. Voor mij was dat dus het toppunt van een dubbelleven. Je kunt er met je pet niet bij. Daarom is begrijpen de ingang niet. De ingang is helder maken, 'schoon' maken, de focus op jezelf en de kinderen, ongeacht waar man staat: op het podium of in de coulissen. Je wacht op hem. Hij is weg.
scheiden kan
maar ik vind echt dat je hoe dan ook een manier moet vinden om het *minder* sneu te vinden voor je kinderen.
Want het is nu al een hele poos aan de gang. Oke, op een heel mensenleven valt het mee, op een lang huwelijk ook. Maar in een kinderleven is een jaar ontzettend lang.
Als de kinderen een beetje op jou lijken dan zijn ze vast heel gevoelig. Dan kun je hem eruit schoppen enz maar ze voelen jouw verdriet (dat is oke) maar ook je niet loslaten en dat jij 'het zo erg blijft vinden voor ze'. Kinderen, zeker gevoelige, voldoen aan verwachtingen en uiteraard voelen ze onheil als hun grote steun en toeverlaat vindt dat er (groot) onheil voor ze is.
Het zal vast allemaal niet ideaal zijn. Maar bij een scheiding krijgen kinderen sowieso áltijd met verlies te maken. Het is goed om een poos te rouwen maar het is ook nodig voor hen weer verder te leven, te genieten van wat wel nog is en weer nieuwe dingen ervoor terug te krijgen.
Op hun tempo. Maar ik vraag me af of er ruimte is voor hun tempo. Als jij blíjft voelen dat alles kapot gemaakt wordt (hem die enorme macht geeft) dan heeft dat invloed op hen.
Los van gegeven dat hij horkerig omgaat met de hele situatie, ik zou hem daar zeker over aanspreken.
Moederziel
Het is zo'n uitdrukking, maar je kunt je kinderen ook in 'hun kracht' proberen te zetten...
Ik begrijp dat je het vreselijk vind voor je kinderen, en dat is het ook. Maat het is nu eenmaal zo en niet anders. Dit is het nu.
Ja, balen en stom dat papa van moederzielkinderen niet even oudste belde of appte. Maar hij deed het niet. Je oudste vertelde het aan jou. Jij kunt het opvangen.
Ik denk dat je dat ook wel doet. Een bericht is altijd zo kort, en licht een stukje uit van wat er gebeurd is. Maar mijn reactie is op basis van wat jij hier vertelt.
Over je oudste, over je jongste, als je kinderen. Ik begrijp dat het voor jou extra pijnlijk is, vanwege jouw en moederzielmans eigen achtergrond. Maar ik denk dat je kinderen hier ook actief in kunt maken. Het stimuleren om zelf actie te ondernemen. Zit je oudste met het voorval? Vader plus truus in auto? Dan kan hij zelf ook een berichtje sturen. Waarom niet?
Jongste zou ik daar ook enigszins tegen behoeden, tegen een soort blijven hangen in het verleden. JA, vroeger ging je fietsen met papa,... met wie wil je nu fietsen...
En moederziel
Ze hebben nog steeds een vader. Echt... Ook een vader die ziek is, veranderd is, ontspoord is, is een vader. Ik zou dat gevoel echt erin proberen te houden.
zoals eerder gezegd
het lijkt me handig om van die emotionele stoel bedekt met superlatieven af te komen. Voor je kinderen is er geen helderheid door je vasthouden.
Het sprookje dat geen sprookje was, het hechten aan een wijntje aan de keukentafel, sowieso hem in je huis laten met dit gedrag: je geeft je kinderen echt een verkeerd signaal. Je faciliteert hem omdat het je winst geeft en jij "moet" van die drug af.
Is handig voor moederziel man
De status quo die moederziel hier nu neerlegt is voor moederziel man heel handig. Zoals meerderen hier al zeiden: moederziel is en blijft beschikbaar, ze is verantwoordelijk voor de geldproblemen en gaat ze mee oplossen, ondertussen doet moederziel man wat hij t liefste wil; bij Truus en zo min mogelijk thuis en daar wordt hij in gefaciliteerd. Moederziel man probeert telkens wat 'goed te doen' bij moederziel in de hoop dat moederziel niet de scheiding aanvraagt want dat komt moederziel man financieel slecht uit.
Doet mij denken aan een echtscheiding van een vriendin; zolang de man t idee had dat hij door aardig doen en begripvol zijn vrouw kon laten afzien van allimentatie deed hij dat. Zodra hij de rechten can zijn toekomstige ex-vrouw waren voorgehouden door de mediator was t afgelopen met aardig zijn.
Ik herken heel duidelijk het 'aardig gevonden willen worden' bij moederziel. Zolang je dat nog wil zal moederziel man alles doen zoals het voor hem het beste uitkomt.
Wat zou moederziel man gedaan hebben als moederziel aangeeft dat ze bij haar nieuwe liefde intrekt met de kinderen en t gezinshuis met alle financiële ellende bij moederziel man laat? Dat hij t zelf mag oplossen? Zo maar iets om over na te denken.
Moederziel
Ik krijg steeds meer het beeld van een onvolwassen man. Die zich prima voelt en gedraagt, zolang het hem voor de wind gaat.
Maar bij tegenslag laat hij het afweten.
En dan is het een pruilende kleuter.
En jij blijft zijn moeder.
(maar ik sluit ook niet uit dat deze hele actie juist een poging van hem is zich hieruit te ontworstelen)
Ze gaan alweer samen ergens naartoe. Ze gedragen zich niet alsof het niets voorstelt. Ik zou hem dringend verzoeken bij haar in te trekken zodat hij zijn huis kan opzeggen, er meer financiële ademruimte komt en hij gedwongen wordt zijn verantwoordelijkheid richting zijn kinderen te nemen. En laat hem dan vooral zelf de oplossing bedenken.
Knop om
Dank allemaal, voor deze waardevolle bijdragen. Er is bij mij een knop om. Zojuist een sessie over een na oudste bij therapeut gehad, en van mn stoel gevallen. Hoe pakken de kinderen de scheiding op? Vroeg de psych. Oh wel goed hoor, zei man. En ik realiseerde me eens te meer hoe hij zijn eigen pijnloze waarheid vasthoudt. Ik ging er tegenin en vertelde dat de kinderen heel erg veel pijn hebben, hun veilige haven kwijt zijn en het contact met hun vader missen. Hij is echt ziende blind. Of wil dat zijn. Of de scheiding onverwacht was? Voor mij niet, zei man, voor de anderen wel. Het zij zo. Moeten de kinderen maar met hem praten. Het is ontluisterend om zijn zakelijkheid te zien, zijn 'dit is het nou eenmaal', het gebrek aan empathie. Hij maakt er eigenhandig een voldongen feit van.
Voldongen feit dus. Ik was niet zo aardig meer vanochtend, heb eindelijk kunnen verwoorden waar de pijn van de kinderen zit, niet wegkijken, maar aan het werk ermee. Ik dek het niet meer toe. Ga niet meer sussen, niet meer redden, niet meer helpen. Geen hulp meer uit de coulissen.
Blijft over het praktische. Ik wil gevoelsmatig de formele scheiding doorzetten, maar dan moeten de kinderen en ik, snik, ons enorm geliefde huis uit. Met medeneming van een enorme restschuld. Ik wil nu inzetten op scheiden en in het huis blijven. De kinderen en ik hebben voldoende op ons bord gehad, onze veilige plek is het wisselgeld.
De knop gaat om. Het is mooi geweest zo. Het wordt tijd om weer te gaan bouwen.
Liefs x
Moederziel
Heel goed. Ik wilde nog reageren op Roosjes bericht over die knop. Omdat ik hem zo waar vond. Ik hoop dat je deze vastberadenheid kunt vasthouden en je focus nu echt op jezelf en je kinderen kunt houden. Want daar ligt je toekomst. Onthoud dat! Print je vorige bericht desnoods uit en hang hem aan de muur.
Moederziel!
Goed van je. Verdergaan, stappen zetten, knoppen om, kan altijd alleen als je er zelf klaar voor bent, als die kracht van binnenuit komt. Pas dan kun je erachter staan, heb je er drive voor...
Wel een bijzondere verschrijving: 'snik' ons geliefde huis uit...
Als je denkt dat dat haalbaar is, zou ik ervoor gaan. Blijf echter wel realistisch. Mocht blijken dat het echt niet haalbaar is, ga dan op tijd je koers verleggen.
OH, zakelijk gezien
De rente is nog steeds heel laag. Mocht oversluiten erin zitten, dan kun je heel gunstig komen te zitten. Of hebben jullie dat al eerder gedaan?
Ook zijn de prijzen weer aan het stijgen, wat ertoe zou kunnen leiden dat de restschuld wellicht lager is dan je denkt (geen idee hoor, jij weet natuurlijk exact hoe het zit), als je nu toch zou verkopen. Wie weet is het dan toch mogelijk een goedkoper huis terug te kopen tegen een (veel) lagere rente... En zo je vaste lasten te drukken.
En heb je al eens echt gepeild bij de kinderen? Zou het voor hen niet toch een opluchting zijn om te verhuizen? Omdat mooie herinneringen ook pijnlijke wonden kunenn verhullen?
Misschien geven zij uiteindelijk toch de voorkeur aan een frisse start?
hoe triest ook, illusie
Lieve moederziel, hoe triest ook, het is een illusie om te denken dat in een echtscheidings-situatie je als verlate vrouw je ergens rechten aan zou kunnen ontlenen dat je in het (koop)huis mag blijven. Door je daar aan vast te klampen verspeel je veel energie en denkvermogen die je beter voor het gehele proces kunt inzetten.
Helaas ben je voor de wet een van de twee in een huwelijk en beide hebben dezelfde rechten mbt. het huis. Om het te kunnen behouden zul je moeten bewijzen aan de bank of een andere financierder dat je het kunt betalen. Het is niet zo dat moederzielman jou verlaat en dat hij daardoor ' schuldig' is en dat jij daardoor in het huis mag blijven wonen. Laat dat los, het is echt niet zo.
Ik ga er van uit dat je je inkomen uit werk niet in je huis verdient doordat je een zaak aan huis hebt. Ook al was dat zo, dan nog moet je bewijzen dat je het huis, de maandlasten, zelf kunt dragen.
En stel je woont in een gebied waar er weinig tot geen goedkope, betaalbare woningen beschikbaar zijn, dan nog betekent het niet dat jij met je kinderen in het huis mag blijven. Ook niet als je daardoor dakloos wordt.
Ik weet dat zo zeker omdat het mij is overkomen, en een vrouw die ik ken ook. Er is geen enkele situatie in een echtscheiding die ervoor zorgt dat je automatisch in het huis mag blijven. Tenzij je de financiering rondkrijgt, of ergens een grote zak geld tevoorschijn tovert. Of je nu bedrogen en verlaten bent, mishandelt bent, je ex-man de meest vreselijke dingen heeft gedaan, het maakt niets, nada, noppes uit. Laat je gedachten niet meevoeren in die stroom dat er ergens een reden is waarom moederzielman jou in het huis zou moeten laten zitten. Die verplichting heeft. En dat weet hij. En daarom doet hij zo meelevend en lief tegen je....
huis en rente ect
Ja, oversluiten is al gebeurd. Nee, geen van ons beiden kan het huis alleen dragen. Hij zal moeten blijven meebetalen. Verwacht ik geen moeilijkheden in, overigens.
Ik heb ook op het financiële vlak alle kolen uit het vuur willen halen, maar nu niet meer. Ik ben tot aan de schuldhulpverlening in m'n eentje gegaan, maar nu niet meer. Ik dacht nog steeds in termen van 'wij', maar nu niet meer. Ik ga nu ook maar eens voor mezelf kiezen. Vind ik moeilijk, maar het moet.
Verhuiswagen
Dat weet ik natuurlijk ook allemaal. Maar vooralsnog is de overeenstemming bij alletwee dat we het huis (nog) niet willen verkopen. En nergens staat in de weet dat je huis MOET worden verkocht als je gaat scheiden. Je kunt ook beiden eigenaar blijven en het gezamenlijk eigendom houden, het is maar net wat je met elkaar afspreekt.
Maar nogmaals: ik wil hier niet te diep op de financiën ingaan, omdat het mij daar niet om te doen is. Als het huis kan blijven, fijn, kan het niet - dan niet. Ik ontleen al helemaal nergens 'zomaar' rechten aan, maar ik weet wel precies welke rechten & plichten ik heb. Geen zorgen daarover.
been there...done that.....
Ik zat in dezelfde positie waarbij mijn toekomstige ex ook vond dat ik in het huis moest blijven kunnen zitten. Daar had hij ook belang bij namelijk. Maar het grappige is dat hij direct niet meer meewerkend was toen hij zag dat mijn geld op was. Hij kon mij 'straffen' door het huis te verkopen en daar heeft hij geen seconde op gewacht.
Ik dacht ook vanalles afgesproken te hebben. Maar ons huis moest en zou verkocht worden zodat hij een ander huis kon kopen. Dat ik dakloos werd vond hij alleen maar leuk en dat de kinderen daardoor bij hem kwamen wonen, daarmee had hij zijn doel bereikt.
Ik vrees moederziel dat je alleen nog maar uitgaat van een welwillende en meewerkende man. Zodra moederziel man weet waar hij naar toe wil, dan is er weinig aandacht meer voor wat je hebt afgesproken met hem. En omdat het in de wet niet geregeld is dat de verlate vrouw in het huis mag blijven wonen, doet hij dan ook niets strafbaars. Wees daar op bedacht.
